ลูกพีชยักไหล่ทั้งที่หันหลังให้เขาเพื่อแต่งตัวจนเสร็จ แล้วเดินออกจากประตูห้องนอนไปเก็บรวบรวมข้าวของของตัวเองเพื่อกลับไปห้องพักที่ชั้นล่าง
“เดี๋ยวลูกพีช พูดกันให้รู้เรื่องก่อน”
“เราไม่มีอะไรจะพูดกับแกแล้ว ให้มันจบไปเถอะ แค่นี้นะ”
“จะจบได้ไงลูกพีช แกเป็นเมียเราแล้ว”
“ก็บอกว่าเราเมา..ให้ลืมมันไปไงล่ะ”
“เราเมาแต่ไม่ได้ความจำเสื่อมนะลูกพีช เพิ่งเอากันมาทั้งคืน จะลืมง่ายๆ เหมือนที่แกบอกได้ยังไง”
“แกอย่ามางี่เง่าพูดจาไม่รู้เรื่องกะเรานะพายุ”
“แกนั่นแหละลูกพีช ทำไมไม่ห่วงตัวเอง”
“เรื่องของเราปะวะ”
พายุขบกราม กำหมัดแน่น ลุกขึ้นแต่งตัวไปอย่างข่มอารมณ์ไป ขณะเดินตามลูกพีชกลับห้องของเธอที่อยู่ถัดลงไปอีก 2 ชั้น
เขาใช้มือดันลิฟต์ที่กำลังจะปิดลง แล้วแทรกตัวเข้าไป สบตาแวววาวแบบคนไม่ยอมใครของคนที่เข้าลิฟต์มาก่อน แล้วกดปิดแบบไม่คิดจะรอเขาที่รีบร้อนเดินตามหลังเธอมา
“ทำไมไม่รอเรา”
“แล้วทำไมเราต้องรอแก”
Guest
