คุณเคียงฟ้า

การพลาดพลั้งแค่ครั้งเดียว อาจจะเป็นจุดเริ่มต้นของเรื่องราวทั้งหมดก็เป็นได้ จากคนที่ไม่รู้จักกันมาก่อนหรือไม่แม้แต่จะอยู่ในความทรงจำของกันและกันมาก่อนหรือต่อให้เดินผ่านกันทุกวัน็ยากที่จะจดจำ แต่หลังจากวันนั้นทุกอย่างก็อาจจะแปรเปลี่ยนไปจนทำให้ต้องมาวนเวียนอยู่ใกล้ๆ กัน จนอาจทำให้รู้สึกว่าโลกนี้มันเล็กนิดเดียวและความบังเอิญก็อาจมีทุกทีได้ 

"มุกดา คุณแม่งโครตแย่เลย"  

"กำลังนินทาฉันอยู่งั้นหรอ เคียงฟ้า"  

"ค..คุณมุกดา!!"  

"หึ ใช่ ฉันเอง" 

. 

. 

. 

"เดี๋ยว" 

"คะ?" 

เพรี้ยะ!!! 

"โอ้ย!!!" 

"ร้องโอดโอยอะไรของเธอกัน โดนแค่นี้เองนะ" 

"โดนแค่นี้อะไรของคุณ คุณลองมาโดนเองไหมล่ะ แล้วเป็นบ้าอะไร จู่ๆ ก็มาตบกัน ประสาทแดกหรอหรือยังไง"  

"เหอะ! ปากเก่ง จำเอาไว้หน่อยก็ดี นี่ฉันแค่มาเตือนเธอ อย่าได้มายุ่งกับคนของฉันอีกถ้าไม่อยากโดนหนักกว่านี้ เป็นแค่เด็กที่ได้ทุนมาเรียนก็หัดเจียมกะลาหัวไว้หน่อยก็ดี จะได้ไม่เป็นขี้ปากชาวบ้านว่าเกาะผู้ชายหวังรวยทางลัด" 

. 

. 

. 

"หุบปากซะ!!! และหยุดพล่ามได้แล้วเคียงฟ้า!!!"  

"ฉันไม่ได้พล่าม! ฉันพูดความจริง!"  

"ซืด~ ฉันจะบอกเธอไว้ตรงนี้เลยนะเคียงฟ้า คืนนั้นที่เรื่องมันเกิดขึ้นนั่นเพราะฉันแค่เมาแล้วพลาดเท่านั้นเอง!" 

. 

.  

. 

"ฉันไปก่อนนะคะ หวังว่าจะไม่พบกันอีก" 

"หยุด!!! ฉันไม่อนุญาตให้เธอทำแบบที่เธอพูด!!" 

"คุณ ไม่ มี สิทธิ์ ห้าม ฉัน!!" 

"งั้นฉันจะทำให้ตัวเองมีสิทธิ์เอง!! ไหนๆ ครั้งก่อนถือว่าพลาดแล้ว เดี๋ยวครั้งนี้ฉันจะไม่ให้มันพลาดแม้แต่หยดเดียวเลย!!"