ตอนที่ 1 by : JNam
“ลืมตาขึ้นมาเดี๋ยวนี้นะ ทอมลินสัน ! ฉันสั่งให้นายลืมตาขึ้นมา นายก็ต้องลืมเข้าใจไหม?”
หรี่เล็กราวกับแสงไฟของหิ่งห้อย
แว่วเบาบางเหมือนเสียงลมแผ่วๆ
ปุยเมฆกลุ่มนั้นสวยจังเลย
สีขาวสะอาดชวนให้เดินเข้าไปหาเสียจริง.....
เนิ่นนาน ... กินเวลาจนเหมือนผ่านมันไปหลายขวบปี
มือเริ่มรับรู้ถึงความรู้สึกอุ่น ที่เหมือนไม่ได้สัมผัสมานานแสนนาน
เริ่มรับรู้ว่าตัวเองมีดวงตา และพยายามจะคลี่มันออกท่ามกลางขนตากลุ่มหนา
“แสงจ้าจังเลย....” ถ้อยคำแผ่วเบาพุ่งผ่านปากบาง รอดไรฟันออกมาอย่างยากลำบาก
ความรู้สึกอุ่นๆ ที่มือชัดเจนขึ้น เริ่มขยับมือน้อย แต่พบว่าถูกพันธนาการด้วยมือหนาคู่หนึ่ง
“ลูอี... ลูอี นายฟื้นแล้ว นะ..นายฟื้นแล้วจริงๆด้วย” เจ้าของมือหนาที่เกาะกุมสะดุ้งตื่นเพราะการขยับตัวของเขา
แฮร์รี่ สไตลส์ ... ราวกับว่าลูอีไม่ได้เห็นดวงหน้าคมดวงนี้มานานแสนนาน
“คุณหมอครับคุณหมอ คนไข้ขยับมือครับ เขาลืมตาด้วยครับ คุณหมอ ช่วยเข้ามาดูอาการทีครับ”
เจ้าของร่างใหญ่วิ่งวุ่นไปทั่วโรงพยาบาล เพื่อไปตามคุณหมอเจ้าของไข้มาดูอาการเพื่อนร่วมวง
ดวงหน้าเผยรอยยิ้มสดใสเหมือนเมื่อ 5 ปีก่อนที่เขาพบลูอีครั้งแรก กับท่าทางกระวนกระวายนั้น มันทำให้ลูอีสบถขำในลำคอเบาๆ
หลังจากคุณหมอมาตรวจเช็คอาการเรียบร้อย ก็ได้เรียกแฮร์รี่ไปคุยนอกห้องสักพัก
ไม่นานเกินรอ เสียงเปิดประตูก็ดังขึ้น เรียกความสนใจของคนที่อยู่บนเตียงให้หันไปมอง
ภาพที่เห็นคือชายหนุ่มหน้าคมสุดหล่อเหลา ผมหยิกขอดยาวประบ่า หน้าตายิ้มแย้มกึ่งเดินกึ่งวิ่งเข้ามาหาเขา
“ลูอี นายเป็นยังไงบ้าง” ชายหนุ่มนั่งลงข้างๆตียง สองมืออุ่นกุมมือของลูอีมาแนบหน้าของเขาแผ่วเบา
“น้ำ....” พยายามจะเปล่งเสียงออกไป แต่เสียงที่ออกมาช่างน่าขัน เสียงลมพัดยังดังซะกว่า
แฮร์รี่รีบกุลีกุจอไปเทน้ำใส่แก้วมาให้คนป่วย แล้วประคองให้ลุกขึ้นนั่ง เพื่อจะได้ดื่มน้ำได้สะดวก
“ฉันเป็นอะไรไปหรอ แฮร์รี่” หลังจากดื่มน้ำให้ชุ่มคอก็ออกตัวถาม เพราะจำไม่ได้จริงๆ ว่ามานอนแอ้งแม้งอยู่ในโรงพยาบาลนี้ได้ยังไง
“เอ่อ... หมอบอกว่า นายพักผ่อนน้อยไปน่ะ คอนเสิร์ตครั้งล่าสุด จู่ๆนายก็เป็นลมไปกลางเวทีเฉยเลย ตลกชะมัด ฮ่าๆๆๆ”
แฮร์รี่เล่าให้ฟัง แถมด้วยเสียงหัวเราะกลั้วคอ มันน่าหมั่นไส้นัก
“งั้นหรอ แล้วฉันหลับไปนานเท่าไรเนี่ย จำอะไรไม่ได้เลย” ลูอีมองตาแป๋ว รอคำตอบจากคนตรงหน้า
“3 วัน.....”
