Intro
กองทัพเมฆทมิฬเคลื่อนตัวเอื่อยเฉื่อยกลืนกินท้องนภาสีครามจนทั้งเมืองลิเวอร์พูลมืดมน...พร้อมทั้งพากระแสลมร้ายให้พัดกรรโชกหมู่แมกไม้ทำเอากิ่งก้านสาขาสะบัดส่ายรุนแรงอย่างต่อต้าน เสียงเหล่าบุหรงดำร้องเหว่ากาลั่นสลับกับเสียงอ้อแอ้ในลำคออย่างพร้อมวิวาทกับมรสุมและเมฆสีทะมึน แต่เมื่อสายฟ้าแลบแปลบปลาบทำศึกฟาดฟันกันเหนือหมู่เมฆพวกอีกาจึงพ่ายยับยอมบินหนีแต่โดยดี เสียงดังกึกก้องยิ่งกว่ากลองนับล้านของฟ้าผ่าทำให้เด็กสาวตัวน้อยกอดเข่างอหัว ขดตัวอยู่ใต้ผ้าห่มผืนหนาอย่างหวาดกลัวภายในคฤหาสน์หลังมโหฬารของตระกูลฟิซซารีนซึ่งอยู่กลางป่า
ก๊อก ก๊อก ก๊อก...
ดอว์น พ่อบ้านชราในชุดทักซิโด้กระวีกระวาดรีบไปเปิดประตูหน้าคฤหาสน์ทันใดหลังได้ยินเสียงเคาะ
แกรก
"สวัสดีครับ ^^"
"อ่อ สวัสดีครับ..." ศีรษะของพ่อบ้านโค้งคำนับให้แก่ผู้มาเยือนตามมารยาท
"ผมชื่อเฟรดเดริค มิลลัน...เป็นคุณหมอที่จะมารักษาคุณหนูอลิซครับ" จิตแพทย์หนุ่มคลี่ยิ้มอย่างเป็นมิตร ขณะถือกระเป๋าลากใบใหญ่ทั้งสองของตนปานหอบบ้านหอบช่อง
"อ้า...คุณนั่นเองที่คุณท่านพูดถึง เชิญเลยครับเรากำลังรอคุณอยู่พอดี...คฤหาสน์ฟิซซารีนยินดีต้อนรับครับ ^^"
ปัง
ร่างสูงของว่าที่คุณหมอเดินเข้ามาโดยมีดอว์นคอยนำทางและช่วยถือกระเป๋าลาก นัยน์เนตรคู่คมสีนิลกวาดไปรอบๆทั่วห้องโถงใหญ่อย่างสำรวจ ทั้งห้องส่องสว่างด้วยโคมระย้ารูปคริสตัล และแสงเลือนรางจากข้างนอกซึ่งทะลุผ่านบานหน้าต่างใหญ่ แสงนวลของทองโอบล้อมห้องโถงส่องแยงตาเขาอย่างอวดโอ้ทว่าชวนหลงใหลในเวลาเดียวกัน ก่อนสายตาพลันไปสะดุดเข้ากับร่างในชุดเมดสีดำของแม่บ้าน ที่กำลังยืนเช็ดแจกันดอกไม้ไม่ไกลนัก
"มิเรียม ช่วยไปเรียนคุณท่านทีว่าคุณหมอมิลลันมาถึงแล้ว" พ่อบ้านชราไหว้วานเพื่อที่ตนจะได้พาหมอหนุ่มคนนี้ไปรอที่ห้องรับแขก แม่บ้านวัยกลางพยักหน้ารับก่อนหันมาส่งยิ้มกับร่างสูง
"สวัสดีค่ะ...คุณหมอมิลลัน"
"เช่นกันครับ"
"คุณท่านต้องดีใจมากแน่ๆที่มีหมอฝีมือดีอย่างคุณมารักษาลูกสาว" อมยิ้มไปพลางเดินนำทางไป อีกฝ่ายเมื่อได้ยินดังนั้นก็เลิกคิ้วสูง
"ดีใจมาก? ทำยังกับว่าไม่มีหมอคนไหนรักษาเธอได้เลยนะครับ" พูดติดสัพยอก แต่ไม่นึกว่าจะทำให้ไปสะกิดใจคนเป็นพ่อบ้านจนสีหน้าสีตาเปลี่ยนไปชะงัด
"มันก็จริงอย่างที่คุณว่า"
"หา?"
