Solo me- ถนน ศิโลเม

(I) 

เรื่อง ถนนสิลม 

(Silome Road) 

เหตุผล 

       ที่นำนิยายเรื่องถนนสิลม มาบรรจุไว้ใน หนังสืองานศพแม่ประทุมทิพย์ เพราะพิจารณาจากทุนที่แม่ให้เครื่องพิมพ์เพื่อเป็นนักเขียนหนังสือตามฝัน และทายาทเห็นว่า หนังสือเรื่องสิลม มีปรัชญา ชีวิตรากหญ้าธรรมดา ซึ่งเป็นธรรมชาติของนิยายทุกชนิด และสังคมมนุษย์เดี่ยวนี้มักเริ่มดีและมีปัญหา ถ้ามีมีปัญหาใกล้เคียงสัญชาตญาณสัตว์โผล่มาในจิตไร้สำนึกเมื่อไหร่  ใช้ความยุติธรรมเข้าแก้ แม้ศาลจะมิใช่หน่วยสุดท้าย แต่ที่สังคม รับได้ในขณะมีเท่านี้  ดีกว่าจะยุติด้วยบทหนักคือความหายนะและความตาย  ซึ่งเป็นการแก้ปัญหาที่ไม่ถูก จะพบกับสันติภาพในโลกของสงคราม  ทางดีกว่าคือพบกับสงครามในโลกสันติภาพหรือการใช้การตัดสินด้วยอาวุธ   ด้วยเหตุผลนี้จึงนำเรื่องนี้มาพิมพ์แทรกไว้  และมิใช่เพื่อโฆษณาหรือpromotionนิยายเรื่องถนนสิลม. 

(II) 

นิยาย 

เรื่อง 

ถนนสิลม 

(Silome Road) 

(III) 

“COMMUNUDE” 

By 

Siona Patikromsky 

(Name synonym) 

Martin Valentine Trinity 

(Name synonym) 

(มาร์ติน วาเลนทิน ทรีนิตี้) 

Dip-in-Jour,major :writer,(London) B.A.MIOJ.M.A.,Arist diploma,member Maison des Artites Paris. 

(Naive writing novel 40 years of writing interval a from primitive creature) 

Devoted to Lydia Pasternek 

A.D.1900 

Solicitor: Admund Droid 

Co-Author : RAyam Manowwakadt 

Printed and published by Underground Co. Ltd, by law of chance and necessity wait for good home to publish and arrange for a 

good course with non-profit making for bread and butter negotiation. 

Declaration made by accordance subject to Human rights Act 13 of UN Charter. 

Pardonable in advance on prima facie and de facto status and habeas corpus rectum. 

1. 

ถนนสิลม 

(รายละเอียด นิยายรักรากหญ้า นิยายอมตะรักรากหญ้า) 

เจ้าชายเล่าในคำว่าข้าพเจ้าคือเจ้าชาย ราชวงศ์ใดไม่บอก 

โดยย่อเจ้าชายมีอาชีพเป็นศิลปินสัจนิยมเปื้อนปรัชญา พระองค์มัทยัสถ์ ใช้เงินเป็น ใช้ชีวิตถูก และมีสนมเอกเพียงคนเดียว โรมานติค ชอบอาหารป่า ชอบเดินทาง ชอบอาวุธปืน และอ่อนเลข สมัยเรียนพับลิค สกูล ท่านเล่าว่า:- 

(เริ่ม) 

       เขามารับจ้างถางป่า ร่างของเขานั้นขาว สมบูรณ์ ขยัน อดทน ซื่อสัตย์ และเก่งตัวหนังสือ  

       ตาสั่งให้ลูกสาวไปส่งอาหารกลางวัน  ที่ในสวนที่เขารับจ้างตาทำงานอยู่  อีกหลายวันต่อมาต่อมา ลูกสาวตาหลงรัก และเขาได้หาคนมาสู่ขอ   ตายินดียกลูกสาวให้อยู่กินกันตามประเพณี  หลังแต่งงานโดยเขาพาเมียไปเปิดร้านค้าชำเล็ก ๆ ที่ตลาด  ทำมาหากินกันจนมีลูกด้วยกันหนึ่งคน(พระเอก)เป็นชาย เมื่อลูกอายุได้1 ขวบครึ่งขวบ  เขาและเมียเกิดทะเลาะกันจนไม่มีใครเอาอยู่  ข้างเมียออกไปบวชชีในเมืองหลวง  ข้างผัวออกไปพเนจรเร่ร่อนหากินในถิ่นอื่น  

          ฝ่ายผัวตามคำบอกเล่าของเมีย  และคนในตลาดที่เขาเปิดร้านชำ “ผัวเป็นคนมีนิสัยขี้หึง” หึงเมียมาก  ชอบหยิกเมียเมื่อเมียคุยกับคนอื่น  ลูกบอกว่าเคยไปอยู่ด้วย 5 ปี พ่อเป็นคนขี้โกง  เอาแต่ตีเลี้ยงลูกอย่างทารุณ  ลูกเคยไปอยู่ด้วยแต่ต่อมามีคนแนะให้ลูกหนีไปอยู่ที่อื่น  และได้หนีจริงไปบวชเป็นสามเณรในจิตนิยมแห่งศาสนานิกายหินยาน 

         10 ปี ให้หลัง ลูกโตขึ้นอายุเพียง 17 ปี ได้ขอเงินแม่ไปทำการค้ากะแม่  โดยแม่ยินยอมทำการจำนองสวนในสมบัติเดิมของแม่ ปรากฏว่าขาดทุน  จนพระเอกต้องล้มละลายก่อนกฎหมาย  แม่ยายของพ่อก็ขอวอนให้ลูกสาวคือแม่ของพระเอก สึกขากชีมาคืนดีกับผัว  ซึ่งยังคงไม่แต่งงานกับใคร  ตามคำสาบานที่ให้กันไว้หลังแต่งงานเสร็จ 

        เพราะตอนแต่งงานใหม่ๆ มีการสาบานกันในวันแต่งงาน ว่า “รักเดียวใจเดียว” กล่าวคือไม่แต่งงานอีกครั้งทั้ง 2ฝ่าย   

        ในที่สุดลูกสาวยอมสึกจากชี  และมาอยู่กันฉันผัวเมียครั้งที่สอง  ภายในสองปีพ่อพระเอกปลดหนี้ได้หมด  จากการค้าเล็ก ๆ ที่สองผัวเมียทำ  ไปร่วมทำการค้ากันมาในถิ่นอื่นกึ่งเจริญแล้ว ที่ห่างจากที่ตนพบรักไปทางทิศใต้แห่งเมืองกิมตัน 127 กิโลเมตรโดยทางรถไฟ  เมื่อหนี้ที่ลูกชวนไปทำบริษัทปลดได้หมด  ก็พ่อกับแม่เว้นลูกไปเรียนต่อนอก  ส่วนพ่อแม่กลับมาอยู่  ที่ตนเคยพบรักนั้นเองอีกครั้งหนึ่ง 20 ปี ให้หลัง  

2 

       ยายถูกงูเห่าดอกจันกัด และรักษาตัวอยู่จนตายในที่สุด ภายใต้อ้อมกอดของลูกสาวคนนี้  

       นิสัยของผัวยังเป็นคนขี้หึงและขี้บ่นตามเคยแม้ได้กลับมาคืนดีกันอีกครั้งแล้ว แต่นิสัยบนเตียงเหมือนมนุษย์อื่น ๆ แม่เล่าให้ฟัง  แม่และทุกคนที่พบเห็นต้องอดทน เพราะแก่แล้ว  เมื่ออีก 10 ปีผ่านไป  เมียได้ล้มป่วยลง  ส่วนผัวนั้นยังแข็งแรง ฝ่ายลูกลูกจบนอกมาแล้วไปบวชเป็นพระ   หลังจากจบนอกมาแต่ตกงาน และเพราะมีปัญหาการเข้ากับพ่อไม่ได้ 

        ที่เตียงนอนของเมียพ่อซึ่งเป็นไข้  ลูกมาอ้อนวอนให้พ่อพาแม่เข้ากรุงเทพ ฯ ซึ่งสะดวกกว่าในการรักษา  แต่ฝ่ายพ่อไม่ยอม  ในที่สุดลูกและแม่จึงต้องแยกทางกันเดินอย่างสมบูรณ์  แต่มีเงื่อนไขในสัญญากับแม่ว่า  เมื่อแม่ป่วยหนักใกล้ตายจะตาย ลูกได้ขอพ่อให้มาเห็นหน้าแม่อีกหนึ่งครั้ง   โดยแม่คาดว่าจะมอบทรัพย์สินชิ้นนี้ที่มีอยู่สุดท้ายให้ลูก  แต่สำหรับช่วงนี้พ่อขออย่างเดียว   ช่วงนี้ลูกอย่ามากวนใจ  เขาอยากอยู่กันแบบสองคนตายายรุ่นใหม่แต่ฝ่ายแม่ไม่ค่อยเห็นด้วย แสดงว่าพ่อยังมีนิสัยขี้หึงแม้กับลูกยังหึง 

3 

        แม่จึงมีและตั้งสมาคมลับเพื่อปกปิดเรื่องต่างๆ ที่จัดให้ลูกขึ้นเพื่อมิให้พ่อรู้เช่น ติดต่อกับลูกตลอดเวลาแบบใต้ดิน เช่น แอบส่งเงินมาให้โดยมีตัวแทนทั้งวิธีส่งซิก  วิธีอะไรจิปาถะมิให้พ่อรู้เป็นอันขาด  ส่วนลูกนั้นแอบเข้าเรียนมหาวิทยาลัยอีกแม้อายุมากแล้ว  สังคมตราหน้าว่าลูกของแม่  “บ้านมีปัญหาชีวิตสมรสและเป็นครอบครัววิปโยค”    

         แต่ว่า คนทั่วไปอาจมองเห็นรอยยิ้มที่เปื้อนเลือดของพระเอก  นอกจากคนเก่าในวงการของญาติและคนสนิทพ่อแม่เท่านั้นที่รู้เรื่องนี้   ซึ่งนับวันแต่จะตายหมดไป สำหรับตานั้นตายเมื่อตอนเขาทั้งสอง(พ่อแม่พระเอก)  ได้แต่งงานกันแล้ว 15 ปีให้หลังด้วยวัณโรค    

        เรื่องยังไม่จบ ตอนนั้น เขา(พ่อ)ก็พยาบาลเมีย ด้วยตัวเขาเอง  ไม่ชอบให้ใครยุ่ง  แม้ว่าเขาแลเมียจะแก่มากแล้วรายได้ที่ที่มีอยู่อยู่จากการขายมะพร้าวรายเดือนที่เกิดจากสวน  ซึ่งเป็นสมบัติเก่าของฝ่ายเมียที่ซื้อมาเอง  ตอนแม่เด็ก ๆ อาชีพหาบของเร่ขายทั้งเมือง และดูแลตายายเลี้ยงน้อง และสร้างครอบครัว 

สร้างตัวยุคสังคมเกษตรกรรมตอนต้น    

           ละครฉากนี้บุคลิกของตัวละคร ฝ่ายพ่อนั้น ขี้หึง แต่มีสัจจะ รักเดียวใจเดียว เป็นคนต่างชาติมาจากประเทศ ก. เชื้อผู้ดีเก่า แต่ช่วงที่แยกทางกันเดินทาง เพราะแม่ทนพฤติกรรม ของพ่อไม่ไหว แม่จึงหนีไปบวชชีพ่อใช้ชีวิตอดทนทำงานรับจ้างจนพบแหล่งน้ำ    

           วิธีดำเนินชีวิตของพ่อหลังแยกทางกันเดินกับแม่เปิดร้านขายของกินเล็กน้อย จากหาบขายมาตั้งและเช่าหน้าร้านคนอื่นเช่าเขาเอา  ช่วงนั้นพ่อชอบแอบไปเที่ยวโสเภณีเพราะเหงาและเป็นโรคขาดความอบอุ่นจากเมีย  พระเอกสงสัยและตามไปแอบดูที่โรงแรมหลังบ้านเช่า และเฆี่ยนตีลูกไม่ปราณี  

           ช่วงที่ตาพาลูกคือพระเอกไปอยู่ด้วย แต่พ่อพระเอกมีปรัชญาว่ารักวัวให้ผูกรักลูกให้ตี  รักนั้นยอมรับว่ารักลูก  แต่ตีทารุณ  ไม่ให้เสรีภาพลูก ขี้เหนียว  แต่ส่งเข้าโรงเรียนมีสกุลตามคำฝากของพ่อตา    

         นิสัยพ่อกักขฬะ  ท้ายสุดลูก แอบหนีไปบวช –หนีครั้งครั้งแรกถูกพ่อจับได้  ลูกถูกซ้อมด้วยไม้เรียวหวายชั้นดีจากป่าใหญ่ชนิดสั่งซื้อมาทีเดียว และตามด้วยการเขกหัวสารพัด  ตี ตบ ยกเว้นเตะอย่างเดียว    

         พระเอกตอนเด็กตัดสินใจหนีอีกครั้งที่สอง  ลูกหนีไปบวชเณรกับยายคนหนึ่งที่เป็นพี่สาว ของตา ทิ้งช่วงการหนีเพียง 2 เดือน  ด้วยแผนอันแยบยลของพระเอก โดยที่ปรึกคนหนึ่งที่เป็นน้าชาย  ศักดิ์น้องแม่ที่ไปอยู่กับพ่อ  รับจ้างพ่อช่วยขายของกิน  พ่อมีคนใช้จ้างอีก 1 คน คนซักผ้าประจำอีก 1 คน 

4 

       หนีครั้งที่สองทำได้สำเร็จ ตามคำแนะนำของน้าคนหนึ่ง ที่เป็นชายญาติทางแม่  ที่มารับจ้าง อยู่กับพ่อครั้งหนึ่งเงินเดือน ๆ สมัยนั้นซองติมละ 150 ทองคำซองติม   

      สมัยนั้นทองเส้นหนักซองติมละไม่เกิน 400 ซองติม มงโกลาซองติม กินอยู่เสร็จ แต่เพราะพ่อเที่ยวโสเภณีที่บาดใจพระเอกมาก  เพราะพระเอกรู้จากการตามไปแอบดูที่ โรงแรมหลังบ้านเก่า  ก่อนไฟไหม้แห่งหนึ่ง   จนวันนั้นวันสุดท้ายสงสัยพ่อนั้นนิสัยนี้ไม่เปลี่ยน นิสัย  พ่อเหมือนเดิม   แต่แก่แล้ว จึงราเบาไปหน่อย  

         (ตอนหนีครั้ง 2 นี้พระเอกคาดตายแน่ ถ้าพ่อจับไดฆ่าตัวตายทันที ก่อนที่พ่อจะจะตีอีก  “ฆ่าตัวตาย” คาดไว้  เดินไปทางใต้ฝ่าดงยาง  บ้านคน ทางรถไฟ และขออาศัยรถไฟไป สำเร็จครั้งนี้  คนขับรถไฟให้นั่งไปที่หัวรถจักร  ช่วยเขา(คนรถจักร)ขนฟืนโยนเข้าเตาหัวรถจักร  รถวิ่งเสียงไม้ฟืนที่ไหม้ทำให้พลังจักรทำงานเป็นภาษาว่า”ชิกกาชัก” หวูด ๆ เสียงรถจักรร้องไห้  สนุกมาก 

        เขา(คนหัวรถจักร) สงสารเพราะบอกเขาว่าพ่อตี  โกหกว่าเรื่องเมียน้อยเมียหลวง  เขาสงสาร เขาพาไปนอนที่บ้านพักคนขับรถ 1 คืน 

         ได้นอนดีหนึ่งคืนและตื่นเช้าลาเขาเดินทางไปต่อ  ไปเร่ขายเรียงเบอร์หาเงินค่ารถเดินต่อไปทางใต้  ได้พบยายระดับญาติคนหนึ่งที่แม่นับถือมาก  ยายเลยบวชเณรให้ปกปิดลับสุดยอดยายรู้เรื่องหลานสาวและหลานเขยคู่นี้ดีนี้มาก่อนแล้ว  ท่านเป็นยายคนหนึ่งของพระเอกบวชชีอยู่ทางวัดทางใต้  หลังผัวตายตอนสงคราม แล้วให้เงินวัดบวชชีตลอดชีวิต  

        พระเอกตอนเรียน ทราบว่าพระเณรมีอภิสิทธิ์ทางกฎหมาย ใครจะตีจะต่อยจะเตะไม่ได้  ต้องยกมือไหว้เท่านั้นพระเณรเป็นคนพิเศษ  พระเอกจึงอยากหนีไปบวชเณร  พ่อจะมาใช้อำนาจตีลูกอีกไม่ได้)    

        ทางใต้พ่อท่านบอกว่า 10 ปี หลังแยกทางกันเดินกับแม่  พ่อเล่าว่า  และจริง  คือครั้งหนึ่งพ่อหาซื้อที่ดินเพื่อทำสวนยางกลางป่าได้ 200 ไร่ แต่เพราะพ่อเป็นคนต่างชาติราชการโดยกระทรวงที่ดินรัฐ  ไม่ให้กรรมสิทธิ์คนต่างด้าวเป็นเจ้าของ   พ่อไปง้องอนแม่ให้สึกจากชีแต่แม่ไม่ยอมสึก  เรื่องนี้พ่อกินใจกับแม่จนวันตาย   

        พ่อรู้จักรักษาตนเอง พอไข้หาหมอทันที  นิสัยรักเพื่อนพ้องและรักเพื่อนบ้าน เพื่อนบ้านขออะไรให้  แต่ลูกและแม่ตนเองขออะไรมักไม่ให้   ขณะมีชีวิตอยู่อาศัยพ่อมีการจดทะเบียนคนต่างชาติที่ภูมิลำเนาแม่ตลอดเวลา แม้ยุคแยกทางกันเดินช่วงหนึ่ง 

5 

         ฝ่ายแม่แสนดีตอนสาวสวย จมูกโด่ง หน้าไม่มีสิว นิสัยแม่ตรงกันข้ามกับพ่อทุกประการ (สิวพ่อไม่มีเช่นกัน)  

        แม้พ่อก็ไม่มีสิว แม่ไม่เคยตีลูกสักแปะเดียวตั้งแต่เกิดมา  ที่พระเอกจำได้รักลูกปานจะกลืน ตามใจลูกทุกอย่าง แม้เดือนกับดาว  ถ้าเอามาให้ลูกได้ก็จะเอามาให้  แม้เรือกสวนไร่นาก็จำนองให้ลูกไปทำการค้า เพราะ คิดว่าจะรวย 

        แต่กิจการลูกแย่ล้มในที่สุด  เป็นผลให้ลูกพเนจรไปเรียนต่อ  และต่อสู้ชีวิตในต่างประเทศ และไม่สำเร็จดีนัก  เพราะไปเรียนสิ่งที่เรียกว่านอกระบบ  แต่ก็ไม่มีคดีอะไรติดตัวตลอดชีวิตกลับมา  

       ต้องหาเงินปลดหนี้  แม่จึงต้องสึกจากชีมาแต่งงานกับพ่ออีกหนึ่งครั้ง  เพราะความจำใจ  จากปรัชญารักเดียว ใจเดียวเช่นกัน    

       ครั้งที่สองนี้อยู่กินกันจนวาระสุดท้าย เมื่อใกล้ตายมาถึงร่วม 20 ปี แม่พยาบาลพ่อตายคาเตียง 

6 

         เพื่อรอวันตายของพ่อจากวัณโรคเรื้อรัง จากอดีตเคยตรากตรำรับจ้างขนหินยุคหนีภัยกาเมือง  สมัยก่อนพบรักแม่  ครั้งหนึ่งช่วงอยู่กินกันตอนสอน  

         แต่ละครจบก่อนจึงไม่แสดงว่า“แม่จะตายอย่างไรในที่สุด” 

       แม่ดูแล้วรักพ่อเช่นกันตรงที่ไม่แต่งงานใหม่ รักพ่อที่ไม่เล่นการพนัน ไม่กินเหล้า ไม่มีเมียน้อย (พระเอกเดาเอา) สงสัยมีแต่ไม่มีเมียน้อย  รักเดียวใจเดียว สงสัย แต่แม่ยอมพ่อทุกอย่าง      

         เรื่องไม่มีเมียน้อยและรักเดียวใจเดียวนี้อย่างเดียว  ที่ดีในสายตาของเพื่อนบ้าน สภาพการณ์ของพ่อพิสูจน์ความจริงว่ารักเดียวใจเดียว 

         แต่เรื่องอื่นนั้น  พ่อพระเอกใช้ไม่ได้เลย ณ จุดนี้สังคมรอบข้างรังเกียจพ่อ  

          พ่อเก็บเงินที่ได้จากการทำสวนมะพร้าวทุกอย่าง แม่ยอม  เพราะขืนไม่ได้ แม่จึงแอบทำงานปลูกผักขายพืชสวนครัว  เก็บเงินใช้เสรีภาพส่วนตน  แม่ไม่มีสิทธิเก็บเงินที่ขายมะพร้าวได้  และให้เงินลูกเมื่อลูกมาเยี่ยม  แต่พ่อยืนยันว่าถ้าแม่ป่วยรักษาตัวให้อย่างดี  แม้ค่ารถจะแพงว่าค่ายาจะหนักหนา  ก็พาแม่ไปรักษา  

        จนบางครั้งไกล เป็นวันโดยทางรถยนต์ รถไฟวิ่งเร็ว ๑๐๐ กิโลเมตร ต่อชั่วโมง อาหารที่แม่ชอบเมื่อไข้แม่กินตามใจชอบ กลัวไม่สบายอีก  พ่อควบคุมแม่ระแวงไปเสียทุกอย่าง พ่อพูดภาษากระทวยมองตากูไม่ได้  ได้แต่ฟังแต่ไม่รู้เรื่อง  ที่แม่ฟังรู้เรื่องเพราะเป็นผัว  บั้นปลายแม่อโหสิที่พ่อพูดภาษาแม่ ไม่เป็น 

       สิ่งที่เคยคุยกันเอออวยไปเพื่อให้มันผ่านไปเท่านั้น  ภาษาแม่พ่อไม่เป็นสักตัวเดียวแม้เซนต์ชื่อ  และความเข้าใจทางภาษานั้นพ่อและแม่ไม่มีเลย  

        ช่วงแม่หรือพ่อป่วย   พ่อไม่ให้ลูกเข้าใกล้แม่  เหตุผลเพื่อให้ลูกไปดิ้นรนหา อนาคตให้สบายใจ และไม่ให้ลูกมาเยี่ยมแม่ กลัวเปลืองเงิน  นอกจากป่วยหนักและวันตาย  แต่ตั้งใจยกมรดกทุกส่วนให้ลูก 

7 

       เรื่องมรดกแม่ขัดใจกับพ่อ ๆ คือพ่อจะไปเอาลูกเพื่อนเป็นที่พึ่ง เพราะคาดว่าลูกในไส้ต้องตายก่อนตนเอง และยกมรดกให้ลูกชายเพื่อนซึ่งเป็นคนขายหวยใต้ดิน  แต่พินัยกรรมทำไว้ให้ลูกที่เกิดจากอุทร    

       ส่วนนอกนั้น ลูกชายก็ถูกไสหัวออกจากบ้าน  แต่แม่ไม่ยอมเด็ดขาด   ที่จุดนี้พระเอกไปบวชเป็นพระและเรียนเป็นทางออก  และฝ่ายพ่อแนะให้ลูกบวชไปตลอดชีวิต  

      ส่วนแม่ตามใจ  หลังจากวันที่ไปเยี่ยมแม่ครั้งสุดท้าย แต่ลูกไม่รับปากว่าจะบวชตลอดชีวิต  พ่อพูดอย่างนี้ว่าบวชไปจนตายเพราะว่าสมบัติที่มีอยู่นิดเดียว ไม่พอกิน (แต่ที่จริงสมบัติพ่อแม่มีฐานะมีระดับคนหนึ่งในพื้นที่เมืองเหลียวตามอง) 

        แม่ป่วยเป็นมะเร็งรักษาหาย เป็นมะเร็งปากมดลูก  ทรมานสังขารช่วงไปอยู่กินกับพ่อครั้งที่สอง  แม่เป็นคนขยันเป็นทาสีภริยา    

     แม่ถูกหยิกคงถูกพ่อซ้อมเหมือนที่เคยทำกับลูก  แม่ใจดีรักเพื่อน ใจบุญ ทำบุญไม่เลือก ขายนาทรัพย์สินเดิมบ้างนัยว่าพาเงินไปทำบุญ ช่วยเพื่อน ส่วนตนทำบุญ เช่น สร้างเสาโบสถ์วัดข้างบ้าน  สำหรับแม่มีชีวิตลำบากมาก  ตั้งแต่เกิดจนตายนาทีสุดท้าย  เหตุที่แม่ไม่สบายที่ไม่สบาย  เพราะหกล้ม(พระเอกสันนิษฐาน)ว่าขาหัก คงฟัดกันนอกเตียง เรื่องมรดกลูก 

8 

       แม่เกิดมาเริ่มตั้งต้นชีวิตใหม่กับพ่อ  เคยเลี้ยงน้องทุกคนมาอย่างดีแทนแม่(ยายพระเอก)ด้วยตนเอง มีน้องชายสองคนตายไป เหลือแต่น้องสาว 4 คนแต่งงานหมดแล้ว ยายเล่าว่าตาพระเอกถูกโกงมรดกไปบ้าง  สำหรับแม่ถูกสั่งให้ดูแลมรดกไวให้น้องทุกคนเพราะตายยายกลัวน้อง ๆ ถูกชายที่ผัวหลอกเพระส่งยใหญ่ที่เห็นจนและขี้เหล้า   

      และแต่ตัดตอนแบ่งมรดกกันไปเรียบร้อย ไปให้ทุกคน  เมื่อน้องๆ แต่งงานแล้ว  เงื่อนไขจะสิทธิ์ขาดได้เมื่อตาและยายตายลงสมบูรณ์ พระเอกไม่ติดใจเรื่องนี้ เพราะว่าเราเป็นเด็ก            

        กล่าวคือ ในความคิดของพระเอก  มรดกมอบควรให้มีบันทึกว่าบุพพการีขอเก็บกินตลอดชีวิต  แม้ยายเป็นคนหัวกฎหมายแต่อิงกฎแห่งกรรมมากกว่ากฎหมาย   

       สุขภาพแม่และพระเอกร่างกายไม่สมบูรณ์ แต่กินยาเก่งแม่ชอบเป็นลมง่าย ขี้สงสารคนอื่น เมื่อตอนเป็นสาว โดนปล้ำจนต้องเป็น ความขึ้นศาล  ปรากฏว่าฝ่ายแม่ชนะ  คนแพ้เป็นบ้าหลังออกจากคุก และรับกรรมเป็นบ้าไปตลอดชีวิต 

        แม่เกิดในยุคสมบูรณาญาสิทธิราชย์ของเมือง ขายส์ยางส์   ฝ่ายลูกคือพระเอก(เกิดในยุคประชาธิปไตยของเมือง ขายส์ยางส์)    

        ลูกเกิดมาลำบากตลอดชีวิตเช่นกัน ลำบากกว่าแม่  แต่ได้ไปสู้กับโลกกว้าง  ทางเลือกมากว่า จากเด็กเลี้ยงควาย(ที่ไม่เคยเลี้ยงเพราะเป็นเด็กเล็ก 4 ขวบสมัยอยู่กับตายาย ช่วงพ่อแม่ทอดทิ้ง ผู้ใหญ่กลัวควายขวิดจึงไม่ให้เลี้ยงควาย) ต่อมาพระเอกเข้ากรุง  

         นิยามจากเด็กเลี้ยงความเข้ากรุงนั้นถูกแล้ว พระเอกจากการร่อนเร่พเนจรจนได้พบขุนนาง มีคนรักเป็นขุนนาง แต่ผิดหวัง   

         พระเอกมีญาติอยู่ต่างถิ่นมาก  ในระยะหลังเกือบทั่วโลก พระเอกได้เดินทางไปตะวันตก พบรักกับขุนนางตะวันตกอีก แต่ผิดหวัง  พระเอกหัวดีแต่ไม่ใส  พอไปได้นิสัยขยันเป็นบางครั้ง  ยังไม่แต่งงานโสดทางทะเบียน 

       เพราะเหตุผลคือแผลเป็นแห่งชีวิตจากตัวอย่างชีวิตสมรสของพ่อและแม่ที่พระเอกประสบ  พระเอกจดทะเบียนเป็น อาชีพศิลปินเรียน   จบศิลปะระดับปริญญา ชอบเที่ยวบ้าง แต่มุมานะ เรียนหนังสือจนจบปริญญา ด้วยมานะด้วยตนเอง แม่เคยแอบส่งเงินมาให้ลูกใช้  ปริญญาที่ได้มามุมานะเพื่อจะอวดแม่และแม่ให้กำลังใจ  แบบเรียนเองแบบทำงานด้วยเรียนด้วย ได้ทุนบ้างแม่ส่งบ้าง  

         แม่จะส่งแต่เงินทั้งหมดแต่ไม่พอ  พ่อนั้นหวังให้ลูกทำการค้าลูกเดียว  เหตุผลเพราะให้เรียนจะเป็นผู้ว่าได้จริงก็เปล่า     

        แม่จึงได้แต่พยุง  ชีวิตพระเอกอยู่แยกกันพ่อแม่เกือบตลอดเวลา  พระเอกเดินทางเก่ง เข้าป่า ร่อนเร่พเนจร เพราะไม่ถูกกับพ่อ  เป็นแบบขมิ้นกับปูน แต่ลูกกับแม่รักกันปานจะกลืนได้  บั้นปลายชีวิตพระเอกไม่ได้อยู่กับแม่อยู่ดี  แต่ลูกสัญญากับแม่ว่า  จะมารับแม่ไปอยู่ด้วยเมื่อได้ดีเมื่อพ่อตายแล้ว และย้ายบ้านไปอยู่ที่อื่น  เพราะบ้านเดิมนั้นมันเน่า นั่งไม่ลง   

        และมีปัญหากฎหมายมรดกและนิติกรรมอำพรางอื่น ๆ ที่พระเอกรับไม่ได้  ลูกต้องคอยป้องกันตนเองทางศาลตลอดเวลา  แต่ว่าโดยการอำพรางหรือเปิดเผยก็จริง  พระเอก เป็นลูกคนเดียว ทั้งในทะเบียนและนอกทะเบียนของแม่  

        เชื่อว่าพระเอกมีเมียคนรักชั่วคราวใน ตะวันตก เชื่อว่ามีลูก 2 คน แต่ไม่เคยเห็นหน้ากัน ในตะวันตก  พระเอกตอนเด็กอยู่กับตายาย ๆ ก็ตีไม่ปราณีเช่นกัน ตายายเคยจะพาไปไว้โรงเรียนเด็กกำพร้า   ในกรุง แต่ตาว่าตัดสินใจไปไว้กับพ่อทางใต้เมื่อตาตกลงใจอย่างเสรีแล้ว พร้อมถามความสมัครใจหลาน(พระเอก)ด้วย 

        โดยไม่อาศัยอิทธิพลมืดมาแนะชี้ให้ทำ  ช่วงนั้นตามีควาย เผือก(เกิดเองที่บ้านจากพ่อของมันชื่อเงินและทุย) เพราะตอนนั้นแม่ไปบวชชี (พระเอก) ตนเองช่วงมีอายุได้ 4 ขวบเท่านั้น     

        แม่จะพาลูกไปอยู่ด้วยในกรุง แต่เห็นว่ายังเด็ก ตาเคยพาไปหาแม่ที่ห้องสมาธิที่เมืองหลวงชื่อว่ากรุงทอง ฯ หนึ่งครั้งก่อนตาตัดสินใจส่งไปอยู่กับพ่อ ที่พระเอกตัดสินใจปอยู่กัพ่อเพราะพ่อซื้อปลากัดมาฝากเมื่อมาเยี่ยมที่บ้านตา 

9 

       ฉากอารัมภบท นิยายรักรากหญ้านี้แต่งขึ้นเป็นภาษาต่างประเทศ  ความยาว 1013 หน้ากระดาษ A4 และได้ถูกขอลิขสิทธิ์ไปพิมพ์  แต่มีเหตุพิพาทเสียก่อน  ระหว่างเจ้าสำนักพิมพ์ และค่าลิขสิทธิ์ เป็นผลให้นิยายรักรากหญ้าถูกนำ  ไปแปลโดยภาษาต่างประเทศชนิดตะวันออก  โดยคน อ่านสมัครเล่นชุดหนึ่ง   

       หลังจากที่ผู้เขียนเดิมนั้นหายไปแล้ว สำหรับผู้เขียนเดิมนั้น  เป็นคนมีนิสัยเสรีภาพ กระจายงานเขียน และไม่ชอบการเมือง แต่ชอบเสียงเพลงและกวีนิพนธ์  และไม่ใช่นักเขียน เดิมผลิตงานเขียนด้วยมือ ที่ลายมืออ่านยาก  แต่อ่านรู้เรื่องเป็นภาษาละตินและตะวันตก  แล้วแต่อารมณ์ เป็นอังกฤษบ้าง ฝรั่งเศสบ้าง รัสเซียบ้าง 

       คนเขียน ๆ  อุดมคติงานของตนให้คนนั่งอ่านเวลานั่งในส้วม ในมหาวิทยาลัยใน ตะวันตก-ออก  และได้รับการตอบสนองอย่างเป็นทางการ แบบใต้ดิน   

       ดูแล้วลึกลับแต่ว่ามันเป็นเช่นนั้นเอง แต่ว่ากาลต่อมา ก็ยังคงลึกลับต่อไปอีกแบบศาสนาของปิทากอรัส   ชาวกรีซ เหตุผลเพราะว่าเจ้าของสำนักพิมพ์ที่ ประมูลให้ราคาในการพิมพ์  ซึ่งมีโน้ตในส้วมเป็นจุดศูนย์กลาง 

      เรื่องที่ผู้เขียนได้รับการทาบทามไป  พิมพ์ให้ราคาดีผู้ที่เสนอรายนี้ได้ตายลง  และต่อมาอีกรายหนึ่งผู้ประมูลในงานเขียน  ที่ให้ราคาดี เช่นกัน แต่ว่าสำนักพิมพ์ มีสำนักพิมพ์ไม่มาตรฐาน และเป็นพ่อบุญธรรม ที่ไม่ได้จดทะเบียนตาม กฎหมายของผู้เขียนได้ตายลง  

     และ 20 ปีต่อมา ต่อมาผู้เขียนได้หายไปจากยุโรป ถึงขนาดส่งหน่วย   ราชการลับไปสืบก็ไม่พบ และอย่างไม่ทราบข่าวคราว  จากทายาทของผู้เขียนและ ผู้จะพิมพ์ หนังสือเล่มนี้ขึ้น แต่โดยบังเอิญสำเนาบางส่วนจากที่เคยปรากฏ  ในความทรงจำและเหลือติดมืออยู่ในส่วน คือ   

1. คนอ่านใต้ดิน และส่วนที่ผู้เขียนซ่อนและได้ฝาก ไว้กับตู้นิรภัยที่ธนาคาร นั้น ได้ถูกเฉลย ออกมา  เพราะการไม่จ่ายค่าเช่าตู้นิรภัยค้างมาเป็นเวลานาน โดยการแจ้งความของธนาคาร มาสู่ที่อยู่ ครั้งสุดท้ายที่ผู้เขียนให้ไว้ก่อนกลับจากมาจากยุโรป  

ถูกทำลาย  

         2. สูญหายและตัดต่อช่วงน้ำท่วมและพายุ(2549-2553)  

       3. ยังหาสาเหตุไม่พบ ไม่มีข้อยุติ 

10 

     นิยายรักรากหญ้าตัวนี้ก็เลยถูกนำมาอ่านอีก และพิมพ์แจกใต้ดินแบบที่บอลเชวิค เคยทำสมัยยุคสตาลิน เรื่องอำนาจในรัสเซีย ก่อนสงครามโลกครั้งที่ 3 โดยนักอ่านที่ไม่รู้เท่าถึงการณ์และนักอ่านโดยบังเอิญ จากเศษกระดาษที่พบเห็นว่าเป็นตัวหนังสือ เมื่ออ่านแล้ววางไม่ลง (ไม่ใช่การเมือง) 

     แต่ผ่านเลยในแวดวงนักการเมืองชนิดหนึ่งที่มีระดับเสมอ และแต่ว่ามีปัญหาอีก เช่นกัน ต้นฉบับดังกล่าวที่ขาดตอนได้หายไป และส่วนหนึ่งถูกมอดและปลวกกัดกินไปในส่วนที่เหลืออยู่ในตะวันออก  

       ส่วนในตะวันตกขาดการติดตาม เพราะทิ้งเอาไว้ขาดผู้เอาใจใส่หลังพ่อบุญธรรมชาวอังกฤษของพระเอกตายลง 

       จนมาวาระสุดท้ายเหลือแต่ความทรงจำของใครบางคนที่เคยอ่าน และรสนิยมในการอ่านขอคนสองคนนั้นมา ได้รู้จักกันโดยบังเอิญ ทั้ง ๆ ที่ทั้งสองคน ไม่เคย รู้จักกันเลย และส่วนหนึ่งผ่านมา  ทางส่วนเกินอีกต่างหากคือโลกอินเตอร์เน็ตสื่อสารไร้พรหมแดน ที่เกิดขึ้นมาเพื่อรองรับชะตากรรมของพระเอก 

       เรื่องอมตะรักรากหญ้านี้จึงเปิดเผยออกมาอีก ในรูปนี้ผู้ที่อ่านเดิมนั้น เป็นปัญญาชน นักศึกษา ที่เคยเข้าส้วมขณะเป็นนักศึกษา เมื่อนั่งส้วมในนาทีเบรก ที่อาจารย์ปล่อยออกมานอกห้องฟัง คำบรรยาย  

      จะพบว่า ในห้องน้ำมีหนังสือแปะไว้ และก็มีการติดตามเป็นระบบทีเดียว โดย ทั้งสอง ฝ่ายไม่เปิดเผยว่าอยู่ที่ไหนอย่างไร ปกติในห้องน้ำจะพบข้อความภาพที่ไม่สุภาพ เรื่องอนาจาร 

     เรื่อง รัก ๆ ใคร่ๆ เขียนเอาไว้โดยใครก็ได้ไม่เปิดเผยชื่อที่เคยเข้าไปนั่งส้วม แต่หนังสือเรื่องนี้ตอนเป็น เศษกระดาษปะไว้เป็นประจำทุกอาทิตย์หรือทุกวัน ๆ ละหน้า เป็นเวลาถึง 3,200 วัน ขาดบ้างต่อเนื่อง บ้างที่มหาวิทยาลัยโลกแห่งหนึ่ง(พระเอกปกปิด) เขียนในเรื่องนี้นั้นตรงกันข้าม และแปลก  

      อ่านฆ่า เวลาได้พบว่าสนุกดีและอุดมการณ์ของผู้อ่านและผู้เผยแพร่ก็แลแปลก ในมุมมองหนึ่ง อาจจะเรียกเป็น ภาษาสมัยใหม่ว่า " บ๊องด้วยกันทั้งฝ่ายผู้อ่านและผู้เผยแพร่" อันนี้กินเวลาถึง 12 ปีเต็ม ดำเนินการอยู่อย่างนี้ก่อนที่ความจริงจะถูกเปิดเผยออกมา ให้โลกได้รู้ในปัจจุบัน  

      และชื่อเรื่องได้ถูกเปลี่ยนไป หลายครั้ง แต่เนื้อเรื่องคงเดิม หายไปมากแต่เค้าเรื่องเหมือนเรื่องนี้แต่อารมณ์ต่างกัน บางครั้งอารมณ์ ไวน์(Wine) บางครั้งอารมณ์แชมแปญจ์ (Champagne) บางครั้งอารมณ์วิสกี้(Whisky)บางครั้งอารมณ์กระแช่เหล้าขาว  บางครั้ง อารมณ์แป้งหมากเมาน้ำเสโท แต่ไม่ใช่กัญชาพระเอกไม่ชอบกัญชา(Canabis)  เพราะกลัวโดนจับประเด็นหนึ่ง ในมหาวิทยาลัยมีชื่อของโลกแห่งหนึ่ง  

        ฉากละครองก์ที่ 2 ประวัติตาของพระเอก ตาเป็นคนรูปร่างสูงแบบโรมัน เป็นชีปะขาว โกนหัว ไม่ไว้ผม กินเจไม่กินเนื้อสัตว์  แยกนอนขณะมีครัว  เท่าที่พระเอกจำความได้ท่านเล่าให้หลานคนโต(พระเอก)ฟังว่า  

      ท่านเคยเป็นลูกที่พ่อตายตั้งแต่เด็ก  และต่อมาแม่ของตามีผัวน้อย ในผัวน้อยนั้น  มีลูกเกิดกับพ่อเลี้ยงของตาด้วย และต่อมาแม่ของตาได้ทำพินัยกรรมลับไว้ให้ตา  แต่หลังจากแม่ของตาตายไป  ตาได้ทำ หนังสือที่แม่ทำไว้นี้หายไป เมื่อแม่ของตาตายลง 

      มีพิพาทเรื่องพินัยกรรม จนต้องขึ้นศาล และเมื่อขึ้น ศาล ศาลพิพากษาให้ลูกที่เกิดกับ พ่อเลี้ยงของแม่ชนะคดีที่ศาลจังหวัด         

      แต่ว่าศาลให้  ถ้าตาสามารถนำเอกสาร พินัยกรรมเขียนเป็นหนังสือโดยผู้ให้ก่อนตาย ที่ทำด้วยมือนี้  มาให้ศาลดู  แล้วจะกลับคำพิพากษากลับให้ชนะได้  หรือสู้คดีอุทธรณ์ไปที่ทาง เมืองหลวง   

       ตาทำเอกสารแผ่นนี้หายไป และไม่มีเงินสู้คดีเป็นผลให้ตา ต้องแพ้คดีและสูญเสีย ทรัพย์สินที่มีค่า ของบรรพบุรุษเป็นอันมากไปโดยดุษฎีภาพ 

      เรื่องตอนนี้ยายเล่าให้พระเอกฟัง คือที่ติดทางรถไฟ ๆ ไฟ ยาวเป็นกิโลหลายร้อยไร่มีมะขาม ตามมะรินสกุล ขึ้นเรียงรายทางด้านใต้ของบ้านตาปัจจุบัน   

     สรุปตาของพระเอกแพ้ความและต่อมามาตาตัดสิน ใจแต่งงาน  กับคนในพื้นที่คือยายของพระเอก 

    ตาเป็นคนกึ่งต่างชาติมีแม่เป็นคนพื้นที่  พ่อเป็นคนต่างด้าว ชีวิตตาและท้องร่วมมารดาของตา  ตามหนังสืองานศพที่แม่ของพระเอกพิมพ์แจก   มีลูกด้วยกันที่จำความได้คือ เป็นหญิง 2 คน ชาย 2 คน 

   คนแรกคือหญิง ผัวตายในระหว่างสงครามโลกเป็นนายอำเภอ ไม่มีบุตร และไปบวชชีมอบทรัพย์สิน ให้วัด คนที่สองคือตาของพระเอก คนที่สามคือเป็นหญิงแต่งงานกับคนต่างด้าว อาชีพประมงต่อมา ร่ำรวยมากในพื้นที่มีหลานเป็นกำนัน และหลานคนหนึ่งตายด้วยโรคเอดส์   รวยเพราะค้าปลาทะเล แม้พัวพันเรื่องส่งฝิ่นออกทะเลใต้  แต่ชนะคดีอีกคนหนึ่งเป็นน้อง’ยายคนเล็ก  แต่งงานกับกะเหรี่ยง ชาวดอย  ตัวขาวเหมือนมุก มีลูกสาวตอนเด็กเคยมา อยู่เป็นเพื่อนพระเอก 

      และเคยพยายามร่วม เพศกันกับพระเอก แต่ไม่มันส์เพราะเด็กเกนคือเจ็บ  แต่ไม่สำเร็จเพราะยังไม่มีน้ำกาม น้องตาคนนี้มีเมียสองคน  เมียที่สองออกลูกเป็นหญิง  ต่อมาบวชชีและอีกระยะหลังตาคนเล็กนี้ตาย   อายุสั้น   ชอบให้เงินเพระเอกกินขนมเมื่อเจอกัน 

      ตายที่โรงพยาบาลในกรุง  น้องตาคนนี้ชอบกินเหล้า และเล่นการพนัน  ชอบมาไถเงินตาพระเอกเสมอ  แต่ตาและพี่ น้องทุกคน รัก   ต่อมาพี่ชายคือตาพระเอกตายลง  จึงไม่มีคนให้น้องตาคนนี้รีดไถ  แกไถคนอื่นก็อาย 

    ตาคนเล็กบอกกับพระเอก  เคยให้เงินพระเอกกินขนมเป็นประจำ   เมื่อพบกัน ส่วนนอกนั้นตาไม่ได้เล่า  น่าจะมีอะไรอีกแต่ตาเก็บไว้เป็นความลับ เพราะมันไม่ได้อะไรขึ้นมาสำหรับเด็กรุนหลังอย่างพระเอก 

      ตากินข้าวต้มกับเกลือเป็นพื้นทุกมื้อด้วยชามกังไสงาม เรื่องทั้งหมดที่พระเอกรู้เมื่อโตแล้ว  ตาเป็นสายสืบให้เจ้าหน้าที่ตำรวจในพื้นที่เรียกว่า “แมว มอง” เพราะฉะนั้นมิจฉาอาชีพ ในพื้นที่จึงไม่ค่อยถูกกับตารวมทั้งผู้ใหญ่ด้วย  

11 

         บ้านตาอยู่ติดป่าเป็นภูเขา มายึดครองสมัยรกร้างว่างเปล่า  สมัยทางหลวงสายใหญ่ใต้ยัง ไม่มี และตาเคยรับจ้างสร้างทางหลวงสายใหญ่ของรัฐด้วย  เป็นกุลีเรื่องนี้คนงานที่เคยเป็นทหารผ่าน ศึกสมัยสงครามโลกที่ 2 อยู่ร่วมสมัยนั้นเป็นคนบอก   

        ตาเป็นถือศีล 5 และ 8 เคร่งครัด นุ่งขาวห่มขาว เข้า วัดฟังธรรมเคยเป็น มัคทายกวัด เป็นหมอยาชาวบ้านเมื่อจำปี หมอสูนฝีไข่ดันเด็ดชะมัด ชอบเดิน คนเดียวเดินด้วยเท้ากลางคืนดึกสงัดคืนเดือนหงาย ไปเยี่ยมน้องสาวที่ชายทะเล  แลนอกนั้น ช่วยหาไม้มาสร้างวัด นิสัยดุลูกดุเมียหลานและทุกคน  แต่พึ่งพาทางใจ ได้ดีเยี่ยม  รักยุติธรรม มีเมียคนเดียว  แต่’งานกับคนพื้นที่ที่มีพ่อเป็นคนเลี้ยงช้างลากไม้ซุง   

       ตาของ พระเอกมีลูกด้วยกัน 4 คนเป็นชาย 2 ได้ตายไป เหลือหญิง 4 คน คือ  

      คนแรก เป็นแม่ของพระเอก 

      คนที่สองเป็นคนลำบากเมื่อมีผัวคนแรก ที่ตายโหงถูกยิง ตายที่ใต้สะพาน โค้งสถานีรถไฟข้อหาขโมยธูปเกวียน  โดยกำนันสมัยนั้นในหน้าที่เป็นคนยิง แต่กำนันแพ้คดีทำเกินกว่าเหตุ  แต่มามีผัวคนที่สองซึ่งเป็นหลานนายอำเภอเก่า  และต่อมาลูกหลานรวย   

     คนที่ 3 ไม่เอาเรื่อง ตาส่งไปโรงเรียนที่จังหวัด  เรียนวิชาแม่บ้านการเรือน ชอบทำของหาย และเพื่อน ชอบรังแก ตาจึงให้ออกมาอยู่บ้านเป็นแม่ครัวที่บ้าน และน้องแม่คนนี้เป็นพี่เลี้ยงพระเอกตอนเด็ก ๆ แลตายายยกให้เป็นเมียน้อยพ่อ อย่างไม่เป็นทางการ แต่น้องสาวแม่คนนี้ไม่ชอบ แม่สมณาคุณที่ดิน เป็นกรณีพิเศษไปหนึ่งงาน  

    ส่วนที่คนที่4 ไม่ทราบชัดว่า เป็นลูกเกิดจากชู้หรือว่าลูกตาเอง เพราะเกิด เมื่อ ตาและยายอายุได้ 50 ปีแล้ว และยายชอบสนิทสนมกับสมภารรูปหนึ่งที่เชื่อว่า มีความประพฤติเลวทราม  เป็นข่าวลือ  แต่ตาไม่ถือเรื่องการมีลูก และพระเอกเคย เป็นพี่เลี้ยงน้องแม่คนนี้   แม้ตาเองเคยไปเอาเด็ก แม่ตายท้องกลมมาเลี้ยง เป็นบุตรบุญธรรมจำเป็น 1 คนอีกด้วย  แต่ต่อมาคืนญาติเขาไป   

      พระเอกไป รับเด็กพร้อมตาในวันนั้น ซึ่งเห็นแม่ของเด็กนอนตายท้องกลมอยู่เด็กอีกคนหนึ่งยังไม่คลอด บ้าน  อยู่ข้างเขา ตอนนั้นใกล้เที่ยงกระท่อมน้อยกลางสวนผักร้อนชื้น    

      เด็กคนนี้นั้น โตร่วมสมัยกับน้องแม่ คนที่สี่และน้องแม่คนนี้ได้สร้างวีรกรรมหลายอย่างไว้  ให้มีปัญหาที่แม่และพระเอกในโอกาสต่อมา   

      ตาเคยบวชพระแก้บน ในชีวิตถึง 2 ครั้ง และศรัทธาเคย ไปต่างประเทศเพื่อนบ้าน ใกล้เคียง ทั้งเยี่ยมญาติและธุดงค์ ธุดงค์ไปไกลแสนไกล  ตาชอบคาถาอาคม ชอบว่าน  หมอยาโบราณเสกเป่าพ่น  สะสมพระ ว่าน  ระยะหลังหายหมดช่วงพายุมา ตาเสกเอาอัปรีย์ออก  ให้เพื่อนบ้านโดยไม่หวังสิ่งตอบแทน  

12 

         ศีล5 ของพระพุทธศาสนาตาชอบทานมากแทน  ตาไม่รังแกสัตว์และสั่งห้ามฆ่าสัตว์ทุกชนิด ทำซ้ำป้ายไว้กลางสวน ในสวนที่ตาครอบครอง เป็น เขตปลอดหรือเขตอภัยทาน ต่อสัตว์ และได้ติดป้ายเอาไว้ 

   "ข้าพเจ้าไม่อนุญาตให้ผู้ใดมาฆ่าสัตว์หรือ รังแกสัตว์ในสวนของข้าพเจ้า"  ทำให้พรานกพรานกะแย้ไม่ชอบ 

   ประวัติยายพระเอก  อารัมภกถาองก์ที่ 2 เพราะว่าการต่อสู้ทางปรัชญาของพระเอก  ในฐานะที่เคยมีความรู้และคบปราชญ์ราชบัณฑิตกับชาวตะวันตกตลอดเวลา  เป็นผลให้พระเอกลืมทุกอย่าง ว่าอะไร  ได้เกิดขึ้นกับตนเองบ้าง เหมือนพระอรหันต์ที่กำลังเข้าฌานที่ไม่รู้สึกเจ็บ  ขณะอารมณ์พระอรหันต์ออกฤทธิ์  ไม่ว่าใครจะทำ อย่างไร ชั่วขณะหนึ่ง   

         และเวรหรือสงครามตลอดไปได้กาลผ่านไปเมื่อพระเอก  อายุมากขึ้น  ผู้คน ใกล้ชิดได้ล้มตายไปเป็นอันมาก  ไม่มีอะไรเหลือนอกจากตนเอง   มาพบว่า เงิน 1,000 ล้านปอนด์  ที่ตนเองคาดว่าจะได้รับก็เป็นความว่างเปล่า จากหอคอยงาช้าง  ไม่สามารถเป็นไปได้ทุกอย่าง  มันเป็นความฝัน       

       พระเอกก็กลับมาสำรวจตนเองดูว่า  มีอะไรบ้างที่ไม่เรียกว่า  จิตของนักปรัชญาและ วิญญาณของของคน  ที่เชื่อที่ภูตผีปีศาจและ แฟรงเกนสไตน์สะตอรี่(Frankenstien story) 

      นอกจากแนวคิดที่ตนเองนิยามวัตถุนิยมตามแนวคิดของตนเองก็พบว่า ตนเองมีทรัพย์สินอยู่อีกก้อนหนึ่ง ที่สามารถจุนเจือแก้หน้าระดับ สังคมได้คือมรดกแม่    

       แต่อันนี้ มิใช่ที่พระเอกหวัง  เพราะมีเสี้ยนหนาม นอกจากเงินประกันสังคมที่ตน มีสิทธิอยู่บ้าง  เงินมรดกมีระดับหนึ่ง  ก่อนจะหมดชีวิตลงคือ มรดกตกทอดของตนเองโดยธรรม ที่ ตนเองมีสิทธิ  ที่ควรจะได้รับ  ที่แม่ได้มอบให้ไว้ก่อนจะตายที่นายอำเภอ  ทั้งเป็นพินัยกรรมลับ  พินัยกรรมเปิด  ในฐานะเป็นก้อนเนื้อจากอุทรของแม่เท่าที่พระเอกมี   

       เธอจำไว้ว้า ได้คลอดพระเอก ออกมาเหมือแม่แมวแม่หมาลูกรักหวงลูก แม้คนหลายคนบอกว่า แม่พระเอกที่เป็นอยู่ไม่ใช่แม่ที่เป็นแม่ที่แท้จริงของพระเอก  แต่ก็ค้นกันไม่พบว่ามีใครอีก   จึงถือว่า  ลูกก็คือลูกนั้นเอง แม้แม่ไม่ได้มีโอกาสอยู่ด้วยกับลูกเลย   

        ถือว่าสถานะเช่นนี้ไม่อยู่ร่วมด้วยกันเลยตลอดชีวิตจนวันตายของแม่มาถึง ในอ้อมกอดลูกที่ไร้เทียมทาน 

        พระเอกพบว่า เงินและทรัพย์สินหายไปมาก เมื่อคำนวณดูพระเอกพบว่ามีพิรุธ  เบี่ยงเบน  ได้รับมรดกเงินสดมาไม่สมควรแก่เกียรติของตน  ตนเองเชื่อว่าถูกยักยอก และถูกหมิ่น เกียรติศักดิ์ และเสรีภาพอย่างลับ ๆ อย่างแน่นอน  ต้องมีคนแกล้ง  พร้อมทั้งตนเองรู้สึกว่าถูกประณาม  

        ถูกเหยี่ยมหยามถูกละเมิด  จึงมีปัญหาต้องใช้อำนาจยุติธรรม  แก้ด้วยวิธีนี้ก็คิดว่าการต่อสู้ที่เป็นมโน ธรรมที่ยิ่งแล้ว สำหรับมนุษย์ในปัจจุบัน   และ การไม่โมโห อาฆาต  สงสัยอื่นใดในอำนาจลึกลับ  เป็น สิ่งถูก  ไม่ได้อะไรเลยถ้า คิดทำอย่างนั้น  มันไร้สาระ  จึงดำเนินการทางศาล เพื่อซักฟอกให้พบสาเหตุที่แท้จริงของ มรดกที่หายไป  และว่างเปล่า  ไปมากปรัชญาอาจช่วยไม่ได้เรื่องนี้  แต่ความจริงช่วยได้ 

13 

        สิ่งที่ตนเองควรจะได้รับมากกว่านี้พระเอกปรารภ  เพราะแม่ตนเองใช้เงินไม่เป็น เก็บแต่เงินไว้ให้ลูกรัก แต่หนูผีมาคาบไปหมด  ปลวกมอดแย่งไปเกลี้ยง 

       แรงงานของแม่ ที่ดินแม่มีสายแร่ทองคำใต้ดิน แม่อาจจะโดนแกล้ง  ถ้ามีเงินสำเร็จจากวิธีแร่ทองคำนี้  พระเอกก็จะฟื้นคืนชีพมาอีกครั้งอย่างมีระดับ  เพื่อพาไปพบเพื่อนเก่าที่รวยกว่าและไม่แล้งน้ำใจ  

     พระเอกเสียใจที่เป็นนักบวชนิกายอิพิคิวเรียน เสียนาน พระเอกแม้มิใช่คนรวย แต่ระดับทางจิตใจใจ  และทรัพย์สินทางปัญญานั้นคงเท่าเทียมกันกับลูกเศรษฐี ที่พระเอกเป็นเพื่อนเมื่อ 20  ปีย้อนหลังกับเขาได้  ในตะวันตกได้อีกครั้ง  คิดว่าอย่างนั้น   

      เรื่องกฎหมาย คือศาลต้องพิจารณา แน่นอน  คณะบุคคล  กลุ่มนี้จะทำอะไรไปโดยพลการไม่ได้“ความจริง” 

เมื่อมีเหตุ อยุติธรรมคือไม่ยุติธรรมเกิดขึ้นคนจะทำอะไรโดย พละการได้  แต่ศาลใช้เอกสารอื่นใดได้ที่จะมาดำเนินการในเรื่องนี้นอกจากทรัพย์ที่เหลือพอ     ก็เพียงแต่ผ้าอนามัยประจำเดือนของว่าที่เมีย ที่ตนจะมีรักต่อไปในอนาคตเท่านั้น   

      พระเอกคิดว่าอันนี้ ผิดพลาดไปสำหรับค่าคาดหวังของตนเอง  ที่เป็นผลให้การใช้วิธีชี้สองสถาน   จากเหตุที่เกิดขึ้นได้โดยศาลและลูกขุน   เพราะนี้เป็นวิธีทางเดียวที่ศาลจะทำได้สมบัติพ่อที่ซ่อนไว้ยังมีอีกมาก เช่นกันแต่พ่อ ก็ เก็บไว้เป็นความลับจนพ่อตาย   

     วันที่พ่อตายในอ้อมอกลูกคือพระเอก  พระเอกทำตัวเป็นนักปรัชญาเสีย  เรื่องเลยหายไปสิ้น  ปกติพ่อเป็นการเงินเล่นแชร์  การพนันไม่เคยแพ้  พ่อเป็นการเงิน  เพื่อนพ่อ รวยทุกคน  รวมทั้งน้องสาวพ่อเป็นเศรษฐินีคนหนึ่ง  ของจังหวัดทางเหนือรัฐเฮงกะซวยมังเกาะ  

          สิ่งสำคัญพ่อก็คือพ่อเสียอย่างเดียว  คือพ่อไม่เป็นภาษากระทวยมองตากู  และสิ่งรองลงมาคือลูกและแม่ไม่เป็นภาษาพ่อ  โดยหลักนิติปรัชญาและหลักกฎหมาย  แม้จะเหลือเพียงมรดกหักแล้วคงเหลือค่าผ้าอนามัยอย่างสมจริงแท้ ของว่าที่เมียคนต่อไปของพระเอกก็ตาม  สิ่งสำคัญที่โลกเจริญแล้วจากยุคป่าเถื่อนนอแมด (Normads) 

             คือไม่ว่าใครจะใหญ่ค้ำฟ้าหรือใหญ่เพียงไร ก็ไม่พ้นกฎหมายไปได้และความยุติธรรมปัจจุบันพ้น ฐานตัวนี้ไปได้เลย  

             ละครเรื่องยาว 1000 หน้ากระดาษ นี้จึงเกิดขึ้น อย่างเอร็ดอร่อย   เพื่อจากภาษาใจที่กำหนดแต่งขึ้นจากความทรงจำที่สติยังไม่ลืม   มันเป็นบันทึกความทรงจำของพระเอกก็เกิดขึ้นในโอกาสต่อมานี้เอง 

            แม้จะใช้เวลาถึง 60 ปีก็ตาม หรือแม้คนรักคนก่อน ของพระเอกที่เคยรักปานจะกลืนได้ตายไปหมดแล้วท่ามกลางเมืองหิมะหมดแล้วก็จริง แต่อมตะ ของคำ ว่าจิต “รัก” ยังคงอยู่ต่อไปไม่สิ้นไปได้    

           พระเอกทบทวนสิ่งที่เรียกว่าเทพ '''เทววิทยา''' (ภาษาอังกฤษ: theology) คือ การศึกษาเกี่ยวกับคำสอนทางศาสนาโดยเฉพาะการศึกษาเกี่ยวกับ [พระเจ้า] และความสัมพันธ์ระหว่างพระเจ้ากับ [มนุษย์]  และกับโลก ระบบเทววิทยาและมุมมองตัดไปมาก  

14 

      ในพระไตรปิฎก" ว่าเทววิทยาไม่จำเป็นต้องเป็นศาสนาเทวนิยมเสมอไป แม้ว่าศาสนาที่ 

เป็นอเทวนิยม  ก็มีวิชาเทววิทยาได้เพราะว่า คำนิยามของเทววิทยาก็คือ การศึกษาเรื่องคำสอนในศาสนา และการ ศึกษาเรื่องความสัมพันธ์ระหว่างพระเจ้าและมนุษย์ เพราะฉะนั้น การศึกษาพระไตรปิฎกในพุทธ ศาสนาและศึกษาความสัมพันธ์ระหว่างพระพุทธเจ้าและมนุษย์ หรือที่ศาสนาพุทธ กล่าวไว้ว่า พระพุทธเจ้าและเวไนยสัตว์นั่นเองในความหมายเทพมันขึ้นอยู่กับการตีความ(Hermeneutics expressions) เพราะพุทธถือว่าจะคิดอะไรไม่พ้นเรื่องจิตสมมุติจึงมาสู่บทเรียนว่าเราจะเอาพระไตรปิฎกหรือจะเอกเทพเจ้า เมื่อจิตมนุษย์ตกที่นั่ง ลำบากเช่นพระเอกกรณีนี้สรุปง่ายๆคือจะให้พระเจ้าช่วยเราหรือพระไตรปิฎกช่วยเรา ที่พระเอกพบ คือตนเองนั้นละคือพระเจ้า (แม้พระเจ้ามีจริงช่วยตนก่อนพระเจ้าจึงจะช่วยเรา)  และพระไตรปิฎกใน ยามรัตติกาลแห่งชีวิตมรสุมเช่นนี้ไม่มีใครช่วยได้นอกจากเหตุผลทางสังคมและความเป็นเช่นนั้นเอง ของตนเองเท่านั้น จึงนำระบบเทววิทยามาศึกษาศาสนาพุทธได้อย่างลงตัว แม้คำว่า เทววิทยา อเทววิทยา นั้นจะมาสร้างความเข้าใจผิด แก่ผู้ที่ไม่ได้ศึกษาวิชาศาสนาเปรียบเทียบได้ก็จริง เพื่อคู่มือทางจิตให้พระเอกนำเรื่องขึ้นสู่ศาลยุติธรรม ในเงื่อนไขที่ว่าตนเองถูกเบี่ยงเบนและมีเหตุบรรเทาทางกฎหมาย  รองรับเพราะพระเอกเกิดมาไม่เหมือนเพื่อน กล่าวคือมีชะตากรรมที่ต้องศึกษาและวิเคราะห์  และมีสาเหตุที่ทำได้หากมองอีกมุมมองหนึ่ง  

เพราะฉะนั้นจึงกล่าวได้ว่า วิชาเทววิทยา จึงรวมการศึกษาที่เป็นระบบ ทั้งที่เป็นเทววิทยาและ 

ระบบที่ไม่ใช้เทววิทยาระบบทั้งมดนั้นไว้และจัดเป็นระบบเทววิทยาได้ลงตัว  

       เพราะว่า วิชาเทววิทยาเป็นศาสตร์เป็นกระบวนการเท่านั้น มิได้ผูกขาดในเรื่องใดเรื่องหนึ่ง และเป็นเพียงชื่อ หน่วยตรรกวิทยาการเรียน logos เพื่อเป็นเครื่องหมายถึงการเรียนรู้ชีวิตจริงของคนและเทพที่เชื่อว่า  แวดล้อมเราอยู่ถึงคำสอนของศาสนานั้น ๆ และการศึกษาความสัมพันธ์ระหว่างคำสอนของศาสดา ผู้สอนและมนุษย์เท่านั้นที่คุมชะตากรรมมนุษย์ ์ 

อารัมภกถาที่องก์ที่3 แต่ในละคร  เมื่อมีการชี้สองสถานเกิดขึ้นแล้ว  

      ในศาลทางตะวันออก แต่ก็ไม่วายต้องพาดพิงไปถึง ศาลสากลในตะวันตก ด้วย เพราะว่า พระเอกของเรื่องมีทรัพย์สินทางปัญญาชนิดต่างประเภทออกไปชนิดหนึ่งที่ศาลจะตีความ ที่สามารถใช้สิทธิเรียกร้อง ได้และมีสิ่งเป็นวัตถุและบุคคลที่เกี่ยวข้องเสียหายเกิดขึ้น โดยคนรักของพระเอกเองเป็นพยาน 

      ในเอกสารคำฟ้องและนัดชี้สองสถานมีสำนวนทางศาลถึง 500 หน้าแปลเป็น 500 ภาษาพร้อมทั้งภาษาโคบอลใหม่ที่อ่านด้วยกระแสทันจิตคนไร้ร่องรอย และมีสถานที่บุคคล และประเทศที่สาม ได้รับความเสียหายขณะเกิดเหตุร้ายขึ้น ซึ่งต้องพิจารณาเป็นเรื่องต้องชดใช้ค่าเสียหายอีกหนรูปแบบหนึ่ง เป็นแยกประเภท 

     และจัดเป็นสงครามชนิดหนึ่งได้จึงเป็นผลให้ต้องนำคดีนี้แยกไปพิจารณาอีกในต่างประทศ ในสิ่งที่พัวพัน หรือเกี่ยวพันทางการเมืองเชิงลึกอีกส่วนหนึ่ง และ ถึงแม้ว่าพระเอกจะเป็นคนหายสาบสูญไปแล้ว   

    แต่ท่าว่าก่อนที่พระเอกได้หายสาบสูญไปนั้นพระเอกได้มีนิติบุคคลคอยให้ความดูแลอยู่อย่างลับ ๆ และอย่างเปิดเผย จึงเป็นผลให้คดีนี้เป็นคดีที่ยืดเยื้อ และอมตะไปในที่สุด    เพราะเป็นปัญหาที่อาจสำคัญและเป็นประเด็น  ที่เป็นประโยชน์และ เป็นเยี่ยงอย่าง ต่อคนรุ่นต่อไปได้ในมุมมองของศาลสากล  

15 

        อารัมภกถาตอนที่ 3 เรื่องทรัพย์สินส่วนเกิน  ของพระเอกที่มีปัญหาพิพาทที่ถูกคนข้างเคียงมองข้าไม่เป็น และมีการเมืองแห่งความโง่และการเมืองแห่งความอิจฉาริษยา ของกลุ่มบุคคลคณะหนึ่งที่ไม่แสดงตัว และองค์กรลับใต้ดิน ที่ขาดองค์การเด่นชัด จนระบุบุคคลได้เข้ามาพัวพันเกี่ยวของ และสูญหาย และบานปลายด้วยการหาสาเหตุไม่พบ แบบที่โบราณเรียกว่า เรียบร้อยโรงเรียนจีน (คุยกันไม่รู้เรื่อง) ที่พระเอกเดือดร้อนและต้องติดตามคืน  

        ตอนนี้ทำให้พระเอก ได้กลายเป็นพระเอกตัวจริงขึ้นมา และส่วนเกินที่ยังเหลือยู่มีเพียงตุ่มใบเล็ก ๆใบเดียว จากยุค มนุษย์ 20,000 ปี และไม้สามง่าม พระเอกเรียก เหล็กชิ้นแรกที่บรรพบุรุษใช้สร้างตน โดยเรียกเหล็กนี้ว่า อาวุธแห่งเทพเนปจูน 9 ที่บรรพบุรุษของพระเอก ให้ตกทอดมา จากอดีตของความเป็นควายฟางข้าวและเคียวสามง่ามของมนุษย์ที่เริ่มต้นเป็นคนlสมบูรณ์  และไม่มีใครแตะต้องกับสกุลนิดนึง   

       ที่เหลือจากพ่อพงศ์กษัตริย์  พอพูดอ้างความตนเองได้ส่วน ศัตรูหมายเลขหนึ่งของพระเอก  ที่พระเอก เรียกว่า ศัตรูผู้บริสุทธิ์  หรือบาปบริสุทธิ์ ที่ทำให้ชีวิตพระเอกมีอันเป็นไปและต้อเบี่ยงเบนไปคือ “กฎแห่งความซวย” ที่พระแกประสบ 

16 

        คู่ความทางศาล ตาพ่อของแม่พ่อและยาย  ที่เป็นแม่ของแม่และผู้แสวงหาผลประโยชน์ที่ขัดต่อหลักเสรีภาพ ตามคำนิยามที่พระเอก  ให้ไว้และน้าสาวน้องคนเล็กของแม่ที่สงสัยว่าเป็นลูกที่เลิกจากชู้จากสมภารรูปหนึ่งในหนังเอกซ์ชนิดหนึ่ง 

       ที่โลกรู้ได้ผ่านสื่อพิสดาร ที่มีความประพฤติเลวทรามนิด ๆ  และตายไปก่อนที่พระเอกจะขึ้นศาลชี้สอง สถาน เรื่องทรัพย์สินส่วนเกินที่หายไป และตรงน้าสาวคนนี้ต่อมาเป็นโจรหญิงมหาภัย เป็นโสเภณี มีลูกสาวสองคน และลูกชายหนึ่งคน  ซึ่งจะเป็นผู้ตามฆ่าล้างเผ่าพันธุ์พระเอกในฉากต่อ ๆ ไป  

       เทพเจ้าในศาสนากรีก ซึ่งคาดว่าจะเกิดตอนบั้นปลายของชีวิตพระเอก  เพราะว่าน้าสาวคนนี้อายุน้อยกว่าพระเอก และ พระเอกเคยเป็นพี่เลี้ยง แต่น้าสาวเป็นคน  ที่ยายของพระเอกรักมาก หลังตาตายแล้วด้วยวัณโรคมีศพ  ฝัง ไว้กลางสวน ยายตามใจน้าสาวคนนี้ตามใจทุกอย่าง 

      และท้ายสุดยายจะจับแต่งงานกับพระเอก ขณะพระเอกมีงูเขี้ยวสนามแม่เหล็กบริวาร กลับมาจากนอกวังอรทัยมนัยนาใจเพชร และมาอยู่ร่วมกันที่วังวทัญญู มีงูพันหนึ่งตัวเป็นหนามกั้น  ความคิดของยายตัวนี้ไม่ลงตัวแต่พระเอกไม่เห็นด้วย ไม่สบอารมณ์ด้วย เพราะ เป็นญาติสายโลหิตด้วย 

     หลังจากที่พระเอกกลับจากนอก  เป็นผลให้พระเอกถูกลักพาตัว และผลักดัน พระเอกเข้าโรงพยาบาลโรคจิต เพราะอิทธิพลมืดจากเจ้าบาดาลพวกชอบชักหัวกระบานให้คนอื่นตายห่าส์ แต่ท้ายสุดน้าสาวคนนี้แพ้และต่อมาบวชชีเหตุผลที่แพ้ 

     เพราะ ปรัชญาของพระเอกมีว่า การสมรสแบบคลุมถุงชน เยี่ยงพ่อแม่นั้นที่เกิดสมัย ตากับยาย ทำมานั้นไม่ดีเลย และชนิดแต่งงานกันเองลูกเกิดมาไม่แข็งแรง เพระเหตุนี้เรื่องนี้พระเอกไม่ตัดสินใจแต่งงานกับ น้าวสาวคนนี้ เหตุผลตัวนี้ด้วย  แม้ว่าพระเอกมีคนรักแล้วแต่ห่างเหิน พระเอกยอมรับว่า ยายมีมโนใต้ความคิดในจิตมนุษย์ส่วนลึก ธรรมข้อนี้ด้วย คือ ไม่บังคับโดยตรง ไม่มีความคิดเห็น แต่ก็ไม่ค่อยชอบพระเอกเท่าไหร่นัก ในโอกาสต่อมา แม้เป็นหลานรักคนโต  

        การไม่ถูกขังต่อที่โรงพยาบาลคนบ้าของพระเอกเพราะว่า พิสูจน์ได้ว่า พระเอกไม่ได้เป็นโรคประสาทตามที่กล่าวหา แต่เป็นคนโรคนักเรียนนอกเท่านั้น และสงสัยว่าการลักพาตัวใส่กุญแจมือพระอก ไปไว้โรงพยาบาลโรคประสาทคราวนั้น  

       มีปมเรื่องมรดกสถานะลูกคนเดียวของพระเอก  และคือทำให้พระเอกเป็นคนเสมือนไร้ความสามารถ จะได้ปกครองพินัยกรรมได้สะดวกขึ้น  โดยกลุ่มผลประโยชน์ชุดต่อไปที่จะโตขึ้น แต่พระเอกไหว ตัวทันแผนนี้เสียก่อน และต่อมา ญาติรอบข้างชนิดใกล้เคียงที่สุดได้เข้ามาพัวพัน  

       ในชีวิตพระเอกมากขึ้นเรื่อง ผลประโยชน์ เดิมมีสาเหตุและความเป็นมาคือ มรดกของพระเอกคือวังวทัญญู งู ตุ๊กแก นางแอ่นอกนก จิ้งจก แมลงสาป ปลวก มอดที่เป็นพญาและเจ้าจอมปลวกทั้งหมด ที่สร้าง ขึ้นมาใหม่จากเงินการค้าเล็กน้อยของพ่อและแม่ของ พระเอก เพื่อทำเป็นสถานที่อยู่ในชีวิตบั้นปลาย (พ่อแม่พระเอกทำมาหากินเก่งกว่าทุกคนแต่มีปัญหาชีวิตสมรส)  

สืบสมัยต่อมา  

       ตาคนหนึ่งที่มีอำนาจ เข้าใจผิด และปิดประ มูลให้น้าเขยคนนี้ซึ่งต่อมาเรื่องยาวเหยียด เพราะน้าเขยคนนี้ด้วยที่สร้างปัญหา ให้พระเอกและเป็นสายตำรวจลับ เพราะมีเบาะแสว่าน้าเขยคนนี้เป็นตำรวจสายลับสมัครเล่น 

      สันติบาลรัฐพลัดถิ่นมาติดตามความเคลื่อนไหวพระเอกในฐานะ นักเรียนนอกที่มีพวกมาก และเพื่อมาหา ผลประโยชน์จากพระเอกในอนาคต อย่างไรก็ตามเรื่องจบลงเสียก่อน หลังทำศพตาเสร็จ พระเอกได้ฟ้องสารวัตร ปราบปราม ให้นำตัวน้าเขยคนนี้ออกจากวังวทัญญู ที่มีงูชุมชนทันทีเพราะยายสั่งไว้ฐาน ข่มขู่ทางจิตวิทยาและ รินรอนสิทธิพ่อแม่พระเอกเอง  พระเอกเรียกไปประนีประนอมที่โรงพัก แต่น้าเขยพระเอกคนนี้บ่าย เบี่ยง จนกระทั้งต่อมาไม่ทราบหายไปไหน และน้าสาวก็หย่าในที่สุด ด้วยเหตุผลอะไรไม่ทราบ แต่เรื่องสินสมรส และเรื่องอื่น เพราะน้าเขยคนนี้เป็นคนจน แต่ก็คงเหลือลูกไว้3 คนที่คาดว่า  

