อย่าก้าวร้าวนะนายโนบิ

เช้าวันนึงเสียงที่คุ้นเคยสำหรับโดเรม่อนก็ดังขึ้นว่า"โดราเอม่อนน!! ชั้นโดนไจแอนท์แกล้ง"โดเรม่อนถอนหายใจแล้วพูดว่า"นายเองก็หัดสู้เขาบ้างสิอายุ17แล้วเนี่ยโตจนหมาเลียตูดไม่ถึงแล้ว"โนบิตะร้องไห้สะอึกสะอื้นพร้อมกับร้องขอให้โดเรม่อนช่วย 

"เออๆ ช่วยก็ได้ถือว่าชั้นอยู่กับนายมาหลายปีละ...งั้นเอานี่ไป"โดเรม่อนหยิบของออกจากกระเป๋าวิเศษ"แท่นแท๊นน...นี่คือดินสออำพรางตัว"โนบิตะงงกับของวิเศษที่โดเรม่อนถือออกมา"มันคืออะไรอ่ะโดเรม่อน"โนบิตะกำลังสับสนกับของที่โดเรม่อนยื่นให้"มันเอาไว้วาดสิ่งที่เราอยากได้หรือสิ่งของที่เอาไว้ให้เราแอบได้"โดเรม่อนอธิบายแต่เหมือนอีกฝ่ายจะไม่เข้าใจ 

"อืมมม...งั้นชั้นขอนะ"โนบิตะหยิบออกจากมือโดเรม่อนและวิ่งออกจากบ้าน"อ่าว..เห้ย!ชั้นยังไม่ได้บอกข้อเสียมันเลย"โนบิตะผู้ที่ไม่รู้เรื่องได้นำดินสอวิเศษของโดเรม่อนไปโดยที่ไม่รู้ข้อเสีย... 

โนบิตะวิ่งไปในโรงเรียนโนบิตะเห็นไจแอนท์กับซูเนโอะกำลังซ้อมเบสบอลกันอยู่เพราะใกล้ถึงวันแข่งแล้ว"เอ๊~? จะเริ่มวาดอะไรก่อนดีนะ"โนบิตะคิดออกจึงวาดไม้เบสบอลที่คล้ายของไจแอนท์มา"แค่นี้ก็เอาไปหักให้มันร้องไห้ไปเลย55555!" 

โนบิตะเดินไปหาไจแอนท์แล้วหยิบไม้เบสบอลขึ้นมาพร้อมกับขู่ไจแอนท์"นี่ไม้เบสบอลสุดที่รักนายเลยนี่นาา..ถ้ามันหักจะเป็นยังไงนะ~"โนบิตะพูดเสร็จเห็นไจแอนท์หน้าเริ่มไม่ดีก็ชอบใจใหญ่"นะ...โนบิตะชั้นขอโทษอย่าหักไม่เบสบอลชั้นเลย"โนบิตะหัวเราะพร้อมกับหักไม้เบสบอล(ปลอม)ของไจแอนท์อย่างเลือดเย็น 

ไจแอนท์อึ้งไปสักพักอยู่ๆน้ำตาของไจแอนท์ก็ไหลออกมา"อันนั้นมันของที่ปู่ของไจแอนท์ให้มาไฮโง่!!"ซูเนโอะโมโหมากเลยโทรเรียกแก๊งมาลุมตื้บโนบิตะ  

โนบิตะทำตัวไม่ถูกเลยรีบวิ่งออกจากโรงเรียนแต่แก๊งของซูเนโอะก็กำลังวิ่งเข้ามาในโรงเรียนแต่โนบิตะออกจากโรงเรียนทันแต่แก๊งนั้นก็ยังตามโนบิตะไม่เลิก 

"ฮะ..เฮ้อเลิกตามมาสักที!!"โนบิตะเหนื่อยมากแต่ก็ต้องวิ่งไปเรื่อยๆแต่อยู่ๆก็มีมือปริศนาฉุดโนบิตะเข้ามุมแคบ"นายหนีพวกนั้นมาหรอ" 

เสียงเข้มๆดังขึ้นจากด้านหลัง"ชะ..ใช่"โนบิตะนึกในใจเสียงคุ้นๆเหมือนเพื่อนในห้อง แก๊งนั้นได้วิ่งผ่านโนบิตะไปโนบิตะโล่งอกเลยหันไปขอบคุณคนที่ช่วย 

แต่หารู้ไม่ว่าคนคนนั้นก็คือเดคิสุงิเพื่อนร่วมห้องของโนบิตะที่โนบิตะหมั่นไส้มากเพราะหล่อเกินหน้าเกินตาคนอื่นแถมยังเป็นที่จับจ้องของสาวๆหลายๆคน 

