ต้าซ๊อตระกูลหยาง

นิยายเรื่องนี้แต่งขึ้นจากจินตนาการเพ้อฝันของผู้แต่ง

ชื่อบุคคลและสถานที่ต่าง ๆ ล้วนถูกจำลองมาเพื่อเพิ่มอรรถรสให้กับนักอ่านทุกท่าน

หากมีเหตุการณ์ที่เกินจริงหรือไม่สมเหตุสมผล

พึงระลึกไว้เสมอว่าท่านกำลังอยู่ในโลกแห่งจินตนาการ

-------โปรดอ่านเพื่อความบันเทิง------

สงวนสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ.2537

และฉบับเพิ่มเติม พ.ศ.2558

ไม่อนุญาตให้แสกนหนังสือหรือคัดลอกเนื้อหาส่วนใดส่วนหนึ่ง

เพื่อสร้างฐานข้อมูลอิเล็กทรอนิกส์

เว้นแต่จะได้รับอนุญาติจากเจ้าของลิขสิทธิ์แล้วเท่านั้น

เนื้อเรื่องบางส่วน

" ม๊า หาป๊า นะ นะ " เด็กหญิงตัวน้อยหันมาส่งสายตาออดอ้อนมารดาแต่ก็ไม่สำเร็จ เธอจึงได้แต่ยืนย่ำเท้าชูแขนรอให้บิดาเข้ามาอุ้มเท่านั้น

" ป๊า อุ้ม ๆ เหม่ยเด็กดีน๊าา " เสียงเจื้อยแจ้วรีบรายงานพฤติกรรมของตนเองให้บิดาได้รับรู้ก่อนที่มารดาของเธอจะเป็นคนรายงาน

" เหมยเหม่ยของป๊าทำอะไรอยู่ลูก ป๊าคิดถึงหนูจังเลย ไหนมาให้ป๊าหอมแก้มให้ชื่นใจหน่อยสิครับ อึ๊บ "

ฟอด ฟอด

หยางหยางรีบเข้าไปอุ้มร่างป้อม ๆ เล็ก ๆ ขึ้นมากอดหอมให้ชื่นใจ ตอนเล็ก ๆ เหมยเหม่ยเป็นเด็กที่ป่วยไข้บ่อยมาก จนเขาและภรรยาไม่กล้าห่างจากลูกไปไหนเลย พอเหมยเหม่ยอายุครบหนึ่งขวบอาการเหล่านั้นจึงเริ่มลดน้อยลง แต่ก็ยังคงมีบ้างประปราย

" จุ๊บ ป๊า เหนื่อยม้าย " ริมฝีปากเล็ก ๆ จุ๊บลงที่แก้มของบิดาเบา ๆ อย่างน่าเอ็นดู

" ป๊าเห็นหน้าหนูกับม๊าก็หายเหนื่อยแล้วครับ แล้วหนูล่ะเหนื่อยไหม "

" อื้ออ เหม่ยเหนื่อยม๊าก งานเยอะ ๆ นะป๊า " เด็กหญิงตัวน้อยซบอกบิดาอย่างที่เคยทำเป็นประจำ

" เหนื่อยมากเลยเหรอลูก กอดกัน ๆ ปะป๊าเติมพลังให้หนูมีแรงนะครับเด็กดี "

" อื๊ออ รัก ๆ "

หยางหยางค่อย ๆ นั่งลงที่เก้าอี้ใกล้ ๆ ก่อนจะกอดลูกสาวเพื่อเติมพลังให้กันและกัน นั่นคือสิ่งที่พ่อแม่ลูกทั้งสามคนทำเป็นประจำหากมีคนใดคนหนึ่งบอกว่าเหนื่อย

" คุณหนูเหม่ย ขออากว้านอุ้มหน่อยได้ไหมครับ " ซือกว้านลองเอ่ยขอกับคุณหนูของเขา แต่ทุกครั้งก็มีเพียงคำตอบเดียวที่ได้กลับมา ซึ่งเป็นคำตอบที่หยางหยางพอใจมาก

" ไม่ได๊ ป๊าดุ " เด็กหญิงไม่พูดเปล่า เธอยังทำหน้าตาจริงจังจนคนที่อยู่รอบข้างกลั้นยิ้มเอาไว้ไม่อยู่

" ดีมาก อาเหม่ยของป๊า ไหนไปดูซิว่าม๊าของลูกทำอะไรอยู่ " ยังไม่ทันที่สองพ่อลูกจะได้ลุกเดินไปไหนแต่เจียซินก็เดินตรงมาหาพร้อมกับแก้วน้ำเก๊กฮวยเย็นชื่นใจในมือ

" ว้าวว เหม่ยกินด้วยนะป๊า " เด็กหญิงแก้มป่องเห็นน้ำหวานเย็น ๆ ก็เก็บอาการไม่อยู่ถึงกับลั่นวาจาเอ่ยขอต่อบิดา

" ครับ "

" อ้อนอะไรป๊าอีกละลูก ดื่มน้ำก่อนจ้ะเฮีย " เจียซินเห็นสีหน้าของสามีไม่ค่อยดีสักเท่าไหร่ แต่เธอไม่ได้ถามอะไรในตอนนี้มีเพียงยื่นน้ำเก๊กฮวยเย็น ๆ ให้เขาดื่มเท่านั้น

" ไม่เล๊ย ไม่จริง ๆ นะหม่าม๊า " เด็กหญิงตัวน้อยรีบโบกไม้โบกมือเป็นพัลวันเพื่อยืนยันกับมารดาของเธอ

" หึ อ่ะ ๆ ไม่ก็ไม่ มาหาม๊าไหมลูก ให้ปะป๊าพักก่อน "

" หื่อออ " เจียซินยื่นมือออกไปรับเหมยเหม่ยแต่เด็กหญิงแก้มป่องหรือจะยอมไปในเมื่อน้ำหวานแก้วเบ้อเริ่มอยู่ในมือปะป๊าของเธอ