LovE Slave Mafia
ทาสรักเทพบุตรมาเฟียเถื่อน
SM | NC
อารมณ์ดี เขียน
.
.
เพชรพชร & พะแพง
เขา...พูดที่มีวาจาเชือดเฉือน หน้าน้ำแข็ง ชอบแผ่รังสีความเยือกเย็น ป่าเถื่อน ไร้ความปรานี ไร้หัวใจ
"แค่ลูกไก่ในกำมือ จะบีบก็ตาย จะคลายเมื่อไหร่ก็เรื่องของฉัน! มีกฎข้อเดียวคือ เธอห้ามตาย ฉันไม่อนุญาตให้เธอตาย!"
เพชรพชร (ไดมอน)
เธอ...ไม่มีคำไหนเหมาะกับคำว่า เล็กพริกขี้หนู ไม่มีอะไรที่เด็ด เผ็ด เท่ากับเธออีกแล้ว แม้จะเป็นลูกไก่ในกำมือ แต่ไม่มีวันไหนที่ใจเธอจะไม่สู้เขา ถึงแม้ความตายเธอก็ไม่กลัว
"คนเลว คนชั่ว แน่จริงฆ่าฉันซิ ฆ่าฉันให้ตายไปเลย!"
พะแพง
คำเตือน
นิยายเรื่องนี้แต่งขึ้นตามจินตนาการของผู้เขียน สร้างสรรค์ขึ้นเพื่อความบันเทิง ไม่ได้มีเจตนายุยง ส่งเสริม ก่อเกิดความเสียหาย หรือมีเจตนามุ่งร้ายต่อตัวบุคคลหรือวิชาชีพใดวิชาชีพหนึ่ง เหมาะสำหรับผู้ที่มีอายุ 20 ปี ขึ้นไป เพื่อเพิ่มอรรถรสในการอ่าน อาจมีเนื้อหาที่ไม่เหมาะสมด้านพฤติกรรม ความรุนแรง เพศ และการใช้ภาษา โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน และเสพเนื้อหาอย่างมีสติ
**********
*พี่ชายต่างแม่ของนาเนียร์ เรื่อง สะดุดรัก[กับดัก]คุณมาเฟีย*
บทนำ
"ฉันขอยอมตายซะยังดีกว่า ฆ่าฉันเลยซิ! ฆ่าฉันเลย!"
ปัง!
เสียงปืนดังขึ้นหนึ่งนัดตามด้วยวิถีของกระสุนที่วิ่งเฉียดหน้าของเธอไป คนท้าทายยืนนิ่งแข็งเป็นหิน น้ำตาเอ่อล้นและร่วงเผาะลงมาด้วยความกลัว
"พี่แพง!"
"ถ้ายังดื้อดึง! มันตาย!"
ผู้ชายคนตรงหน้าหันปลายกระบอกปืนไปทางน้องชายของเธอที่ร่างกายบอบช้ำไปทั้งตัว
"อย่านะ!"
พะแพงร้องเสียงหลง เธอค่อยๆพาตัวเองเดินตรงไปข้างหน้าตรงที่เขายืนอยู่ เธอจงใจเดินให้หน้าผากชนปลายกระบอกปืนของคนตรงหน้า ซึ่งใบหน้านั้นยังไร้ความรู้สึกเช่นเดิม เขาส่งสายตาออกคำสั่งให้เธอก้าวขึ้นรถที่จอดอยู่ข้างหลังพร้อมลดปืนลง
พะแพงไม่มีทางเลือกมากนัก เธอรู้สึกเป็นห่วงน้องชายตัวเองที่ยืนแทบไม่ไหว จึงต้องทำตามคำสั่งของเขาอย่างว่าง่ายไร้การขัดขืน
"พี่แพง! อย่าทำอะไรโง่ๆนะ ถ้าพี่ก้าวขึ้นไป...อัก!"
"อย่าทำอะไรน้องชายฉัน ได้โปรด"
ความแข็งกระด้างที่ใช้ยืนหยัดสู้เขา มันสลายหายไปจนสิ้นทันทีที่เห็นน้องชายถูกทำร้ายร่างกายอีกครั้ง
"โอ๊ย! ฉันเจ็บนะ"
มือหนาบีบปลายคางมนคนตรงหน้าอย่างแรง พะแพงเจ็บจนกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ ของเหลวสีใสไหลอาบแก้มนวล แววตาสั่นระริกด้วยความกลัวอย่างเห็นได้ชัด
เขาสะบัดมือออก ปล่อยคางของเธอให้เป็นอิสระ สายตาของเขาที่นิ่งไร้อารมณ์ไม่บ่งบอกความรู้สึกใดๆออกมา เพียงแค่เขาจ้องลึกเข้าไปในดวงตากลมโตสีน้ำตาลเข้มของคนตรงหน้า ยกปืนขึ้นมาลูบไล้ใบหน้าเรียวเพียงเท่านั้น
"จำใส่กะโหลกของเธอไว้! อย่าได้คิดหนีอีก"
เขาตบกระบอกปืนสีดำเงาลงบนแก้มเธอเบาๆ
"...."
