พี่ครับ เป็นแม่ให้ผมได้ไหมครับ

“พี่ครับ พี่ช่วยอยู่กับนีโน่ก่อนได้ไหมครับ นีโน่กลัว…” เมื่อเด็กชายเห็นเธอ ก็ร้องไห้และวิ่งมากอดเอวเธอเอาไว้

“หนู… เดี๋ยวพ่อแม่หนูก็มาแล้วล่ะ พี่ต้องรีบกลับบ้านนะ อยู่ที่นี่ไม่มีใครทำอะไรได้หรอก” เด็กชายส่ายหน้าน้ำตาไหลพรากด้วยความกลัว พลางกอดเอวเธอแน่นขึ้น

“ไม่เอา พี่อย่าไปนะ นีโน่ไม่รู้จะอยู่กับใคร… ฮือ…” เด็กชายร้องไห้หนักขึ้น ๆ จนกานต์ธีราเห็นว่าท่าไม่ดีจึงดันตัวเด็กชายออก รีบตัดบทและออกมาจากห้องทันที

“พี่อยู่ด้วยไม่ได้หรอก พี่มีบ้านต้องกลับ มีงานต้องทำ หนูอยู่นี่รอพ่อแม่มารับเถอะนะ”

กานต์ธีราออกมาจากห้องด้วยใจที่รู้สึกผิดและสงสัยว่าทำไมเด็กชายถึงดูตื่นกลัวขนาดนั้น ซ้ำยังไม่ร้องหาพ่อแม่เลยสักนิด เอาแต่ร้องหาเธอทั้งที่ไม่เคยรู้จักกันมาก่อน

———————————————

“พี่ครับ… ผมขออะไรนิดนึงได้ไหมครับ” นีโน่นั่งลงพร้อมทำตาแป๋ว

“ได้สิว่ามาเลย” กานต์ธีราเพียงต้องการทำให้เด็กชายหายเศร้าและกลับมาร่าเริงสดใสอีกครั้งจึงรับปากไปทั้งทียังไม่ทันได้ฟังคำขอ

“พี่รับปากแล้วนะครับ” เด็กชายทำหน้าดีใจและมีความหวัง กานต์ธีรานึกขำกับท่าทางนั้นและคิดว่าเด็กชายคงจะขอขนมหรือไม่ก็ไอศกรีม แต่ก็พยักหน้ารับ

“พี่เป็นแม่อีกคนให้ผมได้ไหมครับ” สิ้นเสียงนั้น กานต์ธีราที่กำลังดื่มน้ำก็สำลักหน้าแดง สีหน้าตื่นตระหนกที่สุดในชีวิต นี่ต้องบ้าไปแล้ว อยู่ ๆ เธอจะเป็นแม่ให้เด็กที่เพิ่งรู้จักไม่กี่วันเนี่ยนะ เป็นแม่คนมันง่ายขนาดนั้นเลยหรือไง

———————————————

“ฉันต้องการอยู่ดูแลนีโน่จนกว่าจะมั่นใจว่านีโน่จะปลอดภัย” กานต์ธีราจ้องหน้าเขาอย่างแน่วแน่ ไหน ๆ เธอก็ร่วมหัวจมท้ายกับเด็กชายมาตั้งแต่แรก เธอก็อยากจะอยู่ดูแลจนกว่าเด็กชายจะปลอดภัยจริง ๆ

“นี่คุณ ผมดูแลนีโน่ได้ คุณกลับไปเถอะ อย่ามาเสี่ยงเลย” ทินกรออกปากไล่หญิงสาว เธอไม่ควรต้องมาเสี่ยงเลย ดีไม่ดีเธออาจกำลังถูกเพ่งเล็งอยู่ก็ได้

“เสี่ยงเหรอ? ถ้าฉันเสี่ยง คนที่เสี่ยงกว่าคือนีโน่ ถ้าคุณหวังดีกับนีโน่จริง ๆ คุณก็น่าจะดูออกว่านีโน่ต้องการฉัน! ฉันเป็นคนเดียวที่นีโน่ไว้ใจในตอนนี้ คุณไม่คิดบ้างเหรอว่าถ้านีโน่ไม่ได้เจอฉัน นีโน่จะรู้สึกยังไง คุณบอกว่าคุณดูแลนีโน่ได้ แล้วที่ผ่านมาคุณทำอะไรอยู่ ทำไมถึงปล่อยให้มีคนทำร้ายนีโน่จนต้องหนีออกจากบ้านแบบนี้ และรู้ไว้ด้วยว่าต่อให้คุณจะไล่ฉันยังไงหรือเอาเงินมากองตรงหน้าฉันก็ไม่มีวันทิ้งนีโน่ ถอยไป!!”