จำเลย(ที่)รัก

" ดึกดื่นเที่ยงคืน ผู้ชายมาส่งถึงหน้าบ้าน เสร็จกันไปกี่น้ำแล้วล่ะ   ถึงกลับมาส่งกันได้" เพียงประโยคแรกของวัน คำทักทายของเขาก็ทำให้หัวใจดวงน้อยกระตุกวูบ 

"ดาวเหนื่อยขอตัวกลับไปพักก่อนนะคะ"นับดาวไม่อยากต่อล้อต่อเถียงกับวาทิตย์ เพราะเธอรู้สึกครั่นเนื้อครั่นตัวเหมือนจะเป็นไข้ 

"เดี๋ยวสิ ไหนเธอบอกถ้าฉันอยากใช้บริการก็ขอให้บอก ตอนนี้ไงฉันเองก็กำลังเหงาๆ ไม่ได้ออกไปเจอคู่ขาตั้งหลายวันแล้ว ไอ้หมอนั่นมันให้เธอเท่าไหร่ เดี๋ยวฉันจะจ่ายให้สองเท่าเลย " 

 ไม่พูดเปล่าชายหนุ่มฉุดแขนของนับดาวให้เดินตามเข้าไปในคฤหาสน์หลังโต 

"เล่นกันไปหลายท่าละสิถึงอ่อนเพลียกลับมาขนาดนี้"  

"ปล่อยดาวนะคุณวาทิตย์ ปล่อย บอกให้ปล่อย" 

นับดาวพยายามสะบัดข้อมือให้หลุดพ้นจากคนใจร้าย แต่เรี่ยวแรงของเธอสู้เขาไม่ได้ ทำให้ตัวเองต้องถูกฉุดกระชากลากถูไปจนถึงบันไดชั้นบนที่ซึ่งเป็นห้องนอนของเขากับท่านเจ้าสัว 

"ทำเป็นสะดีดสะดิ้ง เหมือนคนไม่เคยไปได้ ร่านๆแบบเธอคงไม่ต้องมีพิธีรีตองอะไรให้มันมากนักหรอกมั้ง"  

ชายหนุ่มที่คิดอยากสั่งสอนแม่ตัวดีที่กลับบ้านค่ำมืด ว่ามันอันตรายแต่พอเห็นท่าทางรังเกียจเขาของหญิงสาว เลยทำให้เขาอยากเอาชนะหล่อน เมื่อมาถึงหน้าห้องนอนของเขา ชายหนุ่มก็เปิดประตูพร้อมกับกระชากแขนของหญิงสาวให้ตามเข้าไป จากนั้นจึงผลักประตูปิดลงพร้อมกับกดล็อกแน่นหนา 

"คุณวาทิตย์จะทำอะไรดาวคะ ปล่อยดาวไปเถอะนะ ดาวขอร้อง " หญิงสาวเริ่มเห็นเค้าลางของหายนะที่กำลังจะเกิด เขายืนขวางหน้าประตูไว้ และดูเหมือนว่าเธอจะหนีเขาไม่พ้นเป็นแน่ 

"ก็ทำอย่างที่เธอเคยเสนอไง ส่วนราคาฉันไม่เกี่ยงหรอกนะ ของมือสองอย่างเธอ จะแสดงละครอัพค่าตัวก็เอาเลย มันดูตื่นเต้นดีเหมือนกัน" 

พูดจบชายหนุ่มก็ย่างสามขุมเข้าใกล้ร่างแน่งน้อยที่ยืนตัวสั่นระริก เพราะเสื้อผ้านักศึกษาที่เปียกปอนทำให้ชุดขาวบางส่วนแนบไปกับผิวขาวอมชมพู โดยเฉพาะบริเวณอกอวบที่มีบราเซียสีชมพูหวานแหว๋วเกาะอยู่ 

"ดาวขอโทษนะคะ คุณวาทิตย์ปล่อยดาวไปเถอะนะ ดาวขอร้อง"หญิงสาวยกมือขึ้นอ้อนวอนแต่เหมือนชายหนุ่มจะรู้สึกสนุกกับการที่เห็นคนตรงหน้าหวาดกลัว  

"มันสายไปแล้วนับดาว ฉันให้โอกาสเธอมาหลายปี ให้เธอออกไปจากครอบครัวของฉัน แต่เธอก็ยังหน้าด้าน หน้าทนไม่ยอมไป วันนี้ฉันขอคิดราคาที่พ่อฉันเลี้ยงดูเธอกับแม่ก็แล้วกัน" พูดจบชายหนุ่มก็รั้งตัวหญิงสาวเข้ามาปะทะกายหนา 

กรี้ดดดดด.....