เลวให้เธอรัก

“เฮ้ย! ไอ้ขุนเขา มึงเดินชนน้องเห็นไหม” เป็นเสียงของคนประคองรุ่นน้องที่ถูกเพื่อนของตนชนแล้วเงียบไม่เอ่ยขอโทษ แล้วเจ้าของชื่อก็เบนสายตามาสบตารุ่นน้องที่เขาชนด้วยแววตาสีนิลล้ำลึกยากอ่านความคิดของเขาออกได้  

ในเวลาต่อมา ไม่น่าเชื่อว่าจะได้ยินรุ่นพี่ที่ชนเธอพูดคำที่ทำให้เธอหน้าหมองออกมา 

“กูไม่เห็น”  

“ไม่เห็น แต่มึงชนน้องก็ควรขอโทษไม่ใช่หรือวะ” คนเป็นเพื่อนหงุดหงิดที่ได้ยินเพื่อนซี้สมัยมัธยมพูดแบบนั้น  

ไอ้ขุนเขามันเรียนปีสาม กลับสะกดคำว่า ‘มารยาท’ ไม่เป็นหรือไง หรือถ้าขอโทษรุ่นน้องมันเสียฟอร์มเลยพูดไม่ดีเหมือนหน้าของมัน 

“น้องเป็นอะไรมากไหม” กลายเป็นคนประคองที่ถูกรุ่นน้องค่อย ๆ ดันมือเขาออกอย่างสุภาพหันไปสำรวจดูว่า เธอบุบตรงไหนไหม ก็ตัวบอบบางมากสังเกตจากถูกเขาประคองไว้ 

“มะ ไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณรุ่นพี่มากนะคะ น้องขอตัวก่อนค่ะ” บอกด้วยน้ำเสียงและสีหน้าเจื่อนนิด ๆ พาให้คนมองยิ้มบางตอบอย่างเห็นใจที่ไอ้เพื่อนไร้มารยาทชนแล้วหนีหน้าตาเฉย 

ไม่มีแม้คำขอโทษหรือแสดงน้ำใจต่อรุ่นน้อง แถมขุนเขามันยังเดินหนีไปอีก สายตาของคนห่วงรุ่นน้องตัวบอบบางมองเธอเลี้ยวหายไปในมุมที่อยู่คนละฝั่งกับที่ขุนเขาเดินไปจนลับสายตา ก่อนเขาจะตามไอ้เพื่อนไร้มารยาทไปเพื่อด่ามันต่อ