ชรัณ
หนุ่มวัยเบญจเพส เจ้าของใบหน้าคมเข้มตามฉบับหนุ่มไทยแท้ ผิวเข้มคล้ำแดดเพราะเป็นเจ้าของไร่ผลไม้ดังของจังหวัดที่ส่งออกผลไม้นอกประเทศและเป็นชื่อเสียงให้จังหวัด
ลิลลี่
คุณนายสาวที่ได้ชื่อว่าเคี่ยว เค็ม หน้าเลือดและขี้วีนสุดๆ กลายเป็นคุณนายเจ้าของตลาดใหญ่ของอำเภอหลังจากเสียทั้งพ่อและแม่ญาติเพียงสองคนไปด้วยอุบัติเหตุ
ฉปอยล์เล็กน้อย~~
“ทำอะไร จะอ่อยฉันหรือไง บอกไว้ก่อนมันไม่ได้..” ผลเอาซะหรอก
กะจะพูดออกไปแบบนั้นอยู่แล้ว แต่พอเจ้าของร่างสวยหันกลับมาก็เป็นอันชะงักคำพูดและสายตาไว้กับเจ้าหล่อนที่ยังคงนั่งอยู่ในท่าเดิม
เสื้อยืดสีฟ้าอ่อนที่ไม่รู้ว่าไปแอบเปลี่ยนมาตั้งแต่เมื่อไหร่เปียกชุ่มแนบไปกับเนินเนื้ออกที่ใหญ่ดันออกมาเกินปลายจมูกเจ้าของไปด้วยซ้ำ บราสีดำถ้ามองไม่ผิดคงจะเป็นลายลูกไม้เด่นชัด ไม่พอใบหน้าสวยที่เปียกลู่มีหยดน้ำเกาะแพรวพราวตามโครงหน้ามันดู.. สวย เซ็กซี่ น่ามองกว่าเวลาแว้ดเสียงแหลมๆ ใส่อีก
อึก!
ชรัณเผลอกลืนน้ำลายลงคอเสียงดังอึก สายตายังคงจับจ้องคนตัวเล็กกว่าที่นั่งตัวสั่นเพราะน้ำเย็นๆ ทั้งตัวเปียกไปหมดเหมือนลูกหมาสีขาวตกน้ำ
ที่ต้องเปรียบเป็นลูกหมาสีขาว ก็เพราะผิวขาวๆ ของเจ้าหล่อนนั่นแหละ แบบนี้ไงเขาถึงว่า เธอเป็นคนไม่มีงานทำ แม้แต่ผิวยังเหมือนคนนอนตากแอร์อยู่ในห้องทึบทั้งวันเลย
“จะยืนมองอีกนานไหมห๊ะ! มาช่วยฉันสิหนาวจะตายแล้ว”
เสียงแหลมแว้ดให้ดึงสติของพ่อเลี้ยงหนุ่มให้กลับมาอยู่กับตัว ถอนหายใจหนักหนึ่งทีพึมพำกับตัวเองเบาๆ จนริมฝีปากหยักบางเฉียบขยับเคลื่อนไหวตาม
ร่างกำยำเดินเข้ามาซ้อนหลังคนตัวเล็กกว่าเพราะตอนนี้เธอกำลังจับท่อน้ำสีฟ้าเอาไว้ด้วยมือทั้งสองข้าง พยายามจะจับมันต่อเข้าด้วยกันเหมือนเดิม
ออกแรงดันท่อสองข้างเข้าหากัน บิดเล็กน้อยให้สามารถเสียบเข้าหากันได้โดยที่ใบหน้าคมคายก็ชะโงกยื่นมาข้างหน้าด้วย
ปลายคางสากวางบนบ่าบางขยับรับหน้าที่ต่อด้วยความคล่องแคล้วทำเอาคนเปียกเป็นลูกหมาตกน้ำตัวแข็งทื่อไป
“เรื่องง่ายๆ แค่นี้ก็ทำไม่เป็นแล้วจะไปทำอะไรกินวะ”
“...”
เสียงว่าให้ข้างหูดึงสติของคุณนายสาวให้กลับมา ศอกบางกระทุ้งหน้าท้องแกร่งของคนด้านหลังเบาๆ ให้ขยับถอยออกไป แต่เขากลับเอียงคอแล้วหันมามองเธอทำปลายจมูกโด่งๆ นั้นเฉียดเข้ากับแก้มใสเปียกชุ่ม
“อ.. อะไร นายแต๊ะอั๋งฉันเหรอห๊ะ!”
ผลัก!
“เฮ้ย!”
.
.
“น.. นายจะทำอะไร เอาหน้าออกไปห่างๆ ฉันเดี๋ยวนี้เลย”
“จะอยู่นิ่งๆ ได้หรือยัง แค่คาดเข็มขัดมันยากเย็นมากหรือไงวะป้า”
“ก็ฉันอึดอัดนายจะบังคับอะไรนักหนา เป็นพ่อฉันหรือไง”
“จะดื้อให้ได้เลยใช่ป่ะ จะเอาแบบนี้ใช่ป่ะ”
“...”
ใบหน้าสวยเลือกที่จะเบือนหันออกจากสายตาคม แทบกลั้นหายใจยามลมหายใจร้อนกรุ่นพ่นลงมาบนใบหน้าถี่ๆ
“เออ! เลือกเองนะ”
“อื้อ!”
กรามเล็กถูกมือหนายกขึ้นมาบีบแน่นจนรู้สึกเจ็บแปลบขึ้นมา ชรัณกระแทกใบหน้าเข้ามาจูบปากนุ่มด้วยความรุนแรง เรียวลิ้นร้อนสอดเข้ามาในโพรงปากนุ่มได้อย่างง่ายดายเพราะเจ้าหล่อนอ้าปากเปิดไว้พร้อมกับร้องครางในลำคอ
กระหวัดกวาดความหวานละมุนลิ้นตักตวงความนุ่มอย่างหิวกระหาย พ่นลมหายใจร้อนระอุรดแก้มนิ่มแรงๆ ไล่ต้อนคนที่หันหน้าหลบเป็นพัลวันยกมือขึ้นดันอกกว้างพยายามหนีแต่สุดท้ายก็ยังต้องแพ้ให้คนแรงเยอะกว่าอยู่ดี
“อ๊าา!”
ริมฝีปากร้อนชื้นผละออกจากลีบปากนุ่มลากลงมาขบเม้มซุกไซ้ลำคอระหง สอดมือเข้าไปบีบเคล้นเนินอกนุ่มทำเนื้อผ้าคอจั้มสูทบนร่างบางฉีกขาดออกจากกัน บราลายลูกไม้สีดำปรากฏออกมาสู่สายตา แต่ตอนนี้เขากลับสนใจกลิ่นหอมๆ กับผิวนุ่มๆ ของเธอมากกว่า
“ช... ชรัณ หยุดเดี๋ยวนี้นะ”
“อืม~”
...
© สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ. ๒๕๓๗ ห้ามคัดลอก ดัดแปลง ทำซ้ำหรือกระทำการใดๆ กับหนังสือเล่มนี้โดยไม่ได้รับอนุญาตเด็ดขาด หากพบเห็นจะดำเนินการตามกฎหมายให้ถึงที่สุด
❌ ..ห้ามคัดลอกเด็ดขาด..❌
Guest