"ออกรถ!"
น้ำตาแห่งความโกรธเคืองไหลอาบหน้า ดวงตาสีน้ำตาลจ้องคนตรงหน้าไม่วางตาแต่ก็ทำอะไรไม่ได้
"คุณจะเก็บฉันไว้ทำไม อยากฆ่าก็ฆ่าฉันให้ตายไปเลยซิ"
ดวงตากลมมองคนตรงหน้าอย่างแข็งกร้าวทั้งน้ำตา แม้ร่างกายจะสั่นไหวด้วยความกลัว แต่จิตใจของเธอก็ยังแกร่งพอ
"ฉันบอกเธอแล้วไง"
"..."
"แม้กระทั่งความตาย ก็พรากเธอไปจากฉันไม่ได้หรอก"
"...."
"อย่าได้คิดทำอะไรโง่ๆอีก ไม่อย่างนั้นฉันไม่รับประกันความปลอดภัยของพี่สาวและน้องชายเธอ...เธอคงรู้นะว่าฉันไม่ได้เป็นใจดีขนาดนั้น"
พะแพงเหยียดมองใบหน้าคมของคนตรงหน้าด้วยความโกรธ น้ำตาที่รินไหลเมื่อครู่มันเหือดหายแล้วเหลือแต่เพียงความน้อยเนื้อต่ำใจในตัวเองแต่ไม่สามารถต่อกรกับคนตรงหน้าได้เลย
"ทำหน้าที่ของเธอซะ!"
พะแพงเบิกตากลมโตของเธอด้วยความตกใจ เธอมองตรงไปยังข้างหน้าที่เป็นที่ส่วนของคนขับรถและลูกน้องคนสนิทของเขา
"เธอจะทำหรือให้ฉันทำ พะแพง"
น้ำตาที่แห้งเหือดของพะแพงไหลอาบแก้มอีกครั้ง ค่อยๆปลดกางเกงขาสั้นของตัวเองลงไปกองอยู่ที่ข้อเท้า ขยับตัวนั่งคร่อมบนตักหนา มือบางสั่นระรัวเมื่อต้องจับขอบกางเกงสีดำขลับปลดตะขอและรูดซิปกางเกงของคนตรงหน้าลง
ในใจนึก...เกลียดตัวเอง!! ที่ต้องมาทำอะไรแบบนี้ แต่ให้เลือกชีวิตตัวเองกับชีวิตของพี่น้อง เธอเลือกอย่างหลังมากกว่า
ไม่เป็นไรหรอกแพง ไม่เป็นไร ทำๆ ไปก็จบ เธอก็แค่ทาสของเขาที่ถูกจับมาเป็นนางบำเรอเท่านั้นเอง
พะแพงค่อยๆ ล้วงความแข็งขึงภายใต้ร่มผ้านั้นออกมา ซึ่งมันเด้งรับมือเธออย่างรวดเร็ว
ในเมื่อหญิงสาวมัวแต่ชักช้าไม่ทันใจ เขาจับเอวคอดเล็กนั้นไว้ ยกตัวเธอขึ้นและกดลงมาทาบทับความเป็นชายของเขาอย่างรวดเร็วไร้ความนุ่มนวล ไร้ความปรานีต่อหญิงสาวเหมือนดั่งเฉกเช่นทุกครั้ง
ปึก!!!!
"อื้อ!!! คุณไดมอนด์!!"
"อ่าส์!"
ฉันเกลียดเขา!!!
•••••••••
© สงวนลิขสิทธิ์ ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ. 2537 มาตรา 15 27 31 ลิขสิทธิ์เป็นของผู้สร้างสรรค์แต่เพียงผู้เดียว โดยห้ามเผยแพร่ ทำซ้ำ ดัดแปลงโดยที่ไม่ได้รับอนุญาต มีโทษทั้งจำทั้งปรับ
**************************
โปรด comment & ให้กำลังใจ อย่างสุภาพ
อ่านให้สนุกนะคะ
Guest
