"ก้าว ถ้าบางแสนน้ำใสมึงเป็นแฟนกับกูได้ไหมว่ะ"
"ฮ่าๆๆๆ พี่แสนก้าวยอมเป็นเมียพี่เลยถ้าบางแสนน้ำใสอ่ะ"
เด็กตัวอวบลั่นปากออกไปเพราะตั้งแต่เด็กจนโตมาบางแสนกี่ครั้งน้ำมันก็ดำตลอด ไม่มีทางที่จะใสได้หรอกและก็อย่าหวังเลยไอ้พี่แสน
"มึงพูดเองแล้วนะไอก้าว"
รอยยิ้มเจ้าเล่ห์เปลื้อนที่ใบหน้า ก้าวเสียรู้คนบางแสนซะแล้ว
วันเวลาผ่านไปถึงฤดูหนาวเดือนพฤศจิกายนอากศเช้าวันนี้สดใสดีเหลือเกินลมที่พัดมาปะปนไปด้วยรวามเย็นยะเยือกและกลิ่นของทะเลที่คุ้นเคย เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นปลุกเย้าตัวหนาให้สะดุ้งตื่นเวลา08:00โมงเช้าเสียงปลายสายเป็นเสียงชายหนุ่มที่คุ้นเคย
"ฮัลโหลล ตื่นได้แล้วค้าบบเมีย!!!"
"ใครเมียมึงไอพี่แสน"
"ก้าวจำที่ก้าวพูดกับพี่ที่แหลมแท่นไม่ได้หรอครับ"
เสียงออดอ้อนและคำสุภาพที่ไม่ได้ยินมานานชวนให้เจ้าตัหนาสะอิดสะเอียนแทบจะอ้วก
"ไม่อ่ะ ก้าวจำไม่ได้ แค่นี้..."
ยังไม่ทันพูดจบประโยคภาพและเสียงก็ย้อนกลับเข้ามาในหัวอย่างชัดเจนจนเผลออุทานออกมาจนคนปลายสายได้ยินและหัวเราะ
เอาแล้วไงก้าวจะต้องเป็นเมียพี่แสนจริงๆหรอนี้
ปล.นี้คือการเขียนนิยายเรื่องแรกในชีวิต ขอรับคำติชมเพื่อปรับปรุงจากผู้อ่านทุกท่านด้วยความเคารพนะครับ ฝากนิยายเรื่องนี้ไว้ด้วยนะครับ ผมตั้งใจเขียนมากจริงๆ เค้าโครงมาจากเรื่องจริงบางเรื่องราว ขอบคุณครับ
Guest
