กระผมไม่ใช่เด็กเอ็นนะครับเสี่ย

​

​ชายหนุ่มร่างกายกำยำสูงราวหนึ่งร้อยแปดสิบเซนติเมตรเศษๆ ผิวสีแทนเข้ากับใบหน้าที่หล่ออย่างร้ายกาจ ก้าวขาลงจากรถหรู

พนักงานต้อนรับหนุ่มก็ปรี่เข้าไปถึงตัวเขาเป็นที่เรียบร้อย แสดงถึงความเป็นลูกค้าระดับดีพรีเมียมกระเป๋าหนักแค่ไหน

เสี่ยริค เป็นชื่อที่เด็กๆ ในร้านเรียกกันติดปาก เป็นอันรู้กันว่า ถ้าวันไหนเสี่ยมา แล้วทางผู้จัดการจัดหาเด็กให้ถูกใจเสี่ยริคละก็

วันนั้นทุกตำแหน่งในบาร์จะได้ส่วนแบ่งจากทิปรวมที่มากกว่าทิปสะสมในหนึ่งเดือนเสียอีก

ความเปย์ของเสี่ยริคเป็นที่รู้กันดีของพนักงานที่นี่ หากแค่เพียงแสงไฟคู่หน้าของรถเสี่ยสาดเข้ามายังลานจอดรถกว้าง

เด็กรับรถก็จะส่งสัญญาณบอกด้านในทันทีว่า แขกคนสำคัญมาถึงแล้ว ทุกอย่างต้องพร้อม แม้ความจริงแล้วจะไม่พร้อมก็ตาม 

ข้อแม้เดียวของเสี่ยคือ เด็กต้องไม่ซ้ำ ถ้าไม่เด็ดจริงอย่าคิดจะให้เสี่ยริคเรียกวน

วันซวยมาเยือน เมื่อไม่กี่นาทีเฮียซัน เจ้าของบาร์โฮสแห่งนี้ซึ่งเป็นมาเฟียสายเทาเพิ่งหิ้วเด็กใหม่กริ๊บขึ้นไปเอง

ทำให้วันนี้ผู้จัดการบาร์อย่างมิกกี้จำเป็นต้องส่งเด็กซ้ำไปให้เสี่ยริค

"อะไรนะ ไอ้โอ๊ตลา ฉิบหายแล้ว น้องใหม่ก็ไม่มีให้เปิดซิง แม่งเอ๊ย เฮียซันนะเฮียซันสอยเด็กไปกินเองอีกแล้ว"

ผู้จัดการหนุ่มเกาหัวดังแกรกๆ ด้วยความกลุ้มใจ 

"เสี่ยรอนานแล้วนะพี่มิกกี้ เอาไงดี"

เด็กเสิร์ฟมือขวาของมิกกี้เร่งให้เขาตัดสินใจ แบบนี้ก็คงต้องหาเด็กใหม่ไปเท่านั้น ก็ที่มีเสี่ยริคได้หมดแล้วนี่หว่า

มีแต่ไอ้โอ๊ตที่เอาอยู่คนเดียว

มิคกี้ปวดประสาทที่หาทางออกไม่ได้ นี่ถ้าเสี่ยโกรธขึ้นมาแล้วไม่มาที่นี่อีก เฮียซันต้องเอาเขาตายแน่ๆ

.

.

ห้องสูทระดับวีไอพีชั้น17 

เสี่ยริคนั่งรอเด็กที่ไอ้ซันเจ้าของบาร์โฮสมันโทรมาอวดนักอวดหนาว่า เด็กใหม่มันแจ่มถึงขั้นที่ลูกค้าต้องแย่งตัวกันเปิดงาน 

วันนี้จะได้มาเห็นกับตา 

"มันจะแค่ไหนกันเชียววะ"

แต่เด็กนั่นน่ะเหรอ มีที่ไหนกัน เพราะตอนนี้เด็กที่เฮียซันโม้เรียกแขกเอาไว้กำลังร้องเสียงหลงอยู่ใต้ร่างเขานี่ไง 

"ไม่รู้โว้ย มึงมาช้าเอง กูเก็บของดีเอาไว้ไม่ไหวหรอก เด็กแม่งก็ยั่วกูทุกวัน"

เสี่ยริคเดาะลิ้นด้วยความไม่พอใจ เด็กที่ว่ามาช้ากว่ากำหนดเวลาที่นัดเอาไว้ เขามองดูเวลาจากนาฬิกาข้อมือราคาแพงระยับ

