ทิชากร คือลูกชายคนโตว่าที่อธิการบดีหนุ่มมหาวิทยาลัยเอกชนชื่อดังในเครือพนัสสุคันธชาติ ทั้งชีวิตเขาไม่มีสิ่งที่ชอบเป็นพิเศษแต่กลับมีสิ่งที่เกลียดเป็นพิเศษอยู่ถึงสอง นั่นคือเมียใหม่ของพ่อและลูกเมียใหม่ของพ่อ
“มาอาศัยบารมีพ่อฉันอยู่ เธอกับแม่กินอยู่สบายดีหรือเปล่า?”
“สบายดีครับ”
“งั้นหรอ งั้นเธอกับแม่เธอก็คงต้องรีบกอบโกยไว้นะ ก่อนที่พ่อฉันจะตาสว่าง”
กรินทร์ ลูกชายคนรองเจ้าของใบหน้าประดับยิ้ม เขาเป็นคนที่ผู้เป็นพ่อไว้ใจมากกว่าใคร ทั้งยังเป็นว่าที่เจ้าของห้างสรรพสินค้าขนาดใหญ่ใจกลางเมือง ตั้งแต่ที่ผู้เป็นแม่จากไปพ่อของเขาก็ไม่เคยสนใจอะไรอีกเลยนอกจากผู้หญิงหน้าไม่อายและเด็กผู้ชายคนนั้น
“ทำไมยังไม่ออกไปอีก แค่กๆ”
“คุณรินทร์ป่วยขนาดนี้จะให้ภาออกไปทั้งอย่างนั้นได้ไง ภาไม่ใช่คนใจร้ายอย่างพวกคุณ ภาทำไม่ลงหรอก”
“ถึงจะทำแบบนี้แต่พี่ก็ยังเกลียดน้องภาอยู่ดีนะครับ”
อัศวะ เด็กหนุ่มขวางโลกที่มักจะทำอะไรไม่เคยไว้หน้าวงศ์ตระกูล เขาไม่ชอบที่จะต้องเดินตามรอยเท้าผู้เป็นพ่อเหมือนอย่างที่พี่ชายทั้งสองทำจึงเริ่มสร้างของที่เป็นของตัวเองโดยไม่ยุ่งเกี่ยวกับธุรกิจครอบครัว ทว่าสิ่งที่อัศวะเกลียดที่สุดกลับไม่ใช่สิ่งที่พ่อบอกให้ทำ แต่คือปลิงสองแม่ลูกที่เข้ามาสูบเลือดสูบเนื้อของพ่อเขาต่างหาก
“ภาว่าเรากลับกันเถอะครับคุณอัศ ภามีการบ้านต้องทำด้วย”
“มึงไม่ต้องเสือกมาสั่งกูแล้วรีบๆขึ้นรถมาได้แล้ว”
“คุณอัศขับช้าๆหน่อยก็ได้ แบบนี้มันอันตรายนะครับ”
“มึงเงียบปากไปเลย ไหนบอกว่าจะรีบกลับไปทำการบ้านไง”
กุมภา เด็กหนุ่มวัยสิบแปดปีที่คิดว่าตัวเองกำพร้าพ่อแม่มาตลอด กระทั่งผู้เป็นยายได้ลาโลกไปและในวันนั้นเขาก็ได้เจอกับแม่แท้ๆที่มารับเข้าไปอยู่ในคฤหาสน์ของสามีใหม่ที่มีลูกติดถึงสามคนที่จะมาเปลี่ยนชีวิตเขาไปตลอดกาล
ทิชากร x กุมภา
“ทำไม่ถึงไม่ยอมลงไปกินข้าว”
“…..”
“อย่าทำให้ฉันเป็นห่วงสิ”
“แล้วคนของคุณล่ะครับ”
“ถ้าหมายถึงคนที่ไอ้รินทร์พูดถึงล่ะก็เธอถูกมันหลอกแล้ว ฉันไม่เคยคิดจริงจังกับใคร เธอคือคนแรก”
กรินทร์ x กุมภา
“ผิดห้องนะครับ ห้องกิ๊กเก่าคุณไม่ใช่ที่นี่”
“น้องภากำลังเข้าใจพี่ผิด พี่ไม่รู้จักเขา…”
“ไม่ใช่ว่าคุณมีเยอะจนลืมไปแล้วหรอครับว่ามีใครบ้าง”
“พี่มีหนูคนเดียวครับเด็กดี เปิดประตูให้พี่หน่อยครับพี่อยากเห็นหน้าหนูจะแย่”
อัศวะ x กุมภา
“ฮึก ภาจะเชื่อได้ไงครับว่าคุณอัศพูดจริง”
“ให้กูกราบมึงก็ได้ ขอแค่อย่างเดียวอย่าเกลียดกูนะภา”
“ทำแบบนี้คุณไม่อายลูกน้องหรอครับ?”
“ช่างพวกแม่งแล้ว กูกลัวมึงทิ้งกูมากกว่า”
***คำเตือน
นิยายเรื่องนี้เป็นเพียงจินตนาการของผู้แต่งมีเจตนาสร้างความสุขความบันเทิงแก่ผู้อ่านไม่เน้นความรู้และหลักการ ตัวละครและสถานที่ไม่มีอยู่จริง เนื้อหาจะนำเสนอถึงเรื่องราวความรักของผู้ชายสองคนที่มีบางอย่างเชื่อมโยงกัน อาจมีความไม่สมเหตุสมผล การใช้ภาษาที่ผิดไวยากรณ์ หยาบคายหรือมีฉากติดเรท เด็กที่อายุน้อยกว่า 18 ปีควรได้รับคำแนะนำ รับไม่ได้ ไม่ใช่แนว เชิญป้ายหน้าเด้ออ หากรับเงื่อนไขทั้งหมดได้เชิญกดเข้าชั้นเลยจ้าา
***นิยายเรื่องนี้เป็นทรัพย์สินทางปัญญาของผู้แต่งห้ามคัดลอก ดัดแปลงใดๆ ทั้งสิ้นนะครับผม
Guest
