รักอันตรายนายปีศาจ

"อ๊ากกก....."เสียงกรีดร้องราวกับจะขาดใจดังขึ้น ทำให้คนตัวเล็กที่นั่งทำงานอยู่ท่ามกลางความมืดสะดุ้งหันซ้ายหันขวาหวาดระแวง

"กึกๆ กึกๆ..."เสียงฝีเท้าเดินมามือเรียวชักปักคอมออกโดยอัตโนมัติ

นี่มันอะไรกันขออย่าให้เป็นอย่าที่คิดเลยร่างบางขดคู้อยู่ใต้โต๊ะทำงานรูสึกถึงอันตรายที่คืบคลานเข้ามาใกล้ร่างทั้งร่างสั่นระริก

"ฟืดฟาดดด....."เสียงลกหายใจของสัตว์ใหญ่ดังขึ้นใกล้ๆ มันมาพร้อมกับกลิ่นคาวเลือด ทำเอาคนที่แอบอยู่เบ้หน้าหนีอยากจะร้องให้

"กรร....กึกๆกึกๆ.."เสียงขู่คำรามดุร้ายดังขึ้นอย่างเกี้ยวกราด แล้ววิ่งออกไป

"มีใครอยู่ไหมครับ..."เสียงทุ้มเอยขึ้นพร้อมๆกับแสงไฟสว่างจ้าทั่วทั้งห้อง

"พี่ครับผมอยู่นี่.."คนตัวเล็กร้องตะโกนบอกอย่างดีใจรีบคลานออกมาจากใต้โต๊ะทำงาน

"อ่าวไอ้หนูเข้าไปอยู่ทำไมในนั้น"ลุงยามกวักมือเรียกสงสัย

"ผมทำงานน่ะครับแล้วจู่ๆก็ได้ยินเสียงร้องน่ากลัวมากเลยครับลุง"รีบบอกเหลือบไปเห็นหยดเลือดรีบลากลุงมาดู

"เลือดใครว่ะไอ้หนูเอ็งเป็นแผลเรอะ"หันมองร่างเล็กสลับกับมองเลือด

"ไม่ใช่ของผมลุงมันมาจากทางนั้น"มือสั่นๆชี้ไปตามรอยหยดของเลือด

"ข้าว่าท่าจะไม่ดีแล้วล่ะ...เฮ้ยเกิดเรื่องใหญ่แล้วพวกเองรีบขึ้นมาชั้น 5 ด่วน"ลุงแก่พึมพำยกโทรศัพต่อสายหายามข้างล่างไม่เพียงไม่นานยามเกือบสิบคนก็กรูกันขึ้นมา พวกเราเดินไปตามรอยเลือดจนมาหยุดอยู่ที่ห้องนึง

"มาผมเปิดเองลุง"พี่ยามใจกล้าคนนึงเอยขึ้นก่อนจะก้าวไปยืนหน้าประตูทั้งๆที่ตอนนี้ในใจของพี่เขาร่ำร้องว่ากลัวเหลือเกิน

"รีบเปิดเข้าสิว่ะ.."ลุงยามคนเดิมเร่งตบหัวพี่ยามจนหน้าเกือบคมำ

"ครับๆลุง แอดดดด"พี่เขารับปากแล้วเปิดประตูออกความมือปกคลุมภายในแต่หาได้กลบกลิ่นคาวเลือดนั้นไม่มันคละคลุ้งจนแถบอยากจะอาเจียน

"ไฟเปิดไฟสิว่ะไอ้นี่ต้องให้สั่งทุกอย่างเลยรึไง"ลุงยามเร่งเสียงแก่แปล่งๆจนสัมผัสได้ว่าแกเองก็กลัวไม่แพ้กัน ส่วนผมน่ะเหรอยืนอยู่ในวงรวมของน้ายามอีกสีห้าคน

"พลึบ....อ้วกกก"เมื่อแสงสว่างเกิดขึ้นภาพที่เห็นทำเอาพี่ยามสองสามคนอาเจียนออกมา

"ไอ้นันมึงโทรแจ้งตำรวจสิ"ลุงแกที่ดูจะใจแข็งมากที่สุดเอยขึ้น ผมทรุดตัวลงหมดแรงมองภาพตรงหน้าตัวสั่นงันงก ไม่อยากจะคิดเลยว่าถ้าลุงแกมาไม่ทันสภาพผมคงไม่ต่างอะไรกับศพข้างใน เอ๊ะเดวเขายังไม่ตาย

