ฉันน่ะ… แอบชอบไนน์มานานเกินไป
ทั้งที่รู้อยู่แก่ใจว่าเขาไม่เคยมองตัวเองไปเกินกว่าคำว่า ‘เพื่อน’ แค่เขาทำดีด้วยหน่อยก็อดคิดเข้าข้างตัวเองไม่ได้
แต่สุดท้ายฉันก็เป็นได้แค่เพื่อนเขา
—————
“มึง… ขอบคุณมึงมากๆ เลยนะที่มาเป็นเพื่อนกูอะ มึงคือเพื่อนที่ดีมากๆ แบบมากจริงๆ”
“อยู่ๆ จะมาซึ้งอะไร” ไนน์ตอบฉันพลางยิ้มขำ
“ก็แค่… ดีใจที่มีมึงเป็นเพื่อนน่ะ”
เขา… คงไม่เข้าใจความหมายที่ฉันจะสื่อ
แต่สำหรับฉันคือได้พูดออกไปแล้ว มันก็ดีกว่า
ไนน์เงียบไป เขายิ้มและตบไหล่ฉันเบาๆ
“ที่มีมึงเป็นเพื่อนกู มันก็ดีกับกูเหมือนกัน”
เขาตอบกลับมาแบบนั้น และฉันทำได้เพียงหัวเราะขืนๆ อีกครั้ง เป็นการเย้ยหยันตัวเอง
—————
**นิยายเรื่องนี้แต่งขึ้นจากจินตนาการของผู้เขียน มิได้มีเจตนาพาดพิงถึงบุคคลหรือสถานที่ใด ๆ ทั้งสิ้น
ทางผู้เขียนมิได้มีเจตนาจะทำความเสื่อมเสียให้แก่บุคคลหรืออาชีพใดๆ เนื้อหา มุมมองความคิดของตัวละครและตัวละครในนิยายทั้งหมด เป็นเพียงเรื่องที่แต่งขึ้นเท่านั้น
บางเหตุการณ์และการกระทำของตัวละครมิสมควรเอาเป็นเยี่ยงอย่าง ทางผู้เขียนมิได้มีเจตนาชี้นำหรือชักชวนให้กระทำการใดๆ
โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน**
Guest
