ความทรงจำของคนเราไม่ได้อยู่แค่ในสมอง แต่อยู่ในทุกรูขุมขน แม้สมองจะจดจำสิ่งต่างๆ ไม่ได้
แต่ในความรู้สักยังรับรู้เรื่องราวที่เกิดขึ้น
เมื่อใดก็ตามที่เรื่องราวเดิมๆ หรือคนปรากฏขึ้น ความทรงจำที่หายไปจะถูกรื้อฟื้นกลับมา
"ไม่ได้อยู่ในความทรงจำ แต่ย้ำในความรู้สึก"
ภาคิณใช้ชีวิตในทุกวันโดยไม่รู้ว่าตัวเองหลงลืมอะไรไปบ้าง จนวันหนึ่งเขาเริ่มฝันถึงแสงสว่างและร่างของใครบางคน
แต่ไม่ว่าจะวิ่งตามแค่ไหน เขาก็ไม่เคยเห็นคนในฝันนั้นเลย เห็นแค่เงาอันเลือนลาง
จนวันหนึ่งเขาได้เจอใครบางคนที่มาพร้อมแหวนวงหนึ่งที่เขาเคยเห็นภาพในความคิด
เขาจึงเริ่มค้นหา ว่าคนคนนั้นเกี่ยวข้องกับเขาอย่างไร และคนคนนั้นเป็นคนเดียวกับคนในฝันของเขาหรือไม่
ค้นไปค้นมาเขากลับเจอความลับที่ถูกปิดซ่อนมานาน ความลับที่ทำให้เขาเจ็บปวดแทบขาดใจ
ความลับที่ภาคิณเจอคืออะไร ใครเป็นคนกุมความลับนั้นไว้ และความลับนี้ส่งผลอะไรกับชีวิตของเขาบ้าง?
เรื่องราวของภาคิณกับวาฏิกาจะดำเนินไปยังไง
มาติดตามกันนะคะ
#วาฏิกาของภาคิณ
นิยายเรื่องนี้เป็นชายรักชาย
ไม่ชอบ ไม่ถูกใจ ก็ไม่ว่ากัน
กรุณาคอมเม็นต์อย่างสร้างสรรค์
เนื้อเรื่อง บุคคล สถานที่ ไม่ได้มีอยู่จริง
เขียนมาจากจินตนาการและความชื่นชอบของตัวเองล้วนๆ
อาจมีถ้อยคำหยาบคายและพฤติกรรมไม่เหมาะสมกับเด็กอายุต่ำกว่า 18
โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน
ฝากพี่คิณน้องวาไว้ในอ้อมใจด้วยนะคะ
Guest
