นิยายเรื่องนี้เป็นนิยายที่ไรท์เพิ่งจะหัดแต่งตอนเริ่มเป็นนักเขียนแรกๆ ยังไม่ได้เกลา และสำนวนอาจจะยังไม่ลื่นไหลต้องขออภัยนักอ่านมาณ.ที่นี้ด้วยนะคะ
“ เด็กคนนี้…เธอคือผู้ช่วยเหลือ และให้ชีวิต ”
แฟรี่นางฟ้าเบื่อสวรรค์ที่ต้องการจะลงมาเกิดเพื่อช่วยเหลือคนที่ยังไม่ถึงที่ตายให้มีชีวิตอยู่เพื่อเป็นประโยชน์ต่อตัวเองและผู้อื่น เธอจึงได้รับพรสามประการ และได้ลงมาเกิดสมกับความตั้งใจ ในรูุปแบบของกู้ชีพในมูลนิธิแห่งหนึ่งซึ่งยังมีคู่ของเธอที่ขอตามมาร่วมทำภารกิจนี้ร่วมกัน
สปอยตัวอย่าง
แฟรี่:
พ่อได้รับแจ้งเหตุจากศูนย์ ของมูลนิธิ ฉันติดพ่อมาก ร้องขอตามท่านไปด้วย ถ้าแม่อยู่คงไม่ยอมหรอก พ่อจำใจเพราะไม่อยากทิ้งลูกไว้คนเดียว พอไปถึงจุดเกิดเหตุ ฉันเห็น ทั้งรถมูลนิธิ ทั้งรถตำรวจ ที่เปิดไฟและเปิดสัญญาณเสียง ดังก้องไปทั่ว รถตู้ที่ถูกชนจนหงายท้อง มีผู้ได้รับบาดเจ็บและเสียชีวิต ทั้งเด็ก ผู้หญิง คนแก่ บางคนออกมากองอยู่ข้างๆ รถ ฉันชินกับเสียงดังๆ และไฟสัญญาณฉุกเฉินที่เปิดจากรถของบรรดาอาสากู้ภัย เพราะได้ยินและเห็นมันตั้งแต่เริ่มจำความได้
“ แฟรี่..นั่งในรถนี่ อย่าลงไปนะลูก สัญญากับพ่อก่อน”
พ่อหันมาสั่ง ฉันกอดตุ๊กตาตัวโปรดไว้แนบอก
“ ค่ะพ่อ...แฟร์จะนั่งรอพ่ออยู่บนรถ ไม่ไปไหน ”
ฉันพยักหน้าสัญญากับท่าน ท่านยิ้มให้ ก่อนลงรถไปช่วยเหลือ ผู้ที่ได้รับบาดเจ็บทันที
ฉันมองรอบๆ ตัวที่ทุกคนกำลังชุลมุน ช่วยเหลือผู้ได้รับบาดเจ็บ และคนตาย พลันสายตาก็เหลือบไปเห็นเด็กผู้ชายคนหนึ่ง อายุน่าจะรุ่นราวคราวเดียวกัน ยืนร้องไห้อยู่ข้างรถเก๋งคันหนึ่ง ที่บนหลังคารถมีไซเรนและไฟ ติดอยู่ด้วย ฉันค่อยๆ แง้มเปิดประตูรถ เดินเข้าไปหาเขาช้าๆ
“ นี่...เธอร้องให้ทำไมเหรอ ”
ฉันถาม...เขาไม่ตอบ แต่เขากลับร้องไห้หนักขึ้น ฉันเข้าไปกอด เพราะเคยเห็นแม่ทำแบบนี้กับฉันบ่อยๆ เวลาที่ฉันร้องไห้
“ โอ๋...อย่าร้องน้า..เดี๋ยวแฟร์ให้ตุ๊กตาเอาไหม ”
ฉันอยากให้เขาหยุดร้องให้ อุตส่าห์ยอมยกตุ๊กตาตัวโปรด ของตัวเองให้เลยนะ
“ ผู้ชายที่ไหนเขาเล่นตุ๊กตากันล่ะ...ยัยบ้า!!! ฮื่อๆๆ” มือหนึ่งปาดน้ำตา มือหนึ่งผลักฉันออกมา แถมยังด่าฉันอีก...
ไม่โกรธน้า นางฟ้าแสนสวยอย่างฉัน คือผู้ช่วยเหลือไม่ใช่ผู้ทำลาย ฉันยังใจเย็น คงเพราะเป็นเด็ก และชอบนั่งสมาธิบ่อยๆ ล่ะมั้ง ถ้าเป็นตอนนี้นะ ไอ้เด็กนี่โดนมือข้างซ้ายของฉันตบกระโหลกไปแล้ว...