“บ้า!! แฮร์รี่! นายพูดจริงหรอ แล้ว... แล้วคอนเสิร์ตล่ะ แล้วแฟนๆล่ะ แล้วเวที คนเตรียมงานล่ะ มันเสียหายมากเลยนะ แล้วเลียมกับไนออลล่ะ แล้ว...” ยังพูดไม่ทันจบ นิ้วชี้เรียวยาวของแฮร์รี่ สไตลส์ ก็รุดมาสัมผัสริมฝีปากของลูอีแผ่วเบา พร้อมรอยยิ้มบางที่เขามักจะมอบมันให้กับลูอีอยู่เสมอ
“ลูอี ไม่เป็นไรนะ แฟนๆเขาเข้าใจ แล้วตอนนี้เลียมกับไนออลกำลังไปให้สัมพาษณ์กับสื่อว่าทำไมถึงต้องเลื่อนคอนเสิร์ตออกไป ไม่ต้องห่วงน่า ทุกอย่างเรียบร้อยดี ลูอีคนเก่งของแฮร์รี่”
ลูอีพยักหน้ารับเบาๆ แต่แววตายังฉายความกังวลเล็กๆ ให้เห็น
“แล้วเมื่อไรฉันถึงจะได้ออกจากโรงพยาบาลล่ะแฮร์รี่” ทำหน้าเบื่อๆ พร้อมยกมือที่มีสายน้ำเกลือพันธนาการอยู่ขึ้นมาดู
“หมอบอกว่าพรุ่งนี้ก็กลับได้แล้ว แต่ว่านายต้องมียากินประจำแล้วนะ ต่อไปนี้น่ะ” แฮร์รี่กล่าวทั้งรอยยิ้ม
“อะไรกัน นายก็รู้ว่าฉันไม่ชอบกินยาแฮโรล แค่พักผ่อนน้อย ฉันต้องกินยาประจำเลยหรอ” ลูอีค้อนขวับให้คนตรงหน้า
“ก็จะได้บำรุงให้นายแข็งแรงๆไง ฉันรู้แล้วว่านายไม่ชอบกินยา แต่เดี๋ยวฉันจะคอยบดยาให้นายกินเอง ไม่ต้องห่วงหรอกน่า”
แฮร์รี่กำชับ พร้อมบีบมือเล็กแน่น
เช้าวันรุ่งขึ้น เพื่อนตัวแสบทั้งเลียมและไนออลก็โผล่มาปลุกลูอีกับแฮร์รี่แต่เช้าตรู่
“ว่างายยยยย ไอ้เปี๊ยกขี้แย ว้ายยย ไอ้อ่อน!! ฮ่าๆๆๆๆ” เลียม เพย์น ผู้ที่เสียงดังลอดประตูเข้ามาก่อนตัวเสียอีก วิ่งเข้ามายีหัวคนป่วยที่ลุกขึ้นยันตัวนั่งพิงผนังห้องอยู่บนเตียง
“ไอ้บ้าเลียม ไปไกลๆเลยไป” ลูอีสบถพร้อมส่ายหน้าเบาๆ เรียกเสียงหัวเราะจากเพื่อนตัวแสบได้มากขึ้นไปอีก
“เอ็น ไอ บ้าง อู อี อาย อี อึ้น แอ้ว อัง” ไนออลผู้ที่เดินตามเข้ามาทีหลัง พร้อมกับกัดแฮมเบอร์เกอร์เข้าปาก จนฟังไม่เป็นภาษาคน
“กินให้เสร็จก่อนก็ได้มั้ง ไอ้พลุ้ย” แฮร์รี่ตะโกนมาจากโซฟา พร้อมลุกขึ้นมารับกระเช้าเยี่ยมผู้ป่วยไปจากไนออลมาวางบนหัวเตียง
