“อย่าลืมสถานะตัวเองว่าตัวเองเป็นแค่ลูกหนี้ของพ่อฉันเท่านั้น เราสองคนไม่ได้เป็นอะไรกันทั้งนั้น แล้วอย่าคิดนะว่าจะมาเป็นเมียของฉัน"
ปัถย์ อายุ 32 ปี
เจ้าของใบหน้าหล่อ สูง 185 เซนติเมตร เป็นเจ้าของบริษัทผลิตเครื่องชูกำลังรายใหญ่และขายดีอันดับหนึ่งของประเทศ รวมทั้งส่งออกไปขายต่างประเทศ
เมล อายุ 24 ปี
เธออาศัยอยู่กับพ่อแค่สองคนตั้งแต่จำความได้ และไม่เคยรู้ว่าแม่เป็นใคร พ่อถูกฟ้องล้มละลายจนสิ้นเนื้อประดาตัว แม้แต่บ้านก็ไม่มีให้ซุกหัวนอน
"พ่ออุตส่าห์ฝากหนูเมลให้แกดูแลแทนพ่อ แต่ในเมื่อแกดูแลหนูเมลให้ดีไม่ได้ พ่อก็จะพาไปดูแลเอง และนับจากวันนี้เป็นต้นไป แกกับหนูเมลก็ไม่มีพันธะใดๆต่อกันอีก ซึ่งนั่นมันก็คือความต้องการของแกตั้งแต่แรกแล้วนี่"
"..." ปัถย์ก้มหน้านิ่งคิดไปถึงตอนแรกที่ไม่ว่าพ่อเขาจะพูดหรือบังคับยังไง เขาก็ไม่ยอมที่จะแต่งงานกับเมล และไม่จดทะเบียนสมรสเด็ดขาด แต่มาถึงตอนนี้ เขาอยากให้พ่อบังคับเขาอีกครั้ง
"ต่อไปนี้ พ่อจะไม่บังคับลูกอีกแล้ว ลูกจะรักใครชอบใคร จะแต่งงานหรือจดทะเบียนสมรสกับใคร พ่อก็ไม่ห้าม"
"พ่อกับแม่อย่าพาเมลไปจากที่นี่ได้ไหม ต่อจากนี้ไปผมจะดูแลเมลเป็นอย่างดี จะไม่ให้เหมือนกับแปดเดือนที่ผ่านมา ผมสัญญา"
"แปดเดือนที่ผ่านมา ทำไมลูกถึงไม่คิดที่จะทำ แล้วพอมาวันนี้ พอหนูเมลจะออกไปจากที่นี่ ลูกก็คิดที่จะทำขึ้นมา"
"ผมไม่ได้เพิ่งจะคิดได้วันนี้ครับ แต่ผมคิดมาสักพักแล้ว"
"ต่อให้ลูกจะพูดยังไงแม่ก็ไม่เชื่อ ถ้าลูกยังเลือกที่จะอยู่กับแฟน…"
"...เราไปกันเถอะหนูเมล" พูดจบ พรพรรณก็จับมือหญิงสาวแล้วดึงออกไป แต่ทว่า...
หมับ!
มือหนาจับเข้าที่ข้อมือเรียวอีกครั้งแล้วดึงร่างบางเข้ามาสวมกอดเอาไว้แน่นพลางรู้สึกใจหายเมื่อเธอจะไปจากเขา
Guest
