นางเป็นเพียงบุปผาบอบบางดอกหนึ่ง
แต่โชคร้ายนักที่ต้องมาตกอยู่ในกำมือของจอมมาร
เพียงครั้งแรกที่ได้ลิ้มรส จอมมารติดใจจนไม่อาจจะปล่อยนางไปได้!
"เจ้าจะต้องอยู่กับข้าชั่วนิรันดร์...บุปผาน้อยของข้า"
...
“ทะ...ท่านจอมมารท่านอย่ากินข้าได้หรือไม่” นางร้องอ้อนวอนขอน้ำตานองหน้า นางเพิ่งจะได้กายเนื้อมนุษย์มาแต่กลับโชคร้ายหลุดเข้ามาในเขตแดนของจอมมาร มิหน้ำซ้ำจอมมารที่เพิ่งจะฟื้นคืนชีพก็ดูหิวกระหายไม่น้อยทำให้นางนึกถึงคำเตือนของอาจารย์ว่าพวกมารนั้นชอบกินเซียน...
เขาโน้มตัวลงมาเชยคางของนาง รอยยิ้มเหี้ยมปรากฏบนใบหน้า
“กินหรือ? น่าสนใจ...แต่เจ้าไม่มีสิทธิ์มาร้องขอข้า!”
ร่างเล็กเบิกตากว้างเมื่อลำคอขาวถูกกัดด้วยเขี้ยวใหญ่ของจอมมารจนเลือดไหลซึมออกมา นางร้องออกมาอย่างเจ็บปวดขณะที่จอมมารดูดกินเลือดหอมหวาน แม้กลิ่นกายของนางว่าหอมหวานแล้วเมื่อยิ่งได้ลิ้มรสเลือดของนางกลับหอมหวานเสียยิ่งกว่า
ลิ้นสากเลียบาดแผลที่ยังคงมีเลือดไหลซึมของนางก่อนจะเลียริมฝีปากตนเอง สีหน้าเขามีความพึงพอใจอยู่หลายส่วน เพราะนึกไม่ถึงเลยว่าเซียนบุปผานั้นจะหอมอร่อยถึงเพียงนี้ เขาดูดเม้มติ่งหูของนางก่อนจะสูบดมกลิ่นกายหอมยั่วยวนเข้าไปจนเต็มปอด รสชาติที่ถูกใจเช่นนี้กินหมดภายในครั้งเดียวคงน่าเสียดายแย่
....
Guest
