แค่คุณ...

มาลิน หญิงสาววัยยี่สิบปี เธอมีใบหน้าน่ารักหมดจด แต่นิสัยกลับแตกต่างจากใบหน้า เพราะเธอไม่ได้อ่อนหวานแต่เข้มแข็งและสู้ชีวิต มาลินไม่เคยเห็นด้วยที่ใครๆพูดกันว่าคนจนไม่มีเกียรติ เพราะสำหรับเธอแล้วมาลินเชื่อว่าศักดิ์ศรีความเป็นมนุษย์ทุกคนมีเท่าเทียมกัน

อคิน หนุ่มนักธุรกิจวัยสามสิบสามปีผู้มีใบหน้าหล่อเหลา ชื่อเสียงของอคินสนั่นไปทั้งวงการไม่ว่าจะเป็นการทำงานที่เฉียมคมหรือความเป็นคาสโนว่าตัวท๊อป อคินเป็นผู้ชายที่เจ้าชู้หาตัวจับยาก แต่ผู้หญิงที่เขาจะสนองตอบต้องเป็นผู้หญิงที่ถูกใจเท่านั้น และนอกจากจะเจ้าชู้เขาก็ยังเย่อหยิ่ง เอาแต่ใจตัวเองและยึดถือความต้องการของตัวเองเป็นใหญ่ ใครก็ตามที่ตั้งตนเป็นศัตรูหรือสร้างความขัดเคืองใจให้ จะถูกเขาเหยียบซ้ำๆจนจมหายไปในธรณี

....

มือบางยกขึ้นปาดน้ำตาลวกๆก่อนจะมองตรงไปที่อคิน ซึ่งกำลังจ้องมองมาที่เธอเช่นกัน

"คุณต้องรับผิดชอบฉันด้วยการแต่งงานค่ะ"

"ไม่มีทาง!"

ชายหนุ่มปฏิเสธโดยไม่คิดให้เสียเวลาแต่มาลินก็ยังคงยืนยันคำพูดของเธอ

"คุณต้องรับผิดชอบในสิ่งที่คุณทำกับฉัน ถึงฉันจะไม่ใช่ลูกผู้ดีมีตระกูลแต่ฉันก็มีศักดิ์ศรี คุณจะมาย่ำยีแล้วโยนเศษเงินทดแทนเหมือนผู้หญิงขายบริการไม่ได้หรอกค่ะ"

"เธอมันมิจฉาชีพ! ที่แท้ก็แผนสูงหวังจะจับฉัน!"

"ขอโทษนะคะ คุณลืมไปหรือเปล่าว่าฉันไม่ได้บังคับคุณ แต่คุณต่างหากที่..."

"พอ! นี่ต้องหน้าด้านขนาดไหนถึงได้กล้าพูดเรื่องแบบนี้ต่อหน้าคนอื่นกัน!"

คุณรวีปรามเสียงขุ่นพร้อมส่งสายตาตำหนิติเตียน

"อย่าฝันสูงจนเกินไปเลยนะ ถ้าอยากได้เงินฉันจะให้เรื่องมันจะได้จบ"

คุณศศิพยายามต่อรองอย่างใจเย็นเพราะกลัวว่ามาลินจะยืนยันเรื่องแต่งงาน

"คงไม่ถึงกับต้องฝันหรอกค่ะ เพราะความจริงมันควรเป็นอย่างนั้น คุณคินล่วงเกินหนูเขาก็ควรต้องรับผิดชอบด้วยการแต่งงาน"

"มันจะมากเกินไปแล้วนะ! ถ้าฉันต้องรับผิดชอบผู้หญิงทุกคนที่นอนด้วยคงมีเมียทั่วเมืองแล้วล่ะ!"

"แต่ฉันไม่เหมือนผู้หญิงพวกนั้นค่ะ คุณต้องรับผิดชอบเพราะไม่อย่างนั้นฉันคงต้องเรียกร้องความยุติธรรมจากสังคม"

ถึงแม้จะหัวเดียวกระเทียมลีบแต่มาลินก็ไม่ได้แสดงความอ่อนแอออกมาเลย ในขณะที่พูดดวงตาคู่นั้นฉายแววเด็ดเดี่ยวจริงจัง เธอพยายามเข้มแข็งให้มากที่สุดเพื่อกอบกู้ศักดิ์ศรีที่ถูกเหยียบย่ำ

"เธอนี่มันร้ายกาจจริงๆ อยากจะไปร้องแรกแหกกระเชอที่ไหนก็เชิญ! เพราะฉันจะไม่มีวันยอมให้ลูกชายฉันเอาผู้หญิงหน้าด้านอย่างเธอเป็นเมียเด็ดขาด!"

คำพูดของคุณศศิสร้างความสะเทือนใจให้กับมาลินจนลำคอเจ็บร้าว

"ถ้าฉันเป็นลูกหลานตระกูลผู้ดีมีเงินคุณคงจะไม่พูดแบบนี้สินะคะ"

"ฉันไม่..."

"คุณศศิผมขอเถอะ อย่าให้เรื่องนี้อื้อฉาวจนเสื่อมเสียกันไปหมดเลย"

"นี่คุณหมายความว่าตาคินต้องแต่งงานกับผู้หญิงคนนี้งั้นเหรอคะ!"

คุณอภินันหันมองเพื่อนรักอย่างขอความเห็น คุณตระการจึงเสนอแนะอย่างคนที่เป็นผู้ใหญ่ทั้งวัยวุฒิและความคิด

"อันที่จริงเราต้องเห็นใจฝ่ายผู้หญิงด้วยนะเพราะเป็นผู้เสียหาย ในเมื่อเขาเรียกร้องความรับผิดชอบคินก็ควรให้ถ้ามีความเป็นลูกผู้ชายมากพอ เพราะอย่างที่มาลินบอก...เธอไม่ได้บังคับแต่คินเต็มใจเอง"

คุณรวีถึงกับลุกขึ้นเดินออกไปโดยไม่คิดจะรักษามารยาทเมื่อได้ฟังคำพูดสามี เพราะนางไม่พอใจอย่างมากที่คุณตระการพูดราวกับเข้าข้างมาลิน

"แต่ผมไม่ได้อยากแต่งงานกับผู้หญิงคนนี้นะครับ!"

"มันไม่ใช่เรื่องของอยากหรือไม่อยากแต่มันคือความรับผิดชอบ เอาแบบนี้...หนูย้ายไปอยู่กับเราในฐานะเมียตาคิน เรื่องแต่งงานเอาไว้คุยอีกที เพราะคงต้องเคลียร์งานแต่งของตาคินกับหนูอัญก่อน"

"ถ้ายังไม่แต่งหนูขอทะเบียนสมรสค่ะ คุณคินต้องจดทะเบียนสมรสให้หนูเป็นหลักประกัน"

"หน้าด้าน! เกิดมาฉันยังไม่เคยเห็นผู้หญิงคนไหนหน้าด้านเท่าเธอมาก่อนเลย!"

เสียงเข้มของอคินแผดลั่นเพราะโกรธจัด แต่มาลินก็ยังคงวางหน้านิ่งไม่แสดงอาการใด แต่ถ้าหากมองให้ลึกซึ้งก็จะเห็นได้ว่านัยน์ตาของเธอไหวระริก เพราะความเจ็บปวดที่ถูกทำร้ายด้วยคำพูดครั้งแล้วครั้งเล่า