เมื่อคนอย่างอีบลูต้องเสียซิง ซิงของอีบลูต้องมีค่า
ความรักมันกินไม่ได้ เงินต่างหากที่ซื้อข้าวกินได้
บุรฉัตร : คุณติณห์ เดือนนี้คุณมาหาบลูบ่อยเกินไปแล้วนะ
เราตกลงจ่ายค่าผูกปิ่นโตเป็นรายเดือนก็จริง
แต่คุณเล่นมาทุกวันแบบนี้ คุณคงต้องจ่ายค่าสึกหรอให้บลูเพิ่มแล้วล่ะ
หมดสัญญาของเราเมื่อไหร่ บลูคงต้องยกเครื่องใหม่ทั้งหมด
จู๋ก็ใหญ่ มือก็หนัก หน้าอกคัพอีของบลู คงยานเป็นถุงกาแฟตอนเราเลิกกัน
ติณห์ : ผู้หญิงอย่างบุรฉัตร เป็นผู้หญิงที่ควรมีไว้เพื่อปลดปล่อยความต้องการเท่านั้น
เขาไม่เคยดูถูกผู้หญิง แต่ผู้หญิงแบบนี้ก็ไม่ไหว
หน้าเงิน!!
เรื่องนี้เป็น Dramedy นะคะ เศร้านิดๆขำหน่อยๆ
เป็นพลอตอีหนูกับเสี่ยที่ฉีกกฏความเป็นอีหนูที่น่ารัก
เพราะอีหนูอย่างอีบลู มันแกร่งเกินใคร
หน้าหวานกร้านโลก นั่นคือสิ่งที่คนทั่วไปมองเธอ
แต่จะมีสักกี่คนที่จะรู้ว่า เบื้องหลังความไม่แคร์ไม่สนโลกนั้น มีความจำเป็นอะไรซ่อนอยู่
ถ้าพ่อแม่ไม่สบาย น้องไม่ได้เรียนสูงๆ คนอย่างอีบลูไม่มีทางท้อเด็ดขาด
เธอรักเขา แต่ถ้าความรักนั้นมันไม่มีทางจะเป็นจริง คนอย่างเธอก็ต้องเอากลับมาให้คุ้ม