#ศิลปะแห่งกามารมณ์ 5P

#ซี่รี่ย์18+

คำเตือน

โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน เรื่องราวภายในเรื่องเป็นเหตุการณ์สมมุติที่ไม่เกี่ยวข้องกับบุคคลและสถานที่จริง อีกทั้งยังมีเนื้อหาที่ไม่เหมาะสมมากมายแต่ทั้งหมดนั้นเป็นไปเพื่อความบันเทิงเท่านั้นไม่ได้มีเจตนาส่งเสริมการกระทำด้านลบใดๆ ที่ก่อผลเสียต่อสังคม

Warning : ยาเสพติด / ความรุนแรง /การพนัน /เซ็กส์วิปริต /ข่มขืน /ค้าประเวณีค้าอาวุธ /มั่วสุม

Genre : อาชญากรรม/ อินดี้ / สู้ชีวิต /หาเงิน / live18+ / ศิลปะ /โซตัส / สะท้อนสังคม / SM / NC /5p

คำโปรย:

เรื่องราวของนักศึกษาที่ติดทั้งศิลป์และเซ็กซ์ซึ่งต้องการที่จะหาเงินกระทั่งเข้าไปพัวพันกับองกรค์อาชญากรรมระดับประเทศ

เรื่องย่อ:

คู่หูนักศึกษาคณะจิตรกรรมที่ถูกหาว่าบ้า ซึ่งพวกแม่งก็บ้าจริง ๆ นั่นแหละ!! การรับน้องสุดคฤโหด ยิ่งโหดหนักเมื่อไอ้สองตัวนี้ไปเอากันในห้องน้ำ!! ขณะที่เพื่อนๆ กำลังรับน้องในห้องใกล้เคียงและเสียงนั้นของพวกแม่งก็ดังสนั่นอย่างชัดเจน

"แรงอีก! แรงอีก!! เอาให้เหมือนกับตอนที่มึงขึ้นครูสิว่ะ!? ตอนนั้นมึงแม่งอย่างดุเลย"

เสียงพูดของ 'ลูกพีช' ดังมาจากในห้องน้ำพร้อมเสียงครางเลื่อนลั่นที่ดูจะเสียวซ่านสุด ๆ ซึ่งนั่นทำให้หัวใจชายหนุ่มหลายคนหวาดหวั่นไปถึงทรวงพร้อมกับการปลุกเร้าบางสิ่งให้ลุกขึ้นชูชัน

"มึงก็เหมือนกัน เพี๊ยะ!!"

"อ่าส์!!"

เสียงที่ดังตามมาพร้อมเสียงของ เนื้อที่ถูกกระทบ คือเสียงของ 'ภาม' ทั้งคู่ คือ 'คนบ้า' ของคณะจิตรกรรมแห่งนี้

"ครางให้ดังเท่ากับตอนที่มึงเอากับรุ่นพี่ที่ว่ารับน้องโหดคนนั้นสิวะ เห็นว่าโหด ไหนล่ะ ตอนนี้ใครทำมึงครางได้ดังกว่า"

"อร๊างงงง!!!"

เรื่องมันแย่อยู่แล้วนะ แต่ที่แย่ขึ้นไปอีกขั้น คือ ครูและรุ่นพี่คนที่ว่าอยู่ข้างนอกและพวกเขาก็กำลังอึ้งกิมกี่กับเรื่องที่เกิดขึ้นจนทำอะไรไม่ถูก หลายคนมองมาที่พวกเขาและรู้เลยว่าเรื่องนี้จบไม่สวยแน่ พวกเขาคงหัวเสียน่าดู

...แค่เกริ่นนำก็รู้แล้วว่าแสบกันแค่ไหน แต่นั่นก็ไม่ใช่จุดเริ่มต้นของความป่วนเพราะพวกเขาเป็นอย่างงี้มาตั้งแต่มัธยมแล้ว!!

เรื่องราวของพวกเขาเพี้ยนสุด ๆ ในตอนที่เงินหมดตัวและวิธีที่จะหาเงินเป็นเซ็กซ์ของกันและกันพ่วงกับจุดประกายแสงของพวกเขา 'ศิลปะ'

แปลงเรือนร่างกับปลายนิ้วที่จับ 'บางสิ่ง' เป็นภาพถ่าย วิดีโอและภาพวาดแห่งกามารมณ์ทั้งที่น่าใคร่และบิดเบี้ยว 

ทั้งหมดนั่นจะทำให้พวกเขาถูกฉายแสงสปอร์ตไลท์ได้เช่นไร ติดตามอ่าน...

...

ศิลปะคืออะไร?

ศิลปะมันคือการสื่อสารกับตัวตน... มนุษย์เกิดมาเพื่อที่จะเป็นปัจเจกชน

เหตุฉไหนตัวตนจึงไม่สำคัญเล่า

แค่ถ่ายทอดมันออกมา บอกเล่ามัน ให้มันได้เล่าขาน ไม่ใช่เพื่อใครอื่นใด แต่เพื่อตนเอง เพื่อดำรงไว้ซึ่งอัตลักษณ์ที่ไม่มีใครเหมือนและไม่เหมือนใคร