เทพบุตรจำแลง

อารัมภบท  

“ว้าย!” แล้วคนเดินกึ่งวิ่งแบบไม่คิดชีวิต ก็ต้องตกใจเสียงหลง เมื่อถูกดึงเข้าไปยังทางหนึ่งที่ทำเอาใจเธอหล่นวูบ!

“อื้อ!” เธอถูกเอามือปิดปาก ดันจนหลังชิดผนัง ดวงตากลมโตเบิกกว้าง และกะพริบปริบๆ เมื่อเห็นว่าใครคือคนที่ดึงตัวเองเข้ามา

ใบหน้าที่ชุ่มไปด้วยน้ำตา โชคดีที่เครื่องสำอางราคาแพงไม่ได้เลอะไปด้วย ถูกมือของเขาผละออกช้าๆ จดจ้องความรู้สึกทั้งหมดที่ปรากฏชัดอยู่ตรงหน้า ด้วยความสะเทือนไหว

“คุณ...” เธอเอ่ยออกมาก่อน ไม่อยากจะเชื่อว่าในวินาทีที่แล้วเธอที่เหมือนกำลังจะดิ่งลงเหว ได้ถูกดึงลากขึ้นด้วยฝีมือของเขา อีกครั้งหรือนี่ 

ราชิดไม่พูดอะไร แต่เลือกที่จะประทับริมฝีปากลงไปยังกลีบปากอวบอิ่มที่เผยออยู่ของเธอ เขาอดใจไม่ไหว...เพราะคิดถึงเธอมาตลอด

ยิ่งในเวลานี้ที่เธออ่อนแอที่สุด เขาอยากที่จะปลอบโยนแบบที่ไม่สนอย่างอื่น

“อื้อ” เธอส่งเสียงในลำคอเล็กน้อย ส่งเรียวลิ้นหวานตอบสนองเขาแบบไม่มีทีท่าขัดขืนหรือต่อต้าน เธอเพิ่งรู้เดี๋ยวนี้เองว่าความสับสนทั้งหมดในหัวใจ มีความรู้สึกอะไรซ่อนอยู่

มันโล่งขึ้น...

โล่งแบบไม่รู้มาก่อนเลยว่า แท้จริงแล้วหัวใจต้องการอะไร การได้รับรสสัมผัสของเขาเหมือนได้รับคำตอบที่แท้จริงของหัวใจ

เธอคิดถึงสัมผัสนี้...มาตลอดหลายวันที่ผ่านมา แม้จะยังไม่สิ้นสุดความเจ็บปวด หัวใจมันก็เฉลยให้เธอได้รับรู้ว่า เธอก็สามารถมีความสุขได้กับอย่างอื่น แล้วความเจ็บปวดพวกนั้นก็จะค่อยๆ ถูกแทนที่ด้วยความสุขทั้งหมดนี่เอง

เมขลาไม่เคยคิดที่จะมีใครเพื่อลืมใคร

ไม่เคยคิดที่จะให้ใครมาแทนที่ใคร

เธอก็เลยปิดกั้นความรู้สึกของตัวเองที่ได้เกิดขึ้นอย่างรวดเร็วกับผู้ชายตรงหน้า ทั้งๆ ที่ความจริงแล้ว...มันไม่จำเป็นเลย เธอก็แค่เปิดใจและปล่อยให้ความรู้สึกมันเป็นไป เหมือนเช่นตอนนี้...

“คิดถึง” เขาพูดออกมา ในเวลาที่ค่อยๆ ผละริมฝีปากออก จดจ้องดวงตากลมโตของเธอด้วยความรู้สึกโหยหา

“ฉันงงไปหมด คุณมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง”

“นึกว่าจะได้ยินคำว่าคิดถึงเหมือนกันซะอีก” คำพูดของเขาทำเอาเธอตาโตขึ้น

“ไม่ได้หมายความว่าไม่คิดถึง แต่แค่ไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรออกไปก่อนดี” เพราะตั้งแต่วันนั้นเธอก็เห็นเขาบ้าง แต่ไม่รู้ว่าจะเริ่มยังไง ควรจะพูดจาหรือพบเจอเขารึเปล่า

เธอวางตัวไม่ถูกเลยสักอย่าง แม้กระทั่งเวลานี้...ที่หัวใจบอกชัดว่าตัวเองต้องการอะไรกันแน่

“ไม่รู้จะพูดอะไร แต่พูดไปหลายอย่างเลยนะ” เขาในเวอร์ชันปากร้ายเหมือนเดิม เพิ่มเติมคือมีความเง้างอดเข้ามา ทำเอาเธอไม่ชินหนัก จนต้องส่ายหน้าและทำปากยื่นใส่เขา

“คุณนี่มันเหมือนเดิมเลยนะ”

“ไม่เหมือนเดิมเลยสักนิด” เขาตอบรวดเร็ว ทำสีหน้าบึ้งตึงใส่เธอเข้าไปอีก แต่ปลายนิ้วโป้งกลับเลือกที่จะไล้คราบน้ำตาที่ยังติดอยู่ของเธอออกให้แผ่วเบา จนเธออึ้งไปชั่วขณะ

“ไม่เหมือนยังไง”

“เสียความบริสุทธิ์ไปแล้ว”