เมื่อรักเรียกหา
● สรวงสรวล ●
เมื่อพบเขา หัวใจเธอร่ำร้องรุนแรง
เมื่อความรักเรียกหา เขาและเธอก็ไม่อาจทัดทาน
*****
‘เอื้องบุษยา’ เชื่อหมดหัวใจว่าเขาไม่ใช่เรื่องบังเอิญ
ทุกครั้งที่เจอกันล้วนมีเรื่องให้จดจำ
ประทับใจ ประหลาดใจ หรือแม้แต่เศร้าเสียใจ
ในนาทีที่ไม่ว่าจะดีหรือร้าย
เขาและเธอจะยืนอยู่ตรงหน้ากันและกัน
ระหว่างเธอกับเขามันคือพรหมลิขิต
‘คชเรศ’ คือพรหมลิขิตที่เธอจะไม่มีวันปล่อยให้หลุดมือ
+++++
“ไม่ได้ใจร้อนอยู่แน่นะ ไม่กลัวเสียใจทีหลังบ้างเหรอ”
“ก็ทำให้เห็นสิคะ แล้วจะบอกเองว่าเสียใจทีหลังหรือเปล่า”
สะพานเงิน สะพานทอง สะพานเพชร ยันสะพานแพลตินัม เธอทอดให้หมดแล้ว ทำใจกล้าหน้าด้านถึงขึ้นสุดก็เพราะอยากได้จริงๆ ถึงขั้นออกปากท้าทาย แต่คชเรศก็ยังเงียบนาน
เขามองอยู่ในความเงียบตั้งนาน ความไม่ชัดเจนยิ่งก่อตัว เอื้องบุษยาไม่อยากทน
“แล้ววันนี้ชวนมาดูฟันดาบทำไมคะ ไปรับถึงที่ทำงานทำไม แค่จะพาไปกินข้าวแล้วก็ไปส่งที่บ้านอีกอย่างนั้นเหรอ จะวนลูปอยู่แบบนี้ไปอีกนานแค่ไหน”
ในเมื่อเขาไม่ยอมตอบ เธอก็เป็นฝ่ายถาม ต่อให้จะกลัวคำตอบแค่ไหนแต่เอื้องบุษยาไม่ชอบความไม่ชัดเจนมากกว่า ไม่อยากให้เสียเวลากันทั้งสองคน
แต่เขาก็ไม่ตอบเธอเสียที เงียบนานจนความกดดันทำให้เอื้องบุษยาถามออกไปอีกครั้ง
“แล้วเรื่องในรถคืนนั้น จะให้แปลว่ายังไง”
“ก็แปลตรงตัวนั่นแหละ”
คชเรศตอบเธอเสียที เป็นคำตอบที่แสนจะชื่นใจ หญิงสาวยิ้มออกมาได้อีกครั้ง แต่ไม่นานกลับต้องยิ้มเจื่อนเพราะเขายังมองยังครุ่นคิดและเคร่งขรึม เธอเดาใจไม่ออกจริงๆ
“ไม่คิดว่าเร็วไปหน่อยใช่ไหม”
“ไม่อยากทำอะไรให้ซับซ้อนอีกแล้วค่ะ เราจะเสียเวลาอีกทำไม อยากทำอะไรก็ทำ แค่ซื่อตรงกับความรู้สึกของตัวเองไม่ใช่เรื่องยากนี่คะ”
Guest
