ถ้าความคิดถึงเป็นดอกไม้ (ฉันคงมีให้เธอเป็นสวน)

ความกลัวเป็นหนึ่งสิ่งที่มักทำลายความกล้าของคนเรา หนึ่งในนั้นคือ ภีม แพทย์หนุ่ม intern 1 ปี ที่ตั้งใจเลือกมาใช้ทุนในโรงพยาบาลชุมชนประจำอำเภอแห่งหนึ่งเพื่อจะขอโอกาสที่อาจจะไม่มีให้ โดยลากเพื่อนสนิทอย่างทิวมาร่วมช่วยในการขอโอกาสครั้งนี้ด้วย 

“มึงมั่นใจนะว่าน้องมันทำงานอยู่ที่นี่จริงๆ” 

“แน่นอน กูมีสายสืบประจำพื้นที่” 

“แล้วมึงคิดว่าจะได้โอกาส?” 

“รอบนี้กูว่าไม่พลาด ใจกูมันบอกว่าเลือกแล้ว” 

ความกลัวที่ว่านั้นส่งผลต่อ อุ่น จนเปลี่ยนความคิดจากการที่อยากจะมีความรักดีๆ สักครั้ง ต้องกลายมาเป็นคนที่กลัวความรัก และไม่อยากจะเปิดใจให้ใครอีก 

“อุ่นครับ พี่ขอให้ฟังพี่ก่อนได้ไหม?” 

“จะแก้ตัวอะไรอีกล่ะครับ อุ่นว่าคำพูดวันนั้นมันก็ชัดเจนแล้ว” 

“พี่ขอโอกาสได้ไหม?” 

“รักษาคนไข้ก่อนเถอะครับ เขารอคุณหมอกันอยู่” 

_____________________________ 

!! คำชี้แจง!! 

# เนื้อหา สถานที่ ผู้คน แวดล้อม ในเรื่องทั้งหมดเกิดจากการจินตนาการของผู้เขียนเอง ไม่ได้มีเจตนาอ้างอิงหรือเชินชวนให้คิดไปในทางที่ไม่ดีแต่อย่างใด หากแต่การปฏิบัติตัวของตัวละครจะมีการกระทำที่อ้างอิงกับความเป็นจริงของอาชีพ หน้าที่ ตำแหน่ง และการงาน เพื่ออรรถรสที่สมบทบาทของตัวละคร หากผิดพลาดประการใด ไรท์พร้อมแก้ไขและปรับปรุง รีดเดอร์ทุกคนโปรดแนะนำด้วยนะคะ พลีส… //โน้มตัว รักรีดเดอร์ผู้นอบน้อมและน่ารักทุกคนนะคะ # 

1 ความคิดเห็น = 1 กำลังใจ 

. 

. 

. 

. 

. 

. 

!!!!บอกไว้ก่อนว่าเรื่องนี้เป็นประเภท ชายชาย 

ใครไม่ชอบปิดทิ้งให้เร็ว! 

ติดต่อหรือพูดคุยกันได้ที่ 

Twitter : @hxrthtsu 

E-mail : candacehartbeat@gmail.com 

รักรีดเดอร์ทุกโคนนน 

------------------------------------ 

---->ทุกคอมเม้นท์คือกำลังใจ ทุกยอดไลค์คือคำขอบคุณ<----