17 

      จะเป็นภัยต่อพระเอกในอนาคตในฉากหนึ่ง 16 วัน นี้แต่พ่อและแม่ให้ยายขออยู่อาศัยจนตาย ซึ่ง ในช่วงนั้น ลูกเขยยายคนใหม่ที่เป็นผัวของน้าสาวคนเล็ก ที่พบรักขณะบวชชีในถ้ำมืดดงค้างคาวบินเล่นปาดเคี้ยวพญาจงอางขาว ขณะที่น้าเขยคน นี้ไปเป็นช่าง รับเหมาก่อสร้างโบสถ์ และรับสินบนกัน เพื่อให้ตาของพระเอกคนที่ สามพันหนึ่งที่คนหนึ่งที่เป็นญาติยอมให้สร้าง ได้ตามฐานอำนาจ ที่มีอยู่ต่อมาสร้างความเสื่อมเสียชื่อเสียงกับ ตาคนนี้เป็นอันมาก แม้ว่าทุกฝ่ายจะ เข้าใจ 

       เพราะท่านมีคุณธรรมชั้นเยี่ยม แต่ไม่ทันคนเท่านั้น ทว่า ตอนสร้างวังวทัญญู งูนั้น ยายได้สร้างทับลงบนบ้านของขวัญแม่จากตาแก่ลูกผู้หญิงคนโต ที่ตาให้กับแม่ไว้ก่อนตายตอนที่ตามีชีวิตอยู่และ บ้านวังมโหระตะ(บ้านเก่าตา)  

      ที่พระเอกอาศัยอยู่ตอนเด็ก ที่ติดกับภูเขาถูกรื้อ  เพราะการแนะนำของน้าสาวนี้(บ้านหลังนี้พระเอก เสียดายมากเพราะโรมานติกสงบจากคน) เชื่อว่าเสียกลคนมือที่สาม น้าสาวหลงกลได้ง่าย แม้ฉลาด แต่คงไม่ทัน และหลงกลคนง่าย เพราะฮอร์โมนที่เกิดจากคนสูงอายุแล้วและอ่อนเลข ตัวนี้ทำให้  ครอบครัวและชีวิตพระเอก กลายเป็นพระเวสสันดร ระหกระเหิน ทำให้ฉากชีวิต เพิ่มความกดดัน ขึ้นอีกมากมายตามมา  

     และในบั้นปลาย พระเอกต้องมีปัญหามากมายที่ต้องคิดให้เกิดความกดดัน ทำให้เปลืองสมองแรงงาน จนพระเอกกลายเป็นคนไม่เอาอะไรเลย จนกว่าวันตายและวันรับมรดก จะมาถึง หรือวันที่พ่อจะตั้งโรงงานอุตสาหกรรมในฝัน   และในความเป็นจริงไว้ให้ถ้าเงินพ่อไม่โดน โกง 

     จากการซื้อหุ้นใต้ดินเอาไว้ในสมัยหนึ่ง (พระเอกเคยฝันว่าจะเป็นผู้จัดการให้โรงงานพ่อ)  

    พระเอกจะมีชีวิตอย่างที่มีอยู่เพราะ ปลงใจว่า มันไม่มีประโยชน์อะไรที่จะทำอะไรแบบเริ่มต้นใหม่เมื่อเรือรั่ว แล้วไม่ปะให้เรียบร้อย อย่างไง ก็พายไม่ถึงฝั่งแน่เสียเวลาเปล่าเหนื่อยเปล่า ดูของเก่าให้เรียบร้อยเอาแต่น้อย มีแต่พอตัว หลังศพพ่อและแม่แล้ว เหลือ เท่าไหร่เอาแค่เท่านั้น หรือค่อยว่ากันอีกทีปรากฏว่าเผลอไประยะเดียว แม่ถูกผลักดันให้ขายที่นาลึก และถูกรางวัลมีเงินก้อนหนึ่ง ซ่อนเอาไวไม่ให้ผัวรู้ 

      เพราะถ้าผัวรู้ผัวเอาหมดฝากเพื่อนไว้บ้างต่อมาเพื่อนรักนั้นตายลงเลยเงินที่ฝาก ไว้หายหมด เพราะพ่อไม่เคยไว้ใจแม่เรื่องเงิน แม่ให้เขาหมดใจง่ายเรื่องเงิน เรื่องทางเพศเท่านั้นที่แม่ไม่ใจง่าย และเพราะพ่อกลัวแม่ถูกเขาโกง แต่แม่ก็แอบทำคือขายที่นาลึกได้สำเร็จพ่อไม่มีสิทธิ 

      และ เพราะไม่ใช่สินสมรส และส่วนเงินที่แม่ขายนาได้ส่วนหนึ่งแม่ให้วัด แต่กับพระเอกแม่ไม่ไว้ใจและ ให้สักซองติมเดียว เพราะเคยพระเอกเคยทำเงินแม่หายไป 1 ก้อนเมื่อวัยเบญจเพส และแค้นไม่หาย แทนที่จะหาความสงบเป็นชีต้องออกมาใช้ชีวิตโลกอีกครั้งเพราะหนี้ผลที่ตามมาเงินนี้ได้ตกไปใน มือของน้องผู้หญิงของแม่ส่วนหนึ่ง   

     และเพื่อบ้านหลายคนในรูปยืม แบบมีดอกเบี้ย แม่ไม่ใช่คนหน้า เลือดแต่ภาวะบ้าตามสังคมจากปรัชญาเงินกู้ที่แม่เล่นตัวนี้ผลแม่ถูกโกงหมด แม่อ่อนเลขคิดเลขไม่เป็น และไม่มีดอกเบี้ย นิติกรรมหลายอย่างเกิดตามมา มากมาย ทั้งพ่อและแม่ได้สร้างพินัยกรรมอำ พรางขึ้นมามากมาย มากมายจนทำให้พระเอกปวดหัว อันเป็นไปตามกฎแห่งความซวย แต่ธรรมย่อมชนะอธรรม  

18 

      พระเอกได้แก้ปัญหานี้ด้วยวิธีการทางการเมืองและกฎหมาย ก็พอทำเนาได้ระยะหนึ่งโชคดีพระเอกอายุไม่สั้น รู้จักรักษาตัวมีปริญญา ผลที่ตามมาคือ การติดตามหนี้สินชนิดหนี้จะ กระทำโดยเจ้าหนี้ของพระเอก ในช่วงที่พระเอกได้ระหกระเหินออกนอกบ้าน และแพร่งพายข่าวนี้ออกไป 

     ตามสภาพของพรนะเอกเอง มันฟ้อง สู้เจ้าหนี้ต่าง ๆ และมีมูลความจริง เพราะว่าครอบครัว พระเอกเหลือจากนิติกรรมคือ พ่อ แม่พระเอกเท่านั้น เฉพาะที่มิใช่ส่วนเกิน แต่ส่วนเกินคงโดนเบี้ยว โกงหมด พ่อแม่พระเอกเป็นคนดีมีศีลธรรมถือความสัตย์ และไม่กินเหล้า ไม่เล่นการพนันขยัน ทำงาน เป็นแมงกระชอน รู้จักเก็บเล็กผสมน้อย และรู้จักทำบุญ เพื่อนบ้านรัก เพราะยอมเป็นฝ่าย เสียเปรียบกับทุกคน  

       แต่ว่า เมื่อคราใด การเสียเปรียบมีมาก ทำให้บั่นทอนจิตใจพระเอกมาก จน พระเอกเห็นว่า มันไม่ได้อะไร มากกว่าการอยู่เฉย เพราะทุกอย่างมัน format เอาไว้เราควรทำ ตัวอย่างที่เป็นไป น้ำเชี่ยวอย่าขวางเรือ มันไม่ได้อะไรนอกจากเจ็บตัวและตายเปล่า 

     ในที่สุด เมตตาธรรม มนุษย์ธรรม ถ้ามี พระเอก ก็คงต้องใช้ถ้าหากว่าวาระสุดท้ายมาถึง  

    เพื่อแก้ปัญหานี้ให้รอดได้และถ้าพ่อและแม่ตายพระเอกยังมีชีวิตอยู่ก่อนรับมรดกที่คิดว่าคงเหลือน้อยนิด หลังการพยาบาลแม่ซึ่งป่วยด้วยโรคเส้นโลหิตฝอยในสมองแตก บางส่วนนั้น จากยาพิษชนิดหนึ่งที่ลูกของน้าสาใช้ขณะขอความเห็นด้วยบางอย่างเกี่ยวกับพิพาทเย็น ๆ 

      ที่มีอยู่ในวังวทัญญู งูกอร์ปกับชีวิตที่ไม่ลงตัวของแม่ด้วย และพ่อไม่มีอาชีพมั่นคง นอกจากป่าผลเกษตรกรรมเล็กน้อย พอเก็บกิน และออมไว้  เพื่อค่ายาค่ารถช่วงป่วย ส่วนนิติกรรมบางอย่างคงโดนโกง เงินสดติดตัว พ่อแม่หลังตาย นอกจากพินัยกรรมที่อำเภอ คงไม่เหลือให้พระเอกแตะต้องแน่นอน เพราะหนี้สินที่มีคนเป็นหนี้สิน แบบทางการเมือง แบบนิติกรรมอำพรางชนิดพิเศษไป พระเอกจะขายวังวทัญญูนี้และออกป่า อยู่เอกา หรือเดินทางไปต่างประเทศเพื่อรับเงิน ประกันสังคม  

     ที่พระเอกเคยมีสิทธิทวงได้อยู่ขณะไปศึกษา ต่อที่ต่างประเทศ ในช่วงหลังเบญจเพส เล็กน้อยสมัยหนึ่งได้หรือพึ่งใบบุญที่เพื่อนเก่าที่เป็นขุนนางในตะวันตกอีกครั้ง ยายของพระเอก  

19 

     ชีวิตยายของพระเอก อาชีพเดิมคนเลี้ยงช้าง และโกยขี้ช้างไปขาย ยุคสมัยที่ ใช้เงินเป็นรูทองแดง และเงิน ชีวิตของท่านเกิดทันสมัย รัชกาลที่5 ตอนปลายของกระทวยมองตากู บ้านเกิดอยู่ห่างจากบ้านที่ทำการ สมรสเพียง 30 กิโลเมตร เป็นบุตรสาวของปู่และทวดของพระเอก เป็นลูกคนสุดท้อง 

     มีพี่น้องด้วยกัน 5 คน เป็นหญิง2 ชาย 4 พี่ชายคนโตของยายเป็นช่างไม้สมรสมีเมียและเมียตาย มีลูกลูกตาย ตัดสินใจ บวชพระ และเป็นคนอุทิศตัวเองเพื่อสร้าง วัดสร้างกุฎีให้กับทางอำเภอในพื้นที่ตำแหน่งล่าสุดเป็น คู่สวดและเป็นเจ้าอาวาส และก่อนตายอายุขัยถึง 109 ปี 

     ตายในผ้ากาสาวพัสตร์ และเป็นเกจิอาจารย์ ชื่อดังในพื้นที่ปลุกเสกพระ หมอน้ำมนต์ ยาแผนโบราณ ยายเมื่อตอนเป็นสาวท่านเล่าให้พระเอกฟังว่า ท่านชอบ ทัดดอกลำเจียก ซึ่งสมัยนั้นหาง่าย ต้นลำเจียก ชอบขึ้นตามข้างคลอง มีเพื่อชายมาก  

      ใครก็ชอบ แต่ท้ายสุดมาตกหลุมรักกับตา ซึ่งเป็นคนลูกครึ่งกระทวยมองตากูจีน ยายเป็นคนร่างเล็ก ไม่กลัวคน เคยเห็นเสือ โคร่งลาย พาดกลอนมากินควายที่กลางสวน ตาตัวใหญ่ทรงโรมัน ยายทำนาเก่ง และจักสานเก่งมาก เคยร่วมกันจักสานยุ้งข้าว    

     ที่ทำจากแกลบผสมดินเหนียว ขี้ควาย และรำ ได้ใบใหญ่มาก ยายของพระเอก เป็นคนแก่วัด เคยบวช ชี คนดุ และโกง ตีลูกตีหลานไม่ไว้หน้าใคร ขึ้นศาล  

    กล้าพูดกล้าทำ กินหมาก เคยขึ้นศาลตอนแม่พระเอกโดนปล้ำ อาชีพกสิกรรม เป็นอาชีพหลัก ขายของไม่เป็นมีแต่ให้และทำบุญ เลียงควายเก่ง ชอบกินปลาดุกฉู่ฉี่และนำพริก เคยเป็นมัคทายกวัดที่ใกล้บ้านจนเสียชีวิต เพราะโดนงูเห่ากัด และ พิษค้างตายด้วย โรคแทรกซ้อนคืออัมพาต อีก 3 ปีต่อมา ตายคามือ แม่ของพระเอก ไม่ทิ้งมรดกอะไร ไว้ให้แม่เพราะที่นา 2 กะบิ้งคือนาลึกและนาตื้น 

     นาลึกก็ขายไปรักษาตัว ส่วนนาตื่นสมบัติเดิมที่แม่ซื้อมา ทรัพย์สินเดิมของลูกที่ให้ไป ก็ติดจำนองหมดทุกราย ยกเว้นรายของแม่ซึ่งที่นาแม่และที่ดิน  

    แม่ที่ใช้อยู่นั้นแม่ซื้อมาเองและทำกับพ่อขึ้นมา สรุปมรดกที่ยกให้แม่คือ ที่บ้านวังวทัญญูนั่นเอง ส่วนที่นามีนาลึกและนาตื้น นาลึก ได้ขายไปเสียก่อนถูกยกให้แม่ด้วยแผนการซื้อตัดหน้าการให้มรดกแม่ของน้องเขยต่างครัวของพระเอกเอง ยายเคยทะเลาะกับตาที่วังมโหระตา  

    ยายกระโดดกัด หน้าตา จนเป็นแผลเลือดออก หลานข้างยายพระเอกคนหนึ่งที่ไป อาศัยเรียนตำราชายชาตรีของตา อยู่ตอนนั้น เห็นเหตุการณ์เข้าไปห้าม วัยกลางคนห้ามก็ไม่มีใครฟัง ส่วนพระเอกจำความไม่ได้ว่า แอบดูตากับยายตีกัน เพราะกลัว ทะเลาะกันเรื่อง ทำโทษพระเอกเกินไป ปรากฏว่าเป็นพยานต่อศาล ให้การศาลจนเป็นผลให้คดีนี้ลูกสาวผู้เป็นแม่ของพระเอกชนะความ จนคนที่แพ้คดี เป็นบ้าตลอด ชีวิต 

     แม่มีคนนับถือ เมื่อแม่ตายแล้วเก็บศพเอาไว้ไม่เผา มิใช่เอาไว้ทำผีหลอกศัตรู   (ช่วงนี้สิ่งที่พระเอกรู้ว่ายายก็รักเช่นกันตอนพระเอก เป็นไข้ไทฟอยด์ ปางตาย 24 ชั่วโมง ขี้พระเอกยายเท่านั้นนั่งพยาบาล) คนที่สองเป็นชายทั้งคู่ทำหมาหากินเป็นกสิกร อายุสั้น แต่งงานกับผู้หญิงในพื้นที่บ้าน เกิด    

20 

     ส่วนคนที่เป็นผู้หญิงรองจากพี่ชายคนโต มีลูกเขยเป็นผู้ใหญ่บ้าน และทหารผ่านศึก  

     อาชีพกสิกรรม ใจบุญสุนทาน บวชชีและตายตอนเป็นชีเป็นคนที่มีอารมณ์เย็น ดีน่ารัก เคยเลี้ยงดูปูเสื่อ พระเอกระยะหนึ่ง ตอนที่แม่ของพระเอบวชเป็นชีและ ได้ร่วมสร้างกุฎีกับขุนนางที่มาพักใจใน ภูธร จากเมืองหลวง  

    ยายชอบนุ่งผ้าโจงกระเบน มีบุญคุณกับคนส่วนใหญ่ในพื้นที่มีญาติของยายนั้นเป็นนับ ญาติเป็นเศรษฐีอิทธิพล ระดับชาติ เคยมาเยี่ยมที่บ้าน ตอนลูกชายเศรษฐีคนนั้นสมัย รับเลือกตั้งเป็น สมาชิกสภาผู้แทนราษฎร ์ยายสารภาพาว่าตานั้นห้ามฆ่าสัตว์ในบ้านเด็ดขาด ยายก็แอบให้ลูกสาวคน รองที่2  

       จากแม่ไปจับปลาดุกมาแกงกับใบมะกรูดกิน ตาจับได้ก็โกรธเคืองกันไปหลายวัน ยายชอบห่มผ้าสีขาวเฉวียงบ่า เข้าคนเก่ง ตอนมาผ่าตัดตาที่กรุงเทพฯ ขุนนางแนวหลังชวนไปพักที่บ้าน เพื่อรักษาวาสะเทือนของลูกกะตา เพราะเห็นว่าเป็นแม่ของแม่ของพระเอก  

      ที่เคยเป็นชี ขุนนาง ผู้นี้ชมแม่พระเอกล้างถ้วยเก่งสะอาด ตลอดการเป็นชีในวัดที่ขุนนางผู้นั้นเคยไปร่วมทำบุญ และมีบุญคุณกับสามีของขุนนางผู้นั้นอีกหลายอย่าง ในสมัยยุคไปบูรณะวัดหลังสงครามโลกครั้งที่2  

      ที่เชิงสะพานประวัติศาสตร์ชานเมืองกรุงเทพ ฯ ยายของพระเอกรูปร่างผิวดำ ฟันแข็งแรงกินหมากจัด ทำบุญเก่งไม่ชอบคนคุยโว หรือ เบ่ง  

        ยายของพระเอกไม่ชอบคนไม่รักษาคำพูด ชอบคนทำงานเก่งขยัน นิสัยเหมือนผ้าพับไว้น่ารัก ครั้งหนึ่ง เคยเอาผีตายโหงเข้าบ้าน เพราะเห็นว่า เป็นลูกเขยที่ตนเห็นว่าอัธยาศัยดีงาม ลูกเชยยายคน นี้ถูกยิงตาย ลูกเขยยายที่ยายไม่ชอบอัธยาศัยคือ พ่อของพะเอก แต่ที่ตอนแต่งงานกับแม่ได้ เพราะตาเห็นชอบด้วยเพราะตาเห็นว่าคนเชื้อจีนขยันโดยเฉพาะจีนที่อพยพมา 

       และมักรวย ยายเดินเก่ง ไม่เป็นภาษากระทวยมองตากูสักตัวเดียว เขียนชื่อภาษากระทวยมองตากูได้เฉพาะชื่อหน้าของตนเองเท่านั้น และเมื่อมีนิติกรรมที่จะต้องทำจะประทับลายนิ้วมือ ที่บ้านตามีนา 4 กระบิ้ง 2 กระบิ้งอยู่กลางสวน โหรตา ขุดเอง ด้วยไถและควาย ส่วนนาอีกสองกระบิ้ง นั้นนาธรรมชาติมาแต่โบราณกาล ยายต้องทำ นาทุกครั้ง แต่ตาของพระเอกทำนาไม่เป็น การพิพากเริ่มขึ้น  

21 

      พระเอกเป็นทนายความยื่น คำร้องและแก้ต่างด้วยตนเองในนัดแรก ๆแต่ในนัดต่อ ๆ ไป 

      มีทนายทะเบียนและเป็นทนายเอาเอกสารมา ช่วยแก้ต่าง เพราะเห็นใจพระเอก เพราะพระเอกเป็น เพื่อนเก่า ที่ตกระกำลำบากมาด้วยกันในตะวันตก และไม่พัวพันทางกรเมืองเชิงลึกอื่นใด นอกจากสิ ทธิอันชอบธรรมของเพื่อนทุกคน คิดว่าที่ควรเป็น ข้าพเจ้าเป็นสุภาพบุรุษ เป็นมนุษย์ มีมันสมองและ กิเลส 

22 

      ถูกลิดรอนเสรีภาพ หรือกรณีอื่นที่มีลักษณะเป็นความเสียหายที่มีและคิดว่ามีที่ไม่สามารถยอมความ ได้เพราะจำเลยบิดพลิ้ว จึงขอให้ศาลตัดสินพิพากษาให้จำเลย ชดใช้ค่าเสียหายพร้อมดอกเบี้ยถ้ามีให้แก่โจทก์ เป็นเงินพันล้านปอนด์สเตอร์ลิง โดยในการนี้โจทก์มีสติสัมปชัญญะบูรณ์  

      โจทก์เคย เรียนกฎหมายสากล มีความรู้กฎหมาย โดยนิติปรัชญาสภาพ อนึ่งคำร้องนี้อาจจะต้องพิจารณา ให้เป็นคดีแพ่ง อาญา การเมือง และโดยคำฟ้องนี้และขอแจ้งให้ศาลทราบว่า เพราะโจทก์มีสุขภาพ ไม่สมบูรณ เพราะฉะนั้น แม้โจทก์เสียชีวิตในขณะคำพิพากษายัง ไม่ถึงที่สุด ก็ขอให้คณะตัวแทนที่เป็นทายาทโดยพิสดารหรือโดยวิธีใดก็ตาม ดำเนินการต่อฟ้องต่อ อุทธรณ์ต่อได้ทั้งในเขตพิพากษาและนอกเขตพิพากษาถ้ามีเป็น  

จนกว่าคำพิพากษาถึงที่สุด ถ้าคดีนี้คำพิพากษาถึงที่สุดให้โจทก์และคณะชนะ ให้เงินชดใช้ค่าเสียหายตกเป็นของมูลนิธิที่โจทก์ตั้งขึ้น หรือที่มีวัตถุประสงค์อย่างเดียวกัน  

      โดยเงินดอกผลมูลนิธินั้นต้องมีข้อความว่า เพื่อมนุษยชาติและศีลธรรมอันดีงาม และความเป็นธรรมระบุไว้ด้วยและให้โดย และเงินที่ให้ไม่หวังสิ่งตอบแทนอื่นใด และขณะที่นิติกรรมสัญญาของมูลนิธิโจทก์ยังไม่สมบูรณ์ 

      บรรยายฟ้องโดยสรุปมีดังนี้อนึ่งโจทก์ขอสาบานตนว่าว่าโจทก์นับถือศาสนานิกาย อิพิคิว เรียน สโตอิค10 สาบานว่า ทุกอย่างเป็นสัจจะจริง ไม่มีการกล่าวเท็จแต่ประการใด โจทก์เป็นมนุษย์ ์มีสติสัมปชัญญะสมบูรณ แม้อาจถูกกระทบกระเทือนโดยเหตุใด ที่ทำให้สำนวนเบี่ยงเบนไป  

      ก็ให้ถือว่าดุลยพินิจของศาลต้องเห็นชอบและชี้ขาดให้ความเป็นธรรม ในการนั้น ๆ ด้วย เพราะความมีมูล แห่งคดีดังกล่าวนี้โจทก์เป็นปัญญาชนได้รับความเสียทั้งทางทางร่างกาย และจิตใจ เพราะจำเลย กระทำการอันไม่ชอบด้วยมโนธรรม และกฎหมาย  

      โจทก์เคยวิงวอนแล้วโดยวิธีอื่นใดแล้ว แต่กลับ แต่ได้รับการกลั่นแกล้งโดยประการต่าง ๆ คงเดิมโดยสภาพ เท่าที่โจทก์จำได้และเอกสารอื่นเทียบเอกสารพยานเอกสารของโจทก์ ในภาวะเช่นนี้และเอกสารอื่นที่นับเข้าในการฟ้องครั้งนี้ซึ่งจะแนบท้าย และนำมาโดยบุคคลหรือโดยโจทก์เอง 

     หรือโดยบุคคลที่ศาล เรียกให้มาเป็นพยานในคดีนี้ในเหตุการณ์ชี้สองสถาน ถ้ามีค่าใช้จ่ายและค่าธรรมเนียมศาล ให้ยกเว้น และออกให้โดยศาลเป็นสำคัญ โดยงบพิเศษที่เกิดขึ้นจากบัญชีบริจาคของรัฐ หรือรัฐบาลกลาง ของ ประเทศได้เพราะเห็นว่า เรื่องนี้ความสำคัญและเป็นประโยชน์แก่สาธารณะ และเป็นคดีมีมูล และเป็นแบบอย่างของคดีประเภทเดียวกันทั้งหมด 

    ที่เกิดขึ้นในประวัติศาสตร์กฎหมาย ของมนุษยชาติที่ครอบคลุมในเขตพิพากษานั้น ๆ จึงขอเรียนท่านผู้พิพากษาได้ดำเนินการ ใช้ความ ยุติธรรมที่เรียนศึกษากันมา ให้เป็นประโยชน์ต่อไปเพื่อความเป็นธรรมของทุกฝ่าย อันจะทำให้หรือ นิกายเน้นความสุขและการปล่อยตัว  

23 

กระทำให้หรือเป็นสาเหตุให้เกิดคือ ที่ล่อแหลม ความขัดต่อศีลธรรมอันดีงาน ของสังคมและความเรียบร้อยทางศีลธรรม และจิตใจของหมู่มวลมนุษย์ชาติสืบต่อไป ศาลชั้นต้นประทับรับฟ้อง และนักการสืบพยานและการแสดงเอกสารในนัดต่อไป หมายเหตุและศาลสั่งให้โจทก์แยกคดีออกเป็นแพ่ง อาญา การเมืองให้ชัดเจน และแยกเขตฟ้อง ออกเป็นนิตินัยเฉพาะออกไป ส่วนศาลนี้รับคดีเพ่งเท่านั้น  

     หรือรับฟังทั้งหมดพลางไปก่อนเพราะเป็น สภาพ  

จึงทำการพิพากษาเฉพาะคดีเพ่งอย่างเดียว ส่วนคำพิพากษาที่ฟ้องโดยโจทก์ที่ไม่มีมูลทางเพ่ง แต่เป็นมูลาทางการเมืองและอาญา ให้โอนคำพิพากษานั้นๆ ไปพิพากษา ในศาลอาญาและศาล การเมืองหรือ ศาลอื่นหรือศาลต่างประเทศที่ติดพันสุดแต่ความเหมาะสม โดยอนุญาตให้นำสำเนา เอกสารที่โจทก์แสดงทุกรูปแบบไปแล้ว ดำเนินการชำระพิพากษาต่อเนื่องอีกครั้งได้เฉพาะแยก ประเด็นนั้นๆ ต่อ ๆ ไปได้เพื่อเป็นการประหยัดเวลา และความชอบธรรมแก่คดีอื่น ๆ ด้วย จึงปิดการพิพากษานัดในวันนี้ 

24 

     แม่ของพระเอก แม่ของพระเอกเป็นคนมีสัญชาติ และเชื้อ จ โดยพ่อเป็นคนกึ่ง สัญชาติกระทวยมองตากูจากมณฑลไฮหลำ และแม่เป็น สัญชาติ ก แท้เชื้อ น คล้ายจีนอยู่บ้างเล็กน้อย แม่ของพระเอกรูปร่างเล็กปานกลาง หน้าทรงรูปไข่สูง 150 เซ็นต์ 

    ตอนสาว ๆ สวยงาม เหมือนหญิง ชนบททั่วไป ได้รับการศึกษาพื้นฐาน ตามข้อบังคับของกระทรวงธรรมการกระทวยมองตากูสมัยนั้น ก่อน 2500 เพื่อร่วมรุ่นสมัยเรียนที่โรงเรียนประชาบาล ได้เป็นครูนอกนั้นเป็นแม่บ้านส่วนใหญ่ยังมีชีวิตอยู่บิดามารดา ของแม่พระเก มีฐานะดีในระดับหมู่บ้าน มีอาชีพ เกษตรกรรมและกสิกรรม  

     มารดาของ พระเอกเป็นบุตรสาวคนโต เลี้ยงน้องทุกคน บางคนตายไปแล้ว อนึ่งเพิ่มข้อความตอนยายของพระเอก ตอนถูกงูกัดนั้นยาย  

ยังไม่ตายทันทีแต่เพราะถูกพระเอกช่วยเอาไว้โดวิธีการปฐมพยาบาล โดย จับงูตัวที่กัดส่งให้หมอ ที่รักษาซึ่งเป็นโรงพยาบาลท้องถิ่น เป็นหมอปฐมพยาบาล ก่อนที่ส่งส่งหมอ พื้นบ้านต่อมา กล่าวคือ พระเอกใช้ผ้าพันต้นบาดแผลที่ถูกงูกัด แล้วส่งขึ้นมอ์รเตอร์ไซด์เช่าผ่านมา ฉุกเฉิน เข้าโรงพยาบาล ห่างจากวังวทัญญู งูเพียง 10 กิโลเมตร 

      ขณะนั้นมีพระเอก และน้องสาวต่างร่วม ญาติและยายเท่านั้น ขณะเกิดเหตุงูกัดยายองพระเอกในวันนั้น โดยงูเห่าดอกจันท์กัดที่หัวแม่เท้า ขณะเอื้อมจะหยิบของบางอย่างที่ยุ้งข้าว ที่พระเอกพักอาศัยอยู่และงูได้หลบนอนอยู่ใต้ปีกไม้ยางที่เป็นไม้รอง ๆไว้เพื่อนั่งเล่น เดินเล่น ในยามวิกาลได้ขณะงูกัดนั้น แม่พระเอกมีพิพาททางอารมณ์กับพระเอกอยู่พระเอกจึงแอบ  

25 

     มานอนที่ยุ้งข้าว เพราะยายของพระเอกจะให้ดำเนินการขับไล่น้าเขยที่มาอิงอาศัยกับตนเองเป็น เวลานาน แต่ไม่รู้จะพูดอย่างไร และการกระทำอย่างนี้ก็น่าเกลียด แบบนอนหลับทับสิทธิ คนในพื้นที่ไม่มีใครเห็นด้วย แต่พูดกันไม่ออก เพราะน้าเขยแต่งงานแล้วอาศัยวังวทัญญู งูเป็นเรือน หอ ชั่วคราวเท่านั้น      

    แม้การแต่งงานครั้งนี้มีเงินสินสอดทองหมั้น ก็ได้มอบให้ยายของพระเอกไปแล้ว ก็จริง แต่ตัวนี้ไม่ได้เป็นกรรมสิทธิ์ในเรือนหอนั้นด้วย  

    ในการนี้ทั้งน้าน้องสาวคนเล็กของแม่และ น้าเขยทราบดีว่า บ้านหลังนี้เป็นของแม่พระเอก โดยแม่ยายได้ใช้อำนาจสร้างเสริมทับสิทธิ์ คือสร้างทับวังวทัญญู งูไปอีก แต่สภาพก็ยังคงเป็นของพระเอกอยู่ดีเพราะสร้างบนหน้าดินของแม่พระเอก และแม่พระเอกและพ่อก็ยังไม่พูดอะไร เพราะโตกันแล้ว รู้จักคิด เพราะฉะนั้นยายและน้าสาวและคณะจึงเป็นผู้อาศัย แม้มีพิรุธว่าจะครอบครองปรปักษ์  

      แต่พระเอกรู้ทันไปแจ้งความเอาไว้และการทำแบบนี้พระเอกไม่ค่อยจะเห็นด้วย เพราะต่อไปผลจะมีปัญหา และพอดีเป็นสถานการณ์ที่เกิดของเด็ก 3 คน ที่เกิดจากน้องแม่ที่บ้านหลังนี้และยังเด็ก 

      แต่ทาง ยายของพระเอกพยายาม จะให้พระเอกเห็นด้วย พระเอกไม่เห็นด้วย เพราะว่า ที่ดินของน้าก็มีกรรมสิทธิ์แล้ว ซึ่งเคยถูกครอบครองไวให้โดยแม่พระเอกในฐานะ ที่เป็นบุตรสาวคนโต และได้โอนกรรมสิทธิ์ไปแล้ว ก็น่าที่จะสร้างบ้านอยู่เองได้แต่ทำทองไม่รู้ร้อน ผลคือ  

       ต่อไปพวกคณะนี้จะต้องมีปัญหากันกับยายแน่นอน แต่ยายก็ไม่รู้จะพูดอย่างไร จะให้พระเอกไปฟ้องทางศาลทำให้เรียบร้อย แต่พระเอกก็ประวิงเวลาเพราะสภาพบังคับ มีเด็กอ่อนอยู่ด้วยเหตุนี้ยายของพระเอกและ พระเอก จึงมีสงครามอารมณ์กันตลอดเวลา ในช่วงที่กลับมาพักอาศัยบ้านวังวทัญญูนี้กลับมาที่แม่พระเอก ซึ่งทราบกันทั่วไปว่าเป็นคนดีไม่เคยมีคดีอะไรติดตัว ตอนเป็นสาวเคยโดนปล้ำและชนะความที่ศาลจังหวัดต่อมาพบรักกับพ่อที่สวน  

     ขณะที่พ่อมาเป็นลูกจ้าง ถางสวนของพ่อขอแม่นางเอก จนมีการสู่ขอและแต่งงานจดระเบียบสมรสแต่มีปัญหา เพราะ พ่อขี้หึง  แม่จังหันไปบวชชีและมีสงครามแย่งบุตรคือพระเอกกัน แต่กำนันในพื้นที่ตัดสินให้เด็ก ไปกับเพศแม่คือตัวพระเอก  ไปไว้ในครอบครองของแม่พระเอก 

     เพราะพระเอกยังไม่อดนม ขณะนั้นตั้งร้านขายของชำที่ตลาด ยายและตาของพระเอกอนุญาตให้แม่ของพระเอก แยกกันอยู่หนึ่งระยะ เรื่องนี้เป็นวรรณคดีของคนในพื้นที่ คือส่วนใหญ่ทุกคนรู้เรื่องนี้ดีเพราะว่าอื้อฉาวและตาก็ได้ลูกเขย จากคนต่างถิ่นถึง ๓ คน เว้นคนที่สองได้ลูกเขยเป็นเหลน ของอดีตท่านขุนกำนันคนเดียว แต่น้าเขยคนนี้มีแต่ตัวเท่านั้นขณะพบรักกับน้องสาวแม่คนที่สอง แม่ลำบากมาก  

     ตั้งแต่เด็กช่วยตายายสร้างตัว ที่บ้านวังวทัญญู เป็นที่ดินที่แม่ซื้อมาเองทำเองกับพ่อ ขึ้นมา มิใช่ที่มรดกตกทอด ศาลสั่งนัดสืบครั้งต่อไป ในบันทึกของคำสั่งศาลศาลจะไม่ยอมรับ  

26 

      พิจารณา คำให้การอื่นใดที่ไม่ใช้เป็นกฎหมายที่บัญญัติไว้เป็นตัวอักษร ถ้ามีให้อนุญาโตตุลาการ ศาลเป็นผู้นำไปพิจารณา โดยการร้องขอของโจทก์อีกต่อไปได้และคำร้องอื่นใดที่นอกเหนือจากอำนาจองศาลนี้จะไม่ถือว่า เป็นคำร้องที่ฟ้องมาโดยโจทก์  

    และถ้ามีคำให้การที่พาดพิงไปถึงสิ่งที่ศาล นี้รับไม่ได้ให้โจทก์ชำระค่าเสียวลาศาลหรือ ศาลมีอำนาจตามหน้าที่ศาล ให้เลิกคำให้การได้ในประเด็นที่โจทก์จะฟ้องว่าตนเองถูกลิดรอนเสรีภาพ และละเมิด โดยยังหาจำเลยที่เป็นตัวตนที่แท้จริงไม่ได้แต่ที่หาได้ก็มีแต่กฎหมาย  

     พิจารณา ความเพ่งและตามหลักกฎหมายแพ่งเท่านั้น ส่วนที่การชี้สองสถานอาจจะพบแง่มุมทาง กฎหมายได้เรื่องนี้จึงถูกประทับรับฟ้องไว้โดยศาลยุติธรรม เราะมีมูลบางส่วน และพิสูจน์ส่วนที่ไม่มีมูล เพื่อหาผู้กระทำผิดมาลงโทษให้ได้ตามบทบัญญัติที่กฎหมายตราไว้และขณะทำการฟ้อง โจทก์และคณะของโจทก์ ์รวมทั้งจำเลยและคณะ ไม่อยู่ในสภาพจิตที่สมบูรณ ์เพราะภาวะเศรษฐกิจ คมนาคม ความพร้อมทางอนามัยหรืออื่นใดที่สงสัยว่าอาจมีหรืออนุโลมมีเพราะการถูกบีบเค้นจาก ทางชนิดจิตวิทยา  

      เช่น การนอนหลับมาไม่เพียงพอ การกินอาหารไม่มีคุณภาพ เพื่อการมีเชาว์ปัญญา ไหวพริบที่ดีเพื่อคุณภาพในการให้การ ทางกฎหมาย แบบคนเล่นเทนนิสหรือลูกปิงปองระดับอาชีพ ทำเป็น เช่นถูกวางยาพิษไม่มีเพราะฉะนั้นเรื่องหลักฐาน อาจถูกขู่ปรักปรำทางจิตวิทยา อื่นใด ที่ไม่พบหลักฐาน หรืออนุโลมไม่พบ 

      แต่มีมูลว่าต้องมีและอาจจะ และอนุโลมว่ามีโดยวิธีใดใด ในหรือ จากกลุ่มผลประโยชน์ ที่เกี่ยวข้องที่อาจะพาดพิงถึงเพื่อให้สำนวนของโจทก์อ่อนแอลง เป็นผลให้ศาลไม่สามารถพิจารณาได้หรือยกฟ้องคำร้องขอขอของโจทก์ไปได้ในกรณีนี้โจทก์จะยืนยันการใช้อำนาจ เมื่อมีชีวิตอยู่ในการดำเนินการให้ถึงที่สุด ทั้งในคำสาบานและนอกคำสาบานและอนุโลมสาบาน นอกจากเรื่องที่เกี่ยวกับครอบครัวโจทก์เอง ที่เห็นมีมูลและไม่มีมูลเด่นชัดและอนุโลมมีมูล เป็นตัวกำหนด 

    ในศาลชั้นต้นนี้ในกระบวนการฟ้อง และการพิจารณา และเพื่อนำไปพิจารณาในขั้นอื่นศาลอื่นต่อไปอีก หรือโดยประการอื่นใดได้ตาม หลักนิติปรัชญา  

     เหตุฉะนี้การนัดการไต่ส่วนจึงมีการเลื่อนไปในกำหนด และไม่กำหนด เพราะ กฎหมายที่มีสภาพบังคับเอาเฉพาะ ที่มีผู้กระทำและมีผู้เสียหาย ยกเว้นในภาวะสงคราม หรือภาวะที่กฎหมาย ไม่สามารถพิจารณาได้แต่แม่กระนั้นศาลอื่นที่แยกประเภทออกไป ที่เป็นการสงคราม ระหว่างประเทศในประเทศที่เกี่ยวกับ การรกระทำของมนุษย์ 

     ในทางการเมือง การปกครองสามารถให้ความเป็นธรรมได้ซึ่งจะพิจารณาต่อไป จะได้ว่าต่อไปโดยพระเอก ที่ให้การ รวมทั้งบททั้งที่บัญญัติโดยกฎหมาย และสิ่งที่ไม่ได้บัญญัติโดยกฎหมาย แต่อนุโลมกฎหมายได้เพราะในนิติปรัชญา หลักกฎหมายนั้นเอากำหนดให้มีเฉพาะเป็นกฎหมาย ชนิดเทียบเคียงได้เพราะความ เจริญในทฤษฎีจริยธรรมกฎหมาย และทฤษฎีกฎหมาย และมนุษยธรรมทางกฎหมาย  

27 

      ที่เกิดขึ้นแล้วพร้อมด้วยวิทยาการของสมองกล ชนิดใหม่ของโลก อย่างไรก็ตามโจทก์ได้สาบานตน ว่า จะไม่นำเรื่องที่ไม่ใช้สารัตถะ ทางกฎหมาย และอนุโลมกฎหมายมาทำเป็นคำฟ้อง อันนำมาซึ่งการเสียผลประโยชน์ต่อแผ่นดินและสังคม อื่นใดทั้งสิ้น       

     เรื่องประเด็นมูลฐานของโจทก์ในประเด็นแรกที่นำขึ้นมาให้การคือมรดกของบุคคลต่อไปในที่เป็นประโยชน์ของโจทก และที่อนุโลมเป็น ผลประโยชน์ของโจทก์ ที่ถูกอำพรางหรือมีกลฉ้อฉล  

โดยสันนิษฐานและเป็นภัยต่อความสงบ เรียบร้อย และศีลธรรมอันดีงามของสังคม และไม่ชอบด้วยกฎหมาย ได้คือ เรื่องทางบิดา มารดา น้องสาวของบิดาบางคน ผู้สมรู้ร่วมคิด ผู้รู้เท่าไม่ถึงการณ์อนุโลม ผู้เจตนาโดยตรง น้องสางในญาติของโจทก์ ลูกบุญธรรมที่คาดหวังไว้แต่ไม่สมบูรณ คาดว่าอาชญากรผู้ติดตามที่ไม่เป็นธรรม ผู้ที่ละเมิดอำนาจโจทก์ ลูกหนี้ที่บิดพลิ้วของโจทก์  

      เจ้าหนี้และลูกหนี้ทั้งโดยชอบธรรมและไม่ชอบธรรมของโจทก์ ผู้เสียหายโดยตรงและโดยอนุโลมขอโจทก์และจำเลย มูลนิธิก่อนโจทก์ตายและจำเลยตายแต่ไม่ได้ทำเอกสารสำคัญเอาไว้ 

28 

       การสอบสวนชี้สองสถานนัดแรกกินเวลา ถึง 5 ปี ขนที่พระเอกที่พะเอกดำเนินการอนุโลมศาลมาถึง40 ปีเต็มแต่ยังไม่แล้วเสร็จ จึงคิดว่าคาดว่า จะต้องมีทายาทอนุโลมทายาทเช่น ผู้เห็น ด้วย หรือผู้ที่มีปัญหาเช่นโจทก์  

      ในรูปนิติบุคคลหรือคาดว่าอนุโลมว่า นิติบุคคล แบบโจทก์หลัง โจทก์เสียชีวิตหรือมีชีวิตอยู่จะกระทำได้ตามนิติกฎหมายทางศาลสืบต่อไป การนักตะส่วนวันนี้มีต่อไป ขอสอบสวนว่า บัญชีทรัพย์สินที่มีและไม่มีจาก พ.ศ. 2500 ถึง 2550 การเงินหมุนเวียน ไปเป็นอย่างไร รับจ่าย โอนถ่าย แอบ เพราะตามนิติกรรมหรือนุโลมนิติกรรม 

       มรดกที่โจทก์ควรจะได้รับหรือนุโลมรับ น่าจะมีมากกว่าที่เห็น ซึ่งหายไปไม่ต่ำกว่า 75 เปอร์เซ็นต์ ์ของทรัพย์สินที่ควรจะได้รับ มีที่ใดอื่นใดบ้าง ถ้าเป็นเพราะการกระทำตามหลักทดเทิดให้พิจารณาว่า ยุติธรรมหรือไม่ถ้าไม่ยุติธรรมให้เรียกคืน ถ้ายุติธรรมแล้วให้ปูนบำเหน็จ ให้พิเศษโดยค่ามูลฟ้องทางศาลอันชอบธรรมของโจทก์  

29 

     การเบิกความนัดแรกของโจทก์ ข้าแต่ศาลที่เคารพ ข้าพเจ้าเกิดมาบนกองฟางเหมือน  

      พระเยซูคริสต์ (ศาสดาในศาสนาคริสต์)( แม้ข้าพเจ้าจะดีกว่าใครอื่น ด้านเกียรติภูมิทางสังคมมีความรู้ระดับปริญญาแต่ว่าข้าพเจ้าก็ดิ้นรนมาด้วยน้ำพักน้ำแรงของตนเอง ไม่เคยรับสินบาดคาดสินบนหรือ เป็นหนี้บุญคุณใครจะมีก็มีผลต่างตอบแทน ข้าพเจ้าดิ้นรนออกไปต่างประเทศ เรียนจบมาด้วยน้ำพักน้ำแรงของตนเอง  

30 

       แต่ถูกรังแกและถูกกลั้นแกล้งตลอดเวลา ตามความรู้สึกคิดว่าอย่างนั้นด้วยปัญญาของตนเอง ข้าพเจ้าไม่มั่นใจว่า พระพรหมท่านสร้าง หรือคนสร้าง หรืออำนาจลึกลับบางอย่างสร้างและทำลาย กันแน่ข้าพเจ้าเกิดมาถูกทำทารุณกรรมมาแต่เด็ก จนอายุเลยวัยผู้เยาว์แล้วในความควบคุมของ ผู้ปกครอง ข้าพเจ้าเคยมีความผิดบ้าง  

      แค่ไม่อะไรนอกจากยอมความได้เป็นเลินเล่อ ข้าพเจ้าไม่เคยเป็นอาญากร ไม่เคยละเมิดความเพ่งและความอาญาของรัฐ ข้าพเจ้าถูก ทำลายทรัพย์สินส่วนเกิน ในรูปแบบต่าง ๆ ข้าพาเจ้าเกิดมาจากสกุลมีความแตกแยกทางครอบครัว โดยตลอด  

ถ้าเป็นพระเจ้า  ข้าพเจ้าก็เกิดบนกองฟางจริงเทียบได้ข้าพเจ้าจนโดยสภาพ แต่คน ส่วนใหญ่มักจะเข้าใจผิด เพราะรสนิยมของข้าพเจ้า อันนี้รสนิยมเกิดจาก อาชีพศิลปินของข้าพเจ้า คนทั่วไปที่ข้าพเจ้ารู้สึก จึงตั้งหน้าตั้งตาจะแสวงหาประโยชน์จากข้าพเจ้า ข้าพเจ้าเรียนรู้จนเป็น ปัญญาชนแล้ว รู้จักปกครองตนเอง แต่ข้าพเจ้ารู้สึกว่าไม่ได้รับความ เป็นธรรม 

     แต่ด้วยสติปัญญา ข้าพเจ้าจึงไม่ลุแก่อำนาจโทสะ เพื่อแก้ปัญหาชีวิต อันอาจจะนำมาสู่ความหายนะแก่ชีวิต ข้าพเจ้า เช่นการฆ่าผู้อื่นเพราะบันดาลโทสะ หรืออื่นใด ที่ไม่อาจจะอธิบายได้หมดในคำฟ้องนี้และท้ายสุดข้าพเจ้า ยังถูกยักยอกทรัพย์สินต่าง ๆ โดยความไม่เป็นธรรม และไม่ชอบธรรม และกำลัง จะบันเบี้ยล่าง ขอกลุ่มบุคคลบางพวก เพื่อนำไปเป็นเครื่องมือ ซึ่งการทำเช่นนั้นได้ต้องเป็นผู้เลี้ยงดูข้าพเจ้ามาตลอด  

    มิใช่มาตัดตอนกับชีวิตข้าพเจ้า และท้ายสุดข้าพเจ้ามีโรคภัยเบียดเบียน ฟันกำลังจะร่วง มะเร็งกำลังจะเข้าเส้นเลือด แม้กระนั้นข้าพเจ้า ก็ยังถูกเก็งประโยชน์ 

จากบุคคลบาง กลุ่ม และไม่ได้รับความเป็นธรรมจากสังคม มีบางส่วนที่ข้าพเจ้าได้รับต่างตอบแทนแต่เมื่อเทียบกับสิ่งที่เสียไปไม่คุ้มกันแต่ว่า ก็สายเกินไป แม้กระนั้นข้าพเจ้าก็ไม่ปริปากอุทธรณ์ เพราะข้าพเจ้าเชื่อในเรื่องกฎแห่งกรรม และกฎแห่งเทวะ เพราะมันเป็นเรื่องครอบจักรวาล 

       และรวบยอดดีที่สุดของสรรพสิ่ง และสถิตอยู่ใน คุณธรรมจริยธรรม และปัญญาของสรรพสิ่ง บัดนี้ข้าพเจ้าเห็นความเป็นมนุษย์ที่ข้าพเจ้ามีอยู่จึงไม่อยากให้ความเสื่อมเสียเกียรติยศของข้าพเจ้าเกิดขึ้น แม้ว่าทายาทโดยสายโดยสันดานหรือเลือด  

      ที่ถูกกฎหมาย ของข้าพเจ้ายังไม่มีและไม่อยากให้มีความเข้าใจผิดเกิดขึ้น ก่อนที่ข้าพเจ้าจะเสียชีวิต ไป แด่คนรุ่นหลังได้รู้และเข้าใจ ข้าพเจ้าว่า ว่า เรื่องของข้าพเจ้ามันเป็นมาอย่างไร หน้าข้าพเจ้าอาจ น่ารัก แต่ภายในเน่าเฟะ ข้าพเจ้าอาจจะถูกหาว่าเนรคุณ ทั้งที่ข้าพเจ้ามิใช่คนเช่นนั้น ข้าพเจ้ายอมรับ สังคมมีขื่อมีแป เช่นเราต้องรู้จักเก็บเล็กผสมน้อย รู้จักตีหน้าตาย 

     ไม่ร้องไห้เมื่อต้องร้องให้ไม่โกรธ เมื่อต้อโกรธให้คนเห็น ข้าพเจ้าไม่เคยขาดงานเกิด งานแต่งงาน งานศพ งานบริจาคผ้าป่ากฐินงาน สาธารณะสงเคราะห์และอื่นใด ไม่เคยขาดตามกำลังทำให้อยู่พอสมควรแก่ตน  

31 

     ในสังคมมีเราต้อง มีหน้ายิ้มแย้มเสมอ เมื่อเรา ศิวิไลแล้ว เราจะไม่แสดงอหังการ มมังการ ให้ใครเห็น นอกจากตนเอง แสดงให้ตนเองรู้แล้วก็แก้ค่อยปฏิบัติเพื่อความอยู่รอด และสวยงาม มีศิลปะแห่งการเป็นมนุษย์ เช่นการจะทำร้ายเขาเมื่อเขาจะฆ่าเรา เราจะไม่ทำ นั้นเป็นหน้าที่ของตำรวจเป็นต้น  

    เพราะเราล้างแค้นเขา ทำไม่เป็นก็ต้องเป็นความผิดเสียเองเป็นต้น ข้าพเจ้าคิดว่า เรื่องทั้งหมดเป็น อโหสิกรรม เพราะคิดไปก็สองไพเบี้ยนิ่งเสียตำลึงทอง แต่ว่ากรรมในวัฎฎะสงสารคงมีอยู่ต่อไป เพราะฉะนั้นเพื่อให้มนุษย์อื่นมีเยี่ยงอย่างและรู้ตัว จึงดำเนินการฟ้องต่อศาลสถิตยุติธรรมตามสำนวน ฟ้องนี้ 

32 

    ศาลแทรก ศาลนี้ไม่รับรู้คำว่า เทวะ พระพรหมหรือ สัจธรรม กรรมในวัฏฏะ เรื่อง กรรม ชะตาชีวิต ศิริวิไล อหังการ มมังการ คำปรัชญาที่มิใช่กฎหมายรับได้คำพังเพย สำนวนที่มิใช่ภาษากฎหมาย หรือที่ทนายเห็นชอบแล้ว และในนัดต่อไปถ้าจำเป็นให้แต่งทนายเข้าว่าความแทน โจทก์ 

   มิฉะนั้นศาลไม่อาจเสียเวลารับคำร้องของโจทก์ได้ถ้ามีการกล่าวในเนื้อหาข้างต้นที่กล่าวมาแล้วอีก ให้ถอนคำพูดเรื่องพระเจ้าเกิดในกองฟาง เพราะพาดพึงถึงพระเยซูข้าพเจ้าขออภัยที่กล่าวคำใด ออกไป ที่ศาลรับไม่ได้ทางกฎหมาย ครับ ศาลอนุญาตให้โจทก์อุทธรณ์ได้ถ้าเห็นว่าศาลสั่งหรือ พิพากษายังไม่ยุติธรรม 

    เหตุผลที่กล่าวมาแล้วนี้เพราะว่าศาลสถิตยุติธรรมพิจารณาแต่คดีและเรื่องที่บัญญัติไว้จากนิติบัญญัติและที่ทางกฎหมายกำหนดเอาไว้เท่านั้น ข้าแต่ศาลที่เคารพ ข้าพเจ้าเป็นคนพิเศษ และมีกรณีพิเศษ ศาลนี้จะพิจารณาเรื่องนี้ด้วย ได้หรือไม่ถ้ารับได้ข้าพเจ้าก็ได้รับสิทธิในฐานะพิเศษที่ความเสียหาย ที่เกิดขึ้น มิใช่เป็นการตอบ แทนอย่างคนที่เกิดในกองฟาง หรือคนฐานะเดิมที่ยากจนแต่ได้เกียรติภูมิและสังคมปฐมภูมิทุติภูมิเพิ่มเติมมาโดยความสามารถ 

     หรือของขวัญอื่นใด ซึ่งข้าพเจ้าขอเสนอเรื่องนี้ให้ศาลทราบ มิฉะนั้น ประชากร 6 พันล้านคนของโลกก็เหมือนเช่นข้าพเจ้าได้ที่จะมีสิทธิเรียกร้อง แม้ว่า ประชากรมนุษย์ ทุกคนก็มีสิทธิเท่าเทียมกันตามกฎหมาย แต่อาจถูกลั่นแกล้งไม่เหมือนกัน และส่วนใหญ่ไม่ถูกกลั่นแกล้ง  

    และถูกลั่นแกล้ง แต่ข้าพเจ้าไม่รู้แต่เรื่องของข้าพเจ้าเป็นประเด็นพิเศษ และอาจจะเป็นรายแรกและรายเดียว แต่ไม่ใช่ประเด็นจะอธิบายในที่นี้ควรมิควรแล้วแต่ศาลจะพิจารณา  

33 

    คำสอนในลัทธิศาสนาหนึ่งเรื่องเรื่องอย่าถือเราถือเขา   

34 

      พ่อของพระเอกเป็นคนนิสัยเช่นไรบอกไม่ถูก และก็พิสดารมาก รักกับแม่ของพระเอก ได้อย่างไรกรรมมีจริงหรือ ชีวิตชาติหน้ามีจริงหรือ  แม่มีกรรมจริงหรือ ดีอย่างนี้แล้วยังพรอุระะพรหมสิรบริบริบูรยัง ลิขิตกระหน่ำลงไปอีก แม่ของพระเอกนั้นแสนดีพระเอกและเพื่อนพระเอกและพ่อพระเอกแบกชีวิต แม่เข้าโรงพยาบาลที่เมือง ทะแลเทดางค์ ที่มีชื่อแห่งหนึ่ง 

      หลังจากที่เดินทางมาทางรถอย่างทุลักทุเลแล้ว ที่เตียงโรงพยาบาล เพื่อคาดว่าจะอาแม่นอนเตียงดูอาการไข้แต่ว่าแพทย์ไม่เห็นด้วย กลับให้ยาไปกิน และนัดอาทิตย์ต่อไปมาพบหมออีกครั้งพ่อพระเอกผิดหวัง และตัวพระเอกเองก็ผิดหวังมาก มีเพื่อนหมอนักเรียนรุ่นเดียวกันนอกเวรอยู่ที่โรงพยาบาลนี้แต่ก็ช่วยอะไรไม่ได้คืนนั้น  

     การทะเลาะเบาะแว้งอย่างอ่อนเชิงมายาอารมณ์เกิดขึ้น หลังจากที่หมอตรวจแม่พระเอกแล้วที่ตึกฉุกเฉิน ผลการวินิจฉัย แม่กระดูกร้าวเล็กน้อยที่ไหปลาร้า หมอใส่เฝือกให้อย่างดีฉีดยาระงับ ปวดให้หนึ่งเข็ม และให้ยา ถ่ายเอกซ์เรย ์และตรวจความดัน อย่างละเอียด “หมอบอก”ปรากฏว่าคนไข้ไม่จำเป็นต้องอยู่ที่โรงพยาบาล เพื่อรอดูอาการ 

        แต่พระเอกได้คะยั้นคะยอ เพื่อขอให้แม่ของตนรักษาตัวแบบรอดูอาการ แต่ทำไม่สำเร็จ และท้ายสุดได้คำตอบที่ปฏิเสธโดยสิ้นเชิงคือเตียงไม่ว่าง แม้ว่าพ่อก ็อยากให้หมอทำอย่างนั้น และยินดีจ่ายให้คืนละ 400,000 ซองติม เพื่อให้ตนนองนอนเฝ้าแม่ด้วย 

      เพราะคนไข้จะนอนที่โรงพยาบาลแต่คนเฝ้าต้องกลับบ้านสำหรับเตียงอานาถา รถมุ่งเดินทางต่อไปโดยแท็กซี่ 400 กิโลเมตรใต้ค่ารถ 3,000 ซองติม อย่างต่ำ แต่แม่ยินดีจะพักกับญาติที่กรุงเพทายทามทัพก่อน แล้วจะกลับไปทางใต้ต่อไป แล้วค่อยพูดต่อไปแต่พ่อไม่เห็นด้วย เพราะภาษาที่พูดกันไม่รู้เรื่อง ที่พ่อพระเอกจะพาแม่พระเอกกลับทางใต้ด้วยแท็กซี่คืนนี้แต่ผลเป็นรถพามาบ้านญาติแห่งหนึ่งที่มณฑล ในเมือง กโกงกาง ชื่อ ชามสะมี และ ซองสาละวันนี 1 คืนผ่านไป 

      เช้ามืดพระเอกไปโรงเรียน ส่วนพ่อพระเอกนั้นหลับอยู่หลังฟังเลกเชอร์เสร็จ พระอกโทรมาถามน้าคนหนึ่ง เขา บอกว่าทะเลาะกัน คือน้าจัดเตียงให้พักที่โรงพยาบาลใกล้เคียง แต่ปรากฏว่าพ่อไม่เห็นด้วยทุกกรณีเรื่องนี้พ่อพระเอกมีพิรุธ หรือคัดเคืองกับแม่นางเอก เพราะเรื่องการจะรับบุตรบุญธรรมของพ่อ พระเอก แม่พระเอกไม่เห็นด้วย  

     หรือว่า ความรัก ไฟและแผลเก่า หรือว่าความไร้เดียงสาที่พระเอกมีแต่สำหรับพระเอกนั้นไม่คิดคิดอะไรนอกจากส่งกระแสความรักให้แม่และพ่อเห็น และก็คงช่วยได้แค่นี้พ่อพระเอกอยากกลับบ้าน ไม่อยากให้ใครมายุ่งกับชีวิตแม่แม้กระทั่งพระเอกเองพ่อก็ไม่ชอบให้มายุ่ง เว้นแต่วันเข้าโลงเท่านั้น พระเอกเดือดแค้น แต่ไม่พูดอะไร ถ้าเราเถียง 

    ใครก็เข้าข้าง พระเอก เพราะพ่อเป็นคนต่างด้าว พูดภาษากระทวยมองตากูไม่เป็น ส่วนพระเอกทำอย่างไรต่อไป คือ ขออำนาจศาล เพื่อให้ตำรวจบังคับพ่อให้พระเอกเข้าเยี่ยมแม่ได้ตามใจชอบ และติดตามอาการแม่อย่างใกล้ชิด  

35 

     ด้วยมือแม้อยู่ไกลกัน 400 กิโลเมตร ขณะที่พระเอกติดเรียนที่มหาวิทยาลัยชื่อดังแห่งหนึ่ง ศาลแทรก ศาลไม่รับฟังอะไรที่กล่าวมาทั้งหมด ส่วน เรื่องการขออำนาจศาลเพื่อกระทำการใดมิใช่ศาลนี้พักการชี้สองสถานวันนี้ ข้าแต่ศาลที่เคารพ 

    ข้าพเจ้าไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดีกับวิบากกรรมเช่นนี้ของข้าพเจ้า แต่ว่า ข้าพเจ้าก็มีความสุข เพราะสรรพสิ่งมีสภาพเป็นสิ่งไม่มีมีตัวตนในที่สุด แต่ก็ดิ้นรนต่อไป เพื่อให้ชีวิตเป็นชีวิตที่สมบูรณ์ในตัวของมันเอง ข้าแต่ศาลที่เคารพ ข้าพเจ้าไม่อยากเป็นผู้ที่ถูกสังคม ตราหน้าว่าอ้ายลูกเนรคุณ 

    จึงมีความจำเป็นที่ต้อง หาวิธีอื่นใด ที่ทำได้ด้วยกำลังและปลีแข้งของข้าพเจ้า เพื่อทำให้แม่เดินได้ตามปกติเหมือนอย่างที่ก่อนเคย จึงขวนขวายทุกอย่าง แม้ว่า น้ำหนักใน การขวนขวายมีน้อยมาก เพราะว่าชะตากรรมของชีวิตแม่อยู่ในกำมือของพ่อ ผู้บางครั้งข้าพเจ้าคิดว่า ว่าอำมหิตในระดับหนึ่ง แม้ลูกเองจะไม่นำไปคิด แต่ว่าเท่าที่รู้ตั้งแต่บัดนี้ข้าพเจ้าจะพบแม่ของ  

     ข้าพเจ้าได้ก็ต่อเมื่อวันที่แม่นอนหลับตาอยู่ในโลง และใครจะโทรมาแจ้งข้าพเจ้าวันที่แม่ตาย ว่าแม่ได้ตายแล้ว ในเมื่อมรสุมชีวิตรอบด้านกำลังเปิดศึกใหญ่ให้ข้าพเจ้าต้องฝ่าฟัน ข้าพเจ้าจึงจำเป็นต้อง ฟ้องพ่อ 

    โดยการขออำนาจศาลเพื่อพบแม่ข้าพเจ้าได้ทุกกรณีมิใช่เพราะความรักหรือความหึงหวง หรือสิ่งอื่นใด ที่พ่อจะมากำหนดสิทธิในความเป็นลูกที่จะพบแม่ไม่ได้เพราะเหตุผลหลายประการ ข้าพเจ้าอาจจะถูกประณามว่า เกิดมายังไม่ได้ดีง่าย ยังไม่เคยให้เงินพ่อแม่ใช้แต่มีพ่อแม่เป็นสรณะตลอดเวลา หรืออีกหลายคนคนยอกว่า เราเป็นคนแบบ แขกดอยคอยแดก แต่ว่านั้นมีเหตุผลหลายประการ  

     ข้าพเจ้าเกิดมาในท่ามกลางครอบครัวที่มีปัญหาชีวิตสมรสเป็นข้อแก้ และข้าพเจ้าเกิดมาท่ามกลาง ปัญหานี้เพราะฉะนั้นคำว่าการลงตัวไม่มีในปทานุกรมชีวิตข้าพเจ้า แต่ข้าพเจ้า จะดิ้นรนแก้ปัญหานี้แม้มีแม่เท่านั้นที่เข้าใจเจตนานี้นอกนั้น ไม่มีใครเลยเลย มาบัดนี้แม่ป่วยลงอย่างชนิดช่วยตนเองไม่ได้ลองคิดดูว่ามีอะไรจะเกิดขึ้น เมื่อสถานการณ์เป็นเช่นนี้และสมองของข้าพเจ้ามีข้าพเจ้า จึงคิดตอบแทนพระคุณท่านด้วยไม่ว่า จะหาของมาเซ่นที่รูปแม่ 24 เอวคูณ 24 นิ้วที่ทำขึ้นแทนตัวจริง แม้ขณะที่แม่ยังไม่ตายจริง ไม่ว่าการขวนขวาย หาว่า 

     แม่เป็นอะไรไป ถูกพ่อตีเชิงสามีหรือ อันจนเป็นผลให้หกล้ม และเส้นโลหิตฝอยในสมอแตก จนกลายเป็นคนครึ่ง อัมพาต อย่างถาวรในโอกาสต่อมา แต่เมื่อข้าพเจ้าปรึกษาหมอเพื่อนข้าพเจ้าที่เรียนหนังสือที่มหาวิทยาลัยด้วยกัน ปรากฏว่า การมีเส้นโลหิตฝอยแตกไปหนึ่งเส้นเช่นนี้จากการถ่ายเอกซ์เรยส์ใน การรักษาเบื้องต้นเรียกว่าเอกซ์เรยส์ประสาท 

     ไม่ใช่การมีอุบัติเหตุธรรมดา อาจจะเป็นเพราะว่ามันเป็น สิ่งของกระทบบนหัวสมองกลางกระหม่อมแม่เพราะตรงนั้นเป็นที่อยู่ของ ประสาทสายตาสมอง จึง  

36 

    เป็นผลให้แม่มองไม่เห็นอะไรไปชั่วคราว เอาละ เป็นการกระทำของพ่อโดยไม่เจตนาถ้าเป็นจริง เพราะว่าแม่กับพ่อมีปรัชญาและแผนชีวิตต่างกัน หรือไม่สุดแต่ข้าพเจ้าจะคิด ในเมื่อสมองมีสิทธิสร้างความคิด แต่ที่คิดตอนนี้คือ การหาข้อสรุปให้ได้ว่า แม่เป็นอะไรกันแน่และจะอยู่รอดอีกกี่วัน 

    ก่อนที่ข้าพเจ้า จะรับมรดกแม่ซึ่งแบ่งไปแล้วเหลือนิดเดียว ส่วนความรักจากพ่อนั้นยังไม่มั่นใจ เพราะว่าตามธรรมดาทรัพย์สินพระเอกรับได้คนเดียวเท่านั้น เว้นแต่ว่า ถูกขายไปเพื่อรักษาตัว ก่อนที่แม่จะจบชีวิตลงพี่น้องข้างแม่ทะเลาะกับพ่อทุกคน 

เพราะความที่พ่อมีปรัชญาเรื่องรักและหึงหวงเช่นนี้แม้ตัวข้าพเจ้าเอง แต่เพราะเป็นพ่อไม่รู้ว่าจะทำอย่างไร ข้าพเจ้าจะฟ้องพ่อ ไม่ได้เพราะกฎหมายไม่ยอมรบ แต่ว่าข้าพเจ้าสามารถฟ้องเพื่อทำการบางอย่างได้เพื่อปฏิบัติหน้าที่แทนผู้เสมือนไร้ความสามารถ 

     และถ้าข้าพเจ้าเป็นนักบวชอยู่อีกจะทำได้ต้องไม่เป็นนักบวช ข้าพเจ้าก็จะยินยอม เพื่อ เป็นผู้จัดการทรัพย์สินทั้งหมด แต่นั้นย่อมหมายความว่า สิ่งที่ควรจะเป็นมันไม่เต็มเม็ดเต็มหน่วย แต่ข้าพเจ้าจะทำ เพื่อให้โลกรู้ว่า ข้าพเจ้าเป็นปัญญาชน ข้อพิพาทต่างๆ จะตามมา มากมาย และข้อพิพาทที่ต้องห้าข้อมูลที่ข้าพเจ้าคิดติดใจขึ้นมา และอีกหลายคนติดใจ เพื่อชดใช้หนี้สินข้าพเจ้า เมื่อ ทางการต่อสู้ระบบการการเมือง 

    เรื่อง การ เวนคืนหรือการ ชดใช้เสียหายจากคณะบุคคลนั้นทุก คนกระทำได้ยาก แม้มีมูล เพราะฉะนั้น ข้าพเจ้าต้องการทราบว่า เงินที่พ่อทำได้ 50 ปีของพ่อใช้ไปที่ไหนบ้าง เมื่อพ่อไม่เคยแต่งงานกับใครนอกจากแม่แม้ว่าพ่อแยกกันอยู่ถึง 20 ปีกับแม่พ่อประกอบ อาชีพสัมมาสัมมาอาชีพ มาตลอด และใช้ไม่เป็นแต่คิดเงินเป็น ส่วนฝ่ายแม่เงินของแม่หายไปไหนหมด ในช่วง 20 ปี ขณะที่แม่ก็เช่นกันสัมมาอาชีพ  

    และขยันทำมาหาเกินเมื่อทราบตรงนี้แล้ว ก็จะเป็นที่ตามคืนมาได้จากที่อำพรางเอาไว้มาได้ก็ดีที่เคยเป็นกล ฉ้อฉลกลเม็เดเด็ดโกงก็ได้จะได้กลับมาชดใช้หนี้สินดังกล่าวได้บัดนี้ข้าพเจ้าเริ่มพบคำว่าชีวิตคืออะไร เมื่อ 50 ปีที่แล้ว 

      ข้าพเจ้าไม่ทราบคำๆนี้เลยว่ามันหมายความว่าอย่างไร ศาลสั่งให้ถอนคำพูดในประโยคว่า “พ่อใจดำและอำมหิต” ข้าแต่ศาลที่เคารพข้าพเจ้าขอ ถอนคำพูด ข้าพเจ้าเคยอ่าน”ภควคีตวันนา”ของฮินตาระเดียวยดูงามพลี มีหน้าที่เป็นหัวใจของมนุษย์ ข้าพเจ้าอ่านแล้วติดใจ แล้เราต้องเคารพบรรพบุรุษ ลัทธิของขงจเจอจอจือจะจริงฤา 

    ข้าพเจ้าก็ติดใจ มิใช่ว่า พ่อเป็นจีนและคนจีนจะเป็นเหมือน อย่างพ่อที่ข้าพเจ้าเข้าใจก็หาไม่แม่ของข้าพเจ้าเป็นคนกระทวยมองตากู ซึ่งในทัศนะนั่นแสนดีแต่แม่ของทุกคน ก็หาเหมือนแม่ของข้าพเจ้า และพูดภาษากระทวยมองตากูฟัดชัดรู้เรื่อง และขณะนี้แม่ของข้าพเจ้าจะตายด้วยวัยที่ยังไม่ถึง วัยตาย แม้แก่แล้ว แต่พ่อของข้าพเจ้านั่นยังแข็งแรงอยู่พ่อและแม่อยู่ด้วยกันนานๆ จนกว่าข้าพเจ้าจะ จบปริญญาดุษฎีเอกอุตมะ ก็จะแบ่งเบาภาระให้ข้าพเจ้ามิใช่น้อย แต่แน่นอนข้าพเจ้าเตรียมตัว เพื่อดูแลพ่อและ  

37 

      แม่เหมือนอย่างสุวรรณสามมางค์ชาดกกรรณ์ได้ในพระเจ้าสิบชาติเทียบเคียงเป็น และข้าพเจ้าก็พอใจ แต่พ่อของข้าพเจ้า พูดภาษากระทวยมองตากู ข้าพเจ้าฟังไม่รู้เรื่อง พ่อข้าพเจ้าบอกว่าหลังจากแม่ตาย หรือตายก่อน จะทิ้งมรดกไว้ให้ข้าพเจ้า และท่านจะกลับไปบ้านที่เมืองจีนวังสะโกตัวเปล่า เหมือนตอนที่ท่านหนีภัยคอมมิวนิสต์ฤทธสมาทา  

      มาเมืองกระทวยมองตากู แต่นั้นเป็นความฝันที่คิดมาในสมองของข้าพเจ้าเอง ถ้าเป็นจริงก็ขออบคุณพระผู้เป็นเจ้าอย่างแน่แท้  

     ข้าแต่ศาลที่เคารพ ข้าพเจ้าเหนื่อยมาก แต่ตีหน้าตาย เพราะปริญญาเป็นแรงให้ตีหน้าตาย เหมือนคน ไม่มีอะไร แต่ภายในใจข้าพเจ้า ๆ คิดว่า หน้าที่ที่ต้องรับผิดชอบของข้าพเจ้าทุกวันนี้เป็นทุกข์ 

    และ เป็นเหตุให้เกิดทุกข์ ข้าพเจ้าคิดเสมอว่าจะทำอย่างไรดีกับตัวทุกข์นี้แทรก “ศาลสั่งให้ใช้คำพูดสุภาพ” มิฉะนั้นจะถูกข้อหาหมิ่นประมาทอำนาจสั่ง และมีโทษ ตามที่กำหนดไว้ข้าแต่ศาลที่เคารพ ข้าพเจ้ามีแม่ที่แสนดีแต่มีพ่อที่อำมหิต พูดไม่ออกแต่พูดไม่ออก สมัยเมื่อตอนไปอยู่กับพ่อ 4 ปี  

    เพราะตนเองเลือกปฏิบัติถูกคนระดับเพื่อนโรงเรียนเดียวกันแซวว่า แม่มึงอยู่ไหน เท่านั้นเอง ข้าพเจ้าเอามีดหั่นหมูของพ่อไล่ฟัน เพื่อนคนนั้นวิ่งหนีแทบไม่ทัน กลับ บ้านเย็นวันนั้น ข้าพเจ้าถูกเฆี่ยนด้วยไม้หวายจนขาลาย 

    พ่อชอบตีข้าพเจ้าด้ายไม้หวายสั่งซื้อมาพิเศษ ขาลายจนออกเลือด บางครั้งแกตีเสร็จก็เอายาหม่องทาให้บางครั้งแกตีเสร็จแกก็ออกไปกินเหล้าเชียง ชุนเสียหนึ่งกั๊ก พ่อข้าพเจ้าไม่ขี้เมา ก่อนไป แกเอากุญแจปิดบ้าน ไม่ให้ข้าพเจ้าไปไหน คนเดียว เด็ดขาด ไปไหนแกต้องไปด้วยนอกจากไปโรงเรียน  

     อดีตตรงนี้ครั้งหนึ่งมีเพื่อนมาห้าม แกบอกว่า “รักวัวให้ผูกรักลูกให้ตี” เพื่อนบ้านคน นั้นก็หน้าแตกไปครั้งหนึ่งมีนายดาบคนหนึ่งสนใจว่า คน สัญชาติ จ ลวันนาทองคนนี้ทำไมชอบตีลูก แม่ไปไหน “แม่ไปบวชชีพ่อตอบ” ครั้งหนึ่งแกถูกเรียกดูใบต่างด้าว และครั้งหนึ่งแกก็เลี้ยงเบียร์นายดาบตำรวจเพื่อนพ่อคนนั้น คนนั้น กาลต่อมา แกได้มีเพื่อนรักคนหนึ่ง 

    และมีลูกคนหนึ่งของเพื่อน คนนั้น แกรักมาก และเพื่อนคนนั้น ยกเป็นบุตรบุญธรรม แต่ไม่ได้จดทะเบียนสมรส ซึ่งอีกมา 40 ปีให้หลังมีปัญหาคาใจกันอยู่แต่ต่อมา หลังจากข้าพเจ้าไปนอกแล้ว กลับมายังตกงาน แกได้มีการเอาเงินไปให้บุตรบุญธรรมคนนี้ลงทุน ปรากฏว่ายังตั้งตัวไม่ได้เช่นกัน สิ่งที่บุตรบุญธรรมคนนี้ไปทำคือ นายหวยใต้ดิน 

    ในพื้นที่บาง แห่ง พอแกสารภาพบอกข้าพเจ้า ๆก็บอกว่า ไม่ดีผิดศีลธรรม แกบอกว่าเป็นการค้า ข้าพเจ้ามีที่ดิน ของแม่ 40 ไร่ต่อไปยกให้ข้าพเจ้า แต่เงินสดพ่ออีกมาก และของแม่ด้วย หายไปไหน อยู่อย่างไร กับ การมีสัมมาอาชีพ เงินนั้นไม่หาย ที่ขออำนาจศาลให้เรียกตัวมาชี้สองสถาน ให้หลังของบัญชีต้อง  

38  

     มีเพราะเหตุนี้เป็นข้อสงสัย จะเป็นอิทธิพลใดหรือเปล่า ถ้าวิบากมีจริงนั้นก็พอแล้ว แต่อิทธิพลมืดมีมาด้วยหรือสงสัย วิบากกรรมฟ้องร้องไม่ได้อิทธิพลมืดฟ้องร้องได้ แม้โดยความจำเป็น ศาลที่เคารพ อันนี้ไม่เป็นธรรมในสังคม ข้าพเจ้าแม้ตกงานเอาแต่เรียนจะทำปริญญาเอก ไม่มีคดีติดตัวเป็นพลเมืองดีของชาติช่วยกิจกรรมของชาติมากมาย 