“ฮ่าๆๆๆ โอเคๆ กินเสร็จแล้ว เป็นไงมั่งลูอี หน้าตาสดใสเยอะเลยว่ะ” ไนออลกล่าวทักทายคนป่วย
“วันนี้ก็กลับได้แล้วไน ฉันโอเคแล้ว ไม่ได้เป็นไรสักหน่อย ไม่รู้หมอจะให้นอนทำไมหลายคืน” ร่างเล็กกลอกตาเบาๆ
“ไอ้แฮซมันดูแลนายไม่ดีอ่ะดิ มันน่านัก” เลียมเสริม พร้อมยกหลังมือทำทีเป็นจะฟาดแฮร์รี่
“เออๆๆๆ ฉันผิดเองแหละ พอใจยัง ไอ้หมีปากหมา” แฮร์รี่กล่าวพร้อมรอยยิ้มบางๆแบบเสียมิได้
ปล่อยให้หนุ่มๆ แห่งวงบอยด์แบนด์ระดับโลกทะเลาะกันเหมือนเด็กประถมได้ไม่นานนัก คุณหมอก็เดินเข้ามาในห้อง
“อ้าว ว่าไงหนุ่มๆ เป็นไงบ้างลูอี วันนี้ได้กลับแล้วนะ รู้สึกดีขึ้นไหม”
“ครับคุณหมอ ผมรู้สึกปกติดีครับ” ลูอีกล่าวพร้อมยิ้มตาหยี เพื่อแสดงอาการปกติ
“งั้นเดี๋ยวเตรียมตัวเปลี่ยนเสื้อผ้าเลยนะ หมอจะเรียกพยาบาลมารับ แล้วอย่าลืมกินยาล่ะ จะได้แข็งแรงๆ รู้ไหม”
ลูอีพยักหน้ารับอย่างว่าง่าย
หลังจากคุณหมอออกจากห้องไป แฮร์รี่ก็พยุงลูอีไปเปลี่ยนเสื้อผ้า
“เอาเว้ยๆๆๆๆๆ มันพากันไปแก้ผ้าแล้วเว้ยยยย” เลียมกล่าวแซวเสียงลั่น
นั่นทำให้แฮร์รี่ สไตลส์ ต้องยกเท้าขึ้นทำทีเป็นจะเตะไอ้หมีปากหมาที่เขาชอบเรียกบ่อยๆนั่นแหละ
“แหม จะเขินไรวะ พวกมึงก็เห็นตอนแก้ผ้ากันอยู่แล้วไม่ใช่อ่อ ฮ่าๆๆๆ” ไนออลเสริม พร้อมหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง
ทำเอาแฮร์รี่กับลูอีหูแดงก่ำ รีบเดินจ้ำอ้าวไปเปลี่ยนเสื้อผ้าอย่างรวดเร็ว
หลังจากเก็บของเรียบร้อย ก็รอพยาบาลเอารถเข็นมารับ จากนั้นก็ขึ้นรถส่วนตัว ไปยังโรงแรมที่พักในตัวเมืองที่จะจัดคอนเสิร์ตในคืนวันพรุ่งนี้
“นายไหวไหม ลูอี” แฮร์รี่ที่นั่งข้างๆ พร้อมโอบลูอีไว้ในอ้อมแขน ก้มหน้าถามคนตัวเล็กที่นอนซบบ่ากว้างอยู่
“สบายมาก ฉันไม่เป็นไรแล้วซะหน่อย ฮี่” เงยหน้าขึ้นมายิ้มจนตาเป็นสระอิ
ทำไมลูอีต้องทำตัวน่ารักตลอดเวลาด้วยนะ แฮร์รี่สบถพึมพำในใจ
หลังจากเอาข้าวของของลูอีไปเก็บในที่พัก ก็ไปกินข้าวกัน โดยแฮร์รี่รับอาสาเป็นคนบดยาให้ลูอีเอง