ดะ...เดคิสุงิ.โนบิตะพูดในใจ "นะ..นายมาทำอะไรตรงนี้"โนบิตะคิดไม่ผิดคนเลยจริงๆ"อ่อผมเอาขยะมาทั้งตรงนี้แล้วเผอิญเจอนายพอดีเลยช่วย" 

"แล้วนายช่วยผมทำไม"โนบิตะถามเดคิสุงิด้วยหน้าตาที่บ่งบอกถึงความเกลียดชัง"รู้งี้ไม่น่าช่วยเลยเนาะ" เสียงโทรโข่งดังขึ้นว่าอีกสักพักพายุจะเข้าเมือง "ทำไงดีบ้านก็อยู่ไกลอีก"โนบิตะบ่นพึมพัม 

"งั้นไปบ้านผมก่อนมั้ยอยู่ใกล้ๆนี่เอง"เดคิสุงิเอ่ยปากชวนโนบิตะ"เอ่อ..จะดีหรอ"โนบิตะเกรงใจอีกฝ่ายเพราะไม่ค่อยสนิทกันเท่าไหร่ 

"ทำไมจะไม่ดีล่ะนายไม่ใช่ผู้หญิงซะหน่อย"โนบิตะโมโหกับคำที่เดคิสุงิพูดจึงสวนกลับ"แล้วนายเห็นผมเป็นผู้หญิงหรอ!"เดคิสุงิยิ้มกริ่มเพราะเอ็นดูในการย้อนของโนบิตะ 

เปี้ยงง!! เสียงฟ้าผ่า "อ้ากกกกกกกก"โนบิตะเผลอกรี๊ดออกมาเพราะไม่ชอบเสียงดังเลยกระโจนไปกอดเดคิสุงิ"นายรีบๆพาผมไปบ้านนายเลย...ฮืออๆๆๆ~"เดคิสุงิรีบพาโนบิตะไปที่บ้าน พอถึงบ้านเปิดประตูบ้านให้โนบิตะเข้าไปในบ้านที่มืดสนิทเพราะพ่อแม่เดคิสุงิไปต่างประเทศเดคิสุงิจึงอยู่คนเดียว 

"โหห..นี่นายอยู่บ้านคนเดียวหรอเนี่ย"พูดไม่ทันขาดคำโนบิตะล้มลงกับพื้นเพราะเจ็บขาที่วิ่งหนีแก๊งของซึเนโอะมา"เห้ยย โนบิตะนายเป็นไรป่าวให้เรียกรถพยาบาลมั้ย" 

"ปะ..ป่าวผมโอเคดีแต่ผมอยากอาบน้ำมาก55" เดคิสุงิได้ยินอย่างนั้นจึงให้โนบิตะไปอาบน้ำพร้อมกับเอาเสื้อของตัวเองให้โนบิตะใส่ 

โนบิตะเดินออกมาพร้อมกับชุดตัวหลวมๆของเดคิสุงิที่สูงกว่าโนบิตะ "มองอะไร!" เดคิสุงิหยุดมองโนบิตะไม่ได้เพราะโนบิตะดูน่าเอ็นดูมากๆ 

"นายหิวมั้ย" เดคิสุงิเอ่ยปากถามอีกฝ่าย "หิวสิ หิวมากๆๆๆๆๆด้วย555" โนบิตะพูดพร้อมกับท้องร้อง "เดี๋ยวไปหาของกินให้นะ" 

เดคิสุงิเดินไปหยิบของกินมาให้โนบิตะ "อ่ะ ผมมีแค่บะหมี่กินได้มั้ย" โนบิตะหยิบจากมือเดคิสุงิ "กินได้สิของโปรดผมเลย..ทานละนะค้าบบ" 

เดคิสุงินั่งมองร่างบางกินบะหมี่อย่างเอร็ดอร่อย "นี่ๆ เดี๋ยวก็ติดคอหรอกอ่ะน้ำ" เดคิสุงิยื่นน้ำให้ร่างบาง 

"ทานเสร็จละครับบบ" โนบิตะอิ่มมากเลยขอเดคิสุงิไปห้องนอนเพราะง่วงมาก "ผมขอถามอะไรหน่อยได้มั้ย"โนบิตะเอ่ยปากถามเดคิสุงิ "ได้สิ เรื่องอะไรล่ะ" โนบิตะเลยถามว่า"นายมีคนที่ชอบมั้ย" 

"มีสิ เขาน่ารักมากๆด้วย" โนบิตะกลัวว่าจะเป็นชิซูกะเลยถามต่อว่า "เอ่อ..ใครหรอ" แทนที่จะถามอย่างอื่นแต่ดันถามว่าใครแล้วใครมันจะไปบอกล่ะโนบิตะ "ถ้าผมบอกนายจะโอเคหรอ" 