    แต่แล้ว ปล่อยให้เป็นเรื่องต่าง จากนิรายรักรากหญ้าตอน 2 ในที่นี้หัวข้อดูแล้วรักรากหญ้านั้นอันตราย แต่มิใช่ว่าการรักกันอย่าง บริสุทธิ์ หรือการที่คนรักกันและประกอบกันขึ้นเป็นครอบครัวขึ้น 

แล้วจะมีปัญหาเมื่อตายผีดุหรือมีปัญหาการชิงรักหักสวาท เช่นอย่างเรื่องแผลเก่า เรื่องแม่นาคพระโขนงเขนงวังตะมากันและอีกหลายเรื่องเป็นสังเขปบท  

     แต่ว่าในที่นี้หมายถึง อันตรายหรือวิปโยคที่เกิดขึ้นจากนิยายรักรากหญ้าเรื่องหนึ่งเท่านั้น เพราะว่าทำ ความเข้าใจว่าการรักกันแบบธรรมชาติหรือไม่ธรรมชาติเป็นสิ่งดีงามทั้งสิ้นเมื่อ ครอบครัวสามารถตั้งอยู่ได้ยิ่งรักกันนับจากวันแต่งงานจนถึงวันถือไม้เท้ายอดทองกระบองยอดเพชร นั้นยิ่งดี 

39 

    เพราะความรักเกิดสันติภาพในสังคมและหมู่มนุษย์  การทะเลาะกันไม่ดีเพราะฉะนั้นความรักรากหญ้านำไปสู่ความรักราบรื่น จนอยู่กินกันแบบ ไม้เท้ายอดทองกระบองยอดเพชร เป็นสิ่งดีงาม ต่อไปเชิญฟังและเป็นพยานในนิยายรักรากหญ้าตอนสามนี้ต่อไป  

40 

(หายไป) 

41 

    หมายเหตุ: มีผู้พบเห็นวรรณกรรมนี้ขึ้น จงขอวิงวอนให้อ่านได้และเข้าเจตนาอันสลุตด้วย และอาจ จึงท้วงติงในทำนองนี้จึงแก้ว่าหนังสือนี้มิใช่นิยาย แต่เพื่ออรรถรสอันศิริวิไลส์ใหม่ มิมุ่งเพื่อขายรวยดังลั่นอะไรยังชีพ แต่ทว่าเป็นความคิดความฝันเพื่อสันติภาพของสังคม อันมีรากเหง้าคือ ครอบครัว ๆมีรากฐานเกิดมาจากพ่อแม่ที่รักกันและเป็นรากฐานสร้างคนและมนุษย์ให้เกิดขึ้นบนบรรณาภิภพ  

    นิยายรักเรื่องนี้ไม่ใช่ปฏิเสธเรื่องความรักไม่มีพรมแดนหรือปฎิเสธคุณธรรมและ จริยธรรมและกฎหมายและสันติภาพถาวรพื้นฐานของมนุษย์อะไรทั้งสิ้น  

42 

(หายไป) 

43 

     ข้าแต่ศาลที่เคารพ แม่สารภาพว่าพ่อเคยบีบคอแม่ขณะมีการต่อสู้เพราะฉะนั้น พระเอกสันนิษฐานว่า พ่อคงต่อสู้กับแม่และทำแม่รุนแรงไป เป็นการสู้กันแบบลิ้นกับฟัน ที่ภาวะ ของผัวสามีจะพึงมีเพราะพ่อและแม่ก็ทำทารุณกันบนเตียงนอนตลอดเวลาอยู่แล้ว ตามวิสัยมนุษย์ แล้วเสร็จการต่อสู้แม่แพ้ล้มไป พ่อจึงด้วยความโมโหจึงขับรถออกไปตลาด  

      อยู่ข้างหลังแม่นอนเป็น ลมอยู่คนใช้ของเพื่อนบ้านที่เป็นเพื่อนแม่และเป็นครูมาเห็นเหตุการณ์ขึ้น จึงอุ้มแม่ส่งโรงพยาบาล และพ่อก็ต้องมาพยาบาลแม่ดังกล่าว สาเหตุที่การต่อสู้เกิดขึ้น  

เพราะประเด็นเรื่องครอบครัวมีปัญหา ต้องมีพิพาทถาวร เพราะนิยายรักรากหญ้าเรื่องนี้ที่เกิดขึ้นในภาค 1 ภาค 2 ตามลำดับ และเพราะเรื่องการเซ็นรับลูกชายเพื่อนพ่อเป็นบุตรบุญธรรม ซึ่งแม่ไม่เห็นด้วย ลำพังแต่ความรักบุตรในไส้คนเดียวจะเอาไม่ไหวแล้ว  

        อนึ่งลูกบุญธรรมที่จะรับเป็นลูกนั้นก็มีเงื่อนงำถึงเงิน ก้อนหนึ่งที่หายไป และที่ไม่มีวี่แววจากการสร้างตนมา 40 ปีแล้วพ่อทำเงินนั้นหายไปไหน หรือเป็นการแอบเอาเงินไปให้กลุ่มโจรก่อการร้ายทำกิจกรรมบางอย่าง เลยถูกปกปิดโดย ธรรมชาติของกิจกรรมประเภทนี้และโดยความรู้เท่าไม่ถึงการณ์ ของพ่อเพราะพ่อเป็นคนหูเบาในรหัส ลับที่สื่อผ่านชีวิตประจำวันง่าย  

       แม้พ่อเก่งเลข รวมทั้งแม่ด้วยแต่แม่อ่อนเลข ฟังผัวลูกเดียว แม่ถือกฎ แห่งกรรมสถานเดียว ผลคือถ้าหากว่าเอาลูกคนอื่นเป็นบุตรบุญธรรมนั้นทายาท  ตามพินัยกรรมและทรัพย์ ทั้งหมดต้องแบ่งให้ลูกบุญธรรมด้วยซึ่งเหลือน้อยนิดแล้ว แม่ของพระเอกจึงสงสารพระเอกอย่างมาก เพราะพระเอกต้องระกำลำบากมาตลอดเวลา ผลจึงเป็นสงครามอารมณ์ตลอดเวลา ระหว่างพ่อกับแม่ในช่วงที่ลูกคือพระเอกที่ไปบวชเรียน เพื่อหลีกชีวิตสงครามระหว่างพ่อกับแม่ที่จะเข้าข้างใด  

        อนึ่งพระเอกถูกพ่อและเพื่อนบ้านทุกคนกล่าวว่า  ลูกตนเองก็ไม่เห็นได้ดีเอาแต่เรียน อายุก ็มากแล้ว แต่แม่กลับเห็นด้วย สำหรับพ่อไม่เห็นด้วยเป็นเอกฉันท์ในจิต ส่วนแม่นั้นเห็นว่า พระเอกมิได้ถูกเลี้ยงโดยมารดามาตลอดอายุ  แต่การปูพื้นฐานมาดีโดยตา และเพราะ ชีวิตแม่ลูกพ่อมีชีวิตสมรสแตกแยก และการเรียนรู้ชุดใหม่จากแผนพัฒนาประเทศ ในช่วงการเรียน ของพระเอกจาก ประถม 1 ถึง 

     ปริญญาตรีที่ทางบ้านไม่ได้ส่งเลยสักซองติมเดียว มีบ้างส่วนค่าขนม แต่ไม่เป็น กิจจะลักษณะ การที่แม่ให้พ่อเก็บเงิน 40 ปี ที่แล้ว เพราะว่า ลูกและแม่กลัวพ่อจึงไม่กล้าค้าน  

     อนึ่ง แม่แกเห็นว่าพ่อไม่เมียน้อยซึ่งหน้า แม่เห็นว่าพ่อมีนิสัยดีกล่าวคือปรัชญาของพ่อมีว่า เก็บเงินทั้งหมดที่ครอบครัวหามาไว้ธนาคาร หรือเล่นแชร์ แม่เบิกได้เวลาเจ็บไข้พ่อก็จะพาแม่อย่างเต็มใจจะรักษา ให้แม่ก็เห็นด้วย แต่ว่าการกระทำอย่างนี้ทำให้พ่อมีเงินเก็บเป็นกอบเป็นกำ จึงทำให้พ่อได้ใจ แอบเอาเงินไปให้เขายืมโดยไม่มีสัญญาตามคำแนะนำของเพื่อน 

          โดยอ้างอิทธิพลมืดเพื่อส่งไปยังบ้าน เกิดพ่อที่เมืองจีน “ซึ่งผิด” อนึ่งเพราะยายคือแม่ของแม่พระเอกนั้น หลังตาตาย ยายไม่มีความรู้ใน การสร้างครอบครัวมาตรฐานเหมือนตา  

44 

       และการที่ตาตายไปแล้วด้วยวัณโรคจากการโดนยาพิษธรรมชาติทางเหนือขึ้นไปทาง 1000 กิโลเมตร ขณะตาไปปั้นพระช่วยสร้างวัดและเจดีย์ให้สถานที่แห่งหนึ่ง และมีคนไม่เห็น ด้วยกับความเป็นคนมีเจตนาดีของตา ตาจึงถูกเชื้อวัณโรคคุกคามต่อมา ผ่านจากสารอาหาร 

        และพบว่าตาไม่สบายมาก (ข้อสันนิษฐานของพระเอก)โดยตาให้ลูกสาวตาคนที่ 3 ไปรับกลับบ้านวัง โคตรภูแล้ว ตาสึกจากพระเพราะอดข้าวเย็นไม่ได้ช่วงนั้นตาอายุ 70 ปีแล้ว ขณะที่พระเอกเป็น สามเณรอยู่วัดใหญ่แห่งหนึ่งในกรุงเทพฯ และเตรียมตัวจะเดินทางไปศึกษาต่อต่างประเทศ  

45 

     แม่นั้นรักลูกปานดวงใจ และแม่มีลูกคนเดียว แม่เข้าใจลูกดีและตามใจลูกตลอดเวลา  

      จะเอาอะไรก็ให้เว้นแต่เดือนและดาวเท่านั้น ผลที่ครอบครัวมีการกินแหนะกินแหนกันตลอดเวลา 40 ปี มือที่สามก็เข้าสร้างปัญหาให้ครอบครัวบ้านวังโคตรภู(บ้านเก่าตา)และบ้านวังวทัญญู(บ้านใหม่ยายหลังตาตาย)ตลอดเวลา เมื่อมือที่สามเข้ามา พระเอกหาทางประนีประนอมโดย เช่น ปัญหา ครั้งสุดท้ายก็จบลง 

    ที่แจ้งความที่สถานีตำรวจ เรียกฝ่ายตรงกันข้ามมาแถลงความในใจที่สถานีตำรวจ แต่ฝ่ายตรงกันข้ามไม่กล้ามา และหายหน้าไป ต่อมาลูกของฝ่ายตรงกันข้ามของพระเอกนี้ได้ดีมีรถยนต์นั่ง ไม่ได้เลี้ยงควายทำนาเหมือนคนอื่นในครอบครัวที่ประสบ  

อย่างไรก็ตามผลที่ตามคือ บ้านวังวทัญญู ํูอยู่ด้วยกันสามชีวิตเงียบสงบมา 10 ปีหลังยายตายด้วยพิษค่างคาจากงูเห่าดอกจันกัด เอา ที่พระเอกสันนิษฐานว่าเป็นผีของตามมาทำโทษยาย  

     แต่สมัยต่อมาอีกยุคหนึ่งสำหรับพระเอกไปบวชอีกครั้งหลังจบการศึกษาจากประเทศตะวันตกอังกฤษาเทศบริบาล แล้ว นัยว่า ทำอะไรก็ไม่มีทุน และจะขัดใจกับพ่อตลอดเวลา จนวาระสุดท้ายแม่ล้มไข้ลงปานตาย และ พ่อไม่สามารถแก้ปัญหานี้ได้พ่อจึงต้องระดมหาเงินมารักษาแม่เป็นผลให้เกิดคำถามว่า ๔๐ ปีให้หลัง 

     เงินที่พ่อเก็บไว้อยู่ที่ไหน เรื่องพ่อทำเงินหายไปไหนจึงตามมา เรื่องที่จะว่าต่อไปจึงแดง ขึ้นมา จนเป็นผลให้ขึ้นศาลชี้สองสถานในวันนี้เพื่อเรียกเงินนั้นคืนมา เชื่อว่าเพราะอิทธิพลมืด หรือ พ่อเอาเงินไปซ่อน  

46 

     ฉากต่อไปคือเรื่องเบิกฟ้องขออำนาจบังคับทางศาล ให้พ่อดำเนินตามวัฒนธรรมที่ควรเป็น (คาดว่าจะมีปัญหาทางศาลระหว่างพ่อกับลูก) ต่อลูกต่อศาลอีกศาลหนึ่ง เพราะพ่อขู่ว่า ทำอะไร  

     ที่แกไม่เห็นด้วยพระเอกชอบทำ พ่อพระเอกจะบอกตำรวจ และจะทำลายสิ่งที่ลูกทำขึ้นเสีย เช่นลูก  

47 

        เสนอว่า ในสวนวังวทัญญู 100 ไร่ นี้ลูกเสนอให้ปลูกแสมต้นยางหรือต้นปาล์มกลางสวนมะพร้าว 100 ไร่นี้ด้วย เพราะมะพร้าวถูกลง ครอบครัวอาจจะมีปัญหารายได้ในอนาคต พ่อไม่เห็นด้วยเพราะว่า สวนเป็นดินทราย ยางและปาล์มแต่พ่อไม่ชอบ ทว่าทำให้คนอื่นได้แต่ลูกยืนกราน ว่า ควรทำ 

       เพาะการทำไร่ขึ้นอยู่กับปุ๋ยและโครงการการจัดการเท่านั้น แต่ทว่าพ่อไม่ให้ทำลูกจึงร้องขอต่อพ่อ ขอให้ปลูก สัก 1000 หน่อเป็นรั้วสวน พ่อก็ไม่ยอม  

       แสดงว่า พ่อมีหัวแบบคอมมิวนิสต์ตะละแมเผด็จการย่างแรง และไม่ระวังค่าใช้จ่าย ที่จะมีในอนาคต กล่าวคือถ้าแม่ตายลงแล้ว วันหนึ่งพ่ออาจจะต้องรับผิดชอบโดยลูกดูแลชีวิตพ่อเหมือนอย่างที่พ่อ ดูแลแม่เป็นอยู่ในขณะนี้พ่อดูแลแม่ที่กำลังไม่สบายอย่างหนัก เดือน ๆ หนึ่งเสียค่าใช้จ่าย 20,000 หมื่น และแม่ยังไม่มีวี่แววว่าแม่จะหายไข้แต่ประการใด มีแต่ทรงกับทรุดเท่านั้น   

      ประวัติพ่อแม่และยายพระเอกโดยสังเขปต่อพ่อทำบุญเก่ง เคยนำกฐินและผ้าป่ามาทอด ในวัดบ้านแม่สองสามครั้ง ทำสุสานให้ตาด้วยเงินของตนเอง พ่อถือศีลกินเจตลอดพ่อแม่ไหว้เทวดา ฟ้าดินทุกคืนก่อนนอน แม่ใส่บาตรทุกวัน กับพระห่มผ้าเหลืองซึ่งดีแต่ลางคนจากต่างเมืองต่างสูตรคนคิดว่าขอทาน 

       เคยทอดผ้าป่าและกฐินและซื้อโลงผีทองให้ตา ที่เป็นพระอายุ109 ปี และตายไปแล้วด้วยเงินของแม่เอง ลูกเรียนหนังสืออดทนและมีเงินพอใช้เป็นคนใฝ่ฝ่ายธรรม มีคนบอกว่าทั้งพ่อแม่ลูกเป็น พระอรหันต์ในระดับหนึ่งเช่นกัน แม้พระเอกยังไม่มั่นใจว่าพระอรหันต์นั้นคืออะไร การเดินทางไปศึกษาในต่างประเทศและจบกลับมาของพระเอก แต่พอกลับเมืองกระทวยมองตากู แล้วไม่มีอาชีพที่มั่นคง พระเอกตัดสินใจมาเรียนที่บ้านเกิดอีกครั้งเพราะปริญญาใบเก่าจากนอกใช้ไม่ได้จึงรอทำปริญญาเอกในวัยสูงอายุแล้ว และพระเอกยังไม่อิสระในทางการเงิน ยาย เคยเป็นมัคทายกวัด 

     นำเพื่อนบ้านทำบุญสร้างกุฎีบ่อน้ำส้วม ปลูกต้นไม้ถวายวัด ตลอดเวลาที่มีชีวิตอยู่ยาย เคยเอาเงินไปซ่อนไว้ที่ชายแดนพมามามางลางค์ในสมัยหนึ่ง แต่สุญหายไปเกลี้ยง ยายมีญาติเป็นคน สัญชาติ นามสกุลพลัดถิ่นเกิดใน เมือง ฐานนันตรคาม ยุคกรุงศรีราอุโยธเยศยานครังตอนปลาย 

    ที่นั้นบริเวณพระธาตุพุโรง “มะริดดาสาคารัง’” ในระยะหลังแม่ได้ขายที่นาไปหนึ่งแปลงโดยรู้เท่าไม่ถึงการณ์ และถูกบีบคั้น แม่ขายเป็น การส่วนตัวและเป็นทรัพย์สินนอกสมรสและเงินก้อนนี้ช่วยแม่ให้ได้ใช้จ่ายเงินเสรีขึ้น นอกจากปลูกพลูขายกำละห้าซองติมยืนพื้นที่เห็นอยู่ (2530-2550)  เพราะเงินค่ามะพร้าวพ่อเก็บไว้ทุก เดือน  

48 

    เรื่องสถานะ การเงินที่บุตรบุญธรรมนอกกฎหมาย ยังไม่จบต่อมาพระเอกกลัวพ่อจะถูกประชาทัณฑ์  

     จึงวางแผนจะร้องขอต่อศาลเพื่อถ้าพ่อไม่ปฏิบัติตามเงื่อนไข ก็ให้ขอศาลพิพากษาให้ส่งกลับบ้านเดิมหรือเนรเทศ กลับบ้านตามกฎหมายสากล เพราะพ่อเป็นคนต่างด้าวเมื่อมีความผิด สุดขีดโทษเนรเทศกลับบ้านเกิดเดิมเป็นธรรมเนียมศาลทั่วโลกเท่าที่มีอยู่ แต่อย่างไรก็เป็นเจตนาดีของ พระเอก 

      เพื่อความปลอดภัยของพ่อเอง และเพราะแม่นั้นอยากแยกกับพ่อบ้างหรือเด็ดขาด แต่แก่ไปแล้วไม่อยากจะพูด แม่ปล่อยให้เป็นไปตามวาสนาและกรรม์ 

     แต่พระเอกเห็นว่าวาสนาและกรรมตัวนี้จะเป็นเชื้อโรค ให้ลูกมีปัญหาชีวิตไปอีก 3 ชั่วโคตร ลูกจึงวางแผนแก้กรรมให้พ่อโดยอาศัยอำนาจศาล เพราะอุดม การณ์การดำรงชีวิตของพ่อ และลูกกลัวและคาดว่าเรื่องของพ่อจะมีปัญหาขาดความสงบและ เรียบร้อยและศีลธรรมอันดีงามให้กับชุมชนกึ่งพัฒนาในพื้นที่บ้านวังวทัญญู แน่นอน  

      เพราะว่าครอบครัวบ้านวังวทัญญู ํูเป็นครอบครัวตัวอย่างและเนื่องจากอิทธิพลของพ่อมีระดับนักการเมืองระดับสูงในจังหวัดส่วนลูกมีอิทธิพลทางการเมือง อยู่บ้างระดับโลกที่มีอยู่และประเทศที่เป็นอยู่คือ ส่วนแม่นั้นเข้าข้างลูก แม่ก็มีอิทธิพลระดับประเทศเช่นกัน  

      เพราะล้างถ้วยให้นายสะอาดรับใช้เจ้านายดีดีต่อเพื่อนบ้าน ไม่เคยมีศัตรู อุปถัมภ์สมณะอย่างสม่ำเสมอ แม่ยอมทำตนเป็นเบี้ยล่างต่อสังคม ตลอด และสำหรับแม่แล้วเรื่องของลูก ๆ จะคิดอะไรแม่จะไม่ขัดข้องแต่ประการ โดยถ้าพระเอก จะแจ้งต่อศาลถึงความประสงค์ของลูก แม่จะผ่อนตามลูกเสมอ 

      เพราะแม่เห็นว่า พูดไม่รู้เรื่อง และพ่อสงสัยพฤติกรรมของแม่ยายว่ามีชู้กับลูกเขยคนเล็ก และแม่เป็นใจด้วยคือไม่สนใจ 

พ่อสงสัยมาก เพราะพ่อรู้สึกว่าคุณธรรมบางข้อของยายน่าสงสัย ไม่เหมือนสมัยที่ตามีชีวิตอยู่และเพราะในภาพชีวิตของวัน ๆ ที่ผ่านไปช่วงแล้วและช่วงนี้พ่อถูกตราหน้าว่าเป็นคน กินลูกกินเมีย พ่อดีอย่างเดียวต่อชุมชนเท่านั้นคือสวดผีมัดตราสัง  เขียนหนังสือให้ไปร่วมกิจกรรมโรงเจไม่กินเนื้อสัตว์ประเภท และส่งโพยงานศพตลอดทุกรายการ ซึ่งคนในชุมชนยางบ้านข้าวสารตรอกหม้อไม่มีแต่อิทธิพลมีพ่อเริ่มมีหน้าตรงจุดโพยงานศพนี้เอง  

      พระเอกมีปัญหาแคลงใจกับยายและพ่อเช่นกัน ทำให้บ้านวังวทัญญูมีปัญหาอีก การที่พ่อ และแม่ยอมให้ตัดมะพร้าวหนึ่งแถวทางด้านทิศตะวันตกคิดเป็นเงิน 10, 000 ซองติม ซึ่งไม่ถูก เพื่อทำทางเข้าสุสานตาโดยให้รถบรรทุกเข้าได้นี้เป็นแผนของน้องสาวแม่คนเล็ก ที่ถูกทางจำเป็นนี้ที่ทำนั้นเพียงรถเก่งเข้าได้ก็พอ เขาพยายามจะเอากอบโกยทรัพย์สินแม่ให้ได้ 

49 

   แสดงว่าพี่น้องข้างแม่ต้องมีแผนเพื่อแอบใช้ทางจำเป็นที่ทำให้มะพร้าว10 ต้นถูกโค่นลงขาย มะพร้าวแต่ละต้นสร้างมาไม่ต่ำกว่า 30 ปีขึ้น รักษายาก 

   เพราะวัวควายเพื่อนบ้านชอบหลุดมากัดกิน และแม่เสียดินแดนชายแดนด้านตะวันตกไปประมาณครึ่งงาน     

    ลูกกำชับว่าทางนี้ให้เป็น ทางส่วนบุคคล แม่อย่าเซ็นหนังสือยอมให้อะไรทั้งสิ้น เพราะว่า ถือว่าเป็นทางให้ยืม เนื่องจากว่าบ้านวังวทัญญู เศรษฐกิจตกต่ำเอามาก จนแทบจะไม่เงินค่ายาให้หมอ และน้องสาวแม่มีอิทธิพลมืด ครอบงำ พระเอกจึงยกปัญหาเรื่องญาติออกไป เอาเรื่องการอยู่รอดและล้มสลายขึ้นเป็นด่านแรกใน การทำทุกสิ่งภายในบ้านวทัญญู 

    ต่อไปนี้นี้ที่ดีที่ประเทศมีสวัสดิการการรักษาพยาบาลให้คนสูงอายุมิฉะนั้นต้องจำนองสวน บ้านวังวทัญญู แน่นอนไม่มีทางจะเอาเงินที่ไหนมาพอเพื่อรักษาตัวแม่แน่นอน  

     ปัญหาตามาหลายเรื่องที่ปิดบัญชีไม่ได้พ่อพยายามที่  จะไม่ให้ลูกมาเคลื่อนย้ายหรือทำ  

      อะไรในบ้านวทัญญูแม้พ่อกำลังชะตาขาดเต็มที  เท่าที่พระเอกสังเกต เป็นการส่วนตัวในเรื่องเขต สวนเขตไร่พ่อและแม่พระเอกต้องรับปัญหาช่วงจากที่รอจนกว่าพ่อและแม่ตาย ด้านแม่ไม่ว่าอะไร 

     เมื่อมีปัญหาเกิดขึ้นปล่อยเลยตามเลย เพราะขาดสมาธิเหมือนตัวหนอนกลางดงต่อและมดแตน ผลคือ ลูกค้านความคิดของพ่อ  

      เช่น ลูกขอทำไฟฟ้าและประปามิเตอร์แยกออกมาเพื่อสมาธิในการปกครอง ตนเอง พ่อไม่เห็นด้วย พร้อมสำทับว่าถ้าขืนทำจะไป “บอกตำรวจ”  ผลคือการร้องต่อศาลอีกศาลหนึ่ง ที่      

      เรียกว่าศาลจังหวัดให้บังคับพ่อให้โอนอ่อนผ่อน ตามลูก ในเหตุอันควร จึงเกิดขึ้นรวมทั้งเรื่องในการนำทำสำนวนร่างขึ้นฟ้องตอนที่สามนี้ได้เกิด ขึ้นมานั้นเอง ข้าแต่ศาลที่เคารพ ปัญหาที่ต้องแก้ไขและที่ต้องนำมาสู่การชี้สองสถานมีอยู่ดังต่อไปนี้ 

      มีเงื่อนงำที่ต้องแก้ไขให้ถูกต้องหลายประการ  

กรณีทรัพย์สินจากน้องแมวจากหมู่บ้านหนองงูเห่าหอน ที่มอบให้ข้าพเจ้าและพระเอกมาไว้ที่วัดหนองงูเห่าดอกจัน ได้ถูกทำลายลง รวมทั้งของมีค่าอื่นๆ แต่มีเงื่อนงำเพื่อทำลายทรัพย์สินทาง ปัญญาและศิลปกรรม ในช่วงที่ชีวิตพระเอกมีปัญหา ในระยะสิบปีที่แล้ว  

     3. ข้าแต่ศาลที่เคารพกล่าวคือ ยายของพระเอกได้นำ เอาบ้านวังโคตรภูหลังที่มีพิพาทเชิงลึกกันอยู่มาให้พระเจ้าอาวาสรูปหนึ่งซึ่งเชื่อว่า  มีพฤติกรรมไม่ค่อยจะดีของวัดดังกล่าว และมีเงื่อนงำแบบเชิง ลึกกันอยู่ 

      จนบ้านวังโคตรภูถูกทำลายลงสิ้นเชิงบ้านวังโคตรภูมีทุกอย่างอย่าง ๆ บ้านหรือวังของคน สมัยโบราณ ถูกรื้อมาเป็นของวัด พระเอกได้ติดตามมาใช้สอยด้วย จนถูกผู้ก่อการร้ายจับตัวส่ง โรงพยาบาลคนร้ายและพระเอกต่อสู้จนชนะความต่อมา  

50 

      4. หลังจากที่ยายสึกจากชีพราหมณ์มาอยู่บ้านแล้ว และอาคารที่วัดพระเอกได้ใช้มันอยู่ระยะหนึ่ง 

       และพระเอกได้ขนสิ่งของมาฝากไว้เป็นจำนวนมาก เพื่อรอการสร้างปราสาทน้อย ๆ ที่มั่นคงหลังใหม่ในอนาคต ตามความในใจของพระเอก ในอาคารนั้น มีสิ่งของมากมาย รวมทั้งสิ่งบริจาค ตาม อุดมการณ์เพื่อ 

      เพื่อครอบครัวแตกแยกและมีปัญหาวิปโยค การสูญเสียเรื่องนี้รุนแรงกว่าการ สูญเสียพระพุทธรูปล้ำค่าที่อัฟฟากานกานิสถานานียางค์  

      เพราะถูกรัฐบาลผตาลียานุบันพดทำลายเหตุการณ์ทางการเมืองระหว่างเชิงอสลมกันสาลามีนางค์ เชิงพุทธวธสมานียุคปัญหาบิดะลามาลลาเดางค์   

     5. และส่วนอื่นๆ อีกมากมาย ขนาดรถบรรทุก 10 ล้อนำมาส่ง โดยรถบรรทุกของ 

ญาติของว่าที่ลูกบุญธรรมพ่อนำมาส่งให้ถ้าคิดได้เป็นเงินต้องใช้ประมาณ 10, 000 ซองติม  

       เพราะขนส่งและถ่ายส่ง ระยะทางไกลจาก 10000 กิโลเมตรไปกลับหวนทวนกลับ และจากทุระกันดารประเทศ นำมามอบให้ฟรีฐาน เพื่อนเก่าโรงเรียนผู้ดีที่เมืองโน้นในอดีต และฝากไว้ที่วัดดังกล่าว หลังจากที่ตกลงกันไม่ได้ ๆ ได้ว่าจะไว้ที่ใดดี 

     6. ผลที่ตามมาคือ สิ่งที่อยู่ในอาคารนั้น ทิ้งไว้ 10 ปี และไม่ได้ติดตามเพราะว่าพระเอกไม่มีเวลา แต่ปรากฏว่าถูกทำลายสิ้นซาก จากเหตุผล การพัฒนาวัด และอาคารหลังดังกล่าวถูกมอดปลวกกัด กินแต่พระเอกให้เหตุผลใหม่ว่าเรื่องการรื้อมีเงื่อนงำอื่น ๆ ด้วยและสิ่งที่ปลวกมอดปลวกก็หายไปสิ้นเหลือแต่หญ้าและต้นกล้วย และส้วมรับแขกระดับรถทัวร์ได้เท่านั้น  

      ต้องมีประเด็นดังนี้คือ การอิจฉาริษยาโดยบุคคลบางกลุ่ม เพื่อทำลายศิลปะของพระเอกชนิดหนึ่ง หรืออำพรางหลักฐานการยักยอก มอดปลวกนั้นอาจเยียวยาแก้ไขได้โดยวิธีสมุนไพรเพราะการพิพาทกันภายในวัด และฝ่ายที่มีประโยชน์ให้พระเอกแพ้วัด จึงถูกนำมาเปลี่ยนรูปจากการรู้เท่าไม่ถึงการณ์ของคณะบุคคลบางกลุ่ม และจากสาเหตุอื่น   

       พระเอกวินิจฉัยในฐานะมีองค์ความรู้ระดับการตัดสินและวินิจฉัยอย่างการใช้ภูมิปัญญาได้ว่ามีเงื่อนและเงื่อนงำที่พึงจะสงสัย ซึ่งจะนำไปสู่การสอบสวนเพื่อให้ความเป็นธรรมแก่จิตวิญญาณทั้งหลายที่เสียไปกับอุดมการณ์นี้อย่างเที่ยงธรรมต่อไป ข้าแต่ศาลที่เคารพ วันนี้ข้าพเจ้า เหนื่อยมาก ปวดหลัง บางครั้งแทบจะลุกไม่ขึ้น  

       แม่ก็อาการไม่น่าไว้วางใจส่วนพ่อนั้น เน็กกาตีพต่อ ข้าพเจ้าโดยประการทั้งปวงข้าพเจ้าจึงขอส่งเรื่องไป  ส่วนตำรวจตรวจคนเข้าเมืองต่างด้าวมาเป็นที่พึ่ง เพื่อพิจารณาเรื่องของพ่อให้เพื่อความเป็นธรรมต่อชุมชนและเหตุการณ์วิปโยค และส่วนแม่นั้น  

     ข้าพเจ้าจะดูและด้วยวิธีการอื่นที่พ่อรักษาไว้ไม่หาย ถ้าพ่อแยกกับแม่ช่วงอันตรายนี้ด้วยเหตุใดก็ตามข้าพเจ้าขอสารภาพว่ายังพอดูแลแม่ให้กลับไปเหมือนเดิมได้หรือพยายาม ถ้าพ่อกลับบ้านเดิม วัน หนึ่งข้าพเจ้าจะไปเยี่ยมให้ได้ถ้าข้าพเจ้าไม่ตายเสียก่อนหรือถ้าพ่อตายแล้ว  ก็จะไปเคารพศพท่านที่ 

51 

      สุสาน เพราะว่า ข้าพเจ้าทำนายได้ว่า  จะไม่มีใครเอาพ่อและแม่ของข้าพเจ้าอีกหลังจากเหตุการณ์นี้และอีกเลย นอกจากข้าพเจ้าและคนในสายเลือดเท่านั้น ในที่สุดวันนี้ข้าพเจ้าเหนื่อยจึงขอพัก ข้าแต่ศาลที่เคารพ ข้าพเจ้าอดไม่ได้ที่ต้องนำปรัชญาเข้ามาเชื่อมโยงบริบทที่ปัญหามีคือ  

      เรื่อง natural love and moral love เข้ามาด้วย เพื่อทำให้เนื้อหาในการชี้สองสถานพบกับสัจธรรมที่เป็น ข้อมูลสนับสนุนหลักฐานชนิดนี้ได้ เพื่อนำไปสู่สันติภาพทางใจและความสงบสุขในสังคมที่เชื่อว่ามีอยู่ว่าดีอีกโสดหนึ่ง ข้าพเจ้าขอสารภาพว่า 

      ข้าพเจ้ารักเคารพบูชาบิดามารดาและผู้มีพระคุณสุดจิตสุดใจ แม้จะล่วงเกินเพราะตัวบทกฎหมายบังคับไว้แต่กรณี ก็สามารถแยกประเด็นออกได้เป็นส่วน ๆ ไป 

       แต่อย่างไรก็ตามเพื่อความสงบสุข และความสงบเรียบร้อยและศีลธรรมธรรมอันดีงามของสังคม ข้าพเจ้าจำเป็นต้องนำหลักฐานมาเพื่อเข้าห้องเล็บทางศาล เพื่อดำเนินเรื่องที่ต้องนำพาไปถึง ให้เป็นเยี่ยงอย่าง ที่ดีต่อสังคมให้ได้แน่นอน ความในศาลนี้สำนวนถึงล้านหน้า  

       จำเป็นอย่างยิ่งที่ต้อง นำทุกอย่างมาพรรณนาให้สมบูรณ์  ข้าแต่ศาลที่เคารพ ข้าพเจ้าเรียกสิ่งนี้ที่จะกล่าวถึงทั้งหมดในล้านหน้าว่าเป็นสิ่งสมบูรณ์และขอประทานโทษถ้าข้าพเจ้าได้ละเมิดอารมณ์ศาลนี้โดยประมาทเลินเล่อหรือรู้เท่าไม่ถึงการณ์ 

       เพราะสำนวนต้องเชื่อมโยงในปริบทของอรรคดีใดก็ตาม ข้าพเจ้าด้วยเกียรติและวินัยแห่งความเป็นมนุษย์ของข้าพเจ้า ขอรับผิดชอบในสำนวนที่เสนอมานี้ทั้งหมด และขอพักการพิจารณาสำนวนเพื่อนำเสนอจนกว่าไข้หวัดของข้าพเจ้าจะหายลง 

        แต่ข้าแต่ศาลที่เคารพ ข้าพเจ้ามิได้เป็นโจทก์ที่อ่อนแอไม่ใบไม้ที่วงหล่นแล้วกลายเป็นดิน และมีใบใหม่เกิดขึ้นบนกิ่งของต้นเพราะดินและนำที่สมบูรณ์ฉันใด ข้าพเจ้าก็คิดว่าสารัตถะทั้งหมดของข้าพเจ้า เพื่อศาลนี้ก็เป็นฉันนั้นขอศาลได้โปรดประทานเมตตา กรุณารับฟังเนื้อหาทั้งหมด ให้ใช้คำว่าข้าแต่ศาลที่เคารพแทนด้วย 

      ข้าแต่ศาลาที่เคารพ  

     เมื่อข้อความชี้สองสถานปรากฏนอกศาล เพื่อไม่ให้เสียรูปคดีนี้ต่อไปจึงประกาศให้ทราบโดยทั่วกันว่า  

      คำว่าข้าแต่ศาลที่เคารพเปลี่ยนเป็นข้าแต่ศาลาที่เคารพ จึงประกาศตามนี้เมื่อทราบแล้วว่าสรรพสิ่งมีเงื่อนงำใน นิยายรายรักรากหญ้านี้ต่อไปเป็นอรรถคดี   

     เพื่อนำสู่การชี้สองสถานเป็นไปตามระบบสังคมนิรนัยที่นิยายขึ้น เมื่อข้าพเจ้าทราบว่า พ่อได้นำเงินไปใช้เพราะรู้เท่าไม่ถึงการณ์ ในรูปอาชญากรรมทางการเมือง โดยสันนิษฐานเพราะมิฉะนั้นเงิน 40 ปี ที่ทำงานได้กับแม่นั้นหายไปไหน  

52 

        เพราะฉะนั้นในนิยายนี้จึงมีเรือง สังคมประกาศิต และสังคมลิขิตเกิดขึ้น พ่อและ  

        ข้าพเจ้าและแม่ข้าพเจ้า แม้ดีแสนดีแต่ถูกพญามารลิขิตให้จน ตามด้วยการใช้กองทัพมดเพื่อปกครอง ประชากรของรัฐดวงกมลที่สังคมตั้งขึ้นเป็นแน่ 

53 

       ข้าแต่ศาลา ที่เคารพ ข้าพเจ้าฝันและสอบสวนได้ว่าในรัฐสองใจของข้าพเจ้าให้สาย 

      สืบตรวจดูพบว่า โลกนี้มีสองค่ายคือค่ายพญามาร และค่ายอหังการมมังการในโลกมีการปกครองแบบ แก็งส์มีหลายระดับที่กฎหมายไม่สามารถเอาเรื่องได้ คือระดับธรรมชาติระดับไม่ธรรมชาติระดับ ธรรมชาติไขว่า 

      แบบริษยาแบบมีโลภโกรธหลงตัณหาพาไปส่วนระบบไม่ธรรมชาติฆ่า ตายแทน ปล้นสะดม แต่ข้าแต่ศาลที่เคารพหรือข้าแต่ศาลที่เคารพข้าพเจ้าเป็นทายาทคนใหม่ ในโครงการฝันที่เป็นจริงในมโนคติเพื่อปกครอง ทั้งสองแก้ลงให้โลกคนมีสันติภาพ จึงเสวยชาติเป็นมนุษย์ลำบาก ก่อนที่โลกจะกลายเป็นอณูแห่งบราวเนียนต่อไปในวันพรุ่ง  

      ข้าแต่ศาลาที่เคารพ ขอประทานอภัยเครื่องพิมพ์ดีดเสียจนกว่าพิมพ์จะซ่อมเสร็จ  จึงของดการเบิกความชี้สอง สถานใน      

         วันนี้ก่อนที่จะเข้าสู่กลุ่มอิทธิพลมืดที่ชนิดธรรมชาติ และไม่ธรรมชาติต่อไปด้วยการทำคนที่ไม่ชอบให้เป็นประสาทแดก และ การกดคนที่ไม่สบอารมณ์ไห้เป็นธุลีดินเสมอและการสะกดจิต ชนิดธรรมชาติและวิทยาศาสตร์ 

        จนโลกอลเวงและอลวนกล่าวคือโลกแห่งสัจธรรมของกฎหมายนั้นมีคือพยาน และหลักฐานเพื่อท่านนั้นที่เอาความได้ในขั้นสัจธรรม เพราะฉะนั้นการใช้ผีสิงสู่การทำลายล้าง ระหว่างศัตรูสองค่ายจึงเป็นเรื่องผีกฎหมายจึงเอาความไม่ได้เพราะศาลไม่รู้ว่ามาจากที่ไหน ใครทำ ใครบงการ แต่ผลนั้นปรากฏเป็นรูปธรรม องค์กรอิทธิพลนี้มาในรูปองค์ผีจิตวิทยา ที่ข้าแต่ศาลาจะได้รับรู้ในโอกาสต่อไปที่คิดได้ในนิยายรักรากหญ้า  

54 

     ข้าแต่ศาลาที่เคารพเพราะฉะนั้น ข้าพเจ้าและแม่ข้าที่กำลังใกล้จะตาย พ่อข้าพเจ้าที่ไม่เอา หนเลย ก็จนจนตาย แม้น่าจะรวยเพราะขยันกันทำกิน แต่พญาผีไม่ชอบ เลยซวยกันทั้งครอบครัวเลย  

     ข้าแต่ศาลาที่เคารพ 

     พรุ่งนี้จะว่ากันต่อไปเพราะไฟดับ น้ำหยุดไหล แมวกวน หมาเห่าหอน มีเหตุอาเพศเมื่อจะนิยายให้ศาลฟังเรื่องตรงนี้  แต่ข้าแต่ศาลาที่เคารพเรื่องในนิยายนี้มีมูลตามคำฟ้อง แต่ทวยเทพผู้ส่งส่งได้ฟังกัน ทุกตน มันไม่มีสำนวนประโยคปฏิเสธซ้อนปฏิเสธคือไม่ไม่สองทีแล้ว  

      ความหมายคือธรรมดา แต่อย่างใด แต่นิยายถูกเสกให้ศักดิ์และไม่เพื่อเขียนขายหรือเรียกร้องคนเอา ตังค์มาซื้ออ่าน แต่มันเป็นปรัชญาและเทววิทยาใหม่ด้วย ศาลที่เคารพอันเป็นศาลที่ศักดิ์สิทธิ์ที่สุด แห่งนี้พึงทราบ ข้าแต่ศาลาที่เคารพบัดนี้ไฟฟ้ามาแล้ว ไฟไม่ได้ดับลงเพราะ เพราะมือที่สามสะเทือน  

55 

    ใจแต่เพราะเขาตัดไฟเนื่องจากค่าไฟฟ้าไม่จ่ายน้ำไม่ไหล เพราะ ท่อประปาแตกเหตุล้มละลายพระเอกฐานการเงินสึกหรอและซ่อมอยู่ที่บ้าน ข้างเคียง 

    ข้าแต่ศาลาที่เคารพ ถ้าข้าพเจ้าประมาณเหตุการณ์ผิดไปก็ขอประทานอภัยกล่าวคือโลก มหันต์นี้มีประเทศอยู่ล้านประเทศ ประเทศที่ข้าพเจ้าอาศัยอยู่นี้ชื่อประเทศบางส้มตำข้าพเจ้าเป็นเทพ ตนหนึ่งที่ผลุดออกมาเพราะกรรม์แห่งดีเอ็นเอของสาระบบชีวิธีธรรมชาติอุ่นให้ 

     และได้รู้จักกับเจ้าโลกที่ปกครองล้านประเทศทั้งหลาย ด้วยกรรมดีของข้าพเจ้าปรากฏว่าต่อมาที่คนในประเทศบ้านส้มตำรู้เขา ก็อิจฉาว่าข้าพเจ้ามีบารมีดีกว่าแต่ไร้ทรัพย์ แต่สันดอนที่ไม่ใช่นิสัยหรือสันดานแต่เป็นพรสวรรค์ชนิดหนึ่ง ของเทพเจ้าสูงสุดชอบคนจนและคนรวยที่อาภัพ ข้าพเจ้าจึงได้สมาคมกับเทพเหล่านั้นใน ต่างดาว 

       ผลทำให้เคนในประเทศบางระกำส่งหน่วยกล้าตายและกล้าไม่ตายไปติดตาม เพื่อให้ได้มีเพื่อนอย่างข้าพเจ้าบ้างผลที่ตามมาไม่สำเร็จ การได้มิตรอย่างข้าพเจ้านั้น  

     จะได้แก้วสารพัดนึก จะเอา อะไรได้ทั้งนั้นนอกจากจะเอาตัวเองเท่านั้น ที่ไม่ได้เจ้าเมืองบ้านระกำหวานและสะตอหนักหย่อนเบาหวานได้ ก็ถูกเทพธรรมชาติเหล่านี้สร้าง เหมือนกันแต่ไม่รู้ว่า เป็นใครและไม่รู้จักกัน วันไหนเทพนี้ ริษยามาแรงกว่าความรัก 

     โกรธจะทำลายคนที่ถูกสร้างทันทีแต่คน ในประเทศของเมืองส้มตำปลาดองมีประโยชน์  ถือว่าเขามีมาได้ไม่มีใครสร้าง เราเป็นเราดีขึ้นมาเอง ก็ทระนงตัว แต่ต่อมาคน ในประเทศบ้านบางส้มตำแตกกันเป็นสองฝ่าย ว่าถูกสร้างและไม่ถูกสร้างทะเลาะกันจนเป็นวักเป็นเวร เท่าที่ดอกเบี้ยของแต่ละฝ่ายจะทุ่มซื้อชีวิตคนที่ชีวิตมีทวยเทพสั่ง  เจ้าบ้านบางระกำยก ข้าพเจ้าต้นสังกัดสัญชาติประเทศบางระกำให้เป็นนางฟ้า ตนหนึ่งที่ศักดิ์สิทธิ์ 

      อุปโลกน์ขึ้นมาให้งาม แต่ดูจะเชื่อแต่ชะลออายุข้าพเจ้า ไว้มากเกินไป ที่จะเป็นนางฟ้าได้และตายลงก่อนโชคของข้าพเจ้า และชะตากรรมจะถูกมอบให้เทพผู้บันดาลก็โกรธ ว่าทำไมข้าพเจ้าหายไปไหนไม่กลับมาด้วยชุดและ 

      ชีวิตนางฟ้าอมตะที่สั่งมา ผลสุดท้ายเทพในล้านประเทศทั่วโลกจึงปั่นป่วน ฝนตกล้านห่าทุกวินาทีใน รอบเดือน ทำให้คนตายมากมาย และหวิดเปลี่ยนโลกใหม่ให้เป็น ดาวลูกไก่ของคน 4 ขา3 ขา 2 ขา 100 ขา หล่นพรูแทนและอยู่แทนดาวดวงอื่น เพราะคน 2 ขาที่ชอบทระนงและลืมตีนตนเองอันเทพทั้งหลายเหล่านี้เป็นเทพก็จริง 

      แต่เขาก็อยู่อย่างผีห่าซาตานบ้าบอ บางรายอยู่อย่างคนธรรมดา 

     หรือศักดินาล้นฟ้าธรรม แต่ว่าเทพที่ใหญ่กว่านี้มีอีก รายไม่สามารถระบุได้ว่า   

     ใครมันเป็นธรรมชาติดังที่ข้าพเจ้าได้บอกต่อศาลมาแล้วครั้งก่อน ไฟดับแต่ว่ามันเป็นธรรมชาติและมันหมุนวนอยู่แบบราวเนียนในอากาศผลที่ตามมา คือเราไม่สามารถหาคนบงการโลกที่แท้จริงนี้ได้ตายตัว  

     เพราะมันเป็นราวเนียน เป็นภาวะอวกาศเป็นพิษปรมาณู ธรรมชาติของอณูมีครั้งหนึ่งเทพเจ้าบนสรวงสวรรค์ชั้นเกิน ๑๖เค้าทะเลาะกันทั้งสองฝ่ายเพราะข้าพเจ้า เพราะว่าข้าพเจ้าเป็นที่รักของ ทวยเทพเป็นกรณีพิเศษ ที่ปราศจากราคะตัณหา แต่ถ้าว่าข้าพเจ้าเป็นเครื่องมือเพื่อนำไปแค่อ้างอิง ด้วยทวยเทพเท่านั้น ตัวจริงไม่บาดเจ็บและไม่ตายแต่คนอื่นบาดเจ็บและตายแทน  

      เพราะข้าพเจ้า ไม่ได้ทำอะไรนัยว่า ทวยเทพแบ่งออกเป็นสองฝ่ายด้วยการนิรนัย 

      อุปนัยว่าเทพแห่งความดีและเทพแห่ง ความดีทะเลาะกันเพื่อออกกำลังกาย นัยว่าจะเปลี่ยนโลกเสียใหม่ให้เป็นดาวหางดวงใหม่ด้วย ในการที่เทพออกมาออกกำลังกายกันแบบสงครามนี้ 

56 

      ในเทพสูงสุดเห่นั้นมีพระนามต่าง ๆ กันไป คือ เทพเจ้าบอนโนวา เทพเจ้าหญิงซูสิมิตา ราก้า  

      เทพโจมองคา เทพฟิลิโปโวาเทีย เทพซารามาหากัน เทพรัญจวนใจรำลึก เทพจิมมโอโนดีเทพเอลิกวอนนา และเทพบริวารอีกมากมาย ในนี้มีเทพพระนามว่า มัคราอังการยุดา และที่สำคัญตนหนึ่งอีกคือ เทพกวีกวาดดีโรมัยต้า 

      ท่านเทพผู้นี้ใหญ่มาก ท่านเป็นผู้ทำให้ข้าพเจ้าเป็นบุญธรรม ให้ทรัพย์แด่ข้าพเจ้ามากมายนัก แต่ท่านมาฆ่าตัวตายไปเป็นวิญญาณเทพ ที่คอยรับใช้ทวยเทพทุกฝ่ายต่อมาอย่างไรก็ตามเทพที่กล่าวมาทั้งหมด เทพเหล่านี้ล้วนตายหมดแล้ว เหลือแต่ข้าพเจ้าคนเดียว และกำลังจะสูญพันธุ์ 

      แม้มีพันธุ์ใหม่ที่ประดิษฐ์ที่คนรู้ทันแล้วแท้ก็จริง แต่ไม่รู้จักลูกพันธ์กว่า 5,000,000 ตน แต่ไม่รู้ว่าอยู่ที่ไหนบ้าง 

เทพที่ตายไป ๆ ฝังไว้ที่ดอกไม้ป่าเก่าข้างโบสถ์ เปลี่ยวเดี่ยวเอาโบสถ์ที่ดงและกอดอกไม้ป่าชื่อชื่อว่าบา นาการัส เหลือแต่ความทรงจำและสุสานอันไร้ค่าที่ปกปิดด้วยหินอ่อน ฝังไว้ที่โบสถ์เล็ก ๆ รวงผึ้ง ป่าตามชนบทที่ไร้ค่าและความเจริญ 

        ณ ที่นั้นคนโชคดีจะได้เห็น มีบ่อน้ำและท้องทุ่ง โบสถ์นั้นเล็กห่างไกล มีปีศาจเฝ้าอยู่มีหมาชื่อมอกานากริ๊งกร๊าง   เฝ้าอยู่และหวงแหนมากและหมาตัวนี้ไม่กินอาหารอะไร นอกจากน้ำค้างหยดและอาหารทิพย์เป็นภักษาหารของตน รักข้าพเจ้ามาก มันเคยเลียแผลที่บาดเจ็บให้แก่ข้าพเจ้า 

       เมื่อตอนที่ข้าพเจ้าโดนหนามลูกดอกมะกันมาสายางนอง เกี่ยวเอา ข้าพเจ้าไม่ได้พบมัน ถึง 1,000 ปี แล้วอนิจจา ข้าแต่ศาลาแห่งศาลนี้ที่เคารพ  ข้ามิบังอาจจะเปิดเผยความลับสุดยอดนี้ได้หมดเพราะความจำของข้าพเจ้า เลอะเลือนเบือนเกือบหมด  เพราะปวดสะเอวและเจ็บคอหอยอยู่ ขณะบันทึกคำนี้เพื่อศาลเป็นนิยายอมตะอันชูรสยิ่ง 

         ข้าแต่ศาลาที่เคารพ เป็นที่ทราบกันแล้วว่าในศาลมนุษย์นี้เมื่อเป็นจำเลยหรือโจทก์ ที่เห็นว่าไม่เป็นธรรมย่อมอุทธรณ์ได้มิใช่ประหารชีวิตโดยพลการ  จะกระทำโดยศาลไม่ได้ 

แต่ว่าใน โลกของมายา นั้นมีอรรถาธิบายมากมาย 

         แม้กระนั้น ก็ยังอุทธรณ์ได้แต่ต้องใช้เวลานาน เป็นที่ทราบกัน นี้ด้วยประการฉะนี้เพราะฉะนั้นข้าแต่ศาล ข้าพเจ้าขอแจ้งเหตุในนิยามนี้ถ้าเหตุใดมิบังควรก็อุทธรณ์ ต่อศาลได้และสัญญาจะปฏิบัติตามคำสั่งศาลทุกประการ 

         เว้นแต่มีสิทธิเหนือสภาพศาลโดยศาลอื่นที่สูงกว่า ข้ออุทธรณ์นั้นไม่ต้องได้รับการวินิจฉัยโดยศาลนี้ ข้อความชี้สองสถานทั้งปวง ณ ข้าพเจ้า นำส่ง ศาลนี้ถ้าเป็นไปเพื่อทำให้หมาแมวกัดกัน หรือเพื่อการขัดแย้ง สิ่งเหล่านั้นไม่ใช่ความประสงค์ของข้าพเจ้า ข้าพเจ้าจะกระทำโดยชอบ  เพื่อให้นิยายนี้เป็นสาระและบันเทิงแก่มวลมนุษยชาติ 

57 

      และคำว่าเทวะ ข้าพเจ้าได้เป็นเทพ โดยการคิดเอาเอง แต่เพราะการดลใจให้เป็นเทพ ชั่ว 

      ความฝัน เท่านั้นหรือชั่วที่เทพเข้าอยู่ทับเท่านั้น ในอตมนิยายล้านหน้านี้จึงขอบอกชื่อพระเอกนางเอกและตัวแต่ละคนอื่น ๆ ที่ปรากฏในฉาก แต่บางครั้งเพราะไฟและอุปกรณ์ของคนจนไม่มีอันจะกินอย่างข้าพเจ้า 

       ได้ผลุดขึ้นมาท่ามกลางความยุติธรรมนี้ จึงอาจจะเลือนหรือแย้งไป ผิดไป ไม่สัมพันธ์ ไม่ติดต่อกัน ขอให้ศาลศาลา และผู้ที่ได้พบเห็น จงทำความเข้าใจเอาเองว่าชื่อใดพ้องกันกับชื่อใด ก็สันนิษฐานไว้ก่อนว่าเป็นชื่อที่พระเอกคือข้าพเจ้าเอาไว้ก่อน  เคยอ้างถึงบางชื่อข้าพเจ้าไม่อาจคิดได้ทันทีก็อาจจะ นำมาเสนอต่อไปอีกครั้งหนึ่งขอประทานอภัย  

       ถ้าข้าพเจ้าผู้น้อยผู้นั่งบนบัลลังก์ที่ต่ำกว่าใต้ท้าว ทั้งบารมีวาสนาและปัญญากำหนดมาด้วยประการะฉะนี้หรือ ข้าพเจ้านำมาเสนอเพื่อต้องการขุดเอามา ยืนยันให้ความเพื่อประโยชน์แต่การชี้สองสถานได้สมบูรณ์ และเพื่อความธรรมในโลกมนุษย์ที่มีอยู่ 

        ข้าพเจ้าของวิงวอน แม้ผิดพลาดไปบ้าง พระเอกในเรื่องนิยายรักรากหญ้านี้ชื่อ  

        นายธอน ณ ชำในดี นางเอกชื่อว่า นางสาว สุดที่รัก เมืองของแมนแม่พระเอกชื่อ กุ๊กไก่นามาสี พ่อพระเอกชื่อ ดอกชะบา ณ ย้อนเหมือนคนสวยแต่ส่วน รายชื่อ เทพเจ้าก็ใช้ตามัวที่กล่าวถึงไปแล้วบิดามารดาข้าพเจ้าเป็นอรหันตีที่ไม่เรียกว่าเป็นอรหันต์  

        เพราะ มันถูกตีความโดยมนุษย์เช่นข้าพเจ้าผู้ปลอดโปร่งกว่า  ถูกนิยามโดยข้าพเจ้าสำหรับที่มีความเป็นเช่นนี้ ข้าแต่แต่ศาลที่เคารพ ขอให้เป็นดังนี้ไว้ก่อน จนกว่าสมองจะสั่งให้เป็นอย่างอื่น ข้าแต่ศาลาที่เคารพ วันนี้จะนำมากล่าวว่าความคิดทางรัฐะของข้าพเจ้า 

        มีเป็นประการใดกล่าวคือมีมณฑลหนึ่งชื่อว่า เมืองแดอุตตมะฤกษ์ เมืองนี้มีการปกครองดีเพราะว่า เขาทำ การปกครองแบบ โฟกัส กล่าวคือปล่อยให้คนทุกคนอยู่อย่างสงบ แต่ว่าเมื่อสายสืบทราบว่า ตรง ไหนมีปัญญา สมมุติว่ามีคนหนึ่งมีปัญหา เขาก็ดำเนินการไม่ให้คนนั้นเคลื่อนไหวโดยปราศจากการไม่รู้เท่าทันของเจาหน้าที่ลับ  ของมณฑล  

       เขาก็จับยัดเย็นคือไม่คาดโทษแต่โทษของเขาใช้วิธีผีเข้า มอม เมายาก่อน แล้วทำให้ประสาทเสียแล้วทำให้ผีเข้า และผู้นั้นก็มีอันเป็นไปและถูกอุบัติเหตุตายแล มณฑลนี้ไม่ยอมให้ใครดีเกินหน้ากว่าเจ้าของมณฑลประเทศ  

       ถ้าใครดีเกินเขตเขาก็จะทำลายเสียโดยประการต่าง ๆ โดยที่คนภายนอกประเทศ 

       มณฑลไม่รู้การกระทำอย่างนี้ถือว่า เป็นการกดขี่ข่มเหงคน ในมณฑลประเทศเป็นผลให้คนถูกบีบแบบที่เรียกว่า Totalitarian เผด็จการแบบเบ็ดเสร็จแบบรัฐของตีโตโยโกสลาวัดบนโลกมนุษย์  

      หรือการเป็น การปกครองแบบMaoism Leninism ซึ่งอาจจะไม่ใช้เสมอไป แต่การเมืองบอกใช่มันเป็นและมันไม่เป็น   แต่ว่า เลยการเมืองทั้งสองประเทศประเภทที่กล่าว เพราะว่าการ กระทำดังกล่าวเป็นเพื่อรัฐแต่มณฑลแสนดีใจ  ประเทศนี้เขาไม่ทำอย่างนั้น  

     เพราะเขาถือว่าเป็นเอกราช ประชารัฐมีอธิปไตยอันสูงยิ่ง ในใจและในกายเมื่อเป็นเช่นนั้นเขาใช้นโยบายแหกตา เช่นจะทำให้ร้านค้าไหนในมณฑลขายดีตีตลาด อื่นแตก ก็ทำการให้คนของรัฐมาแหกตายคนที่ไม่รู้แบบ ขายของมีหน้ามามาแหกตา ผลสุดท้าย  

58 

   คนที่ขายของใช้นโยบายนี้ชนะขายดีตีตลาด  เฉกเช่นมารดาของข้าพเจ้า รับกรรม  

   เพราะว่าเห็นว่าลูก คือข้าพเจ้ากำลังไปดีก็ทำให้เป็นไข้เสียเพื่อว่าสมาธิการเรียนของลูกเสีย ผลคือสอบตกเป็นแม่นมันส์  เพราะขยันเกินดูหนังสือเกินเหตุอ่านเกินขาดสายกลางวิทยา และออกก่อนจบ ดุษฎีปรัมปราดอกเตอร์ที่สังคมคิดเป็นตัวกำหนดไว้  เป็นต้น 

    เมื่อแม่ข้าพเจ้าไม่สบายหนักเงินค่ารถไฟ ข้าพเจ้าก็ไม่  เพื่อจะไม่ยอมแม่ แม่ก็ร้องให้ทุกคืนว่า ลูกปกติมาเยี่ยมตอนดึก แล้วกลับ แต่มาบัดนี้ไม่มาแล้ว สังหรณ์ใจว่าเพราะอะไร หรือจะมา โดยใช้เงินแม่ก็ลูกเองจะเสียหน้า ผลคือได้มาเยี่ยมแม่ 

        พบพ่อนั้นทารุณแม่แสนสาหัสสากัน ที่เอาเรื่อง ไม่ได้เพราะเป็นผัวเมียกัน ส่วนพ่อนั้นเล่ามณฑลประเทศใจดีนี่ เอาจนแสบคือแทนที่จะเป็นคนรวย แต่กดเอาไว้ให้จน จากกลุ่มผลประโยชน์   

       นัยว่าคนที่รวยขึ้นไปแล้ว นั้นเขาหากินกอบ จอบบี้โกยจนรวย  แล้ว แบ่งปันให้กลุ่มผลประโยชน ์  ข้าแต่ศาลาที่เคารพ ข้าพเจ้ามิบังอาจว่า  ในประเทศแสนดีใจนี้จะดีหรือไม่ เพราะพ่อข้าพเจ้าอ่อนเลขและคำนวณวิทยาศาสตร์น้อยไปหรือเปล่า หรือไม่ใช่ทั้งสอง 

       ข้าพเจ้าเพียรสงสัยข้าแต่ศาล แค่ว่าบทเรื่องเสรีภาพพึงมีจะได้แสดงแถลงไขออกไปว่า  มันเป็นอย่างไรต่อไป สืบ ๆ กล่าวคือ มณฑลประเทศแสนใจดีนี้  ปิดประเทศเอาไว้ควบคุมประชากรอย่างใกล้ชิด ด้วยระบบคอมพิวเตอร์ผีอันสุขุม 

     ดูว่าใครดีเกินกว่ากลุ่มผลประโยชน์หรือให้กลุ่มผลปะโยชน์กลุ่มหนึ่งดูดเลือดโง่ และรัฐ เองได้กำไรจากค่านายหน้าและปลอดรับความผิดชอบจากเลือดโง่ที่ไม่ยอมร่วมมือช่วยรัฐดูดแล้วแบ่งปันผลหารจากรัฐ อันจะนำไปสู่การหมดเรื่อง   

      ค่าหัวคนศพละ หนึ่งเอาเด็กพรมจรรย์(วัยกำดัดที่ไม่เคยผ่านเพศและไม่รู้ว่ามันคืออะไรนอกจากแก้คันไปครั้งอร่อยเท่านั้น หนึ่ง ครั้ง ใครหลงกามคนนั้นก็ไวหน่อยตรงนี้ยังมีอีกมากแต่คุณธรรม    

     พึงจดอยากคุณธรรมแต่ตรงที่ไม่มีสิ่งใดตอบแม่ก่อนตายเลย ฆ่าโดย วิธีการนี้บาปหนัก ข้าแต่ศาลาศาลนี้ที่เคารพ ข้าพเจ้าเป็นทาสของมณฑลนี้อยู่ ๔๑ ปี 

     และถูกปล่อยออกมาเมื่อข้าพเจ้าจบปริญญาตรีแล้วในโลกของคนที่ไม่อวดดี กล่าคือหวังที่ข้าพเจ้าจบจากมหาประเทศอุงกระวูไม่ที่ข้าพเจ้าเนื้อหอมอยู่ที่นั่น ในฐานะ นักเรียนนอก ค่ำวันหนึ่งในชนบทท้องถิ่นทุระกันดาร ข้าพเจ้าไปเยี่ยมยายคนหนึ่งของข้าพเจ้า อดีตผ่านไป 20 ปี 

       เราไม่เคยเจอกัน ท่านอยู่บ้านคนเดียว ไม่มีลูกเก็บเอาบุตรคนเพื่อนบ้านมาเลี้ยง วันนั้นไม่อยู่บ้านข้าพเจ้าถูกเลี้ยงและปรนเปรอะด้วยข้าวอร่อเย้ายวนใจและรัก อย่างไรก็อย่างดีทุกอย่างท่านปลูกเองด้วยมือ และน้ำข้าวไรและน้ำปิพริกอย่างดี 

      ทำเองนับจากการทำกะปิเคยจากกุ้งฝอยสดที่ไปเกียดมาจากทะเล ที่อยู่ไกลจากบ้านท่านเพียง 10 กิโลคนชราเดินไหวเดินไหว 

      ข้าพเจ้ากินอิ่ม และนั่งคุยกันถึงเรื่องอดีต ปกติยายคนนี้จะเอาข้าพเจ้า มาเป็นบุตรบุญ ธรรมเช่นกัน  โดยความคิด แต่ไม่สำเร็จ เพราะว่า ข้าพเจ้าอยู่ในสถานะภาพที่ดีเกิน และข้าพเจ้าคงไม่เอา  ยายคนนี้ได้ตายไปแล้ว 

      เป็นพี่สะไภ้ใช้คล้องคอ ของยายกำเนิดข้าพเจ้า เพราะยายคนนี้แต่งงานกับพี่ชายของ ยายกำเนิดข้าพเจ้า  ข้าพเจ้าจึงรักกันมา เป็นคนช่วยทำคือข้าพเจ้าโดนมือที่ดึงข้าพเจ้าออกมา  จากนี้โยนี้นะยะนีของแม่พร้อมด้วยหมอประจำตำบล 

       ทันใดที่เราสองกำลังนั่งคุยกันอยู่ มีตำรวจชาวบ้าน 4 พร้อมปืนโดยคำสั่งของยายแม่ของแม่ข้าพเจ้า “สั่งจับ” ให้จับไปส่งแม่และพ่อซึ่งทำการค้าอยู่ทางใต้ซึ่งห่างจากบ้านวังวทัญญู 800 กิโลเมตร  

59 

       ข้อหาฐานที่ยายไม่ให้ออกนอกบ้านในยามค่ำคืน แล้วยังฝ่าฝืน และจะเป็นอันตราย 

       เพราะที่บ้านยายคนนี้เป็นป่าเปลี่ยวไร้คน ทุระกันดารมาก แต่ธรรมชาตินั้นดีเลิศ ปราศจากผู้คนรถไฟเรือบินอะไรทั้งสิ้น  ถ้าปืนนั่นคือมีคนตายถูกกัดหมายถึงศพ  ที่นี้ไม่มีใครรวยใครนอกจากการช่วยตนเอง 

       ผลที่สุดข้าพเจ้าถูกจับมัดหลัง ด้วยตำรวจหมู่บ้านที่สมมุติขึ้นมา คนหนึ่งนั้นเป็นญาติข้าพเจ้าเอง อีกสามคนเป็นอาวุโสเพื่อนบ้าน ผีที่ตามมาข้าพเจ้าถูกจับโดยพลการไม่มีศาลไม่มี กฎหมายไซร้ ใช้กฎหมู่เข้าแทนที่ภายใต้ความโง่ของคนทำ ข้าพเจ้าเดินมาที่มืดทางดินเกวียน’ 

      รองเท้าไม่ใส่กว่า 20 กิโลเมตรอย่างเหลือเชื่อ พบว่าเป็นเงื่อนงำทำให้ข้าพเจ้าเสียขวัญ และเป็นคนไร้ความสามารถในอนาคต เพราะคาดว่าข้าพเจ้าในอนาคตต่อผลโยชน์ที่ทุกคนที่ด้อยโอกาสกำลังเมียงมองอยู่ มีอำนาจทางศาลมาก 

       แต่อนิจจาสมองแก้ทันในสมัยต่อมา จนพวกเขาพา มาถึงตลาดว่า น่าจะส่งโรงพัก 

       เพื่อรายงานตำรวจ ว่าทำอะไรกันในสภาพรัฐมิป่าเถื่อนแห่งโลกที่พระจันทร์ไม่เคยเปลี่ยนแสงเดินตามใจชอบเช่นนี้และสีสามตามความจริง  แต่ไม่ใส่กุญแจมือไว้ด้วย พาข้าพเจ้าขึ้นรถไฟ ไปทางใต้เพื่อส่งให้พ่อและแม่ข้าพเจ้า 

       ปรากฏว่า ข้าพเจ้าเมื่อถึงบ้านพ่อแม่ข้าพเจ้ากำลังทำการค้าอยู่อย่างหนักหน่วง ไม่ว่าง ท้ายสุด ข้าพเจ้าถูกส่งเช้าโรงบาบาลประสาทท้องถิ่นดังกล่าว เพื่อเช็คประสาท  “เป็นไปตามแผนเมื่อข้าพเจ้าโตแล้วนึกวิเคราะห์ดู” 

     และหมอในความนึกคิดว่าถูกตามจรรยาบรรณมอมยาให้ข้าพเจ้าหลับให้หลับ ยานั้นทำวาเลียมออกฤทธิ์ชนิดไม่ง้อภาษาจิตมนุษย์  

      จนกระทั่งข้าพเจ้าล้มลงฟันหักไปหนึ่งซึ่งหน้า และถูกปล่อยออกมา เพื่อจะไปเลี้ยงกบขายเป็นอาชีพ  พี่น้องแม่คนหนึ่งมาเยี่ยมที่โรงพยาบาลโรคจิตแห่งนั้น ข้าพเจ้าเจ็บแค้นนัก แต่ทำอะไรไม่ได้เพราะดิ้นหรือสู้มีคือตาย 

      ข้าพเจ้าเหมือนผู้ร้ายที่ไม่ความผิดแต่ถูกตำรวจนอกระบบจับ คือกฎหมายครัวเรือนให้จับ  ห้ามสู้ไปสู้กันที่ศาลตามระเบียบข้าพเจ้าคิดอย่างนั้น จริง ๆ เรื่องนี้มีเงื่อนงำ ข้าแต่ศาลาที่เคารพ เพราะว่า มีคนยุคือน้าสาวต่างครัวของข้าพเจ้า 

       ตอนนั้นยังเล็กยังไม่แต่งงานแค้นที่ถูกข้าพเจ้าปฏิเสธรับน้าคนนี้ไว้เป็นเมีย แค้นหนึ่ง และยายก็วางแผนไว้เช่นกัน  เพื่อให้เป็นควายล้มในหนองชนิดเงินทองก็จะไม่ไปไหน นโยบายนี้ยายฉลาดและ เป็น 

        แต่ข้าพเจ้าไม่ชอบไม่เห็นด้วยกับยาย ที่เป็นที่รักและโง่  ข้าพเจ้ามี อหังการมมังการว่า ตนเองถูกสอนมาโดยตาซึ่งเป็นคน ลูกครึ่ง เมือง ก็อง และเมือง ชาร์ต ที่เรียกแบบบ๋าบา ของข้าพเจ้า แต่ท่านตายไปแล้วเพราะยายปล่อยให้ตาย จาก(โรควัณโรค)  

         ข้าพเจ้าไม่ยอมแต่งงานกับญาติด้วยทฤษฎีดังกล่าว เพราะข้าพเจ้าครอบครองทรัพย์สิน เป็นอันมาก 

         เมื่อเเม่และพ่อตายลงนั้น  คือสิ่งที่เดาเอาไว้ประเด็นที่สอง ตำรวจชั้นสัญญาบัตรในพื้นที่ให้ท้ายตำรวจลับในหมู่บ้าน ให้กระทำเอกสารนี้ได้  อนึ่งประเด็นต่อไปคือ การที่ข้าพเจ้าได้เป็นเทพ เพื่อ ของมหาเทพเอกอุดรแห่งประเทศมหาพรุพรีนั้น 

         ทำให้กลุ่มผลประโยชน์ที่อยู่ในประเทศมณฑลแสนดีใจ อิจฉาถ้าอย่างนั้นก็จับมันเข้าโรงพยาบาลคนบ้าเสียเป็นเงื่อนงำอีกประเด็นหนึ่ง ประเด็นที่สี่น้าสาวลูกคนเล็กของยาย ได้รับอาณัติมาว่าให้ลายของหลานคนโตนี้มีปัญหาเรื่องสติเสีย เพราะทุกคนรู้ว่า เป็นดวงชีวันของครอบครัว แล้วตนเอจะได้ขึ้นครององอำนาจทรัพย์สินทั้งหมดได้   

      เพราะตนเองยายก็รัก มากและตนองมีปมด้อย เพราะเกิดจากยายเป็นชู้กับสมภารรูปหนึ่งที่วัดบางระกำซำสอง แต่ท่านนึกไป แล้วเพราะถูกจับได้เพราะโกงเงินวัดในสมัยต่อมา  ประเด็นที่ห้า เพื่อความปลอดภัย เพราะยายกันผู้ก่อการร้ายจับตัวข้าพเจ้าไปเรียกค่าไถ่ ซึ่งที่นั่นมีมากมายจับมันดมยากเสียเวลาตำรวจเก่งคำนวณมาดู ถ้าเหตุเกิดจริง 

60 

     ประเด็นที่หก ข้อหาว่าสำมะเลเทเมา หลานคนโตขี้เกียจ 

หลังยาว จับมันไปส่งพ่อแม่เพื่อช่วยกู้หน้า ที่ตนเองเองไว้คราวคิดเอาเงินก้อนโตไปตั้งบริษัทและถูกอิจฉาล้มล่มจม จนแม่ต้องสึกจากชีมาช่วยพ่อคืนดีกับพ่อผู้ใจร้าย 

     กลับไปอยู่ด้วยกันเหตุผลที่ยายและตายอมยกแม่ให้แต่งงานกับพ่อผู้ใจร้าย เพราะว่า คิดว่าเขาจะ รวยคิดว่าอย่างนั้น  เพราะว่าคนที่พเนจรมาจากประเทศมหาจึงจังดี นั้น รวยทุกคนเพราะมาด้วยไม้คานอันเดียว ขึ้น บกจากเอี่ยมจุ้น(เรือสำเภาเดินทะเลจีนสมัยโบราณ) 

    และสร้างตัวรวยทุกคน ถ้าไม่โดนแกล้งหรือติดฝิ่นตายเสียก่อน แต่ข้าพเจ้าเชื่อว่าประเด็น ที่ข้าพเจ้าประสบ เพราะประเด็นข้อ 1ถึง 4 มากกว่า แม้ว่านิยายจบไปแล้ว20 เล่มเพื่อหาสาเหตุเรื่อง ข้อยุติจะไม่มาเยี่ยมศาลสักเทียว ยายก็นอนตายในป่าช้าดงดิบทิ้งกระดูกไว้ให้หลานนี้ไปจุมพิตทุกปี แต่ข้าพเจ้าก็ยังไม่ทราบว่ายายคิดอย่างไรตอนค่ำคืนนั้น  

      จึงสั่งการเช่นนี้ลงไป     นอกนั้นไม่ใช้ใช่เพื่อมิให้น่าเกลียดทำให้น่าเกลียด จึงใช้วิธีโดย ระบบการปกครองของประเทศแสนดีใจ 

     ข้าพเจ้ามิบังอาจ แด่ศาลมนุษย์ปัจจุบัน ได้ใช้หลักการถือ ว่าความลับในโลกไม่มีแน่นอน  นัยว่าสงสัยโดยการคาดเดาสมเหตุ  ทั้งสี่จะพาข้าพเจ้าไปฝังทั้งเป็นที่เห็นว่าเด็กเลี้ยงควายทำดีเกินตน จับฆ่า เสียอย่างนั้น  

     เขาเคยทำมามาก แต่ว่า พวกนั้นไม่มีกระทวยมันเหมือนข้าพเจ้า แต่ข้าพเจ้ามีกระทวยมัน 

     คนที่จับข้าพเจ้าก็มีอันเป็นไป หรือเข้าใจรหัสคำสั่งผิดจากยาย หรือยายไม่คิดว่ามันจะก้าวหน้าถึงขนาดในเหตุการณ์ของการอัปยศอย่างแรงต่อวงศ์สกุลในนาทีของค่ำคืนนั้น     เพราะเทพทำ(โทษมิใช่กฎหมายทำโทษ เช่น 

       คนหนึ่งถูกควายขวิดตาย ถูกยิงตายถูกเสือกิน ล้มละลายตาย ๆ คาอกเมีย  แต่ข้าพเจ้านี่สิมีปมด้อยเพราะการกระทำครั้งนี้ของคน  เหล่านี้และรัฐประเทศแสนดีใจก็ใช้วิธีนกสองหัวเห็นว่า  ไม่เข้าท่าเลยถ้าคิดดู  ก็ให้เข้ากรุงเวทางเทวสมประกอบนัย  

