ขวัญชีวัน

ขวัญชีวัน 

ในค่ำคืนที่พระจันทร์สว่างกลมเต็มดวง เบื้องล่างใต้ฝ่าเท้าของเขาก็เต็มไปด้วยใบไม้ทับถมหน้าดินและหญ้าชอุ่มอันชุ่มฉ่ำ สรัลวิ่งแหวกผ่านพงหญ้า ฝ่าป่า และกิ่งไม้ โดยมีเด็กผู้หญิงคนหนึ่งวิ่งไล่ตามเขามาติดๆ จนสรัลอดนับถือไม่ได้ว่าเด็กคนนั้นวิ่งเร็วอย่างกับเสือ เอ้อไม่ได้สิ... เข้าป่าอย่าคิดถึงเสือ เอาเป็นว่าเด็กคนนั้นวิ่งเร็วมาก เร็วจนเกือบจะตามเขาที่เป็นผู้ชายตัวโตและช่วงขายาวกว่าเธอมากก็ตามที ซึ่งสรัลไม่เคยคิดเหมือนกันว่าชีวิตนี้เขาจะต้องมาวิ่งหนีผู้หญิงตัวเล็กๆ คนหนึ่งอย่างเอาเป็นเอาตายขนาดนี้

“หยุดนะ! ฉันบอกให้หยุด!!!” เสียงของล้อมตะโกนใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ซึ่งทำให้สรัลยิงเร่งฝีเท้าเร็วขึ้น จนกระทั่งเจ้าของเสียงนั้นตะโกนคำว่า “อย่าไปทางนั้น มันเป็น...”

ฟุบ!

บางสิ่งบางอย่างเกิดขึ้นอย่างกะทันหัน ตามด้วยเสียงร้องอุทานด้วยความตกใจของสรัลเมื่อร่างของเขาร่วงลงไปหลุมขนาดใหญ่จนตกกระแทกดังอึก

ในเวลาต่อมา เมื่อสรัลเงยหน้าขึ้นก็จะได้เห็นเงาตะคุ่มของล้อมกำลังยันมือกับเข่าก้มหน้ามองลงมาหาเขา ภายใต้แสงสลัวของพระจันทร์นั้นทำให้เขามองไม่เห็นใบหน้าของเธอ แต่เธอคงเห็นใบหน้าที่แสดงความรู้สึกเจ็บใจของเขาได้อย่างชัดเจน

“โอ้ โชคดีจริง”

“ฉันตกลงมาในหลุมแบบนี้เธอยังจะพูดว่าฉันโชคดี!”

“โชคดีสิ ที่ตกลงในหลุมนี่ ขืนวิ่งเตลิดไปอีกนิดอาจตกหน้าผาไปแล้ว”