ปมแค้นเสน่หา

ความจำเป็นในครั้งนั้นทำให้กุลจิราต้องบอกเลิกแฟนหนุ่มอย่างติณณภพด้วยความจำใจ เพื่อรักษาชีวิตของผู้มีพระคุณ อีกทั้งไม่อยากจะฉุดรั้งอนาคตของเขา 

เหตุการณ์ในอดีตสร้างบาดแผลให้แก่เขา ติณณภพกลับมาแก้แค้นหญิงสาวอีกครั้งพร้อมมอบบทเรียนแสนเจ็บปวด โดยที่ไม่ทราบมาก่อนว่าทุกอย่างที่เกิดขึ้นเพียงเพราะความเข้าใจผิดเท่านั้น  

“ท้าทาย!! เธอคิดว่าเธอเป็นใครถึงมาพูดแบบนี้กับฉัน คนที่หลอกลวงคนอื่นอย่างเธอ สมควรได้รับบทลงโทษ” ยิ่งเพิ่มแรงบีบแขนเรียวมากขึ้นกว่าเดิม จ้องเขม็งมองตามเรือนร่างหญิงสาวปานจะกินเลือดกินเนื้อ 

“โอ๊ย!! เจ็บนะคะ ปล่อยกุลไปเถอะ” ร่างอรชรสะดุ้งด้วยความเจ็บ 

“แค่นี้ไม่ตายหรอก!!”  

“ฮึก กุลไปทำอะไรให้พี่คีย์หนักหนา พี่คีย์ถึงต้องทำร้ายกุลขนาดนี้” กล่าวเสียงสั่นราวจะร้องไห้  

“หึ!! ยังมีหน้ามาพูดอีกนะ” แสยะยิ้มมุมปากมองหญิงสาวด้วยแววตาเหยียดหยาม 

“ถ้าพี่คีย์เกลียดกุลก็อย่ามายุ่งกับกุลสิ!! ต่างคนต่างอยู่”  

“อย่าคิดนะว่าฉันจะปล่อยเธอไปมีความสุขกับไอ้พลช ผู้หญิงใจง่ายอย่างเธอไม่ควรมีความสุข”  

เพียะ  

ฝ่ามือเล็กฟาดเข้าใบหน้าหล่อเหลาอย่างจังด้วยความน้อยใจ  

“พี่คีย์ใจร้ายที่สุด กุลเกลียดพี่คีย์!!” สะบัดแขนอีกข้างที่ถูกเขาจับไว้เป็นอิสระเตรียมพร้อมจะก้าวเดินออกจากห้อง ทว่าต้องชะงัก  

“เธอจะไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น” กระชากข้อมือให้เดินตามไปห้องนอนพร้อมเหวี่ยงร่างอรชรไปกับเตียงขนาดคิงไซต์