      ในโอกาสต่อมา และบวชเป็นศิษย์พระผู้ใหญ่ทำให้ข้าพเจ้าได้หน้าขึ้นมา และแก้ต่างสำนวนไร้ความสามารถได้ในอนาคต  แต่อย่างไรก็ ณ  รัตติกาลฝนตกกระหน่ำเช่นนี้  เพื่อนบ้านวังวทัญญู  

       งูและข้าพเจ้าเพื่อนรักยังคงขาดเกียรติศักดิ์ เก่า เหลือแต่ความหนาวและเปียกโชน อันเกียรติเก่าที่เคยมียิ่งเมื่อข้าพเจ้ามารับอาชีพ ศิลปิน ทำให้การกระทำของข้าพเจ้าเอง ๖๐ ปี  ผ่านมาว่า เทพเจ้าบ้า ทำอะไรบ้า ๆ(มุมมองหนึ่งอาจจะมองแต่หาเสมอไปไม่)  แม้ไม่ใช่เรื่องบ้า แต่มันเป็นภูมิปัญญาของเทพเจ้ารูปหนึ่ง และศิลปะเทพก็ได้  แต่ก็หาว่าบ้า ที่ดีก็ว่าเลว ที่เลวอยู่แล้วก็ปล่อยให้มันเลว ต่อ ๆ ไปข้าพเจ้าเสียใจในเหตุการณ์วิปโยครั้งนี้มาก  

        อย่างไรก็ตาม พ่อข้าพเจ้าจะเลวหรือใจร้ายเช่นไร ข้าพเจ้าก็แยกส่วนแห่งความรักและ ความเกลียดออกจากกัน  ด้วยคารวะข้าแต่ศาลให้แม่ข้าพเจ้าหายไข้เถิด หรือถ้าตายไปก็ไปเกิด  

       สวรรค์ชั้นที่ 16 อันมีอารมณ์เท่านั้นทำงานแทนกาย หรือชั้นภาคพื้นแสนเลิศ ส่วนพ่อข้าพเจ้าจะอยู่หรือจะไปสวรรค์หรือนิพพานก็ไม่ว่า กระไรข้าพเจ้ามิได้สาปแช่งให้พ่อผู้ใจร้ายของข้าพเจ้าตายไว ๆ หรอก เพราะผิดวินัยอันดีของคน เพราะข้าพเจ้ากลัวบาปด้วยข้าแต่ศาล และ 

        ศาลาแห่งนี้ที่เคารพแดนสุดท้ายที่พอจะกินน้ำเย็นสักแก้วฟรีได้ ที่ควรจะมาพึ่งพากันได้ เมื่อพระอาทิตย์ยังขึ้นและตกดินตามเวลาอย่างสมนัยด้วยสมการเชิงเส้น   ท้ายสุดร้องขอโปรดพิจารณาเรื่องนี้ให้เป็นแม่นมั่นด้วยประการฉะนี้แล  

      ข้าแต่ศาลาที่เคารพ วันนี้ประเด็นชี้สองสถาน ข้าพเจ้าพบว่าว่า การนำเรื่องชี้สองสถาน นี้เป็นอันตราย อาจจะมีแก่ชีวิตและครอบครัวและผู้เกี่ยวข้องได้ แต่ว่าได้เกิดการฉุกคิดและการ ค้นพบแล้วว่า มันเป็นปรัชญา  

      มันเป็นธรรมชาติมันไม่มีอะไร คนที่คิดมาก เพราะไม่มีความรู้เชิงภูมิธรรมทางรัฐศาสตร์     ข้าแต่ศาลที่เคารพ   จึงขอให้ศาลดำเนินการเรื่องนี้ต่อไป จนกว่าจะสิ้นสุดแม้วัน  

61 

      นั้นสันติภาพจะไม่เกิด  หรือเรื่องจะเป็นอนอมตะ อนมตะ คือที่ไม่ตายเพราะสัจจะ แต่ตาย 

      เพราะอสัจจ์เรื่องก็นี้ยังคงต่อไป  เพราะคนและความคิดเป็นอนุภาคบราวเนียน ดังที่กล่าวมาแล้วในตอนอื่นว่า มันคืออะไรในความ เป็นบราวเนียนส ์ข้าพเจ้าเชื่อในความศักดิ์สิทธิ์ของศาลาแห่งนี้และ มีพันธ์กิจที่มีแด่ผู้วายชนม์ที่ไม่รู้ว่าใครบ้าง สรรพสิ่งทุกอย่างที่เกิดบนดาว 

      เพราะความคิดและเป้าหมายเดียวกัน ซึ่งมีคุณธรรมเป็น ที่ตั้ง ฟังดูแล้วอาจเป็นการละเมิด เจตนารมณ์ของใครบางคนที่มองไม่เห็น  แต่อันตราย แต่ว่า เมื่อมนุษย์ต้องการรู้ว่าคุณสมบัติของมีดคืออะไร  

      ความดีคืออะไร ก็ไม่น่าที่จะปกปิดเสียที่จะไม่ให้คำตอบแก่เพื่อนมนุษย์เพื่อประโยชน์ต่อการเร่งเร้าสันติภาพถาวรให้เกิดขึ้นได้ ดังที่ทราบแล้วว่า เรา ไม่ได้เขียนหนังสือเพื่อขาย แต่ว่า มันเป็นนิยายอีกมุมมองหนึ่งมันอาจจะเป็นวรรณกรรมชวนขัน อีก มุมมองหนึ่งมันอาจจะเป็นคัมภีร์ อีกมุมมองหนึ่งมันอาจจะเป็นโลกใหม่   

        อีกมุมมองหนึ่งมันอาจจะเป็นศาลาโกหก ข้าแต่ศาลาที่เคารพ  เราเข้า ไปสู่จุด จุดประเด็นที่เป็นประกายที่เรากำลังบาดเจ็บที่แผล อย่างไรก็ตามเสรีภาพมันแสดงตัวมันเองได้  ก่อนที่เสรีภาพจะพูดโดยคน แม้ผีหรือวิญญาณศักดิ์บังคับใจมนุษย์ ให้พูดให้ทำได้อย่างแสนล้านวิธีได้ก็ตาม ข้าแต่ศาลที่เคารพ ข้าพเจ้ายืนยันว่า โลกนี้มีความจริง  

       ทุกอย่างมีมูลข้าพเจ้าขอยืนยันว่า ที่บ้านหนองตะปุแมว นอน ที่วัดดองตามะเล นั้น สิ่งที่ถูกทำลายไปนั้นคือ เอกสารล้ำค้าทางยาสมุนไพรเพื่อช่วยเพื่อน มนุษย์ และความหลังในความวิปโยคของข้าพเจ้าพังทลายลง ณ จุดหนึ่ง ได้ถูกทำลายอย่างมีเจตนา ของคนกลุ่มหนึ่งที่โง่กว่า 

       เอกสารทางศิลปะที่คิดค้นมา  เพื่อพัฒนาวัฒนธรรมถูกท้าทายและสลายสิ้น มีรูปปั้น แม่แบบ เอกสารสิทธิ์ทางศิลปะและเสื้อนอก และของเล่นอีกหลายชิ้น รวมทั้งตุ๊กตาของเล่นตัวโปรดของข้าพเจ้าด้วย มันน่าหัวเราะกับสิ่งเหล่านี้  แต่ลองทายใจเทพบางคนดูว่า 

        สิ่งเหล่านี้มีค่าเฉพาะตัวเพียงไรสำหรับเขา และแม้เพื่อนมนุษย์เพื่อเทพหรือผีใหญ่ตนหนึ่งพึงรู้ได้ด้วยการคิดและแสวงหา   สุนัขรักลูกของมันเหมือนเกลียดน้ำฉะนั้น มันเหลือแต่ภาพความทรงจำ  

        แต่ว่า มันยังไม่ลบไปได้เพราะมีผู้อื่นในบราวเนียนส์รังสรรค์สวรรค์สสารคนนิยมแบบศัพท์มือถือ  อยู่แม้ว่าเพียง 200 ปี ผ่านไปแล้วก็ตาม อย่าลืมว่าศาสนาตูนายาดามะมีอายุได้กว่า 2,000 ปี  

        ความจริงว่าใครเป็นใครในมวลมนุษย์ชาติยังคงปรากฏในคัมภีร์ แม้ว่า กรีก และโรมัน จักรพรรดิหมดไปแล้ว  แต่ตูดายามะคือยุยิยังยาวเชื้อชาติ  ยังคงยังอยู่นี้เพียง ปฏิทัศน์ยืนยัน  ค่าความเชื่อมั่นแห่งสัจจะที่ไม่ตายเท่านั้น  อันนี้เราสามารถที่จะนำมันมาเชื่อมโยงกับปริบทของเรื่องที่จะนำไปสู่การชี้สองสถานได้ อย่างไม่ผิดเลยข้าแต่ศาลที่เคารพ โลกมีสงครามด้วยรหัสยลัทธิที่ไม่มีคำสอนตัวหนังสือบอกหลักและศาสนาของมันเอง    

       โลกมีกาต่อรองด้วยสงครามจาก มนุษย์ต่างดาวและเพาะรหัสยลัทธิอันมืดและน่ากลัวได้เหมือนแมวใส่เสื่อหมาใสกระโปรงนอน ที่แน่นอน 

        โลกใบใหม่ทำให้สุนัขและแมวใส่เสื้อได้เป็นอย่างมนุษย์ จำเป็น ทำให้ความเจริญก้าวไกลไปกว่าที่เป็นในโลกมนุษย์และดาวดวงอื่น เพราะฉะนั้นความดีของ สรรพสิ่งต้องมีอยู่แน่นอน แม้ว่ามันเลวร้ายบ้าง ก็จะไปกลัวประไรว่ามีหรือไม่  เพราะถ้าไม่มีเราคงไม่มี เราคิดมันจึงมีมิใช่หรือ 

          เราต้องไม่กลัวหรือทว่ากลัวก็เพราะว่าเราคิดมันจึงมีไม่กลัว  สัจจะมีเราจึงต้องกลัวและขุดต่อไป คือมีว่าเราต้องถามตัวเอง  ในฐานะมนุษย์ต่างกันในฐานะต่างดาวเดาว่า เรา ควรจะอยู่ในโลกนี้กันต่อไปอย่างสันติสุขหรือว่าเราจะไปอยู่อีกโลกหนึ่งซึ่งเป็นดาวดวงหนึ่งดีที่ไม่ตาย   

        ไม่มีสงครามเลย มีแต่กินนอนเสพอย่างเดียว   หรือที่ตายได้แบบไร้ร่องรอยศพ   คำตอบมี  ว่าถ้าหากหากว่า เราอยากจะอยู่ในโลกนี้และโลกอื่นอย่างสันติสุข  ทุกอย่างต้องมีเพราะเราตัวคิดให้มันมี คำถาม “ใช่หรือไม่ใช่ ผิดหรือถูก ไม่มีกึ่งเป็นคำตอบ มันจึงจะใช้ได้” 

62 

       นั้นคือความเป็นธรรมเท่านั้น  ที่รองรับอันตรายนี้ไว้อยู่ได้  ที่เราคดีนี้เพื่อนำมันมาชี้สองสถาน  มิใช่ว่า โลกไม่มีความเป็นธรรม ความเป็นธรรมมีอยู่ตลอดเวลา จากในทุกครั้งที่สงครามมีเกิดขึ้น   

     ในอุบัติภัยที่มีคนตายล้วนแต่เกิดจากอานุภาพของบราวเนียน  ที่เป็นธรรมในตัวของมันเองทั้งนั้น คนทำไม่รู้คนรู้ไม่ได้ทำ คนรู้ที่ได้รู้คนรู้ที่ได้ทำก็  เช่น สงครามที่ประกาศแล้วและของปณิธานอันน่ากลัวของมนุษย์ที่กล้าทำกล้าคิดทำไปเท่านั้น 

     ชาติกลับมาที่เหตุเกิดที่บ้านตองปุและบ้านตองประสาแห่งที่สอง ศิลปะ และเอกสารล้ำค่า ถูกทำโดยฝีมือใครเป็นที่ยอมรับว่า มีคนกลุ่มหนึ่ง 

      เขาใช้มาตรการความเป็นธรรมในกฎของเขาในการทำลาย ที่แยบยลขนาดเอาแม่พระเอกเป็นผู้สั่งให้ทำ  โดยวิธีการผีลากวิญญาณแม่ให้ทำลายของรักของลูกได้  หรือว่าถ้าถูกก็เมื่อเห็นเขาทำก็อย่าให้อย่าส่งเสริม หรือวิธีอื่นใดที่ดีกว่า “ควรแนะ” เพื่อมิให้อะไรเสียหายและมีปัญหา 

     นี่อย่างไร เรื่องของคนเป็นและไม่เป็นในนิยานนี้เพื่อให้หมดสิ้นความแคลงคิดผิดได้  เพียงกฎแห่ความไม่ชอบและมีอำนาจที่จะทำแต่บังเอิญกฎแห่งความตรงข้ามมีอีก มันจึงเป็นเช่นนั้นเอง  

      ผลคือ การชี้สองสถานต้องเกิดขึ้น และเราก็ต้องกลับมาในเรื่องอตมนิยายพันหน้าชุดนี้ต่อ  คือ ระว่างชีวิตของพระเอกนั้นมี ชาติกาลและ มรณะกาลแบ่งออกได้เป็น 3 ระยะ ในดาวดวงนี้ และการสูญหายและเสียอะไรไปบ้าง ที่มีคุณค่าจะพึงเลือก ยลในดาวดวงอื่น แม้ในดาวดวงนี้จะไม่มีอะไรไม่พึงยล แต่เราก็คงต้องกลับไปสู่นัยทางอุปนัยว่า 

         สรรพสิ่งมีผู้สร้าง หรือไม่มีต่อไป  ข้าแต่ศาลาแห่งศาลที่เคารพ  ระยะทางระหว่างเมืองโตปัสเซเซ และ เมือง หลวงธนบุบักบัก เป็นระยะทาง 399  กิโลเมตรใต้  ของประเทศดูนาง ข้าพเจ้าต้องไปเยี่ยมแม่  

         เพราะแม่ขอร้องเอาไว้ว่า แม่“เหงา”  ข้าพเจ้ารักแม่ข้าพเจ้าสุดกำลัง  แต่ว่าข้าพเจ้าไม่มีเงินค่ารถ ไฟ ถ้ามีคือการ ยืม และวิธีนี้พ่อข้าพเจ้าไม่อยากให้ไปเยี่ยมแม่มากนัก  เพราะเปลืองเงิน และ เมื่อข้าพเจ้าไปเยี่ยมแม่ทีไร ศาลที่รัก ข้าพเจ้าไม่ได้เป็นโรคติดแม่แต่ความจริงมันติดเอง 

         จิตข้าพเจ้าสถิตทีใด  ข้าพเจ้าพบว่า แม่ทานข้าวไม่ค่อยได้แม่เป็นมะเร็งที่ลิ้น และเป็นอัมพฤกษ์ที่สมอง พ่อและข้าพเจ้าสุดวิสัยรักษา  จึงใช้หลักสูตรพระอรหันต์รักษา ข้าพเจ้าพอมีทางเลือกบางอย่าง  

        เพื่อรักษาแม่ให้หาย แต่พ่อบอกว่า  “ห้ามเสี่ยง” ข้าพเจ้าจึง เสนอให้ตำรวจตรวจคนเข้าเมืองนำพ่อกลับไปประเทศจีนวังโสดูดูอย่างไว  “แม่กับลูกจะได้พิสูจน์ความจริงกันว่ายาใครดีกว่ากัน”  เพราะพ่อแก่มากเกินกว่า ที่จะมากำหนดชะตาคนอื่นอีก  ต่อไปนอกจากการหายใจในวัยนี้  และความประพฤติของพ่อล่อแหลมต่อภัยอธรรมที่กำลังคุกคาม ณ แคว้นโสดยิงข้าพเจ้ารู้ดีว่าแม่ถูกแกล้งโดยอธรรม 

      ข้าพเจ้าก็ถูกแกล้งโดยอธรรมชนิดมีการันต์ที่มอม้า ที่หาหลักฐานไม่พบ มันเป็นยูโฟ(UFO=un-identifying objects) ข้าพเจ้ารักแม่มาก ๆ กว่ารักพ่อ ณ จุดที่แม่กำลัง จะตายนี้ 

      ข้าพเจ้าจะไปเยี่ยมแม่ในสรวงสวรรค์เมื่อแม่ตายลง  ก่อนที่ข้าพเจ้าจะโชคดีได้อยู่ใกล้ ๆ ท่านตาย  

63 

       ช่วงท่านไม่สบายเงินนั้นไม่มี สำหรับคนที่เกิดเป็นเทพโดยนามของธรรม   แต่เป็น 

     มนุษย์ โดยคำข้าว  มื้อต่อไปถ้าข้าพเจ้าเดินทางไปหาแม่  แบบไปไวกลับไวต้องใช้เงิน 1,000 ยางยาง  จึงจะพอ ถ้า ไปแบบถึงก็ช่างไม่ถึงก็ช่างรถไฟใช้เพียง 20 ซองติมดูดูก็พอ แต่นี้ 

      ข้าพเจ้าต้องสอบปฏิบัติในสิ่งที่เรียน และแม่ก็ส่งเสริมในการเรียนแต่พ่อนั้นไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไร เพราะไม่เป็นภาษาลางบางทูระกำ จึงหยุดไว้เพียงนี้สำหรับสิทธิอะไรของพ่อ  พ่อเปรียบเสมือนคนไร้ความสามารถ มีผีมารายงานตัวว่า อธรรมในพื้นที่แม่ต้องการให้ข้าพเจ้าลำบาก 

      และหมดสิทธิ์สอบ เรียนขั้นสูงและต้องการบีบคั้นให้แต่งงานกับคนในพื้นที่ในคำร้องของแม่ภาคผลักดัน และเงื่อนงำ ข้าพเจ้าปฏิเสธโลดเพราะไปกลับ  ว่าจะมีประวัติศาสตร์ซ้ำรอยเหมือนแม่กับพ่อแต่ว่า  เมื่อเขาไม่ได้ด้วยเล่ห์อันเป็นธรรมชาติของสงครามทุกประเภท ก็ได้ด้วยกล อันเป็นสันดานของมนุษย์บางประเภทมีอยู่เท่าที่จำเป็น 

        แต่เพราะเราจนทุกอย่างที่เป็นเล่ห์ และเหลี่ยมก็เสื่อมลงเพราะสิ่งนี้ไม่ชอบความจน  อธรรมวิ่งหนีเมื่อจน ไปเหลือแต่ความตาย ข้าพเจ้าเชื่อว่าจะจริง ข้าแต่ศาลาแห่งศาลานี้ที่เคารพ สิ่งศักดิ์สิทธิ์สำหรับข้าพเจ้า “คือความบังเอิญ”  

     ความบังเอิญ ข้าพเจ้าเกิดมาอย่างนี้  ได้ดวงใจของเทพอเวโรนาชั้นสูงมาไว้ครอบครอง ข้าพเจ้ามีควาบริสุทธิ์ใจกายใน ความบังเอิญ  เพราะฉะนั้นถ้าข้าพเจ้าได้ถูกลอดเตอรรี่เป็นเงินล้านล้าน ดองกาปู   

        ข้าพเจ้าจะยกแม่ข้าพเจ้าให้เหนือฟ้ามหาสมุทรอันไพศาล แต่ว่านี่ข้าแต่ศาล ข้าพเจ้ามีเงินเหลือติดมือไม่สักซองติมเดียว เพราะเมื่อมีเงินก็ไปเป็นค่าโสฮุ้ย(expenses) 

      ในการเรียนและการยังชีวิตหมด  ข้าพเจ้าไม่ได้ขี้เกียจเพราะว่า  ข้าพเจ้า มีเหตุผลที่ต้องทำ  ซึ่งไม่เหมือนกันกับใครที่จะเหมือนกัน  ขี้คนนะเหม็นแต่ส้วมที่ใช้เหม็นทั้งนั้นที่ส้วมอาจไม่เหม็นเพราะคนกลบเป็นในส้วมศาลาน้ำ  “ต่างกัน”  

      แม้แต่ปุ๋ยก็ต่างกัน เพราะฉะนั้น คนต้องต่างกัน ลูกสาวบางคนนั้นถูกโดยสนราคา ลูกสาวบางคนนั้นแพงเพื่อหมั้นเพราะสวยดี  เพราะเหตุฉะนี้เช่นกันแล ขณะที่ทำรายงานนี้เพื่อฟ้องศาลา 

      ข้าพเจ้าได้ค่าทนายด้วยเลือดตนเอง ลักทำงานที่ดีกว่า  ให้ขณะที่ล่วงเลยไปดี ที่ภัยรอบด้านจากแมวหมาสุนัข  งูเงี้ยวเคี้ยวจะขาบฟืนไฟ ยุ่งไปหมด พลาดท่าคือตาย ฉะนั้นต้องทิ้งธรรมอธรรมให้สรรพสิ่งสัตว์เหล่านี้ดม 

       และไว้เพื่อให้หายใจพูดแทน  ต่อสิ่งทั้งหมด แต่ต้องสู้  ข้าพเจ้าถือว่าเพราะ “บุญย์” เราจึงมีเพราะธรรม  เราจึงเกิด  ข้าพเจ้าเทิดไว้เหนือสิ่งใดช่วงการว้าวุ่นยิ่งคำนี้เป็นคำนำนำชี้สองสถาน  นี้ 

      ข้าแต่ศาลที่เคารพ  ข้าพเจ้าพบเอกสารหมายเลขสำคัญ การเสียภาษีอากรรหัสปกปิดที่ ๕๙๕๙๕๙ ที่ฎชะฎา งวดภาษีวันที่ ตุลาคม16  เลขทะเบียนการค้าเลขที่ 8249 0035  ออกให้ที่ตำบลท่าไม่รู้ร้อน อำเภอ พนพาที จังหวัดกฤฎีสุธนคน  

         ข้าพเจ้าดีใจเมื่อมีเลขที่เอกสารนี้จะเป็นต้นเค้ายืนยันหลักฐานนำไปสู่การค้นหาว่า  สมบัติที่หายไปของพ่อในระยะเวลา 40 ย้อนหลังได้เงื่อนงำต่าง ๆ ในอีกระยะหนึ่งต้อง คลี่คลายเป็นแน่ 

64 

         ข้าพเจ้าเป็นพระเอกของเรื่องรักอันตรายนี้ 

         ในเมื่อพบเอกสารนี้ขณะเข้าไปในห้องน้ำ สาธารณะในบ้าน ที่แม่สร้างไว้ด้วยเงินของแม่เองไว้นอกบ้าน ไม่คิดว่าจะเจอเอกสารอย่างนี้อยู่ใน ห้องน้ำ ข้าพเจ้าต้องทำหน้าพระเอกอย่างสมภูมิในเรื่องนี้จงได้แน่นอน  เพราะที่บ้านวังวทัญญู   

        เป็นบ้านมาตรฐาน มนุษย์ออกจากยุคเก็บล่าหามากิน ใช้ส้วมมาตรฐาน เป็น กระดาษชำระมาตรฐานใช้เป็น จึงไม่ใช้กระดาษหนังสือพิมพ์หรือเศษกระดาษที่ถูกทอดทิ้งนี้มา ทำกระดาษชำระแต่ที่กระดาษเอกสารสำคัญนี้ถูกนำมาใช้เป็นเช่นนั้น   

       เพราะขณะที่มารดาและบิดาหาอะไรไม่พบตอนที่สิ้นคิด จึงใช้มัน ข้าพเจ้าไปปฏิบัติศาสนกิจที่โรงเจ ได้เปิดประตูให้ห้องน้ำทิ้งไว้แล้วมีคนเข้ามาใช้ห้องน้ำ แต่ไม่มีกระดาษ ชำระ หรือท่อน้ำประปาเสียหรือน้ำฝนที่มีอยู่ประจำในโอ่งน้ำในห้องส้วม หมดลง จึงมักง่ายหยิบกระดาษที่ทิ้งไว้  อย่างไม่เป็นมีที่ที่เรือนชานนอกบ้าน มาใช้โดยไม่คิดว่าในนั้นมีหนังสือสำคัญอยู่หรือ ผีหยิบมาวางไว้ให้  

        เพราะข้าพเจ้าตามหาเอกสารสำคัญทุกชนิดอยู่  เอกสารฉบับนี้เอกสารแผ่นนี้เป็นเอกสารใบเสร็จรับเงิน พร้อมทั้งมีเลขหมายทะเบียน การค้าและมีชื่อพ่อข้าพเจ้าเป็นผู้แจ้งโดยมีนักบัญชีรับจ้างทำให้ในปี 16- 17- 18 แห่งศักราชมันโรจูเลียนเตียน   

         พบว่า พ่อมีร้านขายน้ำ ต้มโชแปง(น้ำต้มผักคนเมืองนี้นิยมกินเป็นอาหาร)เล็ก ๆอยู่ในทำเลที่ทำกินได้แห่งหนึ่ง ห่างจาก บ้านวังวทัญญู ไปทางทิศใต้ 200 00 กิโลเมตร 

        พ่อทำกับแม่บางครั้งมีหลานมาช่วยมีรายได้ปีละ 214,462,001,019,557 โดยเฉลี่ยมีรายได้ต่อเดือน1, 448  ต่อวัน  

         แสดงไว้ด้วยวันละเฉลี่ย 50 ซองติมา  ในรายการ เสียภาษีให้รัฐประจำปี แม้ว่าบัญชีนี้ไม่ถูกนัก แต่เป็นกฎหมายประเพณีต้องแจ้งประเมินอย่างนี้ แม้คลาดเคลื่อน”ก็ยังดี”จากรายได้จริง คือรายได้จริง ที่เคยเห็นเมื่อตอนไปอยู่กับพ่อ 4 ปี  ที่เมืองพุนิตราเมืองนั้นพ่อมีรายได้วันละ 1,000 ซองติมาเฉลี่ย แต่ตอนที่เห็นนั้นเป็นปีก่อน 16 อย่างไรก็ตาม  บัญชีแสดงได้เพียงเท่านี้  เพราะเป็นระบบเก็บที่ภาษีควรนำมาประเมินเป็นภาษีการค้าได้   ในเมืองนี้เพราะปืนชุม  ซึ่งต่อมาแม่ไปช่วยทำกินทั้งสิ้น  ต้องการรู้ว่าเงินแต่ละซองริบานั้นมีค่ามากขึ้น หายไปไหนอย่างไร 

        ข้าแต่ศาลที่เคารพ ลองคิดดูคนหาเช้ากินค่ำอย่าง พ่อและแม่ข้าพเจ้า ขายน้ำโชแปงน้ำ ชามละ 5-10 ตอนนั้นน้ำแข็งเปล่าเพียงแก้วละ25 ซองสตสมมา  เท่านั้น และมีรายได้ระดับนี้เงินจะเหลือ เท่าไหร่ในเมื่อพ่อแม่เป็นคนสัมมาอาชีพ ไม่กินเหล้า ไม่สูบบุหรี่หนังไม่เอา 

        พนันไม่ยุ่งทอดกฐิน ผ้าป่าต่างหาก แต่การทำมาหาเงินครั้งนี้ทั้งหมด เมื่อแม่จำใจต้องกลับมาอยู่กับพ่อเพราะปลดหนี้สิน  ที่เอาบ้านวังโคตรภูและทรัพย์สินทั้งหมดไปจำนำ ทำให้ข้าพเจ้าเป็นตัวแทนไปลงทุน เมื่อก่อหน้าที่ จะมาขายน้ำโชแปง 

        แต่ข้าพเจ้าใช้เงินขาดทุนหมด และข้าพเจ้าต้องระหกระเหินไปนอกชนิดคนไม่ล้มละลาย  แต่ไปหาเรียนต่อหนังสือแทนการปลดหนี้  ปล่อยให้แม่ปลดหนี้ร่วมกับพ่อแทนความแค้นพ่อที่แม่เกิดลูกแล้วไปบวชชี  และแม่ตีตั๋วเครื่องบินให้ 

65 

        การปลดหนี้ของแม่หลังสึกจากชีไม่เกิน 2  ปีหนี้ถูกปลดหมด สมัยนั้นเป็นสมัยเงินไม่เฟ้อ เงินบังเอิญแพงมากต่อมา  บ้านวังโคตรภูได้กลับมาอีกรั้ง ทุกคนเริ่มได้ปีกใหม่มีชีวิตที่ดีต่อไป อีก 300 ร้อยชั่วคน ยายนั้นหน้าบานขึ้น 

        ขนาดเศรษฐินี อันดับหนึ่งของเมืองบางสะประจันเขตบุรมย์ยังมาเยี่ยมถึงหน้าบ้านยาย  ที่บ้านวังวทัญญู   หลังเก่าก่อนบูรณะตอนลูกชายเศรษฐีไปสมัครสมาชิกวุฒิสูงสภารัฐนทีสันดรเขต  ที่รัฐบาลกกลางโน้น หาเสียงด้วย นับญาติ  ด้วยยายไม่รู้ว่าหาเสียงคืออะไร 

        ซึ่งน้อยมากเศรษฐีคนนี้จะไปเยี่ยม ขณะที่ญาติทุกเครือข่ายสายบ้านวังวทัญญู  ได้พัฒนาตนเอง  ร่วมกันกลายเป็นเศรษฐีหน้าใหม่ขนาดย่อมไปทุกคน จากการที่แม่มาทำธุรกิจเล็ก ๆ เช่นนี้แทนการเลี้ยงควายไถนา รอรวงข้าวออกดอกปลีตัวเพื่อกุมชะตาแบบวิธี “พลางไปก่อน”  

        ชีวิตมนุษย์ในพื้นที่นี้เพื่อเก็บกิน ทุกปีมาเป็นระยะเวลา 200 ปี ทุกคนทุกคนในบ้านวทัญญูเริ่มรู้จัก การค้าคืออะไรขึ้น ยอมรับว่า การขายของมิใช่ของหน้าด้าน น่าอายอะไรแต่เป็นการคิดเลขได้ทำเลขเป็น คณิตวิธีเป็นและมานะอดทน มานะขยันพยายามแก้มีคามพร้อม 

        ในการแก้ปัญหาภัยรอบด้านได้เป็น ในทุกภาวะฉุกเฉิน การล้มแล้วลูกของบ้านวังโคตรภูที่ให้โฉมหน้าใหม่เป็นบ้านวังวทัญญูจึงทำให้ทุกคนเปลี่ยนไป  ขณะที่เพื่อบ้านวังโคตรภูก่อนพัฒนานั้นเดิม เลี้ยงควาย และเลี้ยงหมีช้าง  มีจอบต่างหมอนทุกคน  

        เกิดขึ้นขณะที่ข้าพเจ้าเริ่มเป็นนายทุนใหม่ขณะที่เพื่อนบ้านอื่นเริ่มเป็นกลุ่มอิทธิพลใหม่แสวงหาผล ประโยชน์ใหม่ของรัฐแบบธรรมชาติทำการต่อสู้ยังคงมีต่อไป ภายใต้กฎแห่งธรรมชาติเรื่องปากและท้องแต่ไม่พูดว่า เราต้องการฆ่า ปล้นสะดม ขอ แต่เขาเลือกทำกินแบบนี้กันแบบสุด ๆ เช่นจับเด็กแต่งงานกัน 

         ใช้กลุ่มกำลังการเมืองแบบงูเหลือมแสวงอำนาจการเมืองตัดสินใจ บางครั้งกลายเป็นอาชญากรรมก็มีทั้งนี้เพื่อให้ผลตามที่ต้องการ คือได้กินได้ใช้เหมือนคนที่มีอันจะกินนั้นเอง มีอย่างหลากล้นวิธีจน สำเร็จตามเป้าขององค์การชนิดไร้รูปแบบ ภายใต้กฎหมายรองรับใหม่ที่เรียกว่าการตกลงกัน แต่วัน ไหนอารมณ์เสียจะเปลี่ยนเป็นอธรรมทันที 

66 

      และท้ายสุดเป็นกฎหมายเป็นสัญญาเรียบร้อยถูกต้อง หลังตกลงจากสกปรกสู่สะอาดเอี่ยม 

      ปล่อยให้คนที่ไม่เห็นด้วยแต่ไม่มีแรงค้าน สร้างสงครามใต้ดินกันต่อไป เช่นการฆ่าเจ้าหน้าที่ตำรวจแบบกัญชาพาไป หน้าตา ที่ไร่ป่าดงดิบบริเวณใกล้บ้านบ้านวังวทัญญูเพราะว่า ตำรวจไป ปราบผู้ร้าย ตำรวจแพ้นัดแรก 

      นัดหลังผู้ร้ายหายหมดแพ้เหลือแต่ต้นไม้ให้ตำรวจเห็น คือผู้ร้ายยิงปืน ลูกไม้ยางน่องตำรวจตกเครื่องบินตายกันหลายศพ การตายยังคงมีต่อไปสำหรับเรื่องส่วน  ที่นอกวัง วทัญญูไม่รู้ว่าเป็นภัยของรัฐหรือภัยการเมือง หรือภัยคอมมิวนิสต์สังคมมัดด์ หรือว่า 

      กลุ่มผลประโยชน์แอบแฝง ทะเลาะกันอย่างไรทิ้งเงื่อนงำไว้เช่นกัน แต่ก่อนนี้การตายมีขึ้นประจำ สำหรับที่บ้านวทัญญูไม่สนใจเรื่องเหล่านี้  บ้านวังวทัญญูสนใจแต่เรื่อง สวดมนต์ก่อนนอน ทำมากินไม่ฆ่าสัตว์ แม้แต่แต่นกกรงหัวจุกกระจอก นางแอ่น เค้าแมวก็ดี    และไส้เดือน 

67 

      และตัวแย้ที่ชอบมาเล่นดินอวดน่องในหน้าบ้านวังวทัญ์ญูเห็น  เพราะมีคตินิยมของชาวบ้านวังวทัญญูใช้หลักธรรม์ย่อมชนะอธรรม์ ถ้าไม่ชนะก็รอชาติต่อไป คือไม่ฆ่าสัตว์แม้ว่าจะไม่มีกิน ต้นวัลย์หญ้า นางหรือใบหญ้านาง  

     แกงกะเหรี่ยง แกงเลียงเลียงจืด ก็มีชีวิตอยู่ได้-ข้อสรุปที่มีมูลวันนี้ ณ   เมืองระกำบุรีค่อนจะไปยุคเก็บล่าหามากินโดยภาพรวมอีกครั้งเมื่อคิด  ปืนเท่านั้นอยู่ได้ ปืนคืออำนาจ การจะพูดว่า ให้ดูเนื้อผ้า 

      เมื่ออะไรเบี่ยงเบนมา เรื่องทฤษฎีการขอเพื่อต้องได้คำตอบคือลึกลับ  เป็นว่าดูท้องมิใช่ดูเนื้อผ้าเสียตามคตินิยมเสียแล้ว  เขาจะเอาจนรวยได้ ด้วยวิธีที่เขาจะชอบ ใครจะชังไม่สนขอให้เขาอิ่มท้องสบายท้องอย่างเดียว 

      คดีที่มีเงื่อนงำนี้อาจจะมาจากสาเหตุอันอมตะนี้ด้วย กระมังศาลเพราะฉะนั้นเพื่อยกระดับการเป็นคนในยุคเก็บล่าหามากิน  ข้าพเจ้าและคณะทนายคนยาก พร้อมใจสู้ต่อไป  แม้ว่ามันจะเป็นวัฒนธรรมแห่งการต่อสู้ไปแล้วก็ตามก็ตาม  พร้อมท้าวกุมพันให้ความเป็นธรรม์อยู่เคียงข้าง ข้าเชื่อว่า ความยุติธรรมมีอยู่ตราบใด 

       พระอาทิตย์ยังให้แสงตอนเช้าและ ตราบที่พระจันทร์ให้แสงกลางคืนยังคง แม้ชาติหน้าก็ว่าต่อไปเป็นวรรณคดีเรื่องแมวกับหมานั้นต้อ ทะเลาะกันวันนี้  ขอพักสำนวนเท่านี้ก่อน เพราะว่า กระดูกมันทับเส้นเอ็นคร่อมกระดูกข้าพเจ้าเสียแล้วศาล     

       ข้าพเจ้า ตอนนี้เหมือนหนอนในรังมดแดง คือตายสถานเดียวข้าแต่ศาลที่เคารพ มันจะหมดอารมณ์  

       อาจจะ เป็นสาเหตุมาจากเงื่อนงำก็ได้  แท้ต้องสอบสวนต่อไป เพราะหลักวิชามีและกีฬาที่พึงเล่นคนยังขอบนั้นมีอยู่และ  เพราะว่า ความลับไม่มีในลก ข้าแต่ศาลขอประทานอภัยสำนวนศาลแม้จะเป็นห้วย แค่วาเจตนาบริสุทธิ์มีขอคารวะ 

       ข้าแต่ศาลที่เคารพ  ปัญหาของข้าพเจ้าที่มีตกทอดมาที่  ต้องแก้คือประเด็นดังต่อนี้  เงินพ่อหายไปไหนตั้งมาก  แม่ยังไม่หายขวัญเสียจากNightmare ที่เกิดขึ้นตามความผูกพันทางกฎหมายในหนี้ที่กู้เมื่อวานนี้ ที่ชัดเจนจะทำให้มันชัดนัดเจนขึ้น   

       ต่อไปคือทำเรื่องที่ทำมันมีปัญหาทำให้ไม่มีปัญหาจะทำเรื่องนี้ได้อย่างไร ก่อนที่จะร่างสำเนานี้ขึ้นศาล  แม่ข้าพเจ้าเมื่อได้รับเงินคืนจากน้าคนหนึ่งเป็นเงิน 110, 000 ซองติม  

แทนที่แม่จะเก็บไว้ใช้เอง  ในเมื่อเป็นไข้เช่นนี้  ตรงนี้มีพิรุธบอกได้เลย แอบมาคุยกับแม่ปรับทุกข์ตอนพ่อไม่อยู่ 

       หรือเพราะโจรบ้า หรือแม่ถูกบีบถูกแม่มดเข้าสิงหรือเจตนาแม่หรือน้าก่อนตายที่เป็นบุญ เพราะช่วงพ่อไปโรงเจ แม่บางครั้งถูกทอดทิ้งให้อยู่คนเดียว   

       โดยผู้บังเกิดเกล้าของข้าพเจ้านะ  ไข้เช่นนี้  แต่แม่กลับนำเงินไปทำบุญกับวัดซึ่งไม่จนเท่าไหร่ ข้าพเจ้าอยากได้บุญย์เช่นกันก็ปิดปากตนเองไว้ แม้ว่าลูกกำลังจะอดตาย ผ่านไปชาติหน้ามีอีก............      

        ในขณะที่ทำนั้นไม่มีใครอยู่บ้านสักคนหมายถึงปัญญาชนดัวยข้าพเจ้าเองไปเรียนหนังสือที่เมืองกรุงกาลามสตานนุที ไกลขึ้นไปทาเหนือ30000 กิโลเมตรจากบ้าน แม่ไม่มีใครอยู่กับแม่ และขณะ นั้น เขามากันหนึ่งคันรถจากบ้านไร่ไกลจากแม่ไป  30,000 กิโลเมตร สายลับจำเป็นของ พระเอกบอกมา ล้วนเป็นลูกหนี้แม่แทบทั้งสิ้น  และจะมาหาเงินอีก  

      แม้เป็นญาติคนที่เห็นเหตุการณ์นี้มีนางสาวสุดรัก  ที่พ่อ จ้างให้นำอาหารมาส่งแม่แต่ไม่ได้จ้างให้ค้างด้วยที่บ้านวังวทัญญู   เพราะไม่มีงบจ้างและมีเพื่อนบ้าน ที่ทำผมแม่ตอนแม่ไม่ป่วยเธอเป็นลูกติด  2 สาว  บางครั้งให้เพื่อนอีกคนมานอนค้างทุกคืน ขณะที่พ่อ เดินทาไปกินเจ 7 เว้นเนื้อสัตว์วันวัน 

        ที่ตั้งอยู่เหนือเหนือตก จากบ้านแม่ไป 800,000  กิโลเมตร ทราบว่าสมภารวัดบานประดู่ไม่รู้หุบ  นำเอาใบทะเบียนอนุโมทนาบัตรมาออกใบให้ด้วย เพื่อทำอะไรไว้เป็นหลักบุญอันนี้มองรวม ที่ใช้ได้และ 

68 

       ๆ อันนี้เป็นสิ่งดีงาม แม้ว่าบางครั้งข้าพเจ้าไม่ค่อยจะไว้ใจใครในเรื่องนี้เพราะการทำบุญเกินกว่าเหตุลูกหลานอาจจะมีปัญหาได้อย่างไรก็ตาม  

       ตนเองสรุปแล้วบุญข้าเจ้าชอบ เพราะบุญทำให้ไปสวรรค์ นิพพานได้เพราะการไปสวรรค์นิพพานและเกิดรวยใหม่เพราะบุญนี้เองเช่นกัน ข้าพเจ้าก็คิดอย่างที่คิดถูกและคิดเป็น มิใช่คิดแบบมีโมหะและมีอวิชชาติดตัวและก็รู้ด้วยว่า การขัดเรื่อการทำบุญนี้มีผล ให้ข้าพเจ้าลงนรก เพราะนั้นการทำดีอย่างนี้ที่ต้องต้องยอมไปก่อน 

        และในรายการนี้ข้าพเจ้าอนุโมทนา ไปแล้วโดยรวม ๆ เมื่อแม่บริสุทธิ์ใจ แต่ว่าเมื่อวานที่ข้าพเจ้ารับรายงาน ทำให้ข้าพเจ้าตอบทันทีว่า ยินดีแอนุโมทนาแต่เมื่อกลับมาฉุกคิดอีกทีหนึ่ง ปลากฎว่า ค่ารถที่จะไปหาแม่ของลูกนั้นยังไม่มีเลย ค่าอาหารค่ายาแม่ก็น้อยมาก ครอบครัวต้ององจัดสรรงบกันป่นปี้รายได้ของทางบ้านก็ไม่สมดุลกับรายจ่าย เพราะนอกจากนี้มีเรื่องอื่นอีกที่ต้องตามมา 

       และข้าพเจ้าก็ต้องทำงานเรียนชดใช้ทุน นับว่า มติมหาชนของคนพื้นที่อยากให้ข้าพเจ้าเลิกเรียน ออกมาบ้านเลย แม้ว่างานเต็มตัว แต่แม่ไม่เห็นด้วยวิธีนี้มีวิธีอื่นที่ดีกว่า เพาะได้ลงทุนไปมาก ถ้ามา รับงานก็ไม่คุ้มทุน คือเพื่อจะได้มานอนกับแม่แนบข้างพยาบาลแม่มือด้วยมือถึงมือ มานอนดมกลิ่นขี้แม่ที่ต้องหอม  

        เพราะเป็นขี้แม่ยิ่งได้บุญท้าวสักกะชอบส่วนตนเองก็นอนดูหนังสือต่อไปได้ด้วย แต่พ่อไม่เห็นด้วย พ่อเคืองคือการให้อยู่กับเขา และอยู่ที่ที่พ่อครอบครอง หมายความว่า ข้าพเจ้าจะแยกมา อยู่ต่างหากที่เรือนจากเคียงกัน พ่อไม่ยอมไม่เห็นด้วยนัยว่า มีคนสั่งพ่ออยู่เบื้องหลังเป็นกลุ่มอิทธิพล มืดผสมด้วยและพ่อก็ด้วย 

        แม้ลูกแอบหน้าไหว้หลังหลอก พ่อก็ยากที่จะห้ามได้แม่พ่ออายุมากแล้ว ข้าพเจ้าอยากขออำนาจศาลเพื่อตกลงเรื่องนี้แต่พ่อไม่เห็นด้วย แม่ในท้าสุดพ่ออาจตัดสินใจหนีกลับ ประเทศจิสังวังสานาถแน่นอน ข้าพเจ้าต้อง ยื่นอำนาจศาลทันทีแม้ในพิธีกรรมทางกฎหมายนั้นยาก เพราะคนหายไปวันเดียวศาลจะฟังไม่ขึ้นว่า 

        คนคนนั้นหายสาบสูญไปได้แต่ก็เป็นการแจ้งให้ศาลรู้แบบเป็นพฤติกรรมพิเศษเพราะในรายละเอียดมีเรื่องอื่นๆ แนบอยู่ด้วยมันจะอย่างไรดีเอ่ย แต่ที่แน่นอนคือข้าพเจ้ารู้ว่า ด้วยอำนาจฝันและสิ่งศักดิ์สิทธิ์นั้น พรอภิวะพรมบดีสถิตสีนทันดรอุตมะสถิตที่มือขวาของข้า  

        พรพรลิงคสามนาวะเสสิรวศิวะสถิต ที่มือซ้ายส่วนใจของข้าคือพระมาพรานเวยนวารุโณเทพ สถิตเป็นอัตตาเป็นมานะ เป็นตนที่สมบูรณ์ก่อนที่เราจะจากโลกนี้ไป สำหรับพระอิศวรสถิตบนสมองของข้าอย่างแท้จริง แลข้าพเจ้าน้อมนบและน้อมนบเราจากโลกนี้ไป เพื่ออุดมธรรมธรรมคือสวรรค์นิพานใช่ฉันคิด 

       ข้าพเจ้าพาเป็นห่วงแม่มาก เกินกว่าที่ใดจะเนรมิตให้ ละเอียดมีดังนี้คือ พ่อได้รับความไว้วางใจเชิญไปผูกผีตราสังให้คนตาย ที่มิใช่ญาติได้เงินที่เขาใส่ซอแดงมาให้ 800 ซังติมมา พ่อดีใจมากในเรื่องนี้และแกก็พูดว่า เมื่อก่อน คนอื่นให้ซองแดงตอนที่เขายื่นซองแดงให้พ่อพลั้งพูดออกมาว่า  รับไว้ก็ดีแต่ปากบอกว่า “ไม่รับ”  

69 

      การทำของพ่ออย่างนี้แม่และลูกได้หน้าแต่พ่อแก เพราะอาย เพราะเป็นชุมชนข้างเมียตอนเถ้าแก่สู่ขอ เพื่อแต่งงากับแม่เพราะชนกลุ่มนี้มาสู่ขอแม่ให้พ่อ  พ่อจึงไม่รับซองแดง เมื่อทำพิธีกรรมนี้ในอดีต แต่วันนั้นเศรษฐกิจเริ่มเข้าเนื้อ คือโทรศัพท์มือถือของพ่อเสีย  

      โทรศัพท์มือถือของพ่อเครื่องนี้มือสอง มือ ถือที่น้องสาว จากากครัวพิพาทกันได้ซื้อให้เพื่อความสะดวกในการวานจ้างพ่อช่วยทำไร่พรวนดิน ปาล์มให้เมื่อเครื่องนี้เสีย เมื่อเสียเอามาให้ข้าพเจ้าแก้ข้าพเจ้าแก้แต่ข้าพเจ้าทำไม่เป็น พ่อแกต้องพา ไปที่ศูนย์เห็นว่าพอได้เงิน ๘๐๐ ซองติม นี้มา  

       (พ่อเคยทำพรวนดินปาล์มเกิดใหม่ จนสลบกลิ้งกลางแสงแดดที่ข้างเขาให้น้องแม่ อาการปางตายมีคนเห็นนำส่งพยาบาลรักษา 100 วันที่เมืองเกาะตามุนาสาน  ตอนพาไปโรงพยาบาล  ไม่มีใครบอกให้ลูกรู้เงื่อนงำตามเคยปกติ)พ่อคงจะต้องไปซ่อมโทรศัพท์ และที่เหลือเศษเงิน เดินทางไปโรงเจ    

      วันต่อไป เพื่อทำพิธีกรรมไม่กินเนื้อสัตว์ ที่โรงกินเจ นึกสงสารท่าทีนี้ของพ่อ ขึ้นมา เมื่อเป็นเช่นนั้น ข้าพเจ้าก็เอาเงินให้พ่อนิดหนึ่ง แกดีใจมากทันทีที่ข้าพเจ้าให้เงินแก 1000 ซองติม ทั้งในชีวิตนี้40 ปีที่ผ่านมาพ่อไม่เคยให้ลูกอย่างนี้เลย 

      ตอนแรกแกคิดว่าข้าพเจ้าขอแก  แต่กลับตรงกันข้ามข้าพเจ้าให้แก เมื่อให้เช่นนั้นแล้ว “ดูแกปลื้มสุด ๆ ”ข้าพเจ้าจึงให้อีก 1000 ซองติม ทั้ง ๆ ที่เงินแม่เช่นกัน 1000 ซองติมนี้แม่ให้เป็นค่ารถไปกรุงแมงตากานา  แม่ต้องการให้พ่อรักลูกเหมือนรักเมีย และรักลูก 

      เข้าใจลูกมากกว่านี้แหกตาพ่อ   ใช้เงินแม่มาเล่นละครให้พ่อดูว่าอย่างงั้นเถอะ และเพื่อให้แนบเนียน จึงเรียกพ่อแกให้มาเอาเงินอีกไปให้แม่เก็บไว้เพื่อให้แม่เก็บเอง กำชับว่าต้องให้แม่เก็บ แกยืนแต่บ่นว่า “แม่มึงเก็บเงินหายหมด” แต่ก็ยอม  

แต่ความคิดของพ่อต่อแม่ในเรื่องนี้นี้ผิดแม่กลับ เป็นฝ่ายที่เก็บเงินได้เก่งกว่าพ่อพ่อ นอกจากมีคุณสมบัติคิดเลขได้เร็วกว่าแม่เท่านั้น  

       พ่อจบมัธยมปลาย แม้จบประถมต้นเท่านั้นพื้นเพการศึกษาเดิมของทั้งสอง ข้าพเจ้าจึงย้ำตะตอกว่า “ พ่อให้แม่เก็บร้อยนี้ไว้” ในใจเจตนาของข้าพเจ้า เพราะเงินนี้เป็นเงินหนี้หนี้เงินหนี้ที่ทวงได้มาของแม่ปกปิดไม่ให้พ่อรู้ 

     เพราะพ่อใช้เงินผิดพลาดมากและเปลือง และเป็นการแสดงมายากลให้แม่เห็น ว่าลูกก็ทำได้ก็เงิน ของที่แม่ให้น้องเจ้าเวรยืมไปนั้น น้องแม่เขาก็สมองใสและสมคบกับคนกลุ่มอื่นมาตบตาแม่คิดว่า แม่โง่และไม่ทัน และกลุ่มประโยชน์เสือกินกวางคอยจ้องทำลายตระกูลบ้านวังวรัญญา ให้สิ้นวอดวาย 

        (บันทึกลับบ้านนี้ถูกพ่อพระเอกสั่งเผาทิ้งเพระเห็นว่าไม่มีผลผลิตและเป็นที่ทำสมาธิขี้เกียจแม่พระเอกแพ้แม้ค้านไว้ อยากดูต่างหน้าลูก แบบ นโยบายกลุ่มที่วางแผนฉกทรัพย์อย่างนิ่ม แลได้ทรัพย์สินที่ไม่พึงได้เลยแม่คิดตีโพยเป็นว่าเอา เงินให้น้องเก็บไว้ดีกว่า ดีกว่าลูก ทั้ง ๆ ที่แม่โดนหลอก  

เพื่อการนี้ลูกก็แสดงให้แม่ได้เห็นว่าลูกก็เป็น กับวิธีสกปรกอย่างนั้น การหมุนเงินต่อเงินเล่นเงินนั้น  

       ลูกพอจะเป็น ช่วงนี้แย่อะไรก็มาจากหนี้ที่เดินอยู่ได้เสียจริง จบพิธีแล้วต่อมาข้าพเจ้าก็เรียกมอร์เตอร์ไซด์รับจ้างขึ้นรถไฟเข้ากรุง กลับกรุงเพื่อ เตรียมรับภาระหนักอย่างอื่นต่อไป เราไม่ค่อยมีเงินเลย เงินหายไปไหนหมด ข้าพเจ้ารำพึงให้กับ ตนเอง เพราะเมื่อข้าพเจ้าขึ้นไปทางกรุงแล้ว อยู่ทางบ้านวังวทัญญู  

       พ่อเเกก็ปล่อยทีเด็ดออกมา คือเดินทางไปกินเจ ที่ภูเขาตังพอเกซัวช้านชา ทิ้งให้แม่ออยู่ข้างหลัง โดยพ่อจ้างคนเอาอาหารปิ่นโต มาส่งแม่ทุกมื้อ ค่าจ้างเก้าวันสองพันยิบซัว และให้คนอื่นที่ยอนมานอนเพื่อนแม่   

70 

      ตอนวันกลางวันแม่เปิดประตูเหมือนของบ้านวังวทัญญู แง้มเอาไว้นอนคุยกับภาพปริญญาบัตรของข้าพเจ้า แลภาพเจ้าแม่กวนอิ่มที่แม่ชอบ 

        และความมืดกับอีกตัวตุ๊กแกที่แม่กลัวแม่ตามธรรมชาติตอนนี้ใครมาเยี่ยมถาม คำตอบคำเอออวยกับคนเคยคุ้นบ้าง ตัดสินใจพูดคุยยังเฉียบขาดนอกนั้นนั้นนอนเงียบ เหมือนคนเป็น ไข้นิทรานิรันดร ไม่ร้องไม่กวนนอกจากปวดขี้กับเยี่ยวสร้างความสะเทือนพระหฤทัยและพระจิตพระใจเป็นอย่างสุดล้นพ้นพิจารณา 

       ให้ข้าพเจ้าและผู้พบเห็น เมื่อทราบเรื่องอย่างนี้เข้า ข้าพเจ้าต้องจ่ายทิบค่าสัปเหร่อเพื่อประสานงานให้แม่ได้นอนตาหลับ แม้จะตาย ตอนนี้มิใช่ในอ้อมอกลูก แม่ก็เป็นสุขว่าลูกนั้นห่วงใย และไม่ให้ใครพูดด่าตราหน้าว่าทั้งลูกและผัว ทิ้งแม่และเมีย อันนี้ซึ่งผิดถนัด แต่คนที่ไม่สันทัดกรณีจะไม่เข้าใจ ช่วงชีวิตหลังแต่งงานตอนนี้มัน ไม่เหมือนตอนรักเริ่มแรกหรอกนี่แหละคือไตรลักษณ์และ   

        แลปรากฏว่า มีอันที่นัดกันอย่างมั่นเหมาะ ระหว่างพ่อกับแม่ของวันที่ 9 พ่อยังไม่กลับมาเชื่อว่าแม่มองทาง แม่นอนรอวันตายและเป็นห่วงอยู่เหมือนอีแร้งไปหาเหยื่อ มาให้แม่ของตัวในถ้ำแต่ติดบ่วงพรานเสียก่อน อีแร้งจึงกลับเอาเหยื่อมาให้นายพรานไม่ได้ ก็ร้อนถึงข้าพเจ้าอีกต้องโทรศัพท์ ค่าโทรศัพท์ของ  

      ข้าพเจ้าขึ้นถึง 12,000 ซองติม ต่อ เดือน แต่ท้ายสุดและได้ประสานงานกับคนข้างเคียงของแม่จนสำเร็จ แม่ต้องทนลำบากเพราะการส่ง ภาษากันไม่รู้เรื่องกับพ่ออยู่อย่างนี้ก่อนถึงข้าพเจ้าอีก 

       ข้าพเจ้าเองติดต่อไปที่แห่งนั้นแล้ว  ไมมีโทรศัพท์เพราะเป็นป่าลึกและมีอาถรรพณ์ ติดต่อกันได้ความว่า ดงเจ้ามนุษย์กินคน  แล้วเพราะส่งวิญญาณเศร้าทุกคนกลับบ้านได้  พอมองไม่กลับ “แสดงว่าพ่ออยู่บนรถไฟ” ญาติคนหนึ่งเสนอความคิดมา ญาติคนนี้แม้ไม่ถูกกับพ่อแต่ก็ยืนยันว่าพ่อต้องกลับมา ตัวข้าพเจ้าเองก็จะไปแจ้งความที่ตำรวจเมือง ว่าพ่อหนีไปทอดทิ้งแม่หรือเพื่อความปลอดภัย เพราะพ่อมีเรื่องกลุ้มใจที่ปิด  

      บัญชีนี้ไม่ไดเช่นกัน ข้าพเจ้าพูดขอคำปรึกษากับญาติข้างแม่คนนั้น แต่ตอบกลับว่า “ยังไม่ต้อง” โทรศัพท์มือถือก็ติดต่อกันไม่ได้เพราะโทรศัพท์พ่อเสียไม่มีเงินซื้อใหม่แต่ข้าพเจ้าสันนิษฐานว่าถ้า พ่อไม่กลับบ้าน สันนิษฐานไว้ก่อน 

        เพราะพ่อเอาเงินสดติดตัวหนีไปเมืองจีน หรือตาย หรือเป็นอะไร ไม่ทราบ      

        และนิสัยพ่อชอบเที่ยวซ่องเมื่อยามจำเป็น โทรถามไถ่ไปคุยกับทางแม่เพื่อประสานงานกัน ว่า พ่อจะกลับยังต้องช้าไปอีกหนึ่งวัน แสดงว่าพ่อส่งภาษาที่เข้าใจไม่ได้ถ่องแท้เอออวยห่อหมก ตามเคย แม้ยามป่วยไข้เช่นนี้อาลัยพ่อและแม่เจอกันหลังจากการกินเจ เพื่อไข้แม่ตามปกติร้อนในเม็ดขึ้นที่คอ ข้าพเจ้านั้นอยู่ห่างกัน 30 กิโล 

          กำลังเรียนหนังสือและทำวิทยานิพนธ์อยู่เหตุนี้จะเป็นเช่นไร ข้าพเจ้าขอวิงวอนให้ทวยเทพ จงเอ็นดูข้าพเจ้า และพ่อและแม่ข้าพเจ้าเรียนให้จบไปเถิด และอย่าเพื่อให้แม่ต้องมาด่วนตาย พ่อก็อย่าเพิ่งไปรับคนอื่นมาเป็นลูก อย่างดี ๆ ทั้งนั้น คนมีกรรมอย่างกับพระอรหันต์ ก็แบบนี้แหละ เพื่อนมนุษย์ “จากสแกนเรื่องแผลเก่าเหล้าเก่า ดาเรียมลูกสาวกำนันกับขวัญนราคุด เป็นคู่รักกันแต่ด้วย ความจนทำให้ครอบครัวของเรียมกีดกั้น  

        และต้องการยกเรียมให้คนอื่นเมื่อรักไม่สมหวัง ขวัญนราคุดและ ดาเรียม ขอตายเพื่อ...เพื่อบูชารักแท้จนทั้งสองตายในคลองเรียมฆ่าตัวตายกระโดดจมลงไปในน้ำ”  

71 

       ข้าพเจ้าอ่านเรื่องนี้แล้วน้ำตาคลอ  แต่เรื่องของข้าพเจ้าที่นำมาเสนอต่อศาลนี้ของ 

        ข้าพเจ้ายิ่งหนักไป กว่าเรื่องของเรียมนั้นอีก 100 เท่า แต่แผลเก่าชุดนี้มันคักคึกมากกว่า และตอนสุดท้ายก็น่ากลัวว่าเป็น อัตวินิบาตกรรมฆ่าตัวตาย อย่างทรมานอย่างที่พระอรหันต์อย่างนี้จะเป็น  

        หรือว่าจะจบลงด้วยเบาหวาน ถ้ายังไม่มีใครคาดได้ว่าไม่หวานฉ่ำเป็นแน่เพราะว่า ท้าวเทพเทวัญบัญชา ทะเลาะกันด้วย เรื่อง ธรรมและอธรรม แม้ธรรมจะชนะอธรรม ตามทฤษฎีบทที่ทราบกันเป็นสากลแล้วก็ตาม แต่การต่อสู้นั้นคงล่อกันจนพระอาทิตย์กับพระจันทร์   

       เทพมาตลีเทพปัญจสิงขรามากันนะติค ต้องเหนื่อยเกินไปที่จะลุกขึ้นมา ทำงานก็ได้ข้าแต่ศาลที่เคารพ ข้าพเจ้าขอประทานโทษ เมื่อข้าพเจ้าไม่สามารถทำสำนวนฟ้องต่อศาล นี้ได้อย่างปะติดปะต่อเพราะเวลาทำมาหากิน  

       เวลาสมองที่ว่างเปล่าจากตอนที่คลื่นสมองมากงาน สมองของข้าพเจ้ามากงาน ที่เหน็ดเหนื่อยตลอดเวลา เพื่อจะเจียรนัยคำของชีวิตแห่งคำที่ใช้คำ มุ่งให้เป็นสมองของสมองแห่งคำ กฎหมาย เพื่อประเด็นทางศาลและประการอื่นใด  

      ที่ข้าพเจ้าไม่ขอแถลงเวลาความว่างเปล่ามีไว้สำหรับคนคุกและพระอรหันต์เท่านั้น แต่สำหรับคนนอกคุกนั้นไม่มีเลย เพราะจะเป็น การเสียเวลาศาลนี้ไป  อนึ่งแม้เรื่องนี้ได้เป็นนิยายกึ่งน้ำเน่าและน่าสงสารได้รับรู้เรื่องนี้มันจริงเกินกว่า 

        ที่จะนำมาที่จะเขียนและแพง เกินไปกว่าที่จะให้ใครพิศวาสอ่านมันได้  สู่ตลาดปัญญาได้มันเป็นสำนวนที่เกิดจากเจตนาคติที่ดี  ต่อความยุติธรรมอันตระการเท่านั้น  เท่าที่ปรัชญาและนิติปรัชญา  จะเห็นได้เพื่อให้วงการศาลรับรู้ด้วยจิตสำนึกในมนุษยธรรมของความเที่ยงความตรง  

        หรือศาลาคนนั่งสมาธิทางวรรณคดีแห่งนี้จะทำอะไรต่อเรื่องนี้  เพื่อป้องกันคนไม่รักความดีและการฆาตกรรมอมตะวาจา ที่คนชอบอ่านเองไม่ได้รู้อ่าน  นี้จึงถูกนำมาเล่าต่อแทนคุณของโลกแห่งดินที่ให้เราเกิดเดินบนมันเป็นเป้าหมาย  และให้ผีทั้งหลายได้รับรู้ว่า นี่เป็นจิตบริสุทธิ์ธาตุพุทธะนาทีว่า  วันนี้วินาทีนี้การตายที่เป็นระเบียบที่สุด 

เท่าที่โลกแห่งความตายจะพึงมีในมะรืนโลกที่คนจะสละพึงดิ้นไม่รอด ข้าพเจ้ารู้ว่า เพศวิถีและเพศภาวะ หรือ อคนมุลีบนพระสิรสานั้น เป็นปัญหาที่ซ่อนเร้น 

        ในร่างกายมนุษย์ทุกคน ข้าแต่ศาลที่เคารพ ศาลเองเคยเคยถูกท่านภริยาของศาลเอง ทำท่านอารมณ์เสีย ในเรื่องบนเตียงนอน ปัญหาทางเพศเกิดขึ้นในค่ำคืนดึกสงัดคืนหนึ่งที่แสนน่าจะบันเทิงมั่งมั้ย  

        แล้วท่านทำอย่างไร ท้ายสุดก็จบลงทุกอย่างด้วยความเที่ยงธรรมบนเตียงนอน  ด้วยความอหังการมมังการแห่งใจ ที่เบียดบังไว้ด้วยดำขื่นอันน่าจะกลัวแต้เบื้องหลังนั้น ที่จริงไม่ใช่ตนเอง 

       แต่อาหารและสิ่งศักดิ์สิทธ์จากกามและความใคร่ในเรื่องที่เกี่ยวกับอาหารมื้อเตียง นอนของท่านศาลเอง หรือท่านภริยาของท่านศาลเอง ซึ่งเป็นมนุษย์แต่มีเรื่องเบื้องหลังดำคุมอยู่ในป่าม่านมืดของใจคน ตัวนั้นอาจจะพบจากพิษไม่พึงประสงค์จากอารมณ์นี้แน่นอน ข้าพเจ้าขอ ประทานอภัยโทษใช่หมายถึงท่านศาลมีอยู่ แต่ว่าหมายถึงความเป็นมนุษย์ในทั่วไปของหลักความเป็นคนต่างหาก   

       ข้าแต่ศาลที่เคารพ ท่านเองเป็นผู้พิพากษาที่ดีงาม ของมหกรรมและมรณกรรมอันทรงพลานุภาพนี้นี้ทั้งท่านหญิงล้วน เคยมีรักแรกรอยจูบแรกในอายุเยาว์ใหม่มาแทบทุกคน รักแรกของท่านเกิดขึ้น เมื่อใด รักแรกเกิดจกรอยจูบกับใคร ที่ริมฝีปากครั้งแรกที่แนบสนิทที่ไม่รังเกียจรอยขี้ฟัน  

72 

       อันข้าพเจ้า หมายถึง เพราะแรงรักและแรงใคร่นั้น ขอให้ศาลเทียบเคียงขึ้นกับท่านผู้ใดก็ได้และเรื่อนี้มีสาเหตุออกมาอย่างไร ควรจะจาระว่า 

       เมื่อพระนิรมิตมิติพรหมพรหมเจ้าขจินตนาการจริงมี ท่านที่ลิชิตชีวิตมนุษย์นี้ไซร้ขึ้นมา เข้ามาด้วย เศษเล็ก ๆจากจุณ ของน้ำดิน อากาศ และลมธาตุจนใหญ่ที่สุดโดยสมอง อันเป็นสิ่งที่น่ากลัวที่สุด ต่อมา สำหรับสัตว์เดรัจฉานนั้นในปัจจุบันคือคู่สามีภริยาคู่นี้นอนกอดฟัดกันจนข้าเกิดและที่ก่อนเกิดข้าพเจ้า 

        เขาทั้งสองพบรอบ จูบแรก รอยสัมผัสแรกที่ไม่มีรอง เพราะมณฑลที่วังโคตรภูนั้นปราศมนุษย์นอกจากเขา จากมือของ เพศตรงกันข้ามและไม่สมหวังจนวันตายตามมาถึงเขาสอง หรือโดยสภาพรอยจูบเทียมก่อน หรือ ประกาศิตก่อน  

       ท้ายสุดคือเพราะความรักตัดสินใจให้และการประกาศิตตัดสินของผู้ใหญ่ผลที่ได้คือเราไม่สามารถกำหนดได้ว่า ใครคือตัวประกาศิต ความงามหรือความรักหรือความพอดีและเมื่อความจริงของเราที่มีอยู่ว่า เราจะตายเมื่อไหร่อย่างไร เราไม่รู้แต่ในเมื่อพระเจ้ามีจริง เพราะฉะนั้นพระเจ้าเท่านั้นรู้หรือคำพิพากษารู้จริงไหม ข้าแต่ศาลที่เคารพ  

73 

         และเมื่อสองผัวเมียที่ที่เกิดข้าพเจ้ามานั้น ท่านถูกให้รักกันแบบคลุมถุงชน ตามหลัก  

          ทฤษฎีเรือล่มในหนองหรือธรรมชาติทฤษฎีหรือทฤษฎีอื่นอกนี้แบบอย่างกะพระเจ้าจัดให้ทฤษฎีโดยฝ่ายชายหลงรักฝ่ายหญิง เพราะจำแนกรักแท้กันจริง มิใช่เงิน เนื้อ ความสวย ผลประโยชน์ หรือ พระเจ้าดลบันดาลให้ลิขิต ชักพามาจำนรรจ์กระไรนั้น สุดจะอธิบายให้ศาลฟัง หรือเพราะรักนั้น ต้องการความมั่นคง ที่อาชีพ และใบอนุญาตตำรวจด้าวของมณฑลนี้เป็นรอยประสานรัก 

      หรือถ้ารัก เกิดจริง ก็จะต้องจะต้องคุยตรงกัน จนดีที่สุดสำหรับรัก ส่วนฝ่ายหญิง แม้แค่จุมพิตครั้งแรกก็เสีย กระสันจนมือไม้ไม้หดหมดโดยธรรมชาติมาก็แล้วหรือไม่ซึ่งพรรณนาเสียมิให้ตีความเป็นอรรถกถาเพื่อเป็นสำนวนศาลที่ถูกของมนุษย์ได้พึงยลกันได้แนบเนียนจากจิตถึงจิตเสียเลย  ก็จะย่นให้ศาล ทำงานได้น้อยลงเป็นฐานผลทีเดียว                 

       ณ โอกาสนี้จะพึงมอบกาลเวลาและอวกาศของสรรพสิ่งในสถิตยุติรรม จะพึงมอบแต่ต่อมามิใกล้กลายมาเป็นรักอมตะ ฝ่ายหญิงเป็นสตรีน่ารักชาวไร่ธรรมดา แต่มีสกุลรุนชาติพอดีตัวไม่น้อยหน้าใครในมณฑล หญิงที่ชายเคยพูดถึง 

       ชายในมณฑลต่างหมายปอง พ่อฝ่ายหญิงตัดสินใจยกบุตรสุดรักให้กับคนด้าว หญิงที่มณฑลนี้หึงหวงนัก ที่ถือถือว่าเป็นอารยันชน ชนิดนี้ก็ต้องยอม เพราะเงินและแรงงานพูด เหล้าและอารมณ์   รูปหล่อ พ่อเร่ร่อนไปเมื่อแตกกับแม่เพราะด้วยการค้า คนต่างด้าวชนิดนี้ที่ถือว่าเก่ง และตรงต่อเวลา และโดยนัยว่า 

        ใครยกลูกสาวให้คน แบบนี้ต้องรวยแน่นอน ตายายจึงตัดสินใจยกลกสาวให้คนต่างด้าวนี้ไปซึ่งก็คือพ่อของพระเอกใน เรื่องนี้และเมื่อเรื่องของทั้งสองคนสมหวัง เธอทั้งสองได้สาบานกันว่า เดียวเท่าน้ำไม่มีใครอื่นจน  

74 

       นาทีสะสุดีสมาธิแมลงภู่เจาะไม้สาบานกันที่ศาลเพียงตาใต้โคนต้นมะขามในสวนนั้นนั้น 

เมื่อเขียนถึง ตรงนี้…  

       เพราะหลักการจดทะเบียนแต่งงานกันเป็นทางกร มีพิธีอันเอิกโอฬารวิลิสมาหราใน มณฑลนี้จะพึงมีบุตรเขยมีสักขีพยานรักคนเดียวอีกออกมาเป็นคนหลังเกิดบุตรคงอยู่อดได้เพียงเริ่ม เดินเท่านั้นลูกคนแรก และสิบปีต่อมาก็คือคนสุดท้ายคนเดียวนี้พลันชีวิตสมรสก็แตกหักอย่าง ชนิดแก้ไม่ตก  

      เพราะ รักฝ่ายชายคือพ่อไม่เหมือนที่แม่รู้สึกเมื่อตอนแรกจูบเสียแล้ว สอบพบว่าแม่ของพระเอกต้องโดนหยิกทุบตีซ้อมพ่อผัวแม่มีพฤติการณ์ซ้อมเมียหึงหวงเมียอย่างสุดขีด ซึ่งต่อไปนี้เรียกว่าโดยพ่อผู้บังเกิดเกล้า จนกำหนดไม่ไดว่าความโกรธนั้นคืออะไรออกมาได้โดยแม่จึงแยกทางกันเดิน สรุปผิดหวัง ไม่รวยมิหนำซ้ำสร้างปัญหาสังคมอีกต่างหาก มาทำลาย ความประพฤติพ่อฐานผัวแบบนี้ ถ้าเมื่อตำรวจต่างด้าว 

     มณฑลนี้พบ พ่อก็จะต้องเนรเทศออกนอกพระ ราชมณฑลจักรเสีย ไม่ว่าอารยันหรือไม่เพราะกฎหมายไม่มีสีไม่มีกลิ่นเจือปน ว่าที่อดีตแม่ของ พระเอก ชื่อพ่อต้องถูกคัดชื่อออกจากมณฑลนี้แน่นอน ในหัวข้อ “สันดานขี้หึงเกินไป” เมื่อรักบานปลาย ๆ ให้หลักที่แยกกนอยู่โดยแม่จดทะเบียนอย่างเป็นทางการ 

      ท้ายสุด วิปโยคเกิดขึ้นให้หลักมารวมกันอีกครั้ง เพราะสังคมหนี้ได้ผลักดันแม่และพ่อให้กลับได้มาอยู่กินกัน อีก แม้ลูกถูกบีบโดยพ่อให้ลูกบีบแม่โดยพฤติการณ์ แต่ปากท้องและหลักล้มละลายจะพูดแทน  

      ปัญหาทั้งหมดสรุป แม่ต้องทนทรมานต่อไปจนตายอย่างมีชะตากรรม เพื่อปลดหนี้ที่ลูกสร้าง เพราะโดนแกล้งจึงผิดหวังที่คาดว่าจะดีนั้นไปเสีย ด้วยเงินแม่ที่ลูกรักทำขาดทุนไป หนี้ผลักกลับให้พ่อและแม่กลับมาแต่งงานกันอีกครั้งหลังวัยทอง ภายใต้ทะเบียนสมรสเดิม จนทุกอย่างมันลงตัว กันเอง ชาติต่อไปจะนำไปพูดต่อ “ เรียกว่า life span or lifer reshuffle” รักแท้ไม่แท้โดยหนี้คือแท้แต่รักก็รัก  จบลืมเรื่องหนี้และความเจ็บปวด 

      จนแม่ท่าทางในสุดท้าย คิดว่า ตอนแรกทนอยู่กับพ่อ ด้วยกันตั้งแต่แรกก็ยังดีเพราะสวนยาง 1000 กว่าไร่นั้น ตอนนี้ถ้าเก็บ ๆ ได้ก็มีน้ำยางไหลให้ถึง 1000 แกลอนต่อวัน จาก 55 ปี ให้หลังที่พึงนำมาทวนดูของแม่  สายตาแม่พูดบอก   แต่ว่ามันสายไปเสียแล้ว  ว่ามันกฎแห่งกรรไกรกรรม 

     “แม่” “ใช่“ ด้วยเหตุนี้“ ลูกดื้อไม่แต่งงาน อย่างไง สายตาลูกพูดตอบ” เมื่อลืมเรื่องการเมืองนอกมุ้ง ที่เข้าสอดแทรกมาทับถมจนตนเองคิดว่าน่าจะใช่และทำให้เป็นไป 

       จนชีวิตเกือบจวนจะล้มและจึงใกล้จะจบสุดท้ายของประโยคของครัวหนึ่งลง ชีวิตเพียงเพื่อได้เห็นแม่ของพระเอกของเรื่องนี้ลงตัว ปัญหานี้พระเอก ต้องเดินทางไป ๆ มา ๆ 600 กิโลเมตร อาทิตย์หนึ่งนับได้ได้สองครั้ง และที่ร้ายไปกว่านั้น ฝ่ายพ่อสามีของแม่แม้กำลังถูกพระเอกถลุงเงินไปลงทุน 

      และ ขาดทุนไปเกือบหมดเหมือน สภาพหนี้ในมือโจร  หนี้คือชู้ทางใจของแม่ ๆ แม่คิดเรื่องนี้หนี้คือเป็นนาย มิเป็นสมบัติติดตัวเฉพาะตัวของคนทุกคน ที่เกิดมาในโลกนี้ ทุกคนต้องเป็นหนี้ประเด็นที่ลูกเพื่อนพ่อ ไปรับรองกันเองว่าเป็นบุตรโดยอารมณ์ และเพราะพ่อที่เป็นเพื่อนสัมพันธ์กันกับพ่อพระเอก 

