ฉันตัดสินใจรีบคว้าข้อมือของเธอไว้แล้วรีบดึงให้กลับเข้ามาอยู่ภายในตัวอาคาร ถึงการที่ตกลงมาบริเวณนี้มันจะส่งผลให้เจ็บตัวแต่มันก็คงเจ็บน้อยกว่าการที่ได้เห็นเธอคนนี้กระโดดตกลงไปที่พื้นข้างล่างแล้วไม่ฟื้นขึ้นมาอีกเลย
ทันทีที่ดึงตัวเด็กสาวได้พินน์พิฌาก็รับเธอเข้ามาไว้ในอ้อมกอดพร้อมก่อนจะนำตัวเองล้มลงบริเวณพื้นแข็งก่อน เพื่อไม่ให้อีกคนที่เธอช่วยไว้นั้นเจ็บมากไปกว่าเดิม...
“พินน์!!!”
.
.
เมื่อเธอรับรู้ว่าตอนนี้เด็กสาวปลอดภัยแล้ว ตอนนี้ทุกอย่างนิ่งสงบ ไม่มีแม้แต่เสียงพลุที่เคยดัง มีเพียงเสียงสะอื้นไห้ของคนในอ้อมกอด
“สุขสันต์วันเกิดนะคะคนเก่ง ฉันขอให้เธอกลับมามีชีวิตที่สดใสและมีความสุข ฉันจะคอยรอดูวันที่เธอกลับมายิ้มได้อีกครั้งนะ...”
พินน์พิฌาเอ่ยออกมาน้ำเสียงสั่นเครือ เธอไม่รับรู้ถึงความเจ็บปวดใดๆ ของร่างกายทั้งที่ตัวเองล้มลงบริเวณพื้นแข็ง เธอมีเพียงความรู้สึกห่วงใยในตอนนี้
“ไม่ต้องร้องแล้วนะคะ” ดวงตาเริ่มีน้ำตาลอก่อนที่เสียงสะอื้นไห้จะค่อยๆ เงียบลง เธอคงเจ็บปวดและอดทนมามากสินะ
Guest
