จอมทัพ วิฬาร์ศิริ(คุณจอม)
ผมกำลังยืนมองไปยังหน้าต่างที่มีม่านสีขาวปลิวไสวโบกพลิ้วไปตามแรงลม พระอาทิตย์กำลังจะลับขอบฟ้าเห็นเพียงแสงสีทองเรืองรองส่องประกายอยู่หลังทิวเขาที่เห็นอยู่ไกลสุดสายตา ผมจ้องมองอยู่อย่างนั้นจนแสงสีทองลับหายไป หัวใจผมเต้นถี่แรงขึ้นเรื่อยๆ
พ่อบอกว่าเมื่อรัตติกาลมาเยือน กายวิฬาร์จะปรากฎ!
ทันทีที่ความมืดเข้าปกคลุมกลับมีแสงสีทองวิ่งวนรอบตัวผม เพียงเสี้ยววินาทีเท่านั้น! ไม่มีความเจ็บปวด ไม่มีความรู้สึกใดๆ
พรึบ!
พลันเสื้อยืดสีขาวและกางเกงยีนส์สีซีดตัวเก่งของผมก็กองลงกับพื้น ทั้งเสื้อและกางเกงตอนนี้กำลังทับอยู่บนตัวผม กว่าผมจะสะบัดตัวหลุดออกจากเสื้อผ้ามาได้ก็ใช้เวลาหลายนาที แต่พอหลุดออกมาได้ก็ยังเหมือนมีอะไรคล้องคอผมอยู่ ไม่ใช่สร้อยคอแน่ๆ เพราะผมไม่ได้ใส่ ผมใช้เท้าหน้าปลดมันออกมาจนรู้ว่าเป็นอะไร…กางเกงใน
เอ่อ..สาบานว่าครั้งหน้าผมจะแก้ผ้ารอไม่ยอมให้พระอาทิตย์ตกดินก่อนแน่ๆ
นิชาภา สุขศรี (หนูนิด)
“ร้อน….”
ไม่ว่าเปล่าเจ้าของเสียงยังดึงชายเสื้อขึ้นด้านบนเหมือนกำลังพยายามจะถอดมันออก ฉันรีบตะครุบมือเขาไว้ก่อนจะหันรีหันขว้างมองหารีโมทแอร์ พอเจอมันวางอยู่บนโต๊ะข้างเตียงนอนอีกฝั่ง ฉันจึงเดินอ้อมไปหยิบทันที เปิดแอร์พร้อมปรับอุณหภูมิให้พอเหมาะ แล้วจึงวางมันไว้ที่เดิม แต่พอหันกลับมาดูความเรียบร้อยที่เตียงก็เจอ…....
Six Pack! คุณจอมถอดเสื้อออกตั้งแต่เมื่อไหร่! ภาพผู้ชายตัวโตนอนแผ่หราโดยมีเพียงกางเกงยีนส์ที่มีขอบกางเกงในยี่ห้อดังโผล่พ้นออกมาปกปิดร่างกาย ทำให้ฉันเผลอจ้องตาไม่กระพริบ
ไม่สิ ไม่สิไอ้นิดแกต้องปิดตาแล้วรีบออกไปจากห้องนี้ซะ นั่นมันผู้ชายที่เพิ่งจะขโมยจูบแรกจากแก โดยที่แกไม่เต็มใจนะ สติ สตังหายไปไหนหมด คิดได้ดังนั้นฉันก็ยกมือขึ้นปิดตาอัตโนมัติ ขาสั้นๆ ของฉันก็รีบก้าวไปยังประตูทันที แต่พอจะเปิดประตูออกไปก็อดไม่ได้ที่จะหันกลับมามองร่างสูงที่นอนอยู่บนเตียงอีกครั้ง นิ้วที่ปิดตาอยู่ค่อยขยับห่างออกจากกันทีละนิด ทีละนิด…..
ไอ้นิด นี่แกเป็นหญิงหื่นตั้งแต่เมื่อไหร่ โอ๊ย ลำไยตัวเอง คืนนี้จะนอนหลับมั้ยละ!
Guest