"ช้ามา10 นาทีแล้วนะ"

นิ้วมือที่ใส่แหวนพลอยประจำตระกูลประสานมือกันเพื่อยืดเส้นขับไล่ความเมื่อยล้าให้กับร่างกายที่โหมงานหนักมาเป็นอาทิตย์

วันนี้เขาอยากผ่อนคลายอย่างที่สุด แต่เด็กคนนี้ถือดีมากเกินไปแล้ว ที่ให้ลูกค้าระดับเขามารอแบบนี้ 

"คอยดูเถอะจะจัดหนักให้เดินไม่ไหวเลย โทษฐานที่คิดว่าตัวเองเป็นดาวเด่นสินะ คนยิ่งเครียดๆ อยากระบายอยู่ด้วย

ชักช้าแบบนี้กลับซะเลยดีมั้ยวะ"

ความหงุดหงิดใจเริ่มปะทุขึ้นมาทีละน้อย 

เสียงเคาะประตูดังขึ้น ประตูถูกเปิดออกจากทางด้านนอก ผู้จัดการบาร์โฮสที่เขาคุ้นเคยพาเด็กมาส่งนี่เอง

"น้องมาแล้วครับเสี่ย"

เสี่ยหนุ่มมองเลยผู้จัดการไปมองคนตัวขาวข้างหลัง

'ด้านหลังนั่น เด็กที่ว่าเหรอ หน้าตาแบบนี้ ค่อยน่าให้อภัยหน่อย'

เสี่ยริคยกยิ้มมุมปากด้วยความพึงพอใจ ในร่างกายของเด็กหนุ่มผิวพรรณดีเดินตามผู้จัดการด้วยความประหม่า

แต่ในมือเด็กนั่นถือลูกอมหลอกเด็กมาด้วย

'มุกไหนวะ'

นอกจากแปลกแล้ว แต่ที่น่าประหลาดใจกว่านั้นก็คือ เจ้าเด็กคนนี้ใส่ชุดไทยย้อนยุค ทัดดอกไม้สีขาว แถมยังหอมซะด้วย

'ไอ้ซันมันเล่นอะไรวะ คอสเพลย์เหรอ ช่วงนี้มึงอินละครพีเรียดหรือไงวะ"

เด็กคนนั้นมองเขากลับอย่างไม่วางตา คนนี้สินะที่พี่ชายคนนี้บอกว่าจะพากลับบ้าน

'ชายผู้นี้จักพาข้ากลับไปได้จริงรึ เหตุใดจึงมองข้าราวกับมองแม่หญิงเยี่ยงนั้นเล่า'

"น้องเพิ่งมาใหม่ เสี่ยเบากับน้องหน่อยนะครับ น้องไม่เคย"

มิคกี้กระซิบบอกกับเสี่ยริคเพราะรู้รสนิยมของลูกค้าหนุ่มเป็นอย่างดี ในตอนแรกที่ได้ฟัง เสี่ยริคก็ไม่ค่อยพอใจนัก

เพราะเขาชอบแบบเป็นงานมากกว่า แต่พอได้เห็นรอยยิ้มหวานจากเด็กคนนั้นแล้ว ก็เปลี่ยนใจ

สายตาคมสำรวจร่างกายตรงหน้าอย่างลึกซึ้ง 

'ว่าแต่ใส่ชุดแบบนี้ก็ดีนะ แบบนี้ค่อยน่าสนุกขึ้นมาแล้วสิ'

.

.

สวัสดีค่ะ เรื่องใหม่มาแล้วนะคะ 

เรื่องนี้น้องเดินทางมาจากอดีต มาโผล่ที่บาร์โฮส มาเจอกับคุณเสี่ยริค พ่อหนุ่มร้ายกาจ นิสัยเอาแต่ใจ ปากร้าย เอวดุ 

แล้วน้องก็ตัวแค่นั้น จะไปสู้ไอ้เสี่ยบ้ากามคนนี้ได้ยังไงกันนะ 

หนูหลบไปลูก เดี๋ยวแม่จัดการให้เอง

นิยายเรื่องนี้เป็นเพียงเรื่องสมมุติ มาจากจินตนาการล้วนๆ ชื่อตัวละคร สถานที่ เวลา ไม่เกี่ยวกับเรื่องจริงใดทั้งสิ้น 

มีคำหยาบคาย มีฉากNC แต่พระเอกมีการจ้องสวบนายเอกตลอดเวลา 

ใครที่ไม่ถูกจริต สามารถเลื่อนผ่านได้นะคะ