ไม่น้า...นางฟ้าอย่างฉันต้องจิตใจดีงาม รักเด็ก...( นั่นมันนางงามแล้วเฟ้ย!!! )
“ แล้วเธอร้องให้ทำไมล่ะ ”
ฉันถามเขาอีกครั้งหนึ่ง อย่างใจเย็น สูดหายใจเข้าลึกๆ คิดบวก++++
“ ก็ฉันกลัว ฮื่อๆๆๆ มีคนตายด้วย ฉันกลัวผีฮื่อๆๆๆ ”
เขาใช้หลังมือปาดเช็ดน้ำตา ทั้งสองข้าง จนชายเสื้อแขนยาวของตัวเองเปียกไปหมด
“ เธอเคยเห็นผีเหรอ ”
“ ฮึ ”
เขาส่ายหัวดิก ไม่เคยเห็นแล้วจะกลัวไปเพื่ออะไร
“ งั้น...ฉันให้พระเธอก็แล้วกันนะ ท่านจะได้คุ้มครอง ให้เธอปลอดภัย ไม่มีใครทำอะไรเธอได้..รับไปสิ ”
ฉันถอดสร้อยพร้อมพระของตัวเองส่งให้เขา แต่เขายังยืนเฉย ฉันเลยคล้องคอให้เขาเลย ก่อนพาตัวเองกลับมานั่งในรถ ยังหันไปบอกเขาอีก
“ ฉันชื่อว่า แฟรี่ นะ แปลว่านางฟ้า อย่าลืมล่ะ ”
ฉันโบกมือให้ เขามองฉันนิ่ง แล้วกลับขึ้นไปนั่งบนรถเหมือนกัน
ปัจจุบัน ฉันได้พบเขาอีกครั้ง ในสถานะ ที่เรา เป็นอาสากู้ภัย เหมือนกัน เพราะเราผูกพัน พรหมลิขิตจึงนำเรามาพบกันอีกครั้ง....
เรื่องนี้ไรท์ เขียนเกี่ยวกับ การปฏิบัติหน้าที่ ของกู้ภัย บวกกับความรักกุ๊กกิ๊ก พลังพิเศษ ที่ติดตัวมาของ เอพริล และแฟรี่ ขอให้ผู้อ่านทุกคน มีความสุขกับการอ่านมากๆนะคะ
นิยายเรื่องนี้เป็นนิยายที่ไรท์หัดแต่งเรื่องแรกๆ เป็นแนวรักวัยรุ่น ที่ใช้บุคคลที่1เป็นคนดำเนินเรื่อง และเปิดให้อ่านฟรีกันเล่นๆ เพราะคิดว่ามันยังไม่ลื่นไหล และยังมีคำผิดที่ยังไม่ได้กลับมาแก้ไขอยู่ค่อนข้างเยอะ หากเอามารีไรท์ใหม่ก็คงจะต้องรื้อทั้งเรื่องเลย เป็นงั้นก็เลยปล่อยให้อ่านฟรีกันไปค่ะ
นิยายที่ว่ามีอยู่ด้วยกันทั้งหมดสามเรื่องค่ะ
1.Resque สื่อรัก กั๊กหัวใจยัยนางฟ้า
2.Open one"s heart เปิดประตูหัวใจไขความทรงจำ
3.Resque of love รักป่วนๆ ก๊วนกู้ภัย
ไรเตอร์ได้พล๊อตเรื่องบางส่วนมาจากตัวเอง เพราะพ่อทำงานกู้ภัยจริงๆ และฝึกให้ไรเตอร์ได้ออกเหตุด้วยบ่อยครั้ง ไรเตอร์เป็นคนที่ชอบดูหนังผี และหนังสยองขัวญ จึงทำให้ไม่รู้สึกกลัว ฝึกจิตใจให้เข้มแข็ง และรู้จักช่วยเหลือผู้อื่น โดยไม่ได้อะไรนอกจากบุญกุศลเท่านั้น ไม่ว่าฝนจะตก ฟ้าจะร้อง หรือในเวลาที่หลายๆ คนกำลังนอนอย่างมีความสุข แต่กู้ภัยบางคนกลับยืนอยู่ในที่ที่ไม่มีใครอยู่ ทำในสิ่งที่หลายๆ คนไม่เคยทำ หรือไม่อยากทำ ไรเตอร์จึงอยากถ่ายทอดความเสียสละของพวกเขาเหล่านี้ ผ่านนวนิยายเรื่องนี้ พร้อมทั้งความกุ๊กกิ๊กของพระเอนางเอก เพื่อความสนุกสนาน และความบันเทิงในการอ่านของรีดเดอร์ทุกท่านด้วยค่ะ
Guest
