พันธนาการหัวใจของนายปกรณ์

ปกรณ์ซึ่งถูกคนรักหักหลังและไปแต่งงานกับพ่อของเขาเอง  เมื่อพ่อของเขาเสียชีวิต  เขากลับถูกผู้เป็นพ่อเขียนพินัยกรรมเพื่อทำร้ายจิตใจของเขาอีก 

ในพินัยกรรมระบุให้เขาแต่งงานภายใน 1 เดือน  ไม่งั้นก็ต้องแต่งงานกับอรกานต์ซึ่งเป็นคนที่เคยทำร้ายหัวใจเขาและไปแต่งงานกับผู้เป็นพ่อ 

เรื่องทุกอย่างเหมือนจะโหดร้ายกับปกรณ์มาก  แต่เพราะพินัยกรรมของผู้เป็นพ่อ  จึงทำให้เขาได้แต่งงานกับลลิตาและสร้างครอบครัวที่อบอุ่น 

น้องสาวของลลิตาเป็นโรคหัวใจและต้องได้รับการผ่าตัดอย่างเร่งด่วน  ซึ่งบริษัทของเธอนั้นมีสวัสดิการช่วยเหลือครอบครัวของพนักงานอยู่  ลลิตาจึงเขียนคำร้องขอนี้ไป 

แต่เพราะโควตาสำหรับของปีนี้นั้นเต็มแล้ว  ปกรณ์จึงยื่นข้อเสนอให้ลลิตามาแต่งงานกับเขา  แล้วเขาจะช่วยเหลือเรื่องค่าผ่าตัดให้น้องสาวของเธอ 

ช่วงเวลาที่ทั้งสองคนเป็นสามีภรรยากันในนามนั้น  ความรักและความใกล้ชิดก็เริ่มมีการพัฒนาขึ้นเรื่อย ๆ แต่เรื่องร้าย ๆ ก็ยังเข้ามาทำให้พวกเขาเกือบจะไม่ได้อยู่ด้วยกันอีกแล้ว 

“ปาลิน!! กลับมาเดี่ยวนี้เลยนะ!” 

ลลิตาหัวเราะเมื่อได้ยินเสียงน้องสาวตะโกนชื่อของลูกสาวตัวแสบของเธอ 

“คราวนี้หนูทำอะไรคุณน้าอีกล่ะ” ปกรณ์ก้มลงถามลูกสาว 

“เปล่านะคะคุณพ่อ หนูไม่ได้ทำอะไรเลย หนูเป็นเด็กดีจะตาย” เด็กสาวพูดอย่างน่ารัก และแอบเอานิ้วไขว้กันไว้ด้านหลัง 

ลลิตายิ่งหัวเราะหนักเข้าไปใหญ่ นับวันลูกสาวตัวน้อยของเธอจะแสบขึ้นทุกวันแล้ว ลลิตาจึงเดินไปดูที่ห้องนอนของลิลดาที่อยู่ตรงข้ามกับห้องของเธอ เธอต้องการไปดูว่าปัญหาคืออะไร ปาลินก่อเรื่องอะไรขึ้นอีก 

ลลิตาน้ำตาไหลออกมาทุกครั้งที่ได้สบตากับน้องสาวของเธอ หลังจากที่ลิลดาได้รับการผ่าตัดเปลี่ยนหัวใจ เธอก็กลับมาใช้ชีวิตตามปกติได้อีกครั้ง 

ลลิตายิ้มเมื่อเห็นสิ่งที่อยู่ในมือของน้องสาว เธอห้ามตัวเองไม่ให้หัวเราะออกมาไม่ได้ 

“พี่!! มันไม่ตลกเลยนะ ลูกสาวของพี่ทำลายข้าวของของฉันอีกแล้ว” ลิลดาทำหน้าบึ้ง ก้มมองชุดเครื่องสำอางของเธอ 

เครื่องสำอางชุดนี้เธอพึ่งซื้อมาและยังไม่ทันได้ใช้เลย  กว่าจะได้เครื่องสำอางชุดนี้มา  เธอต้องใช้เวลาในการสั่งจองถึง 2 เดือน ตอนนี้ถูกปาลินเอาไประบายรูปวาดไปเสียแล้ว 

“เดี๋ยวพี่ซื้อให้เธอใหม่ก็ได้” ลลิตาบอกอย่างเอ็นดู “คงเป็นเพราะเธอเก็บไว้ไม่ดีนั่นแหละ รู้ทั้งรู้ว่าปาลินชอบวาดรูปมากแค่ไหน” ลลิตาแหย่น้องสาวเล่นไปอีก 

“พี่ยังจะมาว่าฉันอีก ฉันเก็บไว้ในห้องของฉันแล้ว ลูกสาวพี่นั่นแหละที่เข้ามาโดยไม่ได้รับอนุญาต” 

“เอ้า แล้วเป็นเพราะใครให้ท้ายมาตั้งแต่เด็กล่ะ เธอแย่งพี่เลี้ยงปาลินเอง พามานอนในห้องของเธอด้วย  ทุกวันก็เข้า ๆ ออก ๆ ไม่รู้กี่ครั้ง ตอนนี้ก็หาว่าเข้าห้องเธอโดยไม่ได้รับอนุญาตแล้วเหรอ” 