"ไม่มีหมอคนไหนรักษาคุณหนูให้หายได้เลยสักคน...วันดีคืนดีเธอก็จะอาละวาดลั่นจนทนไม่ไหวเป็นต้องหนีหายไปทุกราย" ถอนหายใจเฮือกใหญ่
"..." อืม ท่าทางเคสนี้เขาคงต้องเตรียมการรับมือให้มากที่สุดในรอบหลายปี
กระทั่งเขามานั่งรออยู่ภายในห้องรับแขกทางปีกซ้ายของคฤหาสน์ ผ่านไปไม่กี่นาทีร่างของเจ้าบ้านก็มาถึง
"ดีใจที่คุณมา"
"ผมจะไม่มาได้ยังไงล่ะครับคุณเฮนรี่...ผมเป็นหมอผมก็ต้องรักษาคนไข้ของผมสิ"
"อืม..." นั่งโซฟาตัวยาวตรงข้าม "คุณมั่นใจมั้ยว่าจะรักษาลูกผมให้'หายขาด'ได้?"
"...เอ่อ..." กลืนน้ำลายหนืดก้อนใหญ่ รู้สึกแปลกๆกับคำว่าหายขาดของเขา "ไม่แน่ใจเหมือนกันครับ"
"หึ ดีแล้วที่พูดยังงั้น...เพราะไอ้คนก่อนก็พูดซะมั่นอกมั่นใจ แต่สุดท้าย เฮอะ...ท่าดีทีเหลว" ส่ายหน้าพลางยักไหล่อย่างเหนื่อยหน่าย
"อ้อ..." แล้วนี่เขาจะไม่ใช่หนึ่งในนั้นหรือเนี่ย เริ่มคิดไม่ตกแล้วสิ "แต่ผมจะพยายาม...รักษาเธอให้หายให้ได้ครับ"
"..."
"..."
"อลิซลงมารึยัง?" หันไปถามพ่อบ้านคนสนิท
"ครับ มารอหน้าประตูแล้วล่ะครับ"
"พาเข้ามาเลย" สิ้นคำสั่ง พ่อบ้านก็กุลีกุจอรีบไปเปิดประตูพาว่าที่คุณหนูของบ้านเข้ามา
แกรก...
ร่างเล็กของสาวน้อยวัยสิบเจ็ดในชุดเดรสสีฟ้าเข้ามาพร้อมกับกระต่ายสีขาวในอ้อมกอด หมอหนุ่มสบผสานกับดวงเนตรเรียวสีฟ้าท้องนภาก็ถึงกับใจสั่นเพียงวินาทีแรกที่ได้เจอ ผมยาวสลวยดุจผืนแพรวาสีทองตกลู่ลงไปตามการเคลื่อนกาย ผิวขาวเนียนละเอียดราวน้ำนมช่างกลมกลืนกับสีขนปุยของเจ้ากระต่าย แต่มันจะดีกว่านี้ถ้าเธอไม่ดูไร้อารมณ์ ยิ้มให้เขาบ้างก็ยังดี แต่ก็ต้องทำใจเมื่อมันเป็นอาการป่วย(ทางจิต)ของเจ้าตัว
"สวัสดีครับ ^^"
เธอเพียงพยักหน้ารับเบาๆไม่ยอมพูดจา เขามองลึกเข้าไปในดวงตาสีครามอันว่างเปล่าเหมือนกำลังพยายามค้นหาตัวตนของเธอในนั้น
"นี่ลูกสาวคนโตชื่ออลิซ ส่วนคนเล็ก...เอ้ หายไปไหนนะ ดอว์น ช่วยไปตามสมาชิกในครอบครัวเรามาหน่อยซิ"
