ที่สุดของรัก

“ปิ่น เราตรวจ DNA กันนะ” 

“!” คำพูดที่ดังออกจากปากของครามทำให้ปิ่นปักชะงักนิ่งไปทันที  

แต่...การถูกสามีร้องขอตรวจ DNA ของลูก มันต่างกันตรงไหนกับการถูกกล่าวหาว่าเรานอกกายนอกใจสามี มันต่างตรงไหนกับการที่สามี...ไม่เชื่อมั่นในตัวของเรา 

“คุณ...ไม่ได้กำลังจะบอกว่า คุณไม่เชื่อใจปิ่นหรอกนะ” เสียงของปิ่นปักแผ่วเบาลงบ้าง  

เขาคิดว่าเธอโกหกเขาเรื่องในวันนั้นเหรอ 

“ทุกอย่างจะดีขึ้นเมื่อเรารู้ผล” ผลที่ถ้าเด็กเป็นลูกของเขาครอบครัวของเขาและเธอก็จะมีสมาชิกเพิ่มเข้ามาอย่างที่เฝ้ารอ 

แต่หากมันไม่ใช่... อะไรที่ไม่ใช่ก็ไม่ควรเก็บไว้ไม่ใช่เหรอ 

“ถ้าปิ่นบอกคุณอีกครั้ง ว่าระหว่างปิ่นกับคุณทัพไม่ได้มีอะไรเกิดขึ้นในตอนนั้น คุณจะเชื่อปิ่นไหม”  

“ฉันขอแค่ครั้งเดียวนะปิ่น” เขาอยากเชื่อเธอ แต่ก็ยากเกินไปที่เขาจะเชื่อใจนำทัพ 

“หมายความว่าที่ผ่านมา ตลอดเวลาที่เรานอนบนเตียงเดียวกัน คุณยังคงคิดมาเสมอว่าปิ่นกับคุณทัพมีอะไรกัน...” 

“หมายความว่าตลอดเวลาตั้งแต่วันนั้นที่คุณไม่เคยมีอะไรกับปิ่นเลย มันก็เพราะความเชื่อนี้ในใจของคุณใช่ไหมคะ” ปิ่นปักถามออกมาอย่างเจ็บปวดราวกับมีก้อนบางอย่างติดอยู่ในลำคอจนแทบเค้นเสียงออกมาไม่ได้ง่ายๆ 

เธอคิดว่าเขาจะเชื่อที่เธอพูดสักนิด แต่ทำไมเขากลับเชื่อเพียงแค่สิ่งที่คนอื่นพูดหรืออะไรก็ตามที่เขารับรู้มา 

“มันจะไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงปิ่น เรายังเป็นสามีภรรยากัน เรารักกัน” ครามกุมมือปิ่นปักแล้วพูดอย่างหนักแน่นเมื่อเห็นเธอกำลังทรมานกับความรู้สึก 

แต่... 

“มันเปลี่ยนไปตั้งแต่คุณไม่เชื่อปิ่นแล้ว!” ปิ่นปักตะคอกขึ้นพร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมา 

“ปิ่น...”  

“ถ้าปิ่นขอให้คุณเชื่อ ว่าปิ่นกับคุณทัพไม่ได้มีอะไรกันจริงๆ คุณจะเชื่อปิ่นไหมคะ” ขอแค่ครั้งเดียว ขอแค่เขาเชื่อเธอแล้วไม่บีบบังคับให้เธอตรวจ DNA ขอแค่นั้นเธอจะลืมความเข้าใจผิดของเขาก่อนหน้านี้ไป 

“ฉันคุยกับหมอแล้วปิ่น รออายุครบหกสัปดาห์เรามาตรวจกันนะ มันเป็นวิธีที่เจ็บน้อยและปลอดภัยต่อแม่และเด็กในท้องมากที่สุด”  

“.....” ปิ่นปักได้ยินแบบนั้นหัวใจของเธอก็ห่อเหี่ยวขึ้นมาในทันที มันราวกับว่าความหวังจากเขาไม่มีให้เธออีกแล้ว เขาไม่ได้เชื่อใจเธอมากเกินกว่าเชื่อในสิ่งที่ตัวเองคิดและรับรู้มาก 

“ปิ่น...” ครามที่เห็นปิ่นปักก้มหน้าเงียบอย่างสิ้นหวังก็เรียกเธอขึ้นอย่างเจ็บปวด  

“ค่ะ ปิ่นจะทำ” แล้วปิ่นปักก็ตอบรับกลับมาอย่างไม่ได้เงยหน้ามองคราม 

“.....” ครามเห็นแบบนั้นก็ไม่ได้ดีใจกับคำตอบเลยสักนิด เขารู้ว่าเธอกำลังเจ็บปวดที่เขาเหมือนไม่เชื่อใจเธอ เธอกำลังเสียใจที่คิดว่าไม่ได้รับความเชื่อใจจากเขา 

กระทั่ง... 

“แต่คุณสัญญากับปิ่นได้ไหม ไม่ว่าผลจะออกมาเป็นแบบไหน...”  

“คุณจะหย่าให้ปิ่น” แล้วปิ่นปักก็เงยหน้าขึ้นพูดกับครามอีกครั้งด้วยใบหน้าสิ้นหวังแต่แววตากลับหนักแน่น 

“ปิ่น...”  

“ถึงผลจะออกมาเป็นลูกของคุณ แต่ปิ่นก็ไม่สามารถบากหน้าอยู่กับคุณได้อีกแล้วค่ะ...” 

“เพราะอย่างน้อยช่วงหนึ่ง ปิ่นก็ถูกสามีมองว่าหลับนอนกับชายอื่นไปแล้ว” มองแบบนั้นจนเขาที่มักหาเรื่องแนบชิดเธอทุกค่ำคืนสามารถปล่อยผ่านมันมาได้เป็นเดือนๆ 

เพราะอะไรถ้าไม่ใช่ว่าเขารังเกียจเธอ 

คำเตือน 

นิยายเหมาะสำหรับผู้อ่านอายุ 18 ปีขึ้นไป (ควรใช้วิจารณญาณในการอ่าน) 

นิยายมีเนื้อหา(บางส่วน)ในการใช้ความรุนแรง/ความรุนแรงส่งผลต่อชีวิต 

บรรยายฉากร่วมรักอย่างละเอียด 

ขับเคลื่อนบทบาทโดยตัวละคร ไม่เกี่ยวข้องกับบุคคลใดทั้งสิ้น