       ที่สร้างปัญหาให้พระเอกปวดหัว มันคือเรื่องชู้ทางใจที่เป็นมลทินแก้ไม่ตก แต่ในโลกความจริงแม่พ่อไม่เคยมีชู้ในร่างกายคนเลยที่ลูกเห็น  

75 

      การเจ็บซ้ำเราะแม่ล้มลงจนหัวโน หรือโดนแกล้งตีเอาแล้วทำเป็นอุบัติเหตุก็ไม่อาจรู้นอกจากแม่เพราะเพศหญิงของแม่เก็บกดไว้เก่งก่อนที่ศาลนี้จะปิดบัญชีนี้ลง คงจะต้องได้รู้จากการชี้สองสถานนี้ขึ้นเป็นแน่แท้คือแน่นอน 

     อาตมาเมื่อมีเงื่อนงำและกระ สันต์  เพราะโกงกันกันสมัยนั้นแยบยลเหลือหลายที่จะแทรกสอดและสอดแทรกเข้าไปดูด้วยความจะกลัวจะบรรลัยตา  การเมืองเรื่องนี้ก็จบลง เป็นบ้ามโนคติของคนคิดผิดทาง   

     แม้ว่าแม่ของพระเอก จะต้องกินข้าวต้มผสมน้ำกับเกลือ เพื่อรอวันตายสมบูรณ์มาถึง  ชนิดยูเทนเนเซีย   ของเรื่องทฤษฎีการุญฆาต เข้ามาเกี่ยวข้องบ้าง แต่เราก็ต้องทนหายใจต่อไป เพื่อให้เรื่องจบลงโดยดีและพระเจ้าโปรดชอบ การนี้แม่และพ่อของพระเอกเองจะทิ้งมรดกชิ้นสุดท้าย ให้ได้ถึงมือบุตรที่เกิดจากอุทรได้หรือไม่ยัง ไม่รู้หรือว่า  

      พระเอกเองจะตายเสียก่อน แต่แม่และพ่อของพระเอกเองอาจจะมาเป็นพระเอกเองแทน ในเรื่องรักอันตรายนี้เสียใครอาจจะจะรู้ได้บ้าง ช่วยบอกทีเพราะสรุปในตอนใกล้ตายนี้แม้จะกิน เวลาอีก 10 ปี ล่ะนี้ 

       หมอชางเชามาทำนายแม่ไว้อย่างนั้น แม่บอก แต่ที่ลูกไปดูกับหมอชีเชอะ บอกว่าพ่อ ตายก่อนแม่พ่อจะตายด้วยอุบัติเหตุแต่แม่จะได้อยู่ร่วมอภิรมย์รักกับลูกในฐานลูกด้วยกัน แล้วตาย จากกันตามลำดับสืบไปของขัยอายุ“แม่ได้ฟังประโยคนี้แล้วเงียบ ม่อยหลับไปในที่สุด” 

      แต่จากหมอสถิตาตุทัย ท่านบอกว่า ทั้งพ่อและแม่ของพระเอกจะพิการทั้งคู่ปล่อยให้ลูกเดินได้ไปหากินมาเลี้ยงหรือจากทรัพย์สินที่เหลืออยู่ที่บ้านวังวทัญญูพึงเก็บได้จากหนี้สูญที่ต้องทวงกลับมา เลี้ยงดูท่านทั้งสองและตนเองโดยอำนาจศาล  

     หรือจากสิ่งศักดิ์สิทธิ์ที่พิการมาก่อนมาคืนมอบคืนให้เพื่อให้สามชีวิตอรหันต์ได้ยังชีพได้ต่อไป แบบบุตรจะมีของแม่บุตรจากลมปากว่าบุตร หรือบุตร บุญธรรม เพราะกฎหมายสั่ง หรือ บุตรภาวะจำยอมหรือบุตรเพราะน้ำจิ้มปลายจวัก หรือมั่วบุตร แอบ บุตร แบบบุตรมารดาของพระเอกเองนั้นคืออุทรบุตร  ถึงอัคครัชบุตรที่เกิดจากอุทรนั่นเองจะนับได้พ่อของพระเอกอาจจะมีเรื่องน่าสงสารกว่า 

       แม่ก็ได้ใครจะไปรู้แต่เรารับไม่ได้เราก็ต้องรับได้เพราะความจริงมีพ่อแม่ลูกชีวิตตัดกันไม่ได้เรื่องนี้ยังเพียงสังเขปย่อ ที่จะพึงไม่นำมา พรรณนาไว้ในบทนี้ทั้งหมด  

76 

      ข้าแต่ศาลที่เคารพ  กลุ่มแม่มดได้ทำลายจิตใจแม่ตามข้อสงสัยของข้าพเจ้ามิใช่เรื่องคิดมาก กล่าวคือทางด้านกายแพทย์จิตวิทยาร่วมสมัย เชื่อว่า การจับเส้นบริเวณบั้นสะเอว ที่ตรงเชื่อมต่อ กับSpinal cordสามารถเบี่ยงเบียนสภาพสมองคนป่วยให้เปลี่ยนแปลงได้เช่นเมื่อหมอจับเส้นนี้แล้ว จากการวิจัยโดยภูมิปัญญาชาวบ้าน จากการวิจัยเชิงปฏิบัติการ 

      จะพบว่า ขออะไร เปลี่ยนแปลง หรือทำพินัยกรรมใหม่ย่อมทำได้หมด จากคนไข้ประเด็นนี้  ข้าแต่ศาลข้าพเจ้าเป็นเหมือนตัวบุ้งในรัง มดแดงเพราะฉะนั้น หมอจับเส้นคนนี้อาจจะโดนแม่มดเข้าสิง และเปลี่ยนแปลงความคิดของแม่ที่มี 

77 

     ความเชื่อมั่นในลูก เช่นอยากให้ลูกเป็น ดร. มาเป็นเด็กเลี้ยงควายอย่างนี้เพราะเมื่อหมอจับเส้นนี้ให้วิปริตไปแล้ว สามารถทำให้จิตใจแม่และอุดมการณ์เปลี่ยนไปได้ไม่มากก็น้อยข้าพเจ้าเชื่อว่าตรงจุดนี้มีส่วนทำให้ข้าพเจ้าปวดหัว 

    เพราะฐานะทางการเงินของข้าพเจ้ากำลังย่ำแย่แม้ว่า รายการทางนิตินัยของแม่นั้น อยู่ในกำมือทางกฎหมายของทนายความของข้าพเจ้าหมดแล้ว แต่ว่าสาเหตุทอดทิ้งผู้มีระคุณ ช่วงที่ไม่ได้มีโอกาสมาเยี่ยมแม่ตอนเรียนมหาบัณฑิตอยู่นี้  อาจจะทำให้ภาพนี้มาทำลายเจตนาเดิม ระหว่างแม่กับลูกได้ส่วนพ่อนั้นไม่ต้องไปพูดถึง  

    เพราะพูดภาษาในมณฑลนี้ไม่ได้จึงไปมีอำนาจนิติกรรมผีๆ แม้สร้างปัญหาปวดหัวให้ข้าพเจ้ามากกก็จริงแต่ก็พอเยียวยาได้บ้างข้าแต่ศาลที่เคารพลองพิจารณา ความเท็จจริงในข้อที่แสดงมานี้มาประกอบสำนวนฟ้องต่อศาลนี้ดูต่อไปศาลสั่งขอให้ผู้ยื่นคำร้องจง กล่าวคำสัตย์ไม่เพ้อเจ้อต่อศาลนี้ซึ่งผิดและตามที่ศาลเคยสั่งไว้เป็นเจตนาพื้นฐานอื่นอีกมาแล้วและอนุญาต ให้ผู้ทำสำนวนยื่นคำร้องฟ้องศาลในรายการชี้สองสถานนี้จงดำเนินต่อไป  

       ข้าแต่ศาล พอทำสำนวน ฟ้องมาถึงตอนนี้มันมีอาการเหมือนExorcismเหมือนอิทธิพลมืดมาคุมมือของข้าพเจ้าให้เขียนไม่ออก สมาธิกระเด็นหายไปไป ศาลสั่งให้พักคำบรรยายฟ้องวันนี้ไว้เพียงเท่านี้ก่อน เบิกนัดใหม่ครั้งต่อไปที่ศาลานี้หรือจนกว่าศาลานี้จะมีหมายเรียกคำฟ้องต่อไปขอประทานเคารพแด่ศาลานี้จนกว่าฟ้าจะสางอีก โฉด เช่นสำนวนจะแข็งพอที่จะชนะจะเริ่มกันใหม่ 

      อุทิศแด่ดวงวิญญาณของทุกผู้และผู้รู้เท่าไม่ถึงการณ์ ทั้งหลายทั้งหมด และแด่ดน Under forces pretentiousness ’ทั้งมวลเทอญ ญาหญ้า นิยายรักรากหญ้าตอนสอง นิยายรักรากหญ้าตอนสอง เป็นเรื่องเด็กหนุ่มเลือดร้อนนักเรียนตะวันตก เลือดเจ้า ออกจากบ้านเมือวัย 5 ขวบ ออก สู่โลกกว้างเป็นเวลา50 ปีพบว่าชีวิตนี้ไร้สาระเหมือนศาสนาคิด 

      เมื่อวัย 60เขาถูกทาบทามมาให้เป็น เจ้าอย่างเต็มเกียรติอนิจจามันแก่ไปแล้ว เขาจึงมองว่าชีวิตนี้มีสารัตถะเพียงหาเงินค่าไฟ ค่านำค่า โทรศัพท์มาให้เขา และไม่ถูกจับกุม มีเสรีภาพและเมื่อตายแล้ว ไม่มีใครมาถุยน้ำลายรดศพเขา แต่นำ ชีวิตของเขาไปเป็นแบบคิดว่าเป็นอย่างนี้ได้อย่างไร 

      และทำตัวให้เป็นที่ดีต่อไป นั่นคือสิ่งที่เขา มุ่งหวัง เขามองเห็นว่า ปลาใหญ่มันกินปลาน้อย คนไม่ทันโลกตายลูกเดียว คนที่ทันก็จะหนีไปสู่ความใหม่อย่างหยิ่งผยองและดูเหมือนต้องลืมคนที่ตามไม่ทันอย่างกับว่า ถ้าโง่ตายเสียเถอะ แต่มโน ธรรม คุณธรรม ความรัก และปัญญา  

     ความหวังใหม่ของเขาไม่เคยหายไปจากความมุ่งมั่นของเขาเลย เขาจับปืนขึ้นต่อสู่กับป่าแห่งความคิดฝันและความเชื่อมั่นแทนกับทหารหรือรัฐบาลที่เขาคิดว่า มัน  

78 

      คืออีกเรื่องหนึ่งที่ต่างไปจากเขา ใช้ความรู้และการเป็นปัญญาชนเพื่อหาค่านำค่าไฟ ค่าใช้จ่าย ประจำวันมาบำเรอตนเอง จนกว่าตายไป และให้วิญญาณญาณมีความสุขและเป็นเทพเจ้าองค์หนึ่งของ โลกใหม่ของเขา 

     และที่สำคัญเขาถือว่าเขาเป็นเทพ ที่ถูกมารกลั่นแกล้งเขาจึงดิ้นไปอย่างเทพผู้ที่มาร คอยขัดขวาง เพระฉะนั้นสิ่งผิดถ้ามีในตัวเขา เพราะใครที่มากกว่าทำให้เขาเป็นไปเขาสารภาพตนเอง ก่อนที่ถ้ามีความผิดเกิด ก็ปล่อยให้มันเกิด แลถ้าว่าความผิดนั้นมิใช่เขากระทำ  

     แต่มารทำให้เขาทำพระเจ้าทุก พระองค์สรรเสริญเขาในความฝัน และเขาก็ชนะมัน เขาพบอมตะ เขารู้กฎหมายอันศักดิ์   เขาบูชาความตาย ความตาย  

     คือวันที่เทพหัวหน้ามาเชิญเขาไปเกิดบนสวรรค์ชั้นใหม่ที่ดีกว่า เราเขาเชื่อว่าเทพส่งเขามาเกิดเพื่อตรวจดูว่าโลกมนุษย์เป็นเช่นไร แล้วไปรายงานให้นายทราบว่าโลกนี้ควรถูกสาปจะจมลงไปในทะเลหรือไม่ เพราะมนุษย์ที่ฉลาดกว่าทะเลาะกันด้วยอำนาจแห่งเคมีชนิด ร้ายแล้วทุกอย่างก็จบลงเป็นอณูใหม่ 

     เริ่ม มีอาทิตย์และจันทร์ใหม่ในที่สุด เขามีเมียนอกสมรส ๑,๐๐๐ คน ลูกอีก 100,000 คน  โดยลูกไม่เคยพบหน้ากัน และเมียเขามิใช่โสเภณีอะไร รายละเอียดเรื่องนี้จะ พบในเรื่อง ญาหญ้าตอนสองของ นิยายรักรากหญ้าต่อไป ข้าแต่ศาลที่เคารพ บ้านวังวทัญญูมี๓ ชีวิตตามแจ้งความ 

     คือพ่อ แม่พระเอก ช่วงนี้แม่ป่วยหนักต้องหามขี้หามเยี่ยว พ่อเป็นผู้พยาบาลผู้ซื่อสัตย์แต่ทารุณ พ่อบังคับแม่ไม่ให้รับของกินหรอ ยาจากคนแปลกหน้า หรือแม้แต่ลูกคือยาจากพระเอกเอง พ่อควบคุมแม่เอายาที่โรงพยาบาลหมอให้มา กินอย่างเดียว พ่อทารุณแม่เกินไปสำหรับความคิดขงพระเอก  

    แม่น่าจะได้รับการถนุถนอมกว่านี้  แต่พระเอกไม่มีเงิน พ่อขอเงินพระเอก 6,000 ซองติม พระเอกบอกว่าไม่มีพระเอกคอยได้แต่เป็นหูเป็น ตามอาการไข้ของแม่ไป ๆ มา ๆ จากมหาวิทยาลัยและบ้านวังทัญญูเท่านั้นและคอยให้ความรู้สึกกับแม่เมื่อพบกันอย่างหวุดหวิดทุกครั้ง ว่า ตนเองมีลูกในไส้ติดตามอยู่พระเอกยังติดใจว่า พ่อเอาเงินที่หา มาได้๔๐ ปีไปไหนหมด    

       คำตอบยังไม่ได้รับความพอใจ พ่อพระเอกถูกหลอกหรือว่าทำเงินหายไป หรือว่า ใช้ไปอย่างลับ ๆ แต่พระเอกเชื่อว่าพ่อมีคุณธรรมสูง ไม่เล่นการพนัน ไม่กินเหล้า แม่และพ่อ หากินสัมมาชีพมาตลอดเวลา เงินต้องเหลืออีกมาก เรื่องนี้ยังปิดบัญชีไม่ลง พระเอกจะตามมาคืนทั้งชาตินี้และชาติหน้าทางศาลบนดินและศาลใต้พื้นพิภพต่อไป 

     พระเอกคิดว่าถ้าได้เงิน จากการเก็บผลประโยชน์จากสวนมะพร้าว พระเอกสามารถมีชีวิตอยู่ได้อย่างไม่ลำบาก และเลี้ยงดูพ่อแม่ได้อีกด้วยอย่างคนธรรมดา บ้านวังวทัญญูขณะที่พ่อเอาแม่ไปโรงพยาบาลห่างจากวังวทัญญูไปทางเหนือ 300 กิโลเมตร พระเอกนอนในบ้านคนเดียว ตกเวลากลางคืนตี 4 มีผีหลอก 

     นกฮูกตาโตเคยบินมานอนด้วยตอนดึกที่ลมพัดฝนตกตอนเปิดหน้าตากทิ้งไว้เปิดไว้และนอนเปิดหวอด้วย  เหมือนมีคน มาเลื่อยประตูบ้าน พระเอกตื่นขึ้นตอนดึก แต่ใช้ปืนยิงยี่ห้ออะไรไม่รู้  ยิงขึ้นฟ้านึ่งนัดตามฉบับครู คือ บำรุงขวัญ ถ้าโจร ทำลายสมาธิมันคงต้องหนีไปแน่นอน เพราะปืนโดนเนื้อโจร โจรต้องเจ็บหรือไม่ก็ตาย พระเอกไม่คิดฆ่าโจรเพราะโจรเป็นมนุษย์ แต่ให้ตำรวจจับจำคุกให้แสบแทน เพราะทำเกินว่าเหตุคิดเพียงป้องกันตนเอง แต่การผูกอาฆาตของโจร หรือเทียบเท่าคน  

79 

      สิ้นไม้ไร้ตอกเหล่านี้มันคงจะต้องมาล้างแค้นกับพระเอกแน่นอน พระเอกคิดว่าทางออกที่ดีที่สุด นั้นก็คือ โทรไปแจ้งโรงพัก ให้ตำรวจสายตรวจมาดูและก็ทำตามนี้ตำรวจแจ้งว่าไม่มีอะไร  

80 

     ที่บ้านวังวทัญญู ปกติก็มีผีคนธรรพ์เทวดา อาศัยอยู่หลายตนทีเดียว นับจากผีตาผียาย   ที่ยังไม่เกิด จนกว่าพระเอกจะนอนตาหลับ และได้ดิบได้ดีพวกท่านจึงจะยอมไปเกิด เรารู้มาแล้วว่า ตายาย และแม่พระเอก ส่วนที่ตายไป 

    ส่วนที่เป็นไข้ของแม่ก็ดีพระเอกมีสมมุติฐานว่า ท่านโดนแกล้ง อย่างไม่เป็นธรรม พระเอกพยายามแก้ไขเรื่องนี้เพราะเรื่องนี้อยู่ที่การจัดการ และระบบรัฐศาสตร์ เท่านั้น โลกเจริญกว่า 2,000 ปี ให้หลัง โลกหมดยุคป่าเถื่อนแล้ว 

   โจรสามารถฝึกให้กลับใจได้โจรมิใช่สัตว์ ความเป็นธรรมอยู่ที่ท่าทีของเราด้วย เหมือนว่า เมื่อเราหวงอะไร ก็ใส่กุญแจให้เรียบร้อย มีคนงัดอีกเอาโทษให้หนักเราก็จะพบความปลอดภัยทันทีถ้ามีคนยังพยายามแงะกุญแจ กฎหมายก็มีอยู่แต่ถ้าเราเปิดไม่แยแส  

     แน่นอนของที่เราหวงต้องหายไปและจับมือใครดมไม่ได้และกฎหมายไม่ยอมรับสิ่งที่ปล่อยปะ ละเลยและถูกเอาไป เราไม่รู้จะไปจับมือใครดม แต่ถ้าเราใส่กุญแจทุกอย่างที่หวงห้ามเสียดิบดีอย่างน้อยกุญแจมันก็สามารถพูดได้แทนให้เรา  ว่าหวง  เห็นต้นตอของสิ่งของที่โจรจะมาเอาไป  

     พ่อ มีทรัพย์สิน แบบเงื่อนงำกับว่าที่ลูกบุญธรรม ห่างไปทางใต้บ้านวังวทัญญูอยู่ 200 กิโลเมตร ใต้และอีกรายหนึ่ง ๒๐๐ กิโลเมตรไปทางตะวันออก เชื่อแน่นอนว่าพ่อพระเอกเอาเงินไปแอบซ่อนไว้ที่นี่แม้พ่อพระเอก จะบีบให้แม่โอนทรัพย์สินของแม่ให้กับบุตรบุญธรรมแต่แม่พระเอกไม่ยอม 

     วันหนึ่งตอนเที่ยง ที่เตียง นอนพระเอก พ่อบอกกับพระเอกว่า บ้านวังวทัญญู และสวนทั้งหมดเป็นของเธอ พระเอกตอบว่า ขอบคุณ และจะปิดตายเอาไว้ เมื่อได้ครอบครองหลังจากที่ได้รับสิทธิครอบครองเต็มที่แล้ว แต่ว่า วี่แววการฟ้องร้องทางลับยังดำเนินการต่อไป จากศัตรูที่เป็นญาติและคณะญาติที่ติดลบของพระเอก ทั้งหมด  

      เรื่องจึงคงเป็นเงื่อนงำไม่หมดสิ้นพระเอกพยายามแก้ปัญหาชิ้นนี้ความจนเป็นเหตุเพราะฉะนั้นถ้าญาติคนใดแย่มากทีเดียว ก็จะช่วยเท่าที่ช่วยได้แต่ขอเตือนก่อนว่า แม่ขายที่นาไป และสูญเสียทรัพย์และแรงงานไปมากมาย รวมทั้งส่วนเกินเพราะใคร ซึ่งเป็นตัวชี้ชัดว่า 

     พระเอกจะ นำเรื่องขึ้นฟ้องศาลในฐานะอะไร ก็ชนะความอยู่ดีถ้ามีคนต้องการจะยื่นขออำนาจศาลมาบังคบ พระเอกให้กระทำในสิ่งที่พระเอกไม่เคยไฝฝันว่าจะทำ พ่อปลูกแต่มะพร้าว 170 ไร่แต่สมบัติเก่าขอ แม่ที่ให้น้องสาวตนเล็กไป ซึ่งตอนนี้เป็นโสเภณีอยู่ในกรุงนั้น เขาเสริมปาล์มเข้าไปด้วย ปาล์มเมื่อ งามแล้ว มีพุ่มน่าทัศนายิ่งนั่ง แต่พ่อพระเอกไม่ชอบ ท่านชอบปลูกมะพร้าวอย่างเดียว 

     ใน ขณะเดียวกันพ่อพระเอกระดมยาฉีดกันวัชพืชที่แย่งปุ๋ยมะพร้าวเป็นการใหญ่จนเพื่อนบ้านบ่นกันอึง ขรม ว่าเหม็นและพ่อพระเอกไม่ถูก ไม่เห็นด้วย แต่พ่อพระเอกก็ทำจนได้แม้ว่าค่าแรงงานค่ายานั้น แสนแพง พ่อก็ยังดื้อทำ พระเอกก็แนะว่า ไม่ดีเท่าไหร่น่าจะชะลอ แต่ว่าพ่อพระเอกไม่เชื่อเลย  

81 

     ท้ายสุดพ่อพระเอกขาดมิตรภาพไปหลายคน ทีเดียว คนที่รักชอบพอกับพ่อพระเอก คือ 

คนที่ได้รับ ผลประโยชน์เท่านั้น  

     ข้าแต่ศาลที่เคารพ ความจริงก็ปรากฏขณะพระเอกอยู่เฝ้าอาการแม่อยู่และเพื่อ สอบสวนว่า แม่เอาทรัพย์สินไปฝังไว้ที่ไหน บ้างใครยืมบ้าง ความก็ปรากฏว่า คนแปลกหน้ามาเยี่ยม แม่ประจำ หาเรื่องคุย  

    เพื่อทำลายสมาธิของพระเอกที่ใช้ชีวิตอยู่กับ แม่พระเอกคิดว่าพระเอกต้องตาย ก่อนพ่อและแม่และไม่คิดว่าจะได้รับมรดกอะไรจากพ่อไป และแม่ก่อนตายของของพ่อแม่ถ้าพระเอก มีชีวิตรอดอยู่พระเอกจึงเห็นว่า หนี้สินสังคมส่วนเกินทั้งหมด 

      ความเป็นหรือความตายของพระเอก จะมีอยู่หรือไม่ก็จึงได้ทำพินัยกรรมไว้ให้เป็นมูลนิธิทั้งหมดหรือให้ทนายความจัดประโยชน์ทรัพย์สินที่ตกไปอยู่ในมือโจรใน ความพิสดารอย่างใดอย่างหนึ่ง ให้กับมูลนิธิในรูปนี้เมื่อพระเอก ตายลงไม่ได้ทำเอกสารเป็นอย่างอื่นไว้ก่อนตาย หลายคนไม่เห็นด้วย 

      เพราะว่าถ้าทำแบบนี้เมื่อ พระ เอกตายลง ทรัพย์สินทั้งหมดจะถูกติดตาม โดยองค์กรใต้ดินโดยอัตโนมัติ เพราะบริวารบารมีสากล ที่พระเอกอาจจะพึงมีเพราะว่าความดีหนี้แห่งธรรม์ในอดีต ตัวนี้ทำให้ประวิงเวลาการตายของพระเอกมากขึ้น  

       ยุงพิษร้าย งูพิษแรง ถูกนำมาปล่อยไว้ข้างบ้านพระเอกมากมาย เพื่อกัดพระเอกและพ่อ ให้ตายลง เพื่อจะได้ครอบครองทรัพย์สินส่วนเกินที่เหลืออยู่ ของพระเอก แม้จอบและชะแลงพวกนิสัยเสียอย่างอ่อนและอย่างแรงกล้านี้ยังเอา งานนี้เป็นผลให้พบความจริงขนานใหม่ในวันนั้น 

      คณะลูกและน้องของพระเอกตัวมารร้าย ในละครฉากนี้จู่ ๆ ก็โผล่มา ด้วยรถคันงามพร้อมอาหารหูปลาฉลามอย่างดี 

นี้คือคณะที่พระเอกแจ้ง ความเอาไว้ว่า เป็นผู้ร้ายชนิดหนึ่ง จากปรัชญาว่า พระเอกมีสิทธิครอบครองทรัพย์สินบ้านวังวทัญญู ทั้งหมด สิ่งใดที่อยู่ในบ้าน วังวทัญญูเป็นของพระเอกและพระเอกมีสิทธิใช้ 

     และอาจะละเมิดอำนาจ พ่อแม่ซึ่งป่วยอยู่นั้นได้เพราะท่านชราภาพมาก เอาเรื่องอะไรไม่ได้เลยแล้ว เสมือนไร้ความสามารถ แน่นนอพอเขาลงจากรถเก่งคันงาม ที่จริงเขาหาโอกาสมาเพื่อให้แม่เซ็นชื่อมอบโฉนดไปจำนอง ที่แม่เองเซ็นให้เพื่อมาทำการค้าแปลก ๆ ในกรุงแมงมาตะเมง ที่ล้มไปแล้วหนึ่ง คนใกล้เคียงที่บ้านแม่เป็นไส้สึกให้เขามารู้แกวแล้วมากัน เมื่อเขาประจันหน้าพระเอก เขาแสดงอาการไม่พอใจนิด ๆ 

    แต่เป็นมนุษย์และ พระเอกก็เป็นมนุษย์ การฆ่าฟันกันเป็นรูปธรรม ทะเลาะกันแบบหมาเห่ากัดหูกันไมเอา  นั้นไม่มีแน่จึงนิ่มและสุด และ สงครามจิตวิทยาต่อกัน อย่างไรก็ตาม แม่อาจจะตั้งสติไม่อยู่ว่า คราวนี้ระหว่างลูกและหลาน ๆ ต้อง เอาเรื่องเก่ามาพูดแน่นอน เพราะว่าพระเอก อาจถูกเป้าว่าทำให้ครอบครัวของน้องแตกแยก เป็นถ่าน ไฟเก่า 

     เพราะเรื่องการแยกครัวจากวังออกไปอยู่ตามที่อยู่ของตน และประการต่อมาเรื่องอื่น ๆ อีก เพื่อรับทรัพย์แทนที่เมื่อแม่ตายลง เพราะเขาคิดว่าพระเอกไปนอกและเป็นบุคคลหายสาบสูญไปแล้ว ส่วนเรื่องอื่นก็มีอีกเช่นเรื่อง พอมาถึง เขาเอาอาหารให้แม่กิน แม่คงรู้ว่าเรื่องอะไร คือเขาเอาอาหารพิษมามอมแม่ให้เป็นโรคเกี่ยวกับสมอง 

      และเอายาพิษมามอมให้หาย และแก้เอาหน้า ปล่อยให้พ่อพระเอกและพระเอกแก้ปัญหากันป่นปี้หมด ที่จริงยาดีเป็นสมุนไพร ในพื้นที่เขาก็รู้ยากันปลวกกิน  

82 

       หนังสือหมด กันอัมพฤติอัมพาตเขาก็รู้แต่ว่าเขาไม่ยอมเปิดเผยกัน จนกว่าจะ ๆ ได้เงินอย่างงาม จึง จะปรุงยาให้ลับสุดยอด องค์การนั้น มันมีเงื่อนงำ เมื่อเสร็จกิจ เขาก็ทำทีหามีดงอ เสียม ออกไปถางป่า ที่สุสานตาและยายกันห่างจากบ้านออกไป 50 เมตร ยาวทางตะวันตก  

      เพื่อทำเป็นทีไปถางไม้แต่ที่จริงเขาเอามาขู่พระเอก แต่พระเอกไม่กลัว เพราะรู้ว่าความตายคือความสุข เป็นอะไรเป็นกัน แต่ว่าการ เถียงการตกลงมันคงจบด้วยพิพาททะเลาะกัน อารมณ์ต้องเก็บไว้เลี่ยงการใช้อารมณ์ ถ้าใช้เมื่อไหร่ตำรวจ และโดนปรับ และขายขี้หน้าเขา พระเอกจึงยอมเป็นเบี้ยล่าง คือยืมเงินน้องสาว ยอมเสียหน้า ยืมเขาสองร้อยเพื่อให้ค่าหมอจับเส้น  

      เพราะตนเองหมดเงินติดตัว กล่าวคือพระเอกตัดสินใจว่า ใคร จะมาเอาเปรียบที่บ้านวังวทัญญู อีก ก็คือ หลังแม่ตาย จะแบ่งเป็นห้องให้เขาเช่ากัน ที่เป็นพี่น้องตก ยากมาขอพึ่งขอนอนตีพุงก็ให้เช่าถูกหน่อย เพราะว่า รายได้ของบ้านวังวทัญญูมันหรอยหรอ ส่วน พระเอกนั้นก็ถ้าทำงานก็คงไม่พอค่ารักษาตัว สู้เอาใจและกายทำสมาธินั่งเงียบ  

      ดูของเก่าให้เรียบร้อยดีกว่าจนกว่าวันตายมาถึง พ่อและแม่อยู่ในอาการสงบ ขณะที่พ่อยอมคืนดีกับน้าคนเล็ก เมื่อมาพบกัน อีกครั้ง เพราะว่าน้าทะเลาะกัน ชี้หน้าพ่อว่า อ้ายพี่เขยเฮงซวย ด่าโคตร อ้ายเจ๊กบ้า และโกรธกับพ่อ ตั้งแต่นั้นมา แต่มาวันนี้เขาคิดได้เขามาคืนดีดัน 

     ท้ายสุดพระเอกแยกกัน เพื่อนั่งรถไฟเข้ากรุงโดย อาศัยรถพื้นที่และรถของน้องมาช่วยส่งที่สถานีรถไฟห่างจากวัง 3 กิโลเมตรบ้านนอก เขาพยายามจะให้ยกเลิกบอกให้รถในพื้นที่ไม่ต้องมารับ แต่พระเอกบอกปัดไว้เพราะเมื่อไม่มีใคร เลย เราจะพึ่งใครเมื่อไปสถานีถ้าเราสั่งแล้วบอกเลิก 

      มันหมายถึงว่า รถรับจ้างพื้นที่ขาดรายได้และน้องมาก็ไม่บอก บอกล่วงหน้าว่าจะมา พระเอกไม่ได้เร่งกลับกรุง เพื่อบ่ายเบี่ยงที่จะตกลงอะไร พิเศษต่อกัน เพราะบอกกับพ่อล่วงหน้า ว่าจะกลับกรุงก่อนแล้ว 1 วันเพราะมีนัดฟังคำบรรยายนัด สำคัญกับอาจารย์ที่มหาวิทยาลัย รถไฟมุ่งเข้ากรุงที่นั่งชั้นสอง พระเอกอยากได้ที่นอน แต่ไม่ว่าง  

      พระเอกมิใช่รวย แต่ว่าเพราะเหนื่อยมาก จึงอยากนั่งนอนให้สบายก็จะเอาแรงมาฟังคำ บรรยายในวัน รุ่ง รถวิ่งข้ากรุงถึงอย่างสงบและถึงโดยปลอดภัย ไม่ประสบอุบัติเหตุชนกันเหมือนคราวก่อน เพราะรถไฟชนกันหรือตกจากรางที่มันแล่น เพียงคนเอาก้อนหินเรียงลูกหินไว้ ๕๐ ก้อน 

      บนรางรถไฟ ก็อาจเกิดอุบัติได้หรือวินาศกรรมพิสดาร แต่น้อยครั้ง เพราะว่าทางรถไฟสองข้างไม่มีรั้วกันเหมือนเขาทำกัน ในตะวันตก รถเร็วด่วนจี๋เคยชนควายแต่น้อยนักเพราะเขาเอาผิดควายเจ้าของ บางครั้งตกราง เมื่อชนควาย ตอนนี้น้องชายครอกน้องสาวคนเล็กแม่ 

      ลูกชายเรียนปริญญาตรีส่วนน้องสาวคนโตท้องน้องสุดท้องแม่ทำการค้ามีผัวดีน้าเขยถังแตก อารมณ์ดีเมียรัก ของน้องแม่คนที่สามเข้าห้องผ่าตัดลำไส้ติดคดีเรื่องแขกดอยคอยแดก ของบ้านวังวทัญญู เค้าว่าผิดหวังและพังทลายลง เมื่อ 40 ปี ที่คาดผ่านไป เว้นพระเอกเป็นองค์ชายสิบสี่ขึ้นมาเมื่อไหร่ทุก......  

83 

        คนคงจะสบาย เลิกทาสและเลิกสร้างเวรเลิกระวังเลิกคิดมาก และพระเอกจะกลับไปตะวันตก แต่นั่นเป็นนิยายชีวิตข้ามคืนคิด และความฝันอันเลือนราง ข้าแต่ศาลที่เคารพ การเดินทางกลับโดยรถไฟกลางดึกแม้ต้องใช้เตียงนอน แม้พระเอก จะไม่มีเงินก็ต้องยอม 

         มิฉะนั้นจะไม่สบายจนไปมหาวิทยาลัยไม่ได้ในวันรุ้งขึ้น เมื่อถึงเวลา 7 ชั่วโมง ที่ต้องนั่งรถไฟอย่างครึ่งหลับครึ่งตื่นบนรถไฟ ได้มีโอกาสซื้อข้าวโพดต้มกินข้างสถานีเร่ขายตอนรถอุตส่าห์หยุตามสแกตดวล เช่นนั้น 

        พระเอกเหนื่อยมาก จากการไปเยี่ยมไข้แม่ดูแล้วแม่พระเอกผู้ไม่ไม่มีที่ติแต่พ่อพระเอกนั่นมีเรื่องต้องตำหนิมากมาย แม้กระนั้นพระเอกก็รักพ่อพระเอก เพราะว่าพระเอกถือว่าเป็นพ่อผู้บังเกิดเกล้า เพราะฉะนั้นเมื่อวิจารณ์พ่อในทำนอง เสีย ๆ หาย พระเอกก็จะมีวงเล็บไว้เสมอ มิฉะนั้นพ่อพระเอกอาจจะถูกทำร้าย เพราะคำให้การขอนี้ต่อ ศาลได้พ่อนั้นกักขฬะ มีเลือดแกรมบวกจากเชื้อหนองในที่ติดอยู่ขณะใช้ชีวิตกับหญิงโสเภณีขณะที่แม่พระเอกไม่อยู่ด้วย  

       เป็นผลให้เกิดอาการไข้แกรมลบชนิดอ่อน และภูมิแพ้แก่พระเอกและแม่พระเอกต่อมาพระเอกกำลังพยายามเฝ้าดูอาการแม่พระเอกและการดูแลแม่พระเอกโดยการกระทำ ของพ่อตลอดเวลา แม้ว่าพระเอกรู้ว่าสองคนรักกันมาก เป็นแบบคู่เวรคู่กรรม์ แต่ชาติต่อไปเขาจะ อธิษฐานเกิดเป็นผัวเมียกันอีกหรือไม่ยังไม่รู้เมื่อแม่อารมณ์ดีจะแอบถาม งานพระเอกช่วงมาเยี่ยมไข้แม่ที่วังวทัญญูคือ การบันทึกบัญชีการตัดกระแสไฟฟ้า ของคนอื่น 

         ที่เคยอาศัยที่พ่อพระเอกแอบไปใช้โดยพลการออกไป การบูรณะสิ่งศิลปะแบบศาสนาปฐมบรรพ์ ที่บ้านบริเวณวังวทัญญู อีกหลังหนึ่ง ขณะเดินทางไปเยี่ยมแม่และตรวจดูสิ่งที่สูญหายไป และขาดหายไปเพราะรู้เท่าไม่ถึงการณ์ สิ่งที่พบ คืออาหารแพ้ยาฆ่าวัชพืช ที่พ่อชอบใช้ยาฆ่าวัชพืชมาฉีดในสวน และการช่วยแก้ปัญหาให้พ่อพระเอก ได้รับความสะดวก และติดตามข่าวคืบหน้าที่แม่พระเอก และพ่อพระเอกอาจถูกหลอกลวง 

      และถูกละ เมิด ขณะที่พระเอกยังไม่อยู่และการช่วยพัฒนาอารมณ์ และจิตใจการรู้จักตนเองในเขตพื้นที่พระเอก ไปถึงทำให้พระเอกมีหน้าที่เพิ่มขึ้น แม้ว่าสมาธิในการเรียนอย่างใจจดจ่อต้องหายไป แต่เป็นการ โชคดีอย่างยิ่ง 

      ที่พระเอกเรียนระดับสูง จึงสามารถนำประสบการณ์เฉพาะเรื่องนี้มาใช้กับการ วิเคราะห์ในบทการเรียนของพระเอกได้ เป็นผลให้ได้วิทยานิพนธ์ในแนวนี้ขึ้นมา 

     จึงเป็นเหตุให้พระเอกยิงนกครั้งเดียวได้นกสองตัว พระเอกคิดว่า เราจะสุขใจได้นั้นเดี่ยวนี้ต้องทำบัญชีให้ตนเอง ตลอดเวลา การไว้ของเป็นที่การทำให้บัญชีตนเองมีระเบียบ และทำจิตให้มีระเบียบ เราก็พบสุขได้อย่างเป็นศาสตร์ แต่ว่าไม่ทิ้งธรรมชาติอะไรเลย ปล่อยให้ธรรมชาติเป็นไปเอง  

     ไม่กำหนดชะตา กรรมของธรรมชาติเชื่อว่าครอบครัวที่พระเอกคิดว่าจะมีอยู่ในโลกนี้คือ ครอบครัวชนิด วัวหาย ล้อมคอก เห็นช้างขี้ขี้ตามช้าง โง่แล้วอยากนอนเตียง เพราะปรัชญาอย่างนี้พระเอกจึงขัดคอกับพ่อ และแม่ของพระเอกและครอบครัวตลอดเวลา เพราะว่า พ่อและครอบรัว คิดอย่างคนโง่ทำอะไรโง่หัวไม่ทันสมัย มีอยู่บ้างก็คือความเป็นเลือดเนื้อเชื้อไขเท่านั้นที่ลงตัว นี่คือสิ่งที่พระเอกคิด แต่ใน  

84 

     สังคมยุคมนุษย์ไม่มีหางแล้วนี้พระเอกคิดว่าพระเอกนั้นถูกเสมอ ชีวิตนี้ต้องมีบัญชีพระเอกคิดอยู่เท่านี้เรื่องญาหญ้าก็เกิดขึ้น ข้าแต่ศาลที่เคารพ ผู้ร้ายไหวตัวทัน เริ่มทำตัวไม่เนรคุณ โดยการนำเงิน อาหารอร่อยมาเยี่ยมไข้แม่เป็นระยะ 

     พระเอกเตรียมวางแผนล่วงหน้าว่า ถ้าพระเอกเห็นว่าอาการแม่เป็นคนไข้ถาวรเช่นนี้สิ่งที่ตามมาคือการ เปิดบ้านวังวทัญญูให้เช่าโดยแบ่งเป็นห้องหลายห้อง ได้ค่า เช่าประมาณเดือนละหมื่นซองติมในโอกาสต่อไป แล้วกลับไปใช้ชีวิตร่มไม้ชายคาแทนอีกครั้งหนึ่ง เหมือนอดีต ดูแล้วอาจจะหันหลังเข้าคลอง 

     แต่ว่า เป็นประชานิยมสมัย คนรวยกำลังผลุด ได้ข้อมูลเพิ่มเติม พ่อพระเอกและแม่พระเอกซ่อนเงินไว้มากมายและทำไว้ในนามของคนอื่น แต่มีเหตุผลว่ารอวันที่พระเอกได้ดีจึงคืนเงินจำนนวนนั้นให้เช่นเงินก้อนที่น้องสาวคนเล็ก และเงินก้อนที่ว่าที่บุตรบุญธรรมพ่อพระเอกที่เคยส่อพิรุธ  

      อย่างไรก็ตามลองถามความในใจของฝ่าย ดังกล่าว เขาตอบรับมาว่าไม่รู้อะไร ทั้งสิ้น คือ เรียกว่า หาหลักฐานไม่ได้การนั่งทางในสอบสวน ต้องดำเนินการต่อไป พระอกยอมรับว่า ตนเองอาจจะไดข้าวที่ไม่ได้หว่าน ได้เก็บเกี่ยวผลิตผลจาก รวงข้าวที่ไม่เคยทำ แต่ว่า มรดก และทายาทโดยธรรมนั้นเป็นคำตอบในเรื่องนี้ที่บางคนอาจจะมองว่า มันไม่เป็นธรรม แน่นอน 

      คนรอบข้าต้องการเสนอให้พ่อตัดทายาทพระเอกเสีย หรือทำอะไรก็ได้ที่พระเอกจะได้เงินมรดกน้อย เหตุผลคือคนรอบข้างอดอยาก ยากจน โดนแกล้ง โดยการร้าย บางอย่างหนึ่ง เพราะพระเอกไม่แต่งงานกับคนในพื้นที่และเหตุอื่น ๆ  ทิ้งเงื่อนงำไว้ก่อนพ่อและแม่พระเอกตายต่อไป  มีสิ่งหนึ่งที่พระเอกสอบพบว่าทำไมแม่จึงหนีพ่อไปบวชชีสำหรับตอนพระเอก หนีพ่อ 

      เพราะพ่อเลี้ยงลูกทารุณ กรณีแม่ก็เช่นกันเท่าที่สังเกตเห็น พ่อมีแรงหึงหวงพิเศษ เพื่อนพ่อรุ่น เดียวกันรวยทุกคน มีพ่อพระเอกคนเดียวเท่านั้นที่จน และที่สอบได้อีกอย่างหนึ่งพ่อพระเอกเป็นคน หัวแข็งและขาดความลงตัว ตัวนี้แม้ไม่ลงตัวในสายตาของแม่พระเอกและพระเอกเองคือ เพราะ วาสนา และกรรม์เก่า คำตอบวิเศษที่เป็นปรัชญาชาวบ้านปัจจุบัน แต่ว่าถ้าเรามาวิเคราะห์กรรม 

      ปัจจุบัน พบว่า พ่อพระเอกหัวดื้อ เช่นแนะให้สวนมะพร้าวมียางแทรก เข้าไป เพราะรายได้ยางได้วัน ละเป็น 1,000 ซองติม แต่มะพร้าววันละ 500 ซองติม นั้น ปลูกยางเสริมเข้าไป  

พระเอกแนะนำพ่อ แต่พ่อก็ไม่เห็นด้วย 

     แม้ว่ามีความคิดที่ดีกว่า เช่นเมื่อ ยางไม่ชอบดินที่เรามีก็ใส่ปุ๋ยเข้าไป ปรับระบบแต่พ่อพระเอกก็ไม่เชื่อ แนะให้ไปซื้อที่อีกแปลงใหม่ต่างหาก จะได้ทำอะไรตามใจชอบ โดยไม่ต้องหวั่นเกรงการกำหนดชะตากรรมโดยคนในพื้นที่  หรืออิทธิพลเงียบสงัด พ่อพระเอกไม่เอา สรุป ไม่เอาอะไร สมถะจนเกินไป และใช้เงินเปลืองมากเป็นพิเศษ หลายคนไม่เห็นด้วย 

     เพราะถ้าไม่แก้ปัญหาอย่างนี้ต่อไปจะเป็นปัญหาการเงินกับพระเอก และเป็นปัญญาสังคมกับพ่อและ แม่พระเอกเองถ้าทั้งสองยังมีชีวิตอยู่อีกนาน สิ่งที่พ่อพระเอกดีมากในสายตาพระเอกคือ ทำวัตรสวด มนต์อ้อนวอนเทพเจ้าทุกวันเช้าเย็นไม่เคยเคยขาด ตั้งแต่เป็นพ่อลูกกันมาและพ่อกินเนื้อสัตว์บาชนิดเด็ดขาด และกินเจทุกปีพระเอกจึงซื้อธูปไหว้พระไปให้หนึ่งกะลังคือกล่องให้หอบแทบไม่ไหว  

85 

     ข้าแต่ศาลที่เคารพ  คนเรานั้นจบลงที่ตาย  เมื่อตายลงทุกอย่างก็จบสิ้น  ข้าพเจ้าทราบ 

     ว่าการพรากลูกนกลูกกาเป็นสาเหตุให้มีครอบครัวพลัดพราก ข้าพเจ้าจึงไปซื้อลูกนกลูกกาที่เพาะเลี้ยงมาเลี้ยงเมื่อยากเลี้ยง นกที่นายพรานนกดักได้อาจจะมากับเหยื่อที่พรานนกนำไปดักไปให้ลูกตอนแม่ไม่กลับรัง แต่บังเอิญถูกนายพรานจับไปเสียก่อน ลูกที่รังจึงอดตายหมด  

      ท่านผู้พิพากษาลองคิดดูว่า เหตุการณ์นั้นเป็นเช่นไร ข้าพเจ้ารู้ว่าข้าพเจ้าคงไม่ได้ดีและไม่กินได้นอนดีแน่ชาตินี้ เพราะฉะนั้นข้าพเจ้าจึงเอาเรื่องเฉพาะหน้าเป็นเรื่องสำคัญ  แต่สิ่งสำคัญนั้นเรื่องนั้นไม่ละเมิดสิทธิของบุคคลอื่น 

      ข้าพเจ้ารู้ว่าแม่ข้าพเจ้าถูกแกล้ง แต่การแกล้งนั้นไม่สามารถหาหลักฐานมายืนยันได้ว่าเขาทำอย่างไรลงไปเป็นอย่างเขียนตัวหนังสืออักษรในกระดาษ แต่ข้าพเจ้าเชื่อว่าคำฟ้องมีมูล ถ้าผีมีศาลให้ข้าพเจ้าฟ้องข้าพเจ้าจะขอยื่นคำฟ้องที่ศาลผี ๆ ที่มีอยู่แน่นอน แม่ข้าพเจ้าพิการตลอดชีวิต เดินไม่ได้ 

     ข้าพเจ้าคิดว่าสามารถแก้ไขได้ แต่พ่อไม่เชื่อข้าพเจ้าอะไรสักอย่างเดียว การขัดแย้งจึงต้องมีขึ้น ข้าพเจ้าได้สำนวนพยานสืบสวนเพิ่มขึ้น กล่าวคือต้นตระกูลที่ตาข้าพเจ้าได้ขึ้นมาใหม่นั้น เป็นต้น ตระกูลของคน 30 ชั่วโคตร 

    ข้าพเจ้าและเป็นบุคคลสำคัญของตระกูลฝ่ายแม่ ข้าพเจ้าเคยบอกต่อศาลแล้วว่า พ่อข้าพเจ้านั้นมีพี่น้องหลายคน  อพยพมาจากเมืองอื่น และสูญหายไปบ้างขณะอพยพ จนบัดนี้ไม่รู้ว่าอยู่ที่ไหน เขาเหล่านั้นเป็นพี่น้องสายเลือดทุกคน ส่วนตาของข้าพเจ้านั้นก็อพยพเหมือนกันแต่ต่างกันที่ว่า 

    ตามีเลือดผสมของคนในพื้นที่ 50 เปอร์เซ็นต์ สมัยก่อนการอพยพจึงเสรีระหว่างประเทศต่อประเทศที่อพยพ  ตาข้าพเจ้ามีปัญหาเรื่องมรดกเช่นกัน ท่านทำพินัยกรรมที่แม่ของตายายอนงนิ่มทิพยาสะดุดทำไว้ให้และขึ้นศาลในโอกาสต่อมา  แพ้ความลูกแม่เลี้ยง และท่านจึงตัดสินใจบวช และเมื่อบวชท่านได้ฌานจนใคร ๆ ก็กลัวว่าจะดีเกินกว่า  ที่ตนมีในสมัยนั้น เป็นเหตุให้ท่านต้องสึกจากพระมาเป็นฆราวาส และเป็นเถน   

    แต่ก่อนท่านสึกท่านได้ขอพรบางประการไว้ว่า  

    เมื่อเป็นฆราวาสในฐานะที่ไม่อยากจะมาเป็นนี้ขอให้มีชีวิตฆราวาส แบบโกนหัวโล้น ตลอดเวลาและห่มขาวนุ่งขาว กินอาการ 2 มื้อต่อวันในเขตพื้นที่ปรากฏว่าได้รับความเห็นชอบ จึงเป็นตาผ้าขาว 

    หรือตาเถน ครองเรือนอย่างตาข้าพเจ้าขึ้นมา ซึ่งคนอื่นทำไม่ได้ถ้าทำต้องไปอยู่ป่าอยู่เขาครองเรือนได้ ถ้าใครขืน มีหวังโดนจับส่งเข้าโรงพยาบาลคนบ้าแน่นอน ตาจึงตั้งตัวด้วยความ มานะพยายาม จับจองที่ไว้มากเกินกว่า 100 ไร่ 

    แต่ทำไม่ไหวจึงให้คนอื่นไปบ้าง เริ่มที่ โฉนดจำลอง สำคัญ 3 เอิกสารสิทธิ์ที่ดิน  แล้วมาโฉนดที่ดินตราครุฑ ๆ ได้สมัยที่ตาตายแล้ว ทางรัฐบาลออกตราครุฑมะปรางขวิดอมแดง ให้เจ้าของโฉนดที่ดินทุกคนในประเทศ ที่เป็นเจ้าของที่ดินโดยถูกต้องตามกฎหมาย 

     ข้าพเจ้าเคยบอกศาลว่าข้าพเจ้ามีคนรัก แต่ก่อนที่ข้าพเจ้าจะมีรักรักนั้นข้าพเจ้ามีเพื่อนคนหนึ่งชอบเที่ยวซ่องโสเภณีและมักจะชวนข้าพเจ้า ไปเป็นเพื่อน ที่นั่นที่ซ่องที่ข้าพเจ้าหมายถึง มีนางโสเภณีมากมาย แต่ไม่สามารถทำให้สตางค์ในกระ เป่าข้าพเจ้าเสียกับหญิงพวกนี้ 

86 

    เพราะข้าพเจ้าสนให้เลิกลดละในเรื่องนี้จากจริยธรรมการปกครองครอบครัวของตา เป็นสมุฏฐานกษัตริย์ฝรั่งตะวันตกมามยันตมีฝาเศส  พระองค์หนึ่งสิ้นพระชนม์ในซ่องนางโลม ที่ซ่องมีหญิงมากมาก สวย บ้าง ไม่สวยบ้าง ค่าขึ้นห้องเพียง 20-50 -100-1000 กระป่อง น้ำหนึ่งใบ และน้ำหนึ่งขวดเพื่อไว้ล้าง เมื่อเสร็จภารกิจ นี่คืออนามัยของโสเภณีสมัยนั้น 

    ข้าพเจ้าทราบว่าผู้หญิงเหล่านี้ไม่ใช่อาชีพโสเภณีชนิดโสเภนึก มีแต่มีปัญหาการเงิน มีปัญหาชีวิตสมรส มีเรื่องความวิปริตทางเพศเข้ามา เห็นคนบางคน เอาหญิง โสเภณีไปทำเป็นเมีย 

   เพื่อนข้าพเจ้าเที่ยวหลายครั้ง เฉลี่ยอาทิตย์ละหนึ่งครั้ง ต่อมาเป็นโรคชนิดหนึ่งที่เรียกว่าซิฟิลิก เป็นแผลริมปลายอวัยวะเพศชาย และบางครั้งเพื่อนคนนี้เป็นหนองในชนิดโกโนเรีย เพื่อนคนนี้เป็นลูกผู้ดีมีสกุลแต่ว่าพลัดพราก  

     คือพ่อแม่ตายหมด คนอื่นเก็บมาเลี้ยง ได้เขาโรเรียนมีสกุล และต่อมาชอบเที่ยวเตร่มีเงินเป็นเข้าซ่องทีเดียว เพราะแกผิดหวังแฟนคนรักที่เปลี่ยนไปใจไป รักชายอื่น เพราะว่าตนเองมีแค่สุกลแต่ไม่มีเงิน เพื่อนคนนี้ไปเที่ยว เมื่อติดโรค ก็ไปหาหมอ ตอนไป หาหมอก็ชวนข้าพเจ้าไปเพื่อนอีกตามเคย 

     ปรากฏว่าหมอตรวจเลือด ตรวจปัสสาวะ บางครั้งหมอต้อง ใช้ยาฉีดเข้าเส้นเลือด และยากินต่างหากและห้ามเหล้าช่วงกินยา หมอเคยให้เลือดจนคนไข้สลบ และ บางครั้งหมอให้พยาบาลกามโรค เอาเหล็กทะลวงเข้าไปในช่องอวัยวะเพศชาย เพื่อเอาตัวอย่างหนอง ใน ไปพิสูจน์ ว่า 

      เป็นเชื่อโรคชนิดใด ขณะสงครามเวตมนางนามกำลังคุกกรุ่น โรงหนองในจึงระบาดมาก เพราะมีทหารต่างด้าว นำมาแพร่ช่วงสงคราม สงครามมีทั้งคนผิวขาว ผิวดำ และผิวเหลืองผสม กัน ข้าพเจ้าเห็นเหตุการณ์นี้แล้วอดที่จะสังเวชไม่ได้   

     ไม่ได้จึงนึกอยากบวชถาวรขึ้นมา แต่ว่าท้ายสุดข้าพเจ้าตัดสินใจบวชถาวรทำไม่ได้เพราะต้องลาสิกขามาขึ้นศาลเป็นเรื่องมรดก กับญาติของข้าพเจ้าเอง ข้าพเจ้าไม่อยากเป็นความกับ ญาติที่ตนเองเคยให้ความอุปากระคุณมา แต่ว่า  

       ข้าแต่ศาลที่เคารพ ข้าพเจ้าต้องเล่นเพลง ในเรื่องมหา กาพย์อินเดีย ตอนกฤกษณะเทพปลอมตัวเป็นสารถีมาสอนอรชุน สอนไว้เป็นคู่มือในทางศาล เพื่อ เอาชนะอธรรมให้ได้เพื่อนข้าพเจ้ารู้ว่าข้าพเจ้าคนที่มีรักแท้ ๆ  

       คือรักเดียวใจเดียว หรือคนที่กำลังมีความรัก ชายที่กำลังมีรักเมื่อเห็นหญิงอื่นจะสวยจะดีสักปานใด ก็ไม่เอาใจออกห่างคนรักเดิมเลย นี่คือธาตุรักของมนุษย์ ข้าแต่ศาลที่เคารพแม่ข้าพเจ้ากำลังใกล้จะตาย แม่รู้หรือเปล่าว่าลูกนั้นรักแม่สักเพียงใด ข้าพเจ้าตอนเกิดมาดูโลกแม่เริ่มรักและป้อนข้าวให้ และเติบโตมา 

      แม้เมื่อ ๕ ปีให้หลัง เราจะไม่ได้อยู่ด้วยกัน แต่นั้นเราได้เติบโตขึ้นมาแบบโตวันโตคืน แต่มาบัดนี้แม่ก็อยู่ในสภาพดั่งเช่นเรา เรา ที่ไม่ผิด กันเลย มันเป็นวัฏฎจักรจริง ๆ แต่วาระนี้ต่างกันที่ว่า ทว่า แม่เติบโตลงคือตายไปจากโลกนี้แน่นอน ไม่วันนี้ก็พรุ่งนี้ไม่มีเทพเจ้าองค์ไหนช่วยแม่ข้าพเจ้าได้ แม้แต่ความรักของพ่อถ้าพ่อมียังเหลืออยู่ 

87 

     ข้าพเจ้าจึงบอกพ่อว่า ถ้าค่าใช้จ่ายใด ๆ ที่แม่จำเป็นต้องใช้เพื่อให้แม่มีชีวิตอยู่นานวันขึ้น  

     แม้ว่าจะทำ ให้มรดกที่แม่ทอดทิ้งไว้ให้จะหรอยหรอลงก็ตาม ให้นำมรดกตัวนั้นมาออกไปใช้ได้เลย ข้าพเจ้าได้สั่งสั่งให้เลขาแม่จัดการตามนี้ด้วย เพราะว่าข้าพเจ้าอยากเห็นแม่มีชีวิตอยู่ต่อไปอีกนานแสนนาน หรือว่าขอให้ข้าพเจ้าได้ตายก่อนที่แม่จะตายลง 

     ข้าพเจ้าไม่ค่อยรักพ่อมากเท่าแม่เพราะพ่อมีธาตุชาย ซึ่งไม่อ่อนนุ่มเหมือนแม่ แต่ข้าพเจ้าก็รักพ่อเหมือนกับแม่นั่นแหละ แต่อธิบายไม่ถูกว่ารักพ่อย่างไร ที่สามารถอธิบาย ๆได้เหมือนตอนรักแม่คนเรานั่นมีความสุขมากในชีวิต แต่ข้าพเจ้าไม่เคยได้รับ ความสุขนี้ถ้าได้รับก็เพราะจิตข้าพเจ้าสร้างมันขึ้นมาเอง 

ก็ข้าพเจ้าเชื่อว่า ในชาติต่อไป แม้ข้าพเจ้าไม่เห็นว่ามันจะมีหรือไม่   

      ข้าพเจ้าจะพบสุขหลังสิ้นชีวิตไปแล้วในชาติต่อไปนั้น อาจะเป็นมหานิพพานหรือไรไม่ทราบได้ ที่มนุษย์หลายล้านคนพยายามจะเดินไปให้ถึง ข้าพเจ้าเริ่มพบตนเองที่ห้องนอนอันน้อยนิดนั้นว่า ตนเองกำลังแสวงหา สัจธรรมอย่างคงที่และพบว่าสัจธรรมยังมีอีกมาในโลกนี้ที่คนเรายังไม่ถึง หรือไปไม่ถึง 

      เหมือน ตำราดีที่เรายังไม่พบและได้อ่านมันอย่างถนัดใจแต่รู้ว่ามันมีอยู่เท่านั้นและเคยเห็นมันเสียด้วยซ้ำ แต่ว่า โอกาสที่จะบังเอิญได้เห็นอีกนั้นมันยากเย็นเสียจริง วันนี้ข้าพเจ้าไปร้านแว่นตา เพราะที่หน้าร้าน ประกาศว่าวัดสายตาฟรีปรากฏว่าสายตายาวสมวัย และมีแว่นอยู่หนึ่งอัน 

      พึ่งจะรู้ว่า เวลามองลงมอง แบบตรงแลแบบเหลือบมองด้วยตานั้นต่างกัน ในการใช้แว่นสองเลนส์ข้าพเจ้าเจ้าได้ความรู้ใหม่และพึ่ง จะมารู้ในวันนี้คือเมื่อมองอ่านหนังสือให้มองลงโดยตวัดสายตาลงอย่างเดียวแต่ไม่ต้องก้ม แต่เมื่อ มองทางปกติให้ก้มตัวลงด้วยหัว จักษุแพทย์คนแรกไม่ได้บอกข้าพเจ้าเลย เมื่อวันนี้เขาบอกข้าพเจ้า ข้าพเจ้าตกกระใจว่า  

     “ถ้าท่านไม่บอกข้าพเจ้าในวันนี้“วันพรุ่งนี้ฉันคงตายตอนข้ามฟากเรือ เพราะเวลาข้ามท่า พอจะย่างก้าวขึ้นขึ้นแคมเรือนั้น พบว่า สายตาข้าพเจ้ากำหนดการข้ามผิด ถ้าพลาดคือตกลงไปในน้ำระหว่างแคมเรือกับท่า ความตายก็คงจะมาเยือนข้าพเจ้าแน่เพราะฉะนั้นตั้งแต่วันนี้ข้าพเจ้าได้รู้ว่า เมื่อจะข้ามท่า ให้มองก้ม  

       มิใช่มองลอดแว่นอย่างมองอ่าน หนังสือ จักษุแพทย์คนที่สองมีเวลาว่างพอสำหรับข้าพเจ้า ข้าพเจ้าจึงเห็นว่าเวลานั้นเองเป็นสิ่ง กำหนดชีวิตคน ด้วยเหตุนี้วันเวลาและวันวาร ตำราตำนานเทวะ ของกรีก ที่แต่งขึ้นเป็นเล่มแรกนั้น กล่าวเรื่องวันและวาระ และเคารพวันและวาระเสียนี่กระไร เรื่องความรักข้าพเจ้าอยากอธิบาย นี่ไม่ใช่นิยาย 

       ข้าพเจ้ามีความรัก เริ่มตั้งแต่ความรัก นั้นคืออะไรก็ไม่รู้แต่ข้าพเจ้าพบว่าความรักคือการเข้าใจกันอย่างดูดดื่ม และไม่มีผลประโยชน์อยู่เบื้องหลังแอบแฝงให้เป็นอย่างอื่น แบบเกลือจิ้มเกลือเพื่อหาคำนิยามที่แน่นอนอย่างงั้นๆ ทุก ภาพลักษณ์เป็นความจริงปรากฏ แม้ว่ามันสถิตอยู่ในใจการพลอดรัก มนุษย์อย่างข้าพเจ้า ได้เคยลอง และสนุก 

       ข้าพเจ้าพาแฟนคนหนึ่งไปเที่ยวสวนสาธารณะ เธอเป็นแหม่ม ไม่คิดว่าเขาจะมาด้วย แต่ดีใจแทบตาย เมื่อถูกชวนและเธอวางใจเราและมาด้วยกัน อย่างไม่รังเกียจ ที่เธอไว้วางใจ และแล้ว ทุก อย่างก็เป็นอย่างในหนังเปี๊ยบเลยเรากอดรัด เหมือนที่ปลากัดทำ  

88 

      เริ่มที่การมองตา และทุกอย่างอัตโนมัติหรืออัตโนมติปากต่อปากชนกัน เริ่มไขว่คว้า นมหรือถันคือเป้าหมาย ผู้ชายอยู่แผนกดูดนม ผู้หญิงไม่รู้ว่าแผนกอะไรเพราะข้าพเจ้าไม่เคยเห็นหญิง แรกต่อมาคือของลับคือ เป้าหมายสอง 

     เป้าต่อไปคือถอดเสือผ้าออกแล้วเอาอวัยวะสอดใส่แต่คนเฝ้าสวนสาธารณะมาเห็น เรื่องก็จบเพราะหล่นอ่านแต่คนสาวนสาธารณะไม่ได้ห้าม แค่นี้แล้วเราไปต่อที่บ้านพักเมื่อพลบค่ำ มาถึง นี่หรือความรัก ข้าพเจ้าถามตนเอง ข้าพเจ้าเชื่อว่า คนทุกคนมีประสบการณ์เช่นนี้มาทุกคน    

     แต่ศาลที่เคารพ   ตนเองก็เคยมีประสบการณ์เช่นนี้ในชีวิต 

      อีกรายหนึ่งนั้น พบกันในดงองุ่น ข้าพเจ้าเมาและ เธอก็เมา เรารักกันที่ดงหิมะที่ขาวโพลน ห่างไกลและเป็นบ้านป่า ที่ไฟและถนนไปถึง เราเล่นกัน สนุก ปราศจากคน เราสนุกมาก วัฒนธรรมอนุญาตให้มนุษย์เล่าได้เพียงว่าสนุก แต่ห้ามบอกว่า กรรมวิธีสนุกในเองนี้นั้นเป็นเช่นไร 

      สาธยายอย่างนักเรียนปรัชญาที่พยายามอธิบายว่าญาณวิทยาของ รักนั้นคืออะไร อย่างถ่องแม้ให้เป็นในอย่างทฤษฎีการเรียนรู้ข้าแต่ศาลที่เคารพ ข้าพเจ้าก็รู้สึกว่าจะ อายตนเอง ข้าพเจ้าต้องวกกลับมาที่แม่แน่นอน 

      แม้ข้าพเจ้าเสียรู้ใครบางคน และโดนยาพิษ จนประสาทไม่ทำงานปกติบาปกรรมอะไรหนอที่แม่มีเชื่อว่าบาปนั้นต้องมลายสิ้น ด้วยเจตนาอันดีของข้าพเจ้า และด้วยแรงอธิษฐานนี้ข้าพเจ้าจะเป็นเทพเจ้าสักชั่วโมงหนึ่ง เพื่อทำให้แม่ของข้าพเจ้า หายจากบาปกรรมนั้น 

      ข้าแต่ศาลที่เคารพ ข้าพเจ้าพบว่า ข้าพเจ้านั่นเองคือข้าพเจ้า เทพเจ้าที่ข้าพเจ้า เคารพ ก็คือจิตของข้าพเจ้าสร้างขึ้นมาเอง รับรู้ขึ้นมาจึงมีเทพเจ้าขึ้นจริง ถ้าจิตข้าพเจ้าปราศจากไป เสียแล้ว เทพก็ไม่มีบุญบาปก็ไม่มีเพราะฉะนั้นข้าพเจ้าขออนุญาตศาลให้ข้าพเจ้าได้เป็นเทพเจ้า สักครู่หนึ่งแล้ว เพื่อจะทำให้บาปกรรมของแม่หายไป 

      เพราะข้าพเจ้าเชื่อว่าบาปกรรม ที่แม่ทำ สามารถช่วยให้ข้ามพ้นไปได้ด้วยวิธีนี้ได้ แม่พ่อของข้าพเจ้าและตนเองต้องมีทำบาปกรรมหนักอะไรไว้บ้างแน่นอน จึงต้องเป็นเช่นนี้ทั้งในชาติก่อนและชาตินั้น แน่นอน  

     ความจริงนี้ต้องมีแน่นอน มิฉะนั้น แม่และเรา และแม่จะมีลูกผู้โชคดีมาเกิดให้เห็น และได้ห่มผ้าเหลืองให้ตามประเพณีให้แม่ดูก่อนวันตายของแม่ที่จะมาถึงได้อย่างไร และแม่คงต้องจากกันไปด้วยรอยยิ้มอันสันติเช่นนี้แน่นอนได้เลย 

     ข้าแต่ศาลที่เคารพ ขอให้เป็นเช่นนั้นเถิด พร้อมทวยเทพจงรับทราบโองการนี้อย่างบริสุทธิ์ข้าแต่ศาลที่เคารพ  

    ข้าพเจ้ายอมรับว่าตนเองโตขึ้นอีกครั้งเมื่อจบปริญญาตรีในประเทศที่กำลังพัฒนา พบว่าการยอมรับคือปัจจัยสำคัญ ส่วนอดีตที่ตราตรึงในตะวันตกนั้น มันต่างกันกับที่นี่เพราะความหวังใหม่นี้ทำให้ข้าพเจ้าเบิกบานขึ้น ท่านมกลางความกดดันที่ต้องยอมรับ 

      คือรับได้ข้าพเจ้าได้ทบทบความจำในชีวิตตนเองอีกครั้ง ก่อนที่จะนำสำนวนฟ้องมาชี้สองสถานในขั้นศาล ต่อไปนี้ได้มีความดังนี้ข้าพเจ้าเป็นมนุษย์เกิดเป็นชาย มีอาการครบสามสิบสอง และมีพ่อเป็นคนต่างด้าวมีสกุล มีแต่ตัว มีแม่เป็นคนพื้นเมืองที่ที่เป็นผู้หญิงมีฐานะกว่า ที่ขยันและกระดูกเหล็ก 

      พ่อและแม่ข้าพเจ้าหากินสัมมาอาชีพ มาตลอด พบรักกันในท่ามกลาง ป่าเขาและธรรมชาติอย่าง นิยาย และมีชะตากรรมอันงดงามและศิวิไลซ์ ภายใต้พื้นดิน และน้ำห้วยแห่งหมู่บ้านเล็ก ๆ แห่ง หนึ่ง บนเส้นรุ้งและเส้นแวงที่17 และ 115 องศา เหนือ ตะวันตะวันออก โดยตลอด 

     เมื่อข้าพเจ้าอายุได้พอจำความได้บ้างไม่ได้บ้าง ข้าพเจ้าถูกพลัดพราก เพราะพ่อและแม่แยกทางกันเดิน เป็นเหตุให้ข้าพเจ้าได้รับการยอมรับว่า เป็นเด็กอนาถาชนิดหนึ่งของโลกต่อมา เป็นปัญหาครอบครัวและชีวิต สมรสของพ่อแม่และต่อมากลายเป็นครอบครัววิปโยค เมื่อแม่ข้าพเจ้าต้องกลับมาคืนดีกับพ่ออีก ครั้งหนึ่ง เพราะการลงทุนตั้งบริษัทที่ข้าพเจ้าได้รับความไว้วางใจจากเงินของแม่ให้ทำนั้นล้มลง  

      เพราะแม่คิดว่าจะมีกำไรงาม และอีกส่วนหนึ่ง เพราะลูกชายบูชาความดีและความรักต่อหญิงคนหนึ่ง เมื่อบริษัทล้มลงเพราะถูกกลั่นแกล้งโดยนักอิทธิพลการเงินและต้องล้มลง ความรักและความดีพลัน หมดไป  

     แต่รักแความตราตรึงนั้นยังคงอยู่มอบให้กับเทพแห่งอดีต เมื่อข้าพเจ้าเดินทางไปบางประเทศ เรียนต่อพร้อมด้วยประสบชะตากรรมชีวิต และกลับมาหลังจากนั้นอีก 8 ปี เมื่อมาพบความหลังที่บ้านวังวทัญญูและวังโคตรทัน เข้าทุกอย่างดูยังไม่เปลี่ยนไปมาก  

     แต่เริ่มเกิดมีปัญหาทรัพย์สิน ส่วนเกินที่คิดว่าต้องมีปัญหา ข้าพเจ้าจึงได้ทำเป็นหนังสือในรูปแบบที่มีสิทธินำมาค้านและท้วงติง ได้เพื่อไว้อาลัยแด่ผู้ที่มีความเห็นตรงกันกับข้าพเจ้าชนิดหนึ่ง เพราะข้าพเจ้ามีกำลังความรักและศรัทธาจากคนกลุ่มหนึ่ง 

     ทั้งในประเทศและต่างประเทศด้วยเหตุนี้คดีดำหมายเลขนี้จึงเกิดขึ้น ณ พิธีในมุมหนึ่งของสังคมเขายอมรับ แต่สังคมปิดอาจจะไม่ยอมรับ ข้าพเจ้าพบว่าความรักนั้นมีจริง เช่น รักพ่อแม่ข้าพเจ้าพบว่า 

      ชีวิตคนนั้นเหมือนเมล็ดทราย ที่ถูกผสมกับปูนแล้วเกิดมาแล้วก็ต้องตาย แม้ทรายก็ตายแม้จะติอยู่กับปูน เพราะสรรสิ่งไม่เที่ยง แต่ทว่า แผ่นดินนั้นเกิดขึ้นทุกวันแต่น้อยกว่าที่คน เกิด แต่ว่าแผ่นดินตายลงช้ากว่าคนที่ปรากฏเห็น ข้าพเจ้าพบว่า หนังสือเรื่องอโลเกียที่พลาโตเขียน ไว้อาลัย โสเครเตีสผู้เป็นอาจารย์นั่นวิเศษ ตอนโสเครตีสถูกตัดสินประหารชีวิตโดยชาวเอเธนส์นั้น เป็นภาพ มีภาพ คนคล้ายถือสามง่ามยืนตรงพร้อมกันอันป็นเครื่องหมายแห่งปกาศิตของความ เที่ยงธรรมแห่งการตัดสินใจ มโนทัศน์ของภาพนี้ที่ข้าพเจ้าจะยื่นให้กับชนรุ่นหลังได้ ถึงแม้ว่า เรื่องส่วนเกินที่ข้าพเจ้าทำไว้ถือว่าถูกละเมิด ตามคติทัศน์นี้ 

89 

      จะต้องมีการต่อสู้กันยกเว้นข้าพเจ้าที่มีอมตะธรรมที่มีอยู่ที่ยึดติดนอกจากตนเองและลม หายใจที่ยึดติดอยู่การต่อสู้นี้จะต้องสู้กันอย่างต่ำ 20 อายุคนคือ 2,000 ปี จึงจะสงบ ตามคำพยากรณ์ ของข้าพเจ้า 

      เมื่อการต่อสู้นี้สงบสันติภาพ เกิด มันเป็นเรื่องของข้าพเจ้า สงครามนี้จึงจะจบสิ้นลงได้แต่สิ่งที่ข้าพเจ้านำมาเสนอต่อศาลนี้เป็นเพียงเรื่องเล็กน้อย เพราะยังมีเรื่องที่พูดแล้วไม่น่าเชื่อหรือน่า เชื่อ หรือไม่มีเวลาจะคิดขอคนที่กำลังเป็นโรคเสพติด ในเรื่องการดิ้นรนเพื่อชนชั้น 

      ใช่แต่ว่าเรื่องเรื่อง บนเตียงนอนไม่มีใครนำมาเสนอต่อศาล เพราะเป็นสิ่งต้องห้าม ยกเว้ยแต่เป็นเรื่องฆาตกรรมบนเตียว นอน ศาลจึงนำมาตีแผ่ได้ข้าพเจ้าพบว่า เมื่อครั้งล่าสุดเดินทางไปเยี่ยมมารดาของข้าพเจ้าที่กำลังจะ เสียชีวิตนั้น ความรักของพ่อต่อแม่นั้นยังคงมีอยู่เพราะการนำอาหารให้แม่นำแม่อาบน้ำ ห่มผ้าขี้แม่นั้นปกติกิจวัตรเป็นเวลา ๕ เดือนผ่านๆป  

90 

      ดูแล้วจะทารุณ แต่ก็ต้องยอมรับว่า เห็นใจ แม้มีทางดีกว่านั้นพ่อไม่เชื่อข้าพเจ้าเลย พ่อมีนิสัยพูดมาก เรื่องส่วนตัวของพ่อนั้นยังไม่จบสิ้น เพราะนิสัยหรือ เพราะภาษาที่จะสื่อให้เข้าใจ ยังตัดสินไม่ลง แต่มิได้หมายความว่า ไม่ควรแต่งงานกับคนต่างด้าวท้าวต่างถิ่น เรื่องนี้เป็นชะตากรรมไม่มีใครเลี่ยงพ้น  

    เมื่อรักเกิดอะไรก็ได้เมื่อรักดับปัญหาตามมา เป็นของธรรมดา คราวนี้ข้าพเจ้าข้าพเจ้าเก็บความดีของคนใกล้ชิดแม่อยู่บ้าง จึงซื้อปืนไปให้ลูกของเค้า 2 กระบอก ไม่หวังอะไร แต่ความรัก แค่ว่าเพื่อความเป็นเพื่อนแม่เท่านั้น เพื่อลูกติด 2 คนจากผัวเก่าของ  

    เขาได้ดีใจว่า มีผู้ใหญ่ใหญ่อย่างข้าพเจ้าตามที่เขาคิดรู้จักมีน้ำใจเป็นสิ่งตอบแทนทางใจ ที่ไม่เรียกร้อง เป็นรูปธรรมที่สังคมรับว่าต้องมีแต่ไม่มีก็ไม่เป็นไร  แต่เป็นผลต่อจิตวิทยาการปกครองชุมชนและครอบครัวในอนาคตได้ ข้าพเจ้าจึงตัดสินปฏิบัติแม้ไม่ถูกนำปืนเป็นอาวุธปืน เพราะเพื่อความแม่นยำของเด็กให้เด็ก มีความเชื่อมั่นตนเอง มิได้ไว้ฆ่ากัน ปืนทำให้คนรู้จักรับผิดชอบ 