“ต่อไปนี้ฉันจะไม่ให้ลูกพี่เข้าห้องฉันอีกแล้ว คอยดูเถอะ ไม่งั้นฉันจะไปนอนที่ห้องของปาลินและทำลายรูปวาดที่ปาลินรักบ้าง” ลิลดาพูดด้วยใบหน้าที่บูดบึ้ง  เธอตั้งใจพูดเสียงดังเพื่อให้หลานสาวตัวน้อยได้ยินด้วย 

ลลิตารู้สึกยอมใจสองน้าหลานนี้จริง ๆ รักกันมากแค่ไหนใคร ๆ ก็มองออก แต่ก็ไม่พ้นที่จะทะเลาะกันได้ทุกวัน เป็นไม้เบื่อไม้เมากันจริง ๆ 

ปาลินรีบวิ่งเข้าไปหาน้าสาวอย่างรีบร้อนจนไม่กลัวว่าจะตกบันได “น้าลลิน” 

ลิลดาตกใจจนรีบหันไปรับปาลินแล้วอุ้มขึ้นมาทันที แม้จะอยู่ในอารมณ์โมโหอยู่ แต่เมื่อกลัวว่าหลานสาวกำลังจะตกบันไดเธอก็รีบคว้าหลานสาวทันที ปกรณ์ถึงกลับหายใจไม่ทั่วท้อง 

“เล่นอะไรของเธอ” ลิลดาทำเป็นดุหลานสาว  เธอแทบหัวใจวาย 

ปาลินยิ้มหวาน ๆ ใส่เธอ “หนูขอโทษค่ะคุณน้า หนูไม่ได้ตั้งใจ หนูยังเด็กอยู่ ไม่รู้ประสีประสาอะไรหรอกค่ะ อย่าถือสาหนูเลยนะคะ” 

คำพูดแบบนี้จะทำให้ใครโกรธลงได้อีกล่ะ เด็กคนนี้ได้รับอิทธิพลแบบนี้มาจากใครกันนะ เจ้าเล่ห์จริง ๆ เลย 

ปกรณ์ถึงกับยกนิ้วให้ลูกสาวของเขา ลลิตาก็แอบยิ้มอยู่ข้างล่างบันได 

“พี่ดูเอาเถอะ เด็กคนนี้นิสัยเหมือนใครกัน เจ้าเล่ห์ที่สุดเลย คอยดูเถอะ ถ้าหากว่าโตเป็นสาวแล้ว ฉันว่าไม่มีผู้ชายคนไหนกล้ามาจีบหรอก” 

“ไม่เป็นไรค่ะ หนูไม่มีแฟนก็ได้ จะอยู่เป็นโสดเหมือนคุณน้าไงคะ เพราะตอนนี้คุณน้าก็ยังไม่มีแฟนเหมือนกัน” เด็กสาวพูดย้อนอย่างน่ารัก 

“เป็นเพราะมันยังไม่ถึงเวลาของฉันย่ะ” ลิลดาตอบกลับด้วยคำพูดเหมือนเด็กน้อย 

“ไม่มีใครกล้าจีบคุณน้ามากกว่า เพราะคุณน้าดุ ขนาดเพื่อนของหนูที่โรงเรียนก็ยังมีแฟนแล้วตั้งหลายคน” ปาลินพูดอย่างใสซื่อ 

ปกรณ์และลลิตาถึงกับรีบหันหน้ามามองกัน เด็กคนนี้แก่แดดมากขึ้นทุกวัน เรื่องแบบนี้ก็ยังรู้ได้ 

ลิลดาวางปาลินลงพื้น “พวกพี่เห็นหรือยัง ลูกสาวของพี่แก่แดดที่สุดเลย” 

“คุณน้าว่าหนูแก่แดดเหรอ หนูไม่ได้แก่แดดนะ หนูแก่นมต่างหาก เพราะหนูยังกินนมอยู่ หนูแก่เพราะนม คุณน้านั่นแหละแก่แดด เพราะออกแดดทุกวันจนดำไปหมดแล้ว” 

“ปาลิน!!” ลิลดาไม่รู้จะเถียงยังไงกับเด็กคนนี้ดี ถ้าเธอยังไม่ได้รับการรักษาโรคหัวใจ ตอนนี้เธอคงหัวใจวายตายไปแล้วแน่เลย 

ปกรณ์กับลลิตาก็ได้แต่หัวเราะให้กับสองน้าหลาน 

ลิลดามองพี่เขยและพี่สาวของตัวเองก็รู้สึกเหมือนถูกครอบครัวนี้รังแก “พวกพี่รวมตัวกันแกล้งฉัน ฉันไม่กินแล้วอาหารเช้าน่ะ” ลิลดาพูดแล้วเดินออกไป 

ปาลินวิ่งตามลิลดาไปอย่างไม่ลดละ “คุณน้ารอหนูก่อนสิคะ หนูต้องไปโรงเรียนพร้อมกับคุณน้านะคะ” ปาลินวิ่งตามไปก็ตะโกนตามไปด้วย 

“เธอไปโรงเรียนเองเลย ฉันไม่ไปส่งเธอหรอก” ลิลดารีบวิ่งไปขึ้นรถของเธอ