ร้ายแค่ไหนก็รัก25+

เรา : หมอ หมอฟังมีนก่อนสิ มันไม่ใช่

หมอซัน : ไปเก็บข้าวของ ของเธอออกไปจากบ้านฉันสะ แล้วอย่ามาให้ฉันเห็นหน้าอีก

หนูดี : ไปเถอะพี่ซัน

เราวิ่งไปกอดหมอจากด้านหลัง หมอ,หมอฟังมีนก่อนสิ หมอไม่ฟังเราเลยนางแกะมือเราออกจากตัวนาง

เราไม่ยอม เรารักหมอไปแล้ว เราวิ่งไปกอดหมออีกรอบ แต่ถูกยายหนูดีผลักเราออก

เราเลยคลานไปกอดขาหมอไว้

เรา : หมออย่าไป หมอฟังมีนก่อนมันไม่ใช่แบบที่หมอคิดนะ

หมอซัน : พอเถอะมีน เธออย่ามาหลอกฉันอีกเลย รีบไปเก็บเสื้อผ้าแล้วออกไปจากบ้านฉันสะ

หมอสะบัดขาออกจากมือเรา ก่อนจะเดินออกไปกับหนูดี ปล่อยให้เราร้องไห้อยู่ตรงนี้

เขาทิ้งเขาไว้ตรงนี้ ทั้งๆที่เขาก็รู้ว่าเราไม่ใช่คนแถวนี้เราไม่เคยเข้ากรุง

เรานั่งร้องไห้อยู่ตรงนี้ ทำไมมันทรมานจัง เราบอกแล้ว ว่าเราไม่อยากเปิดใจรับใครเข้ามา เป็นไงละ

สุดท้ายเราเองสินะที่ต้องมาเจ็บปวด เพราะเรื่องพวกนี้

————————————————————

คำเตือน

นิยายเรื่องนี้ เกิดขึ้นจากการจินตนาการ ของนักเขียนเท่านั้น ไม่มีเจตนา พาดพิงหรือทำให้บุคคล ในตัวละครเสียหาย

นิยายเรื่องนี้เหมาะสำหรับคนที่มีอายุ18ปีขึ้นไป อาจมีเนื้อหาที่ไม่เหมาะสม ทั้งคำพูด เเละการกระทำ เพศและการใช้ภาษา ต้องใช้วิจารณญาณในการอ่าน

สงวนลิขสิทธิ์ ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ. 2537

ห้ามคัดลอก หรือนำไปดัดแปลง หรือแก้ไข

หากฝ่าฝืน จะดำเนินคดีตามกฎหมาย