“เดี๋ยวก็มีใครมาเห็นหรอก” เสียงทุ้มเอ่ยชิดติดริมฝีปากนุ่ม พลางสอดสายตาเพื่อระแวดระวังกลัวใครจะมาพบเข้า
และนั่นย่อมไม่เป็นผลดีต่อคนตรงหน้าเป็นแน่ ใช่เขาไม่อยากให้เธอเสื่อมเสีย แม้ตัวเองจะอดใจไม่ไหวแล้วครั้งนึงก็ตาม
“เมื่อไหร่เราจะบอกเรื่องของเราให้ที่บ้านรู้ดีคะพี่ดิน” บดินทร์ไม่ตอบแต่เขากลับเอานิ้วพันผมนุ่มสลวยของเธอเล่นไปพลางๆ
“ให้มิ้นเรียนจบ แล้วพี่จะจัดการเรื่องนี้เอง…” เธอได้ยินแบบนั้นก็ดีใจเพราะเวลานั้นก็ใกล้จะมาถึงแล้ว
@ สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ. 2537
ห้ามลอกเลียนแบบหรือดัดแปลงส่วนใดส่วนหนึ่งของหนังสือเล่มนี้
รวมทั้งการจัดเก็บ ถ่ายทอด สแกน บันทึก ไม่ว่าจะในรูปแบบหรือวิธีการใดๆ
ในกระบวนการอิเล็กทรอนิกส์โดยไม่ได้รับอนุญาตเป็นลายลักษณ์อักษรจากเจ้าของงานประพันธ์