พ่อจ๋าแม่จ๋ากลับมารักกัน

“คุณ...คุณพ่อ...” ความรู้สึกร้อนผ่าวอาบอิ่มเบ้าตาอย่างไม่อาจควบคุมใจ เธอยิ้มร่า หายใจแรง และตื่นเต้นตัวสั่นไปหมดเมื่อได้เห็นผู้ชายร่างใหญ่ตรงหน้า เขาสูงกว่าในจอมาก ตัวใหญ่บึกบึน ใบหน้าคมเข้มคิ้วดก ตาก็กลม เด็กหญิงมองอย่างพิจารณาว่ามีส่วนไหนบ้างที่เธอเหมือนพ่อ 

“หือ...มาหาพ่อเหรอ ใครล่ะพ่อหนูน่ะ...” เขารีบดับบุหรี่แล้วโยนลงถังขยะพลางเอ่ยถาม แม้จะรู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อยเพราะเหนื่อยกับงานด้วย แต่การสูบบุหรี่ตอนอยู่กับเด็กก็เป็นเรื่องไม่โอเคเท่าไหร่ 

“หนูชื่อมาลัยค่ะอายุเจ็ดขวบแล้ว...หนูเป็นลูกของคุณพ่อนะคะ” สารภาพออกไปน้ำตาก็ไหลล้นออกมาอาบแก้ม เธอรีบเช็ดมันออกไม่อยากให้พ่อเห็น แล้วก็ก้มหน้างุดอย่างทำตัวไม่ถูก  

“ฉันเหรอ...หนูเข้าใจผิดอะไรหรือเปล่า ฉันไม่มีลูกหรอกนะ” ชายหนุ่มกล่าวพลางยิ้มงงๆ 

เด็กหญิงถึงกับหน้าถอดสีเมื่อเหตุการณ์ไม่ได้เป็นอย่างที่เธอคิด “ใช่สิคะ...แม่จ๋า คุณยาย น้าแป้ง ใครๆ ก็บอกว่าคุณพ่อเป็นพ่อของหนูนะคะ” 

“เหลวไหลใหญ่แล้ว เป็นเด็กเป็นเล็กหัดพูดจาโกหกแบบนี้ไม่มีใครสั่งใครสอนหรือไง” ชายหนุ่มส่ายหน้าแล้วถอนหายใจแรง 

“หนูเปล่าโกหกนะคะ...คุณพ่อ หนู...”  

“นี่...ใครรู้จักเด็กคนนี้บ้าง ใช่ลูกหลานพนักงานที่นี่หรือเปล่า” ร่างใหญ่เดินเข้าไปด้านในแล้วตะโกนถามเกรี้ยวกราด ปล่อยให้เด็กหญิงยืนก้มหน้ารับชะตากรรมด้วยความสะเทือนใจ 

“ใครครับ...ไม่ใช่นะครับ ผมไม่เคยเห็นหน้าเลย น่าจะเป็นเด็กหลงมา” ผู้จัดการร้านรีบวิ่งเข้ามาคุยกับเขาแล้วชะเง้อมองแลสาวน้อย 

“งั้นก็ช่วยติดต่อผู้ปกครองให้ทีนะ...อย่าปล่อยให้เข้ามาเพ่นพ่านแถวนี้อีกล่ะ”