คุณน้ารสากับคุณหลานบ้านสวน

ฝากนิยายเรื่องนี้ด้วยนะค่ะ

สวัสดีค่าทุกคนที่กดเข้ามาอ่านนิยายของไรต์

เมื่อรสาอยากจะลาพักร้อนสักเดือนสองเดือน เธอได้ชวนฟางลดาไปเที่ยวด้วยกัน รสาอยากจะไปเที่ยวหอโหวตและไปเที่ยวบึงพลาญชัยด้วย น้องชายของเธอแนะนำว่าไปเที่ยวร้อยเอ็ดแล้ว ทำไมไม่ไปหาพี่พฤกษ์ด้วยล่ะ เพราะจังหวัดที่รสาไปเที่ยวนั้นมันก็อยู่ใกล้กัน อีกอย่างเธอก็ไม่ได้เจอหน้าหลานชายสุดที่รักของเธอตั้งหลายปี ไม่รู้ว่าตอนนี้หลานชายเธอจะโตเป็นหนุ่มแล้วหรือยัง จะเกิดเรื่องอะไรวุ่น ๆ ที่รีสอร์ท และเรื่องความรักของทั้งสองสาวจะเป็นยังไงติดตามอ่านกันได้เลย ที่คุณน้ารสากับคุณหลานบ้านสวน

ฝากกดติดตามเเละกดไลค์ให้ด้วยนะค่ะ ขอบคุณค่ะ

"น้าสาครับหันมาหน่อยสิคร้าบผมมีอะไรจะให้"

เขาพูดน้ำเสียงออดอ้อนเพื่อให้น้าสาหันมา

ฟางลดาที่ฟังอยู่นานเลยอยากจะช่วยปกรณ์ง้อรสา

"นี่แกหันไปหาหลานหน่อยกรมีอะไรจะให้เเกด้วยนะแกไม่อยากรู้เหรอ เลิกโกรธกรได้แล้วน่าแก"

ฟางลดาช่วยพูดให้เพื่อนหันไปหาปกรณ์

รสาที่ได้ยินที่เพื่อนพูดก็ไม่ยอมหันไป

"งั้นฉันไปเข้าห้องน้ำก่อนนะแก น้าช่วยได้แค่นี้เเหละนะกร ไปละ"

"ครับ"

ปกรณ์ที่นั่งข้างรสาขยับเก้าอี้มาใกล้ๆเพื่อที่จะได้ง้อน้าสาวได้ถนัด

13:00น.

"น้าสาครับไม่อยากรู้หรอกว่าผมเอาอะไรมาให้"

เขายื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆน้าสาเเละพูดน้ำเสียงออดอ้อน

ไม่มีเสียงตอบรับจากคนเป็นน้าเลย

"ว้าย!!"

เพราะน้าสาไม่หันมาเขาเลยจับเอวน้าสาให้มานั่งบนตักเขากักขังไม่ให้น้าสาไปไหนได้ตอนที่น้าสาตกใจจนหันหน้ามาแก้มน้าสาโดนปากผม

"นี่กรทำอย่างนี้ทำไม"

ตอนที่แก้มเธอโดนปากหลานชายเธอตกใจมากและหันหน้าหนีด้วยความเขินอาย

แก้มเธอต้องเเดงมากแน่ๆเลย

ส่วนปกรณ์นั้นก็ตกใจเหมือนกันไม่คิดว่ามันจะเป็นแบบนี้ แต่ใจเขานี้สิทำไมมันถึงเต้นตึกตักแบบนี้

ป้าเเจ่มจะมาทำความสะอาดห้องให้คุณสาเเละเพื่อน

พอเดินออกมาจากครัวก็เห็นคุณกรอุ้มคุณสาไปนั่งบนตักเธอเบิกตากว้างน้ากับหลานเขาทำกันอย่างนี้เหรอเธอคิด

