ตำนานรักซินหนี่ว์

  "ตำนานกล่าวขานมานับพันปีต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์ด้านหลังหุบเขา ได้ผนึกนางมารที่พลังร้ายกาจไว้ที่นั้น ในคืนที่พระจันทร์ไร้แสงพลังของนางมารจะเพิ่มมากขึ้นและเปล่งเสียงโหยหวนคำรามออกมาอย่างเจ็บปวดจนชาวบ้านไม่มีผู้ใดกล้าเข้าไปหาสมุนไพรในป่าเขตนั้นเลย " 

"ท่านผู้เฒ่าเหตุใดต้องผนึกนางมารด้วยเจ้าคะ นางทำเรื่องไม่ดีหรือเจ้าคะ" ชายชราที่สุดในหมู่บ้านได้นั่งเล่าตำนานต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์แต่แฝงไปด้วยอำนาจมารที่รุนแรงให้เด็กๆ ฟังจนเด็กหญิงตัวเล็กถามขึ้นด้วยความสงสัย 

"ก็เพราะว่านางทำสิ่งต้องห้ามอย่างไรล่ะ เดิมทีเผ่าสวรรค์และเผ่าปีศาจต่างไม่ถูกชะตาและผูกมิตรเฝ้าทำลายล้างกันมาตั้งแต่หมื่นปีก่อน แต่ทว่านางมารผู้นี้กลับมีใจรักกับโอรสสวรรค์ที่นางได้ช่วยเหลือเขาตอนที่โอรสสวรรค์ได้รับเคราะห์กรรมที่ต้องพบเจอ จึงทำให้ทั้งคู่ก่อเกิดความรักต่อกัน และอยู่กันฉันสามีภรรยา จนเมื่อโอรสสวรรค์หมดเคราะห์กรรมจึงได้กลับขึ้นไปบนสวรรค์ทำให้นางมารผู้นี้ทุกข์ทรมานจิตใจเป็นอย่างมาก นางจึงกลับเผ่าปีศาจไป จนในที่สุดก็ถึงวันที่นางได้พบเขาอีกครั้งแต่ทว่าครั้งนี้นางและเขากลับมาพบกันในการต่อสู้ระหว่างสองเผ่าทำให้นางจำใจต่อสู้กับคนที่นางรัก แต่เมื่อโอรสสรรค์กำลังถูกบิดาของนางทำร้าย นางเลยเอาตัวเองไปขวางพลังที่ร้ายกาจของพ่อนาง และต่อสู้กับท่านพ่อของตนเอง ทำให้โอรสสวรรค์จำนางได้ แต่ทว่าบัดนี้นางกับพ่อของนางต้องมาผิดใจกับกันเรื่องความรัก ทำให้นางมิสามารถกลับไปที่เผ่าปีศาจได้ ถึงแม้นางจะช่วยเหลือโอรสสวรรค์แต่ความรักของทั้งสองกลับเป็นเรื่องต้องห้าม นางจึงโกรธแค้นได้อาละวาดทำร้ายเหล่าเทพเซียนทำให้สวรรค์ปั่นป่วน นางจึงถูกเง่งเซียนผนึกไว้ที่ต้นไม้ศักดิ์ ส่วนโอรสสวรรค์ก็ถูกส่งตัวไปบำเพ็ญเพียรอีกครั้งเพราะว่าจิตของเขาดับสลาย จึงทำให้นางมารเฝ้าคอยคนรักของนางกลับมาหา"น้ำเสียงที่เอ่ยออกมาอย่างเศร้าสร้อย 

"ไม่ยุติธรรมจริงๆ เลย ข้าสงสารนางมารท่านนี้จังเลยเจ้าค่ะ ท่านผู้เฒ่า " เด็กหญิงเอ่ย 

"ความรักก็เป็นเยี่ยงนี้แหละ ช่างเจ็บปวดแต่ก็ยังโหยหาตลอดเวลา" ท่านผู้เฒ่าพูดพลางมองไปที่ป่าหลังหุบเขา 

"เซียนเอ๋อร์กลับบ้านได้แล้ว" มารดาของเด็กหญิงได้ตะโกนเรียกให้กลับบ้านเพราะตอนนี้ใกล้ค่ำแล้ว 

"ข้ากลับก่อนนะเจ้าคะ ท่านผู้เฒ่า" เด็กหญิงบอกลาท่านผู้เฒ่าก่อนจะวิ่งไปหามารดาของนาง  

"เจ้าคงสบายดีสินะซิ่นหนี่ว์ ตอนนี้ข้ากลับมาหาเจ้าแล้ว" ท่านผู้เฒ่าพูดจบก็หายตัวไปทันที 

ทำให้เด็กหญิงที่หันหลังมามองดูอีกครั้งก็ไม่พบท่านผู้เฒ่าแล้ว