รานทรวง

"คุณหนึ่งจะเอายังไงคะ"

เขาตวัดตามองเมื่อเธอตั้งคำถามพร้อมบอกเสียงกระด้าง

"จะเอายังไงได้ล่ะ พรุ่งนี้แสนไปยื่นใบลาออกซะ แล้วต่อไปนี้ก็เก็บตัวอยู่แต่ในห้อง เดี๋ยวผมจะหาบ้านชานเมืองสักหลังแล้วให้แสนย้ายไปอยู่ที่นั่น"

"คะ...แค่นั้นเหรอคะ"

"แค่นั้น? หมายความว่าอะไรกัน"

"แล้ว...เรื่องการแต่งงานของคุณ..."

"เรื่องแต่งงานมาเกี่ยวอะไร นี่แสนคงไม่คิดว่าผมจะยกเลิกงานแต่งงานเพราะว่าแสนท้องหรอกนะ เพราะมันเป็นไปไม่ได้เลย"

เธอเจ็บร้าวไปทั้งลำคอเมื่อได้ยินคำพูดของผู้ชายที่เธอรักสุดหัวใจ

ผู้ชาย...ที่เป็นพ่อของลูกเธอ

"แล้วลูกล่ะคะ ถ้าคุณแต่งงานลูกจะเป็นยังไง"

"ต่อให้ผมแต่งงานอีกสิบครั้งร้อยครั้งเขาก็คือลูกผม เพราะฉะนั้นไม่มีอะไรต้องห่วง เพียงแต่คงเปิดเผยให้คนอื่นรู้ไม่ได้เท่านั้น"

เวคินกล่าวเสียงเครียดไม่แพ้ใบหน้า เขามัวแต่กังวลจนลืมสังเกตว่าแววตาของแสนรักเริ่มเปลี่ยนไป

"หมายความว่า...เราสองแม่ลูกต้องอยู่แบบหลบๆซ่อนๆไปตลอดชีวิตงั้นเหรอคะ"

"ทำไมต้องถามแบบนี้ด้วย เราตกลงกันตั้งแต่แรกแล้วไม่ใช่เหรอ"

"ค่ะ แสนผิดเองที่ถามโง่ๆ แต่ถึงอย่างนั้นแสนก็อยากจะถามคุณอีกอยู่ดี ว่านอกจากอยู่แบบหลบๆซ่อนๆแล้วยังมีวิธีอื่นอีกมั้ย"

"ถ้าไม่ยอมที่จะอยู่เงียบๆ ก็รอจนคลอดแล้วยกเด็กให้เป็นลูกของผมกับนัดธิดา เขาจะได้ทุกอย่างตามสิทธิ์ของเขา ผมสามารถสร้างข่าวได้อยู่แล้วว่านัดธิดาท้อง"

เขาบอกอย่างนั้นเพราะมั่นใจเหลือเกินว่านัดธิดาซึ่งกำลังจะกลายเป็นภรรยาอย่างถูกต้องจะไม่ปฏิเสธ

"ถ้าจะทำอย่างนั้นแสนยอมทำแท้งซะดีกว่าค่ะ!"

แสนรักเริ่มขึ้นเสียงเพราะความเจ็บปวดผิดหวังท่วมท้นอยู่ในอกดวงตาแดงก่ำจ้องมองเวคินไม่ยอมหลบ

"ก็เอาสิ! ดีเหมือนกันจะได้จบปัญหา!"

❌️ นิยายเรื่องนี้เกิดขึ้นจากจินตนาการที่เพ้อเจ้อของไรท์ หากใครไม่ชอบดราม่า พระเอกเลว เลื่อนผ่านได้นะคะ

❌️ สำหรับใครที่จะติดตามอ่านฟรีไรท์จะอัพทุกวันไม่เกินสองทุ่มจนจบเรื่องค่ะ

🙏 ขอบคุณทุกๆกำลังใจทุกๆการติดตามนะคะ