❗️นิยายเรื่องนี้เป็นเพียงจินตนาการของผู้แต่งเท่านั้น ไม่มีเจตนาสร้างความเกลียดชังและความรุนแรง❗️
⚠️คำเตือน: นิยายเรื่องนี้มีเนื้อหารุนแรง และมีการใช้คำที่หยาบคาย ซึ่งเป็นพฤติกรรมที่ไม่ควรลอกเลียนแบบ
สันติ เดชพิมักต์ หรือพอร์ช คติประจำใจ 'สันติไม่ใช่ทางออก ส้นตีนเท่านั้นคือทางออก'
พอร์ช X หมิงหมิง
'เด็กหนุ่มลูกเจ้าของค่ายมวยวัย18 ปีผู้มีเลือดของนักสู้เป็นทุนเดิม เรื่องต่อยตีมีทุกวันไม่ซ้ำกลุ่มคู่อริ เพียงแค่ก้าวขาออกจากบ้านก็นับว่าอันตราย ผู้เป็นลุงที่มีอาชีพเป็นสัปเหร่อจึงได้ใช้วิชาอาคมเสกผีบริวารให้มาคอยปกปักรักษา ดูแลหลานชายให้พ้นอายุ 25 ปี โดยแลกกับการไปเกิด'
"ผิวพรรณ ทรงหน้าดีเยี่ยงนี้ เหตุใดเจ้าถึงชอบเรื่องต่อยตีนัก"
"ก็พวกมันมาหาเรื่องผมก่อนเองอะ"
"เป็นเช่นนั้นดอกรึ แต่ข้าเสียดายหน้าหล่อๆ ของเจ้าเสียจริง แลมองมีแต่รอยเขียวช้ำ"
พอร์ชไม่ได้เอ่ยวาจาตอบอะไรออกไป เขาทำเพียงแค่ใช้สายตาที่มีรอยช้ำจ้องมองวิญญาณที่ยืนชักถามเขาก็เท่านั้น สายตาที่มองมาด้วยความคล้ายว่าหลงใหลในใบหน้าสุดแสนจะหล่อเหลาหวานฉ่ำอย่างพระจันทร์เต็มดวง กับคำพูดที่แสนขี้สงสัยพวกนั้นมันช่างทำให้คนตรงหน้าดูน่ารักน่ามองขึ้นเยอะจนน่าแปลกใจ
"อย่าเจ็บอีกได้หรือไม่?"
"ทำไมครับ"
"ก็เพราะเวลาเจ้ามีรอยเขียวช้ำทีไร ข้าไม่สามารถช่วยรักษาเจ้าได้สักครั้ง ทำได้เพียงแค่ยืนบ่นเจ้าโง่ๆ เช่นนี้"
"แล้วพี่หมิงรู้จักยาใจไหมละครับ?"
คนถูกถามถึงกับต้องขมวดคิ้วสีดำเข้มตามฉบับชายไทยโบราณ เปลือกตาชั้นเดียวเผลอเล็กลงเมื่อหมิงหมิงทำหน้าสงสัย ยิ่งแสดงสีหน้าสงสัย ดวงตาลี่ลง คิ้วขมวดแทบจะผูกเป็นปม ยิ่งทำให้คนถามนึกคิดอยากจะแกล้งวิญญาณผีตนนี้ให้เขินย้วยรู้แล้วรู้รอด
"ยาใจงั้นรึ เจ้ากำลังเกี้ยวข้าดอกหรือ?"
Guest
