จูบอรุณสวัสดิ์ของกฤตินนั้นเนิบนาบ ไปช้าๆ อ่อนหวาน ละเอียดและถี่ถ้วนจนใจสาวสะท้าน มือที่วางอยู่บนไหล่เขาเลื่อนไปโอบรอบต้นคอเขาเอาไว้ตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ อกเธอแอ่นบดเบียดกับอกกว้าง ยิ่งเสียดสีก็ยิ่งรู้สึกดีจนเธอเผลอทำเสียงแปลกประหลาดออกมาจากลำคอ
เสียงแสนรัญจวนจิตนั้นดูเหมือนจะเป็นสิ่งที่เรียกเอาสติของชายหญิงสองคนที่กำลังเพลิดพลินกับความหอมหวานของจุมพิตเอาไว้ได้ก่อนที่หนึ่งจุมพิตจะทำให้เขากับเธอเลื่อนไหลไปตามสายธารของอารมณ์ปรารถนา
กฤตินจ้องมองดวงตากลมโตที่มีแววประหลาดใจของผู้หญิงที่นอนอยู่ใต้ร่างเขา เขายิ้มให้เธอก่อนบอก “จุ๊บอรุณสวัสดิ์แล้ว ผมไปนะ”
แล้วเขาก็ลงจากเตียง คว้าเสื้อนอกและโทรศัพท์มือถือก่อนเดินเร็วเกือบเป็นวิ่งออกจากห้องนั้นไปราวกับกลัวว่า หากเขาช้าอีกนิด วันนี้อาจเป็นวันแรกที่เขาหยุดงานโดยไม่ลาก็เป็นได้
มนัสดรานอนมองเพดานอยู่นาน นานมากๆ ก่อนเธอจะยิ้มกว้างแล้วพึมพำ “ผิดผีแล้ว ผิดแรงมาก แรงแบบนี้พี่ตินต้องรับผิดชอบลูกหมีแล้วล่ะ”
Guest