      มันเป็นปืนลูกกระสุนพลาดติก ยิงแมวหมาให้กลัวได้มิใช่ไว้ฆ่าคน ข้าแต่ศาลที่เคารพ เมื่อพิธีกรรมส่งเปรตของข้าพเจ้าใกล้จะเสร็จสิ้นลง หลังการทำพิธีเสียยาวนาน และด้วยความยากลำบาก  

     อะไรก็ได้แต่ต้องทำด้วยตนเองคนเดียว นั่นคือหลักการของ เทพ มือข้าพเจ้าเกือบหลุดเพื่อศาลเพียงตาให้แม่จบลง ยังไม่เสร็จหมด สิ่งต่อไปคือ ข้าพเจ้าจะต้องไป นำสิ่งก่อสร้างปาฏิมากรรมเชิงตะกรุดมาเก็บรักษาไว้เพราะ 20 ปี 

     ที่ข้าพเจ้าเคยทำไว้ ให้มาไว้ที่ศาลเพียงตาหรือเก๋งจีนจำลองให้ดูเป็นส่วนเดียว มิใช่ทิ้งไว้สัพเพสัพตาให้ต้นไม้มองข้าพเจ้า  ได้ทำปาฏิมากรรมแนว แหวกนามธรรมไว้ที่ข้างเขา 

ทางป่าไม้เขาอาจจะมายึดพื้นที่และสิ่งเหล่านี้จะเป็นของเขาไป เพราะที่ดังกล่าวว่าเคยเป็นทรัพย์สินส่วนเกินของข้าพเจ้า แต่ปัจจุบันมิได้เป็นแล้ว โดยกฎหมายแต่กฎแห่งส่วนเกินยังคงคาใจอยู่บ้าง แม้ว่าโดยข้าพเจ้าจะท่านั้นเท่านั้น 

      ที่ได้รับอนุญาตให้เหยียบย่ำได้อย่างพอใจ  เพราะเป็นพี่ใหญ่ของทุกคน ในส่วนเกินทั้งหมด ซึ่งแน่นอน ข้าพเจ้าไม่ไปทำอะไรให้เสียหาย เมื่อเข้าไปพบ สิ่งก่อสร้างที่ทำเอาไว้นั้นมันเป็นชีวิตขึ้นมาแล้ว คือครามป่าและตะไคร้ดินติดขึ้น ดูน่ากลัว แต่สิ่ง ที่ข้าพเจ้าทำไว้ข้าพเจ้าไม่กลัว เพราะเป็นผู้สร้าง แต่คนที่ไม่เคยสร้าง เห็นเข้าก็กลัว 

      เช่น คนกลัวผีไม่มีอะไรที่นั่น รูปปั้นตา และข้าพเจ้าที่ข้าเจ้าปั้นมันมาจากมือ ด้วยปูนรูปเหมือนจริงข้าพเจ้านั้นปั้นโดยเพื่อน และต่อเติมโดยข้าพเจ้า ส่วนรูปเหมือนตานั้น ข้าพเจ้าปั้นขึ้นมาด้วยมือ และปัญญาที่มีอยู่ข้าพเจ้าจะนำกลับคืนมาสู่ที่ทรัพย์สิทธิของข้าพเจ้า 

    ไม่มีอะไรนอกจากนั้นที่ทำ  แต่ที่เรากำลังจะทำ และคิดนำเสนอต่อศาลคือ พ่อข้าพเจ้ามีสันดาน(ดี)ชนิดหนึ่ง ทำให้คนอื่นตั้งใจทำเสียอย่างดี แม้ความดีนั้นจะกลายเป็นโทษ เพราะผิดสหธรรม แต่กับลูกของตนนั้นกลายเป็นเพิกเฉย  และไม่ทำแต่เมื่อมองกลับกัน นี่เป็นแนวทางแห่งโพธิสัตว์ มีอะไรบ้างที่ข้าพเจ้ากำลังจะนำมาเสนอคือ 

      พ่อรับจ้างปลูกต้นปาล์มจำนวนไม่ต่ำกว่า 20 ไร่ โดยไม่ทำสัญญาผูกมัดขอธรรมเนียมส่วนเกินเมื่อเกิดประโยชน์แล้ว อันนี้ผิดและจะมีปัญหาต้องตกลงกันให้เรียบร้อยแล้วจะหมด 

91 

      เรื่องให้ลูกสาวของน้องสาวแม่ตัวแสบคน ที่ 4 ที่กำลังก่อปัญหา ให้ต้องคิดต่อไป แม้เงินที่ได้มานั้นก็จากเลือดของแม่นั้นเอง ได้มาอย่างไรจะ อธิบายให้ศาลฟังภายหลัง คือไม่รู้เรื่องนี้ว่าจะจบลงไปด้วย ปืนหรือว่ามืด  

      หรือธรรมชาติข้าพเจ้าไม่คิดไกลกว่าเป็นมนุษย์คุยรู้เรื่อง แต่ว่า ฝ่ายตรงกันข้ามนั้นแน่นอน หวุดหวิด เพราะสันดานแรงริษยา อาฆาตพระยาซองติมต้องมีอยู่ตามที่ตาข้าพเจ้าเห็น ปาล์มนั้นปลูกขึ้นมา วัชชะหญ้านั้นงอกงามขึ้นเองไม่ต้องจ้างคนปลูก ปุ๋ยและยาฆ่า 

      แมลงนั้นขายดีจนกระทั้งต้นปาล์มเริ่มงามจนจวนจะเก็บได้แล้ว ข้าพเจ้าลองแวะไปที่นั่นสวนเก่า ของบ้านวังโคตรภูพบว่ามันเป็นดินแดนที่เปลี่ยนไป แม้ว่าในใจข้าพเจ้านั้นยังคงเดิมคิดว่า เพราะว่า มันเพียง 20 ไร่มันก็ดูสวยงาม อีก 10 ปีต่อไป มันจะเป็นไร่สวนไม้ปาล์มแทนไร่สวนไม้มะพร้าว แล้วอะไรจะตามมาก็คือ  

       ดูแล้วก็ดีนาสองกระบิ้งกลางสวน บ้านวังโคตรภูเก่าที่ข้าพเจ้าเคยเหยียบย่ำ เต็มไปด้วยปาล์ม สุสานตานั้นดูเหมือนมีน้ำตาร้องให้ออกมา เต็มไปด้วยรั้วอันงดงามที่แม่ทำให้ไว้กระดูกทวดยังคงเป็นเจดีย์ที่ไม่เปลี่ยนแปลง กระถางธูปที่ข้าพเจ้านำมามอบให้เมื่อ 30 ปีก่อนนั้น 

       ยังคงติดอยู่ที่ฐานเจดีย์ที่ได้เอาปูนปอร์ตแลนด์ตราเสือฉาบทาไว้กระดูกปู่สวนเก่าตา ไม่ปรากฏรอยควายเข้าไปย่ำ เหมือนอดีต เพราะว่า หญ้าและปาล์มและยอดหญ้า เป็นกฎหมายที่ห้ามควายวัวเข้าไป เหยียบเดินได้อย่างเสรีไม่เหมือนทุ่งโล่งมะพร้าวเตียน ที่ควายและวัวเข้าไปเดินเล่นได้ตามกฎหมาย ป่า ถ้าเจ้าของไม่มีรั้วกั้นโดยเจ้าของ 

      ดูก็งามดีต้นไม้ทุกแห่งอดีตยังคงอยู่บ้าง เทียบกันสวนแม่ของ แม่แปลงนอก หายหมดเกลี้ยงต้นไม้นานาพันธุ์ที่เอามาปลูกไว้โดยข้าพเจ้าเมื่อ ๔๐ ปี ให้หลัง ที่คลั่ง ไคล้ไม้หลากพันธุ์ ที่จริง น่าจะเอาไว้ ลูกสาวของน้าของคนนั้นมาทำนาบนหัวพ่อและแม่ข้าพเจ้า ที่ข้าพเจ้ารับไม่ได้แน่นอน แม่ถูกบังคับ และแม่และพ่อก็เห็นด้วย 

       เพราะชะตากรรมตัวเอง เหมือนชีวิตตนเอง ทุกอย่าง เริ่มด้วยก็เกิดมาจากสรรพสิ่งที่คลุมถุงชน ที่ขัดแย้งกับทุกสรรพสิ่งเกิดขึ้นจากธรรมชาติในตัวมันเองที่ไม่คลุมถุงชน ได้แอบตัดสินใจให้เขาทั้งสองแต่งงานกัน ที่พ่อไม่เลือกแต่ยินยอม อันนี้จึงตัดไป ว่าเรือล่มในหนองเงินทองจะหายไปไหน 

       ก็มาจบลงที่ตรงนี้ตามด้วย เคยมีครั้งหนึ่ง พ่อและแม่ไปทำสวนยางให้น้องน้องแม่คนที่2 ก็ไม่ดีอะไรขึ้นมา แต่ว่า 10 ปี ให้หลังมีต้น ยางและน้ำยางพอเลี้ยงคนสวนยาง 

      แต่ไม่สู้จะดีเพราะยางที่ปลูกไม่ออกน้ำ แม้ว่าในรูปธรรมแล้ว มามองข้าพเจ้าเองก็มีปริญญาเพิ่มขึ้นในชีวิตข้าพเจ้า ทรัพย์สินที่พ่อแม่จะมอบให้ก็นับวันจะหมดไป ด้วยนิกรรมอำพราง ที่ข้าพเจ้าต้องคุ้ยเรื่องขึ้นมาต่อสู้หลังพ่อและแม่ตายแล้ว 

      ยัง ...ยังจะมีปัญหา ตามมาอีก แต่นี่ดีที่ข้าพเจ้าคาดการณ์ไว้ล่วงหน้า แต่ว่าการต่อสู้นั้นคงไม่ได้ใช้ดาบหอกอย่างสมัยโบราณ แต่จะจะทำด้วยวิธีทางศาลและสังคมและมาชิเวลลีอย่าเดียวเท่านั้น และข้าพเจ้าจะไม่เป็น ทนายให้ตนเองเลย จะมอบให้หน่วยที่สามพาไปพูดกัน มันเป็นสิ่งที่ชอบธรรม นี่อย่างไรครับขอรับ 

      ข้าแต่ศาลที่เคารพ ข้าพเจ้าอาจจะถูกเพ่งเล็งว่าเป็นลูกอัปรีย์จัญไร อัปลักษณ์ ไม่ได้ดีสักที แต่ข้อโต้แย้งของข้าพเจ้านั้นแรงนัก ข้าพเจ้าทำได้ดีที่สุดแล้ว ข้าพเจ้าทำได้จนหมดพุง ข้าพเจ้า สูญเสียศูนย์ถ่วง และอาจจะต้องมีการรับผิดชอบ ว่า อะไรบ้างที่มันจะเกิดตามมา กับความรักและ บูชาพ่อและแม่ข้าพเจ้ามีกับการโดนกลั่นแกล้งกันอย่างไม่เป็นธรรมจนเป็นธรรมชาติและปรากฏ  

92 

      การณ์ปกติในสังคมไป ที่ข้าพเจ้าคิดว่า ไม่จำเป็นต้องเป็น แต่ว่ามันก็ต้องเป็น อาจจะมาในหลักสูตร รัฐศาสตร์และการเรียนเท่านั้น ที่สามารถระงับความงามรกสมองในสิ่งเหล่านี้ได้พ่อแม่ข้าพเจ้าก็ปรารภกับตนเองมันขึ้นอยู่กับวาสนา 

      การไม่คิดมากเสียเลยจะดีกว่านั้นเป็นหัวใจของศาสนา แต่ว่า การทำดีและมีคุณธรรมยังคงคุกรุ่นอยู่เป็นชานหมากนอกกระโถนวัด ของศาสนาได้เพราะว่าศาสนา ชี้แต่เรื่องนรกสวรรค์ในชาติต่อไปเสียแล้ว เมื่อมาถึงจุดนี้ 

     ข้าพเจ้าเชื่อว่าศาลจะให้ความยุติธรรม กับความรักอันอมตะจากรากหญ้าที่พ่อและแม่ 

     ข้าพเจ้าเคยมีต่อกันจนเกิดข้าพเจ้าได้อย่างแน่นอน ข้าพเจ้าขอสารภาพต่อศาลว่า ข้าพเจ้าไม่คิดจะเนรคุณ หรือกินแรง พ่อแม่แต่ข้าพเจ้าทำดีที่สุดแล้ว ข้าพเจ้าจะเป็นสัญญาบัตร เพราะรับราชการก็อายุเกินไปเสียแล้ว ข้าพเจ้าจะนั่งเฉย ก็ดูแปลกที่จะเป็นนักบวชสละโลก ก็คิดว่ามีปัญญาหางใจที่ต้องคิดหนัก จะแต่งงาน หรือก็แก่เกินไปถูกสังคมตราหน้าว่าอ้ายเฒ่าหัวงู จะหิวนมโคซื้อมากินหนึ่งแก้วดีกว่าเลี้ยง แม่โคนมแล้วเที่ยวกะหลีเมื่ออยากร่วมเพศ 

      เพราะเรามันแก่ก็ผิดอีก ไม่ครับขอรับศาล ข้าพเจ้าไม่คิดว่าจะฆ่าตัวตาย เพราะว่านั้นผิดมาก การทำลายชีวิต ตนเองนั้นผิดแต่ว่า 

      ข้าพเจ้าพยายามยืนยันต่อศาลอย่างคนประสาทดีว่า ทุกอย่างที่ข้าพเจ้าพูดและให้การต่อศาลนี้มีมูล และจะยืนยันว่าความนั้นต่อไป เพื่อชีวิตและวิญญาณอันศักดิ์สิทธิ์ ที่ได้สูญเสียไป เพราะข้าพเจ้าและสะปิริต ที่เขาคิดว่าข้าพเจ้าทำถูก และน่าเศร้าในความมหัตวิปโยคครั้งนี้  

      ทั้งในบ้าน และนอกบ้าน และในตะวันตกที่ข้าพเจ้าต้องคิดเป็นตัวเลข แทนความฝันอันเลื่อนลอย ที่ตะวันเจริญ แล้ว เขาจะดูกัน แม้ว่าเมองเราจะล้าหลัง แต่ในภายใต้พื้นฐานนั้น เราก็คิดเป็นทำเป็น เหมือนอย่างที่เขาคิดเขาทำ เป็นแต่ว่า เรายังเจริญไม่ทันเขา การยอมรับก็มีแต่ที่ศาลสถิตยุติธรรมและรัฐศาสตร์นี้เท่านั้น ที่เราพอจะมองออกมากเป็นมูลวิสัยได้ ข้าพเจ้าเชื่อว่าข้าพเจ้าต้องชนะแน่นอนไม่วันนี้ก็อีก ๒๐ โคตร  

     ชีวิตตามมา ผู้ชนะอาจจะไม่จำเป็นต้องเป็นทายาทสายตรงของข้าพเจ้า แม้วันนั้น ทรัพย์สินนั้น เป็นของกลางทั้งหมด ชีวิตคนอาจกลับไปสู่ความเป็นคอมมิวนิสต์ในสรวงสวรรค์แทนการเป็น คอมมิวนิสต์เพราะแรงงานและนายทุน แม้ยุคนั้นคงไม่มีแรงงานและนายทุน 

      คงมีแต่เทพเจ้าเท่านั้น วิ่งเล่นกันให้สะล่อน หรือจะพึงมีในสวรรค์ของมนุษย์ในอีก ๒๐๐๐ ปี ข้างหนาที่เรียกว่าสวรรค์ของมนุษย์ ที่ปราศจากกิเลสและกามที่เป็นเชื้อเพลิงแห่งสงครามอีกต่อไป ข้าแต่ศาลที่เคารพ ข้าพเจ้าเชื่อ ว่าวันนั้นต้องมีมูลและมีจริง ความจริงของข้าพเจ้านี้ต้องปรากฏเป็นมูล ข้าพเจ้าไม่ได้บังอาจเพื่อ ล้อเล่นกับศาลเลย 

     ขอประทานอภัย โลกกำลังมีปรากฏการณ์เหมือนผู้หญิงท้องป่องตลอดเลา ไม่รู้ว่า เป็นเพราะความหิวกระหาย หรือว่าเพื่อความสวัสดีของโลกเอง ในคนที่เกิดมาใหม่อย่างไร แต่..... 

93 

      ข้าพเจ้าเชื่อว่าทุกคนต้องมองโลกให้ดีเพื่อจะได้อยู่อาศัยกันไดอย่างสงบสุข ถ้าไม่คิดอย่างนี้คนเราก็ไม่ต้องหรือด้อยไปกว่าสัตว์เดรัจฉานนาประการไปได้เลย ข้าพเจ้าเชื่อมั่นว่ามนุษย์มีกรรม์ที่ต้องแก้และจำเป็นสร้าง เพื่อให้วัน ๆ หนึ่งได้เป็นไปอย่างไม่มีปัญหาและลงตัว สันติภาพตามความฝันจะเกิดหรือไม่หนอ  “ข้าพเจ้ากำลังภาวนา”  

94 

      ศาลเตือนให้พระเอกทราบ  ให้โจทก์บรรยายฟ้องให้รัดกุม  อ้างมูลคดีและปัญหาข้อ  

      กฎหมายให้ตรงตามความจริงและถูกต้อง และขอให้โจทก์บรรยายคำฟ้องให้สิ้นกระแสความ  

     ข้าแต่ศาลที่เคารพ ขอกราบประทานอภัย ข้าพเจ้ามิบังอาจกระทำการใดเพื่อละเมิดอำนาจศาลนี้ได้แต่ว่า ข้าพเจ้าจะนำสืบพยานอย่างเป็นสาระบบที่สุด เพื่อให้ศาลได้เห็นข้อเท็จจริงว่า เรื่องนี้มีมูลอย่างไรอนึ่ง  

     ข้าพเจ้าขอเรียนให้ศาลทราบว่า สุขภาพของข้าพเจ้านั่นบกพร่อง และเมื่อมีนัดมาศาล ครั้งใดนั้นข้าพเจ้าต้องกำหนดตนเองว่า ต้องมาให้ได้ มิฉะนั้นมีความผิด แม้จะไม่สบายพอเดินได้ 

     แต่ศาลไม่ทราบว่าสภาพของข้าพเจ้าทางปัญญาและมันสมองมีอะไร ที่ต้องเป็นห่วงบ้าง แต่คำอุทธรณ์นี้ไม่ใช่เพื่อขอให้ศาลเห็นใจแต่ประการใด ข้าพเจ้ายอมรับความจริงว่าทุกอย่างสมบูรณ์โดยข้าพเจ้า ทุกคำที่พูดออกไปกลั่นกรองมาแล้วด้วยดี   

     อาจจะไม่สมบูรณ์บ้างเป็นธรรมดาที่สำนวนฟ้องถึงล้านหน้ากระดาษ และมูลฟ้องต้องใช้เวลาการสืบหาพยานต่าง ๆ ถึง หนึ่งศตวรรษ มันจึงเป็นธรรมดาบางตอนอาจกำกวม ข้าพเจ้าเห็นความผิดอันล่าช้าและยาวนานในข้อนี้  ข้าพเจ้าไม่อยากจะบอกศาลว่า บางครั้งที่มีนัดมาศาล ข้าพเจ้ายังไม่ได้กินอาหารมื้อก่อนมา ก่อนหน้าที่จะมาศาลเลย บางครั้งข้าพเจ้าไม่ได้หลับนอนทั้งคืน 

      เพราะมีภาระก่อนาศาลในนัดวันพรุ่ง งานอาทิเช่น งานศพเพื่อน แม่ไม่สบาย พ่อไม่สบอารมณ์ก่อนตนเองมีธุระออกนอกบ้าน เป็นต้น อย่างไรก็ตาม ข้าพเจ้าขอปวารณา ตัวว่าให้ศาลสั่งเมื่อสิ่งไรที่ทำให้ข้าพเจ้าเบี่ยงเบนต่อการละเมิดอำนาจศาลได้  ข้าพเจ้าขอประทาน อนุญาต ดำเนินรายงานมูลฟ้องต่อไป  

       กล่าวคือแม่ข้าพเจ้าก่อน 30 ปี ถึงวันฟ้องนี้ได้รับมรดกทุกชิ้น จากบิดามารดาโดยพินัยกรรมและกฎหมาย แต่มรดกที่แท้จริงของแม่นั้น ไม่ได้รับเลย เมื่อเป็นที่ดิน และอื่น ๆ ที่น้องคนอื่นเขาได้รับกันไปอย่างเป็นสัดเป็นส่วน  ก็ในบรรดาทรัพย์สินทั้งหมดแบ่งออกเป็นสามส่วนก่อนแล้วแบ่งอีกครั้งเป็นสี่ส่วน เมื่อสมัยที่น้องสาวแม่คนเล็กเกิดมารอดอยู่ ในวัยที่ยายของข้าพเจ้าอายุ 50 ปีแล้วแม่เป็นลูกสาวคนโต  

      ต่อไปให้น้องทั้งสี่คน เป็นชื่อ กกากะยาย ขะยั้นคะเยอ คงคะมายางค์ ตามลำดับ แทนการชื่อจริง เพราะเป็นการเสียเวลาบรรยายคำฟ้อง แม่ถูกไว้วางใจให้ดูแลทรัพย์สินทั้งหมดแทน น้องทั้ง 3 คน ที่มีชีวิตรอดอยู่ เดิมที่มีน้องชายสอคนด้วยชื่อ สมนารังนาน เมกดาสนี แต่ตายเสียก่อน  

      ที่ดินแบ่งเป็น 100 ไร่ และที่นา สองกระบิ้ง คือนาลึกและนาตื้นตามกฎหมาย ที่บริเวณบ้านวังโคตรภูถูกแบ่งให้น้อง กะกากะยาย และ ขะยั้นคะเยอ คนละ 25 ไร่ โดยน้อง กะกะกากะยาย ได้บ้านด้วยเพราะติดที่ บ้านนั้นคือบ้านวังโคตรภูติดภูเขาเล็กลูกหนึ่ง ทางด้านตะวันตกของ บ้านวังนี้ ส่วนสวนนอกและนาตื้นให้แม่  แม้ว่านาลึกและสวนนอก  แม่ซื้อที่ดินว่างเปล่ามาทำเอง  

95 

     ในนามของตาและยายพระอกในยุคสร้างตัว  ต่อมา มีน้องสาว ขะยั้นคะเยอ เกิดขึ้น  

    ปรับที่ดินเสียใหม่ทั้งหมด คือตัดที่ดินของน้องสาว กะกะกากะยาย ให้น้องสาว คงคะมยางค์ และเอาที่ดินนอกจากนี้อื่นซื้อมาใหม่อีกยกให้น้องสาว กกกากะยาย แทนตามหนังสือที่ทำไว้ในระยะ 20 ปี นิติกรรมทุกชนิดแม่ของพระเอกเป็นผู้ดูแล เพราะตอนนั้น เป็นคนเดียวที่รู้หนังสือจบสามัญศึกษาในบ้านวังโคตรภู 

เพราะน้อง กะกะกากะยาย ขะยั้นคะเยอ คงคะมยางค์  

    นั้นมีสภาพไม่น่า ไว้วางใจ จึงให้แม่ดูแลจัดการ เมื่อการบวชชี ของแม่ข้าพเจ้าดำเนินต่อไปถึง 20 ปี หลังมีปัญหาชีวิต สมรสกับพ่อของข้าพเจ้าแล้ว วันหนึ่งเมื่อข้าพเจ้าโตขึ้น สึกออกมาจากสามเณรเพราะไม่ได้รับ อนุญาตให้ไปเรียนต่อทางตะวันออกโดยทุนส่วนตัว  

      ที่ตาคาดว่าจะให้ขณะบวชอยู่จึงตัดสินใจสึก เพราะเสียใจ จึงตัดสินใจเดินทางไปตะวันตกแทน แต่ก่อนหน้าไปตะวันตก ได้เป็นนักหนังสือพิมพ์ทำงานบริษัทต่างประเทศระดับการจัดการคุมกำลังคนหนุ่มที่สุดในประเทศสมัยนั้น ต่อมาได้ตั้ง บริษัทสำเร็จตนเอง เพราะประสบโชคดีในช่วงนั้น และกอร์ปกับแม่มีสมัครพรรคพวกเพื่อนมาก 

     ทั้งขุนนางและคนทั่วไปช่วงการบวชชีขึ้น ข้าพเจ้าได้รับความไว้วางใจให้นำเงินมรดกของทุกคนไป ลงทุน โดยแม่นำทรัพย์สินทั้งหมดของแม่เองและส่วนที่เป็นในนามทั้งหมด  

      โดยยายอนุญาต ไปจำนองคนปล่อยเงินกู้ในตลาดไว้ทั้งมด ขณะนั้นตาตายแล้ว ยายยังอยู่ยายเห็นชอบ แต่ว่าประสบ การขาดทุน และล้มลงไม่ได้ถูกศาลคับอะไร ความมีแต่ประนีประนอมได้ผลคือ แม่ต้องสึกจากชีมา ยู่กับพ่ออีกครั้งทำเงินปลดหนี้สินทั้งหมดคืน เงินหนี้ก็สามารถปลดได้ในเวลา 3 ปี กาลเวลา เปลี่ยนไป ครอบครัวในบ้านวังวังโคตรภูฟื้นขึ้นมาอีกครั้งหนึ่ง 

     และแม่ก็มอบทรัพย์สินที่ตน ครอบครองในนามให้น้อง กะกะกากะยาย ขะยั้นคะเยอ คงคมยางค์ ที่มีครอบครัวแล้วทุกคนแต่โดยดีโดยไม่ระบุบังคับหลัง กันสูญหายและขาดมาตรฐาน พระเอกแนะนำแม่แล้วแต่แม่ไม่เชื่อเพราะมีแรงผลักดันจากภายนอก อนึ่งขณะไปลงทุนในการตั้งและจดทะเบียนบริษัทนั้น ทุกคนถือหุ้นก็คือ บุคคลทั้งหมดได้รับ  

     รวมทั้ง น้อง กะกะกากะยาย ขะยั้นคะเยอ คงคามยางค์ ด้วยถ้าไม่ล้มเสียก่อน เรื่องบริษัทจึงปิดไป ปัญหาข้อกฎหมายตามมาแก่ตระกูล แม้ไม่ใช่ประเด็นจะเรียกร้องว่า ทรัพย์สินทั้งหมด เปลี่ยนมือไปแล้ว และเมื่อปลดหนี้ได้หมด ทุกอย่างก็เป็นของแม่เพาะแม่ปลดหนี้มา  

     แต่ข้าพเจ้าไม่ติดใจในเรื่องนี้เว้นแต่ว่า น้อง กะกะกากะยาย ขะยั้นคะเยอ คงคมยางค์ เองอาจถูกโกงอีก ก็อาจนำมาพูดเพื่อปกป้องสกุลวงศ์ของเราได้แต่เมื่อมาสมัยยุคที่หลัง ของ น้องสาวแม่คือ กะกะกากะยาย ขะยั้นคะเยอ คงคมยางค์ เริ่มมีปัญหา ซับซ้อนขึ้น จึงเป็นเหตุให้อาจจะ ต้องนำเรื่องข้อกฎหมายตีความ นี้มาพูดอีกครั้งให้ศาลตีความ 

      สิ่งที่มีปัญหาข้อกฎหมายได้ถ้าจะระบุว่าทรัพย์สินเก่า ที่แม่เคยครอบครองไว้ให้และเมื่อใช้ไปหมด แต่แม่ปลดหนี้มาแต่ผู้เดียวครั้งนั้น เป็นทรัพย์ของแม่หรือว่ายังคงเป็นทรัพย์สินของน้อง กะกะกากะยาย  ขะยั้นคะเยอ คงคามยางค์ และจะนำมาพูดได้อีกครั้งในแง่ 

    กฎหมายได้หรือไม่แต่ตามรูปคดีน่าจะได้พ่อนั้นเข้าใจอย่างนี้เพราะพ่อเป็นต่างด้าวจึงขาดสิทธิ บางอย่าง แต่พ่อก็ฟังทางแม่ว่าอย่างไรก่อน ขณะที่ความข้อนี้มีคนสมองใสคอยชี้แจง เมื่อเป็น เช่นนั้นทางน้อง กะกะกากะยาย ขะยั้นคะเยอ คงคามยางค์ ของแม่ก็ทำการโอน ถ่าย ทรัพย์สินที่ตนเองมี 

    แต่คาดอาจจะมีปัญหาข้อ กฎหมายได้นั้นกันยกใหญ่เพื่อหลีกเลี่ยงว่ามันหมดไป แล้วกับสายลมและแสงแดด ใครจะมาฟ้อง เอาคืนไม่ได้เพราะคาดว่ารุ่นหลานอาจจะมีจีปัญหา อันเป็นเหตุให้ผู้มาตามเอาคืนนั้นทำได้เรื่องนี้เอาไว้ตอนนี้ก่อน ตอนายละเอียดอื่นจะอธิบายอีกครั้ง ข้าแต่ศาลที่เคารพ ข้าพเจ้าเกิดมา พบคุณธรรมและจริยธรรมในครอบครัวโดยเคร่งครัด 

     และยังไม่เห็นคนอื่นเป็นเช่นนั้น นอกจากเจ้านายระดับสูงของบ้านเราและชาวตะวันตก โดน แบ่งเป็น 3 ช่วง  

ช่วง 1 ข้าพเจ้าอยู่กับตายาย และช่วง 2 ไปเรียนทางตะวันตก และช่วงที่ 3 กลับมาแล้ว ช่วงแรก ข้าพเจ้าไม่เคยเห็นคนฆ่าสัตว์และกินเนื้อสัตว์เลย  

     ที่บ้านวังโคตรภูสมัยตา ที่บ้านไม่เลี้ยงไก่เป็ด ไม่กัดปลากัน หรือการพนันทุกชนิดแม้เบอร์ แต่บ้านอื่นนั้น ทุกอย่างเอ่ยขึ้นมา จำได้เคยเลี้ยงหมูขายแต่ก็เลิกไป ชอบปลูกผักขาย บ้านมีฐานะทางการเงินดีเยี่ยมในชุมชนระดับหมู่บ้านมาก่อน เพราะมีสัมมาอาชีพ ออมเก่ง แก่วัดไม่เคยโดนปล้น   

    ตาชอบสร้างกระท่อมถาวรไว้ให้พระธุดงค์มา ขอพักอาศัย ที่บ้านวังโคตรภูเคยเป็นที่เก็บ ทั้งผีพระและผีตายโหงที่บ้านข้างเขากุฎีศาลาพักในใกล้บ้านนั่นเอง ที่บ้านตามีอีกคือ มีแมวหมา แมวชื่อทองแดงหมาชื่อหมึก มีกังขึ้นมะพร้าว มีวัวควาย ควายเผือกหนึ่งตัวเคยเกิดขึ้นในบ้านวังโคตรภู  

    ทำนาทุกปีเพราะมีนาสี่กระบิ้งให้ทำ และบางปีมีคน มาเช่าสวนทำตาล  

    ตาและข้าพเจ้าไปเอาคนภายนอกมาเลี้ยงเป็นชาย เพราะอยากได้ลูกชาย แต่ตาย หมดจึงไปเอาลูกชายที่แม่ตายท้องกลมมาเลี้ยง จากคนเพื่อนบ้านห่างจากบ้านวังโคตรภู ๒๐ กิโลเมตร มาเลี้ยงไว้โดยมีญาติหญิงที่มาอาศัยอยู่กับตาจากการฝากของญาติระดับเดียวกันกับตา 

    เป็นพี่เลี้ยงส่งในขณะนั้นข้าพเจ้าเป็นพี่เลี้ยงน้องแม่ชื่อ คีมสวายาน เขาเกิดหลังข้าพเจ้า ต่อมาตาและยายไม่จดทะเบียนบุตรชายให้กับเด็กที่เอามาเลี้ยงนี้เพราะเครือญาติไม่เห็นด้วย จึงเลี้ยงให้โตแล้วปล่อยไป เด็กที่ตาเมตตามาเลี้ยงนี้รอดชีวิต แลโตขึ้นมีฐานะดีในจังหวัดอื่นต่อมา  

    ประวัติเด็กที่ตานำมาเลี้ยงนี้เพราะพ่อหมดตัวแม่ตายท้องกลม คาท้องหนึ่งคนเหลือรอด คนหนึ่งคนที่ตาเก็บมาเลี้ยง ไปเก็บ พร้อมข้าพเจ้าไปด้วย ข้าพเจ้าเคยกลัวผีหลอก และมีธรรมชาติกลัวผีหลอก ส่วนเรื่องของขะย้อนั้น เพราะตาสงสารมิใช่อยากได้หน้าอะไร 

     ตาเป็นคนสมถะโกนหัวห่มขาวกินเจไม่ฆ่าสัตว์กิน ตาเคยปักป้ายไว้ในสวน มีข้อความว่า  ที่นี่ไม่ชอบฆ่าสัตว์ตัดชีวิต ที่บ้านมีน้องชื่อขะเย้อ  เป็นแม่บ้านยังสาวอยู่และญาติอื่น อีกหลายคนมาอาศัย เพราะญาติเหล่านั้นถูกฝากมาให้ตาข้าพเจ้าเพาะนิสัยให้เป็นคนดีมีคุณธรรม  และได้ดีในระดับหนึ่งทุกคนเมื่อวัยมาเยือน  

97 

      ตาและยายข้าพเจ้าเป็นคนแก่วัด  ถามว่าแก่ระดับไหนทั้งหมดแก่วัดจนหมดตัว เพื่อบุญทาน  ตาชอบทำทานบุญเพราะทำแล้วสนุกดี  และตาได้เป็นมัคนายกวัด  ศีล 5 ในศาสนาพุทธหินยาน  ตาไม่เคยขาด   

      ตาทำวัตรสวดมนต์พร้อมหน้ากัน  มีเพื่อนบ้านมาร่วมกับตาตาทุกเย็น ตานุ่งขาวห่มขาวตลอดโกนศีรษะตลอดชีวิต  ตาไหว้ศาลพระภูมิทุกวัน  ตาไม่เลี้ยงสัตว์ปีกสัตว์โดยขังมันไว้หรือไม่ขังมันไว้และตาห้ามทุกคนรังแกสัตว์  ตาชอบปลูกดอกไม้เช่นดอกไม้สกุลรักเร่ เป็นต้น 

     ข้าพเจ้าจำได้ว่านสารพัด  พระเครื่องสารพัด เหล็กไหล ปรอทตาชอบ ตาไปหามาจากทุกหย่อมหญ้า  มาเก็บในสมัยที่พระเครื่องยังไม่มีราคาให้เช่าได้และรักษาไว้ ต่อมาอันตรธานไปหมด ขโมยช้าง ถูกหลอกบ้าง  นำมาแลกโดยเซียนพระแปลกหน้าบ้าง ถูกขอบ้าง 

      และส่วนที่เหลือครอบครองไว้ จนสมัยหนึ่งเซียนพระในกรุงมาหาตาตา พระของถูกอันเชิญไปขายให้เช่าก็เรียก ขายกะตาโดยแลกและพาไปขายเช่าในกรุงนั้น  จนเป็นเหตุให้มีเขยผัวน้าชื่อ ขะย้อขึ้น  จากนักเซียนพระนี้ลูกสาวตาแต่งงานกับคนต่างพื้นที่ทุกคน  

     ที่ทำให้ผัวติดแต่แต่แม่แต่งกับคนต่างด้าว  ตาเป็นหมอสูนฝีหมอน้ำมนต์อาถรรพณ์เวทย์เว้นหมอเสน่ห์ยาแฝดที่ทำให้ผู้หญิงชายหลงติดกันจนตายไปข้าง หรือสองข้างพร้อมกันเว้นตัวนี้  

     การใช้วิชามารตัวอื่นในระบบหมอยาสมุนไพรตัวอื่นข้าพเจ้าไม่เคยเห็น ความสำเร็จ แต่ที่แน่ตาสูญฝีหายได้เพราะเคยทำให้กับข้าพเจ้า เช่นฝีที่ไข่ดัน คางทูม ตาขอฝนได้จนมีฝนตกเคยเห็น  ตามีบ่อส้วมชั้นเยี่ยมในระดับชนบทบ้านแรก  ตาชอบนอนนอกชานบ้าน ชอบเดินเที่ยวกลางคืนเดือนหงายที่ชายทะเลคนเดียว  เมื่อตาตายฝังศพไว้ที่ข้างเขาที่ตาเคยทำที่พักใจนั่นเอง     

     ในชุมชน  หลังตาตายแล้วยายสืบทอดเจตนานี้  แต่ว่าไม่รัดกุมเคร่งเหมือนตา ยายกลัวผีคนโจรเสือมาก  สิ่งที่มีคุณสมบัติไม่เหมือน  ถ้าถามว่ามีดมีอะไรเป็นคุณสมบัติ  ความคมเป็นคุณสมบัติ คำตอบคือความคม  ส่วนตานั้นมีคุณสมบัติคือตาสั่งไว้เสมอว่า เมื่อใช้ของเสร็จให้วางให้เป็นที่ถ้าใครไม่ปฏิบัติตาม 

     จะโดนทำโทษอย่างหนักแม้ยายเองเคย ถูกตาทำโทษ ความคมของตาคือวางของให้เป็นที่เป็นคุณสมบัติสรุปเมื่อใครใช้ของแล้วต้องวางที่ที่ซึ่งมันมา นั่นคือความคมของตา อันนี้ดีเพราะคนในบานจะได้ไม่ผิดใจกัน   

    นั้นคือคุณสมบัติของตาประจำสกุลของข้าพเจ้าที่บ้านวังโคตรภู ข้าแต่ศาลที่เคารพ  ข้าพเจ้าได้ข้อมูลอันพิสดารยิ่งตัวใหม่จากมหกรรมแห่งการสืบค้น  กล่าวคือได้พบว่า เงิน 40 ปี แล้วมา ที่พ่อเก็บไว้คนเดียวไม่ให้ใครแตะต้อง   จากการทำมาหากินสุจริตของพ่อ และส่วนของแม่ก็เช่นกัน  เงินของเขาที่หายไป ของแม่เจอต้นตอบ้าง แม้ไม่สมบูรณ์  แต่ใช้ได้ 

     แต่ของพ่อนี้ไม่มีวี่แววเลย  กอร์ปกับตนเองการสื่อภาษากับพ่อไม่ได้ความเลย  ในส่วนของพ่อพระเอกนั้นแม้แต่ห้องนอนห้องทำงานของพ่อพระเอก พ่อก็ไม่ยอมให้เข้าไป และพระเอกก็งดเว้นไม่เข้าไป เพื่อเป็นเกียรติและเอาใจ พรนะเอกไม่เคยทำตัวหน้าไว้หลังหลอกเหมือนคนอื่นในบ้านที่ชอบทำ คนแก่อย่างพ่อของพระเอกเองอีกด้วย   นิสัยอันนี้ของข้าพเจ้าสบอารมณ์พ่อก่อนตาย  

98 

       ข้าพเจ้าจึงสืบสาวราวเรื่องไปถึงต้นตอ  ที่คิดว่าน่าจะเป็นที่คดีอลวนและมีเงื่อนงำนี้   

      ถูกซ่อนเอาไว้กล่าวคือ   เงินที่พ่อเก็บไว้เมื่อ 40 ปี พ่อไม่กล้าเปิดเผยว่าอยู่ที่ไหน และหายไปอย่างไร นอกจากหักบัญชีธนาคาร 1,๐๐๐,๐๐๐ ซองติม กับเงินที่ซ่อนไว้ และเงินที่เก็บไว้ที่วังวทัญญู      ๔๐๐ กิโลเมตรทาง ใต้นั้น  สืบพบว่าทางใต้ลงไปที่ให้การนับถือลูกบุญธรรมคนหนึ่ง การให้ความนับถือลูกเพื่อนเป็นอย่างมากนั้น 

      ที่ส่อว่าจะเป็นเหตุรับมรดกแทนที่ ที่ทุกคนคาดกันว่าพระเอกไปเมืองนอก ไม่กลับบ้านอีกแล้ว  นั้นส่อมีพิรุธเริ่มทวีขึ้นโดยเฉพาะกรณีการให้ความช่วยเหลือ  สงสัยว่าเงินพ่อนั่นเองหรือว่า บริสุทธิ์ใจ   หรือเพื่อคาดว่ามีแผนสวมรอยเอามรดกแทนที่จากลูกในไส้ประเด็นใดประเด็นหนึ่ง  ที่พระเอกแกกำลังจะป้องกันไว้เพื่อมิให้มีปัญหา ความสงบในอนาคต  

      เงินของพ่อมีจุดซ่อนเร้นอยู่ตรงจุดนี้ประเด็นที่จะนำมาเสนอศาลในที่นี้ ยังมีรายละเอียดอีกมากมาย พระเอกเขียนต่อไปไม่ค่อยไหวเพราะมันเมื่อยมือและสงสารนิ้วกับอีกทั้งสุขภาพ 

99 

    มันอันตรายเพราะมีอิทธิพลมืดมืดมิดสนับสนุนอยู่ เหมือนกลางป่ารกและมืด แต่ว่าจำเป็น กล่าวคือมีข้อสงสัยว่า พ่อได้ให้เงินหน่วยอุซองติมว์บางอย่างไป แต่ตัวพ่อเองไม่รู้ว่ามันเป็น เช่นการแอบให้เงินแก๊งโจรการเมืองต่างด้าว 

    ที่มีอิทธิพลมืดเอาไว้เพื่อรักษาสิทธิและผลประโยชน์ทางการเมืองของคนต่างด้าวโพ้นทะเล อย่างเช่นเช่นโจรจังปะนะชุดภาคตายการกังทำกันแต่มิใช่แต่ว่าคล้ายกันนี้เป็นต้น ลักษณะนี้แต่มิใช่อย่างนี้  เราเพราะผลที่พิสูจน์ออกาได้คือ นานมาแล้วเมื่อ 45 ปี 

    ก่อนที่ที่พระเอกไปอยู่กับพ่อๆ ได้ส่งเงินไปให้พ่อแม่ของพ่อที่ชราภาพมากในต่างแดน ทางทิศเหนือของวังวทัญญูที่เรียกว่าเมืองจากกะราพักสตุเทศ แต่ปรากฏว่า เงินที่ฝากไปนั้นเป็นเงินฝากไปกับคนแปลกหน้าสมัยนั้น พ่อให้ติดต่อกับมาตุภูมิเพราะสมัยนั้นเป็นคอมมิวนิสต์ ์ 

    กฎหมายคาดโทษแรงมาก เมื่อเป็นเช่นนั้น การลักลอบส่งเงินให้ทวดของพระเอกจึงเกิดขึ้น การส่งเงินไปให้พ่อคนจางกะระตะโพ้นทะเลที่อพยพเข้ามาจึงนิยมทำกัน โดยประเทศที่สามแล้ว แล้วนำผ่านเข้าไปยังมาตุภูมิ   

     แต่ต่อมาทราบว่าเงินที่ฝากไว้ไปให้ 3000 ซองติมเอง 45 ปี นั้นพ่อคาดว่าถูกโกง แสดงว่าคนจากกังกะจีนชาวมาตะมะเล คนนี้นำเงิน  ที่รวบรวมเพื่อส่งให้มาตุภูมิในเมืองจากกังกะ เขาได้หลบหนีไปพร้อมกับเงินคนอื่นอีกหลายซองติม จากคนที่รักมาตุภูมิฝากเงิน ไปให้พ่อแม่ที่เมืองจากกางกะ 

     สมัยม่านเหล็กและมีไผ่แดง และม่านเหล็กที่มีความเป็นและความตายของคน  ที่ติดต่อกันเองนั้นเท่ากัน สรุปคือโดนโกงไปหรือว่าโดนนำเงินใช้เพื่อสนับสนุนกองโจร เงินที่ฝากคนนี้ที่เป็นตัวแทนได้หายไปแทบหมด สรุปถูกโกง และทางเมืองจากกะกะนะยอต่อมา ทางมาตุภูมิของพ่อตอบว่าไม่ได้ได้รับ 

      เงินก้อนนี้เมื่อสมัยตอนประเทศกางจีกะกันกันเปิดประเทศเสรีแล้ว สันนิษฐานว่า เงินจำนวนนี้ถูกส่งเข้าไปใช้ในการบริหารกองโจรการเมืองบางอย่างแน่นอน เพราะเป็นเงื่อนงำ เมื่อพ่อโดนหลอกและเงินหายจะแจ้งความก็ไม่ได้ เพราะมันผิดกฎหมายและเอาความผิดอะไรไม่ได้เลยเลย ทุกอย่างกลายเป็นเรื่องเงื่อนงำที่ลึกลับซับซ้อน โดยที่คนที่ส่งเงินไม่มีแผนการอะไรด้วย แต่ว่าคนรับฝากเงินเท่านั้นจะรู้ 

       แต่เราไม่สามารถตามหาตัวคนนี้พบ คนนี้ตายหายไปจากไปพร้อมกับเงิน ที่คนจิกากกันกันโพ้นทะเลฝากไปให้  อย่างไรก็ตามเงินจำนวนนี้แบบนี้ คงจะมีเงื่อนงำในมือของคนอื่นอีก ใน 40 ปี ต่อมา เพราะสังเกตเห็นว่า  พ่อมีพรรคพวกที่แข็งแรงรูปมิตรภาพปฐมภูมิมากมาย 

       และพ่อมีปรัชญาและอุดมการณ์แปลก ๆ อย่าไรก็ตามการก่อตัวเพื่อเป็นอาชญากรรมทางการเมือง นั้นพ่อไม่มีเจตนาทำ แต่เป็นการเมืองอย่างอ่อนชนิดอีกประเภทหนึ่ง เพราะฉะนั้นเงินของพ่อหลายล้านเมื่อรวมดอกเบี้ยจะต้องอยู่ในลักษณะนี้ 

        ถ้ามิฉะนั้นเงินหายไปไหน  ตำรวจลับกำลังติดตามเรื่องนี้อีกโสดหนึ่งด้วย แม้แต่บุตรบุญธรรมไม่จดทะเบียน ที่เพียงร่วมสุขอย่างเดียว ไม่ได้ร่วมทุกข์อย่างข้าพเจ้า จะเอาเงิน 1๐,๐๐๐ มา ทำสุสานจำลองจากกะกันให้ได้อย่างไร ถ้าไม่มีสัญญาว่าจะมอบมรดก 

       ที่ข้าพเจ้าคาดจะต้องครอบครอง ให้อย่างไรก็ตามข้าพเจ้าได้ติดต่อกับลูกบุญธรรมของพ่อนอกกฎหมายดังกล่าว  เขาตอบว่ายินดีและเมื่อถึงวันจัดการมรดก  ข้าพเจ้ายินดีรับใช้ให้ส่วนที่หายไป เพื่อหรือที่เขาดูแลพ่อ ส่วนเกินอื่นหากเกิดขึ้นจะค่อยว่าในรูปมูลนิธิ  ตอนที่ข้าพเจ้าห่างเหิน  เพราะการเรียนและอยู่ต่างแดนให้หมดทุกสะตังค์และข้าพเจ้าย้อนถามว่า 

      เงินพ่อ 40 ปี ที่ที่เก็บเอาไว้ไม่ทราบว่าเก็บไว้ที่ลูกบุญธรรมนี่หรือเปล่า  คำตอบคือไม่ หรือถ้ามีไม่พบหลักฐาน  กรณีสงสัยต้องขอสอบเชิงพฤติการณ์ด้วย  เอาละผลที่ตามมา  ข้าพเจ้าคิดว่าจะเรื่องนี้ถูกปกปิดอย่างแยบคายเพราะเงินหายไป  เอาไว้แต่ความลับแม้ลับนี้ไม่มีในโลก  เพราะฉะนั้นมันจะไม่ลับในอีกวันหนึ่ง  เราต้องสืบค้นกันต่อไป และที่สำคัญข้อสงสัยคือ เมื่อขอดูบัญชีการเงินพ่อ 40 ปี ให้หลังของพ่อ ธนาคารก็ไม่เห็นด้วย  พ่อปิดเงียบและตอบว่าไม่มี 

      และเคยลงทุนบ่นว่าขาดทุน ฉะนั้นแน่นอน ความคิดว่าเงินถูกนำไปทางที่ไม่ชอบบางอย่างต้องมีมิติถูกบ้าง  มิฉะนั้นพ่อต้องทำบัญชีเปิดเผยตนเองเอาไว้ เพราะพ่อถึงบัญชีทำบัญชีเก่ง  เคยเป็นเสมียนอยู่ในพื้นที่ที่โจรการะตางกะอยู่  คุกคามเมืองสมัยหนึ่งก่อน  

      สงครามสงบ 50 ปี ให้หลังก่อนที่ข้าพเจ้าเกิด ส่วนแม่นั้นตรวจพบว่า ไปปล่อยกู้จากเงินจากการขายนาให้เขากู้ร้องละ 60 ต่อปีเพื่อให้ลูกได้เรียน  ได้ถูกโกงบ้าง  หายบ้าง จำไม่ได้บ้างได้มี 3 ราย ที่จำได้ น้องสาว ยืมไป 10,000 ซองติม ลูกสาวเพื่อนกู้ไป 3๐๐,๐๐๐ ซองติม สัญญา แบบเสียมิได้คนสนิทแม่ปล่อยกู้ 1๐๐,๐๐๐ ซองติม 

     ส่วนใหญ่เป็นนิติกรรมอำพราง เงินเหล่านี้ แม่มีโครงการนำมาใช้ตามใจชอบ  จากการทำบุญบ้าง ให้ลูกบ้าง  ปกปิดมิให้พ่อรู้บ้าง เพราะแม่ได้ได้เคยเก็บเงินที่หามากับพ่อไว้  ได้เลยนับจากที่อยู่กินทำกินด้วยกัน  ที่เห็นมาพ่อเก็บหมด ถ้าเจ็บไข้รักษาพ่อจะเบิกให้  

    เว้นแต่เงินติดกระเป่าจากการขายผักพลูขายผักปลูกเองงานอดิเรก ผักเสี้ยนดอง  เอาไว้ให้ที่แม่เก็บไว้เองได้  อย่างไรก็ตามเงื่อนงำยังคงมีอีก ในหลายจุดหลายตอน  แต่ว่าส่วนเงินของแม่แม่ไม่เกี่ยวกับการเมือง  ส่วนเหมือนของพ่อนั้นมีการเมืองเข้ามาแทรกแซงแน่นอน 

       เพราะแม่มิใช่คนต่างด้าว  เกี่ยวกับเรื่องต่างประเทศ  คือพ่อเกี่ยวกับเรื่องต่างประเทศด้วย ฉะนั้นการชี้สองสถาน เพื่อนำทุกสิ่ง กลับมาสู่ภาวะปกติที่จะทำ คือนำเงินคืนมาจากต้นตอที่หายไปอย่างไม่พบสาเหตุ ที่ไม่ขัดกับความสงบและเรียบร้อยของสังคม  เรื่องนี้จึงต้องใช้เวลา ระหว่างที่แม่นอนรอความตายอยู่นี้  พ่อเตรียมซื้อโลงให้แม่ราคา 25,000 ซองติม ไว้และพ่อบอกว่าการบูรใส่ศพดิบให้พ่อ  

      กลิ่นเหม็นดีจะไม่เหม็นด้วยเคมีการะบูนนี้   ต้องใส่สามกิโลในศพ และ ให้ไว้ศพไม่เกิน 3 คืน มากที่ที่สุด ๖ คืน  เพราะ ศพคนตายนั้น  คนมาตุภูมิพ่อคือคนเมืองจากกะรังกะนั้นถือว่า  ประเพณีศพคนตายนั้นอยากลงดินโดยไวหลังตาย ไม่ชอบให้บำเพ็ญศพนาน ๆ เพื่อรอเก็บโพย  

      อย่างไรก็ตามเรื่องเรื่องศาลพ่อกับเรื่องการเมืองนี้ไม่มีประเทศใดยอมรับ ในเรื่องใต้ดินสุด ๆ จะรับได้ก็เพียงชะตากรรมนุษย์ที่เป็นหลักฐาน ข้าแต่ศาลที่เคารพ ประเด็นการอ้างโน้นอ้างนี้เป็นเพียงข้อมูลที่ติดพันมากับเรื่องนี้ ที่มิได้ยืนยันว่าจะจริงเสมอไป แต่ว่าการสูญหายไปอย่างไร้ร่องรอยในเงินของพ่อและของแม่นั้นเป็นความจริง “พระเอกยืนยัน”  

100 

     ข้าแต่ศาลที่เคารพ  ข้าพเจ้ารักเกียรติยิ่งกว่าวินัย และอยากเป็นคนดีอย่างที่เขาเป็น ๆกัน ข้ามิได้เป็นโรคจิตประสาทแต่อย่างใด เพื่อนำเรื่องการชี้สองสถานทั้งหมดมาพาดพิงถึงกิจกรรม ทั้งหมด เพราะตนเองเชื่อว่า  

      การถูกลิดรอนสิทธิเป็นการถูกละเมิดอธิปไตย เพราะความรู้เท่าไม่ถึงการณ์ของบิดามารดาและความ บริสุทธิ์ใจ และนิติปรัชญาที่มีอยู่ปัญญาสมองเป็นปฐมเหตุ ข้าแต่ศาลที่เคารพ ข้าพเจ้าไม่ได้ยกความทั้งหมดมาเสนอต่อศาล  

     เพื่อคาดการชนะความเป็นเหตุปฐมอ้างแต่อย่างใด แต่ว่าการนำสืบและการนำพาเรื่องชี้สองสถานคือเหตุจริง เพื่อให้พยานมีความสมบูรณ์ในทางศาล และขอความเป็นธรรมต่อศาลอย่างที่มนุษย์ปัจจุบันพึงกระทำ  เป็นเป้าหมายหลักของข้าพเจ้า 

ข้าพเจ้าไม่ได้เล่นลิ้นหรือสร้างปัญหาทางเทคนิค มาเพื่อเอาความให้ชนะให้ได้แต่อย่างใดไม่  

       หรือการใช้เทคนิคเอาเปรียบด้วยปัญญาทางกฎหมายเพื่อชนะสรรพสิ่งทั้งปวง นั่นคงไม่ใช่แน่นอน และถ้าความนี้เมื่อเช่นแห่งเป็นศาลเอเธนส์ข้าพเจ้าคงชนะไปแล้ว  เพราะที่นั่นประชากรมีน้อย แต่ปัจจุบันต้องใช้วิธีการอันแนบนัย 

       นี้เพราะประชากรเรามากขึ้นเป็นล้านเท่าเทียบโลกมนุษย์ประชากร  การนำความขึ้นสู้กันในทางศาลนี้  นอกจากทำให้ข้าพเจ้าเสียสมาธิในการเรียนแล้ว  ยังเสียทรัพยากรทางมันสมอง ทางเวลามากมายนัก  และอีกทางทรัพย์สินอีกมากมายหลายอยู่  

        แต่ข้าพเจ้าต้องกระทำการนี้ให้สำเร็จ เพื่อเกียรติและเชื่อเสียงของข้าพเจ้าและวงศ์ตระกูลสืบไป  ที่จะธำรงความเป็นมนุษย์สืบไป ข้าพเจ้าเชื่อว่าต้องชนะ แม้ตนเองจะตายไปก็จะมีทายาททางโจทก์  คือเจ้าหนี้ที่ข้าพเจ้ามีอยู่ทางใดทางหนึ่ง และอีกอย่างหนึ่ง มาสานต่อแทนแก้ต่างไปจนพบความขาว   

      ข้าพเจ้าขอสารภาพต่อศาลนี้ว่า ข้าพเจ้ารักบิดามารดาดุจพระปฏิมาและคำสอนรักพระไตร และไม่ได้คิดล่วงเกินท่าน  สิ่งที่กล่าวมาทั้งหมด  เพระกลัวพ่อแม่ข้าพเจ้ากระทำการใดละเมิดสิทธิ์ลูกโดยความรู้เท่าไม่ถึงการณ์ทอดทิ้งเอาไว้เป็นการบ้านเพื่อฝึกฝนความแข็งแรงของลูก  

     และแสสร้างร่างปัญหาเทียมให้เกิดขัดกับความสงบต่อสังคม ที่เป็น ๆ อยู่สืบต่อไปได้ และข้าพเจ้าจะปฎิญาณตนต่อศาลเพื่อมิให้เวลาน้อยนิดนั้นรังเกียจข้าพเจ้าในอันเสนอเรื่องนี้ขึ้น  และเพื่อปัญหาสังคมและคิดแก้ปัญหาสังคมที่มีครอบครัวที่เป็นปัจจัยพื้นฐานให้รอบคอบ  

     และคงไว้ซึ่งสถาบันสังคมอันศักดิ์สิทธิ์เป็นพื้นฐานเท่านั้น ข้าพเจ้าเชื่อความจริงเป็น สิ่งไม่ตาย  วาระนี้ข้าพเจ้าจะทบทวนความเข้าใจของข้าพเจ้า จากสาเหตุที่เกิดขึ้นในเรื่องนี้ว่า บิดาข้าพเจ้าเป็นคนต่างด้าว เข้ามาเมืองที่มารดามีภูมิลำเนาอยู่และ พ่ออ่าน เขียนฟังภาษาท้องถิ่นไม่เป็นเลย 

       ร่างพ่อขาวสะอาด ร่างพ่อเล็กเพรียว แต่เพราะอาศัยพ่อมีแรงงานดีจึงได้พบครอบครัวใหม่นี้ขึ้น จากเคยมีคู่รักเก่าแต่ไม่เป็นครัวหนีสงครามข้ามชาติมาเป็นประวัติ กล่าวคือพ่อมีระเบียบวินัยในการ ทำงาน  กล่าวคือพ่อข้าพเจ้าเข้ามารับจ้างถางสวนในไร่พ่อตา มีตะเคียนผีดิบดุชอบสิงอยู่  

      จนพบรักกับแม่ซึ่งเป็นลูกสาวคนโตของเจ้าของสวน และได้พ่อสื่อมีคนเชื่อถือได้เข้ามาให้สินสอดทองมั่นและแต่งงานกับแม่ ตามประเพณีจดทะเบียนสมรสเรียบร้อยทุกระบบทึกประการกฎหมายกำหนดลักษณะสมรส  

     และเปิดร้ายขายของชำในตลาดในท้องถิ่นดังกล่าว เมื่อมีลูกคือข้าพเจ้า แล้ว แต่หลังมีลูกชีวิตสมรสมีปัญหาไม่รู้ว่ามันเป็นอะไร  “ยายข้าพเจ้าเล่าให้ฟัง” แม่ไม่ชอบพ่อจึงลาไปบวชชีตอนนั้น ข้าพเจ้าอายุได้ 3 หรือยังไม่ทันอดนมดี  แล้ว แม่จึงไปอยู่ที่เมืองหลวงอารตุคุโณ  

     พ่อก็ร่อนไปทั่วเมืองเพื่อหาที่ทำกินใหม่อย่างไม่กลัวเกรงพายุจะพัดปลิว ในระหว่างแยกกันอยู่กับแม่นั้น ไม่ได้มีคู่ใหม่อีกเลยทั้งสองฝ่าย นัยว่าทั้งสองสาบานกันว่าจะไม่แต่งงานกับใครอีกในคืนสมรสแรกบนเตียงนอน เมื่อ 20 ต่อมาข้าพเจ้าได้ที่ดินแม่ไปทำการค้า  แต่ไม่สำเร็จ แม่จึงต้องสึกจากชีมาปลดหนี้สิน 

101 

       ที่ข้าพเจ้ากระทำในนามของแม่ เมื่อปลดหนี้ได้หมดอาศัยร้านขายก๋วยเตี๋ยวเส้นขาวตราผงชูรสปี๊ป  

        จากญี่ปุ่นกับกระดูกหมูทุบแช่ในหม้อน้ำต้มและธูป ๓ดอกปักหน้าร้านบางวันขายดีจนรถบรรทุกวิ่งมาชนเหมาร้านนายพลตำรวจใหญ่ชอบ สวญ.ชอบแวะดังลั่นส่งลูกชายรูปเข้าโรงเรียนปักเสื่อสีน้ำตาย หลายคนอาจบ่นว่าอ้ายเจกห่านี้ไม่เบา 

      ขายแบบยาว ๆ ปลดหนี้ทำกัน โดยพ่อกับแม่ก็กลับมาอยู่ที่มาตุภูมิของแม่เพื่อหาอากาศหายใจให้สบายท้องทั้งสองคนอย่างมนุษย์ ส่วนข้าพเจ้าไปเรียนต่อในต่างประเทศเขตอวกาศ และตัดสินใจบวช 

       จนกระทั่ง  แม่ล้มป่วยหนักไม่ทราบสาเหตุ  ความทุกอย่างจึงนำมาสู่ศาลเพื่อหาความเป็นธรรมที่พระเอกสืบค้นพบเงื่อนงำ ต่อไป เรื่องของข้าพเจ้า ระหว่างความรักลูกในไส้และเจตนาของพ่อที่เป็นปัญหา ส่วนแม่นั้นไม่พูดถึง  สำหรับข้าพเจ้าเองนั้นการศึกษารอบสองคือตั้งแต่ ป. 1 ถึงปริญญาตรีนั้น ไม่ไดใช้เงินทางบ้านเลย และยังเรียนต่อ ข้าพเจ้าเป็นลูกชายคนเดียว 

      ทรัพย์สมบัติของพ่อแม่ตกกับข้าพเจ้าทั้งหมดโดยกฎหมายและนอกกฎหมาย  ข้าพเจ้าเสนอว่าการเงิน 5 ปีข้างหน้าจะได้มีเงินสำรองใช้แต่พ่อไม่เชื่อ ความคิดของพ่อ ที่ไม่ยอมรับข้อนี้ผิด  ลูกไม่สามารถละเมิดเพราะเขาคือพ่อ  แม่เห็นด้วยว่าควรปลูกยางเสริมมะพร้าว แต่แม่ไม่สบายหนัก  

102 

      การดูแลของพ่อต่อแม่นั้นสายตาของลูกรู้สึกทารุณผู้ป่วยมาก ด้วยเหตุนี้กระมั่งแม่จึงจึง 

        หนีบวชชีหลังคลอดข้าพเจ้าแล้ว เมื่ออยู่กินสมัยหนึ่ง และข้าพเจ้าในวาระหนึ่งกับพ่อก็หนีบวชเณรสมัยหนึ่งเช่นกัน เมื่อตอนตาให้ทดลองไปอยู่กับพ่อระยะหนึ่ง ข้าพเจ้าไม่รู้จะทำอย่างไร ความวัวหายความควายเข้ามาแทรก ตัดสินใจว่าจะทำอย่างไรดีกับพ่อ เสนอให้แม่หย่าพ่อ  

      แต่แม่ไม่เห็นด้วย อย่างไรก็ตาม ถ้าเรื่องนี้ถึงศาล  เชื่อว่าพ่อต้องถูกนำขึ้นศาลชั้นต้นให้เนรเทศกลับบ้านเก่าเมืองเดิมถิ่นพ่อเกิดแน่นอนแน่นอน  แต่แม่ขอไว้  ข้าแต่ศาลที่เคารพเงื่อนงำที่ข้าพเจ้าไม่พอใจประจันกับข้าพเจ้าเรื่องสิทธิ์ในสิ่งที่มีในเรือนนี้ซึ่งใหญ่พอหอบมาให้ศาลพิจารณาดูได้  

      การที่ยายให้ข้าพเจ้ามาตัดสินชะตากรรมของน้องสาวคนหนึ่ง ร่วมญาติว่าควรปล่อยให้น้องสาวคนนี้ไปประสบชะตากรรมในกรุงมะลากี  

       เพราะเขามีญาติข้างพ่อมากมาย ยายทำถูกให้ข้าพเจ้าตัดสินใจให้เงื่อนงำ ที่ข้าพเจ้าไม่ได้ร่วมตัดสินในฐานะวิญญูชน คือการขายที่นาลึกนาตื้น การโอนมรดกตกทอดให้น้อง ๆ โดยไม่มีบันทึกเงื่อนไขบังคับหลังหรือบังคับก่อน เพราะว่าที่แปลงพิพาทนี้ให้โดยไม่มีเงื่อนไขบังคับหลังต่อไป  

       จะมีปัญหา เพราะขณะนั้น น้องเขยแม่ที่เป็นผัวของ น้องสาวแม่ นั้นลิดรอนสิทธิโดยชอบธรรมของอยู่การขายที่นาลึกให้เป็นค่ายายายที่ไม่สบาย ซึ่งไม่จริงเมื่อข่ายเสร็จกลายเป็นอื่น กับหลานอันนี้ผิด เพราะการรักษาสมุนไพรกระทวยมองตากูไม่จำเป็นต้องขายที่นา ก็ทำได้และเงินจำนวนเงินไม่มีบัญชีว่าขายไปเท่าไหร่ใช้อะไรบ้าง 

        รายการสองการขายที่นาตื้น เพราะแม่ถูกบังคับเนื่องจากพิพาทที่เขตแดนกลางน้ำจึงขายไปด้วยราคาถูก  ถ้ารออีก 5 ปีนาตัวนี้จะมีราคามาก การให้เงินไปสร้างเสาโบสถ์ 35,๐๐๐ ซองติม ในขณะที่ยังจนอยู่ 

        การให้เพื่อโบสถ์มีวันกำหนด เสร็จก็สมควรอยู่แต่โบสถ์ ไม่มีวันกำหนดเสร็จ การให้นี้ไม่ควร  โดยเฉพาะค่าเล่าเรียนลูกไม่มีใครเหลียวมอง ทั้ง ๆ ที่ลูกกำลังทำความดีสูงสุดแต่ตกภาระแก่คนนอก  เงินสดของพ่อที่บ้านเกิดแม่และเงินที่พ่อทำการค้า ช่วงหนึ่งห่างไกลบ้านเกิดแม่ไม่แสดงบัญชีให้ชัดเจนว่าอยู่ที่ไหนอย่างไร ทั้งๆที่พ่อทำบัญชีได้เป็น 

       สัญญาเป็นตัวตนอยู่ที่ไหน การทำลายพืชวัฒนธรรมและพืชมีคุณค่าเช่น ต้นจันเทศ ต้นชมพู่ต้น ส้มซ่า ต้นซำหรือมะซางก็เรียก ต้นชมพู่เขียว หมดใครกำหนด ปรัชญาแรกที่สนใจคือการขายของเก่ามากินนั่นผิด “ตาพ่อผู้บังเกิดเกล้าของข้าพเจ้าเคยสั่งข้าพเจ้าไว้” 

103 

       อันนี้ส่งเจตนามีพิรุธอันนี้ผิดแน่นอน ต้องเป็นฝีมือคน และมีเจตนา หรือกระทำโดยรู้เท่าไม่ถึงการณ์  

       หนังสือและทรัพย์สิน ทางปัญญาที่นำมาจากที่อื่น ถูกทำลายเกือบหมดสิ้นนี่ส่อพิรุธทำลายหลักฐาน  แสดงว่าข้อสงสัยของพระเอกมีมูล  หรือถามว่าเป็นเพราะปลวกมอด อันนี้เป็นข้อแก้ตัวตื้น ๆ ที่ต้องทบทวน เพื่อผู้เสียหายร่วมกุฎีที่ทางตระกูลไปสร้างไว้ให้ที่วัดถูกทำลายหมดสิ้น 

       วัดที่ตาเป็นผู้สร้างและย่าทวดเป็นผู้ให้อย่างประเจิด มีแมงมุม ๓ ตัวเดิมพบ แต่ตาคนหนึ่งของพระเอกกลับไร้ที่พึ่งพร้อมเจ้ากรรมนายเวรรุ่นหลังตาตายหมดที่พึ่ง เพราะการย้ายที่อยู่อาศัย มีคนผลักดันให้ตาต้องเป็นไปซึ่งมีพิรุธ โดนกลั่นแกล้ง 

       ทั้งที่ตาคนนี้เป็นคนดีเป็นพระอายุยืนถึง 1009 ปี เมื่อพ่อและแม่ทำการค้าขึ้น ในพื้นที่ไปทำปลดหนี้ แต่ทำไมจึงหันมาประกอบอาชีพชาวไร่ทั้ง ๆ ที่มีปัญหารอบด้านยังคุกรุ่น  และเมื่อรู้ว่ามีปัญหาน่าที่จะซื้อที่ดินแปลงใหม่ทำกินกันตาม  อุดมการณ์ของตน 

      แทนการมานั่งรบกันพลางทำกินกันพลางซึ่งพอตกมืดหักลบกลบหนี้สินหมดพอดี และขาดการส่งเสริมส่วนเกินโดยธรรมชาติ  อีกทั้งส่งผลสร้างปัญหากับเพื่อนบ้านต่างหาก  เรื่องนี้ก็มีเงื่อนงำ เป็นบันทึก 

104 

    ข้าแต่ศาลที่เคารพ  ข้าพเจ้าเคารพในนิติธรรม และนิติปรัชญาอย่างคลั่งไคล้แม้ชีวิต  

     ข้าพเจ้าจะอดอยาก  ก็จะยืนหยัดอย่างชายที่มีศักดิ์ศรีและเกียรติภูมิ มิใช่จะมีความรุนแรงในเชิง โครงสร้าง เพื่อใช้วิธีอหิงสกธรรมอย่างอุดมการณ์  

     เจ็ดข้อของท่านมหาตมคาธาราวะดาเอกบุรุษชั้นเยี่ยม ของภากาตนะเมกกะโรก็หาไม่ แต่ข้าพเจ้ายืนหยัด  เพื่อให้มวลมนุษย์ที่จะเกิดต่อไปได้รู้ว่า   ความเที่ยงธรรมเกิด ขึ้นแล้วในโลกมนุษย์ นับจากที่มนุษย์เริ่มชีวิตจากเก็บล่าหามากิน   

       จนกระทั่งมีกางเกงใส่และมีหนังสือเดินทางบินข้ามชาติได้อย่างไม่ผิดหวังในเสรีภาพส่วนตัว ในปลายทางที่เขาแสดงเจตจำนง จะไปจะหยุดเมื่อเงินมี  ข้าพเจ้ามิได้มุ่งประสงค์ให้กวนน้ำที่ใสอยู่ให้ขุ่น แต่ต้องการทำน้ำขุนให้ใสเป็นปฏิสัมพัทธ์  ข้าพเจ้าไม่ต้องการกระชากความเป็นอารยชนของความเป็นสังคมยูโทเปียกาซาหัดอันล้ำลึกที่สังคมมีชั้นอยู่อย่างที่ท่าน มะแมกะระแมมมักกะทาย  เขียนเอาไว้ออกมา 

        ข้าพเจ้าไม่ต้องการเปลี่ยนโครงสร้าง สังคมที่ดีอยู่แล้วแต่ประการใด และไม่ได้ต้องการเปลี่ยนโครงสร้างกฎหมายแพ่ง ฉะหกชุดบรรพชุดของเมืองเมาะตะแมหลงลำมะทา ที่เปิดโอกาสให้เข้าใจอย่างพิสดารและนิติปรัชญามันสามารถบรรเลงเพลงกฎหมายให้ฟังได้อย่างอธิปไยเสียทีเดียวได้โดยแต่ประการใดทั้งปวง  

      ด้วยใจบริสุทธิ์นี้ ข้าพเจ้าได้พบว่า สันติภาพที่แท้จริงเกิดขึ้นได้เพราะสังคมมีความยุติธรรม เมื่อขาดความยุติธรรมขึ้นเมื่อใด สงครามน้อย ๆ ก็เริ่ม เกิดขึ้นที่นั้นทันทีเพราะมนุษย์ชาติเริ่มเข้าใจแล้วว้าตนเองนั้นขึ้นอยู่กับตนเองเท่านั้น ที่มีมือมือปาก ทำกินอยู่หลับนอนด้วยความสามารถของตนเองเป็นที่ตั้งเป็นประการสำคัญ  

      ที่ควบคู่ไปกับ ธรรมชาติที่สถิตอยู่คู่เคียงใกล้กับปัญญาที่มนุษย์มีด้วยความบริสุทธิ์ใจ ต่อไปข้าพเจ้าจะร่ายรายละเอียดให้โลก รู้ว่า แม่พ่อและข้าพเจ้าคือใครเป็นเช่นไร และอย่างไร เพราะอะไร จึงเป็นดังที่ตัวหนังสือปรากฏ  

อุทธรณ์ขึ้นมาให้เห็น โดยคนเห็นหูคนมีไว้เพื่อได้ยิน สมองคนมีไว้เพื่อการยั้งคิด อาวุธมีไว้เมื่อจิตชอบสู้  ที่สรุปทุกอย่างมนุษย์บงการให้ทำเท่านั้น ทุกอย่างมนุษย์กำหนดได้ในตัวของมันเอง ก็ในเมื่อปรารภในหลักปฐม 

       บทที่เสนอความต่อศาลนี้ได้เกิดมีขึ้น เพราะมนุษย์เฉกเช่นข้าพเจ้าถูกกำหนดโดยความเป็นธรรมของความรัก และโดยการดลใจของความจริงและสัจธรรมและอมฤตภาพ ให้คนเมื่อถูกกระทำอย่างไม่เป็นธรรมให้ถูกธรรม์  

105 

       ต่อไป คนก็มีสิทธิ์ในฐานะคนเพื่อความเป็นธรรม  และสิ่งที่ผิดไปแล้วสามารถนำกลับมาล้างให้สะอาด เพื่อนำไปสู่การชดใช้ที่เป็นธรรมหรือเรียกว่า การชดใช้ค่าประติมากรรมชีวิต เรื่องญาหญ้านี้จึงเกิดขึ้นมาบนปฐพีเป็นปฐมนี้ขึ้น 

       พ่อข้าพเจ้าเป็นคนต่างด้าวในดินแดนมหัศจรรย์มีพุทธศาสนาเป็นศาสตร์ประจำจิตทุกคนทุกค่ำเช้า มีนิพพานเป็นแดนหวงแหนและทุกคนในศาสตร์นี้พยายามจะจู่โจมกันให้เข้าถึง บิดาข้าพเจ้าร่างกายขาวสะอาด ไม่มีโรคประจำตัว   นอกจากความหึงหวงเมียจัด 

       เรียนรู้ถึงมัธยมศึกษาตอนปลาย ลี้ภัยข้ามชาติมาสมัยมีการปฏิวัติวัฒนธรรมครั้งใหญ่จากผืนแผ่นดินใหญ่แดงสีเทานุส  จากเรือใบที่เรียกว่าเอี่ยมจุ้น เข้ามาถึงฝั่งที่พ่อจะตั้งรกราก ด้วยไม้คานอันเดียว ขอบคุณกฎหมายยูโนนทีโน ที่ให้ท้ายมนุษย์ปัญหาอย่างพ่อไว้ มิฉะนั้นพ่อข้าคงไม่ให้ชีวิตข้าอย่างที่คนเห็นแน่นอน   

       แต่พ่อก็ผิดหวังไม่ร่ำรวยหรือเหมือนใครอื่น เพราะกรรม์และวาสนาเป็นตัวชี้วัด เฉพาะให้พ่อเป็นคนอกสามศอกเชื้อชาติชายชาตรีเจ้า เมื่อหาและนับเอา พ่อรูปร่างเพรียวเล็ก ไม่ลงพุงไม่เป็นเบาหวาน บางครั้งกักขฬะเล็กน้อยแต่รักลูกรักเมีย จนนักจิตวิทยาอาจจะกล่าวว่าบกพร่องน้อยไปไป 