คอยดูแลปรนนิบัติ จนได้ยินเสียงไอ้หมีปากหมาแซวอยู่เป็นระยะๆ
“แฮร์รี่ นายไม่ต้องดูแลฉันขนาดนี้ก็ได้ ไอ้เลียมมันแซวใหญ่แล้ว ฉันรำคาญ” ลูอีกล่าวกับแฮร์รี่ที่กำลังตักอาหารให้เขา
“ช่างหัวมันดิ คนเขารักกัน มันอิจฉาอ่ะดิ แบร่ ไอ้หมีปากหมา” แฮร์รี่หันไปทะเลาะกับเลียมต่อ ลูอีได้แต่อมยิ้มแล้วส่ายหัวเบาๆกับความเป็นเด็กของเพื่อนๆตรงหน้า
แต่จะว่าไป ลูอีก็เริ่มสงสัยในความผิดปกติของตัวเองอยู่เหมือนกัน หลังๆมานี้ เวลาเล่นคอนเสิร์ตจบทีไร เขารู้สึกว่าเหนื่อยมากกว่าปกติ แต่คิดว่าคงเป็นเพราะพักผ่อนน้อย เพราะเขาเอาแต่กินเหล้าเข้าผับ
ว่าแต่ หลังจากที่เขาออกมาจากโรงพยาบาล แฮร์รี่ก็ดีกับเขามาก มากจนรู้สึกแปลกๆ เพราะปกติจะต้องมีเรื่องชวนทะเลาะกันตลอด จนเขาต้องออกไปหาเหล้ากินนั่นแหละ แต่ก็นะ.. จะไปคิดมากทำไม เขาดีก็ดีแล้วนิ น่ารักจะตายไป
หลังจากกินข้าวเสร็จ ต่างคนก็แยกย้ายไปนอน เพื่อเก็บแรงเล่นคอนเสิร์ตในวันพรุ่งนี้
เมื่อขึ้นไปถึงห้อง แฮร์รี่รีบกุลีกุจอไปเปิดประตูให้ลูอีอย่างรวดเร็ว
“เชิญครับ คุณผู้ชาย” ทำท่าผายมือต้อนรับ
“ขอบคุณครับคุณบ๋อย” ลูอีกล่าวยิ้มๆ แล้วเข้าไปในห้องของโรงแรม
โรงแรมที่นี่ก็เหมือนๆกันกับทุกที่ที่พวกเขาเคยไปอยู่ ห้องใหญ่กว้างขวาง เป็นห้องที่ดีที่สุดของโรงแรม ดีที่เขาไม่ต้องนอนคนเดียวเหมือนเลียมกับไนออล ไม่งั้นนะ ห้องกว้างใหญ่ขนาดนี้ หลอนตายเลย
“ไปอาบน้ำกัน” ร่างใหญ่พุ่งเข้ามากอดร่างเล็กจากด้านหลัง แขนล่ำโอบรอบเอวคนตัวเล็กอย่างง่ายดาย คางแหลมเกยอยู่บนไหล่บางนุ่มนิ่ม จมูกยังไม่วายซุกซนมาดอมดมกลิ่นหอมที่ซอกคอของลูอี ทำเอาคนตัวเล็กขนคอลุกชัน
“ไอ้หื่น ไม่อาบด้วยหรอก” ร่างบางกล่าว พร้อมดิ้นดุ๊กดิ๊กเบาๆในอ้อมแขน
“งั้นต้องโดนทำโทษ” กล่าวจบประโยคก็อุ้มคนตัวเล็กพาดบ่าอย่างง่ายดาย แล้วพาไปนั่งในอ่างอาบน้ำ แม้ว่าคนบนบ่าจะพยศเล็กๆ แต่เขาก็ไม่ยอมปล่อย จัดแจงถอดเสื้อผ้าให้อย่างคุ้นชิน โดยที่คนตัวเล็กไม่ได้ขัดขืนอะไร เปิดน้ำเย็นผสมน้ำอุ่น ในระดับที่พอดี เทครีมอาบน้ำให้เป็นฟองในอ่าง จากนั้นก็จัดแจงถอดเสื้อผ้าตัวเอง แล้วลงไปนั่งแช่ในอ่างอาบน้ำด้วยกัน