โนบิตะเริ่มใจคอไม่ดีคิดว่าต้องเป็นชิซูกะแน่ๆ "โอเคสิ" เดคิสุงิเงียบไปสักพักเลยบอกโนบิตะว่า "เขาไม่ใช่ผู้หญิงหรอก" โนบิตะอึ้งนิดนึงแต่ก็รับได้ อย่างน้อยก็ไม่ใช่ชิซูกะล่ะน่าา.โนบิตะพูดในใจ 

"เพื่อนในห้องเราหรอ"โนบิตะอยากรู้คำตอบจึงถามเรื่อยๆ "ใช่ ใส่แว่น ตัวเล็ก เรียนไม่เก่งแถมยังน่ารักสุดๆไปเลย"โนบิตะกำลังนึกว่าในห้องมีใครใส่แว่นบ้าง เอ๋?ไม่มีเลยนินอกจาก... 

"นี่...นายชอบผมหรอ" โนบิตะใจคอไม่ดี "ใช่ผมชอบโนบิตะมาตั้งนานแล้วด้วย แต่นายก็เอาแต่สนใจแต่ชิซูกะ!" โนบิตะไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่ได้ยินแต่สักพัก 

"นะ...นี่นาย!!" เดคิสุงิดึงโนบิตะเข้ามากอดพร้อกับสอดมือเข้าไปในเสื้อของโนบิตะ "ผมขอร้องล่ะเป็นของผมเถอะนะ" โนบิตะพยายามขัดขืนแต่ตัวเองเป็นคนแรงน้อยเลยไม่มีประโยชน์เลยทีขัดขืนไป 

"เวลาที่ผมช่วยตัวเองผมก็นึกแต่หน้าของโนบิตะตลอดขอร้องล่ะผมทรมานมาตั้งนานแล้ว" จริงๆแล้วโนบิตะก็รู้สึกดีกับเดคิสุงิมาสักพักแล้วเหมือนกันแต่แค่แกล้งขัดขืนเฉยๆ 

"หึ...เสร็จผม" เดคิสุงิเลียลูกเชอร์รี่สีแดงตรงเนินเขา "อะ..อ๊าาา" โนบิตะเผลอครางออกมาเพราะอีกฝ่ายทำโดยไม่บอกไม่กล่าว 

เดคิสุงิจับขาของโนบิตะแยกออกจากกันและถอดกางเกงออกเดคิสุงิสัมผัสเอวของโนบิตะที่กำลังเคลิ้มอยู่เดคิสุงิได้ก้มจูบโนบิตะต่างฝ่ายต่างแลกลิ้นไปมา พอเวลาผ่านไปเดคิสูงถอนจูบออกเลยรูดซิปกางเกงออกและควักอะไรบางอย่างออกมา 

"อมสิคะ:)" เดคิสุงิกดหัวโนบิตะจนสุดโคนโนบิตะหายใจไม่ออกเลยทุบหน้าท้องของเดคิสุงิแต่กลับไม่มีความเจ็บอะไรเลยเพราะโนบิตะแรงน้อยพอเดคิสุงิกดหัวโนบิตะออกน้ำขาวๆก็พุ่งออกมาโดนแว่นตากับหน้าโนบิตะเลยทำให้ดูเซ็กซี่ขึ้นมา 

เดคิสุงิได้จับแก่นกายของตัวเองแล้วดันใส่ของโนบิตะอันน้อยนิด "อะ..อ๊าาา~" โนบิตะโดนแก่นกายของเดคิสุงิเข้าไปในตัว "มะ..มันเจ็บบ" "ทนเอาหน่อยนะโนบิตะ" เดคิสุงิพูดปลอบใจโนบิตะแต่การกระทำตรงข้ามกันเลย 

เดคิสุงิตีบั้นท้ายของร่างบางพร้อมกับดันแก่นกายเข้าออกอย่างเร็วๆ เลยทำให้โนบิตะเกรงไปทั้งตัว ช่องทางนั้นเลยตอดแก่นกายของเดคิสุงิอย่างแน่น 

เดคิสุงิเลยทำช้าลงเพื่อให้ร่างกายของโนบิตะปรับตัวได้พอนานๆไปเดคิสุงิก็รู้สึกเหมือนจะเสร็จแล้วเลยปล่อยน้ำสีขาวๆใส่ช่องทางนั้นของโนบิตะและเอาออกมารีดต่อใส่หน้าโนบิตะ โนบิตะกระตุกเล็กน้อยแต่ก็รู้สึกดี 

พอทำกันเสร็จเดคิสุงิเลยลากโนบิตะเข้าไปในห้องน้ำเพื่อล้างตัวแต่หารู้ไม่ว่ามันไม่จบแค่นั้น.. "ม่ายยยยยย" โนบิตะร้องขอชีวิต 

| 

| 

| 

| 

จบแล้วนะคะ:)