"รับทราบครับนายท่าน" น้อมรับคำสั่งก่อนเดินพ้นประตูไป
"รู้จักกันเข้าไว้นะ จะได้ให้ความร่วมมือกัน"
สาวน้อยจ้องคุณหมอกลับด้วยแววตาไร้ความรู้สึก จะบอกว่าสวยก็สวยอยู่นะ แต่สวยแบบหน้าตายน่ะ
"กระต่ายของคุณชื่ออะไรเหรอ?" ถามออกไปด้วยน้ำเสียงอบอุ่นเพื่อสร้างสัมพันธ์อันดีกับคนไข้ ครั้นถูกยิงคำถามเสียงหวานจึงตอบ(หลังเงียบอยู่นาน)
"ชื่อ...สโนวี่ค่ะ"
"ชื่อเพราะจัง เหมาะกับมันมากเลยล่ะ"
"..." หน้าสวยก้มลงซ่อนรอยยิ้มอมเล็ก เขาที่เห็นดังนั้นจึงยิ้มตาม
เอาเถอะ ถึงจะดูเป็นคนเข้าใจยากแต่พวกเขาก็เริ่มต้นกันด้วยดีได้แล้ว
"เรียกพวกเรามามีอะไรเหรอคะแด๊ดดี้?" เด็กหญิงตัวน้อยหน้าตาน่ารักน่าเอ็นดูโผกอดผู้เป็นพ่อจากทางด้านหลัง ภรรยาและคุณป้าเองก็ตามเข้ามาทีหลัง
"นั่นใครเหรอคะคุณ?" อิสเบลล่า ผู้เป็นภรรยาเอ่ยถามเมื่อเห็นจิตแพทย์หนุ่มก่อนไปนั่งขนาบข้างกับสามี
"หมอที่จะมารักษาลูกเรา ชื่อเฟรดเดริค มิลลัน"
"ยินดีที่ได้รู้จักค่ะฉันอิสเบลล่า" หญิงสาวแนะนำตัวเองเสร็จจึงสะกิดแขนผู้พี่ที่เอาแต่ยืนเชิดหน้าอย่างเย่อหยิ่ง
"ฉันแคสซานดร้า"
"ยินดีที่ได้รู้จักครับ"
กึก
"อ้าว นั่นลูกจะไปไหนน่ะ?"
สาวน้อยในชุดฟ้าไม่ตอบคำถามบิดา เอาแต่เดินจ้ำๆออกไปจากห้องเสียดื้อๆทำเอาหมอหนุ่มยิ่งไม่เข้าใจในบุคลิกแบบเมินโลกของเธอ
"เฮ้อ...สงสัยไปเดินเล่นในป่าอีกแล้วมั้งนั่น แค่กๆ!"
"คุณคะ ฉันว่าคุณไปพักผ่อนดีกว่าค่ะ...เดี๋ยวก็ยิ่งป่วยหนักกันพอดี" อิสเบลล่าพยายามประคองร่างของสามีเพื่อพาไปยังห้องนอน โดยมีสายตาของแคสซานดร้าคอยจับจ้อง
"?" จิตแพทย์หนุ่มขมวดคิ้วรู้สึกฉงนใจกับแววตาแว้บหนึ่งของหล่อน มันทั้งดูอันตรายและมีลับลมคมใน...เขาว่าคุณแคสซานดร้าต้องมีอะไรบางอย่างปิดบังไว้แน่ๆ
"คุณหมอมิลลัน"
"ขะ..ครับ?!" หลุดออกมาจากห้วงความคิดเมื่อได้ยินเสียงเรียกของดอว์น
"สนใจไปดูห้องของคุณมั้ยครับ?"
