พระเอก
วิลล์ อาเธอร์ ซัลลิแวน (วิลล์)
อายุ : 42 ปี
พ่อหม้ายลูกติดเจ้าเสน่ห์ เจ้าของบริษัทส่งออกชิ้นส่วนรถยนต์ที่ร่ำรวยที่สุดในประเทศเยอรมัน สาวๆหลายคนอยากจะเป็นแม่เลี้ยงของลูกเขา แต่คนที่เขาสนใจกลับเป็นเด็กผู้ชายอายุเท่าลูกของเขา ที่มีความสัมพันธ์อันเร่าร้อนกับเขาในคืนนั้น
นายเอก
พิทยา เอกรัตน์ (พิท)
อายุ 19 ปี
นักศึกษาแลกเปลี่ยนจากประเทศไทย เพื่อนรักของเวลล์ ซัลลิแวน ลูกชายของวิลล์ แต่กลับเกิดเรื่องที่ทำให้ชีวิตของพิทต้องมาถูกพ่อของเพื่อนตามตื้ออยู่ตลอด นั้นก็เพราะเขาถูกวางยาจากเพื่อนในชั้นเรียน แต่เจ้ากรรมดันไปพบกับวิลล์ จนทำให้เขาสองคนมีอะไรกัน พิทจึงหนีเขาไป แต่ก็ไม่คิดว่าคนที่ตัวเองเผลอไปมีอะไรด้วย ดันเป็นพ่อของเพื่อนรักเสียอย่างนั้น
ขอสปอยล์นิดนุง🤭🤭
"ให้ตายเถอะไอ้พิท...อะไรมันจะซวยขนาดนี้วะ?"
พิทบอกกับตัวเองพลางหันหลังไปตบหน้าผากตัวเอง จนไม่รู้เลยว่าเพื่อนของตนเดินหายไปไหนแล้ว แต่มีเพียงคนตัวสูงเดินเข้ามาหาแล้วยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆพ่นลมหายใจร้อนๆเป่ารดต้นคอของตนเองอยู่
"เจอกันอีกจนได้นะ...เด็กน้อย"
"..!!.."
พิทเงยหน้าเบิกตาโตเมื่อได้ยินเสียงทุ้มอันแหบพร่าของวิลล์ใกล้ๆใบหูของตนเองจนยืนตัวแข็งทื่อแทบไม่กล้าขยับ
"ตั้งแต่คืนนั้น...ฉันคิดถึงแต่เธอนะ...เด็กน้อย"
วิลล์กระซิบบอกพลันทำให้แก้มขาวของพิทขึ้นสีด้วยความเขินอาย ก่อนจะหันกลับไปมองเขาด้วยใบหน้ามุ่ยๆ
ควับ!
"แต่ผมไม่คิดถึง!"
"ไม่คิดถึง...แล้วเธอรู้ได้ยังไงว่าฉันหมายถึงคืนไหน...หื้ม?" วิลล์เอ่ยถามพลางเริกคิ้วกวนๆหนึ่งข้างให้กับพิทที่พูดไม่ออกเมื่อเจอเขาสวนกลับไปอย่างรู้ทัน
"หึหึ...เอาไว้...ลูกฉันไม่อยู่แล้วเรามา...รำลึกความหลังคืนนั้นกันสักหน่อย...ดีไหม?"
"จะบ้าเหรอครับ!"
พลั่ก!
หมับ!
"อ่ะ!" พิทร้องเสียงหลงเมื่อตัวเองผลักอกเขาแล้ว แต่กลับถูกวิลล์จับข้อมือรั้งเข้ามากอดไว้ในอกแทน
"ปล่อยผมนะ...นี่คุณ!"
"จุ๊ๆ...ไม่เอาสิ...เรียกฉันแบบนี้ไม่น่ารักเลยนะ...เธอเป็นเพื่อนลูกฉัน...ก็เรียกฉันว่าแด๊ดดี้...ตามลูกฉันสิ"
วิลล์ว่าพลางยิ้มกริ่มและโอบกอดร่างเล็กที่จับตรงไหนก็ดูจะเต็มไม้เต็มมือของเขาไปหมดจนเขาแทบจะอดใจไม่ไหวไม่ให้จับอีกฝ่ายกระแทกให้หนำใจได้
"ไม่!...ผมไม่เรียก!" คนตัวเล็กกว่าต่อต้านและพยายามจะดิ้นออกจากอ้อมแขนของเขา
"อ้อ...สงสัยอยากจะเรียกว่าผัว!...แต่จริงๆฉันว่าก็ได้นะ...เพราะเรามันก็ถึงขั้นนั้นกันแล้วนี่?"
Guest