        พบว่าพ่อรีบปรึกษาแพทย์ทันทีเมื่ออะไรเกิดขึ้นกับร่างกาย โดยไม่กลัวเสียเงิน รู้จักส่งลูกเข้าโรงเรียนดีมีสกุล พ่อจึงเป็นอย่างที่เป็นในเรื่องนี้พ่อชอบตีลูกด้วยไม้หวายอย่างคนดีตีเทนนิส  พ่อสั่งซื้อหวายตีลูกเพื่อฝึกลูกให้เป็นคนเจ็บแล้วรู้จำจด   

        บางครั้งทารุณลูกเพราะความรักอย่างน่ากลัวนี้ เพราะสิทธิแห่งความเป็นพ่อ พ่อมีความเฉลาดเฉลียว คิดเลขเป็นทำบัญชีเก่งขยันอดทน อดออม ทำงานสัมมาอาชีพ  รักพ่อรักแม่รู้จักไปสร้างบ้านชั้นเยี่ยมให้พ่อแม่อยู่ส่งโพย เล่นแชร์ไม่เคยเบี้ยว พ่อไม่เคยลืมปิตุภูมิแต่ยังคงเป็นคนต่างด้าวเช่นเดิม เพราะเมืองตุระตาไม่ยอมโอนสัญชาติให้ เพราะพ่อพูดเขียนภาษาท้องถิ่นเกาเกาเชิงกัน  ที่อพยพมาไม่เป็น 

       แม้กาลเวลาเนิ่นนานมา ๕๐ ปีผ่านไป และก่อนนอนพ่อจะทำวัตสวดมนต์ตามปริบทของลัทธิเต๋าและขงจื้ออันสงบและดี  อย่างเคร่งครัดนับจากที่ได้รู้จักกับ ข้าพเจ้าในฐานะแห่งความเป็นลูกขึ้นมา 

     ส่วนแม่นั้น เป็นเด็กสาววัยพรหมจรรย์ แม้แม่จะโดนปล้ำ แต่บังเอิญองค์ชาติชายชั่วไม่สามารถล่วงล้ำได้ทัน พอดีเพราะบุญที่มีดงอของยายผงาดมาเจอเข้า พอดีที่บ่อน้ำที่บ้านวังโคตรภูเดิมนั้นลึกยิ่ง  

     เรื่องขึ้นศาลลงโทษคนผิดถึงขนาดคนที่เคยปล้ำแม่  แม่ของแม่ยกคดีขึ้นฟ้องต่อศาล ข้อยุติแม่นั้นต้องจำเลยแพ้ความติดคุกและเป็นคนวิกลจริตต่อมา แม่เรียนจบประถมบริบูรณ์ตามการศึกษาภาคบังคับจากกระทรวงธรรมการ  

       แต่งงานกับพ่อด้วยสินสอกดทองมั่นชั่งแล้วถูกต้องเป็นตำลึงทอง  พร้อมการสู่ขอตามประเพณีทุกประการ  และแม่ขยันทำงาน ทำมาหากิน เลี้ยงน้องที่คลานตามมาทุกคนด้วยมือและคำสั่ง ยึดมั่นคำพระอย่างคลั่งไคล้  ไม่คดในข้องอในกระดูก รักลูกรักพ่อรักแม่พยาบาลแม่จนตายคามือ  หลังแม่ของแม่ถูก งูเห่าดอกจันกัด 

       แม้แม่ของแม่ไม่ได้มอบมรดกให้สักชิ้นเดียวเป็นกำนัลสมบัติให้อย่างเป็นชิ้นเป็นอันอย่างที่เขาทำกัน  แต่กลับให้แม่กำหนดเอาเองซึ่งพวกน้องแม่ปลิดเอาหมดเมื่อเผลอ 

       ต่อมาจนแม่ถูกมรสุมชีวิตคุกคาม จนวันที่ข้าพเจ้าได้จารลงเป็นตัวอักษรนี้แม่ท่าน กำลังใกล้จะตาย  ภายในอ้อมอกพ่อและลูกด้วยโรคน้ำคั่งในสมองเป็นอัมพฤกษ์ แม่ท่านเก่งล้างถ้วย ชามสะอาด  จนเจ้านายเมืองสามมะเงชมนัก  แม้แม่เกิดมาไม่เคยเป็นคนใช้ใคร 

        แม่ล้างถ้วยชามสะอาดเสมอต้นเสมอปลาย จนเจ้านายไหนเหมืองเมืองเห็นนกก็ต้องรัก  แม่ไม่เคยหวังสิ่งตอบแทน บวชชีเพราะปัญหาชีวิตสมรส เชื่อเรื่องกฎแห่งกรรม์ แม่ไม่เคยตีลูกและด่าลูกเลยสักคำเดียวตั้งแต่เกิดมารู้ความลูก  ตั้งแต่รู้จักกับข้าพเจ้าในฐานะที่เป็นลูก   

106 

         แม่สวยมีเพื่อนเป็นครูประชาบาล เป็นเศรษฐินี แต่แม่นั้นไม่เคยรวย เหมือนเพื่อน แม้ 

       แม่รวยแล้วก็ถูกโกง ถูกกลั่นแกล้งนานาสารพัด พ่อและแม่ของแม่รักแม่มาก แต่พ่อและแม่ตายไปแล้ว สิ่งที่พ่อและแม่สร้างไว้เป็นที่ระลึกสำหรับลูกสาวคนคือเครื่องยารักษาตัวเป็นสมบัติ  แม่โตอย่างที่แม่เป็น  

        ตาสร้างให้ด้วยใจรักคือให้จากใจ คือสร้างกระท่อมแข็งแรงมุงสังกะสีตีปูนเสาเหล็ก คาดให้แม่พระเอกหลังหนึ่งเป็นหลักฐาน  แต่บัดนี้กระท่องหลังนั้นคือบ้านวังวทัญญู ที่ได้ถูกสร้างทับลงไป  เพราะความรู้เท่าไม่ถึงการณ์ของญาติรุ่นหลังทั้งหมดถูกทำลาย 

        แม่ทำอาหารเก่ง มีน้ำพริกปลาแห้ง ลูกจำได้แม่ทำ ลูกผักเสี้ยนดองทั้งขายและกินเอง แม่เป็นคนวัยแบบเศรษฐกิจพอเพียงเป็นเอกลักษณ์ คือแม่รู้จัก รับผิดชอบ แม่เคยซื้อสร้อยคอและแหวนนามสกุลให้ด้วยราคาเงินสด  และทำกะจี้ภาพแม่นั้นให้ลูกได้แขวนคอ 

       ก่อนลูกเดินทางไปนอกให้ลูกเมื่อถึงวัยรักษามันได้  ข้าพเจ้ามีวิบากกรรม์ในสายตาของทุกคนอาจทำให้แม่ผิดหวัง แต่วาสนาคือ พรหมลิขิตที่โลกยอมรับ  แม่ก็ทำใจต่อไปด้วยปริบทนี้ตามแฟชั่นแนวพุทธ 

     ถ้าใครเป็นแม่ข้าพเจ้าในฉากนี้คงผูกคอตายไปนานแล้ว ภาพถ่ายซึ่งแม่ชอบถ่ายนักเมื่อมีโอกาสภายถ่ายของแม่บนหิ้งตอนสาวสวยมาก แม้เป็นภาพขาวดำ  

     ข้าพเจ้าไปถ่าย ขยายให้แม่แม่เคยใช้ไม้คานหาบของออกขายในพื้นที่วันละหลายกิโล “ม่าบอก” แม่เดินไปกลับ แม่เกิดในช่วง สร้างตัวของตระกูล ช่วงกษัตราธิราชเทวสิทธิ์และสงครามหาปลัยยุค 

       หลังจากที่ตาผู้พ่อของแม่แพ้ความที่ดินและพบรักกับยายซึ่งมีอาชีพเลี้ยงช้างสร้างตัวกันมา “ตาบอก” จนมะพร้าวแม่ปลูกทุกต้นในสวนตา 100 ไร่ ที่เหลือจากการทำกิน    

        หลังการจับจองที่มากกว่านั้น  เพราะนิสัยตาชอบจับจองแล้วใช้มือถาง ตีนถีบย่ำไปเป็นวัตร  แต่บัดนี้เหลือสุทธิขอแม่ต่อลูกหลานไม่เกินคนละ 20 ไร่ เศษ มีเป็นและเป็นอย่างที่เห็นและที่มันเป็นอย่างปรัชญาปรากฏชัด 

     แม่รักษาศีลและเชื่อฟังพ่อแม่ตลอดเวลารักน้องญาติทุกคน ยอมทุกอย่าง เห็นลูกใครก็รัก เพราะลูกตนไม่มีลูกสักที ยอมรับว่าแม่พระเอกอยากได้หลาน แต่แม่ก็ไม่ว่าอะไร เมื่อลูกยังไม่ปลงใจอยากแต่งงานกับใครสักคน  เพราะลูกปรารภว่า ไม่อยากให้ชีวิตซ้ำรอยเหมือนแม่เพราะว่า......”ลูกพูด” 

     ความรักแบบคลุมถุงชนนั้นไม่ดีเท่าไหร่นักอย่างที่แม่เป็น “ลูกเสนอแนะ” หรือจะเกิดมีขึ้นเพราะกรรม์  แต่ลูกก็ยังไม่ตัดสินใจรักใครจนต้องแต่งงานให้ได้ แม้ลูกวัยเข้าไป 60 ปี แล้วก็ตาม ลูกคือข้าพเจ้าคนเดียวเท่านั้นโดยสันดานโดยในไส้  ร่วมสุขร่วมทุกข์กับแม่และพ่อ แม้จากการเป็นเวลาถึง 40 ปี 

       ลูกเป็นผู้ชายรูปหล่อ เอวบางสันทัด จนมีแฟน เป็นขุนนาง แต่มีอุปสรรค และได้เรียนหนังสือต่างประเทศพูดได้หลายภาษา แต่ใช้งานไม่ได้ดีเท่าไหร่ กลายมาเป็นศิลปินนักเขียนพอรักษาหน้าได้  รู้จักร้องไห้เมื่อปวด  รู้จักหากินเมื่อหิว 

ไม่ละเมิดศีลห้า เรียนหนังสือปานกลางชอบสวยชอบงาม แข็งแรงขยันมีอุดมการณ์ซนพอประทัง ไม่มีหัวการเมือง  รักสันติภาพอย่างนกโผบิน ชอบความเป็นธรรม   

     ชีวิตตกระกำลำบาก  ระหกระเหินไปทั่วโลกมโนจักรวาล  จนวีรกรรมนี้เกิดขึ้นบ่อย  ถ้าฟังพระเอกเล่าจนได้  

       ข้าแต่ศาลที่เคารพ เมื่อนั่งรอรถไฟที่สถานี คือว่าจะเอาใบวัลย์ยอไปให้แม่ต้มกินต่างยา และต่างอาหาร เพราะพ่อสั่งมาว่า ใบยอที่ข้าพเจ้าซื้อไปให้เสียดิบดี ทั้งต้นทั้งกระถางดินแดงเผา 

        และจานรองดินแดง และดินดำ และต้นยอเตรียมขึ้นแล้วไม่ทันต้มยาแม่ แต่ละมื้อครั้ง  ทุกอย่างล้วนซื้อมาเพื่อให้มันผลิใบเด็ดกินได้เลย  

        หิ้วหอบมาจากหนทาง 400 กิโลเมตร หอบขึ้นรถแอร์มาให้พ่อต้มยากินต่างน้ำให้ไข้แม่หายนั้นด้วย  เป็นใบยอด้วยที่กินกับห่อหมกนึ่งด้วย ดีทุกประการแล  

107 

       ห่อหมกที่นึ่งสุกแล้วแม่ชอบใบยอห่อหมกหญ้านางห่อหมก ผักหวานห่อหมอ ใบมันปู่ห่อหมอ  

       พ่อชอบใบกระท่อมห่อหมกที่แก้เบาหวานได้ ส่วนเนื้อกระต่ายป่าในห่อหมกแม่ไม่ชอบเพราะปีเกิดแก  กระท่อมหมาก ทั้งพ่อและแม่ชอบข้าวและน้ำปกติในการมีชีวิตรอดมาจากเกิดจนตาย) 

       เผลอกกินไปอร่อยดี แต่พอรู้เข้าว่านั่นเนื้อกระต่ายก็ไม่อร่อยทันที เพราะกระต่ายเป็นปีนักษัตรเกิดแม่ มันไม่ใช่ใบยอตัวนี้“พ่อบอก” แต่ว่าเป็นใบยออีกตัวหนึ่ง 

       เพราะพ่อพูดกระทวยมองตากูไม่เป็น นี่คือปัญหาอันเป็นธรรมชาติของพ่อ ข้าพเจ้ารู้หน้าที่ของลูกคือโกรธพ่อไม่ได้แอบโกรธได้นี่ถ้าเป็นคนอื่นก็คงเตะกระถางและทุบต้นยอนี้ทิ้งพร้อมความแค้นแน่นอน  

       เพราะปล้ำแทบตายกว่า จะหาสิ่งนี้มาได้จากกรุง สำหรับข้าพเจ้านั้นผู้เป็นลูกนึกอยู่ในใจว่าเมื่อไหร่นะรถไฟจะออกสักทีอึด ใจรอพอสมควร รถไฟก็ออกจากสถานีอีก ๘ ชั่วโมง โน่นนะ รถไฟจึงจะไปถึงชานชาลาสถานีบ้าน แม่แน่นอน การนั่งบนรถไฟที่มิใช่เที่ยวที่เราเคยไปหรือไปกับคนรักนั้น  

     หรือที่เรามีโปรแกรมว่าจะ ไปด้วยความตั้งใจและฝันมาก่อน นั่นมันทรมานแค่ไหน เขาให้ข้าพเจ้าตีตั๋วรถไฟชั้น 3 แล้ว ไป เปลี่ยนเป็นโบกี้ชั้นสองบนรถ โดยไม่ต้องถูกปรับ ตัวนี้ทำให้ข้าพเจ้าสบายใจขึ้นมานิดนึง 

      เพราะว่า ข้าพเจ้าเจ็บหลังหลังจากการยกทรายอย่างหนัก เพื่อปั้นพระในงานปาฏิมากรกรรมอาสา เมื่อ 30 วันที่แล้วช่วงไปเยี่ยมแม่หลังของข้าพเจ้าไม่หายปวด และเป็นผลให้ข้าพเจ้านั่งหรือยืนตัวตรงไม่ค่อย ถนัด การปรับเก้าอี้ชั้นสองนอนได้บนรถไฟชั้นสอง 

      ข้าพเจ้าชอบชั้นดีที่สุด เพราะอยากนั่งก่อนตายไปอวดเทวดาในสวรรค์ ว่าตอนเป็นมนุษย์เคยเป็นเทพเจ้ากระดิ่งทองมาขบวนรถธรรมดา ทำให้ข้าพเจ้าพอใจมาก แม้ว่าจะเปลืองเงินก็ยอม เพราะข้าพเจ้ามีปรัชญาว่า 

        วันนี้คือวันสุดท้ายที่จะสิ้นโลกนี้ไป แต่ความดีนั้นยังคงมั่นคงในจิตใจข้าพเจ้าไม่ใช่คนลัทธินิฮีลิส รถไฟผ่านสถานีหลายสถานีมีทั้ง ป้าย สถานีหรือรถนอนเอก โท ตรี สถานีป้าย ที่จอดบังคับตรึง การนั่งรถไฟครั้งนี้มันจอดทุกสถานีคนระดับมหาบัณฑิตจากมลถิลานคร 

       ต้องนั่งรถไฟมีระดับจึงจะเหมาะ เพราะสมองจะได้ทำงาน แต่อนิจจา พอดีมีรถไฟ คันนี้คันเดียวที่สามารถพาไปถึงตามขั้นตอนที่เราพล็อตเอาไว้มันจึงจำเป็นต้องใช้รถไฟคันนี้ 

      เพราะมันลงตัวทั้งเวลาไปและเวลากลับ แน่นอนข้าพเจ้าไม่ได้สร้างเรื่องพล็อตเรื่องขึ้นมาเป็นนิยาย เพราะ ข้าพเจ้ามิใช่นักนวนิยาย และนิยายไม่ค่อยจะถูกกันกับ ข้าพเจ้า ๆ ชอบความจริงและธรรมชาติเป็น สันดาน 

       ใครว่ามันขัดกันแต่ก็เรื่องของเขา และกรรมวิธีก่อนถึงบ้านแม่ในกรรมวิธีก่อนถึงบ้านแม่นั้น ก็เพราะไม่อยากทำให้พ่อเสียใจโกรธเรา ตรงนี้ขอโน้ตเอาเสียหน่อยน้อยหนึ่งคือ พ่อนอนคนละ ห้องกับแม่คนละบ้าน บ้านแต่ติดกัน  

      พ่อก็มานอนกับแม่ด้วยกัน ในยามที่เป็นไข้นี้แต่ปกรติเวลาที่พ่อกับแม่ไม่มีอาการไข้หรือผิดปกติเขาจะนอนกันคนละห้อง ตามที่ศาลรู้ว่า แม่นั้น และพ่อข้าพเจ้า นั้น สำหรับพ่อ ขี้หึง ไม่เว้นแม่แต่ลูก  

พ่อไม่เชื่อใครทั้งสิ้น นิสัยพ่อเหมือนมหาราชทีเดียว นอกจากตัวเอง และคนแปลวกหน้า นี่คือตัวปัญหาตัวหนึ่ง ข้าพเจ้าดูรถไฟวิ่งแข่งกับกาลเวลาอย่างสุขใจ 

       เวลาที่รอคอย เห็นทิวทัศน์ข้างนอกหน้าต่างรถไฟงอกงามตามวิสัยของมัน ทุ่ง นาฟ้า กว้าง นกที่สงวนพันธุ์เป็นนกมีกระดูกส่วนมากแต่สวยงาม ดูแล้วทุกอย่างออกไปทางหน้าต่าง มีที่ว่างอีกมาก ข้าพเจ้าหันหน้าไปทางทิศตะวันออก เวลานั้น ๘ โมงเช้าแล้ว 

       ไม่เหมือนนั่งไฟในตะวันตก เห็นที่ว่างยากมาก เห็นทุ่งนาที่จัดสรรไว้เหมือนภาพวาด แต่ที่บ้านเมืองแม่นี้ยังไม่เห็นภาพเหล่านี้ได้เหมือนในตะวันตกเลย แต่ตนเองภูมิใจในบรรยากาศแบบนี้แต่ทุ่งนาและทุกสิ่งมีสิ่งสิ่งลึก ๆ  

108 

     แอบแฝงมีความจริงอยู่ในตัวของมันเอง  สิ่งที่ผลุดขึ้นมาที่มีอยู่ในใจข้าพเจ้านั้นคือ  

     อยากให้แม่ได้เห็นลูกชายเป็นดอกเตอร์คือดุษฎีบัณฑิตแห่งมักกะทวยมันนคร  ก่อนที่แม่จะตาย เพราะปริญญาเถื่อนดอกเตอร์จากนอกนนั้น เขาไม่รับรอง   

      ที่บ้านแม่เขาเทียบให้แค่วิชาชีพเท่านั้น  หรือถ้าแม่ตายก่อน ก็อยากให้วิญญาณของแม่มาเห็น แม่ได้แอบมาดูใบปริญญาบัตรดอกเตอร์  ของลูกที่ตั้งเจตนารมณ์เอาไว้และแม่ก็ชอบสนับสนุน ข้าพเจ้าไม่ทราบว่าวันตายเมื่อไหร่จะมาถึง 

       ข้าแต่ศาลที่เคารพ วันหนึ่งข้าพเจ้าเคยถาม แม่ว่าอยากทำโทษพ่อ ถอนสมรสแยกกับพ่อไหม แม่บอกว่าไม่ต้อง 

        เพราะถ้าอยากหย่ากับพ่อลูกจะทำเรื่องให้เรื่องนี้  พูดต่อหน้าพ่อ พอมาอีวันหนึ่งได้ถามว่า แบบลองใจแม่ดูกล่าวคือมีข้อน่าสังเกต  อย่างหนึ่งช่วงแม่เป็นไข้นี้พ่อชอบใช้เวลาว่างขับมอร์เตอร์ไซด์คู่ชีพไปเมืองอื่น ระยะทาง 30 กิโลเมตร  

       นัยว่าไปเอาหนังสือพิมพ์จีน  มาอ่านยืมจากโรงเจ ช่วงแม่หลับนอน  สำหรับพ่อขณะที่อยู่ว่างจากแม่กับข้าพเจ้าในอดีต พ่อชอบ กินเชียงชุน ก่อนอาหารเย็น และเที่ยวโสเภณีบ้าง  แต่ไม่ยอมแต่งงานกับใคร เว้นแม่เพียงคนเดียว  

      และ พ่อเคยสารภาพว่า พ่อมีแฟนหลายคน  ก่อนอพยพมาและพบแม่วันหนึ่ง พ่อต้องมีอุบัติเหตุถึงแก่ชีวิต บนเส้นทางสายนั้นแน่นอน  และข้าพเจ้าลองใจแม่ดูโดยบอกแม่ว่า  พ่อจะต้องตายก่อนแม่แน่นอน เพราะหมอดูบอกว่าอย่างนั้น   ข้าพเจ้าแต่งเรื่องนี้ขึ้นลองใจแม่  

      อยากจะรู้ว่าความในใจแม่เป็นเช่นไร  แม่อมยิ้มนิดหน่อย  แต่ก็ไม่พูดอะไร แสดงว่าแม่เหนื่อยกับพ่อมาก  แต่ก็เพราะกรรม ทำใจต่อไป  ในขั้นนี้แม่ข้าพเจ้าและพ่อข้าพเจ้าเป็นพระอรหันต์ระดับหนึ่ง 

      จากที่เรียนรู้มา  ข้าพเจ้าเกิดมาพบพระอรหันต์มากมาย โดยเฉพาะในตะวันตก  ข้าพเจ้าคิดว่า  แม่ของข้าพเจ้ากำลังคิดเช่นนี้  เอาไว้ชาติต่อต่อไปเอาใหม่ ชาตินี้มันสายเสียแล้วเพราะฟันน้ำนมและฟันแท้งอกได้ครั้งเดียวในชีวิตคน  การตัดสินใจแต่งงาน  ครั้งหนึ่งก็คือชีวิตหนึ่ง 

        ที่เป็นการประทับตราลงไปในชีวิต เหมือนฟันน้ำนมของคนที่งอกได้เพียงครั้งเดียวในชีวิตคน  นั่นคือเอกลักษณ์ของการแต่งงานของหญิงและชาย ในความเข้าใจของข้าพเจ้า ตรงนี้ก่อนที่รถไฟจะไปถึง บ้าแม่ซึ่งอยู่อีก 399 กิโลเมตร  ข้าพเจ้าต้องอดตาหลับขับตานอน หลับ ๆ ตื่น ๆ  

      พัดลมมีบนรถแต่ไม่เย็นกว่าอากาศมีที่หน้าต่าง  แต่ก็ไร้ประโยชน์สมองคิดนั้นรู้สึกว่าสมองเป็นเพื่อนที่แสนดี  ในขณะนี้และ ข้าพเจ้าเมื่อมองไม่เห็นอื่น  ที่ข้าพเจ้าไม่เคยเห็น จึงกลับมามองตนเอง และข้าพเจ้าเห็นนกกระจาบทำรังไว้ใต้ต้น มะขามเทศ เป็นหย่อม ๆ      

      ทำให้ข้าพเจ้าคิดว่า ก็เหมือนนกกระจาบมันทำรัง ใบหญ้าคืออิฐกิ่งไม้คือเสาสำหรับมัน  นกเห็นความสำคัญในสถานที่ทำรัง  ที่ไม่มีศัตรูและงูไม้เลื้อยมากินลูกของ  

มันก่อนลูกมันเติบโต  มองเห็นชาวนากำลังไถนา มองเห็นหุ่นไล่กา    

       ที่คนเอาล่อตานกไว้หุ่นไล่กาทำ ให้ข้าพเจ้าคิดได้ว่า  นกนี่แสนโง่เพียงหุ่นไล่กาเท่านี้นกกลัวไม่กล้าไปขโมยเมล็ดข้าวของชาวนากิน ถ้าเช่นนั้นมนุษย์ก็ไม่น่าที่จะทรมานสัตว์ 

       เพราะสัตว์ยังคุยรู้เรื่อง  ใช่ที่เราเรียนมา มีร้อนย่อมมีเย็นแก้มีหนาวย่อมมีร้อนแก้ที่ไหนมีพิษ  ที่นั้นย่อมมีสิ่งที่แก้พิษได้ในโลกนี้  น่าจะสงบ เหมือนดังมีคนสร้าง  ลงตัวแต่ไฉนหนอเราจึงเป็นเช่นนี้  ข้าพเจ้าตบท้ายคำตอบนี้ด้วยกรรม 

        คำตอบทุกอย่างแก้ปัญหา  การเป็นคนไข้จิตวิทยาของหมอ  และที่เปลืองเงินสาธารณสุขของรัฐปัจจุบัน ข้าพเจ้าพบว่า นับจาก แผนพัฒนาในประเทศซึ่งมาจากต่างประเทศหลังสงครามโลกครั้งที่สอง 

109 

ข้าพเจ้าพบว่าที่ดินแม่ถูก เฉือนไปทำทางและรัศมีทางอย่างไม่มีทางเลือกหลายไร่เลยทีเดียว เพื่อ 

แลกกับความเจริญ แม่เซ็นให้และยินยอมโดยดุษฎีภาพ โรงเรียน อีกวัดอีกเอาไปเยอะ ข้าพเจ้าคิดว่า ถ้าแผนพัฒนาไม่มีทางเหล่านี้ก็คงเป็นทางเหล่านี้เหมือนเดิม คือทางเดินเกวียนสีดินต่างรสชาเย็นเท่านั้นเอง ข้าพเจ้าก็คงเลี้ยง ควาย มีเมียเหมือนเงาะป่า และอยู่ตาย เหมือนอึ่งในกะลา  

ไม่มีโอกาสได้เห็นโลกกว้าง อย่าที่โลก เป็น และคงเห็นโลกแบน อย่างที่เขาเห็นว่ากลม ใช่หลังสงครามโลกครั้งที่2 ผ่านไป ญี่ปุ่นและ เยอรมันแพ้สงคราม ตามมาด้วยแผนพัฒนาหลังสงคราม ประเทศที่แม่เกิดก็ถูกพัฒนาตาม จากรถไฟใช้ฟืนที่ข้าพเจ้าเกิดทัน พบกับสิ่งใหม่คือรถไปที่วิ่งเร็วเหนือเสียงประมาณนั้นขึ้นตาม มา แต่สิ่งที่ไม่พัฒนาเลยคือ ความคิดความอ่านของคน ความคิดความอ่านของคนนั้น คงที่ไม่มีใครเกิดสองหนได้แม้ชาติหน้ามีจริงแต่เราเห็นเพียงครั้งเดียว ชีวิตเรื่องการเกิดอีกและเกิดอีก หรือตายหายลับไปกับ พระนิพพานนั้นนั้นดูเหมือนยังคงเป็นปรัชญา  

แม้มีอยู่เหมือนแสงอุณาโลมปรัศนวิภาควิโลมอะไรอย่าง นั้น ข้าพเจ้าคิดว่า ทุกอย่างก็มีอย่างเสียอย่างทั้งสิ้น ชีวิตข้าพเจ้าเติบโตมาด้วยแผนพัฒนาทุกฉบับที่โลกมีข้าพเจ้า ๆ เคยเขียนหนังสือทำการบ้านให้ครูด้วยกระดานชนวน ไปโรงเรียนด้วยกระเป่าเสื่อ ปอกระจูดหิ้วสะพายได้มาเป็นกระเป่าเจมส์บอนด์สด ไม่เคยจับปากกา จนแผนพัฒนาเข้ามา เริ่มเขียน ปากกาด้วยหมึกซึม และยาลบน้ำหมึก กลิ่น น้ำอสุจิคน จน ไม่มีการใช้น้ำหมึกกลิ่นน้ำอสุจิคน หัน มาใช้น้ำหมึกแห้งแทน และยาลบหมึกกลิ่นทินเนอร์ตามแทนที่ข้าพเจ้าพบว่า เพราะแผนพัฒนา ข้าพเจ้าจึงได้มีโอกาสเห็นโลก การเพิ่มประชากร และการลดประชากร ยังเป็นเป้าหมายหลักที่โลก แก้ไม่ตก เนื่องจากว่าประชากรเพิ่มขึ้นแบบเรขาคณิต และอาหารเพิ่มขึ้นอย่าเลขคณิตตามแบบ ความคิดของมัลทัส นักเศรษฐศาสตร์ชาวอังกฤษ   

และเมื่อเป็นไปตามมัลทัสพูด สงครามโลกครั้งที่สาม คงต้องตามมาแน่นอน ไม้รู้ว่าวันไหนข้าแต่ศาลที่เคารพ  ข้าพเจ้าไม่ชอบสงคราม และก็ไม่อยาก เห็นสงคราม เพราะฉะนั้นข้าพเจ้าจึงโองการ  และอ้อนวอนให้โลกอย่ามีสงคราม ด้วยมนต์พิศวาสใน ความรักแม่และการกตัญญูต่อพ่อแม่นี้ด้วย เถิด ข้าพเจ้าพยายามคิดว่า กว่าจะได้เป็นองค์ชายเสื่อ กระจูดจากเชื้อ ดีเอ็น เอ ลิงค์ขอพ่อนั้น  ข้าพเจ้าก็คงจะตายเสียก่อน แม้แดนสุขาวดีมีอยู่จริง แฟน ของข้าพเจ้ารออยู่ที่นั่น นี่คือความในใจของข้าพเจ้า ตรงนี้ข้าพเจ้าขอวงเล็บไว้ข้าแต่ศาลที่เคารพ เป็นเรื่องความฝันขอประทานอภัยที่สำนวนบางตอน  แทรกมาด้วยอารมณ์อื่นที่ไม่ใช่อารมณ์เพื่อ ประโยชน์ต่อศาลนี้ศาลสั่ง ไม่ให้นำคำฟ้อง  และสำนวนที่พาดพิงถึงสิ่งเหล่านี้และให้อธิบายสำนวนเพื่อ การนำไปสู่การชี้สองสถานนี้ในศาลนี้  อย่างเคร่งครัด คือ เช่นการกล่าวว่า  

110 

       เห็นนกตัวมีเนื้อหุ้มกระดูกก็ปล่อยรอดออกมาด้วยเมตตาธรรม เพราะมันไม่มีเนื้อจะกินได้เลยไม่ฆ่า เป็นต้น เรื่องพระอรหันต์ ต้องอธิบายให้ชัดเจนว่ามีความสัมพันธ์  กับเนื้อหาในสำนวนประกอบคำชี้สองสถานนี้อย่างไร ขอจบการนำเสนอสำนวนนี้เพียงเท่านี้ 

      ในส่วนนี้โปรดติดตามตอนสามในภาคเรื่อง อันตรายรักราก หญ้า 48. นิยายรักอมตะรากญ้าตอนที่ ๔๗ สงวนลิขสิทธิ์ในรายละเอียด   

      ข้าแต่ศาลที่เคารพ 

       สำนวน ฟ้องคงร่างต่อไปดังต่อไปนี้ฟ้ายังไม่สีแดง ตะวันขาวสะอาดผ่องอำไพ อรุณเบิกฟ้านกกาบินแล่นสู่เสรีภาพ เพราะไม่มีอัตตา นมัสการอารัมภบทตอนต่อไป   แห่งนิยายรักอมตะรากหญ้าตอนที่ ๔๙  

     ข้าแต่ศาล  แม่ข้าพเจ้าเลี้ยงดูยายจนตายในอ้อมกอด   

น้องสาวคนเล็กของแม่และพรรคพวกกลับคิด โกยทรัพย์สินที่ติดตัวอยู่ของยายก่อนมรดกคาเตียงของยาย  จะผ่านมาสู่มือแม่พระเอกโดยสภาพ  

      ที่นาแปลงนั้นที่พระเอกเคยเหยียบย่ำ นับจากวันที่ ณ วันที่ทุ่งรวงทองยังเป็นป่าดิบ  ขณะที่ปูนายังไม่รู้จักยาเบื่อปู ใช่ที่นาแปลงนั้นมันถูกถามซื้อและขายไป  เพื่อเอาเงินมาเป็นค่ายายายและทำบุญ แต่ปรากฏว่า ในบัญชี เงินที่ขายนาลึกได้ 40,000 ซองติม ไม่มีบัญชีว่าใช้อะไรที่เป็นประโยชน์กับตัวยายเลย เงินนี้หายไปไหนสงสัย โจทก์ขอดูหลักฐาน  ความจริงเรื่องนี้มีพิรุธว่า    

       ถ้าที่นาแปลงนี้ไม่ถูกกระตุ้นขายไป ในระหว่างที่ยายหมดสภาพบบุคคล เพราะกลุ่มอันพาลชนคาดว่า พระเอกจะได้ที่นาแปลงนี้อันเป็นส่วนเกิน ตกทอดมาจากความดีของแม่จากมรดกเก่าของยาย  

      ยายไข้ตายเพราะพิษงูเห่าดอกจันกัด ที่เชื่อว่าวิญญาณของตาที่ตายไปก่อนน่านั้นแล้ว  แปลงตัวเป็นงูมาทำโทษยาย  ยายกำลังใกล้จะตาย  คนที่ดูแลยายมีแต่แม่มีมีก็แต่แม่ของพระเอก  ลูกนอกนั้นของยายผลาญเงินแม่  ทั้งผัวแม่ก็ขี้โกง และต้องเลี้ยงดูผัวอย่างเป็นทาสีภรรยา  

      งานปลูกผักขายของแม่   เงินลำไพ่และอีกลูกชายทำการค้าขาดทุนยับเยิน   

     และเพราะพายุคนและพายุธรรมชาติถาโถมกระหน่ำยอดผักงามของแม่  ที่พิการขวัญหนักสุดใจอยู่แล้ว 

     แน่นอนยายตายลงที่นาแปลงนี้ 10 ไร่ต้องตกเป็นของแม่โดยสภาพ   แต่ก็ถูกขายไปอย่างลับๆ หลังยายตาย และแม่พระเอกป่วยหนักตาม ในโอกาสต่อต่อมา   

       ตอนนี้พี่น้องมองหน้า กันไม่ติด และมีเงื่อนงำมีพิรุธ ทนายเท่านั้นช่วยกันแก้ต่างให้เคลียร์คัดก่อนที่ตะวันจะตกดินได้อย่าง ถูกจุดและตรงทิศทาง 

      สันนิษฐานว่า มีคนหนุนหลังเพื่อตัดทางเจริญตัดทางมรดกส่วนเกิน  ที่พระเอกจะมีจะพึงจะได้ ในหัวข้อแสนงามภาวะจำเป็นจำยอม แถมพกติดตัวมาแก้หน้า 

      ซึ่งทางออกที่ดีกว่ามี พระเอกอยากจะพูดแต่ขาดเวลา  และขาดสตังค์ หรือไม่หรือว่าเป็นการหากินแผนใหม่  หรือว่าละเมิดท้าทายอำนาจพี่ใหญ่    

      คือความคิดของ   พระเอกที่คาดการณ์ไกลเกินพอตัวที่เลือน ลาง  ในสายตาคนที่สาม  หรือว่าเพราะความเจ็บแค้นอยู่ในอกของแม่ที่ตัดสินใจทำการนี้ลงไป 

     และแม่จึงให้ถือว่าทุกเรื่องแล้วแต่กรรมกับหมอผี  จะพาไป ตอนนี้จากเอกสารหมายเลขที่ 1๐๐๐๐67บทบาทโบราณนำพา  

      กล่าวไว้ตามคำคาดการณ์ของพระเอก  ผ่านคณิตสถิติ  และหมอดูว่า 

     น้องแม่และผัววางแผนให้ลูกสาวที่เกิดจากสามีมาแต่งงานกับพระเอกให้ซึ่งไม่ลงตัว  

     และพัวพันกันมาเป็นโคตรที่ พระเอกต้องสะสางให้ถูกต้อง ด้วยดาวบนบ่าระดับมหาบัณฑิต  เป็นหลักประกันความเที่ยงเท่าที่มีอยู่   

     แผนลับแกล้งพระเอกมายายอดทอง จะที่มาลิดรอนสิทธิพระเอกดำเนินต่อไป   ให้ได้หรือทำให้พระเอกเป็นคนไร้สภาพ  เพื่อเมื่อแม่ตายพระเอกจะได้หมดสิทธิในเสรีภาพส่วนตน  เพื่อที่จะครอบครองมรดกและเป็นไทของตนเองพระเอกนั่น  นี่คือองค์ภูมิอำนาจลับที่มีแผนอยู่ 

     แน่นอนพลาดท่า  เสียทีปืน มีด โอนเป็นคน โรคจิตต้องเกิดขึ้นแน่  แล้วต่อไปอะไรจะตามมา  ตอนนี้แม่พระเอกกำลังจะตายลง    

      จากพิรุธเงื่อนงำจนกลายมาเป็นบาปบริสุทธ์  จนกลายมาเป็นเพื่อกินอยู่และอยู่กินจากเดิมที่ไม่ทำก็มีกิน    และเพราะบ้านวังวทัญญู มีมาแล้ว  เพียงรักษาของเดิมก็อยู่ได้แต่กลับเป็นเช่นนั้นไป พังฉิบหายหมดที่ทวดสร้างกันมา  

       ผิดแล้วครับข้าแต่ศาล แผนลับนี้ 

111 

       ฉะนั้นต้องยื่นเรื่องนี้ให้คนอื่นและกฎหมายมอง  เพราะปัญหานี้จะสะเทินถึงต่างดาว 

      โดยไม่ต้องนำ  เทพยาดาตนไหนมาดู  ต้องบรรลัยแน่นอน  ตอนนี้แม่ท่านเป็นไข้อยู่ในอ้อมอกพ่อที่พ่อไม่เคยและไม่เคยและหึงหวง ไม่ไว้ใจใครทั้งสิ้นแม้แต่ลูกตนเอง 

      เพราะรัก อมตะ 

      น้องสาวแม่เริ่มหมดตัว  เพราะเสเพลในเมืองมูตัมมัสมา ท้ายสุดมาหาถ้ำอยู่บนเขาข้างบ้านวัง วทัญญูซึ่ง        แต่แก่แผ่นดินที่อยู่ในมือโจร ก่อนแผ่นดินอารยะจะมาถึง  ปลอดเจ้าของรอวันเป็นสวนสาธารณะ เมื่อรัฐนทีสีทันดรเจริญขึ้นอีกขั้น   

      คือเมือรัฐนทีสีทันดรมา  หนึ่งเขาต้องยึดป่าเขา  มาเป็นเขาชุมชนหมด    

     เพื่อหาน้องสาวแสนพาลนี้  หาโอกาสแอบมาเยี่ยมไข้แม่ตอนกลางคืน  ขณะที่พ่อหลับ อนิจจา ลูกของแม่ก็อยากทำเหมือนกัน  แต่ลูกของแม่กลับมาหลังหักเพราะงานหนัก จึงต้องอยู่ไกลถึง 5๐,๐๐๐ กิโล    

      แต่จิตลูกส่งถึงถึงแม่เสมอ วันแม่ตายพ่อสัญญาว่าจะบอกผ่านโทรศัพท์ผ่านดาวเทียม 

      สรุปแม่พระเอกเป็นไข้อย่างแรงหาสาเหตุไม่พบ   ชนิดอย่างแรงที่ภาษาภารตันกัย เรียกว่ามรณชวนะ   

      ข้าแต่ศาลที่เคารพ  นี่ไม่ใช่นิยาย  แต่เป็นนวนิยายของนิยายที่กลายเป็นอมตะนิยายเสีย แล้วจริง 

      และ แต่เรื่องเพื่อศาลนี้นี้เป็นปฏิบัติการเพื่อเพื่อนร่วมมนุษย์ต่างดาวได้สำนึกบาปและ  คุณธรรมอะไรที่น่าจะมีเพื่อได้เป็นชนศิวิไลธรรมอย่างกับโลกอื่นอีก ๑๒๒๓๓ จักรวาล 

      ที่เขาอาศัยอยู่กันอย่างสงบ 

        แน่นอนธรรมอันอำไพย่อมชนะอธรรมอันมัวหมอง  แต่ว่าวันนั้นตอนนี้ศาลคือที่พึ่ง ของพระเอกพลางไปก่อน   ก่อนที่เราจะเดินทางไปพบแม่อีกที่เมือสวรรค์ ชั้นอรหัตต์  

112 

     ข้าแต่ศาลที่เคารพ  

      การที่ข้าพเจ้าไปไม่เบื่อเยี่ยมน้องชายต่างอุทร  ไปสู่สถาบันที่เคยผ่านมา  เพราะตาสั่งว่า พี่ต้องเป็นใหญ่เกรดดีเมื่อพี่เห็นอย่างไงน้องต้องทำอย่างนั้น   ก็ในกรณีเรื่องของผู้ด้อยโอกาสมัน ควรไต่เต้าจากรากหญ้า  เหมือนอย่างที่ข้าพเจ้าทำกระทำสตูกรรมงาม  ไว้ที่โลกพระศุกร์ และดาวประกายพฤกษ์  เมื่อวานนี้ 

       เพราะว่าสถาบัน ที่เราอ้างถึงเขาจะไม่รับคนที่ไม่เคยทำสูติกรรม  อันงดงามไว้ที่พระศุกร์  เนื่องจาก ว่าครอบครัวของบ้านวังโคตรภูวังวทัญญูมีปัญหา  ข้าพเจ้าด้วยเหตุผลนี้  จึงไม่เห็นด้วยให้น้องที่เกิดตาม กันมา  มาอ้างอิงจากสถาบันพี่ใหญ่   

เพื่อเดินทางให้ไกล  เช่นพี่ใหญ่เพราะปัญหา  

        แต่รักทุกคน น้องก็บอกว่าพี่ซาดิสส์  

        ข้าแต่ศาลลูกขุนเมือเตาฮุย  ฟังข้าพเจ้าจงฟังให้ดี  เปิดหูกว้างหน่อย  พระลมจะพา ความจริงเข้าสูหูแห่งมโนนึกของท่าน  อันน่ารักของท่าน  

       เหตุผลข้าพเจ้าถูกต้อง  ข้าพเจ้ามีความรู้สากล ไม่ซาดิสส์  แต่น้องก็คิดว่าพี่ซาดิสส์  จึงทำไปเพราะมีปัญหาคาใจ   ก็ในเมื่อพี่น้องฝ่ายอักษะเขามีเส้นมีพวก  รวยอิทธิพลมืด  แล้วทำไมจึงต้องมารังแควะรังควาย  ผู้น้อยผู้อาภัพอย่างข้า  เพราะระยะหลัง  เขาก็จะ กลับมาเพื่อลิดรอนสิทธิครอบครัวของข้าพเจ้าอยู่อีก  

       เพราะว่า เงื่อนตัวหนึ่งในสนธิสมญาบอกไว้ว่า  

113 

       เมื่อยี่สิบปีที่แล้ว  เมืองโตตากามาชิหลุ  ตั้งให้ข้าเป็นองค์ชายที่14ถูกตามกฎมนเฑียรธร 

       เป็นกรรมกรบาลมโนมัยห้างฉัตร  เจ้าหมายเลยที่10   ตามราชวงศ์สามเสชิโนน แล้ว บ้านวังทัญญู ก็ทรัพย์สินทั้งหมดก็ดีพี่น้องย่อมถูกสนองให้อย่าง พอใจ ถ้าพี่ได้เป็นเช่นนั้นจริง      

       ข้าพเจ้าจะไม่เอ่ยถึงเรื่องรินรอนสิทธิ์ แต่มาบัดนี้ขัดแย้งเชิงลึกว่ามึงจะเป็นองค์หือว่ามึงฤาว่ามึงอยาก ตาย 

       ท้ายสุด ผีหลอกพระเอกและทุกคน ๆ  ชนกันอุตลุดทางการเมืองอย่างเงียบ  

      กล่าวคือข้าพเจ้าเป็นชายที่เลี้ยงไม่โตหรือไม่ตาย  ก็เป็นขอทานบรรดาศักดิ์ดำรงชีวิตไปวันหนึ่งต่อไป  ส่วนการสัญญาว่าเป็นองค์ชายนั้น ท่านท้าวเมงเตวาไม่ยอมรับรองแห่งมะแตวงศ์สลัดไดกุบล  เมืองเทรายยอมรับได้    

     สงคราจึงยืดเยื้อมาแรมปี ๆ ส่วนข้างหลังทรัพยสิทธิที่ข้าพเจ้า  ก็ถูกกอบโกยแบบรอท่า ในขณะที่แม่ข้าพเจ้าและพ่อกำลังจะตาย  ปล่อยให้คนรูเท่าไม่ถึงการกรำ  มาอยู่มีอิทธิพลเหนือสัจธรรม  ของข้าพเจ้า 

     ที่มีอยู่ผลคือ เป็นอย่างที่เห็น   เพราะฉะนั้นจึงกล่าวว่ามีมูลเรื่องนี้  ข้าแต่ศาลที่เคารพ 

    จึงเป็นความถึงศาล   และแม้คำพิพากษาลับอาจจะมีมาแล้วบ้างบางศาล แต่อุทธรณ์จนถึงศาลท่านเทพเพชร ฉลูกรรณธรรม แน่นอน 

   ศาลสั่งพักรับประทานอาหารกลางวัน  

   ข้าแต่ศาลที่เคารพ 

   มณฑลมากันนะซิการาโนวาเกีย   

   ข้าแต่ศาลที่เคารพ 

    รายการเงื่อนงำจะบรรยายฟ้องและชี้สองสถานในบทต่อ ๆไป   ประเด็นที่ยื่นคำร้องตามคำนิยามใน  

นิยายนี้เพื่อชดใช้ค่าเสียหาย  จากท่านท้าวการะคังของมณฑลที่481000  มีค่าล้านซองติมส์  เพื่อพิทักศักษ์ศรีของความเป็นมนุษย์ในมณฑลที่ 49  และรักษาความดีสากลและส่วนเกินที่ถูกเบี่ยงเบนโดยอธรรม    

    เพราะความโง่และความรู้เท่าไม่ถึงการณ์ และการอื่นที่จะกล่าวต่อไป 

    เพราะมีผู้เสียหายจำนวนมากเกิดขึ้น  ขณะเกิดภัยในเมืองจักรวาลที่ 10001 เพื่อพิทักศักด์กฤดิศรีของเสรีชน และเพื่อคนที่ข้าพเจ้าหลงรัก  และเพื่อเกียรติของคนที่เรารักกันแต่โดนกลั่นแกล้ง  

    และเพื่อสันติภายในในของคนรักธรรม   และ สันติภาพอย่างหมดจด  และเพื่อให้เมืองอื่นพร้อมทั้งโลกมนุษย์ได้ตระหนักถึงเสรีภาพสมบูรณ์ของชีวิตเป็นอมตะ 

     ขณะที่ข้าพเจ้านอนเล่นอยู่ที่วังมันโตนี  เห็นผีเสื้อสีเหลืองยื่นจมูกจูบดอกไม้  และทุกเช้าผีเสื้อก็จะแห่มาทำอย่างนี้ให้เห็น ดอกไม้มีความยินดีอย่างยิ่งที่จะเผยอให้ผีเสื้อแปลกหน้าจูบทุกวัน     

     ธรรมชาติบอกว่าอร่อยดี  ข้าพเจ้าภูมิใจในอาหารตาและส่วนเกินนี้ของธรรมชาตินี้  ยิ่งนัก    

     ธรรมชาติมีความอร่อยเป็นสันดานดีโดยกำเนิด   

นิยายทั้งหมดที่นำมาเสนอแด่ศาล เป็นเอกสารเปรียบเทียบเชิงพยานชนิดไร้ระบบ  ของท่านท้าวเมืองแทรก  คือญาติข้างแม่  กระทำการอันอาจจะหมิ่นเหม่ต่อ  ความมุทะลุเพื่อให้ต้องแก้ทฤษฎีอนาคต 

     ในการแก้ปัญหา   เพราะเห็นความไม่เอาไหนเลย  ของครอบครัวตัวอย่าง ๆ ของแม่ข้าพเจ้าขึ้น 

     บรรยายฟ้องในศาลมีว่า  วันนั้นเป็นวันจันทร์ตอนเย็น ไม่มีใครอยู่บ้าน  เจ้าลาภา จุดไฟเผาบ้าน  เพราะแค้นที่เมียรักไปขโมยปลาจากบึง   ของเพื่อนรักมาเลี้ยงผัว  แม้ตนเองสั่งว่าอย่าทำไปตกเบ็ดมาเองไม่ได้พี่ไม่ถือ   เพื่อเกียรติและหน้าตาของพวกเราและราศี    ของลูกที่เกิดออกมา 

       แต่เมียลาภาก็ยังไปขโมยปลาที่สระเพื่อนรัก   ของลาภาเองจนได้จนท้ายสุด  

      สืบพบว่าเพื่อนรักของลาภามีชู้(ต้องทำตามกฎหมายชู้อย่างครัดครัด) กับเพื่อนรักของลาภาที่กลางบึงในป่าใหญ่นั่นเองประจำ   แต่เมียรักทำทีเป็นไปตกปลา แต่ลาภาถือทฤษฎีกรรมโดยเคร่งครัด   ไม่ชักปืนมายิงเมียแบบฆ่าฆ่าศึกในสงครามมหา สะตุเกะกะที่เกิดขึ้น 

     หล่อนตายทันทีบัดเดี่ยวนั้นกับปลากอดไว้ที่อกยังดิ้น 

114 

     เรื่อนี้รู้เป็นระแคะคาย  ขณะที่เมียของลาภาสงวนชื่อเอาไว้เพราะเรื่องเป็นคดีขึ้น ศาล 

       อาญาในมณฑลที่12  กำลังพิจารณาคดีนี้อยู่ลาภาตัดสินใจเผาบ้านมุงตับจากไม้ยืนต้นชนิดหนึ่ง ลูกน้อยสองคนยืนดูตาไม่กระพริบ  ที่สะเอว แบกปืนไว้เพื่อกันไฟแห่งใจมาทำให้จิตของลาภากลัว   

       พ่อตามายายไม่อยู่บ้านวันนั้นเป็นวันไหว้ไว้พระเสาร์สะเดาตามปกติ  หลังจากแหตุการณ์ร้ายจบลง ไฟและควันยังคงทำหน้าที่ตามคำสั่งของไม้ขีดไฟตรางูใหญ่สีแดงวอดวายสิ้น   อีกันถูกตำรวจมกรูมาทันทีจับที่ตำรวจมาถึง ลูกน้องสิบคนเป็นหญิงบอกตำรวจทันที   

       ว่า “พ่อฆ่าแม่เมื่อตะกี้ลาภาเงียบ”  ไปโรงพัก และติดคุกรอวันนำพิพากษาต่อมา คิดว่าคงประหารชีวิตหรือตลอดชีวิต ตามกฎหมายศาล เรื่องของลาภาผู้หน้าเศร้าเกิดขึ้นได้ลาภาเป็นคนที่ข้าพเจ้า   เคยคุยด้วย และเคยให้ความอบอุ่น เพราะเป็นญาติห่าง ๆ  กับพระเอคือข้าพเจ้าในเรื่องนี้ด้วย อนึ่งข้า แต่ศาลที่เคารพ เรื่องชื้อเมืองชื่อรัฐมากมาย 

       เพราะว่าจักรวาลมีการเปลี่ยนแปลงทุกอย่างและสามารถทบทวนได้อีกเพียงเครื่องไร้สายเป็นพยาน  เพราะฉะนั้นชื่อรัฐและเมื่อเมืองต่าง ๆ จึงเปลี่ยนชื่อเป็นผุยผงลุยไปในดงอารมณ์ทุกแห่งในวงในจักรวาลนี้ จักรวานี้ประกอบด้วย 100 ล้านประเทศทั้งเฮงซวยทั้งไม่เฮงซวยเป็นคุณสมบัติ  

        ข้าพเจ้าคิดว่าเองนี้คงไม่จบวีที่ข้าพเจ้าตายแต่ว่าจะมีต่อไปอีกจน อมตะ  เพราะจักรวาลไพศาลมาก จักรวาลเองมีถึง 100 ๆ ล้านจักรงวาล และประเทศในจักรวาลมีถึง  200,000 ล้าน ประเทศ ไม่นับเมืองมนุษย์  

        ข้าแต่ศาลข้าพเจ้าจะนำเรื่องชี้สองสถาน  มากล่าวเรื่อยไปจน จบเรื่อย ที่คิดได้ขอประทานอภัย  อนึ่งข้าพเจ้าเป็นคนเลี้ยงน้าขี้โกงคนนี้มาด้วยมือข้าพเจ้าเมื่อเป็น เด็กอยู่ด้วยมือของตนเอง ขณะนั้นแม่ไปบวชชี เงื่อนงำต่าง ๆ ต้องเปิดเผยออกมาอย่างเที่ยงธรรมทำ พร้อมองค์กรการเมือง และฝ่ายซ้ายขวาที่กระหน่ำกันในเชิงลึกซึ่งต่างฝ่ายมีองค์ถึง 1๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐ล้าน    

      องค์ในกำมือรัฐนี้นามใช้ฝนทางที่ผิดเพราะคดีของข้าพเจ้าแต่อย่างใด ขอประทานโอกาสแด่ศาลผู้ศักดิ์สิทธิ์และสมมุติเทพ    

     ข้าแต่ศาลที่เคารพ 

      เพราะนั้นจึงไม่ต้องถามว่า บรรยายฟ้องนี้ต้องยาว แม้กระหนั่นก็จะไม่ทำให้เพียงพอในสารัตถะของกฎหมาย ข้าแต่ศาลที่เคารพ เนื่องด้วยผู้เข้าฟังคำให้การยังไม่คับตั่ง  จึงขอนำสำนวนฟ้องไม่เป็นไปตามกำหนดเวลา ขอประทานอนุญาตจากศาล ศาลอนุญาตตามคำร้อง 

      ศาลที่เคารพ ข้อมูลเพิ่มเติม  น้องสาวแม่คนหนึ่งเป็นผู้ร่วมคิดฆาตกรรมโดยสภาพ  ในการตายของพ่อของแม่ข้าพเจ้า ขณะพักรักษาตัวที่บ้านเนินเขาบ้านวังโคตรภูเมื่อ ๓๐ ปี มาแล้วรายละเอียดและหลัก ฐานจะนำมาเสนอ   

       ต่อไป สอง น้องของแม่ที่เป็นลูกพี่ลูกน้องกัน  คือน้องชายของน้องของพ่อของแม่ข้าพเจ้าถูกฆาตกรรมในสภาพเดียวกัน  แม่ของข้าพเจ้าสงสัยถูกฆาตกรรมพิสดารที่โรงยาบาลสำมิกังธา 

       โดยหมอและพยาบาลรับสินบนให้ทำให้เส้นสมองเส้นหนึ่งใน 2,700 เส้น ถูกตัดขายไปขณะทำการผ่าตัดโดดการเลินเล่อและ อุปถัมภ์ของน้องแม่ข้าพเจ้า ที่สงสัยยิ่งนักเพราะปกปิดมิให้ลูกในไส้ไปดูใกล้ชิด 

        ที่กำลังมีคดีสะเทือนขวัญโดยสภาพ ณ มณฑลเมืองหลวงของประเทศกอม มะเดียยาโน เมื่อปีในยุคที่แล้ว    

115 

      เหตุอย่างง่ายทำไมไม่ให้แจ้งให้ข้าพเจ้ารู้โดยวิธีหนึ่ง  แม่พ่อ         

     ข้าพเจ้าไม่เห็นด้วย มีเงื่อนงำต้องสอบสวนต่อไป  ข้าแต่ศาลที่เคารพ  นี่เป็นเรื่องที่คนธรรพ์หมายเลขที่ 15 มารายงานยืนยันกับข้าพเจ้า  ที่ร้านอาหารนทีสีทันตระคาม  ในค่ำคืนเดือนหงายคืนหนึ่ง 

      ข้าแต่ศาลที่เคารพสำเนาหลักฐาน และผีตาโตเป็นพยานมากมายโดยการทำจิตผยอง  จะนำมาเสนอต่อไป  และขณะที่ข้าพเจ้าจะทำรายงานนี้ มีคนมุ่งร้ายโดยสภาพต่อข้าพเจ้าโดยสภาพ 

      ข้าพเจ้าจึงป่วยหมดแรงทำสำนวนฟ้องได้กระชับขึ้นได้  ด้วยกระนี้จึงขอรายงานให้ศาลทราบชนิดยังไม่ระบุ   แต่คาดว่ามีเหตุกระทำอันมิบังควรต่อเทพเสรีภาพ และเทพสิทธิมูลฐานที่ประกาศไม่รับสินบนทุกชนิดรวมทั้งทางเพศและมายาลวงอื่นใด ขอประทานอภัย จู้จี้จุกจิกในสำนวน 

116 

      ข้าแต่ศาลที่เคารพในวาระนี้  ข้าพเจ้าจะอ่านคำพิพากษาของศาล ท่านท้าวคนธรรพน์ตายุ  ซึ่งมีจอมปลวกเป็นอาณาเขต  มีความหาแปลว่าใหญ่ที่สุดหาไม่ได้เป็นมโนจักรวาล  มีธาตุร้อนและธาตุเย็นเป็นตัวกำหนด  

       เพราะเมื่อร้อนมากจะเย็นลงเมื่อเย็นมากจะร้อน  มีตัวรากดิน เป็นผู้รักษาคำพิพากษานี้ อนึ่งคำพิพากษานี้อ่านไม่หมดเพราะเวลามีมากเกิน 2 ชั่วโมงต่อวันเป็นผลให้มันสรุปย่อนั้นจนสั้นเพียงวินาทีได้  คำพิพากษานี้อ่านว่าดังนี้ 

    “ ให้พ่อของแม่นางเอกซึ่งไม่ฆ่าสัตว์ตัดชีวิต  ไม่เคยเอาลูกมาทำเมียหรือเอามากิน  ได้รักลูกรักเมียเพื่อน ไม่กินสุรา  ช่วยเพื่อนมนุษย์เป็นที่ตาเหลือกตั้งจริง  

     ก่อนตายชักดิ้นชักงอตายด้วย ๆ ด้วยวัณโรค  ก่อนตายไม่ยอมขายสวนนาเพื่อเอามาบำเรอรักษาตัว แต่ให้ลูกคนเดียวที่มีอยู่ที่ทั้งรักและชังอันเกิดจากเมียโดยกฎหมายบริบูรณ์ ---------------- แต่ให้คนรุ่นหลังได้สบาย ไปเกิดในสวรรค์ชั้นเจริญพิภพ  

     มีนางสนมนมเนยไว้สูดและดมจำนวน 190,000 คนแก้ปวดหัวได้เป็นบริวาร เมื่อคิดจะมาเป็นมนุษย์อะไรก็ได้เลือกเอา แต่ไปเอากุญแจมาไขประตูโลกก่อนเทพทวารบาล  

     ส่วนแม่ของแม่พระเอกและแม่พระเอก ไปเกิดเป็นหงส์ทอง 20,000 ล้านปี ในสระหงส์คู่เอาหัวและอกกอดดันกันตลอดเวลามีชีวิตจริงกลางสระน้ำไม่ไหลเชี่ยวจริง  เพราะไม่มีความคาดการไกลเหมือนสามี  แต่มีฝีมือประณีตทำบุญ  ไม่โกงใคร  รักลูก  รักหลาน รักเพื่อน อันจริตใจ 

     ทำปรุงผักเสี้ยนดองตากนย้ำค้างถวายท่านเทพและท่านพึงใจในพิธีขยำน้ำพริกกิน  ขณะประพาสมนุษยโลกอย่าสงบและไม่เป็นทางการ  เป็นอันนี้เป็นอานิสงอีก 3,๐๐๐ ชาติ  

      ต่อไปมาเกิดเป็นเทวดาและมนุษย์ในโอกาสต่อไปได้ไม่ต้องมาเอากุญแจไขที่ท่านเทพทวารบาล มาเกิดเลือกเกิดตามใจชอบ เพราะตามใจลูกดี ” 

       ส่วนบริวารนอกนั้นเพราะมักมากในกามแต่ไม่เคยฆ่าใคร  จึงเป็นเทพแห่ง กามารมณ์ได้1,000 ปี (ค่าความสุขทางกามประเมินผลได้) 

       จึงเสวยกรรมดีทั้งหมดตามคำพิพากษาของศาลนี้  ขณะที่ท่านทั้งสองเกิดใน เมืองทุรีจักรวาล  ที่เก้าสิบแปดปกติ ที่เมืองมนุษย์ โดยศาลพิพากษาให้แม่พระเอกเป็นจอมราชันในทุกจักรวาลด้วยจาก  สิ้นโกฏิแห่งกัปปี  เพราะรักพ่อแม่ดูแลแม่จนตายภายในอ้อมกอด เพราะจากพิษงูของเทพคลาคลานสมาแนคาย  เคืองเอา  เพราะรักลูกสานต่ออนาคตให้ลูกไม่เคยมีชู้ ไม่เคยฆ่าสัตว์  แต่เพราะบางครั้งเบาปัญญา เป็นลมง่าย อ่อนเลข เชื่อคนอื่นง่ายบ้าง  จึงไปเกิดได้เป็นราชันในดาวที่ 89  ที่นิ่มนวล  ที่นั้นไม่มีสัตว์เลย  มีแต่แมวและพวกกระรอกและกบกับจิ้งโคร่งเท่านั้นเท่านั้นได้เลย 100 ชาติ  

และศาลไส้เดือนดินและจอมปลวกหินนี้   กำหนดให้จักรวาลที่สามสิบจมลงไปทะเล 

        หนึ่งหมื่นปีเพื่อรักษาคำพิพากษานี้ให้เป็นไป  แต่เพราะประชากรรู้จักนับถือศาสนาธรรมจึงให้ผลุดขึ้นมาบนแผ่นดินเดิมอีกและมีความเจริญสุขก่อนเวลาคำพิพากษาจะสิ้นสุดได้  

      แม้มนุษย์ก็สู้ไม่ได้เหตุที่จมลงทะเลเพราะ ได้มีการปกครองแบบทารุณแบบนิ่มโดยปกครองดีใช้ได้และได้เรื่องดี  แต่แบ่งกลุ่มเป็นสองกลุ่มที่ไม่เป็นธรรมอันที่จริงควรมีกลุ่มดีอย่างเดียว  ส่วน 2 กลุ่มนั้นคือ คือกลุ่มตน คนดีเลว ดีหมด คนที่ไม่ใช่กลุ่มตนดีเลวชั่วหมด 

      เพราะครอบครัวธรรมอย่างแม่ข้าพเจ้าดีทุกประการ แต่ทุกคนถูกกดเอาไว้จนวันตายทั้งหมดทั้งครัวเรือน แล้วดำดินสิ้นใจขาดดิ้นด้วยวิธีการเทพโนเกียการาชุด ปรักปรำคนดีซึ่งผิดเพราะคนดีไม่ต้องไปปรักปรำ ปล่อยไปเดี๋ยวมันดีเอง คิดอย่างนั้น  การไม่ให้ความเป็นธรรมนี้เป็นผล สำหรับบริวารได้อานิสงเป็นเทพพลังไฟฟ้าบวกลบหมื่นปี 

        ให้ศาลรากดินลงโทษที่เป็นคุณต่อจำเลยสวรรคาลัยนั้น ในจักรวาลใบนี้ที่กล่าวถึงนั้น  คือจมลงไปทะเลตามมวลแห่งเวลาดังกล่าว  แต่การกระทำนิ่มนัย ตลอดรัตติกาลเทอญจงเจริญและขอสันถวะ 

117 

     ที่ต่อคนเบี้ยล่างไปปรากฏนิ่มเสมอ ไม่นิ่มนวลบ้างไม่เป็นไร   จึงได้อานิสง 

       ไปเกิดเป็นเทวดาทุกคน ๑๐๐ ปี ก่อนที่จะกลับมาอยู่ที่ถิ่นเดิม ที่แผ่นดินผลุดขึ้นมาอีกครั้ง  แต่ว่า เพราะมีใจทรยศอันนิ่มนวล จึงเปิดเป็นมณฑลที่ปิดตลอดกาล จนกว่าเทพยาเทวคนธรรพ์ที่รู้การกระทำนั้นจะอโหสิให้หมดนี้  เป็นคำพิพากษาของศาลคนธรรพ์ ข้าแต่ศาลที่เคารพ ข้าพเจ้าขยาดอธรรมและกลัวธรรมจะบรรลัยเป็นสันดาน จึงอยากเป็นคนดีเสมอ  

      แม้พลั้งเพราะโง่ก็พยายามยิ่งขึ้นไม่วู่วาม  แต่สำเหนียก เช่น การนำเรื่องของข้าพเจ้าที่มีเงื่อนงำและอธรรมทั้งหมด มาฟ้องศาลมณฑลมิการ้า ก็เพราะไม่กระทำลายตนเองเพราะโรคเสียใจ  เพราะแต่ว่าอธรรมเยี่ยงนั้นมันไม่ได้อะไรขึ้นมาที่จะเสียใจไร้สบาย   

      ข้าพเจ้าจึงตกกรรมได้สิ้นคิดหรือยืนยัน ที่จะนำเรื่องนี้ขึ้นศาลเมืองมณฑลมิการานี้ต่อไปเรื่อย ๆ จนกว่าความข้องใจจะสงบดีแล   แม่ยืนฟังร่วมน้อยจนเป็นลมล้มพับไปรอตื่นขึ้นด้วยเทพยาดมเปกมวลสะระอุตมา   

     แต่ว่าในจักรวาล 300,000,000 ชีวิต อยู่ด้วยวิญญาณอมตะคุ้นกันไป  

      ข้าแต่ศาลที่เคารพ ข้าแต่ศาลที่เคารพ ที่ชาโตเดอวังทราย แสงจันทร์ทอแสงเข้ามาทางหน้าต่างหัวนอนของข้าพเจ้าพอดี  มันเป็นแสงจันทราอุทธรณ์ที่นวลบริสุทธิ์     

      แสงนี้มิใช่แสงของจันทร์แรงแต่เป็นแสงของพระอาทิตย์ฉายรัศมีทางไกลในค่ำคืนเดือนหงายอันสงบ ที่จันทร์ยืมมาใช้ตอนกลางคืน จากท่านอาทิตย์อุทัยภาค ท่านจันทร์ท่านทิตย์ยืมมาใช้เพียงนิดเดียวแสงจันทร์จึงเย็นปรากฏ  

      ข้าแต่ศาลที่เคารพ ข้าพเจ้าอยากให้ชีวิตของคนทุกคน เย็นตาและเยือกใจอย่างไม่รู้ร้อนหนาวเหน็ดเหมือนดังแสงจันทร์ของค่ำคืนนี้ และครอบครัวบริวารเพื่อ และคนนรกรอทำดีปรากฏเกิด และทุกคนก็จงเย็นเหมือนดังแสงจันทรทรา  ใช่แล้วพระเอกของเรื่องคดีนี้มาสดุดปัญหาปัญญาเหมือนสงครามเกิด  ไม่มีใครผิดถูกเป็นสนามให้ประจันกัน 

แต่ทว่า  

         คนเก่งมีปัญญามีบุญมีอมฤตณธรรมมีความถูกต้องเท่านั้นชะอย่างแล้วพึงสุขได้ด้วยกายใจ แต่ถ้าชราเพราะอำนาจอื่นนอกจากความดีเท่าที่ทำและทำเท่าที่มี และแม้ความแพ้ชนะก็จะกลับมาเป็นบำเหน็จใจภายหลังแน่นอนถ้าความดีไปสถิตเสียที่อื่น คุณแม่ข้าพเจ้ากำลังใกล้จะตายคุณแม่เคยบอกว่า  

         ที่ดินที่วังวทัญญูนั้นแม่ซื้อมาด้วยเลือดแม่เอง ด้วยเงินจากแม่เพื่อผนวกเข้ากับที่ดินของตาของพระเอกเอง  สรุปแม่ดีแทบตาย นอกจากมีผัวชี้โกงนิด ๆ  อนิจจาแสนเศร้าน้ำตาคลอ ของแม่ลูกได้ดิบได้ดีช้า  และถูกกลั่นแกล้งต่างหากอย่างเมามันและมันเมา แม่บ่นว่าแม้แม่เองไม่รู้เพราะกรรมาธิกรรมอะไร 

     แม่จึงตัดสินใจขายนาแปลงหนึ่งก็เป็นนาที่ได้มาเป็นมรดกแห่งความเหนื่อยยาก ก่อนตัวจะตายก็อีกละนิดเดียว จนมีมากมายทุกอย่างตามมา  แล้วมิหนำซ้ำโดนเบี้ยวหักหลังเงินค่านาไป  ตกให้แก่ที่นายหน้าหมดไปเพราะจำเป็นเนื่องจากรู้นิด  เหลือเงินนี้ให้ลูกเป็นจำนวน 20,000 ซองติมที่หลุมศพ  แม่สร้างโบสถ์เสาให้เทพอาศัยหนึ่งต้นด้วยศรัทธาจริงที่เกิดจากใจ  

      เงินทำบุญนี้ไม่ได้ให้พระเอกกินขนม และพวกมองตาไวทิพย์ ไฟแรงมือไวของแม่ยืมมาไปทำการค้า  มีเงื่อนงำอีกเช่นเคยเคยเป็นรางวัลตอบแทนที่น่าทุรังสุดขีด  ตอนนี้น้องทุกคนของแม่ทุกคนของแม่ได้ดิบได้กว่าเพราะแม่เมตตามา  ทุกคนมีมีผัวดีอารีอารอบแต่ชอบไถเพื่อนเป็นกิจ  กว่าแต่เก่าก่อน        

       เมื่อก่อนแต่นี้น้ามีผัวดีแต่ว่าบานปลายไม่รู้ว่าทำไม่แปลกไป อย่างไรก็ตามผัวของแม่และพ่อของลูกก็พลางตำหนิ แต่ก็ยังคงเป็นผัวของแม่และพ่อของลูกอยู่วันยังค่ำในเมื่อมันเริ่มต้นมา แล้งกันจนเป็นที่สุด 

      บัดนี้ข้าพเจ้าเชื่อคำโบราณว่า น้ำลดตอผุดพอน้ำผุดตอลด   

      เดิมทีแม่ดีกว่าเพื่อนเพราะขยัน นอกนั้นแย่กว่าเพื่อน เพราะขี้เกียจและหวังเป็นเสือนอนกิน มาบัดนี้หวังเอาส่วนเกินของแม่และของข้าพเจ้าอีก  ข้าพเจ้าหมดกำลังใจที่จะให้อีก  จะทำอะไรอีกก็คิดอีกและอีก เพราะทำดีเกินเหตุความหิวจะตามมาแน่ สุดท้ายบัดนี้น้อง ๆ นัยว่าขอแม่ดินหน้าไปก่อน 

           แต่แม้กระนั้นพวกเขาก็หวังจะมาเอาส่วนเกินของแม่และของข้าพเจ้าอีก ดีที่พ่อพูดภาษาชินเตียงไม่เป็น มิฉะนั้นทุกอย่างมันก็คงจะแปลกไปกว่านี้อีกเป็นไหน ๆ  อย่างไรก็ตามชีวิตก็คือชีวิต  ทุกคนยอรับว่า ทุกอย่างที่เกิดขึ้น แม่เป็นผู้ร่วมสร้างเป็นแกนนำอันสำคัญยิ่งในอดีตปัจจุบันเชื่ออนาคตก็ด้วย  

118 

     แม่เพื่อทำให้วังโครตรภูและวังวทัญญู   เกิดขึ้น  จากกระท่อม และยาโบราณ  

     จนบัดนี้มามีพิพาทเชิงลึก ๆ กัน  ในบ้าวังวทัญญู แทนบ้านวังโคตรภู  ที่ถูกรื้อถอนไปอย่างมีเงื่อนงำ   ข้าพเจ้าเกิดมาภายใต้ความเงื่อนงำเสียจริง 

     ข้าแต่ศาลได้โปรดเมตตาข้าพเจ้า  ๆ จะเป็นองค์ชาย สิบสี่กับเขาสักหน่อยก็มีเงื่อนงำอีก  ตอนนี้ข้าพเจ้าก็ใกล้เสียชีวิตจริง ขณะชีวิตจะจบลง ก็มีเงื่อนงำงำอีก โอหนอ ! ชีวิตทำไฉนต้องเป็นอย่างนี้  ในเมืองมนุษย์เขาเป็นเช่นไรหนอ ข้าพเจ้าสงสัยยิ่งนัก 

      มนุษย์คงไมโดนหลอกโดนโกง  แม้รู้ว่าถูกหลอกแต่ว่าก็จำใจ   คิดทางหนึ่งคือบุญธรรม ข้าพเจ้ารู้แล้วว่า สาเหตุที่นี้ไง เพราะ เรื่องทั้งหมดมันเป็นไฟสุมขอนในอกแม่พ่อนั้นที่แก้ไม่ตก   

       มีคุณสมบัติที่ดีอย่างเดียวคือรักแม่ดุแม่และปล่อยลูกไปเรียน แม้ว่าตนเข้า  ชะตาใกล้จะตายเช่นกัน  

       มันเป็น เทคนิคที่ดี   ของแม่ไม่รู้ว่าแม่มีแผนอะไรหรือไม่แต่ข้าพเจ้าแนะเสมอ อย่าไปเปลี่ยนแปลงอะไร  ในเรื่อง  นิติกรรมภายในบ้าน ยึดหลักที่ตาผู้ยิ่งใหญ่เพราะร่างทรงโรมันมงโกลฮันต์ทำมาทำมาให้ซึ่งถูกต้องแล้วตลอดไป แต่แม่ไม่เชื่อ 

     แม่ยอมมอบอำนาจให้ที่ดินเขตบ้าวังโคตรภู  ให้น้องไปทำกิน แบบ โอนกรรมสิทธิ์สิทธิ์   เพราะ หลักความจริงคือแม่เคยให้ดูแลทรัพย์สินแทนตา  และเมื่อตาตายแม่ก็ทำต่อไปแม่เองก็เช่นกันยายไม่รู้ภาษาบิชีสักตัวเดียว   จริงอยู่แม่เคยนำทรัพย์สินทั้งหมด  ไปลงทุนทำการค้าให้ลูกแต่ขาดทุนมดตัว  

          แม่กล้าเอาทรัพย์สินทั้งหมดไปจำนองนายทุนธนาคารพื้นที่เดียว  ความยินยอมยอมของของยาย ขณะนั้นนองๆ  ของแม่ยังอ่อนวัยยุ่งแต่แต่งงานแล้วบ้างอย่างเดียวอย่างมันส์มันลืมเรื่องบ้าน ที่เป็นทุกข์แม่ของพระเอกรับภาระคนเดียวตลอดมา    

         ท้ายสุดแม่ต้องกลับมาอยู่กับพ่ออักรั้งซึ่งรอแม่สึกจากชีมา 20 ปี ไม่แต่งงานกับใคร    

         ท้ายสุดการปลดหนี้ได้หมดไปเรียบร้อย ย้ายละที่ดินทั้งหมดได้กลับคืนมา จริงอยู่ทรัพย์สิทธิ์ที่ได้คืนมาใหม่นั้น  ควรเป็นของพ่อกับแม่ แต่ว่าแม่ไม่เคยคิด เอกสารเดิมได้เปลี่ยนไป พินัยกรรมอย่างเดิมทุกอย่าง   ผิดแน่ที่จะจำนองทั้งหมดที่จำนองทั้งหมดเป็นของแม่ทำได้  