พอดูไปสักพักก็รู้ว่าคุณสาคงงอนคุณกรเรื่องอะไรสักอย่าง

เธอไม่คอยเห็นมุมนี้ของคุณกรเลยดูๆไปแล้วก็น่ารักดี

คุณกรก็หล่อคุณสาก็สวยดูเเล้วเหมาะสมกันสุดๆแต่เสียดายที่เป็นน้ากับหลานกัน

ไม่งั้นเธอคงเชียร์ให้คุณกรจีบคุณสาเเล้ว

"เอ่อ เอ่อ ผมขอโทษครับน้าสา แต่ถ้าไม่ทำแบบนี้น้าสาจะหันมาเหรอครับ"

"ปล่อยน้าเดี๋ยวนี้นะกร! เดี๋ยวใครมาเห็นเข้ามันจะดูไม่ดี"

รสาพูดเสียงดังเพื่อให้ปกรณ์ปล่อยยิ่งพูดหลานเธอยิ่งกอดรัดเเน่นขึ้นไปอีกแถมยังเอาคางมาวางไว้บนไหล่เธออีก

"ผมจะกอดน้าเเบบนี้จนกว่าน้าจะหันมา ให้คนอื่นเห็นไปเลย"

เขาบอกน้าสาพร้อมกับยกยิ้มที่มุมปากเขาไม้ได้ขู่นะทำจริง

'ผมน้าหอมจัง'คิดเเล้วก็สูดดมผมน้าสา

'ไอ้กรปกติไม่เคยเป็นอย่างนี้นิ ทำตัวเหมือนโรคจิตไปได้'

"เออ...นะนะน้ายอมก็ได้กรช่วยเอาคางออกก่อนได้ไหม"

รสาพูดเสียงตะกุกตะกัก เธอรู้สึกเขินอายที่กรมาทำอย่างนี้กับเธอจะไม่ให้เขินได้ยังไงหล่อซะขนาดนี้หล่อกว่าดาราอีก ถ้ากรไปทำงานกับเธอที่กรุงเทพสาวๆในโรงเเรมกรี๊ดกร๊าดกันใหญ่เเน่ถ้าได้เห็นหน้าหล่อๆของหลานเธอ

"ถ้าผมปล่อยน้าสาจะไม่หนีผมใช่ไหมครับ"

"กร! น้าบอกให้ปล่อย ไม่งั้นน้าจะไม่พูดด้วยแล้ว"

รสาว่าให้หลานชายเสียงดุพร้อมกับทำหน้าหงิกหน้างอ

ไม่พอใจที่เธอบอกให้ปล่อยก็ไม่ยอมปล่อย

ปกรณ์ได้ยินดังนั้นก็ยอมปล่อยมือออกจากเอวน้าสา

'น่ารักวะ'

เขาคิดในใจที่เห็นน้าทำหน้าตาอย่างนัันแล้วมันโครตน่ารักเลย

พอกรปล่อยเธอเป็นอิสระแล้วเธอก็รีบมานั่งที่เดิมทันทีกลัวว่าป้าแจ่มกับวินจะมาเห็นเข้า

"ไหนละของที่จะให้น้า!"

รสาถามเสียงเข้มและเเบมือมาตรงหน้าเขา

"นี่ไงครับ"

ปกรณ์หยิบถุงสีเเดงที่อยู่ข้างๆเขาไปวางบนมือรสา

เธอเปิดดูและเอาลำไยมาวางไว้บนโต๊ะ

"นี่เอาลำไยมาล่อน้าเหรอ น้าไม่เอา!"

ปกรณ์จำได้ด้วยเหรอว่าเธอชอบกินลำไยยังจำได้อยู่อีกเหรอเนี่ยไม่ได้เจอกันตั้งเเปดปีเเค่ลำไยเธอไม่เอาหรอกหาซื้อกินที่ตลาดก็ได้

ผิดพลาดประการใด ขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยนะค่ะ วิจารณญาณในการอ่าน