หลังว่างนั่งเลยครับพี่

ทุกคนก็ต้องมีแบดเดย์กันทั้งนั้น แต่แบดเดย์ของผมมันเริ่มจากที่ผมต้องออกไปคุยงานกับลูกค้าที่โรงแรมห้าดาวของประเทศไทย ผมจึงตัดสินใจขับรถคันที่หรูที่สุดของพ่อไป แทนที่จะเอารถตัวเองไปอย่างเคย ให้ตายเถอะ มันเป็นความคิดที่ผิดมหันต์ เจ้ารถคันสวยที่กะขับเอาลุคคูลๆ ดันดับกลางทาง แต่ผมน่ะต้องรีบไป ก็เลยตัดสินใจทิ้งรถเอาไว้ข้างทางรอรถมายกไปซ่อมอู่ประจำ ผมโทรหาคุณลูกค้าเพื่อแจ้งว่าผมอาจจะไปถึงสายด้วยเหตุสุดวิสัย แต่ 

"คุณนาวิน ผมไปไม่ได้ครับ ผมต้องพาลูกชายผมไปโรงพยาบาล" 

ผมที่ได้ยินแบบนั้นก็แอบสบายใจ แต่ฝนก็ดันมาตกหนักซะนี่ นี่มันอะไรวะ ผมเปิดกูเกิ้ลเพื่อหาทางกลับบ้าน ชุดสูทจัดเต็มเปียกมะล่อกมะแล่ก โทรหาไอ้ฝรั่งดีกว่า  

"ฝรั่ง กูรถเสีย มารับกูหน่อย" 

"กูไม่ว่าง กูอยู่ตรัง" 

"วันนี้วันอะไรวะ ซวยฉิบ" 

"นั่งแทกซี่ดิวะ"  

"กูรอแทกซี่จนเปียกหมดไปหมดแล้วมึง" 

"รถเมล์เลยครับคุณนาวิน มึงต้องลองนั่งบ้างนะโว้ย จากตรงนั้น มึงนั่งสาย*** กลับได้ แค่นี้นะมึง แม่กูเรียกละ" 

ไอ้ฝรั่งวางหูไป ผมเหลือบไปเห็นรถเมล์สายที่มันพูดถึงพอดี 

ผมไม่รอช้า รีบวิ่งออกมาจากป้ายรถเมล์ที่มีผู้คนแน่นขนัดไปหมด ผมรีบก้าวขึ้นรถอย่างไวที่สุด กระเป๋ารถเมล์เรียกผู้โดยสารขึ้นใหม่  

"หลังว่างนั่งเลยครับพี่" 

ผมก็ทำตามที่น้องกระเป๋าเค้าบอก ผมเดินจนสุดทางเบาะหลัง นั่งลงตรงกลางพอดี 

'เฮ้อ อีกนานมั้ยนะกว่าจะถึง อยากกลับไปอาบน้ำจะแย่แล้ว'  

ผมหยิบมือถือขึ้นมาเพื่อเช็กเส้นทาง จะว่าไปก็ตื่นเต้นเหมือนกันที่ได้ขึ้นรถโดยสารประจำทางแบบนี้ และด้วยความที่เปียกฝน ผมชักจะหนาวขึ้นมาแล้วสิ อยากให้ถึงบ้านเร็วๆ จัง 

แต่สิ่งที่ผมไม่คาดคิดคือ เด็กผู้ชายใส่ชุดนักศึกษาผูกไทด์ข้างผมที่ดูว่าจะหลับสนิทเริ่มที่จะเอียงศีรษะมาหาผมทีละนิด ไอ้ผมก็มัวแต่ลุ้นอยู่ ว่าจะลุกขึ้นเพื่อหนีไปนั่งเบาะถัดไป แต่ก็ไม่ทันซะแล้วครับ ใบหน้าของเด็กคนนั้นพิงไหล่ผมและนิ่งสนิทอยู่อย่างนั้น 

"ไปอดหลับอดนอนมาจากไหนกันนะเด็กคนนี้" 

เอาล่ะ นี่มันแบดเดย์ที่แท้จริงชัดๆ  ผมลอบมองเด็กคนนั้นที่กำลังฝันหวานอยู่บนไหล่ผม เด็กที่มีกีตาร์อยู่ข้างๆ มือหนึ่งจับหูกระเป๋ากีตาร์ไว้แน่นราวกับว่ากลัวมันจะหายไป 

ใบหน้าจิ้มลิ้มของเด็กนี่มันทำไมน่ารักแบบนั้นวะ ผมที่กำลังเซริทหาข้อมูลก็กดออก เปลี่ยนใจมาเปิดโหมดกล้องถ่ายรูปเทน 

ผมอยากเห็นน้องเค้าชัดๆ แค่นั้นเองครับ และเมื่อผมได้เห็นรูป ก็ต้องตกใจ เพราะเด็กคนนี้น่ารักจนใจผมเจ็บ 

ผมแอบเห็นว่า ที่กระเป๋ากีตาร์ มีป้ายแท็กชื่อเขียนว่า ลัคกี้ 084*******  

ผมยิ้มขึ้นมาทันที 

'เอาล่ะ วันนี้แบดเดย์ของผมจบละ ผมว่าผมเจอลัคกี้บอยของผมแล้วล่ะ' 

. 

. 

นาวิน นักธุรกิจหนุ่มหน้าตาดี วัย34ปีผู้สานต่อกิจการของพ่อ กว่าจะเข้าที่เข้าทาง นาวินจะต้องใช้ความพยายามและความสามารถในการประคับประคองบริษัทที่มีหนี้เกือบห้าสิบล้านให้กลับมาฟื้นคืนชีพในวงการ ด้วยวัยเพียง20เศษๆ  แต่เขาก็ผ่านมาได้ แถมยังเป็นที่จับตามองในฐานะนักธุรกิจรุ่นใหม่ไฟแรง  

เขาไม่เคยมีความรัก เพราะมัวแต่ทำงานจนกระทั่งมาเจอเด็กนักศึกษาคนหนึ่งหลับคาไหล่ ใจคอของคุณพี่นาวินก็สั่นรัวๆ ตั้งปณิธานเอาไว้ว่า จะต้องตามจีบเด็กคนนี้ให้ได้ 

ลัคกี้ นักศึกษาปี3 เขาเรียนอยู่คณะดนตรีมหาวิทยาลัยชื่อดัง ทำงานส่งตัวเองเรียน กลางวันเรียนกลางคืนเป็นนักดนตรีเจ้าเสน่ห์ที่มีแต่สาวๆ รุมล้อม ด้วยความที่หน้าตาดี หล่อใส แล้วก็โสดเลยมีแต่ลูกค้ามาติดพัน จนวันหนึ่งมาเจอตาลุงใส่ชุดสูทขับหรูมาตามตื๊อ แถมยังมีเบอร์โทรเขาอีก "ไปเอาเบอร์มาจากไหนกันวะ ลุงนี่จะบ้าเหรอไง ผมไม่ได้ชอบผู้ชายสักหน่อย" 

. 

. 

นักวาด จันทร์เจ้าขา 

. 

. 

เรื่องใหม่มาแล้วนะคะ ฝากกดใจเก็บเข้าชั้นด้วยค่ะ ขอกำลังใจในการอัปนิยายด้วยการเม้นท์ให้ไรท์ด้วยนะคะ 

ร้ากกกกกกกกกกกกกก