          แม่มีคุณธรรม แต่ว่าเมื่อถึงวันที่น้องสาวคนเล็กแต่งงานกับศิลปินคนหนึ่ง ก็มีเงื่อนงำอีก ท้ายที่สุดยอมถูกลิดรอนสิทธิ์ต่อไป ย่อม รอนสิทธิส่วนที่เป็นของน้องให้ไปอย่างไรก็ตาม  หลายคนคิดว่าข้าพเจ้าเจ้าจะเป็นหัวหน้าปกครองแทนแม่  ถ้าแม่ตายก่อนหน้านี้ 

         ข้าพเจ้าจะเอาสิทธิทางศาลมาริบทั้งหมดคืนในวันหนึ่งแน่นอนในชาตินี้หรือชาติหน้าที่พึงมีต่อไปหรือตัวแทนแก้ต่างทำแทน เพราะสั่งทำโทษน้องทุกคนที่ร้ายใจเกินก่อนแม่ตาย ฅ 

       แต่ห้ามฆ่ากันเอาชีวิตกันเพราะมันคลานตามกันมา  ซึ่งข้าพเจ้าเจ้าไม่ทำแน่นอนในบทบาทหลัง เพราะมันมิใช่กัลยาณกรรม ไม่แค่กลับเป็นฆาตกรรมฆาตกรรม เพราะว่าข้าพเจ้ามีคุณธรรม จึงไม่ทำ  อย่างก็พระเจ้าองค์หนึ่งเข้า  ข้าพเจ้าที่มาป่วยหนัก พบปัญญาขึ้นมา คือการที่แม่มอบทรัพย์สิน ให้น้องไปนั้นเซ็นคนเดียวไม่มีพ่อเซ็นผิดคำสั่งศาลและกฎหมาย  พ่อไม่ได้ถูกยินยอมและโดยข้าพเจ้าและ จึงทำไม่สมบูรณ์แต่ข้าพเจ้าไม่พูด   

    แต่เฉยเพราะติดเรียนสอบห้องเงียบสงัดไม่นอนเป็นประกัน   ท้ายสุดปัญหาตอนนี้คือ เท่ากับแม่ให้ยืมเงินน้องไปลงทุนและอาจจะขอคืน และความจริงตอนนี้  

      ที่แท้ทุกคนต้องใช้เงินรักษาตัวมากมาย  จึงอัตโนมัติสัญญาเกิดขึ้นเพื่อเบิกยืมเงิน  พวกน้อง ๆ รีบทำเงื่อนงำพาทรัพย์สิน ที่ใจด้านได้โดยพลการนั้น ไปจำนองล่วงหนากันใหญ่ เพราะว่า ส่วนต่าง ๆ ถ้าแม่พ่อข้าพเจ้าไม่ตายก่อนเสียขออนุญาตศาลก่อนย่อมแล้วทำไม่ได้เลย  

      การนำทรัพย์ไปขายขาดย่อมทำไม่ได้เงื่อนงำคงมี  เมื่อมีอันเป็นไปตอนพลาดตาเพราะใต้ดินอิทธิมืดพลัง  แม้อาจจะโชคดีแต่ก็ต้องร้องให้บนน้ำตา   ที่เปื้อนเลือดถ้าตัดสินใจผิดพลาดไม่เป็นด่าใจจดจ่อเอาไว้   

      เงินที่เปื้อนเลือดแม่ที่ที่ชุบทาไปบนแผ่นดินสีน้ำตาลทรายแดง เพื่อให้คนรุ่นหลังดมนั้นแผ่นดินดีสีน้ำตาลนั้นบอกได้  นอกจากอกเทพเจ้าเท่านั้นที่รู้ว่าแม่เป็นเช่นไรและอย่างไร  ข้าพเจ้าภาวนาให้แม่หายไข้เร็วเถิด  เพื่อเทวะทุกจักรวาลจะได้รื่นเริง 

          ข้าพเจ้าขอวอนภาวนาให้ข้าพเจ้าเป็นองค์ชายสิบสงสารวัตร และกลับเมืองเทานีโกอะยะฟุอย่างสันติ  ทิ้งเรื่องโลกไว้ข้างหลังให้ยุงดูดดม  และขอพบคนรักของข้าพเจ้าที่แท้จริงเถิด    

         กบและ สวรรค์ทุกชั้นต้องสนุกและยินดีแน่แท้แม้  แม่และพ่อและญาติทุกคนและพี่น้องในและนอกไส้  ก็ต้องยินดีเพราะเราอโหสิแก่กันเมื่อรวยดีที่สุดแล้วหนอ  “ นั้นจะมีหรือไม่หนอ” พลางคิด  

119 

          ข้าแต่ศาลที่เคารพ ข้าพเจ้าถือว่าเพศแม่เป็นเทพเจ้าชนิดหนึ่ง  อย่างไรก็ตามในสำนวนฟ้องนี้  อาจจะเป็นสำนวนขาดห้วนไม่สิ้นกระแสความ  แม่ข้าพเจ้ากระทำอะไรไว้ดีแล้วทั้งหมด เพราะต้นที่แม่ปลูกยืนสูงสืบต่อมาทุกต้น 

       ไม่เคยผิดพลาด คนรุ่นหลังได้เก็บกินหลายล้านคนอิ่มสบายท้องเลย  ตรวจดูแล้วแน่นอนแม่ถูกต้องเท่ากันทุกประการเป็นสมการไขว้  มารลึกลับทั้งที่กรรมเก่าและมารสร้างขึ้นมาโดยคนในจักรวาลแม่จึงลำบนลำบาก 

        แม่ผจญชีวิตแม่ให้ลำบากเองเพราะจิตดี  แต่แม่ก็ทนด้วยเหตุนี้เอง  คนอย่างข้าพเจ้าจะไม่ตัดสินใจแต่งงานกับใครง่าย นอกจากการมีบทเรียนอย่างนี้แล้ว เพื่อไว้อาลัยแม่เพราะเมื่อมีเมีย ข้าพเจ้าย่อมให้อบอุ่นแก่เมียมากกว่าแม่เป็นสันดานมนุษย์เป็นทฤษฎี  

       แต่สำหรับผู้หญิงนั้นตนเองยอมรับว่าจำเป็น  แต่งงานเช่นกันจำเป็น  ก็อยากให้ลูกของแม่ที่ดีสืบทอดกันดีดี  ดีคูณกันสองทีกลายเป็นสี่ทันที  และพ่อที่มีความเข้าใจอย่างข้าพเจ้า ในฐานะว่าที่ได้มีความสุขชั่วนิจนิรันดร  ในจักรวาลนี้คิดว่าอย่างนั้น  แม้ไม่ลงตัวเชื่อว่าเป็นเจตนาอันดี ยิ่งแล้ว   ขอให้เจตนานดีที่ห้อยค้างไว้จงมีความสุขตลอดกาล    

        อย่างไรก็ตามแผนการเดิม   ข้าพเจ้าไม่ตั้งใจจะมารับมรดกทั้งหมดของแม่และส่วนเกินทั้งหมดหรอก  แต่จะทำเป็นมูลนิธินิและให้ญาติพี่น้องและเพื่อนมนุษย์  ผู้ที่ลำบากอยู่ได้นำไปบริโภคด้วยปัญญา   แต่ตัวข้าพเจ้าเองจะไปอยู่ที่วังโทเรเทโตรองยา เมืองฮัททีเรียมานาโน้นที่ปราศจากมนุษย์ แต่เพราะแม่มาป่วยเป็นเจ้าหญิงนิทรานั้นเอง  

      ข้าพเจ้าจึงต้องกลับมาพูดเรื่องส่วนเกินทั้งหมดนั้นขึ้น  และสงครามในชายแดนด้านรอบนอกและทุกส่วนของจักรวาลก็เริ่มสงครามขึ้นแต่นั้นมา อย่างเย็นอย่างร้อน  และอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ขึ้นระอุไปทั่วเลย  ฝนจะตกหลาย พายุจะมาหลายทีก็ไข้แม่ไม่หายไม่รู้ว่ามันเป็นอะไร 

          คราวนี้ซึ่งแม่ข้าพเจ้าและพ่อข้าพเจ้า   ไม่ได้เป็นสาเหตุอาชญากร สงคราม  

     แต่คนอื่นหรือเทพเจ้าแห่งอธรรม  ที่จักรวาลอื่นคิดว่าอัตตาคือความจริง ยอมตายเพื่อแลก เอากับอุดมการณ์จ้างตนอื่นตายแทนแม่ในอดีตชาติ  เพื่อแลกเอากับความประสงค์ คือการตายแทนกันสู้กับการตาย แทนกันแบบยักษ์เล่นการพนัน  ให้ลูกยักษ์รบแทนแก้ต่างฉะนั้น  จึงเกิดเป็นสงครามเกิดขึ้น  

        กฎหมายไม่รู้ว่าจะจับคนผิดเรื่องนี้ตรงไหน เพราะเป็นสันดานของคนจักรวาลไปแล้ว เป็นธรรมชาติ แต่ครอบครัวข้าพเจ้าไม่สนใจอะไร  นอกจากหลับสบายกินอิ่ม เห็นธรรมก็พอใจแล้ว  อย่างไรก็ตามคำถามที่มีเงื่อนงำมีดังนั้น ทำไมส่วนเกินจึงหายไป บ้านวังโคตรภูถูกทำลายเพราะอะไร  

          บ้านวังวทัญญูทำไมมีปัญหา ครอบครัวของข้าพเจ้าทำไมมีปัญหามากนัก   ทำไมเรื่องเกินตัวมาเกิดขึ้นกับข้าพเจ้า  อนึ่งแม้ข้าพเจ้าไม่ได้บอกข้าพเจ้าว่า ได้สร้างคลุมเครือและปมไว้  สร้างเด็กไว้สานแก้และสร้างปัญหา   เพื่อผลแประโยชน์เช่นเรื่องเงื่อนงำ เรื่องการตอนที่มาให้น้องยืมเงินไปใช้    

        เรื่องนี้เป็นการยินยอมให้ตามเจตนาหรือถูกบีบ มีแรงขับหรือทำบีบกันเองสงสัยอยู่    

       แม้แม่ถูกบังคับให้รีบทำ แต่ว่าที่จริงแล้ว ปัญหามันเป็นธรรมชาติหรือ   คือบังเอิญแม่มาป่วยเป็นเจ้าหญิงนิทรทา แห่งมณฑลลากิรากับพ่อผู้ที่ทั้งรักและหึงและเข้ากับใครไม่ได้  ตัวนี้เป็นผลให้แม่ทวงบุญคุณ 

        จึงเกิดสงครามบีบบังคับมั่วนิ่มไปหมด   ต่อคนที่เคยมีบุญคุณกับคนที่แม่เคยเป็น ทั้ง ๆ ที่แม่ไม่เคยคิดจะทวง ที่จริงตอนนี้ แม่จะทวงได้แต่ความตายมีคำทำนายเป็นอาณาเขต  ตาย ที่จะมาถึงว่ามาถึงเมื่อไหร่เท่านั้น  แม่ไม่ฆ่าตัวตาย เพราะแม่รู้ว่ามันเป็นบาปในลัทธิศาสนาหนึ่ง 

          ท้ายสุดผลกรรมมันฟ้องตัวเองด้วย  อย่าลืมว่าครอบครัวทั้งหมดของโคตรภูและวทัญญูนั้นเคยเป็นหนึ่งเดียว เป็นแค่ชาวนาเลี้ยงควายเท่านั้นแบบเดิม มีสามง่ามเป็นอาวุธยุทโธปกรณ์ยอดสัญลักษณ์ทุกคน  แต่ที่ได้ดีกันขึ้นมา เพราะบุตรและแม่ของข้าพเจ้าและแม่ข้าพเจ้า  ทำน้ำพริกเกลืออร่อยให้กินทึกวันกับปลาทูย่างแดดเดียว  แม่ ที่มีความดีจนให้จนเทพเจ้าแห่งนาตาลีชอบและโปรดปราน -งัย  

120 

     และท่านไม่เคยพูดถูกในสงความคิดของศัตรู ท่านรักแม่ข้าพเจ้าและข้าพเจ้ามาก  

     ก่อนที่ท่านตายไป ท่านได้มอบสิ่งต่าง ๆ ไว้ให้มากมาก แต่ว่าแม้ถูกยักยอกไปบ้าง 

      สำหรับแม่เพียงมอง และรับ แต่ไม่ได้พาไปขึ้นทะเบียนนอกใจไว้ ไว้ตามกฎหมายแต่อย่างไรเท่านั้น คนที่มองแบบลึก ๆ จะพบว่า บางคนพยายามเอาปรัชญาอธรรมซึ่งผิดผิด มาสังหารผู้อื่นทางใจ  ซึ่งแน่นนอนนี่เป็นเชื้อร้ายแห่งอธรรมที่กำลังระบาดทุมแง่มุมตรอกซอกและซอยในสากลจักรวาล   แม่และข้าพเจ้าเข้าใจเรื่องนี้ 

      อย่างไรก็ตาม ข้าพเจ้าวิงวอนว่าได้ชนะคดีนี้มา  เพื่อเลี้ยงดูพ่อแม่และให้บำเรอบำรุงอื่นอีก และชดใช้หนี้ตามเอกสารจอจานจักรวาลดาวเทียม  และได้นำเงินที่ได้เงินจำนวนนั้น  

          คือ 

 1,๐๐๐,๐๐๐,๐๐๐,๐๐๐,๐๐๐,๐๐๐,๐๐๐,๐๐๐,๐๐๐,๐๐๐ ซองติมส นั้นเอง 

       ข้าแต่ศาลที่เคารพ  ขอประทานอภัย ข้าพเจ้าต้องเข้าห้องน้ำ เพราะเมื่อคืนนอดูแสงจันทร์เสียเพลิน และนอนน้อย  เพราะมัวคิดถึงแม่อยู่มันเป็นทางไกลถึง 55555 โยชน์ที่ข้าพเจ้าใช้ในการเดินทางมาพบแม่ที่นอนรอตายอยู่  

     ข้าพเจ้าต้องเรียนต่อศาลยุติธรรมท่านสถิตอยู่   เพื่อบูชาคุณบูชาใจคุณพ่อแม่ และแรงเรี่ยวอย่างอื่น  ข้าพเจ้าไม่มีเงินนั้น บอกว่าหมดเลย  

121 

ข้าแต่ศาลที่เคารพ 

            มีกรณีอีกหลายกรณี  ที่ข้าพเจ้าเชื่อเรื่องใหญ่เกิดมาจากเรื่องย่อย การขัดแย้งขั้นรากหญ้าเกิดที่บ้านวังวทัญญูเป็นสาเหตุ แม้การขัดแย้งจะจบลงด้วยการหมดอายุความของตัวขัดแย้ง  แต่ทว่าหาจบลงเพระตัวขัดแย้งไม่เรื่องนี้ตายไปหรือสูญเปล่าไม่ ยังมีต่อเนื่องจนหาจุดกำเนิดไม่เจอก็ได้   

      เพราะฉะนั้นข้าพเจ้าจึงทำสำนวนนี้มาขึ้นศาลดังกล่าว  เพราะคณะที่มีผลประโยชน์เพราะปากท้อง  จากฝ่ายอกอยากและฝ่ายที่มีกินเป็นประเด็นหลัก  การแย้งกันหาความสุขนั้นเองที่ทำให้จักรวาล  และมณฑลนี้มีปัญหาเกิดขึ้นกรณีนี้เป็นตัวอย่าง 

      ข้าพเจ้า เคยบอกต่อศาลแล้วว่า ครอบครัววังวทัญญูนั้น  เลี้ยงควายคืออ้ายเงิน ทั้งและอ้ายเผือก และลูกที่สืบทอดกันมา  มิใช่เพื่อเป็นควายอย่างมัน แต่เพื่ออาศัยมัยเรี่ยวแรง นำสู่โลกใหม่เท่านั้น  ที่พูดถึงมันเพราะมันมีบุญคุณ  รำลึกต่อมันที่มันอุตส่าห์พาลากเชิงควายเทียบมาที่สถานีรถไฟได้อย่างสบาย  เพื่อเดินทางไปสู่โลกใหม่ของทุกคน   ควายตัวหนึ่งมีอายุยืนถึง ๑๐ ปีขึ้นไป 

       และชาวนาธรรมดาไม่มีอะไรนอกจากเคียวและฟางข้าวที่กองไว้สวยหรูดูแล้วดูอีกยิ่งรื่นอารมณ์  แต่ที่เราดีขึ้นมาได้เพราะแม่และข้าพเจ้า อันเป็นบำเหน็จในความชอบของท่านท้าวมะควานรังสารุเสส รังสรรค์โปรด 

       ในมณฑลพลสามะนีรูแดงดำผลนี้เป็นผล  ให้น้องสาวต่างพี่น้องแม่เปลี่ยนอาชีพมาเป็นเมียสามี  มีฐานะคิดเทียบเมียเก่าของน้องชายที่มีฐานะดังกล่าว ที่รถคว่ำตาย และสามีของน้องขาหัก 

      แต่ยังขับรถไปในเขตทางไกลของมณฑลได้ และท้ายสุดมาแต่งงานกับน้อง สาวของแม่ข้าพเจ้ารายนี้   เขยน้องสาวแม่มีตานี้ขยันสุภาพดี  พ่อตายเพราะโดนยิงทะลุหน้าอก ข้อหาขโมยธูปเกวียนโดยกำนันเมาะลำกะเทยหก อดีตคนหนึ่งในตำบล 

       ศาลตัดสินให้กระทำเกินกว่าเหตุต่อกำนัน แต่พ่อของน้องสาวถูกยิง ส่วนแม่ได้น้องจนเป็นการค้าเพราะไปอยู่กับแม่และพ่อช่วงปลดหนี้วังวทัญญู ที่มีปัญหาเรื่องเขยใหญ่เขยน้อย  ที่เคยเป็นลูกจ้างวันละหนึ่งซองติม การนี้ทำให้น้องต้องมาแต่งงานกับสามี  คนเร่และเพราะขยันทำจนเป็นผัวรัก และทำมาค้าขึ้นขายส่งปุ๋ยและตั้งร้านชำ ในมณฑลระดับตำบล  ผลต่อมา ให้มีการเงินที่ทีระบบการกู้เพื่อซื้อขายทรัพย์สินระบบฉับพลันทันใด 

     ผลที่ตามมาคือการหากินจนหมดหนทาง ด้วยเหตุอะไรไม่ทราบได้ ก็น้องคนนี่มากินกับครอบครัววังวทัญญู มีแม่และพ่อเป็นตัวหลักสำคัญในการทำมาหากินได้   เพราะแม่และพ่อนั้นถือว่า  เสียเปรียบใครหน้าไหนไม่ถือขอให้ชีวิตลงตัว  ทรัพยากรตัวนี้ทำให้การค้าดีคล่อง 

      แต่ว่ามีข้อเสียอย่างหนึ่ง  เพราะน้องเข้าแก้หน้าด้วยทรัพย์สินของ แม่ แอบเอาแม่เป็นหลักยืนประกันความจนของตน   เนื่องจากผัวรวยรถมีที่ดินมาก่อนแต่งงานกับน้อง  เป็นสาเหตุให้แม่ตายใจในความสำเร็จ 

122 

การลงทุนจึงเริ่มมีเงื่อนงำ  มองข้ามข้าพเจ้าและปัญหาในอนาคต  ที่จะเกิดขึ้นและตัวข้าพเจ้าไป  

     การลงทุนของเขาจากเงินกู้ธนาคารจึงเป็นผลให้เหนื่อยตลอดเวลา  นั่งอยู่รวยอยู่บนกองหนี้เงินหมุนขาด   ควรมากประสบการณ์จึง  เป็นนอนไม่หลับต่อมา    

      มีอะไรลงทุนหมดซื้อสิ่งใหม่เข้ามาเพิ่มด้วยหนี้บวกหนี้อยู่บนหนี้อิ่มหนี้มากกว่าอิ่มกำไร แต่ถ้าพลาดก็เตรียมผูกคอตายไปอยู่ค่ายสวรรค์คนหนี้  ข้าพเจ้าแนะอะไรเขาไม่เชื่อ   บอกว่าต้องเตรียมและพยายามทำเรื่อย ๆ อย่ากู้แต่ธนาคารเพราะฐานะเราไม่ดี จงกู้มันทั้งหมดที่ขวางหน้า รวมทั้งตลาดมืดด้วย เขาไม่เชื่อ มีปรัชญาตัวเดียวเป็นหนี้อย่าหนีหนี้ 

       ผลที่ตามมาคือไม่พ้นแม้มาบัดนี้ไม่มีแม่ ตกเหลือมาที่ลุก ลูกมีแต่กฎเหล็กแห่งความไม่มี มีแต่นามธรรมนัย นุ่งลมห่มฟ้ามีเทวดาเป็นเพื่อ มีจินตนาการเป็นภักษาหารเป็นคุณสมบัติเพราะแม่สั่งไว้  แม่มาสร้างตัวร่วมที่มีเงื่อนงำกับปัญหาทางศาลเพราะแม่ทำโดยปราศจากการตกลงสัญญาเป็นมั่นเหมาะเป็นหนังสือ มีแต่คำพูดลอย ๆ ตั้งสัจในใจ  

      ควรเป็นหนังสือที่แม่ไม่ทำเพราะแม่ไม่เป็นหนังสือ  ที่ข้าพเจ้าจะกล่าวถึงด้วยเป็นอันว่า   น้องคนนี้กลายเป็นตัวร่วมคู่กรณีทางศาลมติ โชคดีเป็นของลูกระลอกสองคือ กฎหมายยอมรับเรื่องพิสดารคดี สิ่งที่มีเงื่อนงำต่อศาลนี้ถือเป็นพิสดารคดี  

        พี่น้องเป็นใหญ่อะไรก็ได้ กฎหมายมีหลักเชื่ออะไรที่ข้าพเจ้าและคณะต้องเซ็นตามกฎหมาย เขาก็บอกว่าไม่เป็นไร  ทำไปก่อน   มีปัญหาว่าผลคือจะมีปัญหาอันตรายต่อมา  

         เพราะกายเท่านั้น เจตนารวมไม่บริบูรณ์  เกิดผลประโยชน์ ชะงักงัน   ท้ายสุดทำนายว่าต้องมีการฆ่ากัน  และน้องครัวนี้จะอายุสั้นต่อไป  เพราะคิดได้ว่าผิดไป     

         สรุปเขาเคยเชื่อคำแนะนำของข้าพเจ้า   แม้ข้าพเจ้าจะเปิดใจกว้างสำหรับน้องและ ที่สำคัญเขาไม่เคยทำบุญทอดผ้าป่า  ทำอะไรที่เป็นตัวอย่างที่กล่าวแล้วให้สังคม  แต่แม่นั้นทำสุดชีวิตจนหมดชีวิต แม้แต่ลูกแม่ยังเอาไปทำบุญ เพราะถือว่าค่าของใครใครก็ได้  ขึ้นอยู่กับเหล้าขวดเดียวยาช่วยการตัดสินใจ  เขาไม่เคยแสวงหาสะเสบียงคลังเพื่อชาติ  จะไปทำอะไรต้องกับทางฝ่ายบ้านวังวทัญญู   

      เพราะว่าแม่และข้าพเจ้าและบารมีวิงวอนคือตัวแก้ปัญหาอย่างพิสดารในการมีชีวิตรอดอยู่ ในท้ายสุดปัญหาคือมรดกพิพาทพิสดาร พ่อนั้นเช่นเดียวแม่ไปลงทุนในบริษัทขนาดยักษ์ผ่านกงสีแล้วไม่มีหลักฐานสุดท้ายลูกตามมาได้แต่ดมและกินลม  

     เหลือแต่อารมณ์และความคิดแล้วศาลเจ้าไว้ให้เพื่อทวงสิทธิ์และหมายปองและสงครามทางใจในเรื่องผลประโยชน์   เป็นกันต่อเงื่อนงำเพิ่มตามมาทับถม น่าสงสารความจริงใช่ความตายไม่ที่คนกลัวเกรง เพราะพอตายลงหมดสภาพรู้และอุทธรณ์  แต่ความเจ็บปวดทรมานสิน่ากลัวมันมีสภาพคงอยู่และอุทธรณ์   

      คือความหวังครั้งสุดท้ายที่ตนจะได้มีแต่ที่บ้านวังวทัญญูที่เหลืออยู่เพื่อสุกหัวนอนใต้เงาจันทร์ เท่านั้นที่เป็นแหล่งทำกินที่เหมาะเจาะที่สุด  อันนี้เชื่อว่าผิด  เพราะวังวทัญญูมีปัญหารักรากหญ้า  ก็ต้องกินรักไปก่อนแม้ไม่อิ่มก็ต้องอิ่มเพราะอิ่มรักคืออิ่มวิญญาณอมตะรัก เสพลมเสพรัก ไม่สัมผัสกายเนื้อ เลยเป็นตาเถนนอกทำเนียบไป  

     รอชาติต่อไปที่จะเคลื่อนย้ายทุกอย่างเข้าสู่ตู้แห่งความจริง ชาตินี้ให้เหลือไว้แต่อนุสาวรีย์  ไปที่กล่าวไว้ในเบื้องต้น แล้วความเจริญแท้จริงจะเกิดขึ้นกับน้องนี้อย่างแท้จริงได้อย่างไร เมื่อมองข้ามลูกแม่ไป ขอประทานแด่ท่านใหม่ คณะศาลทราบเพื่อเบิกความในคดีนี้ต่อไป 

      คำว่าเป็นเป็นส่วนหนึ่ง  หาคิดไม่ว่า ควรทำอะไรไว้บ้างซึ่งที่ตนมีชีวิตอย่าทำเพราะท้ายสุดเหตุผลให้ทำ แต่ทำเพราะความจำเป็น เพราะคนอยู่รอดได้เพราะรู้จักผูกติดแก้ปัญหาความจำเป็นซึ่งหน้าก่อน  เหตุผลตามมาหลังความจำเป็น  มิใช่ความจำเป็นตามตามมาหลังเหตุผล    

    ข้าแต่ศาลที่เคารพ  เงื่อนงำที่ข้าเสนต่อศาลผู้ให้ความเป็นธรรม์   จากสิ่งที่เป็นอธรรม์ 

     ในความรู้สึกของข้าพเจ้า   มีรายการต่อไปนี้ที่มีเวลาบาบันทึกได้  เมื่อรายงานเกิดจึงปัญหาเกิดขึ้น ปัญหาต่อไปนี้คือสุขสภาพ การเงิน สมาธิ หนู แมว แมลงสาบ   มากวนที่อยู่อาศัยที่ทำรายงานนี้  มีเสียงโทรศัพท์จากสิ่งไม่พึงประสงค์   ใช้อภิสมาธิที่พึ่ง  แต่ไม่เต็มที่มีการต่อรองทางสมาธิด้วยการไม่มีสมาธิ   เพื่อกิจกรรมเสนอการประกวดราคากับความสุขทางเพศที่ไม่พึงประสงค์   มีการโกงค่าแรงงานโดยสภา   มีโรคผิวหนังมะเร็งเกิดขึ้น  มีโลกแห่งการเบี่ยงเบนเกิดขึ้น  มีสภาวะที่เชื่อว่าถูกทำก่อนอื่น   

      ที่ทราบคือในจักรวาลมณฑลนี้ มีสิ่งเหล่านี้เกิดขึ้นคือมณฑลกุยกเรา  มามีประชากรถึง 400,000,000 ล้านคน 

      ข้าพเจ้าคนเดียวอายุมากแล้ว แต่เป็นที่รักของเทพตนหนึ่งที่บริวารมาก จะคาดว่าถูกส่งไปปกครองมณฑลในอุดมคตินี้  แต่สุนัขซ้ายขวาห้ามไว้  ว่าเป็นไม่พึงประสงค์  ในเพราะข้าพเจ้าเป็นที่รักของบุตรสาวของท่านเทพตนนั้น มีสุนัขและแมวนกเป็นปริมาณเป็นบริวาร  

       สงครามเย็นเย็นดิ้น ๆ ได้เกิดตามมา พัฒนาเป็นการขัดแย้งระหว่างผู้ที่ต้องการและผู้ที่ไม่ต้องการอย่างเป็นกระบวนการและเป็นระบบ   อย่างไรก็ตามมังการ(ของเรา)ที่ข้าพเจ้ายืนยันว่ามีอยู่  ในปัจจุบันภพและสมนัยภพ  คือความมีเสรีภาพภายใต้ร่มเงา  แห่งกฎหมายอมรับ แต่อำนาจที่สมมุติเท่านั้นทำให้สิ่งนี้ทั้งหมดได้เป็นไป  เพราะกิเลสความมีมลทินเศร้าทุกข์หม่นหมองใจอบริสุทธิ์เป็นอาณาเขตและการรับสินบนจึงแทรกเข้ามารับบท  

       กฎหมายยังไม่รู้จึงขาดการเคารพโดยกลุ่มชนอินดิเดติกทั้งหลาย   แต่ข้าพเจ้าเหนือสิ่งเหล่านี้ เพราะฉะนั้นข้าพเจ้าจึงมีเสรีภาพตลอดการและเพิ่มขึ้นมากกว่าประชากรของมณฑลนี้ถึงร้อยเท่าพันเท่าเพราะข้าพเจ้าไม่มีอหังการมมังการ(ของเราของเขา) 

123 

    ข้าพเจ้าถูกผลักดันให้ทำในสิ่งที่ข้าพเจ้าไม่ชอบ จากกองทัพของจอมโจรสุภาพนัย สิ่งนี้ 

    ข้าพเจ้าเรียนว่าอธรรมเจ้า  ถูกชะตากรรมกำหนดให้อ่อนการคิดเชิงเลข ที่ให้สมองบรรเจิดจ้าจ้ามากขึ้น ถ้าคิดเร็วเป็นสะพรั่งเพื่อคำนวณเม็ดทรายได้ไว 

    อันนี้เป็นธรรมเนียมที่ข้าพเจ้าพบ ขอให้ศาลโปรดเถิด สั่งให้กติกาของจอมโจรสุภาพนัยเหล่านี้เป็นโมฆกรรมนโยบายเสีย  ขอจงให้ความเป็นธรรมแก่ข้าพเจ้าเถิดศาล  ก่อนที่ข้าพเจ้าจะตายในเร็ววัน 

     เมื่อข้าพเจ้าตายแล้วขอให้คำพิพากษาจงมีแต่ชาติต่อไปนั้นติดไปด้วย  ด้วยเป็นสิ่งประสงค์   ข้าแต่ศาลที่เคารพ  ถ้าวาจาใดไม่สุภาพขอประทานอภัยต่อศาล  เพราะว่ามันเป็นเงื่อนงำที่หักเปราะเบนได้ด้วยลิ้นคนกระดกบรรเลง  มันเบี่ยงเบนได้ 

      มิกระนั้นคุณภาพในเจตนารมณ์และศาลชิ้นนี้  จะถูกสร้างขึ้นมาเพื่อทำลายโดยแท้  เปลืองเกินไปสำหรับชนชั้นอภิสิทธิ์ของมณฑล   นี้ นี่จึงเป็นการพรากความดีก็ได้เป็นการละเมิดศีลดีดีก็ได้เป็นการให้วินัยชั่วชั่วสบายไปก็ได้ และธรรมใดที่ไม่สบอารมณ์ต่อศาลนี้  ที่ถือว่าเป็นอะสังคมนิยมมะ ที่ไม่ถูกต้อง    ขอประทานอภัยต่อศาล   

    กิระดั่งได้ยินว่า  ว่ากรณีหนึ่งในช่วงมีการรอรับฟังคำพิพากษา ช่วงมีการรับฟังคำพิพากษา  ข้าพเจ้าย่อมได้สิทธิทางศาล ในฐานะที่ไมมีเงินเป็นทุนทรัพย์เพื่อฟ้องค้านซึ่งกลุ่มสังกัดของข้าใต้เท้า “ไม่มี” ข้าแต่ศาลที่เคารพข้าพเจ้าสงสาร แม่พ่อข้าพเจ้ามากแต่ไม่รู้ทำอย่างไร จะปลิดความสงสารนี้ทิ้งขว้างไปเสียได้ท่านทั้งสองมี 

อุดมการณ์อันสูงส่งของแม่และพ่อ  

      เช่น  รักเดียวใจเดียว ส่วนข้าพเจ้านั้นเช่นกันจะชะลอตาม ถ้าความจริงฉันใดมีจะเมตตาอนุญาต  แต่จนแล้วไม่รู้อะไรอีกจะแจ้งที่หลัง นึกไม่ออกจะบอกแก่ศาลในช่วงเวลาที่จะบันเทิงได้บนที่ใต้บัลลังก์นี้  พ่อและแม่ข้าพเจ้าถูกกลั่นแกล้ง     

      มิฉะนั้น ท่านทั้งสองจะรวยมากคนหนึ่ง  จำได้ว่าตอนนี้ท่านทั้งสอง  เป็นองค์เจ้าหญิง องค์เจ้าเจ้าชายนิทารา  มีตัวเองดูตัวเองด้วยแรงคนธรรพ์เสร็จสรรพ มีข้อสังเกตว่า มีคนขยันแสวงหากล่าวคือ มีคนแสวงหาประโยชน์รอบข้างข้าพเจ้าก็เรียนกำลังเรียนเพื่อจบมาบริหารชีวิตแม่พ่อและครัวเรือน และปฏิสัมพันธ์กับ สังคมรอบข้างได้ในทุกครรลัย (ความอาลัยอาวรณ์แห่งการทางไปสู่สิ่ง)ปัญหา  แม่มีวุฒิอยู่บ้างคือรักห่วงลูกเป็นสมบัติเหมือนแม่ไก่หวงลูกไก่ 

      เมื่อลูกเด็กไม่ประสา  แม้ที่จริงค่าเป็นเงินของความอิ่มที่กินไม่ได้ของรักนั้นก็ไม่พอค่าน้ำมันรถที่เชื่อว่าแพงได้ขนาดถนัดชิมเลย  แลอะไรในชีวิตลูกแม่ก็ไม่ลงตัวรองรับอดีตไม่ได้เลย  ลูกจึงมุเรียนให้มากขึ้นเพื่อแก้ปัญหาดังกล่าว เชื่อว่าวิเศษ 

     เมื่อจบสรรพบัณฑิตได้แล้วแล และได้เลี้ยงพ่อแม่ให้สบายก่อนตาย  มิใช่ชดเพียงเพื่อใช้หนี้คุณ แต่ทว่าเทพอารมณ์บอกว่า แม่จะแก่เฒ่าอย่างไรควรจะมีคนดู เฝ้าทนุถนอมเหมือนลูกไก่เฝ้าถนอมแม่ไก่กระนั่น  

      ตอนนี้หลายคนคิดว่าข้าพเจ้าสบายมีแอร์เย็น 25 องศานอนหลับโดยปราศสะดุ้งยุงริ้นนอกจากไฟฟ้าล้ม  ลูกมีตู้เย็นมีโทรศัพท์  มีเครื่องซักผ้า คล้ายแม่แนบติดมากับอุทรของแม่วันคลอดลูกมาให้ด้วยในวันตกฟากนั้นพร้อมสรรพ์   

      แต่อนิจจา ! และนินจาเอ๋ย ! เป็นสิ่งที่บริจาคมาจากสวรรค์หรอก  เพื่อที่จะสงสารข้าพเจ้าจากแรงธรรม์บุญที่บังเอิญมี(วงเล็บ ไม่อธิบายมาก)  

     สิ่งที่ทั้งหมดมี คือข้าพเจ้าไม่ได้ใช้มันแต่แค่ได้ดมมัน เพราะการเว้นว่างการอยู่กับที่เหตุลมเพลมพัดมี แล้วผ่านไปเมื่อเจตจำนงถูกขัดเช่นนี้  นอกจากค่าไฟแพงลิ่วลิบที่เสือกริคิด ที่เราใช้และหมายปองอะไรในทุกสิ่งของ  ที่ต้องเอื้ออาทรต่อเทพประหยัดตังค์ตลอดเวลาเมื่อจะใช้มัน  ข้าพเจ้ายังไม่สบายอย่างที่ควรเป็น  

       ข้าพเจ้าใช้แบบฤาษีชีผสมฤกษ์กวนดวงเผื่อแผ่บุญ ข้าพเจ้าไม่ได้ใช้อย่างหนุ่มเพลย์บอยกางเกง ขาดปะมาตรฐานประสงค์สวยดีใน ณ เมืองกี  ข้าพเจ้าเห็นนะจันทร์ขึ้นทางทิศตะวันออกอาจผิดทิศบางที่ตะวันตกอาจผิทิศทางแต่แสงงามไสว บางทีตอนดึกบางที่พลบค่ำ ‘ 

       แต่เมื่อพูดถึงความรักข้าพเจ้ารักแม่ข้าพเจ้ามาก  มากกว่าเสียงนกที่ข้าโปรดปราน  ยังเงื่อนงำอีกมากมาย  ที่สัมพันธ์กันทั้งจักรวาล   เมื่อดลใจและแรงใจ ให้มีให้เป็นที่จะนำมาให้ศาลนี้สถิตให้พิจารณาว่าข้าพเจ้าถูกหรือผิด 

     ข้าพเจ้าขอประทานอภัยในความล่าช้าของสมองของข้าพเจ้าเพื่อเอ่ยวาจาต่อศาล   เพราะเรี่ยวแรงมันจะหมดเพราะขาดการบันดล  ข้าพเจ้าไม่ได้ใช้กัญชะราและชะบาอี ช่วยพยุงความเหนื่อยเลยแม้นิด เพราะมันผิดกฎหมาย แต่ใช้แรงทำ มันคงจะสะอาดขึ้นในความรอดคิดของข้าพเจ้าที่นำมาเสนอศาล  

ข้าแค้ศาลที่เคารพ  

       ข้าจะเสวยสุขจนกว่า จะแปลความรู้สึกให้แม่ข้าพเจ้าได้สุขด้วย ให้ได้สบายกว่าข้าพเจ้า  แต่สิ่งที่ทำโดยแนบนัย  เพื่อรักอุทิศให้แม่พ่อเพราะรู้แม่พ่อว่าอดีตสงสารข้าพเจ้า  และข้าพเจ้าก็ตอบความดีนี้ให้ฉับพลัน  จะฉลองศรัทธานั้นดุจกำพืดให้สมใจแม่จริงทีเดียว  แต่ถ้ามีสุขขอให้เอาให้ ได้ส่วนดีงาม 

       แต่ถ้ามีทุกข์ข้าพเจ้าขอนำกระโถนมารองรับทุกข์อันนั้น เพื่อไปฝังไว้ในที่กลางสวน  ที่ข้าพเจ้าเคยตาย  และที่พลังของข้าพเจ้าเคยมี  และมีเทพกาเป็นตัวของตัวเอง  ก่อนสุขอย่างยิ่งยิ่งนั้น  จะกระไรต้องมีบ้าง   จึงมีอย่างที่จะบันดาลให้แม่จริงจริง ที่เมืองใหทนหาหีนะตา เคยมีและทำบันดลให้ได้ 

     ข้าแต่ศาลที่เคารพ    

     ข้าพเจ้าคิดว่าเรื่องต่อไปนี้  ต้องถูก การให้การต่อศาลอนุญาโตตุลาการ  กรณีต้องเป็นคำพูดคำเขียนที่โรงยามทีไรมันผลิต้องมีนิยาม   

      มีคำกำจัดความที่ชัดเจน ทำให้ไม่มีใครสามารถแย้งได้ และโปร่งใสเป็นองค์ปรากฏ เป็นสิ่งที่ปรากฏในกฎหมาย  สูงขึ้นไปคือต้องมีคามเที่ยงธรรมเป็นเกณฑ์ ถ้ามีเงื่อนไขที่อาจจะพึงมี เพราะฉะนี่ข้าพเจ้า  ไม่ได้เขียนนิยายมาให้ท่านศาลเสียเวลาอ่านฟังกับเพื่อนเทพมนุษย์ทั้งหลายที่แอบดังฟังอยู่โดยการปราศเห็นตัว   

      แน่นอนในเรื่องนี้เป็นประโยชน์แก่จักรวาลเพราะคำให้การนี้เป็นข้อเท็จจริงหาใช่ความคดเห็นไม่  และเป็นเรื่องมีนัยสำคัญ  ที่สำคัญเชิงบวก  และไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน  อันมีผลต่อจักรวาลทั้งหมดถ้าลงตัวพอดี ในคำฟ้องและคำตัดสิน  จึงขอบันทึกไว้ก่อนศาลว่า  การมีตัวแทนในการที่เหมาะเหมาะ นั่นช่วยทำสารพางค์แก้ทำให้มีอารยธรรมสว่างขึ้นจริง 

124 

       ต่างทำการแทนต้องมีขึ้น  อะไรที่กระทำลงไปมีเจตนาบริสุทธ์นั้นคือแววชนะแม้แพ้ก่อนก็ทนสู้ได้   

    กล่าวคือไม่คิดผิดเป็นฐานและมีคุณธรรมเป็นสันดานเดิม  โดยโคตรและวรรณะ จะไม่ทำให้ผลประโยชน์ของมณฑลสูญเสียหรือสูญเปล่าผลประโยชน์และมีค่าธรรมเนียมศาลแระกบด้วย ชนะแน่นอน หรือสามารถหาได้ แม้มีเงื่อนไขอื่นโดยชอบ  ทวงสิทธิ์เก่าที่นานามาไปคืนได้ 

      การฟ้องให้สิ่งที่เป็นโมฆียกรรมเป็นกรรมใหม่  การขอความเป็นธรรมที่ความเป็นธรรมอาจที่ต้องมี  เมื่อมีการเมืองเพราะการเมืองเรื่อง  civic ซึ่งในศาลนี้การเมือง สรุปในประโยชน์ของผู้ได้ผู้เสียหายเท่านั้น คำว่าการเมืองซึ่งไม่ความหมายอะไรนอกจากตกลงและไม่ตกลงเป็นอาณาเขต  เว้นแต่นิยามสุดแท้แต่จะตีความ 

       เช่นคำว่ากบฏต่อข้าพเจ้าและพรรคพวก  ย่อมหมายความว่าเขาต่อต้านและแสวงหาประโยชน์  มิได้หมายถึงกบฏต่อแผ่นดินในความหมายปกครองทั่วไปซึ่งประโยคนี้อาจอันตรายสุดหวง และหยุดคิดที่สะดุดดุจหนี้เงินสดดุจกระนั้น   ในทางศาลนี้มีถูกกับผิดเท่านั้น มีได้กับมีเสียประโยชน 

    ส่วนการว่าความในศาลอันยาวนาน  ก็คือการพิจารณาอะไรผิดและถูกที่ถูกผิดจริง หรือที่ผิด และผิด  ที่ถูกและถูก  และที่ถูกถูก ผิดผิด ที่ผิดถูก ถูกผิดเท่านั้น ให้เป็นวาระขั้นตอนหน้าที่และขอบเขตข้อตกลง  เป็นที่สุดว่าควรจะเอาอย่างไรที่มโนจักรวาลของศาล มิใช่ความเมามัวหรือมืดสลัวเป็นครรลอง  แทนที่ทั้งหมดทั้งปวง   

      คือท้ายสุดอะไรต่อมิอะไรให้ศาลมาให้ความเป็นธรรมเท่านั้นเอง  อาจแก้ไขที่ถูกหรือผิดแล้วเมื่อมีการฟ้องกันขึ้นที่หลัง จะอะไรก็ได้ที่นับมันขึ้นมา ได้โดยชำระค่าธรรมเนียมศาลต่อจักรวาล ให้คนด้อยโอกาสมีชีวิตรอดอยู่ร่วมฟังคำพิพากษาอันมีเกณฑ์ด้วยดีทั้งหมดพันล้านนายได้อย่างสวยหรูและไม่เบี่ยงเบน และอย่างถูกต้องตามกฎของมณฑลนี้ทันที 

    แม่ป่วยหนักเงินค่าแพมแพท (ผ้าอ้อมรัดคนโตป่วยหรือคนเล็กน้ำแฉะอุปกรณ์)  มีปัญหาลูกคนเดียวที่เกี่ยวนั้นก็ป่วยและกำลังเรียน  ธรรม์ของพ่อถูกนำมาใช้ธรรม์ของพ่อนั้น  คืออะไร  การไม่ทำ ไม่มีกิน  ขอใครนั้นไม่ดีเขาจะไม่ชอบหน้า เพราะมีเทพรำคาญสิงอยู่  

     แม้แต่ขอทานก็ต้องทำงาน คือยกมือขึ้นอ้อนวอนเทพมนุษย์เพื่อขอกิน  ได้อะไรมาฟรี ๆ ไม่มีในโลกนี้  วาสนานั้นเป็นตัวช่วย เช่นสันหลังเราที่เคยทำแล้วคือตัววาสนา  “ไม่ต้องทำมีกินบอกกูด้วยก็จะไปอยู่ด้วยคน” พ่อพูด   

     สรุป ทุกอย่างมีผลตอบแทน  “และกูไม่เคยขโมยเขากิน” พ่อพูด แน่นนอนนี้เป็นธรรม์ที่ทุกคนต้องนำไปใช้ แต่บัดนี้ถ้าลูกว่า  “ นี้เช่นส่วนเกินนั้น”  พบกันใหม่ในชาติอื่นจักรวาลอื่น  ทุกคนตกใจแน่นอน  เพราะทุกคนกำลังเป็นเช่นนั้นเอง  เกิดอยู่ก่อนหน้านี้  มาบัดนี้ตายพรายหมด เพราะเช่นนั้นเองแบบไม่อิงเกณฑ์  

      คนที่มีสิทธิเป็นแขกดอยถ้ามีคือลูกเท่านั้น  สรุปไม่มีใครซื้อแพมแพทมาให้แม่  นอกจากลูกและพ่อที่ไม่หวังผลตอบแทนจากแม่  เงินมรดกทรัพย์ทั้งหมดเริ่มจางหมดไป อะไรจะตามมา  การปล่อยให้แม่ตายพ่อตายนั้น  ข้าพเจ้าไม่คิด  คือขอให้พ่อและเป็นตามอายุขัย   มิได้แช่งให้ตายวัยทั้งคู่แม้เบนเบี่ยงกันบ้าง  และโบราณกรรมของท่านคือท่าน (ข้าพเจ้ารักพ่อและแม่มากกว่ารักสงคราม)   

      แม้ต้องไปขอทานมาเลี้ยงท่าน วาระสุดข้าพเจ้าต้องทำ แต่การดำเนินการเรียกร้องสิ่งที่พ่อแม่ถูกหลอกไปตามนิยามนี้  ให้ศาลสั่งให้นำมาคืนเท่านี้ก็เพียงพอ  จากส่วนที่เสียไปในทุก ๆ กรณีให้ได้ผลทั่วหน้า       

    กรณีคำว่า เมตตาตาม คำนิยามนี้ในศาลเมื่อขอเมตตาไม่มี นอกจากสัจธรรมของศาลและโจทก์จำเลย  นอกจากนิยามอื่นอาจจะมี  

     ข้าพเจ้าเป็นเด็กเลี้ยงควายคนเดียวที่ถูกยกขึ้นมาสู่อาสนะของท่านท้าวมหากัมพลจักรวาล  ที่เป็นผลให้เกิดการกบฏเย็นเป็นสมุฎฐานกับท้าวทั้งหลายในจักรวาล จึงเห็นว่าทำอย่างไร  

     ใครจะแพ้หรือจะนะ  ดูกันต่อไป ท่านหนึ่งบอกว่า ปล่อยเด็กคนนี้แล้วเราทำทีทำสงครามกันระหว่างท้าวเล็กรัฐเล็กเด็กแดงและท้าวใหญ่เด็กใหญ่  นุ่งกระโปรงทรงสโกเตียมแกยา  เลียสวยหรู ทะเลาะกลางนภาที่ไม่มีนกมาเหินบินตรงนั้นเพราะทะเลาะกันแรงเดี่ยวสกุณาปีกหักตายหมดจะยุ่งเพราะโลกอาจเหี่ยวเมื่อขาดสิ่งนี้เป็นองค์ประกอบ  ประโยคกรรมวาจกต่อไป 

      พวกมนุษย์ถนนเร่ร่อนตายเองเพราะวัย  ส่วนการยืนกรานต่อสองฝ่ายนั้นคือฝ่ายธรรมและอธรรมถูกนิยามขึ้น ความเป็นธรรมถูกตั้งขึ้นโดยหมากพลูของท่านท้าวจักรวาลยันไว้เพื่อสันติภาพ  

      แต่ข้าพเจ้าไม่เคยสู้กับใคร นอกจากความหิวความพอใจของตนเองเท่านั้นที่สู้กันอยู่  (ชอบปูม้าก้ามมัน และปูดำจิ้มในบะหมี่ชอบกินมากมีผักชีสักนิดดับคาว คือชอบเป็นชายในชามหมี่ปูดำ)  

     เรื่องนี้จึงเป็นเรื่องมีปมและเงื่อนไขครอบงำ หรืองำสองทีเชิงซ้อน  สงครามเงียบ หรือสงครามสวรรค์พบความก้าวหน้าจึงเจริญขึ้น ระหว่างผู้เป็นตาท่านท้าวมหาจักรวาล   และท่านท้าวเล็กที่รวมหัวกันขอแลกกับผล 

      ประโยชน์การยกเด็กลี้ยงควายเชื้อเจ้าเก่านี้ให้สถาปนาเป็นองค์ชายสิบสี่  แต่เราไม่ทราบตอนนี้ข้าพเจ้าจึงใช้กำลังเพื่อหายใจให้คล่องพระปอดเสียก่อนก่อนที่จะถูกยกขึ้น แต่ว่าตอนนี้ในโลกแห่งความเป็นจริง ข้าพเจ้าว่าองค์ที่สืบสี่ถึงยี่สิบห้ากำลังรอความตาย  

       เชื่อว่าความตายกำหนดให้ข้าพเจ้าไกลไปจนเป็นองค์ชายที่ 28 จนได้ ข้าพเจ้านอนรอจุมพิตกับคนรักที่หลุมฝังศพคอนกรีตจารึกไว้แน่นอน พบเห็นตนขาขาวชัว์กับมือดำปิดปี๋ดังสีจันทร์ดับ จบฉาก มหาอุปราการ ของปัจจัยจวนจะนึกหนึ่งตอนนี้พลัน 

         ข้าแต่ศาลที่เคารพ ดูว่า ใครจะชนะในการขึ้นสู่ศาลนี้  ท่านท้าวมหาอมตะจักรวาลมีอำนาจมาก ลับลึกและลึกลับ มีความตายเปลี่ยนชาติเกิดเป็นหลักฐานกำหนด แต่ท่านไม่ใช้อำนาจนี้ ความเหลิงจึงเกิดขึ้นกับท่านท้าวเล็ก ๆ ในล้านจักรวาลของบางส่วนทั้งหลาย คือแตกเป็นสองฝ่ายระหว่างเห็นด้วยและไม่เห็นด้วย  

     ขออนุญาตท่านศาลรอดูว่าอะไรจะเกิดขึ้น  แต่สิ่งหนึ่งมหาโลกวินาศจะเกิดขึ้นโดยธรรมชาติมิได้กระทำใดทางจิต  ใครคนทีมีธรรมจะรอดอยู่ ผู้อธรรมจะตายไปแน่นอนหรือยุติธรรม จะบรรเจิดแต่อยุติธรรมจะสลายที่เชื่อแน่  เมื่อยุคครองสมบัติแทนพ่อข้าพเจ้านามนั้น หมายความเมื่อเงินมีถึงกะลุยสวรรค์เพื่อสังเวยพรหมจรรย์และทำความดีให้ขีดสุด (ไม่ใช่เที่ยวหญิงงามเมือง)  ก็ต้องถูกออกมีเงื่อนไข และบัดนี้การติดต่อสื่อสารระหว่างจักรวาล ทุกอณูสามารถเชื่อมโยงกันได้เร็วกว่าแสงอาทิตย์ ที่ใช้ลาเจ็ดนาทีเดินทางถึงโลกมนุษย์แล้ว  

     อะไรตามมาความเจริญหรือความฉิบหาย ที่จะตามมาท่านศาลรอฟังคำให้การ  และช่วงนี้ศาลให้ความเป็นธรรมแก่ข้าพเจ้าไปพลางก่อน ๆ  

      จนกว่าจะถึงที่วันนั้นที่เชื่อว่าไม่มีอะไรเลยในชีวิต  ข้าแต่ศาลที่เคารพขออนุญาตหายใจ 

       เพราะปวดหลังจากการขยันเกิน  งานที่อาศัยข้าพเจ้าคนใหญ่กว่าท่านอนุญาตหนึ่งเดือน แต่ท่านดุกส์องค์นี้ให้ไม่กำหนด  ด้วยบารมีธรรม  กระท่อมชิงตายเรื่อยไปตัวนี้ ทำให้ข้าพเจ้าซุกหัวนอนได้ รอฟังคำสั่งศาลได้ไม่มีกำหนด  แต่ว่ามีแมวมาเยี่ยว  พิษเยี่ยวแมวทำให้ข้าพเจ้าเสียดหลังปวด มีคนไม่เห็นด้วย 

       นี่ทำเอาโกรธว่าสงครามโลกครั้ง 3 เกิด  ข้าพเจ้าเป็นคนดีเสียสละค่าน้ำค่าไฟ 1,111.00  ซองติม ต่อเดือนให้ท่านเจ้าของอย่างไม่มีเงื่อนไข กระท่อมนี้ได้มา  เพราะท่านเจ้าของเคยได้รับความอบอุ่น  ตอนท่านไปกิเมิงที่ตะวันออกมาท่านเป็นอาริสโตเครติก แล้วท่านรับปากจะดูหลานคนนี้คือข้าพเจ้าให้หวานฉ่ำและชื่นอกช่วงเป็นความ ที่คาดว่าในอนาคตจะเป็นองค์ชายที่ 25 แหง ๆ เลย  ท่านให้ความพร้อมและสามัคคี ความดีสากลกาเรียน  ที่ข้าพเจ้าคิดเอาเองสำเร็จลงได้   

     แต่หลายคนที่เป็นทหารลิงทะ โมนของท่านไม่เห็นด้วย เบียนต่อร้อยพันชนิดเกิดขึ้น เพื่อผลักดันข้าพเจ้าออกไปก่อนที่ยุติธรรมจะอุบัติให้ข้าเดิน  

     แต่นี้เป็นธรรมละอธรรมที่สังขารโลกจะพึงรับให้ได้ ข้าแต่ศาลที่เคารพ อันนี้องค์รวมเงื่อนงำไปในจักรวาลจุดอื่นด้วย สัมพันธ์กันขอให้ ศาลสอบสวน ส่วนเรื่องความเบี่ยงเบนอื่นจะเสนอต่อไป ‘ 

      ข้าพเจ้าขอบอกต่อศาลที่ว่านี้ มิได้หมายความข้ากลัวธรรมจะเกิดแล้วจะเพิกถอนก่อนตัดสิน เมื่อสืบรู้อาจผิดบ้างถูกบ้างในความเห็นต่าง อย่างไรก็ตามข้าเสนอมาให้ศาลดูเพื่อความเป็นธรรมอันงดงาม  เพราะข้าเชื่อว่าท่านเทพคือตัวกำหนดเสรีภาพส่วนตนให้มนุษย์ จุดที่สำคัญของมนุษย์อย่างหนึ่ง   

    สิ่งสูงสุดที่ข้าจำเป็นก่อนศาลคือ การนอนหลับได้ที่ใดก็ดีเป็นความสุขของมนุษย์  ส่วนดอกไม้ข้างวังวิทายังคงกระดิกรับ  รอยจูบของผีเสื้อน้อยตัวสวยใหม่ ที่ซื้อมาจากสวนคนซนต่อไปอย่างไม่ใยดีในความกังวลของข้าพเจ้า 

     ข้าแต่ศาลที่เคารพ  สิ่งสำคัญในชีวิตคือได้ไปพบแม่  พบว่า แม่อาการดีขึ้น  แต่ต้องเข่าคลานเดินต่างเท้า ท่านยังไม่แข็งแรง  ถ้าแม่ล้มอีกครั้งแม่คงตายแน่  ข้าพเจ้าพระเอกขอวิงวอนแม่ว่าอย่าพึ่งตาย ให้ลูกได้ดีก่อนเป็นองค์ชายที่ 24 ก่อน  

      พระเอกบอกว่าถ้าแม่ตายพระเอกของเรื่องนี้ขอตายก่อน แบบแย่งกันตาย เมื่อตายลงใครจะเลี้ยงพระเอก พ่อนั้นยากเย็นแม่พ่อแม้จะตายก่อน ก็วิงวอนว่าท่านทั้งสองอย่าพึ่งตาย ให้ตายหลังพระเอกตายแล้วจะเป็นพระคุณจากทวยมหาเทพ  

      หรือหลังที่พระเอกคือตัวข้านี้ได้ดี พระเอกนอนหนึ่งงีบที่วังวทัญญู    และวกกลับกระท่อมวังตะนาททันทีด้วยจิตอันตระการ  เพราะอยู่คุยกับแม่นานไม่ได้  พ่อยังมีอาการไม่ชอบเพราะพ่อหึงหวงและรักแม่เกินไปเชิงลึกลึก  ในมณฑลขีฟุตอนนี้เงียบสงัด ไร้ชีวิตแต่คงขื่อแปแห่งความจริงที่อมตะ 

     สักแต่ว่ามีแต่ยุงและงูและสารเคมีที่วังตะโปนาระบาดเข้ามา   แม้ขาดการดูแลไม่ได้ทีเดียว  จอมโจรห้าร้อยจะปล้นทันที แม่ดีขึ้นนั้นเป็นสิ่งที่ลูกดีใจ  ยาชื่อเดินหญ้าบรรเจิดต่อไป ใจเริ่มระรัว  คุมสติไม่อยู่เดี๋ยวคิดเดี๋ยวหลบคิด สับสนไปหมด   

    ข้านำยาไปส่งให้แม่ยานี้แม่จุ้มน้ำพริกกิน แล้วแม่จะเดินได้ (พบงูเห่าทำการสวัสดี มันฉกดิน ข้าพเจ้าเอาขนมปังให้มันกินและมันก็กิน และจากกัน งูตัวนั้นมีสร้อยคอเหมือนหูห้อยพระสร้อยคอคนมันสวัสดี  เหมือนแขกเป่างูให้เล่นด้วย  ในมายากลอินตะระเดียภาระตะ 

     แม่บอกว่า  อย่าไปแตะงูมันจะกัดและตาย )  ปลูกต้นไม้เอาไว้ที่นี่คือสิ่งสิ่งที่พระเจ้าให้มา แม่บอกว่าหญ้านี้ศักดิ์สิทธิ์ชื่อคือเลศนัยนอนสีม่วงเข็มเป็นดอก  ลูก   แม่รับไว้และส่วนหนึ่งปลูกทิ้งไว้ให้คนมาขโมยไปใช้เมื่อเจ้าของไม่เฝ้า     

     ส่วนที่แปลกไป ไม่ให้แม่เข้าใจผิดว่าน้องแม่เอาของมาฝาก แต่ลูกเองหวังจะให้แม่ภูมิใจยามยากละคิดเสียใหม่ว่าลูกรักแม่และกตัญญูต่อเสมอมิเสื่อมคลาย แต่กลับเป็นว่าแม้ฝากเพื่อคืนไป ภาพทุกอย่างเลยออกมาว่าสับสน  

      น้องแม่คนเล็ก ๆ สร้างบ้านใหม่ข้างต้นดงผักขวงใหญ่เชิงเขา ใช้ชีวิตสมถะ หมด และ นอนนั้นด้วย เป็นเงิน 2,000,000,000 ซองติมส์เอาของจากบ้านวังทัญญูที่เคยเห็นไปหมด นัยว่าเป็นของฝาก จากโจร 

       ข้านึกอิจฉาแต่แม่นึกดีกว่า เพื่อลูกรักได้ทวงบุญคุณจากคนที่แย่งรักอบอุ่นจากลแม่ไป 

125 

        แม้แม่ไม่ค่อยเห็นด้วยแต่แม่ต้องจำยอม เพราะไหนว่า”สิ่ง” ที่มานั้นเพื่อให้ กลับกลายเป็นมาฝาก แน่นอน ความผิดใจเกิดขึ้นระหว่างแม่กับพี่น้อง  

    แม่ได้รับความอบอุ่นจากน้องที่เป็นเศรษฐีที่เมืองวังชายทะเล อาการแม่ดีขึ้นเมื่อไปที่นั้น เพราะอากาศทะเลชวนหายใจ ดูน่าอายสักนิดที่พ่อเอาแม่ใส่เกวียนไปทะเล กระดูกแม่คงเจ็บก่อนตายข้าคิด  พ่อพาแม่ไปพักที่บ้านวังชาทะเลของน้องชายที่เคยมีชีวิตอดีตกันมา ช่วงตั้งสกุลสาย โคตรเกรสกตุมาบาฮี   

    ลูกของน้องชายแม่คนนี้เป็นถึงหัวหน้าเผ่าตองกำละยี่   ซึ่งจะหมดวาระทุก 5 ปีด้วยการฆ่ากัน  แม่ดีขึ้นพระเอกลำบากในการเดินทางไปมาหาสู่เดินกลางแสจันทร์ในป่าใหญ่รกหญ้าและมากงู  

    ขากลับพระเอกกลับทางรถไฟ กว่าจะถึงวังปะดตาราฑานั้น 3 วัน ที่วังปะดะตรานั้น มีโจรเอาแมวขี้มาปล่อยไว้มากมาย ขี้เหม็นเยี่ยวเหม็น ทำเกิดโรคมาตะนีนนี  เกิดท้อใจ แต่เพื่อพระเอกมาตั้งใจเรียนที่เมืองนี้พระเอกจึงอดทน ข้าแต่ศาลที่เคารพ ขอแก้คำว่ากษฎ เป็นกลบุตากลุ่มกาบูตา ซึ่งใหญ่และสำคัญกว่ากบในนิยามเรื่องนี้   

       คำว่ากบมิใช่สัตว์กบกินได้ แต่อีกสัตว์หนึ่งชนิดพิษไวรัสแรงสูงห้ามคนมองตาถ้าใครมองตาบอดได้”  ไปซ้ำกับคำว่ารัฐประการของมนุษย์  และไม่เหมาะเพื่อป้องกันการเข้าใจผิด จึงขอแก่ศาลให้แก้ตามเจตนารมณ์ของข้าพเจ้าจริงแท้แน่ชัด ต่อไป 

ข้าแต่ศาลที่เคารพ    

     ค่าเช่าที่น้องแม่และสามี สิทธิเช่าลิดรอนสิทธิพ่อแม่ของข้าพเจ้าเป็นเวลา 20 ปี  เป็นเงินเงา 7,000,000,000,000,0000,0000 ซองติม 

     ความเจ็บปวดนี้ข้าติดใจให้ศาลเอาโทษเพื่อดอกเบี้ยและเพื่อคน จะได้มีหน้าที่คิดดีมากกว่าคิดเลวและมีเงินใช้อย่างบริบูรณ์พูนสวัสดิ์   

    เมื่อทางเลือกถูกปล่อยอย่างเสรีแล้ว ในสมัยปรัตยุบัน  เรื่องที่บ้านวังวทัญญูคาดว่าสงบหลังสงครามมาแล้ว 4,000 ปีเศษ    

       จนเกิดลูกที่ถือว่าเป็นลูกพี่ลูกน้องข้าพเจ้าอีกด้วยมากมาย  ส่วนค่าเสียหายอื่นจะนำมาคิดทีหลังเมื่อค้นพบ งานทำลายของฝ่ายตรงข้ามที่มาเสียหายทางจิตใจพระเอกคืองานเอกสารหลัก ช้าเขก เอกสารหลัก 11 เอกสารหลักอื่นอีก 14422 เอกสารที่ต้องทบทวนในเนื้อหา 

      เชื่อว่ามีเงื่อนงำเพื่อทำลายส่วนเกินของข้าพเจ้าได้อย่างจงใจคิด  ขณะที่ข้าพเจ้าใช้เท้าเดิน และฝ่ายตรงกันข้ามใช้เงินและเหล็กเดิน  แม้สายไวไฟเดินมีค่าสึกหรอเสียหายมากจะคำนวณ  

       เพราะเหตุนี้จึงนำไปคำนวณเป็นค่าเสียหายด้วย รวมทั้งอีกหลายเรื่อการทำลาย การเล่นพวกแก๊งบ้ายาบ้าบอคอแหกนำลายแห้งทั้งหลาย ที่มีอย่างไม่ถูกต้อง  และเพื่อผลประโยชน์อันไร้สาระ  แต่ทำให้บั่นทอนชีวิตของข้าพเจ้าทางออ้มด้วย  ทั้งหมดนี้รายงานให้ศาลทราบด่วนว่า 

      นี่นิเวศน์ปัญหาสังคมอย่างนี้มันเป็นภาวะจำยอมหรือภาวะจำเป็นของชีวิตคนกันแน่             

      สรุปแล้วเป็นค่าเสียหายทั้งที่ทวนกระแสชีวิต  และตามกระแสชีวิตทั้งหมด ที่ ข้าพเจ้า ต้องยื่นต่อศาลเพื่อขอชดใช้ค่าเสียหาย   

      ข้าแต่ศาลที่เคารพ ... ถึงแม้ว่าคำพิพากษาตัดสินจะเป็นเช่นไร   ความศรัทธาในภาพสมณะโล้นผู้ไม่กำหนัด บนถนนตอนเช้าทั่วไป มีผ้าสีเหลืองขมิ้นสีเปลวเพลิงห่ม  เดินสำรวม จนพลังคนจิตคนทั่วไปสุดท้ายคิดอยากร่วมสรรเสริญท่าน เพื่อขอทางร่วมไปสวรรค์หลังการตายด้วยสมณะโล้นกระนั้น        

     ยังคงมีในใจอยู่จาการทัศนาของคนศรัทธาในสมณะ    

     ข้าพเจ้า ไม่ว่าข้าจะแพ้หรือชนะคดี หรือความฟังขึ้นหรือฟังลง รับได้หรือไม่  สุดแท้แต่แต่ประการใดในศาลนี้ ขอให้ศาลเมตตาได้วินิจฉัยเถิด       

    ท้ายที่สุดคำพิพากษาจงบรรเจิดและดี ตลอดทุกอย่างทั้งหมดทั้งเพพืด  เพราะนี้พรรณนามาก็ถึงขั้นเหนื่อยมากแล้ว ทุกอย่างคงไม่ทำให้ข้าพเจ้า  ต้องมาอุทธรณ์ต่อศาลนี้อีก ก่อนไฟธาตุของข้าพเจ้าจะแตก 

    ถ้าอธรรมชนะขอสวรรค์โปรดนำเรื่องความเป็นธรรมไปแทน เพื่อดำเนินก่อนข้าพเจ้าต่อไป ด้วยอารมณ์ที่ไม่ขุนมัวและเคียดแค้นมิได้เลยมีในจิตของข้าพเจ้าเลยประการใด   

     ขอสัจธรรมพึงมีสถิตทั้งบนสวรรค์ และบนดินและชั้นสวรรค์บนสวรรค์ด้วยเถิด ขอภาพประทับจิตนี้จงคงยังมีต่อไป ที่ไม่ทำให้ข้าพเจ้าเปลี่ยนแปลงและล่วงเกินอะไรต่อมิอะไรได้ ที่ไม่งามจากศาลนี้ได้ ขอจงเป็นอย่างนิรันดร์ 

    พ่อตาย  และตายก่อนแม่  ๗ วัน  วันคริสต์มาส แม่ตายตามหลังปีใหม่ ลูกกำลังรอวันตายอย่างสนุกแทนการร้องให้ให้ใครรำคาญได้ ข้าพเจ้าเสือกที่จะจำแม่นในวันตายของพ่อและแม่นั้น 

               จบกันโดยประการทั้งปวง 

บทวิเคราะห์ในนิยายเรื่องถนนสิลม  

(The Commune nude) 

         พบว่ามนุษย์เกิดมาต่างกันดั่งที่ทราบ ในประเด็นหนึ่งหรือมุมมองหนึ่งว่า ที่มนุษย์ต่างกันนั้น เพราะอำนาจการกะทำ ‘ 

การตัดสินใจในเหตุการณ์ที่ผ่านมาเมื่อวันวานหรือกรรมของวันวาระ มนุษย์จึงเป็นเช่นนั้นเอง แต่มนุษย์มีวัฒนธรรม มีสถาบัน รู้จักสร้างบ้านได้แข็งแรงกว่าสัตว์เดรัจฉานนกกระจาบ ที่ตรงกันข้ามกับสัตว์มนุษย์ ซึ่งสามารถทำอะไรก็ได้ที่คิดจะทำ ถ้าทำไม่ได้ก็จะทำให้ได้ เทียบเคียงเหมือนทำน้ำเย็นได้ โดยการแปลงทำให้เป็นน้ำแข็ง เป็นต้น  

เพราะฉะนั้น มนุษย์จึงขวนขวายที่จะทำไม่รู้จักสิ้น เมื่อมนุษย์ปวดย่อมร้องให้ และกล้าที่จอุทานว่าไม่ชอบ  เมื่อสบายแล้วก็ไม่พอก็อยากสบายอีก  เมื่อลำบากก็ดิ้นไปอีก  เพื่อจะได้สบายอีก เป็นการหมุนเวียนไป 

       โลกที่มนุษย์อาศัยอยู่ มีมนุษย์เท่านั้นที่ทำให้โลกมีเพื่อนที่ฉลาดที่สุด โลกจะพูดกับมนุษย์ด้วยการรอกาลเวลาแห่งการผุพังสึกกร่อน  และการทวนกระแสวิวัฒน์อยู่ทุกกาลวินาที  แต่โลกจะไม่พูดเพราะว่าโลกไม่มีภาษาพูดเทียบเคียงได้ดั่งเช่นคน  

    ส่วนสันดานและสัญชาตญาณของมนุษย์จะไม่รู้จักคำว่าพอ  และมนุษย์จะขอที่จะวิวัฒน์โลกให้โลกปรับสมดุลให้กับตัวมนุษย์เอง เพราะสันดานมนุษย์มีหลักอย่างหนึ่งว่า เมื่อไม่ได้อย่างที่ต้องการ ก็ต้องเอาให้ได้ 

     มนุษย์ต้องการคำว่าได้ คำว่าไม่ได้ไม่มี ส่วนโลกมีแต่ให้และให้อย่างเดียว ด้วยเหตุนี้  ในเทพนิยายกรีกจึงเชื่อว่า “ฟ้าและดินคือเทพพ่อและเทพแม่ของมนุษย์” ของการมีโลกที่ยึดติดเป็นความเชื่อ แลการอุบัติขึ้นของสรรพสิ่ง ที่ทำให้ มนุษย์ดำรงตนอยู่ได้ชั่วทุกวันนี้อย่างชื่อมัน แลทระนงวาตนเองต้องชนสรรพสิ่ง แม้ดินฟ้า 

           ข้อเสนออีกประเด็นรองข้อหนึ่ง คือ  

            เรื่องส่วนเกินที่พระเอกคาดว่าจะได้รับ และได้รับจริง แต่บังเอิญส่วนเกินของคนที่คิดว่าจะให้ผลมีรสหวานสนุกและโชคดี กลับกลายเป็นส่วนเกินที่ตนเองบังเอิญได้รับมาอย่างไม่ต้องเสียอะไรไป แต่มีรสขมขื่น และเลวร้าย และส่วนเกินกลับมาทำลายพระเอกเสียเอง  แม้ว่าพระเอกจะไม่ผิดหวัง เมื่อเทียบกับชีวิตมนุษย์ที่เคียงข้างพระเอกคนอื่น ๆ   

     กล่าวคือ ส่วนเกินของพรเอกที่หวานกลับขม ที่สนุกกลับไม่สนุก ที่โชคดีกลับโชคร้าย  

     แม้ตัวอย่างของพรเอกที่เกิดขึ้นจะพิสูจน์ให้ทุกคนเห็นเป็นสัจธรรม ว่า สรรพสิงไม่มีอะไรคือเกิดและดับ สุขและเศร้า แม้ระนั้นพบว่ามนุษย์ทุกคนกลับแข่งกันแสวงหาส่วนเกินอย่างพระเอกให้กับตนเองเหมือนในปกรณัมจากเรื่องสิลมนี้อยู่ดี 

     คำตอบ  เพราะว่าเพราะอะไรยังหาข้อยุติมิได้ ;วิธีพลางไปก่อนหรือแลพลางเพื่อจำเป็น ต้องขออนุญาตให้มนุษย์ใช้ไปก่อนในเงื่อนไขนี้ ตราบเท่าที่หญ้ายังมีขึ้นเพื่อรักษารากหญ้าดั่งนิยามให้มนุษย์ชาติคงเห็นมันอยู่ คงเป็นดังนี้......... 

     ขอทุกคนได้พบเอกสารแต่งอมหาอุปราการพิเศษเรื่องนี้  ที่ได้อ่านจนจบ  จงได้พรจากพระแม่เจ้าตลอดรัตติกาลเพ็ญเทอญ 

         และเจ้าชายเล่าเสร็จก็จากไป ไม่มีใครรู้ว่าไปไหน ท่านไป อย่างการไปของท่านเต๋านักปรัชญาลัทธิเต๋าของจีน นัยว่าท่านไปหาความสนติสงบ หลีกเร้าให้ห่างไกลจากอารมณ์ที่น่ารำคาญพระทัยและก็จากไปอย่างไมมีใครรู้อีกเลยว่าพระองค์เสด็จไปไหน. 

-จบสมบูรณ์- 

endung bitte. 

ประวัติผู้เขียนและผู้รวบรวมหนังสือเล่มนี้ 

ชื่อ มาติณ ถีนิติ  

วัน เดือน ปี เกิด เกิด 14 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2494  

ประวัติการศึกษา มัธยมศึกษาตอนปลาย  มัธยมสาธิต มศว. ประสานมิตร  กรุงเทพฯ  

นธ. เอก ธศ. เอก จูฬอภิธรรมเอก เปรียญธรรม 3 ประโยค 

พ.ม. ( จิตรกรรม )  

ศศ.บ (ศาสนวิทยา) มหิดล 

Dip-in-Jour.,MIOJ., ประเทศอังกฤษ 

ทุนการศึกษาที่รับ ทุนผู้ช่วยสอน ปี 2551 เทอม 1 บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยมหิดล 

ประสบการณ์ในการทำงาน   

กรรมการตรวจสอบธรรมสนามหลวง                      

อดีตครูสอนปริยัติธรรม สังกัดสำนักเรียนวัดมหาธาตุฯ วิชา พรบ. คณะสงฆ์ 2505   

หนังสือเกียรติบัตรผู้ทำคุณประโยชน์แด่วิทยาลัยศาสนศึกษา 

มหาวิทยาลัยมหิดล จาก ร.ศ. ดร พินิจ รัตนกุล ผู้อำนวยการ  

หนังสือเกียรติบัตร ผู้อบรม นักโทษ กรมควบคุมความประพฤติ  

กระทรวงยุติธรรม จากรองปลัดกระททรวงยุติธรรม 

อดีตครูสอนศีลธรรม ร.ร. วัดดอนตะเคียน ต. บางสะพาน อ. บางสะพาน น้อย จ. ประจวบคีรีขันธ์ 

สถานที่อยู่ : เลขที่ 52 แขวงบางยี่เรือ  เขตธนบุรี กรุงเทพฯ 10600   

โทร :02-465-08-66 

และ เลขที่   

72 บ้านหนองคล้า ต. บางสะพาน อ. บางสะพานน้อย จ. ประจวบคีรีขันธ์ 77170 

โทร: 08-944-319-20 

e-mail address: martintrinity50@yahoo.com 

ถีนิติ., พ. (๒๕๕๓). "การเปลี่ยนศาสนา."