เมื่อผมได้เงินไม่จำกัดจำนวนจากระบบ

นิยายเรื่องนี้สร้างมาจากความคิดแปลกๆ ของนักเขียนที่หมดมุกและชอบอ่านนิยายของคนอื่น จงใช้วิจารณญาณในการอ่าน

*โบร์ ที่อ่านเป็นภาษาฝรั่งเศสแปลว่า หล่อ,น่ารัก 

คำโปรย

โบร์เกิดมาในตระกูลคนจีน เป็นลูกคนกลางที่เกิดจากแม่ชาวฝรั่งเศษและแม่ของโบร์เป็นเมียน้อย ที่เมียหลวงรับรู้แต่ไม่ได้ยุ่งเกี่ยวอะไรกันเพราะต่างคนต่างอยู่

ตั้งแต่เด็กโบร์ก็โชคร้ายมาตลอด มีครอบครัวที่ไม่เรียกว่า'ครอบครัว' แต่ด้วยความที่เป็นลูกคนกลางและครอบครัวก็เชื่อดวงมากจึงไปหาซินแสดังๆจากหลายๆที่ แต่มีคนๆหนึ่งที่รูปร่างท่าทางไม่ให้มาดแต่เรียกตัวเองว่าเป็นร่างทรงมาบอกว่า 

"ลูกคนโตจะนำความรุ่งเรือง ลูกคนกลางนำความโชคร้าย ลูกคนเล็กจะนำเงินทองมาให้"

ทำให้ผู้นำครอบครัวต้องทิ้งเมียน้อยกับโบร์ไว้ที่บ้านหลังเล็กโดยมีเงินทองส่งมาให้เดือนล่ะ 50,000 บาท ผ่านไปหลายปีก็หยุดส่ง ทำให้แม่ของโบร์กับโบร์ต้องอดมือกินมือเพราะต้องประหยัดเงิน แต่ด้วยมันสมองที่ไอคิวสูงเกินกว่าคนปกติทำให้ตัวเขาพาแม่เอาชีวิตรอดไปได้ในแต่ละวัน

เมื่อเรียนจบก็ถูกบรรจุให้เป็นพนักงานที่บริษัทดัง ตำแหน่งผู้ช่วยเลขา ผ่านไปไม่กี่ปีก็มีแฟนสาวและคบกันมานานจนตั้งใจว่าจะแต่งงาน

จู่ๆโบร์ก็ช็อคเพราะเห็นแฟนสาวนอกใจกับหัวหน้าตัวเองที่ห้องทำงาน โบร์เสียใจจนดื่มแอลกอฮอล์ทั้งที่ปกติไม่ดื่ม ระหว่างนั่นก็ได้กล่องพัสดุสีดำจ่าหน้าถึงเขา โบร์คิดว่าอาจจะเป็นของที่ส่งมากลั่นแกล้งเลยแกะออกแต่กลับกลายเป็นว่า ของในพัสดุนั้นคือกล่องหรู ที่ข้างในเป็น'แหวน' สีแดงอมส้มราวกับเปลวไฟ 

เขาสวมแหวนนั้นทันทีแล้วก็ได้รับระบบที่ให้เงินทองไม่จำกัดจำนวน 

.

.

.

.

.

บริษัทS ชั้น15

หน้าห้องที่ติดป้ายว่า'เลขา กฤษณ์ พิชญเดชา' มีร่างของชายหนุ่มร่างสูงยืนนิ่งๆ แต่สีหน้าย่ำแย่เพราะน้ำเสียงที่คุ้นหูและได้ยินมาทุกคืนดังออกมาในห้องของหัวหน้าตนเอง 

'อ๊ะ~ พี่คะ แรงหน่อยคะ อ๊ะ ๆ อ๊าา~'

ตั๊บ ตั๊บ ตั๊บ

'แรงพอไหมจ๊ะ~'

'อิ๊~ แรงอีก ๆ อ๊ะ ๆ อิ๊~'

'เปลี่ยนท่าหน่อยนะ'

ตั๊บ ตั๊บ ตั๊บ ๆ

'อ๊ะ~ ซี้ด~ แรงดีจัง อ๊ะ ๆ ๆ'

'ทำไมร่านขนาดนี้ หนูวีณา ผู้ช่วยของกฤษณ์ไม่ได้ทำกับหนูหรอ?'