"ครับๆ ผมเองก็เริ่มเหนื่อยแล้วเหมือนกัน" อุตส่าห์ถ่อร่างจากลอนดอนมาลิเวอร์พูลก็ลำบากพอตัวแล้ว ยิ่งมาเจอเคสยากๆแบบนี้ก็ยิ่งบีบสมองเขาเข้าไปใหญ่
"ตามผมมาเลยครับ"
ทางด้านสาวน้อยอลิซ เธอเดินเข้ามาในป่าหลังคฤหาสน์โดยไม่เกรงกลัวสภาพอากาศเลยแม้แต่น้อย ขาเรียวก้าวไปตามทางรกร้างผ่านต้นไม้สีทึบต้นใหญ่ต้นแล้วต้นเล่า เธอย่อกายปล่อยสโนวี่ให้เป็นอิสระ
"กลับบ้านไปก่อนนะแล้วฉันจะตามไปทีหลัง"
ลูกแก้วใสสีฟ้ามองตามร่างปุกปุยของกระต่ายที่วิ่งกลับไปยังคฤหาสน์ ทว่าเป็นต้องสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงกรอบแกรบเหมือนมีใครเหยียบใบไม้อยู่ใกล้ๆ
แซ่ก...แซ่ก
เฮือก!
ร่างเล็กหมุนตัวไปรอบๆหาต้นตอเสียง ความหวาดระแวงวิ่งจู่โจมเมื่อเสียงกลับเปลี่ยนเป็นการเสียดสีของกิ่งไม้...สอดสายตาไปรอบๆกระทั่งสะดุดกับบางสิ่งที่ดูคล้ายคนใส่ชุดสูทสีดำ
'ใส่ชุดสูท แต่กลับมีหูกระต่ายเนี่ยนะ?'
ด้วยความอยากรู้อยากเห็นและอยากไขข้อข้องใจ เธอจึงตัดสินใจแอบเดินตามสิ่งนั้น ส่วนเจ้าคนที่ใส่ชุดสูทแต่กลับมีรสนิยมใส่หูกระต่ายที่เธอเห็นก็เดินดุ่มๆไปเรื่อยๆ แต่ป่านี้มีต้นไม้เยอะมากเกินไปเธอจึงได้เห็นอีกฝ่ายเพียงเศษเสี้ยวเท่านั้น
เมื่อมาถึงบริเวณที่มีเหล่าพฤกษาเบาบางลง เธอก็แอบย่องไปซ่อนในพุ่มไม้คอยมองสิ่งนั้นที่จู่ๆกลับหยุดเดิน
'โอพระเจ้า!นั่นมันคนรึเปล่าเนี่ย!?!'
ทุกอย่างกระจ่างชัด...เธอเบิกตาจ้องบุรุษร่างสูงในชุดสูทซึ่งมีหูและหางเหมือนเจ้ากระต่ายขาวของเธอ ผมสีขาวโพลนที่เคยปรกหน้ามาตลอดทางของเขาบัดนี้ถูกมือซึ่งสวมทับด้วยถุงมือปัดไปข้างๆ
"ทะ..ทำไมหน้าเหมือนคุณหมอเฟรดเลยล่ะ...?"
เปรยกับตัวเองเบาๆด้วยความตื่นตะลึง ไม่แน่ภาพข้างหน้าอาจจะเป็นภาพหลอนของเธอก็ได้ ใช่ ต้องใช่แน่ๆ...
หมอเฟรดในร่างกระต่ายหยิบนาฬิกาพกเรือนโบราณในกระเป๋าออกมาดูก่อนเริ่มออกตัวเดินอีกครา หนูน้อยอลิซจึงย่องตามอย่างระมัดระวัง
เส้นทางที่เธอเดินนั้นเริ่มปกคลุมด้วยต้นไม้อีกครั้งจนหนาทึบ...มันทั้งมืด และมีกลิ่นชื้นของดินตลอดทาง ขาเรียวชะงักฝีเท้าเมื่ออีกฝ่ายเดินไปยังบ่อน้ำตรงใจกลางแล้วกระโดดลงไปอย่างไม่คิดชีวิต
เขาโดดไป...ตายแล้วรึยังนั่น?
แต่ไม่มีเสียงร้องสักแอะออกมาจากในบ่อ...
