แสนร้ายพ่ายเสน่หา

“ปล่อยรินค่ะคุณราช” หญิงสาวร้องขึ้นเมื่อได้เห็นใบหน้าของคนที่กระชากเธอเอาไว้ได้อย่างชัดเจนซึ่งก็ไม่ใช่ใครอื่นที่ไหนเลย 

นอกเสียจากว่าที่สามีอย่างเหมราชที่ประกาศก้องตั้งแต่ครั้งแรกที่พบหน้าว่าไม่ต้องการให้เธอนั้นเข้ามายุ่งวุ่นวายในชีวิตของเขา 

“ปล่อยแบบไหนดีล่ะ! ข้างนอก…หรือว่าข้างใน!” เหมราชย้อนถามอย่างยียวน จงใจใช้สายตาดุดันจ้องมองคนตรงหน้าขึ้นลงราวกับกำลังประเมินสินค้าอยู่ ซึ่งการกระทำของเขามันทำให้ปภาวรินทร์ต้องร้องเรียกเขาเสียงสั่น นึกเกลียดสายตาที่มองกันขึ้นมาดื้อๆ 

“คุณเหมราช!!” 

“อย่ามาขึ้นเสียงกับฉัน! ฉันยังไม่ได้คิดบัญชีกับเธอเลยนะจะบอกให้ที่เที่ยวไปส่งสายตายั่วยวนไอ้รักษ์มันแบบนั้น!” เธอไปทำอะไรอย่างที่เขาว่าตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ปภาวรินทร์ร้องประท้วงในใจ แต่ยังไม่ทันจะได้เอ่ยอะไรออกไปคนเจ้าอารมณ์กลับกระชากเธอไปยังห้องนอนของเขาแทน ครั้นที่จะเอ่ยปากห้ามมันก็ไม่ทันการเสียแล้ว 

“คะ….คุณราชจะทำอะไรคะ!” หญิงสาวถามเสียงสั่น สองเท้าน้อยๆ ก้าวถอยหลังอย่างรวดเร็วเมื่อเห็นท่าทีคุกคามของอีกคน 

“นั่นสิ ทำอะไรดีล่ะ หรือเธอคิดว่าผู้หญิงกับผู้ชายอยู่ด้วยกันตามลำพังในห้องนอนนี่เขาควรทำอะไรกันดี…” ไม่ควรทำอะไรทั้งนั้น! ปภาวรินทร์ตอบในความคิดก่อนจะอาศัยจังหวะที่อีกคนเผลอออกตัววิ่ง แน่นอนว่าเป้าหมายของเธอคือประตูที่อยู่ไกลลับนั่น