สองรัก

หนึ่งคนแต่สองรัก แล้วใครคือรักแท้... 

โรมันต์ 

ใครมันจะไปรักคนที่หักหลังตัวเอง 

ใครมันจะไม่เอาคืนคนที่หลอกลวงเรา 

ก่อนจะว่าเขาใจร้าย ก็ดูก่อนว่าใครเป็นฝ่ายเริ่ม... 

จินนา 

มาก่อนก็ต้องได้ทุกอย่าง 

โดนกระทำก่อนก็ต้องเอาคืนบ้าง 

และผลลัพธ์ที่หอมหวานนั้น... 

ระริน 

ทุกอย่างอาจจะเริ่มต้นด้วยความแค้น 

แต่ทุกการกระทำก็ล้วนกระทบกับความรู้สึก 

แล้วทำไมสุดท้ายคนที่รับผิดชอบมันกลับ... 

“ฉันหลงคิดได้ยังไง ว่าลูกไม้จะหล่นได้ไกลต้น...” 

“สุดท้าย นายมันก็เลวไม่ต่างจากพ่อนาย!” ระรินเอ่ยขึ้นอย่างเย้ยหยัน พยายามอย่างมากที่จะไม่เสียน้ำตาออกมาทั้งที่กระบอกตาร้อนผ่าวจนแสบไปหมด 

“พวกฉันก็ไม่ต่างจากเธอหรอก เธอโกรธแค้นใครยังอยากเอาคืน แล้วคิดว่าคนอื่นจะทำไม่เป็นบ้างเหรอ” จินนาลุกขึ้นกอดอกมองระรินแล้วพูดขึ้นอย่างเย้ยหยัน  

ในที่สุดเธอก็ได้สั่งสอนและมอบความเจ็บปวดให้ผู้หญิงคนนี้อย่างที่เธอแค่ฝืนทนโดยไม่ต้องลงมือเลยสักนิด 

“คงสนุกมาสินะที่ร่วมมือกันหลอกปั่นหัวฉันแบบนี้” เธอมองทั้งสองสลับกันก่อนจะถามออกมาทั้งเจ็บใจและเสียใจ 

“เธอควรจะขอบคุณมากกว่านะที่พวกฉันทำกับเธอแค่นี้”