“ไม่ได้อาบน้ำด้วยกันตั้ง 3 วันแหน่ะ คิดถึงจัง” แฮร์รี่กล่าว พร้อมยิ้มหื่น
“เวอร์ หื่นตลอดเลยนะแฮโรล” ลูอีตอบกลับเขินๆ
“หันหลังมาสิ เดี๋ยวถูให้ ขี้ไคลกังแล้วมั้งเนี่ย พยาบาลก็เช็ดลวกๆ ไม่ได้เรื่องเลยจริงๆ” แฮร์รี่แกล้งกล่าวอย่างหัวเสีย
ลูอีหันหลังมาให้แฮร์รี่อย่างว่าง่าย คนตัวโตขัดหลังให้อย่างทะนุถนอม ไล่จากแผ่นหลังนุ่มนิ่ม ไปจนถึงลำคอ นวดผ่อนคลายให้เบาๆ ค่อยๆลูบไล้แผ่นหลังบาง จากบนลงล่าง สลับจากล่างขึ้นบน แผ่วเบาด้วยเสน่หา หลังจากแน่ใจว่าขัดด้านหลังจนสะอาดทุกรูขุมขนแล้ว ก็ค่อยๆเลื้อยมือไปด้านหน้า ลูบไล้ขัดไล่มาตั้งลำคอ ไล้มาเรื่อยๆตามแผงอกอ่อนอย่างเชื่องช้า แล้วค่อยๆเลื่อนลงมาตามแนวกล้ามเนื้อหน้าท้อง ซิกซ์แพ็คน้อยๆของลูอีช่างน่าสัมผัส มือหนาบดคลึงลงมาจนถึงบริเวณสะดือ คางเรียวเกยบนบ่าคนตัวเล็กแล้วขบกัดหูเบาๆ ลูอีย่นคอเล็กๆแต่ก็ไม่ได้ขัดขืนอะไร มือหนาเริ่มเลื่อนลงไปต่ำกว่าระดับสะดือ ทำเอาคนตัวเล็กสะดุ้งโหยงขึ้นมา แฮร์รี่รู้สึกพึงใจที่เป็นแบบนั้น ริมฝีปากเผยรอยยิ้มร้ายกาจ ก็เขามันสายหื่นอยู่แล้วนี่นา ร่างเล็กค่อยๆเอนกายมาซบบ่ากว้างของคนตัวใหญ่ แฮร์รี่ตัดสินใจจบคอร์สการขัดตัวลงแต่เพียงเท่านั้น แล้วเลื่อนแขนล่ำวงใหญ่ทั้งสองข้าง มาโอบกอดร่างเล็กตรงหน้าให้แนบกระชับเข้ามาติดแผงอกหนาของเขา คางเกยบนกลุ่มผมยุ่งหนา จูบลงแผ่วเบาบนกลุ่มผมหอมเหมือนกลิ่นกุหลาบอ่อนๆนั่น ...
เนิ่นนาน.... ทั้งสองคนหลับตา สองร่างพันธนาการกอดกระชับกันไว้ ราวกับช่วงเวลานี้เป็นช่วงเวลาที่อยู่บนสวรรค์ มีแค่เขาสองคน ที่จะอยู่ด้วยกันตรงนี้.....
แต่..... มันอาจจะไม่ได้จบสวยอย่างนั้น
แฮร์รี่นึกถึงสิ่งที่เขาได้คุยกับคุณหมอเมื่อ 3 วันก่อน คุณหมอวินิจฉัยว่า.... ปอดของลูอีมีความผิดปกติ ...
.
.
TBC-
Guest