"ลุงครับเขายังหายใจอยู่"ผมรีบละล่ำละลักบอกชี้ไปยังร่างที่นอนหายใจรวยรินใส้ทะลักออกมาร่างทั้งร่างมี่แต่แผลฉกรรจากเขี้ยงเล็บเนื้อบางส่วนหายไปแขนข้างนึงถูกฉีกออกจากร่าง "ปีศาจ...ช่วยด้วย"เสียงแห่บพล่าดังขึ้นแผ่วเบาก่อนลมหายใจจะค่อยๆหมดไป

นี่มันเรื่องอะไรกันผมงงไปหมดแล้วน้ำตาไหลอาบแก้มความรู้สึกกลัวน่าสยดสยองส่งผ่านดวงตาที่เบิกค้างของคนตาย  ผมมองผู้คนมากมายที่เข้ามาในห้องเผื่อจัดการกับศพ

"น้องครับเดวเชิญไปให้ปากคำที่โรงพักหน่อยครับ"คุณตำรวจนายนึงบอกผมผายมือเชิญไปขึ้นรถตำรวจ

ผมเดินตามพี่เขาไปในใจคิดถึงแต่คำพูดของคนตาย ปีศาจ มันจะมีจริงๆนี่มัน2558แล้วนะบ้าจริงทำไม่ต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ส่งท้ายปีด้วยนะ

"น้องครับพี่ถามได้ยินไหม..."คุณตำรวจที่ทำการจดบันทึกเขย่าแขนผมเบาๆ

"อ่ะเอ่อคุณตำรวจถามอะไรเหรอครับ"ผมถามกลับเกาหัวเบาๆยิ้มแห้งไม่ได้ฟังจริงๆ

"เห้อผมถามว่าทำไมคุณไปอยู่ในเหตุการณ์ได้ยังไงครับ"คุณตำรวจถามย้ำ เน้นที่ล่ะคำ

"อ๋อครับคือ....."ผมนั่งเล่าให้คุณตำรวจฟัง พี่แกก็นั่งจดอย่างขมักขเม่น มีบางช่วงพี่แกก็เอยถามขัดจังหวะการเล่าของผมบ้าง

"ขอบคุณที่ให้ความร่วมมือนะครับเสร็จเรื่องแล้วครับคุณกลับบ้านได้"พอเสร็จเรื่องพี่แกก็เนรเทศผมออกจากห้องทันที

"ตี 1 แล้วเหรอเร็วจังนะเวลา"นาฬิกาข้อมือบ่งบอกถึงเวลาที่ล่วงเลยไปมากเกินปรกติทำให้ผมรีบเรียกรถกลับบ้าน อันที่จริงบ้นผมอยู่ไม่ห่างจากที่ทำงานเท่าไหร่นัก ผมทำงานเกี่ยวกับฝ่ายบุคคลคำสรรพนักงานให้บริษัท แต่วันนี้ความซวยดันมาเยือนเกือบเอาชีวิตไม่รอด ผมมีสัมผัสที่หกเขาคงเรียกกันประมาณนั้น ผมสามารถรับรู้ความรู้สึกของคนที่อยู่ใกล้ๆได้ภายในรัศมี2 เมตรไม่ใช่ว่ามันจะเป็นเรื่องที่ดีเลยการที่ต้องมานั่งรับรู้อารมความอยากของใครๆ ที่จริงรูปร่างผมก็ดีนะ55 อันนี้มีคนเขาบอกมาผมเคยรับรู้ความรู้สึกของพี่คนนึงที่อยากมีอะไรกับผมอเมซิ่งมากผมนี่อดขนลุกไม่ได้ แต่กับเรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้นมันแปลกส่วนใหญ่ผมรับรู้ความรู้สึกได้แค่คน แต่ไอ้ตัวปีศาจอะไรนั้นผมสามารถรับรู้ความรู้สึกของมันได้น่ากลัวชะมัดความรู้สึกที่กระหายเลือดขนาดนั้นตัวอะไรกันแน่นะ