ไร้ พันธนาการ

สามแสนปีนับจากปฐมบทแห่งยุคบรรพกาล เมื่อนั้นเผ่าสวรรค์และเผ่ามารล้วนแบ่งแยกไม่ข้องเกี่ยว  

เพียงปรารถนาที่จะหลุดพ้นจากห้วงวัฏสงสารแห่งการเวียนว่ายตายเกิดนี้ สรรพสัตว์ทั้งหลายจึงได้เฝ้าฝึกฝนบำเพ็ญตนเพื่อที่จะได้ก้าวข้ามขึ้นไปเป็นเซียน 

ซึ่งสรรพสัตว์ทั้งหลายในที่แห่งนี้นั้นก็ได้หมายความรวมไปถึงจิ้งจอกน้อยตนหนึ่ง ที่มีนามว่า อวี่เซวียน 

ชีวิตน้อยๆ ของอวี่เซวียนนั้นได้ดำเนินไปด้วยความเรียบง่ายและธรรมดาสามัญมาเนิ่นนาน จวบจนมีเซียนหนุ่มรูปงามนาม เทียนเหอ นั้นได้ก้าวเข้ามาในชีวิตหลังจากที่อวี่เซวียนนั้นมีร่างมนุษย์ได้เพียงยี่สิบปีเท่านั้น 

ไม่ว่าจะด้วยความอ้างว้างก็ดี หรือเป็นความแปลกใหม่ก็ตามที อวี่เซวียนที่ใช้ชีวิตเพียงลำพังมาเนิ่นนาน ในที่สุดแล้วดอกท้อก็ได้เบ่งบานในชีวิตของนางเฉกเช่นผู้อื่นเสียที 

อนิจจา ชีวิตของอวี่เซวียนนั้นกลับพานพบความสงบสุขได้เพียงไม่นาน...ดอกท้อดอกแรกนี้ที่ยังไม่ทันจะผลิบานได้เต็มที่ บัดนี้ก็มีอันต้องร่วงหล่นจากต้นเสียแล้ว 

“เทียนเหอ แล้วท่านเล่า มีความเชื่อมั่นในคำพูดข้ามากน้อยสักเพียงใด หากข้ากล่าวว่าไม่ได้กระทำ เจ้าจะเชื่อในคำพูดนั้นของข้าหรือไม่” เมื่ออวี่เซวียนกล่าวจบก็จ้องมองชายผู้เป็นที่รักด้วยแววตาที่ไร้ซึ่งความสั่นไหว หากแต่ยังคงเต็มไปด้วยความคาดหวังในใจอยู่ไม่น้อย 

แม้ผู้ใดจะไม่เชื่อในคำพูดของนาง นางก็ล้วนไม่เก็บมาใส่ใจ หากแต่มีเพียงเทียนเหอเท่านั้น ที่นางปรารถนาจะให้เขาเชื่อมั่นในความบริสุทธิ์ของนาง หากแต่เมื่อจบสิ้นซึ่งคำถาม อีกฝ่ายกลับมีเพียงความเงียบงันเป็นคำตอบ 

เพียงเท่านี้ อวี่เซวียนก็พอที่จะเข้าใจอะไรต่อมิอะไรได้อย่างไม่ยากแล้ว  

“วาสนาของท่านและข้านั้นช่างเปราะบาง หากแม้วันหน้าโชคชะตาของท่านกับข้าเวียนมาบรรจบ ต่อให้ตัวข้านั้นกำลังจะสิ้นไร้ซึ่งลมหายใจต่อหน้าท่าน ข้าก็ขอให้ท่านจงเมินข้าเสีย แลตัวข้าเองนั้นก็จะกระทำต่อท่านเฉกเช่นถ้อยคำที่ข้าได้กล่าวไป” 

เส้นวาสนาที่แสนจะบางเบา บัดนี้อวี่เซวียนขอตัดมันให้ขาดสิ้น นับแต่นี้อย่าได้มีสิ่งใดติดค้างกันอีกเลย