ลำนำรักร้าว

ลำนำรักร้าว....เรื่องราวของหญิงสาวคนหนึ่งที่เกิดมาพร้อมกับปริศนามากมายในชีวิต หล่อนถูกตราหน้าว่าเป็นลูกเมียน้อย เป็นลูกของผู้หญิงหน้าด้านไร้ยางอาย ที่ทำให้ครอบครัวคนอื่นล่มจมแตกหัก แม่ของหล่อน...หนีไปกับผู้ชายที่ได้ขึ้นชื่อว่าแย่งของเขามา และทิ้งหล่อนเอาไว้ให้เมียหลวงรับผิดชอบเลี้ยงดูท่ามกลางความเกลียดชังของเขา...ลูกชายคนเดียวของผู้ถูกกระทำให้เกิดปัญหาความร้าวฉานจนบ้านแตกสาแหรกขาด ความจริงที่ไม่อาจทำใจรับได้ทำให้เขาหนีหายไปอยู่เมืองนอกนานนับสิบปี และกลับมาพร้อมกับรักแท้ที่พร้อมจะสร้างอนาคตร่วมกัน 

แต่...ใครจะไปรู้เล่าว่า ลึกๆ แล้วความแค้นมันยังคุกกครุ่นอุ่นร้อนอยู่ไม่คลาย ยิ่งได้อยู่ใกล้ความชิงชังก็ยิ่งก่อตัว ไม่แปลก...ถ้าคนที่สูญเสียอย่างเขาจะเอาคืนให้สาสม สั่งสอนให้หล่อนรู้จักความว่าเจ็บปวดที่เขาและครอบครัวต้องทนแบกรับมาเสียบ้าง แม่กับลูก...เลือดชั่วๆ ที่อยู่ในตัวคงไม่ต่างกัน 

-------------------------------------- 

----------------------------------------------- 

"ไสหัวจากบ้านฉันซะ! แล้วไม่ต้องกลับมาอีกที่นี่ไม่ต้อนรับกาลกิณีที่มีเลือดชั่วๆ อย่างเธอ" 

"พี่อาร์ม...ปล่อยนะคะพี่อาร์มเป็นบ้าไปแล้วเหรอ นี่มันดึกแล้วจะให้จันทร์เจ้าไปไหนคะ" หล่อนรู้ดีว่าเขาพูดจริงทำจริง ใจดวงน้อยแปลบปลาบหวิวเหมือนจะหลุดลอยไปตามแรงลากดึง อุตส่าห์หลบลี้หนีหน้าไม่ออกไปให้เขาเห็นวายยังถูกตามรังควาญจนได้ และที่สำคัญเขากำลังผลักไสหล่อนออกไปทิ้งข้างถนนหน้าบ้าน 

"อย่ามาเรียกฉันว่าพี่...ฉันไม่เคยคิดจะนับญาตินับเชื้อกับผู้หญิงกาลกิณีอย่างเธอ อย่าคิดว่ามีคุณแม่ให้ท้ายแล้วจะตีเสมอเป็นเจ้าของบ้านคนนึงได้นะ เพราะต่อไปนี้เธอ! ไม่ต้องเข้ามาเหยียบบ้านฉันอีกแล้ว จะไปไหนก็ไป!!!" 

ปัง! "ว้าย! พี่อาร์ม!!" ร่างเล็กถูกเหวี่ยงจนกระเด็นติดประตูรั้วที่ยังปิดสนิท แล้วยืนเท้าสะเอวทะมึงถึงจ้องหล่อนราวเป็นสัตว์เดรัจฉานน่ารังเกียจนักหนา 

"ออกไปซะ...ไม่มีเธอสักคนที่นี่คงสงบสุขมากขึ้น อีกหน่อยฉันจะแต่งงานพาเมียมาอยู่ที่นี่! ฉันไม่เห็นความจำเป็นว่าจะต้องเลี้ยงลูกเมียน้อยอย่างเธอไว้เป็นหอกข้างแคร่ทำไม" 

พรพระจันทร์น้ำตาไหลทั้งที่ไม่ได้ตั้งใจจะร้องไห้ หัวอกของหล่อนแน่นจุกกับคำถาถางด่าทอต่างๆ นาๆ ที่เขาสรรหามาพ่นพูด ชายหนุ่มจะรู้บ้างไหมว่าหล่อนก็ไม่ได้อยากเกิดมาเป็นแบบนี้ ถ้าเลือกได้หล่อนคงไม่อยากมีชีวิตอยู่เป็นภาระ เป็นตัวปัญหาของใครหรอก....