ลำเนารัก

‘วิสาข์’ ยินดีเป็นภรรยาของ ‘อินทัช’ ด้วยความเต็มใจยิ่ง แต่เขาเต็มใจจะรับหล่อนไปเป็นภรรยาหรือไม่ ในเมื่อเจ้าสาวที่เขาปรารถนาไม่ใช่หล่อน... 

“ก็แล้วทำไมถึงอยากแต่งงานกับฉัน ฉันมีอะไรดี เป็นแค่ชาวสวนกระจอกๆ จะเอาเงินมากองให้เธอคงไม่ได้ แต่งไปกับฉันเธอก็ต้องไปเป็นชาวสวนชาวไร่ ไม่กลัวผิวขาวๆ นั่นจะโดนแดดเผาจนกระดำกระด่างเหรอ ครีมบำรุงบำเรอไม่มีปัญญาหามาให้เธอประโคมใช้หรอก พี่สาวเธอเพิ่งคิดได้ไม่นาน แล้วเธอล่ะ ทำไมไม่คิดให้ได้อย่างเขามั่ง” 

“สาข์กับพี่รดาเป็นคนละคนกันค่ะ” หล่อนบอกเรียบๆ แต่แววตาเต็มด้วยอารมณ์ 

อินทัชหัวเราะหึๆ อย่างน้อยหล่อนก็มีความรู้สึก ไม่ใช่ยัยแม่ชีที่พร้อมจะตัดกิเลส 

“ตกลงไม่เปลี่ยนใจ?” 

“ถ้าคุณยังอยากจะให้งานแต่งงานมีต่อ สาข์ยินดี” หล่อนให้คำตอบ 

“ไม่...งานแต่งงานจะไม่มีหรอกวิสาข์...ถ้าเธอบอกว่าเต็มใจจะมาเป็นเมียฉัน ก็ต้องยอมรับเงื่อนไขของฉันให้ได้...งานวิวาห์จัดมาให้เจ้าสาวที่ชื่อรดา ไม่ใช่คนชื่อวิสาข์ ในเมื่อรดาไม่อยู่แต่งมันจะยังมีความหมายอะไรอีก...ฉันไม่มีพิธีให้เธอ มีให้ได้แค่ทะเบียนสมรส อาทิตย์หน้าฉันจะกลับบ้านสวน ถ้าเธอไม่ล้มเลิกความตั้งใจก็เตรียมตัวไว้ให้พร้อม จดทะเบียนเสร็จฉันจะพาเธอกลับด้วยเลย”