บรรณารักษ์หลงยุค

 ฉันชื่อจีมินเป็นลูกครึ่งเกาหลีจีน มีเพื่อนสนิท 3 คน ชื่อซุน( ยูทูปเบอร์ทะลุมิติ) กับเรนะและนาตาชา ชอบอ่านนิยายเป็นชีวิตจิตใจ เรียนจบศิลปะมา แต่ทำงานเป็นบรรณารักษ์ที่บริษัทแห่งหนึ่ง นอกจากจะชอบอ่านนิยายแล้ว ยังชอบกินอาหารฝรั่งชอบสร้างสิ่งของจากไม้ขึ้นใช้เอง 

หลังคู่หมั้นเสียชีวิตด้วยอุบัติเหตุได้หนึ่งปี ขณะนอนหลับได้ตื่นขึ้นมาในสถานที่ไม่รู้จัก มีบุรุษที่พึ่งจำได้ว่า ได้มีความสัมพันธ์ลึกซึ้งด้วยเมื่อคืนนี้อย่างเร่าร้อนและรู้สึกดีมาก 

ฉันไม่แปลกใจเลยที่ต้องใช้เวลานานแค่ไหนกว่าจะรู้สึกสงบ การที่ต้องมาอาศัยอยู่ในสถานที่ที่ไม่คุ้นเคยแบบกระทันหันจึงเป็นการปรับตัวครั้งใหญ่เลยก็ว่าได้ 

1 ต้องใส่ใจดูแลบ้านให้อบอุ่นมากขึ้น 

2 คงต้องใส่ใจดูแลเด็กๆให้ดีมากกว่านี้ 

3 ต้องเรียนรู้ศิลปะของการใช้ชีวิตในชนบท 

การสำรวจพื้นที่ต่างๆทำให้ฉันเริ่มหาหนทางให้กับชีวิต มีเวลาประเมินและค้นหาว่าฉันเป็นใครในฐานะมนุษย์ ไม่มีกิจวัตรในวันเก่าๆอีกแล้ว และไม่มีกฎเกณฑ์ที่ตั้งไว้อีกต่อไป 

ตอนนี้ฉันมีโอกาสพลิกหน้ากระดาษและเริ่มเขียนเรื่องราวตั้งแต่ต้นด้วยปลายปากกาของฉันเอง 

ที่นี่ถูกรายล้อมไปด้วยธรรมชาติ เมื่อมีเงินฉันสามารถไปปีนเขา ตั้งแคมป์และตกปลา ใช้ชีวิตอย่าง สโลว์ไลฟ์ ได้ 

ในขณะที่ฉันกำลังมองดูความเปลี่ยนแปลงของชีวิตอย่างสงบ แสงยามเช้าที่นุ่มนวลมีน้ำค้างเกาะบนยอดหญ้า หรือผลไม้ป่าลูกเล็กเปลี่ยนจากสีเขียวเป็นสีแดง พระอาทิตย์ขึ้นมีขนาดใหญ่และสวยงาม โดยไม่ถูกบดบังด้วยตึกสูง และบางคืนที่อากาศแจ่มใสฉันคงสามารถเห็นดวงดาวได้ 

พื้นที่บริเวณบ้านถึงจะไม่กว้างขวางมากนักแต่ปลูกพืชผลไว้กินเองคงเพียงพอ ที่ที่จากมาฉันมีสวนริมระเบียงอยู่ที่บ้านในเมือง 

ชีวิตต่อจากนี้เต็มไปด้วยการต่อสู้อย่างที่ซุนกับเรนะและนาตาชาได้ให้กำลังใจฉันเสมอมา 

จะโอบรับความท้าทายนี้ให้เป็นการเรียนรู้และจะผ่านมันไปให้ได้ รู้สึกดีต่อชนบทนี้มากขึ้น เมื่อย้อนนึกถึงบ้านในเมืองมีแต่ตึกสูงเสียดฟ้าของฉัน ไม่ค่อยได้พูดคุยกับเพื่อนบ้านสักเท่าไหร่ ตั้งแต่ย้ายเข้ามาอาศัยในร่างนี้ 

ฉันกำลังทำลายอุปสรรคเหล่านั้นด้วยการนำของกินเล็กๆน้อยๆไปให้ เพื่อสานสัมพันธ์กับเพื่อนบ้านและเพื่อตัวฉันเอง เมื่อได้รับมิตรภาพกับมารู้สึกมีความสุขมาก จะพยายามเรียนรู้สถานที่แห่งนี้ให้มากขึ้น ไม่มีอะไรจะดีกว่าการได้เห็นและเรียนรู้สิ่งต่างๆด้วยตาของเราเอง 

บ้านของฉันตั้งอยู่โดดเดี่ยวกลางป่าเขาบริเวณรอบๆไม่มีเพื่อนบ้านอาศัยอยู่ใกล้ ดังนั้นสามารถทำสิ่งต่างๆได้ทุกเมื่อที่ต้องการในทุกๆวัน 

ลูกชายคนโต (ลูกติดสามี )สามารถวิ่งเล่นรอบๆบ้านได้ โดยไม่จำเป็นต้องกังวลอันตรายที่จะเกิดขึ้นกับเขา บ้านมีงานเยอะให้ต้องทำ คิดถึงบ้านเก่าของเราอยู่เหมือนกันแต่ชีวิตก็ต้องเดินต่อไป 

บ้านหลังนี้ต้องใช้เวลามากในการดูแลและทำความสะอาด แต่ก่อนไม่ต้องใช้แรงมากเพราะใช้เทคโนโลยีเช่นเครื่องดูดฝุ่นแทนเรา นี่ก็เป็นอีกหนึ่งที่ฉันได้เรียนรู้มัน 

"ไม่เป็นไร" 

ฉันคิดว่าชีวิตในหมู่บ้านชนบทนั้นเรียบง่ายดี ไม่มีแสงสี ไม่มีร้านสะดวกซื้ออยู่ใกล้ๆ และเทคโนโลยีที่ทันสมัยดังเช่นบ้านเก่าที่จากมา ที่นี่ห่างไกลความสะดวกสบายเป็นอย่างมาก ฉันรู้สึกเศร้าเล็กน้อยเมื่อรู้ว่าร้านขายของชำอยู่ห่างจากบ้านตั้ง 1 ชั่วโมง 

ความคิดมากมายเข้ามาในหัวของฉันแต่ก็คิดว่ามีเวลามากพอที่จะจัดการ ดังนั้นจึงเรียนรู้ต่อไป แต่มันมีสิ่งหนึ่งที่คงเปลี่ยนไม่ได้ง่ายๆคือ 

เมื่อตื่นขึ้นมาฉันรู้สึกแย่เกือบทุกครั้ง ในสถานที่ที่ไม่คุ้นเคยนี้ จึงมองไปรอบๆมีเสียงนกร้อง"จิ๊บๆๆ"มันโบยบินอยู่นอกหน้าต่าง ได้ยินเสียงคนที่ฉันรักและรู้ว่าตอนนี้ฉันอยู่บ้านกับลูกๆทั้งสอง จึงจำได้ว่าชีวิต ที่นี่นั้นดีจริงๆ ฉันได้เป็นแม่คนและภรรยาแล้ว มันดีมาก เป็นสิ่งที่ควรค่าแก่การต่อสู้... 

..✌✌✌✌✌✌✌..