'อ๊ะ~ มะ ไม่ได้ทำ อ๊ะ อิ๊~'

'สงสัยผู้ช่วยของเธอตายด้านแล้วล่ะ กฤษณ์'

'พูดแบบนี้เดี๋ยวผู้ช่วยของผมก็น้อยใจนะท่าน'

'กะ..ก็มันจริงนี่ค่ะ อ๊า~ อย่าเลีย~'

สิ้นสุดสนทนาในห้องก็เต็มไปด้วยเสียงครวญครางของคนสามคนที่ทำกันอย่างไม่อายใครเพราะชั้นนี้มีแต่คนระดับหัวหน้าและผู้ช่วยที่ยังเหลืออยู่บนชั้น

ชายหนุ่มหลับตาลงก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเข้าแอพอัดเสียงแล้ววางใกลๆเพื่อจะอัดเสียงให้ชัดขึ้นเพราะดูจากน้ำเสียงแล้วเขาคิดว่าคนที่อยู่ในห้องน่าจะไม่หยุดทำง่ายๆแน่ 

จนกระทั่งเวลาผ่านไปถึงเวลาเลิกงานประตูที่ปิดมาตลอดทั้งวันก็เปิดออกและมีหญิงสาวหุ่นดีในชุดเดรสสีชมพูออกมาคนแรก ตามมาด้วยผู้ชายสองคนต่างวัยที่ออกมาพร้อมกันก่อนที่หนึ่งในนั่นจะก้มโค้งตัวให้กับคนที่ดูมีอายุที่ยืนตบไหล่อย่างอารมณ์ดี ก่อนจะเดินออกไป โดยที่เหตุการณ์นี้อยู่ในสายตาของคนๆหนึ่งที่แอบอยู่หลังมุมเสาด้วยสายตาวาวโรจน์ 

ในวันที่งานแต่งกำลังเริ่มเขาก็วางแผนจ้างคนให้มาป่วนงาน

งานแต่งที่จัดขึ้นที่โรงแรมในเครือของบริษัทที่เขาทำงานอยู่ มันถูกตกแต่งด้วยธีมสีแดงตามสไตล์ที่เจ้าสาวชอบ สังเกตได้จากชุดเจ้าสาวที่สั่งทำมาเป็นพิเศษ

โบร์ที่สวมหน้ากากมองเจ้าสาวตนที่ยืนข้างๆอย่างชื่นชม ทำให้แขกที่มาร่วมงานถึงกับยิ้มอย่างยินดีและร่วมถ่ายรูปหลายครั้ง

"พี่จ๋า หัวหน้าของพี่จะมาเมื่อไหร่หรอ?"

เจ้าสาวถามด้วยน้ำเสียงรื่นเริงทำให้ชายหนุ่มข้างๆถึงกับชะงักก่อนจะตอบออกไป

"เห็นบอกจะมาช้าหน่อยนะ หนู....มีอะไรปิดปังพี่หรือเปล่าค่ะ ท่าทางมีพิรุธ"

"ปะ เปล่าค่ะ ไม่มี๊!!"

"เสียงสูงจังเลยคะ"

เจ้าสาวที่โดนวเจ้าบ่าวจับพิรุธก็ถึงกับเงียบก่อนจะทำสีหน้าโกรธ มองมาที่เขาด้วยสายตาตัดพ้อทำให้อีกฝ่ายถึงกับยกมือยอมแพ้

"ฮ่า ๆ ๆ ๆ ท่าทางจะได้เข้าชมรมคนเกลียมัวแล้วล่ะสิ หลายเขย"

"ผมไม่ได้กลัวครับลุง เขาเรียกว่าเกรงใจ"

"ฮ่า ๆ ๆ ๆ ๆ"