ไม่รอช้าร่างเล็กวิ่งไปยังบ่อน้ำลึกลับนั้นทันที เมื่อถึงก็ชะโงกหน้าเอาแขนค้ำกับปากบ่อที่สร้างด้วยอิฐ แต่ดูท่ามันคงจะมีอายุหลายร้อยปีแล้วเพราะสภาพก็เก่าไปตามกาลเวลาแถมยังมีมอสขึ้นตามซอกอิฐและเถาวัลย์ชอนไชลงไปในบ่ออีก
"เอ๋ หายไปไหนแล้วล่ะ...โดดลงไปในนี้ไม่ใช่เหรอ"
ตาคู่งามมองหาร่างของหมอเฟรดในร่างกระต่ายซึ่งเธอควรจะเห็นเขาจมน้ำในบ่อแล้ว แต่ข้างล่างมันกลับไม่มีน้ำ มีแต่ตัวบ่อที่ทอดตัวลงไปหลายเมตรจนเห็นเพียงความมืดมิด ทันใดนั้นเองได้มีมือปริศนาผลักเธอจนพลัดตก ส่งผลให้ร่างน้อยจมดิ่งสู่ก้นบึ้งสีดำที่ลึกลงไปอย่างไม่มีวันสิ้นสุด...
กรี๊ด
ดดด
ดด
ด
!!!!
Character
อลิซ ฟิซซารีน
(Alice Fizzarine)
"นายรู้ได้ยังไงว่าฉันบ้า?"
"ฉันเปล่าสร้างโลกวันเดอร์แลนด์นะ"
"ไม่!ใครก็ได้ช่วยด้วย ฉันไม่อยากอยู่ที่นี่!!!"
กระต่ายขาว/ไวท์
(White rabbit/White)
"คุณคิดว่าที่นี่มันเป็นอย่างที่คุณวาดฝันไว้เสมอรึไง?"
"คุณทำให้ผมสาย...คุณต้องโดนผมทำโทษ หึๆ"
"กระต่าย...ก็ไม่เห็นจำเป็นต้อง'กิน'แต่แครอทนี่ครับ"
ดร.เฟรดเดริค มิลลัน
(Dr.Frederic Millon)
"ผมจะพยายามรักษาลูกสาวคุณให้หายครับ"
"ผมสัญญา...ผมจะไม่มีวันปล่อยคุณไป อลิซ"
แฮทเทอร์ (Hatter)
"ทำไมอีกาถึงบินตอนเที่ยงคืน?"
"ความสงสัยนั้น...ต้องใช้เวลา แล้วความจริงจะค่อยๆเปิดเผยหนูน้อย"
ราชินีขาว (White queen)
"ถ้าเธออยากอยู่ที่นี่ไปตลอดชีวิตล่ะก็...เธออยู่ได้ แต่..."
"แน่นอน ฉันใจดีเหมือนหน้าตาอยู่แล้ว(?)"
ราชินีโพแดง (Red queen)
"เอามันไปตัดหัว!!!"
"ใครกล้าขัดคำสั่งข้า มันผู้นั้นต้องตาย!"
เชอเชียร์ (Cheshire)
"ทุกคนที่อยู่ที่นี่บ้า...ฉันบ้า เขาบ้า เธอ...ก็บ้า"
"พิศวงน่ะใช่...พิลึกน่ะถูก...แต่สอดรู้สอดเห็น หึๆๆ ไม่ใช่ตัวฉันแน่นอน..."
Welcome to Wonderland
***
นิยายเรื่องนี้เกิดขึ้นจากจินตนาการผู้แต่ง ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องใดๆกับบุคคลในภาพ
นิยาย ชญ ค่ะ เป็นแนวที่ต่างกับในภาพยนตร์โดยสิ้นเชิง มีฉากฆ่าฟันความวิกลจริต และความรุนแรงทางเพศรวมถึงการใช้ภาษา ใครไม่ชอบแนวโรคจิตกดออกได้ค่ะ
youtube
Guest
